Καλά λένε,όσοι το λένε,μεταξύ άλλων κι εγω,ότι έχεις ανάγκη να εκφράσεις τη λύπη,να την αναλύσεις,να την περιγράψεις,να γράψεις για αυτή,ενώ όταν είσαι χαρούμενος,έχεις ανάγκη να ζήσεις τη χαρά και καμία λέξη δεν έχεις για να την περιγράψεις.

Ίσως για αυτό τα περισσότερα τραγούδια,αν όχι όλα,για λύπη μιλάνε,για χωρισμό,για καταστάσεις που πονάνε.

Ίσως γι'αυτό κι εγώ,τώρα που νιώθω όμορφα,γεμάτη,δεν βρίσκω λέξεις αυτό να το αποτυπώσω σε κανένα χαρτί,σε καμία λευκή οθόνη.Έχω ανάγκη να ζω την χαρά μου.Έστω κι ετσι.Έστω κι αν μου λείπει,ακόμα κι όταν είναι δίπλα μου,επειδή ξέρω ότι σε λίγο πάλι θα φύγει.Το έχουμε όμως αποδεχτεί κι εγώ κι εκείνος ότι για ένα διάστημα θα ισχύει αυτό και πια δεν μας πονάει.Η χαρά που νιώθουμε το νικάει κι αυτό το αίσθημα προσωρινού που μας κατακλύζει όταν είμαστε μαζί.

Τώρα κατάλαβα αυτό που όλοι οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με κάνουν να καταλάβω αλλά δεν μπορούσα,ότι πάντα πρέπει να έχουμε μέσα μας την ελπίδα ζωντανή,να μην την σκοτώνουμε από μόνοι μας.Τα πράγματα αλλάζουν.Το θέμα είναι ότι αλλάζουν από μόνα τους και όποτε θέλουν αυτά,όχι όποτε εμείς τα πιέσουμε και θέλουμε να αλλάξουν.

Κι εγώ πέρασα χίλιες μπόρες για να βγει το δικό μου ουράνιο τόξο,πολύχρωμο.Να φωτίζει στο χαμόγελο του.

Για να ανθίσει όμως το χαμόγελο του και να μου το χαρίσει,πέρασα από χίλια μαραμένα χαμόγελα που είχαν κάνει να μαραθεί και το δικό μου...

''χίλιες αγάπες πλήρωσα ωσπού να 'ρθω σε σένα''... που λέει κι ένα τραγούδι που αγαπώ... 

Ο δρόμος για το καλό περνάει μέσα από το κακό και τη συμφορά.Είναι λάθος να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και όλα να μας χαριστούν.Μέσα από τον πόνο έρχεται το καλό.Σιγά σιγά.Δεν γίνεται αλλιώς.

Αν έχουμε υπομονή,θα έρθει το καλό.Όταν αυτό διαλέξει να έρθει.Φυσικά κι εμείς με τις επιλογές μας το βοηθάμε να έρθει.Άλλοτε εν αγνοία μας και άλλοτε συνειδητά.

Ανοιχτη καρδιά θέλει.Υπομονή και ελπίδα.Να μην παρατάμε τα όπλα.Και το λέει αυτό κάποια που είχε αρχίσει να χάνει την ελπίδα της.Κι όμως...Κάπου μέσα μου ένα ανοιχτό παραθυράκι υπήρχε πάντα,ακόμα και τις στιγμές που σερνόμουνα στο πάτωμα.Ακόμα και μια χαραμάδα από φως την διατηρούσα και στις χειρότερες μου στιγμές.

Έτσι έφτασα σήμερα αυτή τη χαραμάδα να την κάνω μια ορθάνοιχτη πόρτα,ξεκλείδωτη για τον παράδεισο.

Γιατί ο παράδεισος είναι μέσα μας,στα μάτια μας και στα μάτια αυτού που μας κοιτάζει με αγάπη.

Τώρα πια τα μάτια μου χαμογελάνε...

Σκέφτομαι τα δικά του μάτια,πόσο πλημμύριζαν αγάπη όταν με κοιτούσαν...

Γιατί ο παράδεισος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την ΑΓΑΠΗ.