Ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της αυλής μιας δίπατης μονοκατοικίας. Ο Μαλαματάς. Έτσι τον φωνάζαμε εμείς τα πιτσιρίκια στη γειτονιά, αλλά δεν έμαθα ποτέ μου εάν αυτό ήταν το όνομά του ή κάποιο παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει προφανώς κάποιοι μεγαλύτεροι πριν από μας. Τον μόνιμα μεθυσμένο και κουρελή Μαλαματά, τον είχε σβήσει εντελώς από τη μνήμη μου ο χρόνος.

Πολλά χρόνια αργότερα, νοίκιασε μια φίλη μου το σπιτάκι αυτό, έμεινε εκεί για αρκετό καιρό, και την περασμένη βδομάδα που πίναμε καφέ, μου διηγήθηκε μια ιστορία.

Η τουαλέτα αυτού του σπιτιού, δεν ήταν μέσα στο σπίτι, αλλά έξω στην αυλή. Αν δηλαδή έβρεχε, πήγαινες στην τουαλέτα με ομπρέλα. Μου είπε λοιπόν η φίλη μου, ότι όταν χρειαζόταν να βγει στην αυλή για να πάει νύχτα στην τουαλέτα άκουγε μια αντρική φωνή στη σκεπή της τουαλέτας να αγκομαχάει. Στο σπίτι όμως δεν έμενε κανένας άλλος παρά μόνο η φίλη μου, και στη δίπατη μονοκατοικία έμενε μια γυναίκα με την κόρη της. Αυτό, επαναλαμβανόταν πολύ συχνά, μέχρι που η φίλη μου φοβήθηκε και ρώτησε κάνα-δυο γείτονες, εισπράττοντας την εξής απάντηση:

"Στο σπιτάκι που μένεις, έμενε πολλά χρόνια πριν ένας άντρας μόνος του ο οποίος κάηκε καθώς κοιμόταν".

Μάζεψε λοιπόν η φίλη μου τα πράγματά της και μετακόμισε αλλού, γιατί μετά από αυτή την αποκάλυψη δεν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί.

Της είπα "ναι, θυμάμαι κάποιον που έμενε εκεί και που εμείς τα πιτσιρίκια τον κοροϊδεύαμε, επειδή ήταν μονίμως μεθυσμένος και κουρελής, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε το πρόσωπό του, ούτε το όνομά του. Θυμάμαι πολύ αχνά μια σιλουέτα να παραπατάει με ένα μπουκάλι στο χέρι".

Διάβασα τώρα την ιστορία που ανέβασε ο Σάββας (Sven) για τον τρελό του χωριού και αυτόματα αναδύθηκε από τη λήθη το όνομα αυτού του ανθρώπου: Ο Μαλαματάς!

Σάββα σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Πώς τα καταφέρνεις έτσι γιατρέ μου;