Την ομορφιά του κόσμου....

Είναι κι αυτή η καρδιά που πάντα επιμένει… Που επιμένει να πιστεύει και να αγαπά. Κακή συνήθεια…

Όταν σε έναν κόσμο αγέλαστο,επιχειρήσεις να είσαι χαμόγελο, το σίγουρο είναι ότι γρήγορα θα σου τσαλακώσουν τα φτερά σου. Θα επιχειρήσουν να σε κάνουν πάλι δάκρυ. Δεν χωράει τίποτα άλλο σε έναν κόσμο με α- στερητικά. Αγέλαστος, ανέραστος, άχαρος και πολλά άλλα. Α- στερητικά όλα.

Πως εσύ λοιπόν ζητάς να είσαι χαρά, ελπίδα και χαμόγελο σε έναν τέτοιο α- στερητικό κόσμο; Πως ζητάς να είσαι αισιόδοξη; Περιμένεις αυτό να περάσει απαρατήρητο; Περιμένεις να μην βρεθεί κανείς στη γωνία με ένα τεράστιο ψαλίδι να σου κόψει τα φτερά; Είμαστε με τα καλά μας; Ποιος θέλει ανάμεσα του να περιφέρεται κάποιος διαφορετικός και να του χαλάει την «πιάτσα»; Μάθαμε να είμαστε όλοι άσπρα προβατάκια έρχεσαι εσύ ένα μαύρο προβατάκι να μας βγάλεις από το βόλεμα; Που ακούστηκε αυτό!

Μα έλα που δεν μπορώ να σωπάσω την ομορφιά αυτού του κόσμου… Γιατί βρίσκεται πρώτα από όλα μέσα μου. Γιατί μπορώ να χαίρομαι με το πιο απλό πράγμα. Κι ας είναι τις περισσότερες φορές και το πιο δύσκολο να συμβεί…

Κι ένα πράσινο φυλλαράκι να έκοβε κάποιος από ένα παρτέρι στο δρόμο και να μου το έδινε, πάλι θα χαιρόμουνα. Θα τον έβαζα στην καρδιά μου. Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Και μια καλή κουβέντα να άκουγα, ότι σήμερα είμαι όμορφη, ότι μου πάει αυτό το χρώμα που φοράω, θα τον έβαζα στην καρδιά μου… Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Και ένα τηλέφωνο να χτυπούσε ξαφνικά, ότι θα ερχόταν κάποιος να με δει, κάποιος να ενδιαφέρεται για μένα, θα τον έβαζα στην καρδιά μου… Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Πόσα περιμένω και πόσα έρχονται… Άδικα περιμένω… Κανείς δεν δίνει… Και δεν μιλάω για υλικά. Μιλάω για στιγμές. Το να μην δίνεις στιγμές, να μην έχεις να διαθέσεις στιγμές, να μην θέλεις να τις μοιραστείς με όσους σου έχουν αποδείξει με το παραπάνω ότι είναι δίπλα σου, είναι το χειρότερο που μπορεί κάποιος να σου κάνει, το χειρότερο που μπορεί να σου στερήσει.

Δεν μας τρομάζουν τα λόγια των εχθρών αλλά η σιωπή των φίλων…

Φιλία… Μια λέξη που εννίοτε πληγώνει…

Έρωτας… Αυτός δεν πληγώνει απλά, σκοτώνει…

Κι όμως η προδοσία του φίλου πονάει πιο βαθιά. Όσο περισσότερο κοντά είσαι με κάποιον και όσα πιο πολλά χρόνια, τόσο πιο βαθιά κι η πληγή.

Όταν σου μένουν ερωτηματικά αναπάντητα για χιλιάδες πράγματα. Όταν δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως και τιμωρείσαι για ανύπαρκτες πράξεις.

Έχουν αλλάξει οι καιροί και οι ανθρώποι…

Κάποιοι δεν θα μάθουν ποτέ τι θέλουν…

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν τους συναναστρέφεσαι…

Γιατί σε πλησιάζουν με καλή πρόθεση- όπως νομίζεις, γιατί έτσι δείχνουν και θα το καταλάβαινε ακόμα και ο πιο ηλίθιος, η συμπεριφορά τους είναι ολοφάνερη και η πρόθεση τους-  αλλά τελικά έχουν στην τσέπη έτοιμη μια μπανανόφλουδα και με την πρώτη ευκαιρία την πετάνε.

Για να κρύψουν την δική τους ανεπάρκεια πάνε να σε βγάλουν τρελό. Ότι δεν βλέπεις. Ότι δεν καταλαβαίνεις. Ότι δεν ξέρεις. Ξέρεις. Πολύ καλά. Έχεις μάθει 33 χρόνια να επιβιώνεις από μπανανόφλουδες. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Γελώντας.

Τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέματα. Μην τα πιστέψεις ποτέ. Ψέματα λένε τα μάτια που σε κοιτάνε αθώα.

Έμαθα να μην πιστεύω τίποτα και κανέναν. Έλα μου ντε όμως που η καρδιά θέλει να πιστέψει. Αδιόρθωτη. Πάντα λάθος κάνει και πάντα λάθος θα κάνει. Πάντα θα πιστεύει. Το ΄χει ανάγκη να πιστεύει. Και πάντα θα πέφτει σε παγίδες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι ζητάνε.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν μπερδέψει κάποια πράγματα… Έχουν χάσει κάθε αίσθηση της ζωής  που είναι δίπλα τους.

Να χαμηλώσω τα φτερά… Αυτό μου ζητάνε… Αλλά όχι… Δεν κάνω τη χάρη κανενός…

Έχω φτάσει στον πάτο… Δεν είναι και η πρώτη φορά άλλωστε. Αλλά πάντα, έχω τον τρόπο, να αυτό- γιατρεύομαι. Όταν το θέλω εγώ. Όταν νιώσω έτοιμη. Δεν λυγίζω. Μόνο για λίγο. Για πολύ λίγο. Θέλω το χρόνο μου. Να αυτό- γιατρεύω τις πληγές μου. Μόνη. Όπως πάντα. Έχει γίνει βίωμα πια. Το τέρας με τα πέντε κεφάλια με ακολουθεί όπου κι αν πάω, σαν πιστό σκυλί.

Μόνη, πάντα μόνη. Ακόμα και με χίλιους ανθρώπους δίπλα. Ανάποδα πηγαίνω. Γιατί το προτιμώ. Επιλογή. Επιλέγω να είμαι μαύρο πρόβατο. Έξω από το μαντρί. Έξω από το «χορό» της μαριονέτας που τους έχουν στήσει οι άλλοι, από την ώρα που γεννήθηκαν. Με έμαθε η μάνα μου να ζω… Να ζω και να έχω ελεύθερες επιλογές. Δικό μου το καρπούζι, δικό μου και το μαχαίρι. Δικό μου και το λάθος. Ζω όμως όπως θέλω. Ανοίγω την πόρτα ό, τι ώρα μου έρθει και φεύγω. Δεν σκέφτομαι τίποτα.

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια; Πως; Δεν μπορώ… Όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω αλλιώς τα πράγματα ,δεν γίνεται… Όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω λογικά και ορθολογιστικά τον κόσμο, με μολύβι και χαρτί να υπολογίζω τα πάντα, δεν γίνεται. Να κάνω οικονομία δυνάμεων, χρημάτων. Να μην σκορπίζομαι. Να μην δίνομαι.

Έτσι έχω μάθει. Να δίνω.

Ήρθε κι η ώρα να πάρω πίσω. Αλλά κανείς δεν έχει μάθει να δίνει. Ελάχιστοι άνθρωποι. Ελάχιστοι πραγματικά. Που δεν φοβούνται να δώσουν. Που δεν έχουν τσιγκουνιά στα συναισθήματα.

Ξέφραγο αμπέλι η σκέψη μου. Ξέφραγο αμπέλι κι ανοιχτό βιβλίο. Πώς να το κλείσω; Πώς να αλλάξω; Πώς να γίνω μυστικοπαθής για να προσαρμοστώ στον γεμάτο μυστικοπάθεια κόσμο; Μπορώ; Όχι…

Η πρόθεση μου είναι γυμνή… Γυμνή κι απογυμνωμένη. Καθαρή.

Σκοντάφτει στην μπανανόφλουδα των άλλων. Στην ντυμένη φόβους, κακία κι ενοχή πρόθεση των άλλων. Που δεν φανερώνουν την αλήθεια. Που δεν μπορείς να τους την ανασύρεις με τίποτα…

Είναι δύσκολο να είσαι αληθινός σε έναν ψεύτη κόσμο…

Ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…

Όχι… Δεν θα το κάνω. Σε πείσμα όλων ,δεν θα το κάνω.

Κύκλος  η ζωή. Κι εγώ θα προχωρήσω. Όποιος θέλει είναι δίπλα μου κι όποιος δεν θέλει δεν είναι. Απλά τα πράγματα.

Η ομορφιά του κόσμου είναι εδώ. Δίπλα μας.Και μέσα μας αν την ψάξουμε.  Αν εμείς έχουμε κλείσει μάτια και καρδιές επειδή δεν έχουμε χρόνο και θέληση να ασχοληθούμε, η ζωή θα περνάει μπροστά μας.

Πάρτυ είναι κι εμείς ήρθαμε που ήρθαμε στη μέση, τουλάχιστον πριν φύγουμε να περάσουμε όμορφα… Θα φύγουμε πριν το τέλος. Το ξέρουμε αυτό.

Αυτό το πάρτυ είναι αδιάκοπο και κάθε μέρα νέα άτομα έρχονται και νέα φεύγουν. Ας φύγουμε χορτάτοι. Εμπειρίες , γνώσεις, χαμόγελα, έρωτες, σχέσεις, φιλίες, και ό, τι άλλο θέλει ο καθένας.

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.

Αυτό εφαρμόζω πάντα. Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους που έχουν έρθει στα μέτρα του κόσμου. Εγώ τον φέρνω όπως μπορώ. Όπως είναι καλύτερα. Τις ιδέες μου δεν τις πουλάω ποτέ και για τίποτα. Και το τίμημα του ακροβάτη είναι γνωστό… Ναι… Ένα όνομα έχει. Μ-ο-ν-α-ξ-ι-ά.

Αλλά τουλάχιστον γυρίζει και κλείνει το μάτι και μπορεί να πει ότι σε αυτό το πάρτυ αν και μόνος πέρασε πιο καλά από όλους… Ακόμα κι από αυτούς που είχαν μια τεράστια παρέα ανούσιων συνήθως ανθρώπων που δεν διάλεξαν.

Έκανε το κέφι του ο ακροβάτης και αποχωρεί γελαστός από τη σκηνή. Κι ας τον κοροιδεύουν που φοράει ανάποδα τα ρούχα. Αυτός φοράει το χαμόγελο του και συνεχίζει μετά από την 1.203.584 τούμπα που έφαγε. Αδιόρθωτος…