Τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρω γιατί, με έχει κυριεύσει μια νοσταλγική διάθεση… Πάντα την είχα μέσα μου βέβαια, αλλά αυτή τη φορά κάθισα και θυμήθηκα, με αναζητήσεις στο διαδίκτυο, διάφορα παλιά παιδικά προγράμματα, παλιές εικόνες, παλιές συνήθειες, παλιές τηλεοπτικές σειρές, στη δεκαετία που έκανα τα πρώτα μου βήματα, και άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, τη δεκαετία του 1980. Μπορεί να ήταν ελαφρώς .. κιτς κάποια από αυτά, με τα δεδομένα του σήμερα, μπορεί να επικρατούσε η ντίσκο, που σήμερα δεν προτιμώ σίγουρα, μπορεί τα τότε ακούσματα μου σήμερα να μου φαίνονται ξεπερασμένα, αλλά δεν παύει να είναι η δεκαετία των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων και την αγαπώ ξεχωριστά. Κάποια από αυτά που θυμήθηκα βέβαια απλώνουν και στις δυο δεκαετίες, την πριν και την μετά, του ’70 και του ’90 δηλαδή.

Σκόπιμα θα παραλείψω αρκετά, αλλιώς αυτό εδώ το post θα βγει τεράστιο…

Ξεκινάμε την αναδρομή.. Δέστε τις ζώνες και …. Φύγαμε!!

Πρώτα από όλα, δικό μου αγαπημένο παιδικό, ήταν ο ''Νιλς Χόλγκερσον'', που ταξίδευε πάνω στη χήνα.

Τα στρουμφάκια. Ο Αστυνόμος Σαίνης. Η Κάντυ- Κάντυ. Η Μάγια η μέλισσα. Ο ''Σπόρτ- Μπίλι'' με το βαλιτσάκι του. Η Χάιντι. Η σκυλίτσα ''Λάσυ''.

Υπήρχαν και σειρές για όλη την οικογένεια, με ηθοποιούς, όχι καρτούν, όπως ‘’το μικρό σπίτι στο Λιβάδι’’.

Γελούσαμε με τον ''Χοντρο- Λιγνό''  και τον ''Μπένι- Χίλ''.

Παρακολουθούσαμε τον ''Μαγκάιβερ'' να γλιτώνει πάντα με τα τρικ του από τις κακοτοπιές. Πολυμήχανος.

Παρακολουθούσαμε τη ''Δυναστεία'' και την ''τόλμη και γοητεία'', που τότε ήταν τα πρώτα της επεισόδια, ενώ τώρα κοντεύουν να γίνουν παππούδες ακόμα και οι πιο νέοι ηθοποιοί.

Βλέπαμε τον  ''ιππότη της Ασφάλτου'', με το μαγικό αμάξι του, τον Κίτ.

Άλλη μια οικογενειακή σειρά, με σχολεία, ήταν το ''Πριν χτυπήσει το κουδούνι''. Κωμική σειρά.

Άλλη μια σειρά που μου άρεσε πολύ και την έβλεπα πολύ μικρή ήταν ''το μυστήριο του Χρυσού πιθήκου'', με ένα υδροπλάνο και πολλά όμορφα τοπία. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες, πήγαινα στο νηπιαγωγείο τότε, ίσως και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη η εικόνα να παρακολουθώ σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση αυτή τη σειρά την ώρα του μεγάλου σεισμού του 1981, και μικρό παιδάκι τότε, να πέφτω στο σκοτάδι από την καρέκλα από το κούνημα. Ύστερα βγήκαμε έξω όλοι.

Άλλη μια ωραία σειρά με ένα κρουαζιερόπλοιο ήταν το ''πλοίο της αγάπης''.

Από Ελληνικές σειρές θυμάμαι το ''Ορκιστείτε Παρακαλώ'', με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο στο ρόλο του προέδρου, θυμάμαι το ''Μινόρε της αυγής'', θυμάμαι τη Τζοβάνα Φραγκούλη και το ''πες το και θα γίνει'' που πραγματοποιούσε ευχές παιδιών, θυμάμαι ''το κάμπινγκ'' , θυμάμαι και ''τα μπακούρια'' με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη νεαρό, μια σειρά που έχει σταθεί αδύνατον να βρω έστω και ένα επεισόδιο της να παρακολουθήσω στο ιντερνετ…

Είμαστε η γενιά που είδαμε για πρώτη φορά τους ''Απαράδεκτους'', τους ''Μεν και Δεν'', τις ''τρείς Χάριτες'' ,όταν προβληθήκανε και όχι σε επανάληψη.

Θυμάμαι και κάποια τηλεπαιχνίδια, Τον ''τροχό της Τύχης'', τη ''Μέγκα Μπάνκα'', το ''Κόντρα Πλακέ''.

Κάπου τότε βγήκαν και τα τυχερά παιχνίδια, αρχικά το ΛΟΤΤΟ και ύστερα το ΤΖΟΚΕΡ, που όλοι έπαιζαν μετά μανίας και κανένας ποτέ δεν κέρδιζε.

Τα κοριτσάκια, αλλά και τα αγοράκια είχαν τα δικά τους αντίστοιχα, είχαμε άλμπουμ και κολλάγαμε αυτοκόλλητα που αγοράζαμε. Θυμάμαι με τι χαρά πήγαινα στο ψιλικατζίδικο και αγόραζα με το χαρτζιλίκι μου αυτοκόλλητα και ανυπομονούσα να τα ανοίξω και σιγά μην περίμενα να πάω σπίτι, τα άνοιγα στο δρόμο. Όσα είχαμε διπλά τα ανταλλάζαμε με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες μας συνήθως.

Τότε είχαμε κασετόφωνα και κασέτες, τις οποίες τις γράφαμε από άλλους, από το ραδιόφωνο, από τους δίσκους, γιατί τότε είχαμε και πικάπ και δίσκους. Οι δίσκοι ήταν κάτι πολύ πιο εύθραστο σε σχέση με το ανθεκτικό cd ,χωρούσαν σαφώς λιγότερα τραγούδια  και έπρεπε να γυρίζεις τις πλευρές και όμως ο ήχος τους, με τα παράσιτα που έκαναν κάποιες φορές από τη σκόνη, ήταν πολύ πιο ζεστός και πλούσιος από τον ξερό ήχο του cd.

Είχαμε και φορητές συσκευές με κασέτα, τα walkman. Κάποια είχαν και ραδιόφωνο αργότερα.

Τότε χορεύαμε στις ντίσκο, αρκετές φορές πηγαίναμε και με το σχολείο, αργότερα, με το λύκειο οργανώναμε χορούς για να μαζέψουμε λεφτά για την πενταήμερη. Ένας από τους χορούς που επικρατούσαν τότε ήταν το ''Labada'' με τις κοντές φουστίτσες.

Εκτός τις κασέτες του κασετοφώνου για τη μουσική, για τις ταινίες, είχαμε κασέτες του βίντεο. Αυτή τη δεκαετία άνθισε η παραγωγή βιντεοκασέτας, Ελληνικών ταινιών, όπου έπαιζαν γνωστοί ηθοποιοί, όπως ο Ψάλτης, ο Πάνος Μιχαλόπουλος, η Ελένη Φιλίνη, ο Φωτόπουλος, ο Μουστάκας κ.α. Υπήρχαν και βιντεοκλαμπ, και νοικιάζαμε βιντεοκασέτες.

Τότε παίζαμε και πολλά ομαδικά παιχνίδια που τείνουν να εκλείψουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, σήμερα στην εποχή των Η/Υ, του φόβου και της ατομικότητας που δημιουργεί, θέλοντας και μη. Τότε οι γονείς μας χωρίς δισταγμό μας άφηναν στο δρόμο να παίζουμε, εκτός βέβαια κι από παιχνίδια που παίζαμε όλα τα παιδάκια, τα πλαίσια του σχολείου. Παιχνίδια όπως τα μήλα, το κρυφτό, το κυνηγητό ήταν στην ημερησία διάταξη. Τα κοριτσάκια παίζαμε και λάστιχο, κάποιες φορές στις πιλοτές και τους ακάλυπτους των πολυκατοικιων.

Αγαπημένο μου παιχνίδι, στις κατ’ ιδίαν ώρες παιχνιδιού ήταν τα playmobil. Ποτέ δεν έπαιξα με μανία με κούκλες σαν άλλα κοριτσάκια. Είχα όμως την κλασική bibibo και το ταίρι της , τον John- John. Είχα και το Μικρό μου Πόνυ και άπειρα κουκλάκια. Από εκείνη την εποχή έχει επιζήσει ο Σνουπυ, που τον έχω από 8 χρονών και έχει κάνει μετακομίσεις μεταξύ Γαλατσίου- Κυψέλης- Νέας Σμύρνης και τώρα Κατερίνης. Κοσμογυρισμένος Σνουπυ. Στην κοιλιά του διατηρεί ένα μαύρο σημάδι, είχε πέσει μέσα σε μαύρη μπογιά που είχε ο πατέρας μου τότε και έβαφε κάτι κάγκελα, αν θυμάμαι καλά.

Τότε γράφαμε με στυλο bic, είχαμε στο σχολείο παγουρίνο και ένα πλαστικό ποτηράκι διαφανές που όλο έτρεχε, αγοράζαμε περιοδικά όπως η ''Μανίνα'', η ''Κατερίνα'', η ''Πάττυ'',  το ''Μπλεκ''-τα αγόρια- το ''Σεραφίνο'', τη ''Βαβούρα'', τρώγαμε κουκουρουκου και σοκοφρέτες, ειχαμε τσίχλες με ψεύτικα τατουάζ που κάναμε στα χέρια μας, τρώγαμε φουντούνια, δρακουλίνια και τα βάζαμε να τρομάζουμε τους άλλους αλλά κανένας δεν τρόμαζε.

Φορούσαμε παπούτσια All star, μπλούζες με τον  Fido Dido και τον  Bart Simpson.

Αλλά ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα ήταν ότι υπήρχαν ακόμα παρέες. Υπήρχαν ακόμα πάρτυ όπου καλούσες και σε καλούσαν, ο ένας στο σπίτι του άλλου, με μουσική, χορό, παρεούλα, ποτά, αναψυκτικά. Τα παιδιά παίζανε ακόμα. Τώρα μόνα τους πάντα, μπροστά σε μια οθόνη. Στο δρόμο; Ούτε για αστείο. Τότε είχαμε και ποδηλατάκια, τώρα ποιο παιδί μπορεί να βγει με ποδήλατο και να μην κινδυνεύει;

Βέβαια τώρα που μένω επαρχία, μπορώ να πω ότι το ποδήλατο είναι κάτι συχνό, δεν προκαλεί εντύπωση. Στην Αθήνα σίγουρα προκαλεί.

Ήταν όμορφες εποχές… Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μέσα σε 30 χρόνια- και πολύ λιγότερο φυσικά, οι αλλαγές έχουν γίνει πολύ πριν, σταδιακά άλλοτε, απότομα άλλες φορές- θα νοσταλγούσαμε εκείνα τα χρόνια. Από τη μια, επειδή ήταν τα νεανικά μας χρόνια, αλλά όχι τόσο για αυτό… Ήταν πολύ πιο αθώα και μας απασχολούσαν προβλήματα που τώρα γελάμε με αυτά, πολύ απλά σε σχέση με όλα αυτά που μας απασχολούν σήμερα.. Τα σημερινά αδιέξοδα που μοιάζουν άλυτα..

Ευχή μου ,σε 30 χρόνια, τα σημερινά προβλήματα να μην μας μοιάζουν εξίσου απλά και απλοιικά γιατί αυτό θα σημαίνει ότι η ζωή εξακολουθεί να δυσκολεύει και να προστίθενται προβλήματα, πολύ πιο σύνθετα.

Πάντα ο νους μου όμως θα γυρίζει πίσω και αυτό το ταξίδι με χαροποιεί…