Όταν η Πηνελόπη περίμενε 20 χρόνια τον Οδυσσέα να γυρίσει απ' την Ιθάκη,για να αποφύγει τους μνηστήρες και για να περνάει η ώρα πιο ευχάριστα κόντρα στην βασανιστική έλλειψη αυτού που αγαπούσε, ύφαινε το κέντημα της, το οποίο εν συνεχεία ξήλωνε. Έτσι, ράβε ξήλωνε, περνούσε ο καιρός.

Έτσι κι εγώ...Μπορεί να μην ξέρω να κεντάω, αλλά πάνω στο ξύλο, ζωγραφίζω ένα όμορφο καλοκαιρινό τοπίο, μια Κυκλαδίτικη λευκή αυλή και εν συνεχεία κολλάω μια-μια με υπομονή τις ψηφίδες και στήνω ένα ψηφιδωτό. Περιμένοντας να δω τα μάτια σου και να χαμογελάσουν τα δικά μου.

Το βράδυ φυσικά δεν ξηλώνω τις ψηφίδες που ήδη έχω βάλει. Τι στο καλό... Δεν θα κάνεις και εσύ 20 χρόνια...

Μα σαν γυρίσεις δεν θα μου φτάνουν χιλιάδες δρόμοι για να τους τρέξω...

Όταν γυρίσεις, πόση αγάπη θα μου χαρίσεις...

Και πιάνω το τραγούδι:


Ρίχνω μαχαίρι και βρίσκω στόχο

ντέρτι που το 'χω ποιος να το ξέρει

πιάνω λουλούδι κι είναι η καρδιά σου

αγόρι γειά σου, μπες στο τραγούδι...



Απόψε για σένα θα ανάψω τα αστέρια

να πέσουν βροχή μες τα δυο σου τα χέρια

θα κάψω για χάρη σου και το φεγγάρι

σκληρό μου αγόρι, χλωμό παλικάρι...(2)



Βρίσκω κοχύλι στ' ακροθαλάσσι

με έχουν γελάσει τα δυο σου χείλη

γίνηκε αύρα το ξεροβόρι

γεια σου αγόρι που σε ξανά 'βρα...

Κι απόψε που το φεγγάρι θα έχει πάρει φωτιά λόγω της πανσελήνου... Εσύ θα την κοιτάζεις από αλλού... Κι εγώ θα βλέπω το φεγγάρι και θα ονειρεύομαι ότι την επόμενη θα την κοιτάζουμε μαζί να μας χρωματίζει με ένα κόκκινο χρώμα...