Μαγειρική μετά μουσικής… Για ακόμα μια φορά.

Με ήχους από τραγούδια του Μάνου Λοίζου. Το επιβάλει η μέρα, αν και τα τραγούδια του έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και έχω μεγάλη αδυναμία εκ των πραγμάτων.

Οι συνταγές μαγειρικής μου… Οι  συνταγές ζωής…

Έφτιαξα λοιπόν μια πίτα. Είχε τη συνταγή πάνω στο φύλλο που αγόρασα.

Μια πίτα με πατάτες, τυρί, ζαμπόν, αυγά, κρέμα γάλακτος.

Σοτάρεις λίγο τις πατάτες με το μπέικον( ζαμπόν έβαλα εγώ, μπέικον το αποφεύγω γενικά). Τα ρίχνεις στο φύλλο που έχεις απλώσει στο ταψί. Αλατοπιπερώνεις. Χτυπάς 2 αυγά με την κρέμα γάλακτος και ρίχνεις πάνω στο μειγμα, αφού φυσικά έχεις ρίξει πρώτα το τριμμένο τυρί από πάνω. Αφήνεις και λίγο αυγό με κρέμα για πάνω από το φύλλο. Ψήνεις γύρω στα 45 λεπτά ανάλογα τον φούρνο.

Καλά, αναλογίες μην με ρωτήσετε… Αυτά είναι ανάλογα το ταψί ,και την ποσότητα που θέλετε. Εγώ για ένα άτομο πόσο να φτιάξω;

Κι αρχίζω τις φιλοσοφίες… Κλασικά… Γενικά το έχω αυτό, να σκέφτομαι πολύ…

Θέλω να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά. Είμαι σε καλό δρόμο. Στην αρχή μεν του δρόμου, αλλά τουλάχιστον έχω ξεκινήσει. Ήμουνα στο ίδιο σημείο για πολλά χρόνια…

Είμαι πολύ πιο ήρεμη, πολύ πιο χαρούμενη τους τελευταίους 3 μήνες, σαν να διαλύθηκε η ομίχλη μέσα κι έξω μου. Βοηθάει πολύ η αλλαγή χώρου, γειτονιάς. Γενικά οι αλλαγές είναι πάντα για καλό. Έστω κι αν καμιά φορά μας φαίνονται δύσκολες και νομίζουμε ότι θα φέρουν κακό. Οι αλλαγές φέρνουν ανανέωση. Έχω ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα. Έχουν αλλάξει, γιατί κι εγώ η ίδια έχω αλλάξει. Δεν είμαι ίδια όπως ήμουν πριν λίγους μήνες. Βλέπω πιο φωτεινά τα πράγματα, και μπορώ πιο εύκολα να δίνω τις μάχες μου.

Επαγγελματικά, είμαι στο μηδέν. Αλλά δεν αγχώνομαι. Σκέφτομαι από τον καινούριο χρόνο να κάνω δική μου δουλειά. Όλα ρίσκο είναι, και μ’ αρέσει να ρισκάρω. Έχω μέσα μου και λίγο τη φιλοσοφία ‘’θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό’’ .Όταν έχω ένα δίλλημα αν θα ακολουθήσω ή όχι έναν δρόμο ,πάντα τον ακολουθώ. Γιατί ξέρω ότι αν έστω και λίγο αμφιταλαντεύτηκα ,σημαίνει ότι αν δεν τον ακολουθήσω, θα το μετανιώσω.

Μόνο τα μάτια σου… Μόνο αυτά δεν μπορώ να ερμηνεύσω… Τα σκούρα συννεφιασμένα μάτια που θέλω τόσο να βλέπω να γελούν…

Αν κάποτε τα έφερνε η ζωή να είμαι δίπλα σου, θα ήμουν τόσο ευτυχισμένη… Και θα σε έκανα κι εσένα. Να δεις πιο φωτεινά τα πράγματα. Αυτό πάντα θέλω. Να βλέπω δίπλα μου γελαστά πρόσωπα. Το δικό σου πάνω από όλα. Γελαστό θέλω να είναι. Πάντα.

Ανθισμένο.

Ίσως δεν έχω το κλειδί του παραδείσου, έχω όμως ένα μικρό κλειδάκι που θέλω να ταιριάξω να ξεκλειδώσω την κλειδωμένη καρδιά και την συννεφιασμένη ματιά σου.

Όσο όμως το φανάρι στη διασταύρωση σου είναι πορτοκαλί, φοβάμαι να περάσω… Δεν θα σε πλήγωνα ποτέ. Με πορτοκαλί δεν περνώ τους δρόμους… Μόνο με πράσινο.

Μόνο να είχα μια ευκαιρία… Δεν ήθελα τίποτα άλλο… Μια ευκαιρία. Να ξεκλειδώσω την κλειδωμένη καρδιά σου… Να φέρω λιακάδα στα συννεφιασμένα μάτια και να ανθίσω την ψυχή σου.

ΥΓ:Η φωτογραφία είναι κάτι βαζάκια που ζωγράφισα και βάζω μέσα ζυμαρικά,καφέ και κακάο.