Υπάρχουν μέρες που γυρίζω από το γέλιο απότομα στο δάκρυ και το αντίστροφο.

Υπάρχουν μέρες που πιστεύω πως έχω ελπίδα κι άλλες που πιστεύω ότι έχω χάσει πριν ακόμα ξεκινήσει η παρτίδα…

Παλεύω κάτι που με ξεπερνά… Κι αντί να το βάζω στα πόδια έχω την ίδια σκέψη όπως πάντα ,την ίδια ιδέα και αντιμετώπιση προς τη ζωή, ότι χάνουμε μόνο όταν τα παρατάμε… Όχι πιο πριν…

Μακάρι να ήμουνα τόσο σίγουρη τελικά… Ότι δεν έχω ήδη χάσει…

Είναι στιγμές που λυγίζω και άλλες που στέκομαι δυνατή. Στιγμές ελπίδας και άλλες καταιγίδας.
Αισθημάτων, πόνου, απογοήτευσης και ξανά από την αρχή.

Απουσία…

Παλεύω ένα τέρας με πέντε κεφάλια. Την μοναξιά.

Την καλύπτω όπως όπως… Όσο μπορώ. Επιφανειακά. Γρήγορα. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς πόνο αλλά και χωρίς φλόγα.Ειλικρινά,αλλά άνοστα... Χωρίς αγάπη, αλλά με πάθος...Αυτό που με καίει.

Αφού εσύ τα έχεις κάψει όλα, δεν μένει και τίποτα όρθιο…

Δεν θα κοιτάξεις προς τα δω και το ξέρω.

Θέλω να τρέξω μακριά αλλά τα πόδια μου καρφώνονται όλο και πιο βαθιά στη γη…

Από φόβο; Από ελπίδα; Από βλακεία; Από τι άραγε;

Τι με κρατάει;

Η αντιμετώπιση που έχω στα πράγματα; Ότι δεν θέλω να τα παρατάω;

Αχ, τι ζωή παράλογη…

Το τραγούδι που ντύνει απόλυτα αυτή τη στιγμή…
''Εγώ για δύο''…

Στήνω πιόνια, σε δύο πλευρές και τα κουνώ και από τις δύο εγώ. Μόνη παίζω, μόνη χάνω… Για να κερδίσω, δεν το βλέπω…

Δεν με πειράζει…

…‘’Δεν με ένοιαξε να χάσω… Τις σκιές φοβάμαι κι ακόμα σε θυμάμαι’’…

Τα τραγούδια λένε την αλήθεια… Κι εγώ την λέω, αλλά ποιος την ακούει;

Εξακολουθεί όμως να μην με πειράζει.

Ξορκίζω τους φόβους και τα λάθη μου. Το πληκτρολόγιο γίνεται μάρτυρας των σκέψεων μου. Αυτών που ποτέ δεν θα σου πω και είναι καλύτερα έτσι. Είναι καλύτερα να μην ξέρεις. Ποιος ο λόγος; Και τι να σου πω και τι να απαντήσεις; Δεν ξέρω τι θα απαντήσεις;

Μένω εδώ και υπάρχω όπως μπορώ… Ως εκεί που μπορώ. Επιμένω μέχρι εκεί που μπορώ.

Είπαμε, αν κάποιος σώνει και καλά πρέπει να πληγωθεί, ας είμαι εγώ που αντέχω. Αντέχω πολλά.

‘’Έχω αντέξει πολλά, δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει’’. Δεν είμαι τόσο ‘’fragile’’…

Βυθίζομαι και πάλι αναδύομαι…

Κλαίω και πάλι γελάω…

Απογοητεύομαι και πάλι ονειρεύομαι…

Χάνομαι και πάλι γυρίζω…

Και η ζωή συνεχίζει…

Κυκλικά…

Καλύπτω ό, τι μπορώ.. Έστω επιφανειακά.. Έστω πρόχειρα...

Υπάρχω… Όσο και όπως μπορώ…

Αντέχω. Μπορώ και αντέχω.

Περιμένω. Μπορώ και περιμένω.

Θες από φόβο… Θες από ελπίδα… Θες από αγάπη…

Έτσι είμαι εγώ…

Ρίχνομαι κατά μέτωπο στη φωτιά κι ας ξέρω ότι θα με κάψει… Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Λάθος ή σωστό, δεν με πειράζει…

Έχω μάθει να παλεύω. Για όσα θέλω στη ζωή μου. Όσο κι αν τελικά, χάνω, έχω το χαμόγελο της προσπάθειας. Δεν έπεσα αμαχητί…

Αχ, τι ζωή παράλογη…