Σιωπή…

Μια λέξη με πέντε γράμματα αλλά γεμάτη συναισθήματα…

Αυτά που σου προσθέτει και σου αφαιρεί όταν απλώνεται…

Στο άδειο δωμάτιο μόνο οι σκέψεις μου ακούγονται… Τίποτα άλλο… Κάνουν παρέα στο ρυθμικό χτύπημα των πλήκτρων.

Άδειο το βλέμμα. Γεμάτη η σκέψη.

Παίρνει σχήμα η σιωπή.

Πόσο πιο εύκολα θα μου φαίνονταν όλα αν μου μιλούσες… Αν δεν την ύψωνες τοίχο ανάμεσα μας… Όλα τα δύσκολα θα μου φαίνονταν πιο απλά, θα μπορούσα πιο εύκολα να τα παλέψω και να νικήσω…

Οι προσπάθειες μου ναυαγούν μαζί με την διάθεση μου…

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω να μπάζω κι εγώ σαν βαρκάκι, από παντού… Σαν να ναυαγώ στη στεριά…

Όλα όσα έχω σκεφτεί, αυτά που όλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν ισχύουν, είναι εδώ μπροστά μου. Η αδιαφορία. Όχι η δική σου. Γενικά. Η αδιαφορία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.

Δεν με πείθει κανείς… Δεν  μπορώ να μην βλέπω. Δεν μπορώ να μην νιώθω.

Κάποιος είπε πως οι άνθρωποι ξεχνάμε τα λόγια που μας είπαν, τις πράξεις που έκαναν οι άλλοι, αλλά δεν ξεχνάμε πως νιώσαμε από όλα αυτά. Δεν ξεχνάμε αν ένας άνθρωπος μας έκανε να νιώσουμε όμορφα ή άσχημα.

Εσύ; Απ’ το γέλιο στο δάκρυ με γυρνάς. Αλλά περισσότερο στο δάκρυ με κρατάς.

Όλα μοιάζουν τεράστια, μεγεθυμένα, οι δυσκολίες που αυτή την εποχή έρχονται σαν κατακλυσμός… Δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ… Ποιος ο λόγος; Έζησα για να ακούσω ότι είμαι και γκρινιάρα… Επειδή βλέπω και νιώθω πως είναι ο κόσμος… Δεν πειράζει… Όσα ξέρει ο καθένας, λέει. Δεν φτάνει παραπάνω η σκέψη του… Έχω πάψει προ πολλού να ασχολούμαι με το τι σκέφτεται κάποιος για μένα. Αν θέλει την παρέα μου, εδώ είμαι. Αν δεν την θέλει, η πόρτα ανοιχτή είναι. Τίμια και ειλικρινά.

Έχω καταλήξει ότι τελικά δεν είμαστε στραβοί, ο γυαλός είναι στραβός και αρμενίζουμε στραβά ως εκ τούτου. Όλα λάθος και συνεχίζουμε το ίδιο λάθος που μας κληρονομήθηκε.

Πόσο πιο εύκολα θα μου φαίνονταν όλα αν μου μιλούσες… Θα είχα κουράγιο να αντέχω… Αν ήξερα ότι έστω και λίγο έχω περάσει σαν σκέψη από το μυαλό σου… Θα μου έδινε τόση δύναμη…

Αλλά δεν ξέρω… Δεν είμαι για τίποτα σίγουρη…

Ακροβατώ πάνω στο τείχος που χτίζουν οι σιωπές σου. Σκοντάφτω πάνω, πέφτω. Σηκώνομαι όπως πάντα και προχωράω.

Το ‘χω πάρει απόφαση πια… Δεν θα δεις. Δεν σε αφορά. Δεν σε νοιάζει τίποτα που με αφορά, εγώ η ίδια. Ούτε βλέπεις, ούτε θα δεις. Δεν με θεωρείς κάτι σημαντικό… Προτιμάς να είσαι σε καταστάσεις που πονάνε, παρά να έχεις στη ζωή σου κάτι που θα σου πρόσφερε τα πάντα. Κάποια που θα σου πρόσφερε τα πάντα.

Όπως όλοι, έτσι κι εσύ. Να σε τρομάζει η αγάπη και να την πετάς.

Την μαζεύω από τα σκουπίδια. Εκεί που την ρίχνεις. Προσπαθώ να την συνεφέρω.

Τι νόημα έχει;

Κανένα.

Πορευόμαστε μόνοι σ’ αυτή την τεράστια θάλασσα που λέγεται ζωή. Μόνοι και με ένα μικρό βαρκάκι. Έχει τα πανιά, έχει και μηχανή. Ανοίγουμε τα πανιά και ξανοιγόμαστε με ελπίδα. Σύντομα, αρχίζουν οι καταιγίδες. Μαζεύουμε τα πανιά. Ετοιμότητα χρειάζεται. Να δεις τη σωστή στιγμή που πρέπει να τα μαζέψεις, διαφορετικά θα στα σκίσει η ανεμοθύελλα. Βάζεις μπροστά τη μηχανή για να προχωρήσεις ,αλλά βλέπεις ότι πάλι σε κοντράρει το κύμα.

Εκεί φαίνεται αν αντέχεις ή όχι. Να έχεις σκισμένα πανιά και χαλασμένη μηχανή. Εκεί θα φανεί αν μπορείς να επιβιώσεις…

Με σκισμένα πανιά και χαλασμένη μηχανή είμαι… Επιβιώνω… Έτσι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τόσα χρόνια έχει φτάσει στο αποκορύφωμα… Όταν οι συνθήκες είναι έτσι πάντα… Ε, κάπου μαθαίνεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς… Θα επιβιώσεις.

Στη σιωπή σου πες μου μόνο μέσα πως θα επιβιώσω… Αυτή είναι πιο δύσκολη κι από όλα τα κύματα μαζί…

Φτάνει μια στιγμή που γεμίζεις μέχρι πάνω… Που βαριέσαι και σιχαίνεσαι… Να μην αλλάζει τίποτα… Να πέφτεις από το ένα λάθος στο επόμενο, χωρίς να γευτείς το σωστό… Να βλέπεις όσους πάνε από τα πλάγια να σου κλέβουν τη μπουκιά από το στόμα… Να προσπαθείς και να βλέπεις άλλους με μηδενική προσπάθεια να απολαμβάνουν όσα εσύ μόνο ονειρεύεσαι…

Κάπου εκεί σου γυρίζει ανάποδα η σκέψη και ή θα βουλιάξεις ή θα πετάξεις… Δεν έχει μέση οδό και το ξέρεις…

Διαλέγω πάντα να πετώ… Αλλά πριν το κάνω, το προηγούμενο στάδιο είναι να συρθώ… Να βουλιάξω… Αν πετάξω από τώρα, τα φτερά δεν είναι έτοιμα… Θα πέσω σαν τον Ίκαρο…

Το χαμόγελο μου δεν ανατέλλει… Μόνο δύει…

Αλλά αυτό με πεισμώνει ακόμα πιο πολύ…

Να πετάξω… Να ανοίξω τα φτερά… Αυτά που μου ψαλιδίζουν…

Γιατί δεν μπορώ να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου…

Υπάρχει. Όσο κι αν δεν την αγγίζω, την ονειρεύομαι… Δεν πειράζει… Ας την αγγίζουν τουλάχιστον όσοι αγαπώ και ίσως μια μέρα έρθει κι η σειρά μου. Ίσως. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση. Και έτσι είναι καλύτερα. Να ελπίζω. Αν ήξερα δεν θα είχε κανένα νόημα…

Βουλιάζω στις σιωπές σου…

Μου κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την ανάρρωση μου από όσα με βασανίζουν…

Αλλά το έχω πει, και θα το ξαναπώ, αυτό που είχε πει η Λιλή Ζωγράφου στο ‘’η αγάπη άργησε μια μέρα’’ ότι: οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, επειδή ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν.

Ξέρω ότι μπορώ να επιβιώσω…

Και με σιωπές και με λόγια και με ανάσες και με σκισμένα πανιά και σαν ακροβάτης.

Θα επιβιώσω…