Ο φίλος μου ο Σάββας (Sven), καταφέρνει πάντοτε να με ταξιδεύει με τα κείμενά του, και να λοιπόν που το κατάφερε πάλι, και μου θύμισε μία ιστορία.

          "Η σειρά σου είναι τώρα να έρθεις. Κανόνισε όμως να μείνεις αρκετά για να το φχαριστηθούμε το πράμα", του είπε ο φίλος του στο τηλέφωνο και εκείνος το πήρε απόφαση. Κανόνισε τα εισιτήρια του αεροπλάνου, και ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό, έφτασε μέσω Βαρσοβίας, στην Κοπεγχάγη με -15 βαθμούς.
          "Σου έχω ετοιμάσει τον επάνω όροφο του σπιτιού. Είναι ολόκληρος δικός σου και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις", του είπε ο φίλος του που πήγε στο αεροδρόμιο να τον παραλάβει. Το σπίτι ήταν πραγματικά τεράστιο. Με πάρα πολλά δωμάτια και δίπατο, αλλά εκείνος περιορίστηκε στην κρεβατοκάμαρα και στο μπάνιο. Πού και πού, χρησιμοποιούσε λίγο την κουζίνα, αλλά όχι πολύ, γιατί χρησιμοποιούσαν την κουζίνα του ισογείου, όπου έτρωγαν όλοι μαζί.
          "Πόσο θα μείνεις;".
          "Περίπου δύο μήνες. Είναι καλά;".
          "Μια χαρά είναι. Έχω μάλιστα και μία πρόταση από τις νοσηλεύτριες του κεντρικού νοσοκομείου για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, και λέω να έρθεις κι εσύ. Θέλεις;".
          "Τι είδους πρόταση είναι;".
          "Θέλουν να δώσουν Ελληνικό χρώμα στο ρεβεγιόν αυτό, και να είναι όλα Ελληνικά. Φαγητά, κρασιά και φυσικά μουσική. Ελληνική ζωντανή μουσική. Ξέρεις τι θέλουν φαντάζομαι. Κυρίως Θεοδωράκη. Είσαι μέσα για κιθάρα και τραγούδι;".
          "Και βέβαια είμαι. Το ρωτάς; Είναι καλά τα λεφτά;".
          "Πολύ καλά. Θα παίξουμε δυο ώρες, με ένα διάλειμμα μιας ώρας για φαγητό. Θα μας πάρει τρεις ώρες δηλαδή, και θα βάλουμε από χίλιες κορώνες ο καθένας μας στην τσέπη".
          "Υπέροχα. Πότε αρχίζουμε πρόβες;".
          "Σύντομα. Να μιλήσω με τον Παναγιώτη για το μπουζούκι και ξεκινάμε".

Υπέροχη πόλη η Κοπεγχάγη. Του άρεσε πάρα πολύ. Έστω και με τους -15 βαθμούς, που δεν του δημιούργησαν κανένα απολύτως πρόβλημα, έπαιρνε το ποδήλατο και  απολάμβανε την κάθε βόλτα που έκανε, όπως απολάμβανε και το κάθε μουσείο, και την κάθε άλλη πόλη και το κάθε νησί της χώρας που επισκεπτόταν. Εκεί, είδε για πρώτη φορά το τραίνο να μπαίνει μέσα στο ferry, προκειμένου να συνεχίσει τη διαδρομή του στο επόμενο νησί. Έφτασε και μέχρι το Helsingør όπου βρίσκεται το κάστρο του Άμλετ, το Kronborg, και μετά πέρασε με το ferry απέναντι στο εντελώς παγωμένο Σουηδικό Helsingborg για μια βόλτα.

Στο μεταξύ, οι πρόβες συνεχίζονταν σχεδόν κάθε απόγευμα, ετοίμασαν ένα δίωρο πρόγραμμα με τραγούδια κυρίως Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Ξαρχάκου, μέχρι που τελικά έφτασε η βραδιά του ρεβεγιόν. Οι κοπέλες ήταν πολύ φιλικές και φιλόξενες. Διέθεσαν ένα τραπέζι γεμάτο κρασιά και μεζέδες για την ορχήστρα, και σιγά-σιγά ξεκίνησαν να παίζουν. Οι παραγγελίες για τραγούδια ήταν ελάχιστες και η βραδιά κυλούσε όμορφα μέσα σε μία ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα, μέχρι που ο ήρωάς μας, αντελήφθη μία Δανέζα που καθόταν με γυρισμένη την πλάτη προς την ορχήστρα, να έχει στραβολαιμιάσει για να τον κοιτάζει.
          "Τη βλέπεις αυτή;", του είπε ο φίλος του.
          "Ναι".
          "Όταν θα κάνουμε διάλειμμα, να πας κοντά της".
          "Λες ε;".
          "Το ρωτάς; Για σένα είναι. Δεν τη βλέπεις που έχει στραβολαιμιάσει να σε κοιτάζει;".
          "Εντάξει, θα πάω".
Έτσι και έγινε. Στο διάλειμμα, πήρε ένα μπουκάλι από το τραπέζι της ορχήστρας και δύο ποτήρια, και πήγε και κάθισε δίπλα της. Όταν αργότερα γύρισε στο πάλκο για να συνεχίσει το υπόλοιπο πρόγραμμα, είχε στην τσέπη του το τηλέφωνό της και τη διεύθυνσή της.

Της τηλεφώνησε την άλλη μέρα το απόγευμα, και η Angie του είπε ότι προτιμούσε να τον επισκεφθεί στον δικό του χώρο, όπου πράγματι, δεν άργησε να φτάσει. Έμειναν μαζί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί, γιατί εκείνη αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για τη βάρδια της, και ο φίλος μας άρχισε να σκέφτεται διάφορα και να μονολογεί:
          "Λες να μετακομίσω στη Δανία;".

Κάπως έτσι, συνέβη και με τον φίλο που τον φιλοξενούσε, με τη διαφορά ότι το σκηνικό είχε παιχτεί στην Ελλάδα. Γνωρίστηκε με μία Δανέζα που έκανε τουρισμό στην Αθήνα, και τελικά έφυγε μαζί της, την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κοπεγχάγη.
          "Λες να γίνει το ίδιο και με μένα;".

Το συζήτησε και με τον φίλο του, που έβλεπε το θέμα πολύ θετικά, και που μάλιστα χαιρόταν με αυτή την εξέλιξη.
          "Άντε μπράβο. Γείτονες στην Αθήνα, γείτονες και στην Κοπεγχάγη. Έχετε κανονίσει κάτι για σήμερα... αύριο; Πότε θα την δεις ξανά;".
          "Θα της τηλεφωνήσω σε λίγο".

Και πράγματι την πήρε τηλέφωνο και της ζήτησε να την επισκεφθεί αυτή τη φορά στον δικό της χώρο, εισπράττοντας όμως την εξής απροσδόκητη απάντηση:
 
          "But darling, I already have someone in my life you see...".