Να ‘μαι κι εγω.. Σαν τα χιόνια.. Αυτά που τελικά έπεσαν αλλά δεν στρογγυλοκάθισαν στους δρόμους.. Τουλάχιστον εδώ, σήμερα περίμενα, όταν άνοιξα το παράθυρο το πρωί ότι θα δω τον δρόμο λευκό αλλά τελικά ο δρόμος ήταν μια χαρά..

Καλύτερα.. Ποτέ δεν συμπαθούσα τα χιόνια.. Είναι κάτι ξένο για μένα.. Δεν είχα ποτέ χωριό, να πηγαίνω, σε κανένα βουνό χιονισμένο- όπως άκουγα και ακούω από φίλες και φίλους, που πάνε στα χωριά τους τα τριήμερα, Χριστούγεννα, Πάσχα, και είναι μες το χιόνι κάποιες φορές- και το χιόνι ήταν κάτι που έβλεπα σπάνια στην Αθήνα, τουλάχιστον μικρή. Τα τελευταία χρόνια χιονίζει πολύ συχνά στην Αθήνα, παλιά σπάνια χιόνιζε. Ποτέ δεν αγάπησα το χιόνι και ό, τι και να λένε, και όσοι να το λένε, δεν αλλάζω γνώμη, δεν θα πω ποτέ ‘’αχ πόσο λατρεύω το χιόνι’’. Εντάξει, τώρα που μένω Βόρεια Ελλάδα, θα το ανεχτώ, είναι πιο πιθανό εδώ να χιονίσει, όχι μόνο τώρα, αλλά και γενικότερα, αλλά δεν θα κάνουμε και κολλητή παρέα, μην φανταστείτε,  άντε μια καλημέρα να πούμε, ως εκεί. Κολλητηλίκια πολλά δεν θα έχουμε.

Η πλάκα είναι ότι αν πεις πως δεν σ’ αρέσει το χιόνι σε κοιτάνε με ένα ύφος σαν να είχες πει ‘’ έχω-σκοτώσει-έναν-άνθρωπο-και-το-πτώμα-το-έκρυψα-στην-ντουλάπα’’. Δεν το πιστεύουν. Τι να πω.. Μπορώ να πω κάτι; Αν κάτι έχω μάθει στη ζωή- αν θεωρήσω ότι έχω μάθει κάποια πράγματα εμπειρικά, γιατί θεωρώ ότι ακόμα έχω να μάθω πάρα πολλά,’’ εν οίδα ότι ουδέν οίδα’’, όπως έλεγε κι ο Σωκράτης- είναι να σέβομαι και να δέχομαι τις διαφορετικές απόψεις και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Μπορώ να καταλάβω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, και αυτό είναι η μαγεία. Τι νόημα θα είχε να ήμασταν όλοι ίδιοι; Θα είχαμε βαρεθεί την τόσο αρμονική τελειότητα, όπου θα ζούσαμε άκοπα, πάνω στο συννεφάκι, χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς κανένα νόημα να παλέψεις για κάτι καλύτερο. Μια βαρεμάρα δηλαδή.

Από την άλλη, σίγουρα θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα, σε πολλά θέματα. Αυτό βέβαια στην Ελληνική πραγματικότητα είναι και λίγο ουτοπία. Εδώ τα πράγματα δεν αλλάζουν ή μάλλον αλλάζουν όπως συμφέρει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που καθορίζουν τις εξελίξεις. Λίγοι απολαμβάνουν και οι πολλοί αγκομαχούν. Πως λέμε ‘’άλλους η ζωή τους έπλασε κι άλλους τους ε***** ‘’   ή επίσης  ‘’η ζωή είναι ένα αγγούρι, άλλος το τρώει και δροσίζεται κι άλλος το τρώει και ζορίζεται’’…   Ο νοών νοείτο…

Ως συνήθως ξέφυγα από το θέμα.. Ποιο θέμα; Μόλις θυμήθηκα ότι δεν έχω θέμα. Βαρεμάρα έχω, αυτές τις μέρες που δεν βγαίνω έξω, όχι μόνο λόγω κρύου, αλλά και λόγω κρυολογήματος.

Γενικά ο προηγούμενος μήνας μπήκε ολίγον τι στραβά..

Ξεκίνησα με μια φαρυγγίτιδα. Δεν μίλαγα καθόλου σχεδόν, ό, τι ήθελα έγραφα σημείωμα στον Στέλιο.

Πέρασε η φαρυγγίτιδα και ξαφνικά, μια Τετάρτη βράδυ, άρχισε ένας πονόδοντος, στην αρχή υποφερτός, αλλά όσο πέρναγε η ώρα, λες και με τρυπούσαν μες το στόμα με το τρυπανάκι που ανοίγεις τρύπες στον τοίχο για να στερεώσεις πχ ράφια. Όσο περνούσαν οι ώρες, χτυπιόμουνα στους τοίχους, στην καρέκλα πάνω, κοπανιόμουνα, ξερίζωνα τα μαλλιά μου, έκλαιγα, ούρλιαζα. Σαν σκηνή από αρχαία τραγωδία..

Όσα παυσίπονα- αναλγητικά πήρα, κανένα δεν μου έκανε τίποτα. Μόλις το έπαιρνα, έκανε να μου περάσει πάνω από μια ώρα, σταμάταγε ο πόνος κανένα μισάωρο και ξανά προς τη δόξα τραβούσε.. Κόντευα να σαλτάρω μιλάμε..

Πήρα τηλέφωνο την οδοντίατρο μου στην Αθήνα. Τελικά πήρα και αντιβίωση η οποία-μαντέψτε- επίσης δεν μου έκανε τίποτα. Σιγά μην πέρναγε ο πόνος. Όσο πέρναγαν οι ώρες κόντευα να κάνω χαρακίρι.

Η οδοντίατρος μου έδωσε το τηλέφωνο ενός ειδικού οδοντιάτρου- ενδοδοντιστή- που ειδικεύεται στις απονευρώσεις. Το ξέραμε ότι το δόντι θέλει απονεύρωση, δεν είχε περάσει ούτε μήνας που με είδε η οδοντίατρος και μου το είπε, αλλά τότε δεν μπορούσα να κάτσω να το κάνω, κι εκείνη μου είπε ότι αν μου το ξεκινούσε θα χρειαζόταν να πάω πολλές φορές. Γι’ αυτό μου σύστησε τον συνάδελφο της που θα μου το τέλειωνε σε μια, το πολύ ,δυο επισκέψεις.

Έκλεισα ραντεβού λοιπόν για Δευτέρα. Ήρθαν και με πήραν οι γονείς μου από δω, γιατί φοβόμουνα να μπω σε λεωφορείο και  μάλιστα μόνη μου-ο Στέλιος δεν μπορούσε να κατέβει, είχε κάποιες υποχρεώσεις εδώ που δεν μπορούσαν να αναβληθούν και κάποιες συνεντεύξεις για δουλειά, τις επόμενες μέρες-μην με πιάσει πόνος. Τι θα έλεγα στον οδηγό αν με έπιανε; Πες ότι με έπιανε στο κομμάτι μετά τα Τέμπη ως τη Λαμία, δεν υπάρχει μέρος να σταματήσει  ούτε για δείγμα, μόνο κάποια παρκινγκ που έχουν και τουαλέτες-πεντακάθαρες παρεπιπτόντως, όπως διαπίστωσα όταν κατεβαίναμε με τους γονείς μου-στα οποία δεν χωράει το πούλμαν.. Τι θα έκανα; Θα κοπανιόμουνα και θα με κοιτάζανε όλοι χωρίς να ξέρουν γιατί.. Θα νόμιζαν ότι έχω επιληψία.

Έτσι πήγα στον ειδικό ενδοδοντιστή, ο οποίος αποδείχτηκε σωτήρας για μένα.. Όντως σε 2 επισκέψεις μου έκανε την απονεύρωση, δεν πόνεσα καθόλου, το μόνο που ήταν ενοχλητικό ήταν οι γεύσεις και οι μυρωδιές από το χαλασμένο δόντι, οι οποίες μου έφερναν αναγούλα. Ήταν πολύ δύσκολο δόντι και όχι μόνο επειδή ήταν το μέσα μέσα της πάνω σειράς, αλλά επειδή ένας φρονιμίτης που δεν έχει βγει και είναι εσωτερικά, εσωτερικά και υπόγεια έτρωγε τη μια από τις ρίζες του δοντιού και την είχε αφήσει μισή. Γιαυτό είχα τόσο τραγικό πόνο και γιαυτό η οδοντίατρος δεν μπορούσε να έχει προβλέψει-παρά μόνο αν είχε μαντικές ικανότητες- ότι εκεί πίσω υπάρχει εσωτερικός φρονιμίτης που βλάπτει το ήδη χαλασμένο δόντι που θέλει απονεύρωση.

Τέλος καλό, όλα καλά.

Στην Αθήνα κάθισα λίγο κι αυτό περισσότερο για λόγους ασφαλείας, μην με πιάσει τίποτα πάλι, με το δόντι. Το σφράγισα κιόλας και όλα καλά. Τώρα μένει να μπει θήκη, αλλά δεν είναι επείγον.

Από την περασμένη εβδομάδα, την Παρασκευή, ο Στέλιος δεν ήταν τόσο καλά, το άρπαξε το κρυολόγημα. Προχθές είχε και πυρετό, έψηνες αυγό πάνω του, έφτασε 38,7. Ως δια μαγείας, τη μια μέρα είχε τόσο πυρετό και την επόμενη δεν είχε καθόλου. Συνήλθε εκείνος και αρρώστησα εγώ. Κομμένη είμαι, πυρετό δεν έχω, κάτι δέκατα, έφτασα μέχρι 37,5, ψιλοβραχνιασμένη και ψιλομπουκωμένη είμαι, αλλά νιώθω ατονία. Εντομεταξύ δεν έχουμε ψωνίσει και άρχισαν οι ελλείψεις σε πράγματα, κυρίως μη φαγώσιμα.

Επίσης ένα περίεργο πράγμα… Μήπως σέρνεται επιδημία στις οικιακές συσκευές; Γιατί σαν να έχουν συνεννοηθεί ένα πράμα, κατά σειρά παρουσίασαν πρόβλημα η κουζίνα, το πλυντήριο πιάτων και το ψυγείο. Ο φούρνος της κουζίνας έχει πίσω μια χαράδρα, ολόκληρη τρύπα. Ο μάστορας είπε ή θα αλλάχτει ή αν μείνει, θα ζήσει 1-2 χρόνια και μετά θα θέλει αλλαγή, μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε τον φούρνο χωρίς φόβο. Πάλι καλά.. Σιγά μην αλλάζω φούρνο, 1ον δεν είμαι ιδιοκτήτρια εδώ αλλά ενοικιάστρια και 2ον δεν τον χάλασα εγώ μέσα σε 8 μήνες, αυτή είναι ζημιά χρόνων. Δεν με νοιάζει τα λεφτά, είναι το γαμώτο της υπόθεσης, άλλος να φταίει και άλλος να πληρώνει και μάλιστα στην περίπτωση αυτή που οι ιδιοκτήτες δεν είναι και τίποτα φτωχούληδες. Συνταξιούχος είναι αυτός, σχετικά νέος, λίγο μεγαλύτερος από τον πατέρα μου, αλλά παίρνει  σύνταξη μεγάλη.Αφού κόντευε να φτάσει στον ανώτατο βαθμό στο πυροσβεστικό σώμα, παρατρίχα δεν έγινε αρχηγός σώματος, οπότε καταλαβαίνετε. Και μάλιστα του έχω μια τρομερή συμπάθεια, δεν το συζητώ, άλλο πράγμα..(μπλιαξ). Ούτε ο Στέλιος τον πολυσυμπαθεί, αλλά η κόρη τους έχει βαπτίσει την αδελφή του Στέλιου και δυστυχώς τους τρώμε στη μάπα συχνά.. Η γυναίκα του είναι πιο καλή σε γενικές γραμμές, αλλά εκείνο το μεσημέρι με το φούρνο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, κρατήθηκα με το ζόρι να μην την βρίσω, μου ανέβασε την πίεση στο 20. Έχε χάρη που σέβομαι τον γιό τους, που έχει πρόβλημα το παλικάρι, με ειδικές ανάγκες, και το σπίτι είναι δικό του υποτίθεται, γιαυτό το νοικιάζουν και δεν το πουλάνε. Γιαυτό και κρατάω ένα επίπεδο, γιατί δεν φταίει αυτό το παιδί, ο οποίος μάλιστα αγαπάει πολύ τον Στέλιο, έρχεται και του χτυπάει αν μάθει κανένα νέο, από το δήμο κλπ, γιατί δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία, κλητήρας, τους κάνει εξωτερικές δουλειές.

Το πλυντήριο πιάτων μάλλον κόλλησε τη γρίπη που είχε η κουζίνα, και μου βγάζει τα ποτήρια και τις κούπες με λεκέδες.. Όταν τελειώσει το απορρυπαντικό του θα το αλλάξω και βλέπουμε.

Το ψυγείο εχθές έκανε κάτι κουλό..

Έφτιαξα μια λαγάνα σπιτική συνταγή, επειδή δεν θα βγαίναμε έξω που είμαστε άρρωστοι, να αγοράσουμε. Περίσσεψε λίγη ζύμη. Λέω  ΄΄ δεν την κάνω πιτσάκια να τα βάλω κατάψυξη να τα φτιάξουμε άλλη μέρα;’’ Έτσι και έκανα, βγήκαν 2 πιτσάκια μικρά ,ένα βράδυ θα τα φτιάξουμε, ό, τι πρέπει είναι.

Βγάζω το ζαμπόν απ’ το ψυγείο και τι βλέπω? Πέτρα, λες και ήταν κατάψυξη.. Κοιτάζω και τα υπόλοιπα μέσα, το τυρί στην τυριέρα έτσι και το τρώγαμε στο κεφάλι θα μας το άνοιγε, η φέτα είχε γίνει σαν τούβλο μες τη συσκευασία της, και όλα ήταν παγωμένα και υγρά. Χαμήλωσα το ψυγείο στο 1, και βλέπουμε.

Αλλιώς εδώ, τα ίδια.. Στο ψάξιμο για δουλειά. Έχω αναλάβει μια δουλειά στο σπίτι. Φτιάχνω ένα σχέδιο, μεγάλου μεγέθους, 5 μέτρα επί 1,15 μ. περίπου, το οποίο φυσικά δουλεύω τμηματικά. Θα προσαρμοστεί στο τέμπλο ενός ναού, σε ένα μοναστήρι στη Γουμένισσα του Κιλκίς. Θα πάμε να το επισκεπτούμε για να δώσω το σχέδιο στο παλικάρι που μου έδωσε τη δουλειά, ο οποίος είναι δόκιμος μοναχός, μόλις 31 χρονών. Το εκκλησάκι είναι ακόμα γιαπί, χτίζεται, και χαίρομαι πολύ που θα έχει το τέμπλο τη δική μου πινελιά, έστω και ξυλόγλυπτο. Δεν θα είναι ζωγραφιά, η ζωγραφιά θα είναι η βάση για να σκαλιστεί το ξύλο. Είναι κάτι ευχάριστο για μένα, όπως και η επικοινωνία με το παλικάρι. Μου έχει στείλει και ένα βιβλίο με σοφίες του γέροντα Παίσιου. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά διαδικτυακά, μου δίνει κατευθύνσεις για το σχέδιο, αφού κι ο Στέλιος τον συμπαθεί πολύ και με ρωτάει τι κάνει, αν μου έστειλε μήνυμα. Θα πάμε στο μοναστήρι εκτός απροόπτου, πρώτα ο θεός, τελευταία εβδομάδα χαιρετισμών, τη βουβή, που δεν έχει χαιρετισμούς. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Και γρίπης, θα προσθέσω εγώ.

Αυτά λοιπόν τα νέα. Πάω να φτιάξω μια τυρόπιτα, μια συνταγή που βρήκα στο ίντερνετ, χωρίς φύλλο, γιατί δεν ξέρω τι γίνεται με το ψυγείο, φοβάμαι ότι έχουν αρχίσει και ξεπαγώνουν αυτά που είχαν γίνει πέτρα. Σαν να έχω δυο καταψύξεις..

Ciao raggazi!!!

ΥΓ: η φωτογραφία άσχετη απλά είχα γελάσει πολύ και το τράβηξα με το κινητό, τη προηγούμενη φορά που ήμουνα Αθήνα. Πάντως αν έψαχνα σπίτι, δεν θα το νοίκιαζα αυτό ακόμα και τσάμπα να μου το έδινε! Μόνο και μόνο για την ανορθογραφία γιατί αυτή ποιος ξέρει τι άτομα κρύβει από πίσω..