Από χθές όλοι οι νόμοι του Μέρφυ έκαναν πείραμα πάνω μου!Ένα τρελό-τρελό Σαββατοκύριακο!Παρόλ' αυτά,δεν μπορώ να πω,ωραία πέρασα!

Είμαστε στην Κυριακή αλλά ξέρω πως θα είναι το απόγευμα,ήδη έχω κανονίσει που θα πάω.Ευτυχώς με αμάξι θα πάω και θα έρθω,γιατί με την φόρα καταστροφής που έχω πάρει σήμερα κινδυνεύω να γκρεμίσω το σπίτι και να γκρεμιστώ κι εγώ η ίδια!

Σάββατο:

Εχθές λοιπόν το πρωί ξεκίνησα για το Αγκίστρι,αυτό το όμορφο καταπράσινο νησί που βρίσκεται κοντά στην Αττική.Δίπλα στην Αίγινα.Εδώ και κάποια χρόνια το επισκέπτομαι τακτικά,όπως και την Αίγινα,την οποία όμως έχω αρχίσει να βαριέμαι,εξαιτίας της πολυκοσμίας.Για κακή μου τύχη,και το Αγκίστρι τείνει να την φτάσει σε πολυκοσμία.Σε λίγα χρόνια προβλέπω να πηγαίνω καθημερινές,για 2-3 μέρες,να μένω,για να κάνω πρωί-πρωί μπάνιο,που οι βάρβαροι ακόμα κοιμούνται ή λείπουν,τουλάχιστον τις καθημερινές.

Ήμουνα σίγουρη ότι ισχύουν τα περσινά δρομολόγια-που σημαίνει 9.30 το πρωί καράβι.Αμ δε!Το έχουν καταργήσει.Έχει 8 και μετά 11.30!Αν είναι δυνατόν!Δηλαδή κάποιος που θα φτάσει 8.30 ξέροντας ότι υπάρχει 9.30 δρομολόγιο,θα περιμένει 3 ώρες;Φ-Ρ-Ι-Κ-Η!

Λέω σιγά μην περιμένω δύο ώρες,και πάω να πάρω το ιπτάμενο δελφίνι.Εχθές συνειδηποίησα στο γυρισμό πόσο κυριολεκτικό είναι το όνομα "ιπτάμενο'' δελφίνι.Για δελφίνι δεν ξέρω αν είναι,ιπτάμενο είναι σίγουρα.Στο γυρισμό,έκανε 40 λεπτά!Νόμιζα θα αντικρίσω τα σπιτάκια της Αίγινας,κοιτάζω έξω και βλέπω τις πολυκατοικίες του Πειραιά!

Έβγαλα λοιπόν εισιτήριο για μια ώρα αργότερα,στις 10.30.Μια χαρά.

Όλα μια χαρά,ήρθε,μπήκα,κάθισα,και μια ώρα αργότερα ήμουνα στο Αγκίστρι.Από το δελφίνι-δελφινάκι μπήκα στο λεωφορείο-λεωφορειάκι.Για τη Σκάλα.

Η οποία Σκάλα, έχει μια απίστευτα καθαρή θάλασσα,αλλά λόγω πανεύκολης πρόσβασης υπάρχουν και τα γνωστά παρατράγουδα που συνοδεύουν τέτοιες παραλίες.Κατίνες όλων των ειδών να φωνάζουν τα καμάρια τους να φάνε,με τα ταπεράκια στο χέρι,σπαστικούς τύπους με ρακέτες πάνω απ' το κεφάλι σου,άλλους πιο πέρα,μέσα και έξω από τη θάλασσα με μπάλες που εκτοξεύουν προς κάθε κατέυθυνση,συχνά και το κεφάλι σου,άλλους τύπους που καμαρώνουν σαν κοκόρια και φωνάζουν με άλλες λέξεις ''προσέξτε με, είμαι ό, τι καλύτερο επί γης'' και όταν γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις ένα καλομαθημένο βουτυρόπαιδο,τύπισσες που φοράνε ένα μικροσκοπικό πανάκι που αποκαλούν μαγιώ και μπαίνει μες τον κ*** τους,κοκκινομούρηδες αλλοδαπους με κασετοφωνάκια να ακούνε ο,τι πιο σαχλό τραγούδι κυκλοφορεί-στυλ Μπουγά και κάτω-,γιαγιάδες που κυκλοφορούν και κοιτάνε αδιάκριτα,πιτσιρίκια που φτιάχνουν καστράκια,τρέχουν,τσιρίζουν,πετάνε χώματα,και λοιπές διακριτικές συμπεριφορές,ζευγαράκια που σαλιαρίζουν μες τη μούρη σου-ας μας κρατήσουν ένα κανελλί με βούλες όταν γεννηθεί-που κοντεύουν να φτάσουν ένα βήμα πριν συλληφθεί το κανελλί με βούλες,και πολλοί-πολλοί άλλοι που συναντάς σε ΟΛΕΣ μα όλες τις παραλίες όπου συνωστίζονται οι βάρβαροι.

Θα μου πείτε ''εσύ είσαι η τέλεια και τους κρίνεις''; Όχι βέβαια η χειρότερη όλων είμαι,αλλά δεν ενοχλώ κανέναν αυτό είναι η διαφορά,κολυμπώ αθόρυβα,βάζω το αντηλιακό μου,και δεν κοιτάζω αδιάκριτα όποιον περνάει,άντρα ή γυναίκα,ακόμα και γυμνός να περάσει δίπλα μου,που λέει ο λόγος.Δεν κοιτάζω.Έχει μεγάλη διαφορά αυτό από όσα άλλα έχω συναντήσει.Μάλλον για μένα πρέπει να βγήκε το ανέκδοτο-που δεν θυμάμαι την ακριβή του διατύπωση,για κάποιον που σε παραλία γυμνιστών θυμάται πρόσωπα.Δεν κοιτάζω,όχι μόνο σε παραλία,παντού,με παρωπίδες περνάω,και καμιά φορά μπορεί να συναντήσω κάποιον και να μην τον δω.

Λοιπόν επειδή ξέφυγα,προχωράω αριστερά της Σκάλας,προχωράω αρκετά και βρίσκω ένα σημείο που νόμιζα ότι τερματίζει ο δρόμος.

Κάτω υπήρχε παραλιάκι,δεν το έβλεπα και πολύ καλά,λόγω της πυκνής βλάστησης.

Κατέβηκα ένα ανώμαλο μονοπάτι και με έγδερναν λίγο τα φυτά.

Η θάλασσα όμως με αποζημίωσε.Έβλεπες το πρόσωπο σου.

Δεν με αποζημίωσαν όμως οι βάρβαροι που υπήρχαν πριν...Οι οποίοι εκπέμπαν fm-stereo πολλών ντεσιμπέλ.Είναι ο τρόπος που ξεχωρίζουμε σαν λαός όταν πάμε κάπου,ακόμα και στην άκρη της γης.Μιλάμε με ενσωματωμένη ντουντούκα στο στόμα.

Εγώ και το ένα γκριφόν σκυλάκι που υπήρχε στην παραλία ήμασταν οι πιο ήσυχοι.

Έκανα το μπανάκι μου,το ευχαριστήθηκα.Επειδή όμως ήταν το πρώτο δεν κάθισα μέσα πολύ,ώστε να μουλιάσω όπως άλλες φορές.Θα ξεσπαθώσω όμως στο επόμενο.

Βασικά δεν κάθισα πολύ γιατί ήμουνα με το ρολόι στο χέρι λόγω της βλακείας με τα δρομόλόγια.Με δέσμευε το εισιτήριο επιστροφής που είχα.

Βγαίνοντας από τη θάλασσα ήθελα να αλλάξω το μαγιώ,να βάλω εσώρουχα,δεν είναι και τόσο καλό να στεγνώνει πάνω σου,ειδικά το ολόσωμο.

Περνάω το τεράστιο παρεό γύρω μου,για να αλλάξω,και εκείνη την ώρα,έρχονται από μπροστά δυο βλαμμένες.Μόνο που δεν τις ξεμάλλιασα από τα νεύρα μου.Καλά,χρυσές μου,δεν βλέπεται ότι παιδεύομαι;Εκτός αν είστε από ένα νησί του Βορείου Αιγαίου και θέλατε να δείτε τα κάλλη μου...Χαχαχα!Ε,μα,πια!Τι να πω η γυναίκα!Κολλητά είχαν έρθει μιλάμε,ούτε τα χέρια μου να απλώσω.

Παίρνω κι εγώ τα ρουχαλάκια μου και πάω σε ένα βραχάκι πιο πέρα,που χρειάστηκε να πατήσω πάλι στα νερά,που πριν είχα σκουπίσει τα πόδια μου,και μετά να βγω στην άμμο,η οποία είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία εκείνη τη στιγμή.Εγώ έβριζα τις δυο Λ***** και όλους τους άλλους μ****** της παραλίας.Επίσης την άμμο που με τσουρούφλιζε,τις σφήκες που με περιτριγύριζαν,και ό,τι άλλο είχα πρόχειρο στο μυαλό.

Μετά έβαλα ακόμα λίγο αντηλιακό που ψηνόμουνα,έβαλα το φορεματάκι μου της παραλίας και ξεκίνησα την ανάβαση.

Δυο άλλες τύπισσες μιλάγανε δίπλα μου και μάλλον με περάσανε για ξένη,επειδή ήμουνα η μόνη που δεν κοίταζα δίπλα μου και ακούω που λέει η μια ''οι ξένοι δεν κοιτάνε γύρω γύρω ενώ οι δικοί μας...''

Έφτασα πάνω,εβγαλα τις φωτογραφιούλες μου και πήγα να φάω.Έφαγα μεζεδάκια μόνο,πατάτες,τυροπιτάκια,τέτοια πράγματα γιατί δεν προλάβαινα να περιμένω να γίνει το οτιδήποτε.Έπρεπε να προλάβω 14.15 το λεωφορείο που θα με πήγαινε να προλάβω το δελφίνι.

Ήταν και δυο ωραίες γατούλες στην ταβέρνα,κάτι το οποιο μου άρεσε όταν είδα και κάθισα.Εννοείται ότι τις τάισα και τις δυο.Η μια ήταν του μαγαζιού,με λουράκι και ήδη χορτασμένη.Η άλλη ήταν φιλενάδα της και πιο πεινασμένη.Έφαγε τυροπιτάκια και μπουρεκάκια τυρί-ζαμπόν.

Μετά η μέρα κύλησε κανονικά.Πρόλαβα και το λεωφορείο,πρόλαβα και το δελφίνι.

Όλα μια χαρά.

Κυριακή:

Σήμερα από το πρωί κάνω διάφορες δουλειές στο σπίτι.

Έβαλα λοιπόν να πλύνω και την τσάντα μου,που είχα εχθές μαζί και είχε γίνει χάλια.Εκτός των άλλων,μου έπεσε και μια σταγόνα αντηλιακό.Πάλι καλά,δεν την έκαψε ο ήλιος.Ούτε εμένα με έκαψε,αφού έβαλα έναν τόνο αντηλιακού πάνω μου.Έχω ένα απαλό κοκκινωπό χρώμα,αλλά πολύ απαλό όμως,ροζουλί θα έλεγα.

Βάζω λοιπόν στο μπάνιο την τσάντα,ανοίγω και το τηλέφωνο του ντους,το οποίο μου φεύγει από το χέρι και κάνει μούσκεμα ό,τι βρήκε στο διάβα του.Εμένα,τον καθρέπτη του μπάνιου,το χαρτί της τουαλέτας,ένα καλάθι που βάζω διάφορα,κάτι βαζάκια πήλινα που έχω ζωγραφίσει και αρχίσαν να ξεβάφουν,ένα κρεμαστό που έχω και βάζω σαπούνια,κολώνιες,μαντηλάκια και άλλα διάφορα,την τσατσάρα μου,την οδοντόβουρτσα,τα σαπούνια,τις πετσέτες.Δεν έμεινε τίποτα όρθιο.Μπουγέλο κανονικότατο.

Έτρεχα μετά πανικόβλητη να γλιτώσω το ναύαγιο.Εντάξει κάπως σώθηκε η κατάσταση.

Μετά έφερα τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα,στον οποίο κουβά σκόνταψα δύο φορές και παραλίγο να φάω τούμπα.Μετά ανοίγω ένα κουτάκι μπατονέτες και μου πέφτουν οι μισές κάτω,μάζευα από κάτω μπατονέτες.

Η κουζίνα είναι υπο κατεδάφιση.Λιάζονται πάω στο τραπέζι όλα τα πράγματα του μπάνιου.Περιμένουν να στεγνώσουν πάνω σε χαρτοπετσέτες και χαρτί κουζίνας.

Πάλι καλά που θα φύγω με αμάξι το απόγευμα,με τη φόρα που πήρα,θα γκρεμίσω τίποτα και θα γκρεμιστώ και η ίδια.Φοβήθηκε το μάτι μου.

Τώρα έχω το ραδιάκι δίπλα μου,το έβαλα μετά από έναν αιώνα,και έχει και ωραία τραγούδια.Τι στο καλό,η μέρα της μουσικής σήμερα,να μην ακούσω κανένα ωραίο τραγουδάκι;

Και έχω και την σιωπή...Την ανεξήγητη σιωπή σου...Αυτή μπορεί να με εξοντώσει πιο γρήγορα από όλα...Αλλά τι να κάνουμε...Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα...Κάποιοι διαλέγουν τη δυστυχία όταν η ευτυχία είναι δίπλα τους και τους απλώνει το χέρι,αυτοί το δαγκώνουν και την απορρίπτουν...Φοβούνται να είναι ευτυχισμένοι και όταν βρεθεί ο άνθρωπος που θα τους κάνει,τρέχουν βιαστικά να τον προδώσουν πριν ο πετεινός λαλήσει τρεις...