Θα είμαστε εκεί!

2. Οι Γυναίκες του Rock!

Rock Around ...Women!: http://tinyurl.com/mpbup69v

MELANIE (Melanie Anne Safka-Schekeryk, 1947, New York-2024, Tennessee, USA)

Ο κόσμος της μουσικής έχασε ένα αληθινό είδωλο στις 23 Ιανουαρίου 2024, όταν η τραγουδίστρια Melanie, η «Uncrown Queen of Woodstock» και μια από τις πιο σημαίνουσες τραγουδίστριες της δεκαετίας του 1970, πέθανε σε ηλικία 76 ετών.

Ενώ χθες το πρωί 24 Ιανουαρίου, το Maxazine δημοσίευσε τα νέα για το νέο της album, το βράδυ ήρθε η πληροφορία ότι η Melanie πέθανε προχθές 23 Ιανουαρίου.

Η Melanie, ήταν ένας φάρος ειρήνης και αγάπης σε μια περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Η μουσική της, εμποτισμένη με το μοναδικό της μείγμα folk και soul, απήχησε στο κοινό σε όλο τον κόσμο και έγινε σύμβολο ελπίδας και ενότητας. Υπέγραψε με την Columbia Records το 1967, αλλά άφησε την εταιρεία το 1968 για να υπογράψει με την Buddah Records. Η πρώτη της στιγμή ήρθε το 1969 όταν εμφανίστηκε στο Woodstock, μια εκδήλωση που θα παγίωνε για πάντα τη θέση της στη μουσική ιστορία. Η δυνατή φωνή της και οι εγκάρδιοι στίχοι της μαγνήτισαν το κοινό και το τραγούδι της «Candles in the Rain» έγινε ένας στιγμιαίος ύμνος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Melanie συνέχισε να παράγει διαχρονικές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των "Beautiful People", "What Have They Done to My Song, Ma;" «The Nickel Song» κ.α. Ήταν επίσης μια παραγωγική τραγουδοποιός, γράφοντας τραγούδια για καλλιτέχνες όπως οι New Seekers, ο Ray Charles και η Cissy Houston. Η Melanie ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες της δεκαετίας του ’70 και τα τραγούδια της έχουν ηχογραφηθεί από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Billie Joe Spears, Nina Simone, Dead or Alive, Miley Cyrus, Alison Moyet, Morrissey, Queen Latifah και Kanye West.

Η κληρονομιά της Melanie εκτείνεται πέρα από τα μουσικά της επιτεύγματα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και χρησιμοποίησε το site της για να προωθήσει την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Ήταν επίσης ένθερμος υποστηρικτής της UNICEF, αφιερώνοντας τον χρόνο και την ενέργειά της για να βοηθήσει τα παιδιά που είχαν ανάγκη.

Ο θάνατος της Melanie αφήνει ένα κενό στον κόσμο της μουσικής. Ήταν αληθινή και πρωτότυπη. Μια τραγουδοποιός με το χάρισμα να δημιουργεί τραγούδια που άγγιξαν καρδιές και ενέπνευσαν γενιές. Η μουσική της θα συνεχίσει να ζει, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της αγάπης, της ειρήνης και της ενότητας.

Καλό ταξίδι, Melanie. Θα μας λείψεις...

Χρόνια Πολλά!

...στο Διπλό Cafe!

To Rock υπήρξε η κινητήριος δύναμη στη ζωή του. Είχε την τύχη να ζήσει από πρώτο χέρι την μουσική εξέλιξη όταν όλα συνέβησαν στη δεκαετία του ’60 και ’70. Ως νέος που έβραζε το αίμα του έψαχνε την μουσική και τα νέα ακούσματα, σύλλεγε δίσκους, και ως μουσικός συμμετείχε στο περιβόητο Pop Festival του 1973 με το βραβευθέν συγκρότημά του Θαρσείν Χρεί.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, ένας ωραίος, φύση καλλιτεχνικός τύπος, τραγουδοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος, που έκανε μια “επαναστατική” πράξη καθώς στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης κυκλοφόρησε έντυπα την Εγκυκλοπαίδεια του Rock με τίτλο: Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70). Από τις εκδόσεις 24γράμματα. Αυτός είναι ο 1ος τόμος της πολυετούς εργασίας του που κράτησε δύο δεκαετίες μέχρι να ολοκληρωθεί. Επίσης έχει δρομολογήσει την έκδοση δύο ακόμη τόμων: 2. «Rock Around…Women!» (Οι Γυναίκες του Rock) και 3.«Rock Around…Loners!» (Οι Μοναχικοί του Rock), στις ίδιες εκδόσεις.

Μπορεί να είναι ο «Τελευταίος των Μοϊκανών» ή ο «Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων», όπως τον αποκαλεί ο rock δημοσιογράφος Κανέλλος Τερζής στο εισαγωγικό σημείωμά του πρώτου τόμου που ήταν και η αφορμή της συνέντευξης αυτής, όμως ο Γιώργος Μπιλικάς έχει τους λόγους του που προχώρησε στην συγγραφή της τριλογίας αυτής. Στον 1ο τόμο που κυκλοφορεί, μέσα σε 500 σελίδες παρελαύνουν όλα αυτά τα συγκροτήματα που ήμαστε δεμένοι μαζί τους, μας κάνουν την καλύτερη παρέα και είναι ο πιο πιστός μας φίλος. Στην καταγραφή των συγκροτημάτων ο συγγραφέας παραθέτει βιογραφικά στοιχεία, σύνθεση μελών και ενδεικτική δισκογραφία.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γουστάρει τα καπέλα, τα φουλάρια, και διαβάζει, στο μετρό, στα τρένα και στα αεροπλάνα. Ήταν φυσικό λοιπόν να συναντηθούμε δίπλα στο Μετρό Φιξ-Συγγρού στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι για να ροκάρουμε!

-Σε ποιους μουσικούς και συγκροτήματα έχεις αδυναμία;

Έχω μία «Αγία Τριάδα»: Beatles, Bob Dylan & Rolling Stones. Μετά όμως, σκέφτομαι και τον Ray Davies με τους Kinks, και την τριάδα, την κάνω τετράδα. Να σου πω κιόλας, ότι όταν διαλύθηκαν οι Beatles ένοιωσα πως έμεινα ορφανός ή –αν θες- άστεγος. Η θλίψη μου ήταν τεράστια. Αυτοί που μου έδωσαν στέγη στη συνέχεια ήταν οι Jethro Tull. Θα μου πεις ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους Beatles και θα συμφωνήσω. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να αντικαταστήσω τους Beatles με κάποιους άλλους, διότι ήταν αναντικατάστατοι και καλώς έμειναν έτσι. Αρχές δεκαετίας του 70 λοιπόν και τα απογεύματα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω να συναντήσω τους φίλους μου, άκουγα από το ραδιόφωνο μία μουσική εκπομπή (δεν θυμάμαι ποια ήταν), ξέρεις τώρα... καινούργιες κυκλοφορίες κλπ. Ξαφνικά, άκουσα ένα τραγούδι εντελώς καινούργιο... ένας ήχος πολύ διαφορετικός από τους ήχους που συνήθως έφταναν στα αυτιά μου... η φωνή του τραγουδιστή διαφορετική... μια μπάντα διαφορετική... ένα φλάουτο που μέχρι τότε κανείς δεν μοστράριζε σε πρώτο πλάνο... η μελωδία του τραγουδιού γοητευτικότατη... όμως κάθε φορά –και δεν ξέρω πώς το κατάφερνα αυτό- έχανα τις πληροφορίες του εκφωνητή για τη μπάντα, το άλμπουμ και όλα τα σχετικά... τρελαινόμουν... και αφού λοιπόν κάθε φορά έχανα τις πληροφορίες, αποφάσισα κάποια στιγμή, να μη μπω στο μπάνιο, να μη λουστώ, μέχρι να ακούσω περί τίνος πρόκειται. Ήταν το “With You There to Help Me” από το Benefit των Jethro Tull. Ε έμεινα εκεί και η "ορφάνια" μου εξαφανίστηκε κατ’ ευθείαν. Περιττό να σου πω, ότι εξακολουθώ να στεγάζομαι ακόμα στους Jethro Tull (ας είναι καλά ο Ian Anderson). Μεγάλες μου αγάπες, είναι επίσης οι Green Pajamas του Jeff Kelly, ο David Sylvian με τις διάφορες κατά διαστήματα μπάντες του, ο Van Morrison, και το κολλητάρι μου, ο Neil Young.

-Το Rock πότε μπήκε στη ζωή σου και με ποιο τρόπο εμφανίστηκε; Πρώτα μουσικά ερεθίσματα; 

Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, ήταν αυτά που έπαιζε το ραδιόφωνο, τα λεγόμενα ελαφρά, τα οποία τα άκουγα πιο ευχάριστα από τα διάφορα του Μίκη Θεοδωράκη, που αγόραζε ο πατέρας μου. Δεν με ικανοποιούσε πάντως τίποτα από αυτά. Ούτε τα μεν, ούτε τα δε. Δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήξερα και τι ήταν αυτό που ήθελα, μέχρι που άκουσα τον Elvis Presley. Αυτός ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα, που κράτησε μέχρι την εμφάνιση των Beatles στην ταινία "A Hard Day’s Night". Από κει και πέρα, τίποτα δεν ήταν ίδιο. "Ήρθε ένας μάγος –που λέει κι ο Βαγγέλης- κι άλλαξε το σκηνικό".

-Από πότε έως πότε υπήρξες μέλος των Θαρσείν Χρεί;  Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Οι Θαρσείν Χρεί φτιάχτηκαν την άνοιξη του 1973 και διαλύθηκαν τον Ιούλιο του 1974 με τα γεγονότα της Κύπρου και αναγκαστικά με την επιστράτευση. Κάναμε πρόβες στο υπόγειο του σπιτιού του μπασίστα, και το ρεπερτόριό μας ήταν τραγούδια δικά μας και μερικές (ελάχιστες θα έλεγα) διασκευές από το αγγλόφωνο ροκ ρεπερτόριο. Πριν φτιάξουμε τη μπάντα, ήμασταν φίλοι ναι, και παίζαμε -ως μονάδες όμως- στα διάφορα πάρτυ που κάναμε.

-Ποια η ιστορία του τραγουδιού σου “Μέρα Βροχερή” με το οποίο διαγωνιστήκατε στο ιστορικό Pop Festival ’73; Πού είχε γίνει το φεστιβάλ; Ένα περιστατικό που αξίζει να αναφερθεί και έχει μείνει στην μνήμη σου ως ιδιαίτερο;
Το τραγούδι “Μέρα Βροχερή”, δεν είχε καμία ιδιαίτερη ιστορία ή σημασία, τουλάχιστον στην αρχή του. Ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε όπως όλα τα άλλα, και είχε την πορεία που είχαν και τα άλλα μου τραγούδια. Το έπαιζα δηλαδή και αυτό στα διάφορα πάρτυ που κάναμε τότε. Αργότερα όμως, απεδείχθη σημαντικό, χωρίς όμως να το επιδιώξω εγώ. Όταν οι τρεις τραγουδοποιοί της μπάντας, πήγαμε να διαγωνιστούμε στο Pop Festival, πήγαμε και ηχογραφήσαμε (νομίζω πως το πρώτο στούντιο ήταν στην οδό Σταδίου) ως μονάδες. Όταν εγώ τελείωσα την ηχογράφηση των δικών μου τραγουδιών (είχα ηχογραφήσει 14 τραγούδια), ετοιμάστηκα να φύγω, αλλά μου είπαν από την κονσόλα ότι αν έχω άλλο ένα, μπορώ να το ηχογραφήσω κι αυτό, για να γεμίσω την κασέτα (δεν είχαμε CD τότε). Έτσι, για να γεμίσω την κασέτα, ηχογράφησα και το “Μέρα Βροχερή”, που έμελλε όχι μόνο να προκριθεί ανάμεσα σε 265 συμμετοχές, αλλά να κερδίσει και το τρίτο βραβείο. Στη συνέχεια, επειδή οι όροι του Φεστιβάλ, δεν επέτρεπαν συμμετοχή σε μονάδες, αλλά μόνο σε συγκροτήματα, φτιάξαμε τους Θαρσείν Χρει με τους υπόλοιπους, προσλαμβάνοντας στα τύμπανα τον Τόλη Πιπερά (που συμμετέχει στον δίσκο του Φεστιβάλ) τον οποίο μετά από λίγους μήνες, αντικαταστήσαμε με τον Δημήτρη Δημητράκα, που συμμετέχει στον δεύτερο δίσκο, που κάναμε πολλά χρόνια αργότερα. Το τραγούδι του Φεστιβάλ, δεν θυμάμαι πού το ηχογραφήσαμε. Ίσως στο Sierra. Για το τηλεοπτικό όμως μέρος, είχαμε πάει σε ένα στούντιο στην Κηφισίας.

Για τον επόμενο δίσκο που κάναμε 30 χρόνια μετά, με την Anazitisi Records, είναι πάλι το “Μέρα Βροχερή” υπεύθυνο, γιατί ο μουσικός ερευνητής Νίκος Καραθανάσης, εξ αιτίας αυτού του τραγουδιού έψαχνε να με βρει. Στη συνέχεια, ως μπάντα πλέον, διοργανώναμε διάφορες συναυλίες στην επαρχία, αλλά και στους συνοικιακούς κινηματογράφους της Αθήνας, όπου προσκαλούσαμε και διάφορες άλλες μπάντες από το Pop Festival όπως ήταν οι Live, ή οι Κορυφαίοι, είχαμε λάβει μέρος στη Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί, μαζί με το γκρουπ του Γιάννη Γιοκαρίνη, παίζαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο Παπαστράτειο Πάρκο στο Αγρίνιο και το καλοκαίρι του 1974 παίζαμε στο Kazabra στην Πλάκα, όπου μας βρήκε η επιστράτευση.

-Τι έκανες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος στη ζωή σου; Πώς επιβίωσες και ποια ήταν από τότε έως σήμερα η επαφή σου με την μουσική;

Μετά τη διάλυση των Θαρσείν Χρει, δούλεψα για λίγο ως ελαιοχρωματιστής και στη συνέχεια ως ασφαλιστής για δέκα χρόνια. Όμως, επανήλθα στον χώρο της μουσικής το 1985, ιδρύοντας τους Nepal με τους οποίους ήμασταν μέλη των ΑΕΤΑ (Ανώνυμες Εκφραστικές ΤΑσεις), μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που είχαμε φτιάξει με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και άλλους καλλιτέχνες. Με τις ΑΕΤΑ, διοργανώναμε συναυλίες στην Αθήνα (Πάρκο Ελευθερίας, Θέατρο Παπάγου), με κορυφαία την τριήμερη εκδήλωση στο Θέατρο του Λυκαβηττού και με τελευταία συναυλία που δώσαμε όταν διαλύσαμε την εταιρεία, μέσα στις Φυλακές του Κορυδαλλού. Με τα δε έσοδα που είχαμε ως εταιρεία μέχρι τότε, αγοράσαμε βιβλία τα οποία τα μοιράσαμε στους φυλακισμένους. Η επαφή μου με τη μουσική όμως, δεν σταμάτησε. Συνέχισα παίζοντας μόνος, σε διάφορα αθηναϊκά clubs -με έμφαση στο Blue Note της Χαριλάου Τρικούπη- τουλάχιστον μέχρι το 2013, χρονιά στην οποία διοργάνωσα μία συναυλία στη μνήμη του κιθαρίστα των Θαρσείν Χρει, Μπάμπη Μαραγκού. Εκεί, είχα προσκαλέσει διάφορους φίλους να παίξουν μαζί μου, όπως ήταν οι: Λεωνίδας Παφιλιάρης, Purple Overdose, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Δημήτρης Δημητράκας, Θέλμα Καραγιάννη, Φρανκ Νίνος (Panx Romana), Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), Μανώλης Σκουλάς, Γιώργος Μαραγκός, Δημήτρης Παναγόπουλος... Περιττό να πω, πως όλα τα έσοδα από τη συναυλία αυτή, δόθηκαν στην οικογένεια τού εκλιπόντος φίλου μας.

-Πώς έφθασες στη συγγραφή μιας Rock εγκυκλοπαίδειας; Πώς γεννήθηκε η ιδέα; Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το έργο σου; 

Από το 2000, είχα αρχίσει να γράφω διάφορα και από δε το 2003, που έγινα μέλος του musicheaven.gr, αρθρογραφούσα εκεί, έγινα μέλος της συντακτικής του ομάδας, απέκτησα δική μου στήλη και αρθρογραφώ μέχρι σήμερα, πάντα με μουσικά άρθρα βέβαια. Εκεί λοιπόν, μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών που ζητούσαν επιμόνως να γίνουν τα άρθρα μου βιβλίο, γεννήθηκε η ιδέα της Rock εγκυκλοπαίδειας, και άρχισα σιγά-σιγά, να συγκεντρώνω το υλικό. Χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια για να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό που αποτελεί –ας πούμε- την ολοκλήρωση των τριών τόμων, που θα κυκλοφορήσουν συνολικά από τις εκδόσεις 24γράμματα. Και βέβαια, δεν τελειώνει το έργο με τους 3 αυτούς τόμους. Έχουμε κι άλλες δεκαετίες για να ασχοληθούμε στη συνέχεια, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.

-Από τον υπότιτλο: Οι μπάντες της δεκαετίας του ’60 και ’70 φαίνεται ότι κατέγραψες τα ακούσματα σου και την νιότη σου. Πώς έζησες το Rock; Τι νέος υπήρξες;
Συχνά με ρωτούν να τους πω, γιατί διάλεξα αυτές τις συγκεκριμένες δεκαετίες για να ξεκινήσω και απαντώ: Γιατί σ’ αυτές τις δεκαετίες, συνέβησαν όλα και όχι μόνο στη μουσική. Ταρακουνήθηκε το σύμπαν σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες και είχα την τύχη (;) να ζήσω όλα αυτά τα κοινωνικο-πολιτικο-μουσικά γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη και βέβαια το Rock δεν έμεινε αμέτοχο σ’ αυτά. Τα κατέγραψε είτε με τραγούδια, είτε με κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ, είτε με όποια άλλη μορφή τέχνης μπορείς να φανταστείς. Ως νέοι, υπήρξαμε έκπληκτοι παρακολουθώντας όσα συνέβαιναν στη δεκαετία του ’60. Ήταν όλα καινούργια, συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά, τα γεγονότα ήταν συνταρακτικά και το Rock τα κατέγραφε. Στη δεκαετία του ’70 ήμασταν πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι και πιο αυστηροί στις επιλογές μας. Τολμώντας, θα μπορούσα να πω, πως ξέραμε καλύτερα τι ήταν αυτό που θέλαμε. Βεβαίως, εννοείται, πως έπαιξε μεγάλο ρόλο η μαγιά της προηγούμενης δεκαετίας, όπως γίνεται πάντα άλλωστε. Η μία δεκαετία προετοιμάζει την επόμενη. Στις δύο δεκαετίες αυτές, και κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μέχρι το 1974, ήμουν συχνός επισκέπτης διαφόρων αστυνομικών τμημάτων, ως μακρυμάλλης αφενός και λόγω παντελονιού καμπάνας αφετέρου. Ε αυτό δεν είναι άλλωστε και καμιά πρωτοτυπία. Όλοι το βιώναμε τότε αυτό και ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα στέκια μας ήταν οι απανταχού καφετέριες της Αθήνας (Λουμίδης, Moreno), που λειτουργούσαν και ως εφαλτήρια για το πού θα πάμε μετά, ανάλογα με τη διάθεση: Στα διάφορα Clubs (Folk 17, Χρυσό Κλειδί), σε κάποια Μπουάτ (Εσπερίδες, Απανεμιά) ή σε κάποια Disco (Καρυάτιδες, Mecca) που είχαν φυτρώσει στην Πλάκα. Εμένα δεν μου άρεσαν αυτές οι δύο Disco. Τις θεωρούσα ψυχρές και απρόσωπες. Εγώ προτιμούσα μικρότερες "φίρμες", γιατί εύρισκα την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία (LP, Eleven).

-Με τι σκεπτικό κατέγραψες όλα τα συγκροτήματα και τους μουσικούς; Χώρεσαν όλα; Οι δισκογραφίες;   

Όταν κάνεις ένα λεξικό, μια εγκυκλοπαίδεια, πρέπει να τα συμπεριλάβεις όλα. Αυτό έκανα κι εγώ. Πιστεύω πως χώρεσαν όλα, κι αν κάποιο όνομα μου ξέφυγε, πιστεύω πως για να μου ξεφύγει, μάλλον δεν θα είναι και τόσο σημαντικό. Πέραν αυτού, πάντα μπορείς να κάνεις έναν συμπληρωματικό τόμο. Για τις δισκογραφίες, επέλεξα να βασιστώ στις επίσημες βρετανικές κυκλοφορίες των Studio Albums, αποφεύγοντας τα "Greatest Hits" και τα "Lives", επειδή οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι τους έρθει στο μυαλό.

-Σε μια εποχή που το διαδίκτυο παρέχει όλες τις πληροφορίες στο πιάτο, τι πράξη θεωρείς ότι είναι η συγκέντρωση όλου αυτού το υλικού στο χαρτί; Το σκεπτικό δηλαδή της έκδοσης αυτής.

Ίσως να έχει δίκιο ο Κανέλλος Τερζής που με αποκαλεί "τελευταίο των Μοϊκανών", αλλά όπως και να ’χει, θεωρώ, πως είναι ασύγκριτα γοητευτικό το να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Δεν είναι;

-Έχεις δισκοθήκη; Τι απέγινε; Από που αγόραζες δίσκους; Αγαπημένο δισκάδικο;
Τους πρώτους μου δίσκους, τους αγόραζα δυο και τρεις φορές, επειδή τους έδινα σε φίλους να τους ακούνε και ή δεν τους έπαιρνα πίσω ποτέ, ή τους γέμιζαν γρατζουνιές. Κάποια στιγμή σταμάτησα να τους δίνω. "Θέλεις να τον ακούσεις; Φέρε μου μια κασέτα να σου τον γράψω. Ο δίσκος δεν φεύγει από εδώ". Με αυτό τον τρόπο, τους έσωσα και τους πλήθυνα. Στην αρχή αγόραζα από τη Στοά Φέξη, αλλά αργότερα, τα βασικά δισκάδικα που επισκεπτόμουν, ήταν το "7+7", ο "Ζαχαρίας", το "Metropolis" και το "Music Corner".

-Έχεις τσακωθεί ποτέ για ένα δίσκο; Χάλασε μια φιλία για ένα δίσκο; 

Τσακώθηκα όταν έπαψα να "δανείζω" δίσκους. Μου έκοβαν την καλημέρα, αλλά δεν μ’ ένοιαζε, γιατί ήξερα ότι αυτός που παύει να μου μιλάει, είναι αυτός που δεν τους προσέχει.

-Από το Ελληνικό Rock ποιους ξεχωρίζεις; 

Ο Σωκράτης μπορεί να όρισε την έννοια, αλλά στην εποχή μας είναι τόσο πολύ μπερδεμένα τα πράγματα, που χάνει η έννοια την ταμπέλα και η ταμπέλα την έννοια. Δεν ξέρω πια σήμερα τι εννοούμε όταν λέμε Ελληνικό Rock (ελληνόφωνο το λέω εγώ). Ότι δεν καταλαβαίνουμε, το βαφτίζουμε Rock, ή άντε να γίνω πιο διαλλακτικός, το βαφτίζουμε έντεχνο, που τελικά, ούτε και αυτό καταλαβαίνω τι είναι. Θα πω λοιπόν, πως για μένα, γνήσιοι ροκάδες ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ο Νίκος Παπάζογλου. Ο τελευταίος που μας έχει απομείνει, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος.

-Ως άνθρωπος που αποτελείς μέρος της ελληνικής σκηνής θέλω να κάνεις μια αποτίμηση του Ελληνικού Rock; Έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα; 

Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σου, αν το ελληνικό Rock έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα, γιατί δεν το παρακολουθώ. Γενικώς, θεωρώ, ότι η ελληνική μουσική σκηνή είναι σήμερα στάσιμη, διότι εξέλιπαν οι δημιουργοί. Ο τελευταίος που "μπόλιαζε" την ελληνική μουσική σκηνή, με σωστές δόσεις Rock, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, που δυστυχώς όμως, δεν είναι πλέον κοντά μας.

-Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Είχατε πικάπ και δίσκους στο σπίτι; Πώς ήταν το περιβάλλον σου είχε σχέση με την μουσική; Υπήρχε μουσική κίνηση στην περιοχή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Περισσό, όπου και εξακολουθώ να διαμένω. Όπως προανέφερα, ναι, είχαμε πικάπ, είχαμε τους δίσκους των γονέων μου και η σχέση με τη μουσική δεν ήταν άσχημη, βοηθούντος ενός αδελφού του πατέρα μου που ήταν μουσικοσυνθέτης και της κόρης του, της ξαδέλφης μου δηλαδή, που ήταν τραγουδίστρια. Αν μουσική κίνηση, εννοείς αν υπήρχαν μουσικές σκηνές όχι, δεν υπήρχαν. Υπήρχε θυμάμαι μόνο μια "κοσμική ταβέρνα" –όπως την ονόμαζαν-, που είχε μουσικό πρόγραμμα, συνήθως λαϊκό, αλλά κι αυτή ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Περισσός, δεν μπορούσε να "σταυρώσει" ούτε καφετέρια. Όλοι πήγαιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια.

-Η πρώτη κιθάρα; Πώς την απέκτησες; Αυτοδίδακτος; Υπήρξαν αντιδράσεις όταν εμφάνισες την κιθάρα σπίτι; 

Την πρώτη μου κιθάρα, την απέκτησα δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο στα Κάτω Πατήσια. Μάζεψα λεφτά και την αγόρασα. Ο πατέρας μου σχολίασε: "κρίμα στα λεφτά". Τίποτα άλλο. Αυτό όμως, ήταν αιτία να συζητάμε για μουσική. Τον έβαζα και άκουγε Beatles. Κιθάρα με έμαθε ο θείος μου ο μουσικοσυνθέτης στο ιδιωτικό του ωδείο, στην οδό Σατωβριάνδου, αλλά είμαι και αυτοδίδακτος.

-Έχεις γράψει κι άλλα βιβλία; Αυτό είναι το πρώτο μουσικό; Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Έχεις συνεργαστεί με περιοδικά;

Ξεκίνησα να γράφω το 2000. Έχω γράψει (και έχω κυκλοφορήσει) πέντε μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων, οχτώ ποιητικές συλλογές, και ναι, ή τρίτομη Rock Εγκυκλοπαίδεια, είναι το πρώτο μουσικό μου έργο.

-Από τα Εξάρχεια, όπου θα γίνει η παρουσίασή του πρώτου τόμου Rock Around The…Bands! τι θυμάσαι; Έχεις «ζήσει» εκεί; Έχεις αναμνήσεις; 

Όχι, δεν έχω «ζήσει» στα Εξάρχεια. Θα έλεγα ότι περισσότερο έχω «ζήσει» στην Πλάκα. Οι αναμνήσεις από την Πλάκα, είναι η Μαρίζα Κωχ που δούλευα στη μπουάτ της με την πρώτη μου μπάντα, τα "Τέσσερα Τέταρτα", είναι τα Μπουρμπούλια με τον Άρη Τασούλη που την συνόδευαν, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Χρήστος Λεττονός, και η Ισιδώρα Σιδέρη, που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, ο Διονύσης Σαββόπουλος που ερχόταν να μας ακούσει, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Ζαρούλιας που ερχόταν στις πρόβες μας, ο λυράρης Κώστας Μουντάκης που με κυνηγούσε να με κουρέψει, ο Γιώργος Ζωγράφος στην Απανεμιά, ο Γιάννης Αργύρης στις Εσπερίδες, ο Γιώργος Μουφλουζέλης, ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης...

-Ποιος ήταν ο πιο “περίεργος” τύπος που είχες συναντήσει εκεί; Κάποια φάση;

Δεν θυμάμαι να είχα συναντήσει κάποιον "περίεργο", όπως λες, εκτός κι αν θεωρήσουμε περίεργο τον τύπο που γύρναγε με ένα καλάθι πουλώντας φιστίκια και φώναζε "έλα ο ματσεντάλες", ή τον ιδιοκτήτη του γαλακτοπωλείου στην Κυδαθηναίων, που νιαούριζε και οι τουρίστριες έψαχναν να βρουν τη γάτα.

-Ποιο δίσκο από τη δισκοθήκη σου κράτησες και δεν θα τον έδινες με τίποτα με οποιοδήποτε αντίτιμο; 

Τον δίσκο: Θαρσείν Χρει, 1974, σε πορτοκαλί βινύλιο. Είναι σε ένα κάδρο στον τοίχο, πίσω από το γραφείο μου.

* H παρουσίαση του βιβλίου "Rock Around The…Bands! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70) " του Γιώργου Μπιλικά από τις εκδόσεις "24γράμματα", θα γίνει την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου στο "Διπλό Cafe", Θεμιστοκλέους 70, Εξάρχεια. Για το βιβλίο, εκτός από τον συγγραφέα, θα μιλήσουν οι:

Στέλιος Ελληνιάδης: Δημοσιογράφος, Εκδότης της εφημερίδας "Μουσική Γενιά", 1972

Θέκλα Τσελεπή: Ραδιοφωνική Παραγωγός

Γιάννης Αλεξίου: Μουσικός Δημοσιογράφος

Η βραδιά θα κλείσει με τον Σίμο Κοκαβέση και την κιθάρα του.

Σημ: Την συνέντευξη πήρε ο Μουσικός Δημοσιογράφος, Γιάννης Αλεξίου για το ogdoo.gr

Το link είναι εδώ: https://tinyurl.com/46yyuper

Εκείνη την ημέρα είχε ξημερώσει πρόωρα και καθώς ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν αν εκείνη είχε αλλάξει καθόλου, κι αν είχε ακόμα βαμμένα τα μαλλιά της. Όλοι όσοι μας ήθελαν μαζί, είχαν απογοητευθεί σίγουρα, αλλά βλέπεις, αυτά τα πράγματα ποιος άλλος τα ορίζει εκτός από τα εμπλεκόμενα μέρη; Ήθελε να φύγει, ήθελε να τραβήξει το δρόμο της χωρίς εμένα και το έκανε. Δεν μπορούσα να της το απαγορέψω, ούτε μπορούσα να την κρατήσω κοντά μου με το ζόρι. Έτσι δεν είναι; Πέραν αυτού, όταν κάποιος θέλει να φύγει από κάπου, φεύγει! Όλα τα υπόλοιπα τα σχετικά με το "θέλω να φύγω αλλά δεν… το ένα και δεν… το άλλο",  είναι απλά ανόητες δικαιολογίες που σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: "Δεν θέλεις να φύγεις", ή άντε να το μαλακώσω λίγο και να μην είμαι τόσο απόλυτος: "Δεν είσαι έτοιμος ακόμα για να φύγεις".  Ήθελε να φύγει και έφυγε. Τελεία και παύλα. Να πάει λοιπόν στο καλό και να περνάει όμορφα εκεί που διάλεξε να πάει. Όσο για μένα, θα βρω κι εγώ το δρόμο μου κι ας είμαι προς το παρόν μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Το μαύρο πάντα μου άρεσε κι ας σημαίνει για πολλούς ανθρώπους πένθος. Σημαίνει όμως και άτομο που είναι κλεισμένο στον εαυτό του και λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τους άλλους με το σήμα: "Μην πλησιάζετε".  Αυτό ήθελα λοιπόν και τυλίχτηκα στα μαύρα; Από τη μια μεριά ήθελα να απαλλαγώ από το μαύρο, αλλά από την άλλη, μου άρεσε –όπως είπα- σαν χρώμα και εξακολουθεί να μου αρέσει. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνω με το συγκεκριμένο αυτό χρώμα, πενθώ ή δεν πενθώ για κάτι, αυτό είναι δικός μου λογαριασμός. Έτσι δεν είναι; Δεν αφορά κανέναν, παρά μόνον αυτούς που διαλέγω εγώ να τους πληροφορήσω και να μπερδευτούν κι αυτοί μαζί με μένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου. 

Όταν την πρωτοείδα, φορούσε μαύρα, και μου είπε ότι ήταν σε διάσταση. Έμενε σε ένα υπόγειο, αλλά με διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα πάρει διαζύγιο και άνοιξε ένα βάζο με μαρμελάδα. Τη βοήθησα να το αδειάσει και αφού καταλήξαμε με το αυτοκίνητο όσο μπορούσαμε πιο μακριά, χωρίσαμε μέσα στη θλιβερή νύχτα και συμφωνήσαμε ότι αυτό είναι το καλύτερο και για τους δυο μας, μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Την ώρα όμως που έφευγα, την άκουσα να λέει ότι θα συναντηθούμε ξανά μπερδεμένοι μέσα σε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά και οι δυο μας. Μπερδεμένοι μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Είχαμε συναντηθεί μέσα στην οικονομική κρίση και στην ανεργία και ευτυχώς που βρήκα μια δουλειά, διαφορετικά δεν θα μπορούσα να την κεράσω ούτε καφέ. Η δουλειά βέβαια δεν ήταν της αρεσκείας μου αλλά αυτό δεν με πείραζε. Αυτό που με πείραζε περισσότερο, ήταν ότι τη δουλειά αυτή δεν "την είχα". Ήμουν δηλαδή άσχετος από ξυλουργεία και ξαφνικά είχα βρεθεί να κόβω ξύλα. Άσε δηλαδή που μια μέρα μου έφυγε το τσεκούρι από τα χέρια και έπεσε ακριβώς εκεί που είχα το πόδι μου. Ευτυχώς δηλαδή που το είχα τραβήξει. Χίλιες φορές να μαγείρευα ξόρκια στο μαγειρείο  της μάγισσας. Θα με ρωτήσεις τώρα πού ξέρω εγώ να μαγειρεύω ξόρκια; Δεν ξέρω, αλλά στο ξυλουργείο ρε παιδί μου κοψομεσιάζομαι. Ή θα μπορούσα –ας πούμε- να γίνω ψαράς και να ψαρεύω από τη βάρκα. Το θέμα είναι ότι μπορεί να βρέθηκα με πολλές γυναίκες μέχρι τώρα στη ζωή μου, αλλά τώρα ήμουν μόνος και μάλιστα μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Η δουλειά ήταν κουραστική και σχεδόν καθημερινά στην επιστροφή μου για το σπίτι σταματούσα στο δρόμο για μια μπύρα. Εκεί λοιπόν έγινε η πρώτη μας συνάντηση. Εκεί την είδα μέσα στα μαύρα και την ξεχώρισα. Ήταν σαφέστατα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί πραγματικά ήταν μία γυναίκα που δεν υπήρχε περίπτωση να μην την προσέξεις. Καθώς όμως σιγά-σιγά το πλήθος αραίωνε και ετοιμάστηκα να κάνω κι εγώ το ίδιο, την είδα να στέκεται πίσω από την καρέκλα μου.
     "Είναι εύκολο να ξέρω το όνομά σου;"
Μου κόπηκε η λαλιά και πού να βρω λέξεις να απαντήσω; Ομολογώ ότι τα έχασα καθώς αντιλήφθηκα ότι τα μάτια της σπούδαζαν τις γραμμές του προσώπου μου και ένιωσα άβολα όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια των  παπουτσιών μου.
     "Μα δεν το πήρες χαμπάρι ότι σου λύθηκαν τα κορδόνια; Θέλεις να τα πατήσεις και να πέσεις γλυκέ μου;"
Με πήγε στο υπόγειο σπίτι της, που ήταν κάτω από μία σκάλα, έφερε δύο μπύρες από το ψυγείο  και άνοιξε ένα βιβλίο με ποιήματα ενός ποιητή του δέκατου τρίτου αιώνα. Τα λόγια του με χτυπούσαν κατάστηθα, και το αγκάλιασμά της με έστειλε να μπερδευτώ μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Μείναμε αρκετή ώρα εκεί στο υπόγειο μέχρι που νύχτωσε και άρχισε να ακούγεται η μουσική από τα κοντινά νυχτερινά μαγαζιά. Δεν πίστευα σ’ αυτό που μου συνέβαινε. Ήμουν μόνος και ξαφνικά βρέθηκα συντροφιά με μία γυναίκα που την ήθελαν χίλιοι άντρες αλλά την είχα εγώ. Ο αέρας μύριζε επανάσταση σα να βρισκόμασταν στον αμερικανικό νότο την εποχή των σκλάβων και ο καθένας πούλαγε ότι είχε και δεν είχε για να την αποκτήσει, αλλά την είχα εγώ και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα. Την είχα εγώ. Ήξερα όμως πολύ καλά ότι όπως εγώ, έτσι κι εκείνη ήταν μπερδεμένη μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

 Όλο αυτό, με εντυπωσίασε και εκείνη το κατάλαβε.
     "Δεν χρειάζεται –μου είπε- να το πολυσκέφτεσαι. Ζήσε τη στιγμή. Γνωρίζω τους περισσότερους απ’ αυτούς που βρίσκονται τριγύρω. Μερικοί είναι καθηγητές, άλλοι είναι γιατροί, άλλοι δικηγόροι, υπάλληλοι, ξυλουργοί, εργάτες αλλά όλοι τους είναι απλά σύζυγοι. Ακριβώς αυτό. Είναι απλά σύζυγοι και τίποτα περισσότερο. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη ζωή τους. Εσύ όμως είσαι ακόμα "on the road" έτσι δεν είναι; Δεν έχεις παραιτηθεί από τη ζωή σου και αυτό φαίνεται. Σε κοίταξα από διαφορετική οπτική γωνία, αλλά αυτό που με τράβηξε περισσότερο σε σένα, είναι ότι όπως εγώ, έτσι κι εσύ είσαι μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου, αλλά ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε".
     "Και βέβαια θα ξαναβρεθούμε", της απάντησα. "Θα ξαναβρεθούμε όταν τα πράγματα θα έχουν ξεκαθαρίσει, γιατί τώρα είναι όλα μπερδεμένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου".

© 2020, Γιώργος Μπιλικάς 

Γιορτή του Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως. Θα βρίσκομαι εκεί (Περίπτερα 254-255-256), το Σάββατο 20:00-22:00. Ελάτε να συνομιλήσουμε και να γνωριστούμε και από κοντά!

Άξιζε τον κόπο η υπομονή τόσων χρόνων!

Και να επιτέλους, που βρέθηκε ο Εκδοτικός Οίκος που θα εκδώσει και τους 3 τόμους της Rock Εγκυκλοπαίδειας, με τον πρώτο τόμο να βρίσκεται ήδη στα βιβλιοπωλεία. 

(Οι τόμοι θα παρουσιαστούν και οι 3 μαζί).

Τόμος 1: Around the ...Bands (Οι Μπάντες της Δεκαετίας '60 & '70)

Εδώ: https://tinyurl.com/mtemsd7c

Τόμος 2: Around ...Women (Οι Γυναίκες της Rock)

Τόμος 3: Around ...Loners (Οι Μοναχικοί της Rock)

Σε ευχαριστώ "24γράμματα".

1. Ανδρομέδα

2. Έλα να με Δεις

3. Λολίτα Τσέπης

4. Μικρό Bar

5. Το Στίγμα

6. Υπόμνηση

7. Ο Συλλέκτης

8. Simultane

7 Ποιητικές Συλλογές & 1 Μπαλάντα Σκωπτικού Περιεχομένου.

Εκδόσεις: Lulu Press (New York, USA)

© Γιώργος Μπιλικάς, 2023

Lulu Press: https://tinyurl.com/23m3m6sh

Το Σάββατο, 22 Απριλίου, έκλεισα είκοσι χρόνια μέλος του MusicHeaven! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Αναμνήσεις! Οι αναμνήσεις μπορεί για κάποιον να σημαίνουν θετικά πράγματα που θέλει να τα θυμάται όσο ζει και για κάποιον άλλο μπορεί να σημαίνουν αρνητικά, που θέλει να τα ξεχάσει, να τα διαγράψει από τη μνήμη του, γιατί ενδεχομένως να του προκαλούν πόνο, να τον πληγώνουν και να τον τραυματίζουν ψυχικά. Οι αναμνήσεις είναι συνυφασμένες με το παρελθόν μας και το παρελθόν μας, καθορίζει το παρόν μας και το μέλλον μας. Αυτό όμως, που μόλις έγραψα, είναι μία γενικότητα, γιατί εγώ από το MusicHeaven, δεν έχω καθόλου αρνητικές αναμνήσεις. Ό,τι και αν συνέβη (lives, άρθρα, συναντήσεις, γιορτές, πάρτυ, διαφωνίες, συνεργασίες, έρωτες, χωρισμοί), τα θυμάμαι όλα ανώδυνα και ευχάριστα, χωρίς τον πόνο που (ίσως) προκαλούσαν όταν συνέβαιναν.

Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ κάτι έψαχνα. Δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν αυτό, αλλά είναι πολύ πιθανό να έψαχνα μια παρτιτούρα. Πώς έγινε όμως και κόλλησα: Έκανα εγγραφή με το nickname "Orfeus" και σε κάποιο topic, είδα ένα σχόλιο για το μέλος "Orpheus" και νόμισα ότι αναφερόταν σε μένα. Μπήκα λοιπόν με την πρόθεση να διορθώσω το ...ανορθόγραφο μέλος και να του πω ότι το nickname δεν το γράφω με "ph", αλλά με "f", συνεπέστατος με το εξαγράμματο του ονόματος  "Ορφέας", αλλά με έκπληξή μου, είδα πως ο "Orpheus" ήταν ένα άλλο μέλος. Δεν ήθελα όμως με τίποτα να αλλάξω το nickname που είχα διαλέξει και το κράτησα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε λίγο καιρό εκείνος ήταν ο "ph" και εγώ ήμουν ο "f". Έτσι μας έλεγαν για να μας ξεχωρίζουν. Τελικά αργότερα, ο "Orpheus" έγινε "Rapsodos", ενώ εγώ παρέμεινα "Orfeus". Αυτό όμως, φαίνεται να του κόστισε του Γιώργου (ναι, συνονόματος είναι), γιατί όποτε συναντιώμασταν, μου έλεγε "θα μου το πληρώσεις αυτό" (humor). Εγώ πάντως, δεν του ζήτησα να αλλάξει κάτι. Μόνος του το έκανε. Με φιλοξένησε αρκετές φορές στο σπίτι του στον Εύοσμο, στη Θεσσαλονίκη, όποτε βρέθηκα εκεί, σε συναντήσεις που κάναμε με το MusicHeaven, στο live στη Μονή Λαζαριστών, όταν ανέβηκα στη Συμπρωτεύουσα για τη συνέντευξη με τον Νίκο Παπάζογλου και μου συμπαραστάθηκε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου. Είναι κάποια χρόνια τώρα που ο  "Rapsodos" ζει στη Γερμανία, στο Ντύσελντορφ, με την οικογένειά του. Να είσαι καλά Γιώργο μου...   

Η πρώτη συνάντηση που πήγα ήταν στο "Δίπλα στο Ποτάμι", στις 20 Μαρτίου 2004, όπου απολαύσαμε τον Παντελή Θαλασσινό, το Τρίφωνο και τον κ. Χρόνη Αηδονίδη. Εκεί, έκανα τις πρώτες μου γνωριμίες με μέλη του MusicHeaven (Jorge, Gate, Orpheus, αλλά επίσης και με τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, τον οποίο χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα στο δεύτερό μας live και που στο τρίτο, τον είχα "πρώτο τραπέζι πίστα", να με παρακολουθεί επισταμένως (δείτε τη φωτογραφία). Ύστερα, με αποκάλεσε "δάσκαλο" και μου κόπηκαν τα πόδια. Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Συνέλαβε την ιδέα να αντιστρέψουμε για ένα τραγούδι το ρεπερτόριό μας. Να τραγουδήσω εγώ ένα παραδοσιακό και εκείνος με τη Νεκταρία (Gate), ένα rock. Εκείνος με τη Νεκταρία, θα έλεγαν τη δικιά μου "Τζεραλντίν" κι εγώ είχα διαλέξει να πω το "Στο 'πα και στο ξαναλέω". Δεν θα είχα καμία δυσκολία, γιατί δεν θα το έλεγα για πρώτη φορά. Η εμπειρία από τη συνεργασία μου με τη Μαρίζα Κωχ, αλλά και η καταγωγή μου (Σμύρνη), θα με βοηθούσαν απεριόριστα.  Δεν το πραγματοποιήσαμε ποτέ, αλλά ήταν μία ιδέα εξαιρετική. Τα σέβη μου και από εδώ κ. Χρόνη.

Σιγά-σιγά, είχα αρχίσει να δημοσιεύω άρθρα στο περιοδικό του MusicHeaven και έτσι, όταν στις 7 Ιουλίου 2004, πήγα στη δεύτερη συνάντηση, τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να με γνώριζαν. Αυτή η συνάντηση, ήταν πολύ σημαντική. Δεν θέλω να μειώσω την πρώτη, αλλά στη δεύτερη συνέλαβα την ιδέα να κάνουμε lives και να παίζουν μόνο τα μέλη του MusicHeaven.  Αυτή η συνάντηση έγινε στου Ψυρρή, στο ΤΑΚΗΣ 13. Εκεί έπαιζε ένα μέλος, ο Μιχάλης Αλιάγας (Miguel) και τον ρώτησα αν μπορούμε να παίξουμε κι από 1-2 τραγούδια, όσοι ήθελαν από μας που ήμασταν εκεί. Δεν το αρνήθηκε ο Μιχάλης. Εκεί λοιπόν, έπαιξα για πρώτη φορά live την –τότε προσφάτως δισκογραφημένη- "Τζεραλντίν" μου, ενώ το δεύτερο τραγούδι, το "All Along the Watchtower", το τραγούδησα μαζί με τη φίλη μου την Κάτυα.

Η ιδέα όμως των lives μόνο από τα μέλη, μου σφηνώθηκε στο μυαλό και την έβαλα αμέσως σε εφαρμογή. Ξεκίνησα λοιπόν την οργάνωση του πρώτου live, που επρόκειτο να γίνει σε ένα piano bar, που στεγαζόταν στην Αγ. Μελετίου σε ένα πολύ όμορφο δίπατο νεοκλασσικό κτίριο και στο οποίο είχα παίξει πολλές φορές πιο πριν. Για εκεί προόριζα το live και το κανόνιζα, μόνο που ο ...ξενοδόχος είχε άλλα στο μυαλό του. Πέσαμε πάνω στην αναγκαιότητα της ανακαίνισης του μαγαζιού και το live μετετέθη σε χρόνο, αλλά αναγκαστικά και σε χώρο, γιατί ναι μεν η ανακαίνιση παρ’ όλη την καθυστέρηση, ολοκληρώθηκε, αλλά η τράπεζα (που της ανήκε το κτίριο) αποφάσισε να κάνει ιδιόχρηση του κτιρίου και έτσι το όμορφο δίπατο "Ονειροδρόμιο" μετετράπη σε υποκατάστημα της Εθνικής ή της Πειραιώς, δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουμε μία ολόκληρη σαιζόν, μαζί με τον ιδιοκτήτη και πολύ καλό μου φίλο, Σωτήρη Τσαμποδήμο, ψάχνοντας για καινούργιο χώρο, κάτι που τελικά καταφέραμε και που στον καινούργιο αυτόν χώρο, πολλά από τα μέλη του MusicHeaven υπήρξαν τακτικοί θαμώνες. Μιλάω φυσικά για το γνωστό μας "Blue Note" της Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Όσο δε για το όνομα, υποψήφια ονόματα υπήρξαν το "Dylan Club" (φανατικοί του Dylan ο Σωτήρης κι εγώ),  το "Champo Champs" (λογοπαίγνιο από το επώνυμο του Σωτήρη), για να καταλήξουμε τελικά στο "Blue Note". Ας επιστρέψω όμως στα του 1ου Live (στο "Blue Note" θα επανέλθω), που αντί να γίνει στις αρχές του Σεπτέμβρη στην Αγ. Μελετίου, έγινε στις 10 Οκτωβρίου στο "Πατατράκ", στο Μπουρνάζι.

Εκεί, είχα καλέσει για να παίξει μαζί μας και τον καλό μου φίλο Θοδωρή Τρύφωνα από τη μπάντα των Αγάπανθος. Ανάμεσα στο κοινό, ήταν και ο προαναφερθείς, Σωτήρης Τσαμποδήμος.  Αυτό ήταν το μοναδικό live που ο Σωτήρης ήταν παρών. Σε όλα τα επόμενα δεν μπορούσε να έρθει, γιατί ήταν δέσμιος του μαγαζιού του. Θέλοντας όμως και μη, ήταν παρών σε όλα τα lives του "Blue Note". Σ΄αυτό το πρώτο live λοιπόν, παρουσίασα και μία έκπληξη σε όσα μέλη ήταν εκεί, κοινό και καλλιτέχνες. Άνοιξα και έκλεισα το live με ένα τραγούδι που έγραψα επί τούτου. Η πλάκα είναι, ότι όλο το διάστημα της οργάνωσης και της προετοιμασίας, δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία λέξη και το πρωί της Κυριακής που θα γινόταν το live έπιασα την κιθάρα και μου βγήκε σαν ... νεράκι! Μια μουσική καλησπέρα στο ξεκίνημα και μια μουσική καληνύχτα στο φινάλε. Σας το παραθέτω:

MusicHeaven, Καλησπέρα (Έναρξη στις 22:30)

Υπάρχει κάτι που τη μέρα μου γεμίζει,
Είναι ένα site που στο αίμα μου κυλά.
Ο άνεμος το όνομά του ψιθυρίζει
Και μεσ’ τους δρόμους τού μυαλού μου τριγυρνά.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Υπάρχει κάτι την ημέρα μου που φτιάχνει
Κάτι που μου ’χει γίνει απαραίτητο.
Κάτι που σπάει της ρουτίνας την αράχνη
Κι’ απ’ τη ζωή μου είναι πια απαιτητό.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Καλώς ορίσατε λοιπόν στο "Πατατράκ"
Κι’ ας είναι αύριο εργάσιμη Δευτέρα.
Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

MusicHeaven, Καληνύχτα (Φινάλε: στις 03:00)

Ελπίζω όλοι να περάσατε καλά.
Ξέραμε άλλωστε πως θα μας πάρει η νύχτα
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα MusicHeaven, καληνύχτα…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα, MusicHeaven, καληνύχτα…

Ήταν ωραίο το πρώτο live. Όχι πως τα επόμενα δεν ήταν, αλλά το πρώτο είχε κάτι που δεν είχε κανένα από τα επόμενα. Είχε έναν αυθορμητισμό, μία αγνότητα, έναν ρομαντισμό... είχε κάτι το ανεπιτήδευτο. Είχε πράγματα, που δεν τα ξαναβρήκαμε ποτέ. Το 2ο Live, έγινε στο "Μεθυσμενάκι", τον Μάρτιο του 2005, αλλά το τραγουδάκι αυτό (που εννοείται πως θα του έκανα τις απαραίτητες και αναγκαίες στιχουργικές αλλαγές για να το προσαρμόσω στον χώρο), δεν επαναλήφθηκε. Αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι το μέλος Giorgos έπαιξε ένα instrumental κομμάτι στο άνοιγμα και άλλο ένα στο κλείσιμο. Το παράκανε όμως ο Giorgos θα πω. Έπαιξε πολλή ώρα μόνος του και μου έκοψε δύο τραγούδια. Θα έλεγα πέντε και τελικά είπα τρία. Δεν πειράζει φυσικά και αυτό το "δεν πειράζει", το λέω τώρα, γιατί τότε είχα νευριάσει. Να πω εδώ, ότι σε σύγκριση με το live στο "Πατατράκ", το live στο "Μεθυσμενάκι", ήταν πολύ καλύτερο κι ας παραπονέθηκαν ορισμένοι ότι ο ήχος ήταν κακός. Στο "Πατατράκ", η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη και εγώ που εκ των πραγμάτων είχα αναλάβει την οργάνωση και την εκτέλεση του "project", τού  είχα δώσει την εικόνα μιας παρέας που μαζεύτηκε για να παίξει. Στο "Μεθυσμενάκι" τα πράγματα πήγαν (ή προσπάθησαν να πάνε) προς το οργανωμένο. Το κοινό πλήρωσε είσοδο 6 ευρώ και αν θυμάμαι καλά, με το 6ευρω, θα έπιναν ένα ποτήρι κρασί ή μία μπύρα. Δεν θυμάμαι όμως, ποια ήταν τα 8 άτομα που είχα ανακοινώσει ότι θα είναι μαζί μου (έπρεπε να δηλώνει ο καθένας πόσα άτομα θα έφερνε). Θυμάμαι τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη, δύο ηθοποιούς και μία σκηνογράφο. Για τους υπόλοιπους τέσσερις, έχω κενό μνήμης. Για να επανέλθω λοιπόν στο "Μεθυσμενάκι", θυμάμαι επίσης, ότι στο forum, έγινε μετά πολύ μεγάλη συζήτηση σε στυλ: "Πληρώσαμε, και έπρεπε να έχουμε καλό ήχο". Έτσι είναι όμως αυτά τα πράγματα. Όσο καλός και να είσαι (στο ότιδήποτε εννοώ), πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει ένα αρνητικό και να γκρινιάξει. Όλα όμως, είναι δρόμος. Γι αυτό κι εμείς κρατήσαμε υπόψη μας όλα τα σχόλια και περισσότερο αυτά τα αρνητικά, για να γινόμαστε από live σε live καλύτεροι και πιστεύω ότι το καταφέραμε. Δεν εννοώ φυσικά ότι φτάσαμε στην τελειότητα, αλλά σίγουρα όλα τα επόμενα lives που ακολούθησαν, ήταν κάθε φορά το καθένα με τη σειρά του, πολύ καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο.     

Το 3ο και το 4ο live (Ιανουάριος 2006 & Φεβρουάριος 2007, αντίστοιχα), έγιναν στο Μικρολίμανο, στα "5/4" και ήταν σαφώς πολύ καλύτερα από τα δύο προαναφερθέντα. Μεγαλύτερος χώρος και επαγγελματίας ηχολήπτης με τον ανάλογο εξοπλισμό. Μπορώ να πω ότι τα "5/4" ήταν το "δικό μας" μαγαζί. Νοιώθαμε άνετα εκεί, όχι μόνο ως καλλιτέχνες, αλλά και ως θαμώνες, γιατί εκτός από τα lives που κάναμε με το MusicHeaven ή και με τις μπάντες μας, κάναμε και διάφορες συναντήσεις σ’ αυτό το μαγαζί και είχαμε εξοικειωθεί. Σ’ αυτά τα δύο lives λοιπόν, έλαβα μέρος με τη μπάντα που φτιάξαμε με τέσσερα άλλα μέλη του MusicHeaven (Faltso, GL, Fantasma & Pramateftis), το δε όνομά μας, "ΦωΛύ ΜπιΦούνΤα", το εμπνεύστηκα από συλλαβές των επωνύμων μας, μιμούμενος τους "ΠεΛόΜα ΜποΚιού".

Επίσης, στο 3ο αλλά και σε όλα τα μετέπειτα lives, ως τραγούδι της έναρξης καθιερώσαμε ένα τετράστιχο που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς που του είχα ήδη πάρει συνέντευξη τον Δεκέμβριο του 2005 και του είχα ζητήσει να γράψει και να τραγουδήσει κάτι για τα μέλη του MusicHeaven, πράγμα που έκανε επί τόπου.

"Η λύση βρίσκεται κοντά
Στην ίδια τη ζωή σου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου"

Αυτό το τραγουδάκι, το παρουσιάζαμε μαζί με τον Jorge που με συνόδευε στην κιθάρα, στην έναρξη του κάθε live, εμπλουτισμένο με κάνα-δυο τετράστιχα ακόμα, που τα έγραφα και τα τροποποιούσα αναλόγως, για να ταιριάζουν και με το όνομα του εκάστοτε μαγαζιού, αλλά και με το ποιο live ήταν αυτό. 3ο, 4ο, 5ο κλπ.

Το 5ο και το 6ο έγιναν στην "Αυλαία" το 2009 και το 2011 αντίστοιχα. Όσο για τα επόμενα, το 7ο έγινε στο "Mike’s Irish Bar" το 2013 και για το 8ο που έγινε το 2016, επιστρέψαμε πάλι στην "Αυλαία", που ονομαζόταν πλέον "Μεθοδία".

Βέβαια, τα lives είχαν και μία εξελικτική πορεία. Δηλαδή το 5ο ας πούμε, δεν είχε καμία σχέση με το 1ο, ή το 7ο με το 3ο. Ο εμπλουτισμός των μουσικών με καλλιτέχνες φίρμες, αλλά και "φίρμες", έφερε στην ατμόσφαιρα μία ψυχρότητα. Σιγά-σιγά, εξαφανίστηκε εκείνη η αγνότητα που είχε το παρεΐστικο live στο "Πατατράκ", ή ο ενθουσιασμός που νοιώθαμε όλοι στα "5/4". Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των διοργανωτών, υπήρξαν άνθρωποι που έρχονταν να παίξουν μόνο για να προβληθούν. Ποτέ δεν έγραψαν κάτι στο forum και ποτέ δεν απάντησαν στο κείμενο ενός άλλου μέλους. Γενικώς, όταν τελείωνε το live, γίνονταν άφαντοι, για να εμφανιστούν πάλι μετά από ένα-δύο χρόνια στο επόμενο. Έχω και μία προσωπική ιστορία να διηγηθώ.

Το live στο "Mike’s Irish Bar", έγινε στα τέλη του 2013 (22 Δεκεμβρίου). Μερικούς μήνες αργότερα, βγήκα δυο φορές με έναν παιδικό μου φίλο. Τη μία για καφέ και την άλλη για τσιμπολόγημα σε ένα ταβερνάκι. Ο φίλος μου λοιπόν αυτός, είχε μαζί του    και μία παλιά του φίλη, η οποία όμως εντελώς συμπτωματικά, συμμετείχε στο live που είχαμε κάνει στο "Mike’s" και η οποία δεν με θυμήθηκε και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το πρόβλημά μου, δημιουργήθηκε όταν αντιλήφθηκα ότι  η κυρία αυτή, ΔΕΝ γνώριζε ότι το live το ανοίξαμε ο Jorge και εγώ με το τραγουδάκι της έναρξης όπως συνηθίζαμε κάθε φορά. Το πρόβλημα βέβαια, δεν είναι που δεν ήξερε ότι με αυτό το τραγουδάκι ανοίγουμε όλα τα lives. Το πρόβλημα είναι ότι ΔΕΝ πήρε χαμπάρι. Δεν έδωσε δηλαδή σημασία πώς ξεκίνησε το live. Ποιοι ανέβηκαν στο πάλκο, τι τραγούδησαν και τι ειπώθηκε πιο πριν από την Chrysanna που είχε αναλάβει την παρουσίαση. Πράγμα απαράδεκτο. Και δεν έλειπε εκείνη τη στιγμή που συνέβαιναν όλα αυτά. Ήταν εκεί γιατί την έβλεπα που πήγαινε πέρα-δώθε (δεν είχαμε γνωριστεί όμως ακόμα), αλλά την ένοιαζε μόνο πότε θα έρθει η σειρά της να παίξει. Γι αυτό λέω ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτα, παρά μόνον η προβολή τους και μετά γινόντουσαν ...καπνός! Η σκέψη μου πάντως, γύριζε πάντοτε (και ακόμα γυρίζει) στο "Πατατράκ" και στα "5/4". Μου είπε και ο Jorge σε μια συζήτηση που είχαμε πριν δημοσιεύσω αυτό το κείμενο: "Αχ ρε Γιώργο. Θυμάμαι ακόμα τις μπύρες που πίναμε στο Μπουρνάζι". Μα κι εγώ τις θυμάμαι Γιώργο μου!

Αλλά, δεν ήταν μόνο τα lives. Κάναμε κι άλλα όμορφα πράγματα. Στα τέλη του 2003 και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο, δημιουργήθηκε ο ραδιοφωνικός σταθμός του MusicHeaven, στον οποίο συμμετείχα με δύο εκπομπές μουσικής & λόγου, γιατί πάντοτε μου άρεσε και έχω την άποψη ότι ο παραγωγός πρέπει να λέει κάποια πράγματα για το τραγούδι που πρόκειται να παίξει. Να δίνει δηλαδή κάποιες πληροφορίες για το τραγούδι και για τον καλλιτέχνη. Χρονοβόρο αυτό, αλλά έχει ενδιαφέρον. Κράτησα τις εκπομπές αρκετό καιρό, αλλά κάποια στιγμή ο ελεύθερος χρόνος μου, περιορίστηκε και αναγκάστηκα να τις διακόψω. Μία εκπομπή δύο ωρών για μένα, σήμαινε οπωσδήποτε τέσσερις με έξη ώρες από τον χρόνο μου, γιατί έπρεπε να ψάξω για τις πληροφορίες που θα πω, να τις συγκεντρώσω, να χρονομετρήσω τον λόγο και τη μουσική, να προβάρω, να προσθέσω, να αφαιρέσω, να κόψω και να ράψω που λένε και να φέρω το όλο πράγμα, να ταιριάξει στα 120 λεπτά. Όντως χρονοβόρο, αλλά έτσι έμαθα να κάνω στον 94,1 Επικοινωνία FM  του Δήμου Νέου Ηρακλείου που ξεκίνησα τις πρώτες μου εκπομπές και θυμάμαι και το εξής: Στην εκπομπή που είχα εκεί, φιλοξενούσα καλλιτέχνες όπου κάναμε κάτι σαν συνέντευξη. Συζήτηση δηλαδή και μουσική, ζωντανά στο στούντιο και όχι κονσέρβα. Στην πρώτη λοιπόν εκπομπή σκέφτηκα να καλέσω τον Παύλο Σιδηρόπουλο (RIP) και του τηλεφώνησα για να το κανονίσουμε. Δεν το κάναμε όμως αυτό, επειδή ο Παύλος μου είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει στο Ηράκλειο της Αττικής, γιατί θα πήγαινε για μια συναυλία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ωραίες εποχές αυτές. Βάλαμε τα γέλια στο τηλέφωνο με τον Παύλο για τη σύμπτωση των δύο ...Ηρακλείων! Τελικά, έκανα την εκπομπή με καλεσμένο τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη (χωρίς την Λερναία Ύδρα) και στα εγκαίνια του Ραδιοφωνικού Σταθμού που έγιναν κάνα-δυο βδομάδες αργότερα,  κάλεσα πάλι τον Ηρακλή, αλλά και τον Γιοκαρίνη.

Τον Αύγουστο του 2005, βρέθηκα στην Κω, καλεσμένος του μέλους Vouliakis, για δύο συναυλίες αφιερωμένες στη δεκαετία του 60.
Λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ: https://tinyurl.com/6nbxmd5c
αλλά και εδώ: https://tinyurl.com/mvx8hpw5

Τον Σεπτέμβριο του 2006, προστέθηκαν στο MusicHeaven τα Blogs και είχα την τιμή να κάνω την έναρξη, γράφοντας στο δικό μου ένα κείμενο (κάτι σαν τεστ). Εκείνο το Blog (το πρώτο), το ονόμαζα "Jai, Guru, Deva, Om!" και δημοσίευα εκεί ιστορίες σε συνέχειες, που αργότερα συμπεριλήφθηκαν στα βιβλία μου που κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, οπότε αναγκάστηκα να διαγράψω το Blog αυτό. Αργότερα όμως, το αντικατέστησα με αυτό που έχω τώρα: "Το Πνεύμα και το Οινόπνευμα". Το όνομα αυτό, το πήρα από μία άλλη εκπομπή που είχα στο Ράδιο Αιγαίο.

Όμως, ταυτόχρονα με όλα αυτά, συχνά κάναμε συναντήσεις για καφέ ή σε ταβερνάκια, διοργανώναμε συναντήσεις για ανταλλαγές δώρων τα Χριστούγεννα, συναντήσεις για την κοπή της πίτας, πάρτυ για τα γενέθλια του MusicHeaven και επίσης τα περίφημα Beach Parties που κρατούσαν μέχρι το πρωί. Συναντήσεις κάναμε όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο ...Λονδίνο (!)

Στο Λονδίνο: https://tinyurl.com/9bfha9mr

Το 2004 και το 2006, διοργανώθηκε ο πρώτος και ο δεύτερος αντίστοιχα διαγωνισμός Ποίησης & Στιχουργικής, ενώ στα έτη 2008, 2010, 2013 & 2015 διοργανώθηκαν οι τέσσερις Διαγωνισμοί Τραγουδιού, οι οποίοι δυστυχώς, κατέληγαν πάντοτε σε φορουμοκαυγάδες. Λυπηρόν!

Στις 24 Ιανουαρίου του 2007, ο Jorge, ο Beatlus, η Gate και ο γράφων, βρεθήκαμε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στην Αγ. Παρασκευή, προσκεκλημένοι για συνέντευξη από την κ. Ζέλια Σταύρου στην εκπομπή της, στο Β' Πρόγραμμα. Συνέντευξη που μεταδόθηκε από το Ραδιόφωνο του MusicHeaven. Εκεί (off the record φυσικά), η Ζέλια μου είπε "Εσύ είσαι όλα τα λεφτά. Θα κάνουμε μια άλλη εκπομπή για σένα" και πράγματι, μου τηλεφώνησε και κάναμε μία συνέντευξη στην εκπομπή της "Ο Καλεσμένος του Δεύτερου" (20 Οκτωβρίου 2007).    

Να προσθέσω εδώ, ότι τον Μάϊο του 2008, το MusicHeaven έλαβε μέρος στην Έκθεση της Cosmomusica, με δικό του περίπτερο, στο οποίο ήμασταν παρόντες καθημερινά με τις κιθάρες μας, τις μπύρες μας, τις ρακές μας, τον ραδιοφωνικό σταθμό μας και τις εκπομπές μας και με τα ηχεία της έκθεσης να μεταδίδουν τα επιλεχθέντα τραγούδια του 1ου Διαγωνισμού μας του Τραγουδιού. Όμορφα!

Εγώ, είχα ήδη αρχίσει από το 2003 να γράφω τα άρθρα μου και με είχαν φάει τα ξενύχτια γράφοντας για τις μπάντες του κλασικού rock στη μόνιμη στήλη που μου παραχώρησε ο Jorge και που την ονόμασα "Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο", δανειζόμενος τον τίτλο της ταινίας που είχαμε κάνει προ ετών με τον Δημήτρη Αθανίτη, δίνοντας στον "Διάβολο" την έννοια της διαβολής. Ο "Διάβολος" στην ταινία ήταν ο καθ’ όλα συμπαθέστατος και φίλος, Γιώργος Κοτανίδης (RIP).

Τον Δεκέμβριο του 2005, ξεκίνησα και τις συνεντεύξεις με πρώτο τον Φοίβο Δεληβοριά. Ούτε που το φανταζόμουν και ούτε καν που το σχεδίαζα. Το βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης", με είχε καλέσει σε μια εκδήλωση στο Χαλάνδρι, για τους John Lennon & Bob Dylan και εκεί συνάντησα τον Φοίβο που ήταν επίσης καλεσμένος. Έτσι γνωριστήκαμε και εντελώς αυθόρμητα του πρότεινα να κάνουμε μία συνέντευξη για το MusicHeaven. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σε λίγες μέρες, χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του. Στη συνέχεια πήρα για το MusicHeaven κι άλλες συνεντεύξεις, από τους Βασίλη Βασιλάτο, Στάθη Δρογώση, Βασίλη Καζούλλη, Απόστολο Ρίζο, Κώστα Λεμονίδη, Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, με κορυφαία όλων, τη συζήτηση/συνέντευξη με το φιλαράκι μου που έφυγε νωρίς: τον Νίκο Παπάζογλου. Με το MusicHeaven, λάβαμε επίσης μέρος στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο κιθαρίστας των Scorpions, Rudolf Schenker στο Caravel. 

Οι συνεντεύξεις όμως που πήρα για το MusicHeaven, με έβαλαν σε μια πορεία ...συνεντεύξεων και άλλων καλλιτεχνών, για ένα άλλο site, το rock'n'ball.gr που έγραφα τότε (και θα γράψω παρακάτω πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία, γιατί ουσιαστικά, από το MusicHeaven προήλθε ).

Για το rock'n'ball.gr είχα την τιμή να πάρω συνεντεύξεις από την Marianne Faithful, τους Walkabouts (Chris & Carla) και τον Robert Plant. Είχα ζητήσει επίσης να πάρω συνέντευξη και από τον Ian Anderson που είχε έρθει για συναυλία στον Λυκαβηττό με τους Jethro Tull, αλλά την αρνήθηκε ευγενικά επειδή δεν είχε χρόνο. Με αποζημίωσε όμως, με ένα δωρεάν εισιτήριο "Τιμής Ένεκεν", που το παρέλαβα από το ταμείο το βράδυ της συναυλίας. Thanks Ian!

Το Εισιτήριο: https://tinyurl.com/yzecb853

Το πώς προήλθε τώρα η συνεργασία με το "rock'n'ball.gr", είναι ολόκληρη ιστορία. Το 2006, ο σύμβουλος έκδοσης ενός γνωστού μηνιαίου μουσικού περιοδικού, θέλοντας να αναλάβει την έκδοση και την διεύθυνση ενός καινούργιου μουσικού περιοδικού, ζήτησε από το MusicHeaven να του συστήσει άτομα, προκειμένου να σχηματίσει την συντακτική του ομάδα. Και πράγματι, ο Jorge του έστειλε τον "αφρό" των αρθρογράφων, ένας από τους οποίους ήμουν και εγώ (thanks Jorge). Κάναμε αρκετές συναντήσεις τότε με τον κύριο αυτόν συζητώντας για το νέο περιοδικό, αλλά και για να γνωριστούμε. Μας πήγε και έξω για διασκέδαση με σαμπάνιες και λουλούδια στους καλλιτέχνες και όλα τα σχετικά που συμβαίνουν σ’ αυτού του είδους τα μαγαζιά (στα οποία δεν συνηθίζω να πηγαίνω), γνωριστήκαμε και με τα μη μέλη του MusicHeaven που θα συμμετείχαν στην συντακτική ομάδα, δώσαμε το υλικό μας για το πρώτο τεύχος (Οι Γυναίκες της Rock, ήταν το δικό μου υλικό), μιλήσαμε, κανονίσαμε  τις αμοιβές μας, περιμέναμε την έκδοση και  ήμασταν ...μία ωραία ατμόσφαιρα! Εμένα μου είχε δώσει το "σαλόνι" του περιοδικού, ήτοι 4 σελίδες στο κέντρο, με αμοιβή 75 ευρώ τη σελίδα για το ξεκίνημα και μετά θα ...βλέπαμε!

Σιωπή! Ησυχία! Καμία κυκλοφορία περιοδικού δεν συνέβαινε και καμία επικοινωνία δεν υπήρχε με τους υπεύθυνους του περιοδικού. Κανένας τους δεν απαντούσε ούτε στα mails, ούτε στα τηλεφωνήματα. Δεν μπορεί –έλεγα στον εαυτό μου, αλλά και στους άλλους που το συζητούσαμε. Θα κυκλοφορήσει... πού θα πάει; Ας περιμένουμε. Όμως οι μήνες περνούσαν, δεν συνέβαινε τίποτα και τελικά απογοητευμένος και βέβαιος ότι ναυάγησε η κυκλοφορία του έντυπου περιοδικού, έστειλα στον Jorge  το άρθρο "Οι Γυναίκες της Rock", για να το δημοσιεύσει στο περιοδικό του MusicHeaven και να μην πάει χαμένο, αφού ήταν έτοιμο. Πράγματι, το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου 2007, αλλά προς έκπληξή μου,  το καινούργιο περιοδικό κυκλοφόρησε στις 8 Φεβρουαρίου και εδώ, με περίμενε μία δεύτερη απανωτή έκπληξη. Το περιοδικό περιείχε μεν το concept "Οι Γυναίκες της Rock" που τους είχα δώσει, αλλά με διαφορετικό κείμενο. Να σημειώσω εδώ, ότι η ύλη του νέου περιοδικού, ήταν ολόκληρη με τα θέματα που είχαμε δώσει εμείς από το MusicHeaven, αλλά με διαφορετικά κείμενα. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε τίποτα. Ο κύριος αυτός, είχε "δανειστεί" τις ιδέες μας και τα θέματά μας, αλλά είχε αλλάξει τα κείμενα και εννοείται πως και τα ονόματα των αρθρογράφων, δεν ήταν τα δικά μας, αλλά ήταν διαφορετικά. Προφανώς δικοί του άνθρωποι.

Το γεγονός της κυκλοφορίας του νέου περιοδικού, πέρασε και στο forum του MusicHeaven και σχολιάστηκε από τα μέλη. Τώρα όμως, με αυτά που έγραψα μόλις πιο πάνω, εξηγείται η λογική (τότε) απορία των μελών: "Πώς γίνεται να γράφει ο Ορφέας (εγώ δηλαδή), ένα άρθρο για τις Γυναίκες της Rock και δέκα μέρες μετά, να κυκλοφορεί ένα περιοδικό που περιέχει το ίδιο άρθρο, αλλά με άλλο κείμενο; Πώς γίνεται;"  Εγώ, σκέφτηκα: "ευτυχώς που πρόλαβε και δημοσιεύτηκε πιο πριν το άρθρο μου στο MusicHeaven, αλλιώς όλα τα μέλη θα έλεγαν: "Ορφέα πήρες την ιδέα από το περιοδικό, δεν αναφέρεις τις πηγές σου, και διάφορα τέτοια". Έγινε τότε και ένα μπέρδεμα με τον Bob Marley, που του είχα κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στο "rock'n'ball.gr", επειδή ο Marley έπαιζε συχνά ποδόσφαιρο και το οποίο κείμενό μου, το δημοσίευσαν αυτούσιο στο νέο περιοδικό. Στο forum λοιπόν του MusicHeaven που γίνεται η συζήτηση, δίνω το link για την επαλήθευση των όσων λέω, το οποίο όμως link, δυστυχώς τώρα δεν λειτουργεί (είπαμε ότι το site έχει κλείσει).

Τρεις σελίδες είναι όλες κι όλες στο topic του forum του MusicHeaven και αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

Εδώ: https://tinyurl.com/mrx6b3h8

Θα δείτε στην πρώτη σελίδα το μέλος Beatlus να σχολιάζει για τις "Γυναίκες της Rock" του νέου περιοδικού: "Γυναίκες της ροκ. Κάτι μου θυμίζει... Αναμένω το υπόλοιπο του αφιερώματος που -λογικά- έχει προβλεφθεί. Για να δούμε" και είναι λογικό να του θυμίζει κάτι, αφού ο Σωτήρης γνώριζε από πρώτο χέρι την ύλη που είχε δοθεί στο νέο περιοδικό, όντας και αυτός μέλος της Συντακτικής του Ομάδας, αλλά δεν ήθελε να το πει. Επανερχόμενος για λίγο στον Bob Marley, που σχολιάστηκε ως ανεπίκαιρο θέμα για το νέο περιοδικό, θέλω να πω, ότι συμπεριέλαβα το άρθρο αυτό στην ύλη που έδωσα, κατόπιν επιθυμίας τού διευθυντή τού περιοδικού και το έκανα copy από το άρθρο μου στο "rock'n'ball.gr".   

Όπως προανέφερα, γνωριστήκαμε και με τα άλλα μέλη που θα αποτελούσαμε την συντακτική ομάδα του νέου περιοδικού, που δεν ήταν όμως όλοι μέλη του MusicHeaven. Ένας από αυτούς, πολύ γνωστός δημοσιογράφος/αθλητικογράφος, μου πρότεινε να γράφω στο site που μόλις είχε φτιάξει και που ήθελε να "παντρέψει"  το rock με το ποδόσφαιρο. Γι αυτό και το ονόμασε "Rock 'n' Ball". Κάναμε όμορφα πράγματα με τον Θάνο εκεί. Κάποια στιγμή όμως, το site έκλεισε όπως έγραψα, γιατί δεν μπορούσε να το μετατρέψει σε έντυπο όπως αρχικά ήθελε. Διατηρήσαμε φυσικά με τον Θάνο την φιλική μας σχέση. Έγραψε μάλιστα και ένα πολύ όμορφο κείμενο στο οπισθόφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου ("Νο. 9", Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2013). Αυτά για την ιστορία του νέου περιοδικού που κυκλοφόρησε το 2006 (για ένα ή δύο τεύχη) με "δανεικές" ιδέες από τους αρθρογράφους του MusicHeaven. Λύνω έτσι και τα ερωτηματικά που είχα αφήσει στο forum για τη "σύμπτωση" του δικού μου άρθρου "Οι Γυναίκες της Rock", με το ομότιτλο άρθρο του περιοδικού. Τότε, δεν μίλησα, γιατί είχαμε κάνει συμφωνία με τα άλλα παιδιά να μην πούμε τίποτα. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει πως  αν έλεγα τότε κάτι, θα ανάγκαζα τους υπόλοιπους της παρ’ όλίγον Συντακτικής Ομάδας, να ομολογήσουν την αλήθεια, ή να με βγάλουν τρελλό. Τώρα έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα. Στο link που έδωσα παραπάνω, μπορείτε να δείτε/μάθετε το όνομα του περιοδικού, αλλά και πάλι  -πλην του Beatlus- δεν γράφω ποιοι είναι οι υπόλοιποι.    

Με το MusicHeaven, κάναμε επίσης δύο κινηματογραφικές ταινίες. Η πρώτη, με τίτλο "Ζάχαρη Άχνη" γυρίστηκε το 2009. Η συμμετοχή μου: Ένας βασικός ρόλος (Σικελός) και τρία πρωτότυπα μουσικά μοτίβα. Άλλα μέλη που συμμετείχαν: Mprizas (που έγραψε και το σενάριο), Deos, Beatlus, Jorge, Audioslave, Unick, Saltagiannis, Emaki, Tziamourani, GL (σίγουρα ξεχνάω κάποιους).

Η δεύτερη ταινία με τίτλο "Σκοτώστε τη Νόρα", γυρίστηκε το 2021, εν μέσω πανδημίας και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ. Ο Mprizas έγραψε πάλι το σενάριο. Η συμμετοχή μου: Εμφανίζομαι στην αρχή σε έναν ρόλο στον οποίο βασίζεται ολόκληρο το υπόλοιπο της ταινίας και έχω και ένα πρωτότυπο μουσικό κομμάτι. Συμμετέχει επίσης ο Deos και η Ioanna Linya Eldar.    

Άλλη μία συνεργασία που είχα και που ξεκίνησε και αυτή μέσα από το MusicHeaven, ήταν αυτή με τη Boite του μέλους Kifa στου Ζωγράφου. Εκεί, έπαιζα κάθε Κυριακή, έχοντας κάθε φορά καλεσμένο ένα διαφορετικό μέλος/μπάντα από το MusicHeaven. Παίζαμε από μία ώρα ο καθένας και στο τέλος κλείναμε τη βραδιά μαζί. Μερικά μέλη από αυτά που φιλοξένησα στη Boite, ήταν οι: Dessypris (με τη μπάντα του), Saltagiannis (με τη μπάντα του), Termite (με τη μπάντα του), Ageras (με τη μπάντα του) και Stavrakakis (με τη μπάντα του). Από ό,τι θυμάμαι, βγάλαμε μία σεζόν εκεί πέρα.

Στη διάρκεια των είκοσι αυτών χρόνων, έφυγαν και τέσσερα μέλη από κοντά μας. Η AlienP, ο Pavel, ο Hastaroth και πρόσφατα η EvageliaSakellariou. Δυστυχώς όμως, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.    

Άφησα τελευταίο το Blue Note, που δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω, αλλά και τι να πρωτογράψω γι αυτό. Όταν συζητούσα με τον Σωτήρη για να ξεκινήσουμε τα lives, ούτε που φανταζόμουν ότι θα είχε τέτοια εξέλιξη. Μπορώ να πω ότι μέσα από το Βlue Νote, πέρασε ολόκληρο το ΜusicΗeaven. Υπήρξαν πολλές βραδιές, που ο Σωτήρης και οι κατά καιρούς σερβιτόρες του, δεν μπορούσαν να πάνε από τη μια άκρη του μαγαζιού, στην άλλη. Χωρίς να είναι υπερβολή, εδώ χωράει άνετα η ρήση "δεν έπεφτε κάτω, ούτε καρφίτσα".  Πολλές φορές ο κόσμος κάθονταν έξω από το μαγαζί, γιατί μέσα δεν χωρούσε. Ο Σωτήρης έστελνε ένα ταξί και με έπαιρνε από το σπίτι και πήγαινα εκεί κατά τις 9. Λίγο η προετοιμασία, λίγο το κούρδισμα, λίγο το ζέσταμα, ξεκινούσα κατά τις 10 και γύρω στις 2 σταματούσα. Δεν σταματούσε όμως το live. Απλώς, σταματούσα εγώ, γιατί μετά τους ανέβαζα όλους επάνω με τη σειρά: Jorge, Astron, Deos, Unick, Stasis, Saltagiannis, Beatlus και γύρω στις 4 τα ξημερώματα ερχόταν και ο Ageras που έλεγε κι αυτός τα δικά του. Άλλα μέλη που πέρασαν από το πάλκο του Βlue Νote ήταν και οι: Pavel (RIP), Dessypris, Kifa, Faltso, Pramateftis και ας με συγχωρέσει κάποιος ή κάποιοι εάν τους ξεχνάω. Σταματούσαμε κατά τις 6 το πρωί και συχνά μας έβρισκε ο ήλιος σε κάποιο Everest, να πίνουμε καφέ.

Μου τα θύμισε ο Παύλος (Astron) και θα πρέπει να τα συμπληρώσω.
1) Στο forum (topic: Bob Dylan https://tinyurl.com/3bnvy9yc) θα βρείτε τις αναλύσεις που κάναμε στα τραγούδια του Δάσκαλου, μαζί με: Astron, Revekka & Vouliakis)  
2) Το αφιέρωμα που κάναμε στον Δάσκαλο μαζί με τον Παύλο στο Blue Note)

To Blue Note επίσης, υπήρξε κατά περιόδους και στέκι επωνύμων φίλων και μη, όπως:

*** ο Jazz κιθαρίστας Πρίαμος Μωράκης (γιος του Τάκη Μωράκη και της Νάντιας Κωνσταντοπούλου)

*** ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης,

*** ο πολιτικός Νικήτας Κακλαμάνης,

*** οι σκηνοθέτες Μιχάλης Παπανικολάου, Δημήτρης Αθανίτης και Αντώνης Κόκκινος,

*** οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης, Γρηγόρης Βαλτινός, Δημήτρης Λιάγκας, Νίκος Τσούκας, Γιάννης Βόγλης, Άρτεμις Ορφανίδου, Κατερίνα Μηλιώτη, Κώστας Καζανάς και Ειρήνη Καζάκου (Η Ειρήνη τραγούδησε μαζί μας στα 5/4 στις 22 Απριλίου του 2007. Στην τελευταία σελίδα του topic https://tinyurl.com/y6zy8uez την αναφέρω ως Ρηνιώ). Τελευταία, έρχεται πολύ συχνά ο Φίλιππος Σοφιανός,  

*** και οι τραγουδιστές Μιχάλης Βιολάρης και ...Robert Plant (Ο Robbie, ήταν τακτικός πελάτης του ξενοδοχείου Zafolia και το Blue Note στην απέναντι πλευρά της Αλεξάνδρας, ήταν το κοντινότερο rock bar για να πιει καθαρό ποτό και να ακούσει καλή rock μουσική).   

Και τώρα που σας τα είπα όλα, σβήνω τον προβολέα των αναμνήσεων και κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όσους ήταν μαζί μου σ’ αυτό το ταξίδι. Είναι βέβαιο ότι αν αρχίσω να γράφω ονόματα, θα ξεχάσω αρκετά μέλη. Δεν μπορώ όμως να μην ευχαριστήσω ιδιαιτέρως:

*** τον Jorge (για πολλά πράγματα, αλλά και για το ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το  MusicHeaven και δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά),

*** τους Faltso, Fantasma, GL & Pramateftis (για τη μπάντα που φτιάξαμε),

*** τους Ageras, Angela77, Beatlus, Capone69, Christos54, Deos, FaidonAlkinoos, Kifa, Kit-Kat, Philippossm, Rapsodos, Mprizas, Saltagiannis, Sillia & Vouliakis (για τις συνεργασίες μας),

*** τον εξαιρετικό και αγαπημένο μου φίλο, Thank (που τον γνώρισα εδώ στο MusicHeaven),

*** τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, την Gate, την Mary_Omikron, τον Stefanos604 και τον Sven, που τους εκτιμώ απεριόριστα,

*** τις αγαπημένες,  Alena, Dinastixos, Ioulialibera, Luthien & Tziamourani (για πολλά πράγματα την κάθε μία)

*** και φυσικά την πολυαγαπημένη μου, Antonia-Kassina (τι να γράψω για το αστέρι μου και την μοναδική μου Tonya...)

Είκοσι χρόνια, μια ολόκληρη ζωή! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Να είστε όλοι καλά και σας εύχομαι τα καλύτερα! Το ταξίδι συνεχίζεται...

Ο "Οδυσσέας" είναι εδώ:
https://tinyurl.com/4bvzu4ka

Τα υπόλοιπα βιβλία εδώ:
https://bit.ly/3tsZtZZ

Πρώτη Έκδοση
2012: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2013: "No. 9" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2014: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2015: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2016: "Κ" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2019: "Αλύπα" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Songs & Poems" (Συλλογή Τραγουδιών & Ποιημάτων, Lulu Press)
2021: "Blue Note (and Other Stories)" (Διηγήματα, Lulu Press)
2021: "Οδυσσέας" (Μυθιστόρημα, Άλλωστε)
2022: "Rock Around the …Bands! (Οι Μπάντες της Δεκαετίας 60 & 70)", (Lulu Press)

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Δεύτερη Έκδοση
2020: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "No. 9" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Κ" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)

PoD Books: https://bit.ly/3tsZtZZ

Η κριτική για τον "Οδυσσέα" από την Κατερίνα Σιδέρη στο newsfilter.gr (https://bit.ly/3IE1rgS)

Το βιβλίο “Οδυσσέας”, πραγματεύεται με χιουμοριστικό ύφος και γραφή προσαρμοσμένη στα δεδομένα της εποχής, το πολυαγαπημένο από μικρούς και μεγάλους, έπος του Ομήρου, την Οδύσσεια.

Ο συγγραφέας γράφει τη δική του εκδοχή για το πασίγνωστο ταξίδι του Οδυσσέα, βασισμένο στον κορμό των γεγονότων, εμπλέκοντας τα καθημερινά λογοπαίγνια του προφορικού μας λόγου και τη κωδικοποιημένη γλώσσα της σημερινής νεολαίας.

Η ετοιμοπόλεμη Αθηνά, ο πολυμήχανος Οδυσσέας, η φλογερή Καλυψώ, η θυελλώδης Κίρκη, το καταστροφικό δίδυμο Σκύλλα και Χάρυβδη, ο καθόλα συνετός Τηλέμαχος, ο επιπόλαιος Κύκλωπας Πολύφημος και η πρότυπο συζυγικής πίστης Πηνελόπη, ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους, στις σελίδες του βιβλίου και μας ταξιδεύουν με τις περιπέτειες τους σε ένα κόσμο μακρινό και ονειρεμένο.

Λέξεις και φράσεις, όπως το Instagram, το σύμφωνο συμβίωσης, το that’s life, το ρουσφέτι, η μεταφυσική περιέργεια, το γκεσέμι, ο Ιησούς, η δεξίωση, το Facebook, η τεχνολογία, η βάση δεδομένων, οι μάγκες, οι τρίχες κατσαρές, το Mall, το διαζύγιο, το γυμναστήριο αλλά και η καφετέρια, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, κατοικοεδρεύουν στο κείμενό μας και του δίνουν μια ανάλαφρη νότα, πλην όμως δεν του αφαιρούν τίποτα τόσο στην νοηματική του απόδοση όσο και στην διαδοχή των γεγονότων.

Το έργο που γαλούχησε γενιές και γενιές και εξακολουθεί να εμπνέει όλο και περισσότερους να ασχοληθούν μαζί του, μέσα από τη ματιά του Γιώργου Μπιλικά, αφήνει τη φαντασία μας να τολμήσει ένα διασκεδαστικό ξεστράτισμα και να περιηγηθεί στα άδυτα του βασιλείου των Θεών, των μύθων και των απίστευτων κατορθωμάτων του Οδυσσέα, δείχνοντας πάντα αμέριστο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο.

Με δεξιοτεχνία, ο συγγραφέας μας, επιλέγει το διάλογο, έχοντας συλλάβει την ιδέα μιας πιο επικοινωνιακής και άμεσης απόδοσης του έργου και μας παραθέτει με άριστο και κατανοητό τρόπο, την ιστορία του έπους.

Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Γιώργου Μπιλικά, ξεχώρισα το παρακάτω:

Δεν υπάρχει ποιο μεγάλο κακό για τον άνθρωπο από την περιπλάνηση…

Θα δώσω τη δική μου ερμηνεία και ελπίζω ο κάθε αναγνώστης να κάνει το ίδιο. Η Ιθάκη του καθενός μπορεί, να είναι η πατρίδα, το λιμάνι, η οικογένεια, η αλήθεια, η ευτυχία και η χαρά μιας επιτυχίας. Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνουμε, το μυστικό είναι να μην πάψουμε να το αναζητούμε, να μην χάνουμε το στόχο μας και ενίοτε τον προορισμό μας.

Μπορεί το ταξίδι να μοιάζει μακρινό, δύσκολο σαν του Οδυσσέα, αλλά σίγουρα θέλει τόλμη, υπομονή και δύναμη για να συνεχίσεις να δοκιμάζεις οδούς, ως ότου βρεις αυτή που σου ταιριάζει, σε ολοκληρώνει και σε φέρνει πιο κοντά στο στόχο σου…

Γιατί αλήθεια, ποιος δεν αναζητά τη δική του Ιθάκη;

Ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, για την ευγενική παραχώρηση του ενυπόγραφου βιβλίου του.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ. (https://bit.ly/3HcncVn)

Το νέο άλμπουμ των θρυλικών Green Pajamas, με τίτλο Sunlight Might Weigh Even More είναι γεμάτο από psych-pop μελωδίες, εξωτικά όργανα, αρμονίες και ηλεκτρικές κιθάρες και όλα δείχνουν ότι θα γίνει ορόσημο στην εντυπωσιακή δισκογραφία της μπάντας από το Seattle.

Παρ’ όλο που οι Green Pajamas έπαιξαν για τελευταία φορά το 2018, ο Jeff Kelly σκέφτηκε ότι τώρα στο τέλος του 2021, ήρθε η ώρα για την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ. Μετά από το Phantom Lake: Northern Gothic 3, του 2018, το Sunlight Might Weigh Even More, που είναι η νέα τους κυκλοφορία, είναι μια πραγματική επιστροφή στις ψυχεδελικές ρίζες της μπάντας.

Το πρότυπο του βασικού τραγουδοποιού και leader των GP, Jeff Kelly,  είναι αυτή τη φορά, το Strung Behind the Sun του 1997, το πιο δημοφιλές ίσως album του συγκροτήματος, παρ’ όλο που εγώ προτιμώ το Ghosts of Love, με το σχετικό του background που έγινε αιτία να γίνουμε φίλοι με τον Jeff, που δήλωσε: "Ήθελα να επιστρέψω εντελώς στον ιδιότροπο ήχο του Strung και γι αυτό, ο ήχος του Sunlight, είναι πολύ διαφορετικός από το Phantom Lake".

Όπως συνέβη με το Strung, έτσι και με το Sunlight, ο Jeff έγραψε και ηχογράφησε μόνος του το μεγαλύτερο μέρος αυτού του νέου άλμπουμ. Υπάρχουν όμως και τρία νέα τραγούδια των επίσης φίλων μου, Eric Lichter (2) και Joe Ross (1).

Label: Green Monkey Records
Διαθέσιμο από: 1/10/2021
Είδος: Indie Pop, Neo-Psych, Folk-Rock
Format: Audio CD

Στο βίντεο βλέπουμε τον Jeff να ηχογραφεί στο σπίτι του στο Seattle και την Laura Weller να του κάνει φωνητικά. Ο Jeff, χαμογελάει προς το τέλος του τραγουδιού, καθώς το σκυλί του, η Cleo, προσθέτει στο τραγούδι και τα δικά της …φωνητικά!

Ο Charlie στον ουρανό με τις μπαγκέτες, τα μεταξωτά φουλάρια και τα μανικετόκουμπα πολυτελείας. Πιθανότατα τον υποδέχεται ο Brian Jones (« it’s been a long time, mate»). Αυτοί οι δύο πέρα από τα οργανοπαικτικά των Rolling Stones είχαν και άλλον ένα κώδικα επικοινωνίας: τους άρεσαν τα κομψά ρούχα και τα σένια αξεσουάρ. Μπορεί όμως και να μην είναι έτσι, μπορεί οι πρώτοι που τον ξεναγούν στα λιβάδια του κυρίου να είναι ο τζαζίστας Charlie Parker παρέα με τον Telonious Monk, τον Elvin Jones, τον Jelly Roll Morton και τον Chico Hamilton.

Μικράκι και άφραγκος στα δεκατρία του, πολλά χρόνια πριν οι Stones αλώσουν την ήπειρο και τινάξουν την μπάνκα στον αέρα, ο πιο σύντομος τρόπος για τον άφραγκο Charlie με τα μεγάλα όνειρα να ταξιδεύει στην Αμερική ήταν να ονειρεύεται πως ακομπανιάρει τις ορχήστρες τους με κόλπα δανεικά από τους τυμπανιστές τους. 

Αυτό ήταν ο Charlie μέχρι και να σβήσει: ένας τζαζ πάνθηρας που ο βρυχηθμός του δεν σκεπάστηκε ποτέ στο τσίρκο από τα άλλα δυο πολεμοχαρή Rock ‘n’ Roll λιοντάρια, τον Mick και τον Keith. Αιωνία του.

Μεταπολεμικά διαλυμένο και βομβαρδισμένο Λονδίνο, περιοχή Γουέμπλεϊ, 23 Pilgrims Way, στη γειτονιά με τα λυόμενα, αφού η Luftwaffe δεν άφησε σπίτι όρθιο σε εκείνο τον τομέα. Ο Charlie ακούει τους δίσκους της τζαζ, μόνο τζαζ, και αναρωτιέται τι να διαλέξει: ντράμερ, καλές τέχνες ή μήπως παίκτης του κρίκετ ή του φούτμπολ; Ακολουθεί το πρώτο, ούτως ή άλλως τα τύμπανα πέρα από γερά χέρια και δυνατή καρδιά θέλουν και γερό κουμάντο και στα δύο πόδια. Σπουδάζει όμως και καλές τέχνες. Τα πρώτα μεροκάματά του τα κερδίζει σαν γραφίστας, μερικά χρόνια αργότερα, εκτός από το να μπαγκετάρει με τους Stones, φτιάχνει και το εξώφυλλο του Between the Buttons. Ακόμα πιο πολλά χρόνια μετά, στις μεγάλες περιοδείες, όταν οι Stones θερίζουν σε στάδια και αρένες, ο Charlie διευθύνει εκτός από τον ρυθμό και τη σκηνική παρουσία των Stones. Έχει λόγο ακόμα και στην γκαρνταρόμπα, όπου φυσικά εξαιρείται ο Keith - φοράω ό,τι θέλω- Richards! Μετά τον θάνατο του Μπράιαν, ο Keith είναι ο πιο αγαπημένος φίλος του Charlie, τόσο διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις αλλά και τόσο μαζί βουτηγμένοι στην τζαζ και τα ρυθμ εντ μπλουζ, ακόμα και τα χρόνια που ο Mick τους έψηνε να το γυρίσουν στην ντίσκο. Δεν υπήρξε ρυθμός που ο Charlie δεν μπορούσε να τον οικειοποιηθεί αλλά και να τον ρολάρει με τον δικό του αξεπέραστο τρόπο. Ο Watts μαζί με τον λιγομίλητο αλλά στιβαρό μπασίστα Bill Wyman ήταν οι καρβουνιάρηδες που δεν άφησαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο ατάιστη την ατμομηχανή των Stones, ώστε οι άλλοι δύο, ο Mick με τον Keith, να μπορούν να την τρέχουν μανιασμένα. 

Παίξιμο ελεγκάντ αλλά και νευρικό, άριστα μετρονομημένο αλλά και αρκούντως πονηρό. Ειδικά στα λάιβ ο Charlie πάντα φρόντιζε ώστε η ροκίλα και τα μπούγκι να αντισταθμίζονται με ριξιές φινετσάτης μπλούζι και τζαζ εσάνς. Εσαεί φόρος τιμής στις πρώτες μέρες που οι Stones έπαιζαν τα «μαύρα» με τον δικό τους τρόπο. Αλλά και αυτός ούτε που φανταζόταν πως θα έφτανε ως εδώ: συνάδελφοι μουσικοί και κριτικοί να τον αποκαλούν «ο Elvis της ροκ εν ρολ τυμπανοσύνης».

Ο χόνδρινος σκελετός της μπάντας: αν οι Stones παραμένουν το μεγαλύτερο ψάρι που κολυμπά στον ωκεανό του ροκ εν ρολ και με δεδομένο πως τα ψάρια δεν έχουν μυελό στα οστά τους, ο Watts με το παίξιμό του παρήγε τα ερυθρά τους ρυθμικά αιμοσφαίρια, ήταν η σπλήνα και το επιγονίδιο -ζωτικής αξίας για την ύπαρξή τους- όργανο. Κάτι ακόμα κοινό με τον Keith: Τόσο ο Watts όσο και ο Richards, μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που οι σωστές λέξεις για να το περιγράψουν είναι τα λήμματα «μουσική», «πρέζα με το γαλόνι» και «μουνοθύελα», κατάφεραν να βγουν ζωντανοί και μονογαμικοί. Ο Keith, δυο αιώνες τώρα με την κυρά του την Pattie Hansen, κι ο Charlie, νυμφευθείς από το 1964 (!) με την Shirley Shepherd, κατάφεραν να περισωθούν, γιατί, πέρα από τύχη κι ένα δαιμονισμένο ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης, είχαν δίπλα τους γυναίκες που δεν είχαν καμιά σχέση με τα θηλυκά που προσπαθούσαν να ξεζουμίσουν τον Jagger: μονογαμικοί σε σημείο παρεξηγήσεως, καμιά σχέση με τον αρχετυπικό μύθο των πολυγαμικών ροκ εν ρόλερ. Ίσως στην μονογαμία του Charlie και την πιο τακτοποιημένη ζωή που έκανε σε σύγκριση με τους άλλους Stones να οφείλεται κι αυτό το κουλαριστό «πέρα βρέχει» παίξιμό του ή το ατάραχο βλέμμα του, ενώ κάτω από τη σκηνή επικρατούσε πανζουρλισμός. Ο Charlie Watts μπήκε και πορεύτηκε στη μουσική με την αξιοπρέπεια ενός ιπποτικού δανδή που δεν ξέχασε ποτέ ούτε τη μουσική που τον καρδάμωσε αλλά ούτε και τους γαμήλιους όρκους του.

Και φυσικά οι Stones δεν θα βγουν ποτέ ξανά περιοδεία, μιας και αυτό είναι το συμπαντικό ερώτημα που στροφάρει ανά τον πλανήτη μετά την είδηση του θανάτου του. Δεν νομίζω πως οι Stones θα ξαναπαίξουν ενώπιον κόσμου. Όσο ψωνάρα κι αν είναι ο Jagger, το πένθος του χαμού του Charlie σε πρακτικό, αισθητικό και ηθικό επίπεδο δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση του, εκτός κι αν ο Πανάγαθος του δώσει μερικά ρεπό για μια τελευταία γύρα. 

Κλείνω με το βασικό (ίσως) ερώτημα που σηματοδοτεί το φευγιό του Charlie: Μήπως αυτό είναι και το σβήσιμο των Rolling Stones; Το τέλος τους; Νομίζω πως ναι. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία, ακόμα και αν κάποιοι λένε πως με τον Jagger ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να παραγγείλει από τους ψηφιακούς μηχανικούς να του τον φτιάξουν ολόγραμμα, ώστε οι Stones να ξαναβγούν στη σκηνή έστω κι έτσι, με τον Watts να κάθεται πάντα πίσω από τη ντραμς σαν πίξελ. Όμως με άλλον παίκτη στη θέση του Charlie το θεωρώ αδιανόητο. Και ίσως για αυτόν τον λόγο ο διαπλανητικός θρήνος για τον θάνατο του Watts ακούγεται πιο γοερός και πιο γιγαντωμένος.

Μιλάμε για το τέλος των Rolling Stones εάν δεν το καταλάβατε, μωρά μου, συμβάν τόσο ιστορικής σημασίας όσο και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου. Μετά από αυτό ο κόσμος παύει να είναι ίδιος και δεν νομίζω πως διαφωνεί κανείς.

Ίσως η εικόνα-ανάρτηση του Keith Richards λίγες ώρες μετά τον χαμό, αφήνει να υπονοηθούν αλλά και να δικαιωθούν όλες οι παραπάνω σκέψεις μου. Closed θα πει πως μάλλον το «μαγαζί» έκλεισε.

Πηγή: https://www.athensvoice.gr

Εάν δεν έχετε δουλειά ή μισείτε αυτή που κάνετε…

Εάν έχετε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και ψάχνετε να το "σκάσετε" από την καθημερινότητα…

Εάν έχετε κουραστεί από τα social media και θέλετε να βρεθείτε στη φύση, τότε υπάρχει μια δουλειά για εσάς.

Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τη χλιδάτη δουλειά βοηθού εκατομμυριούχου, ωστόσο, έχει και αυτή τις χάρες της, ειδικά εάν αγαπάτε τη φύση και τα ζώα, συγκεκριμένα τα πρόβατα!

Τι θα λέγατε, λοιπόν, εάν γινόσασταν φύλακας προβάτων σε ένα απομακρυσμένο νησί;

Το North Ronaldsay, ένα απομακρυσμένο νησί ακριβώς στην άκρη του Orkney στη Σκωτία, ψάχνει να βρει κάποιον που θα φροντίζει το ιδιαίτερο είδος προβάτων της περιοχής, που τρώνε φύκια! 

Αυτό που πρέπει να έχει στο νου του όποιος πάρει τη δουλειά είναι να μην πηδούν τα πρόβατα πάνω από τον φράχτη, να μην τρώνε λάθος φυτά και να μην μπαίνουν στα βράχια.

Η θέση δεν είναι απλή καθώς ο υποψήφιος χρειάζεται να έχει γνώσεις περί βοοειδών. Ο φύλακας των προβάτων καλείται, επίσης, να είναι αρμόδιος για την εκτέλεση ενός προκαθορισμένου προγράμματος ανακατασκευής και επιδιόρθωσης του φράγματος των προβάτων και θα είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση και την πραγματοποίηση επισκευών στην προσωρινή περίφραξη που ανεγέρθηκε και έχει φθαρεί, αλλά και για το συντονισμό εργασιών με ομάδες εθελοντών.

Ο τοίχος είναι άκρως σημαντικός καθώς κρατάει τα ζώα μακριά από την αγροτική γη του νησιού, ώστε οι καλλιέργειες να ανθίζουν. Ο τοίχος, επίσης, προστατεύει τα πρόβατα από τη δηλητηρίαση, καθώς ορισμένα φυτά προκαλούν προβλήματα, αλλά και τα κρατά μακριά από άλλα ζώα, διατηρώντας "καθαρό" το είδος τους.

Ο ρόλος απαιτεί 35 ώρες εργασία την εβδομάδα και προσφέρει μισθό 21.840 λίρες, τον χρόνο (περίπου 24.000 ευρώ). Αναζητείται άτομο σε καλή φυσική κατάσταση, επικοινωνιακό και έμπειρο στη διαχείριση έργων. "Η προθυμία να εργαστεί εποικοδομητικά με την τοπική κοινότητα είναι απαραίτητη και ο αιτών πρέπει να είναι σε θέση να εργαστεί με δική του πρωτοβουλία", αναφέρει η σχετική αίτηση.

Εάν επιθυμείτε να διεκδικήσετε τη θέση, τότε στείλτε το βιογραφικό σας εδώ:

North Ronaldsay Trust
Lighthouse Cafe
North Ronaldsay, Orkney
KW17 2BE, Scotland,
U.K.

Με το ολόγλυκο στόμα σου και με τα μονοπάτια των ματιών σου 
που κολυμπάει μέσα τους το φεγγαρόφωτο,
με τα οράματά σου που τα αφήνεις στο μπαλκόνι
και σ’ ερωτεύεται το φεγγάρι,
με την πολυθρόνα σου και με το γραφείο σου,
με τα πουκάμισά σου  και με την παρουσία σου
που "βασανίζει" τα μάτια μου, 
με τα μηνύματά σου στο Viber και με τη γιόγκα σου,
με τον μουσικό σου, τον ποιητή σου και τον τραγουδοφτιάχτη σου,
με τον συγγραφέα σου και με τον αρθρογράφο σου,
με τη γκαρσονιέρα σου και με τις γάτες σου,
με τους δασκάλους σου και με τα μαθήματα οδήγησης, 
με τη φωνή σου και με το βλέμμα σου,
με τις ακουαρέλες σου και με τους μαθητές σου,
με τα ποτάμια σου και με τις λίμνες σου, 
με τις καλημέρες σου και με τις καληνύχτες σου,
με τα μουσεία σου και με τα αξιοθέατά σου, 
με το ποδήλατό σου και με τις βόλτες σου,
με το Online σου και με το Offline σου,
με την υπηκοότητά σου και με την  καταγωγή σου,
με τα βιβλία σου και με τις αφιερώσεις σου,
με την κιθάρα σου και με το πιάνο σου,
με τα τραγούδια σου και με τη φωνή σου σαν το μέλι,
με τα μακριά μαλλιά σου και με το γέλιο σου,
με τα γλυκά σου και με το τσάι σου,
με το κρασί σου και με τις βότκες σου,
με τους δικηγόρους σου και με τους συμβολαιογράφους σου,
με τα πανεπιστήμιά σου, τα πτυχία σου και τα διπλώματά σου
με τα αεροδρόμιά σου και με τα αεροπλάνα σου,
με τα τραίνα σου και με τους σταθμούς του μετρό σου,
με το Skype σου και με τις ταινίες σου…

Υπερβόρεια Αγαπημένη,
ποιος απ’ όλους αυτούς που σε τριγυρίζουν, 
νομίζεις ότι σε σκέφτεται όπως εγώ;

Υπερβόρεια Αγαπημένη,
ποιος απ’ όλους αυτούς,
νομίζεις ότι θα μπορούσε 
να σου μιλήσει με τα μάτια όπως εγώ;

Υπερβόρεια Αγαπημένη,
που σε κοιτάζω και σε ρουφάω
με τα μάτια μου σαν αποθήκες,
ακουμπάω τις κιθάρες μου στα πόδια σου
και τα καπέλα μου είναι δικά σου...

Στην Α. 

     Βάφουν τους τοίχους με απαλά χρώματα και σερβίρουν στα ποτήρια μας κρασί, από ένα μπουκάλι που γράφει ότι σε θέλω σαν τρελός και εσύ με ρωτάς τι αστείο είναι αυτό. Δεν είναι αστείο γλυκιά μου. Είναι το κρασί που φτιάχνεται στα κτήματα του έρωτά μου για σένα. Τα ινστιτούτα καλλονής είναι γεμάτα ψάρια, που καλλωπίζονται πριν κλειστούν στο ενυδρείο.  Το τσίρκο ήρθε στην πόλη και κάνει βόλτες μέσα στη μοναξιά του ψάχνοντας να βρει ποιο θα είναι το καινούργιο νούμερο που θα παρουσιαστεί απόψε για να μαζέψει κόσμο.  Ο τύπος που σε γουστάρει, σου δίνει με το ένα χέρι δώρα κιτς και το άλλο το έχει μέσα στο παντελόνι του. Μου ζήτησε το κρασί σου, αλλά του είπα ότι αυτό το έχω αποκλειστικά για σένα. Υπάρχει μία διαδήλωση στους δρόμους από εργάτες που ζητάνε το δίκιο τους, αλλά τα ΜΑΤ προς το παρόν τους αγνοούν επειδή παρακολουθούν εσένα και εμένα μέσα στο Blue Note.

     Η Σταχτοπούτα δείχνει όμορφη και βάζει τα χέρια στην κωλότσεπη σε στυλ Uma Thurman, αλλά εσύ γλυκιά μου είσαι ομορφότερη. Όταν βιώνουμε τις πιο γλυκές μας στιγμές, έρχεται μια φωνή και μου λέει:
     “Να προσέχετε γιατί όλοι εσάς κοιτάζουν”. 
     “Μη φοβάσαι για μας –απαντάω- Άσε μας να πάρουμε όλο αυτό το γλυκό που βγαίνει από μέσα μας. Άσε μας να το βιώσουμε και μη φοβάσαι”. 
     “Εγώ πάντως, σας προειδοποίησα. Στο φινάλε, αυτό που θα μείνει, δεν θα είναι ούτε η Σταχτοπούτα, ούτε η Χιονάτη, αλλά ούτε και η Uma Thurman. Αυτό που θα μείνει, θα είναι η αγαπημένη σου και εσύ μέσα στο Blue Note”.

     Το φεγγάρι θα κρυφτεί, τα αστέρια θα σβήσουν και το μέλλον θα γραφτεί πάνω στην τράπουλα που ρίχνει η χαρτορίχτρα. Ο Κάιν, ο Άβελ, ο Ζορρό,  ο Αρσέν Λουπέν, ο Κουασιμόδος ο Σέρλοκ Χολμς, ο Άμλετ, ο Ηρακλής Πουαρώ και οι τέσσερις Σωματοφύλακες, κάνουν έρωτα, ενώ όλοι οι άλλοι τους παρακολουθούν και περιμένουν να βρέξει. Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να έχουν παράπονα, κάποιοι μπορεί να νιώθουν ικανοποιημένοι και κάποιοι άλλοι, μπορεί να θέλουν να με ξεκοιλιάσουν επειδή είμαι ο Τροβαδούρος που σε κοιτάζει στα μάτια και σου κρατάει το χέρι μέσα στο Blue Note.

     Η Οφηλία είναι στην άκρη της βεράντας και πολλές φορές φοβάμαι για την πάρτη της. Μου θυμίζει γεροντοκόρη που έχει την ικανότητα να βλέπει τον θάνατό της με μία διάθεση ρομαντική. Αναπνέει με μηχανήματα και είναι επαγγελματίας τρομοκράτης. Η αύρα της είναι αρνητική και ξεψυχάει χωρίς να το ξέρει. Ονειρεύεται το ουράνιο τόξο αλλά δεν ξέρει ότι για να το δει, πρέπει πρώτα να έρθει η βροχή. Το μόνο που ξέρει να κάνει -και το κάνει πολύ καλά- είναι να ξοδεύει τον καιρό  της κριτικάροντας τους πάντες, την ώρα που μας κρυφοκοιτάζει μέσα στο Blue Note.

     Ο μπάρμαν μασκαρεύτηκε σε παραγωγό και κρύβει τις αναμνήσεις του στο μπαούλο που έχει στο πατάρι. Τις προάλλες μου μίλησε άσχημα και μου ζήτησε τσιγάρο αλλά του είπα ότι το ‘κοψα και έφυγε μουρμουρίζοντας. Δεν θα έλεγες ότι βλέπεις  κάτι όμορφο επάνω του, αν και δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν στην προηγούμενη ζωή του. Δεν αποκλείεται να ήταν σερβιτόρος, αλλά δεν θέλω με τίποτα να φαντάζομαι ότι ήταν αυτός που είχε σερβίρει στα ποτήρια μας κρασί όταν μας είδε μέσα στο Blue Note.

     Ο γιατρός κρατάει στον προθάλαμο την πελατεία του, αλλά οι ασθενείς του προσπαθούν να τον τινάξουν στον αέρα από ζήλια. Η γραμματέας του, είναι υπεύθυνη για όλα τα έγγραφα που κρατάει και που ζητάνε έλεος για την ψυχή του, αλλά ξαφνικά όλοι οι πελάτες του, νομίζουν ότι γίνανε μουσικοί. Μαζεύονται στον προθάλαμο και παίζουν κάθε βράδυ. Μερικοί απ’ αυτούς έπαιζαν τις προάλλες που εσύ κι’ εγώ ήμασταν μέσα στο Blue Note.

     Οι γείτονες καρφώσανε τις κουρτίνες για να μη μπορεί να τις ανοίξει κανείς και ετοιμάζονται για τη γιορτή. Ο χοντρός έχει μεταμφιεστεί σε ταυρομάχο και τον ταΐζουν με το κουταλάκι του γλυκού για να τον κάνουν να νοιώσει πιο σίγουρος. Μετά θα βγει να σκοτώσει τον ταύρο, αλλά ο φουκαράς, δεν ξέρει ότι το πραγματικό θύμα είναι αυτός ο ίδιος. Ο Disk Jokey  ψάχνεται και ντύνεται για να πάει να κάνει καμάκι στη γιορτή, αλλά έτσι που είναι τύφλα στο μεθύσι, ποια θα τον ανεχτεί;  Τα μεσάνυχτα, όλοι οι μυστικοί πράκτορες κάνουν έφοδο και μαζεύουν όσους ξέρουν περισσότερα απ’ αυτούς και τους φέρνουν στο βενζινάδικο. Ύστερα δένουν πάνω τους το μηχάνημα της καρδιακής προσβολής και μετά φέρνουν την παραφίνη. Τους παίρνουν το καλούπι, για να μπορούν να τσεκάρουν αν κάποιος το έχει σκάσει, αλλά εμάς όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν γιατί είμαστε μέσα στο Blue Note.

     Τιμή στον Ποσειδώνα, στον Σκορπιό, στην Αφροδίτη, στον Ερμή, στον Πλούτωνα, στον Κρόνο και στον Δία.  Ο Τιτανικός θα σαλπάρει την αυγή και όλοι θέλουν να μάθουν ποιανού το μέρος θα πάρουμε.
Ο δραπέτης ντύνεται μηχανικός και μαλώνει στη γέφυρα του καραβιού με τον καπετάνιο, για το ποιο παγόβουνο θα διαλέξουν για το ναυάγιο. Τη στιγμή όμως που εσύ είσαι έτοιμη να μου ξεπλύνεις τις αμαρτίες στα πόδια της νύχτας, εγώ βουτάω μέσα σου με τιμή. Οι ψαράδες του λιμανιού  άλλαξαν επάγγελμα και τώρα πουλάνε λουλούδια κοντά στα φινιστρίνια, εκεί που ο καθένας μπορεί να δει τις όμορφες γοργόνες. Όμως οι όμορφες γοργόνες δεν ενδιαφέρουν κανέναν, γιατί όλοι θέλουν να κοιτάζουν εμάς όσο γέρνεις επάνω μου μέσα στο Blue Note.

                                                                                                                                    (Στην Α.Κ.)

Jeff Kelly: When the World Was Younger
(Green Monkey Records, 2020)
By George Bilikas

One question that could be asked by future generations to us older ones, is "What did you do during the 2020 pandemic?". How many of us could answer that they did something creative, instead of the funny and well-worn "we gained weight"? How many of us could answer that they found a way to deal with the deteriorated landscape created by the covid-19 pandemic?

Jeff Kelly adapted his plans and channeled his energy into the creation and release of the album, "When the World Was Younger", showing his love for Spanish and Portuguese culture.

Jeff is a prolific songwriter who has been writing and recording music since 1984, initially with his band, the Green Pajamas, but also in his solo career during the recent years, on a total of 40+ albums that have been released so far.

I "met" him in 1990 with Green Pajamas' fourth album, "Ghosts of Love", and when I heard "Angle of Passion", I felt like I was struck by a lightning. Even today, I still cannot listen to it only one time.



No piece from "Ghosts of Love" lags behind. "Surfacing", "Death of Molly Bernard", "Jails", "Ghosts of Love", "Song for the Maid", "Emily Grace", these are some of the pieces that "grabbed" me with the first listening. They are small diamonds, which together form a big diamond called "Ghosts of Love". An album for 5/5 stars.

I then searched and found some of the older Green Pajamas’ albums, as well as some of Jeff’s solos like "Coffee in Nepal", diamonds all for me. He described them as "Old Suff" in a message he once sent me about "CiN" materials.

"You're right my dear friend Jeff. Everything is moving forward, everything is evolving, and so do the music and the songwriting of each of us, and since everything is evolving, I will agree with you that this is indeed old stuff, but in this case, you have to take into account an emotional connection I have with your songs. Okay, I know you understand that."

I was upset when Jeff recently announced the dissolution of the Green Pajamas. I understand, of course, that in our lives, some cycles end, and some others start, and understanding this, eased my grief, which turned to joy when I saw Jeff was still recording songs and releasing records, either with his wife Suzanne, or with Green Pajamas’ guitarist Laura Weller, or even alone as a solo artist, like this latest album, "When the World Was Younger".

In this album, Jeff shows us his love for Spanish and Portuguese culture, which has already become apparent from his previous album, "Beneath The Stars, Above the River" (2019), and which has pleasantly surprised me, since I have the same love for the Iberian Peninsula and its culture.

The title "Of Missingness" of the following album we could translate with the Portuguese word "Saudade". It is what could have happened, but we realize it has never happened.



For "Only Endless Tomorrows", it was said that such a song could have been written by Cohen as well. Yes, maybe it could, in the sense that this piece is permeated with the melancholy that characterizes the work of both of the poets/songwriters, because in my opinion, Jeff is doing poetry here.



The songs on the album are a love letter to Iberian countries and culture, including of course "Cristina Dancing", which Jeff wrote as a tribute to Flamenco dancer Cristina Hoyos. So, waltz or flamenco? The music invites you to a waltz but combining traditional folk structures with the touch of Spanish flamenco music.



Jeff said he hopes this album "is a little bit of something to help momentarily distract the senses, heal the heavy heart and uplift the spirit". Trying to find his own way through these difficult times that we all experience, he did just that, not only for himself but for me and for you, and for those who want to find a relaxing musical escape from the harsh our daily reality.



So, I listen to the new songs, I experience new musical proposals, I feel that a new cycle has opened, I travel to new musical atmospheres, and I hear a favorite familiar voice, which sends me nostalgically, back to the old favorite indelible canvas of Green Pajamas, but with a fresh new feeling.

When the World Was Younger

Thank you, Jeff. Well done…

Οι Βοηθοί του Θεού
(ή αλλιώς, Milky Way)

     Καθώς έπεσε η νύχτα και ο ουρανός ήταν ξάστερος, ένιωσε να τον καλεί το σκοτάδι και βγήκε έξω. Ήθελε να περπατήσει. Πήρε μια βαθιά αναπνοή εισπνέοντας τον αέρα με τη μοναδική μυρωδιά της νύχτας κάτω από το φεγγαρόφωτο. Από όλες τις μυρωδιές που μπορεί να θυμάται κανείς, από τη μυρωδιά ενός νόστιμου φαγητού που σιγοψήνεται στη φωτιά, και από τη μυρωδιά του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι μέχρι τη μυρωδιά του ζεστού κορμιού μιας γυναίκας που κοιμάται δίπλα του κάτω από τα σκεπάσματα, η μυρωδιά της νύχτας είναι αλλιώτικη κάτω από το φεγγαρόφωτο. Κάποιοι λένε πως είναι θέμα τού πώς θα εισπνεύσει κανείς τον αέρα, μα είναι βέβαιο ότι το φεγγάρι φωτίζει την ελπίδα του απελπισμένου, και δίνοντας έμφαση στις σκιές, τις ντύνει με το μυστήριο που αναζητάει ο ερευνητής στην ανάσα του και στο βλέμμα του.      

     Η πεδιάδα ήταν ομαλή με χαμηλή βλάστηση. Βάδιζε με τις σκέψεις να του τρυπάνε το μυαλό, και ξαφνικά ένιωσε επιθυμία να ξαπλώσει πάνω στο χώμα και το έκανε. Ξάπλωσε,  και δεν είχε τίποτα άλλο επάνω του και γύρω του παρά μόνο τα αστέρια που τον έλουζαν με το φως τους. 

     Ξαφνικά ένας απαλός ήχος του απέσπασε την προσοχή. Δεν έδωσε σημασία, αλλά αμέσως ο ήχος επαναλήφθηκε και τον ένιωσε πολύ κοντά του. Έσκυψε αθόρυβα και ακούμπησε το πρόσωπό του όσο μπορούσε πιο κοντά στο σημείο που νόμισε ότι άκουσε τον ανεπαίσθητο αυτόν ήχο και διέκρινε ένα πολύ μικρό σκαθάρι να σπρώχνει ένα μικροσκοπικό μόριο χώματος στην κορυφή μιας λακκούβας που είχε σκάψει και προφανώς του πήρε μια ολόκληρη ζωή για να το καταφέρει. Παρακολουθώντας το σκαθάρι αυτό, ένιωσε σαν ένα άλλο μόριο χώματος μέσα στο αχανές και απέραντο Σύμπαν, και αυτός ο Σίσυφος του μικρόκοσμου, του επιβεβαίωνε ότι είναι  το καλύτερο παράδειγμα της επιμονής και του πείσματος για ζωή. Κοίταξε άλλη μια φορά το σκαθάρι και άλλη μια τον ξάστερο ουρανό και θυμήθηκε μία ιστορία που την ήξερε από παιδί. Έκλεισε τα μάτια και την έφερε στο μυαλό του:

     “Κάποτε οι Άνθρωποι είχαν μόνο τέσσερα φώτα για να φωτίζουν και να ζεσταίνουν τη Γη. Τα φώτα όμως αυτά,  ήταν μακριά όχι μόνο από τη Γη, αλλά και μεταξύ τους και δεν μπορούσαν να τη ζεστάνουν. Ο αέρας είχε πάντοτε την ίδια θερμοκρασία, και παρ’ όλο που υπήρχε εναλλαγή μεταξύ ημέρας και νύχτας, δεν συνέβαιναν εποχιακές αλλαγές και οι άνθρωποι έκαναν παράπονα στον Θεό ότι η ημέρα δεν κρατάει πολύ και θέλανε περισσότερο φως. Τότε ο Θεός έστειλε το Φωτεινό Σκαθάρι να πηγαινοέρχεται από Ανατολή σε Δύση και την Πυγολαμπίδα από Βορρά σε Νότο. Για αρκετό καιρό το πλάνο αυτό λειτουργούσε καλά, αλλά και πάλι οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι τα φώτα ήταν πολύ μικρά και τρεμόσβηναν.

     Έτσι ο Θεός αφού συμβουλεύτηκε το Συμβούλιο των Σοφών, είπε στους βοηθούς του να του φέρουν μια μεγάλη επίπεδη πλάκα από το σκληρότερο και πιο ανθεκτικό πέτρωμα που θα μπορούσαν να βρουν. Αφού λοιπόν οι βοηθοί του επισκέφτηκαν όλα τα βουνά, επέστρεψαν με ένα μεγάλο κομμάτι χαλαζία που είχε διπλάσιο μήκος απ' όσο πλάτος, και όταν το τοποθέτησαν μπροστά στον Θεό, αυτός αποφάσισε ότι ήταν αρκετά μεγάλο για να φτιάξει δυο τροχούς με το ίδιο μέγεθος. Ήθελε να φτιάξει τέσσερις, αλλά η πέτρα που του έφεραν έφτανε μόνο για δύο και έτσι χάραξε δύο μεγάλους κύκλους πάνω στην πλάκα και όλοι άρχισαν να δουλεύουν με πέτρινα σφυριά, και πυρόλιθους κόβοντας τους δυο όμοιους τροχούς μέχρι που τελικά οι δυο κυκλικοί επίπεδοι δίσκοι ετοιμάστηκαν για το σκοπό τους.

     Στον πρώτο έβαλαν μια μάσκα με χρώμα μπλε για να παράγει φως και ζέστη, και κατόπιν κρέμασαν κόκκινα κοράλλια γύρω από τους άξονες. Ένα κέρατο κρεμάστηκε σε κάθε του πλευρά για να προσφέρει την αστραπή και τη βροχή και δέθηκαν επάνω του φτερά από αετούς και άλλα πουλιά για να τον μεταφέρουν στον ουρανό και να διασκορπίσει τις ακτίνες του φωτός στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

    Αφού λοιπόν ο Θεός και οι βοηθοί του έστειλαν τον πρώτο δίσκο στον ουρανό, επέστρεψαν για να διακοσμήσουν και τον δεύτερο πέτρινο δίσκο, που είχε το ίδιο μέγεθος με τον πρώτο. Αυτή τη φορά όμως δε χρειάζονταν η πέτρα να δίνει ζέστη και φως, αλλά έπρεπε να φέρνει κρύο και υγρασία. Έτσι στόλισαν τη μάσκα της δεύτερης πέτρας με λευκά όστρακα, έβαλαν μια ταινία από κίτρινη γύρη, και έφτιαξαν έναν άξονα από κόκκινο κοράλλι. Έδεσαν επάνω του φτερά από κίσσα, γεράκι της νύχτας, γαλοπούλα, και πελαργό για να αντέχει το βάρος του και στα κέρατά του υπήρχε ο κεραυνός και οι αύρες. Έστειλαν λοιπόν και αυτό τον δίσκο στον ουρανό, και ο Θεός σκέφτηκε ότι τώρα θα έπρεπε να είναι όλοι ικανοποιημένοι.

     Οι άνθρωποι όμως, διαμαρτυρήθηκαν ξανά. Είπαν ότι αν ο Ήλιος μένει  συνέχεια στο ίδιο μέρος, θα είναι στην περιοχή εκείνη μόνιμα καλοκαίρι, και παντοτινός χειμώνας στην άλλη. Ο Ήλιος και η Σελήνη -είπαν- πρέπει να κινούνται στον ουρανό. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Ο Ήλιος ήταν μόνο πέτρα και καθόλου πνεύμα. Πώς να κινηθεί; Το ίδιο και η Σελήνη.  Τότε πλησίασαν δύο γέροι σοφοί,  έδωσαν το πνεύμα τους στον Ήλιο και στη Σελήνη και αμέσως οι δυο δίσκοι έδειξαν σημεία ζωής και άρχισαν να κινούνται, αλλά δεν ήξεραν προς ποια κατεύθυνση να πάνε. Τότε ο Θεός τους έδωσε να δέσουν στην ουρά τους από δώδεκα φτερά αετού που θα τους έδειχναν το δρόμο. Ο Ήλιος ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε το ταξίδι στον ουρανό, ενώ η Σελήνη περίμενε όλη την ημέρα, μέχρι που ο Ήλιος ολοκλήρωσε τη δική του πορεία και έδωσε τη θέση του στη Σελήνη.

     Στην κουβέρτα όμως που είχαν φτιάξει τους δύο δίσκους, είχαν μείνει πάρα πολλά κομματάκια πέτρας κάθε μεγέθους και σχήματος, μαζί με τη σκόνη που δημιουργήθηκε και ο Θεός αποφάσισε να δώσει πιο πολλά φώτα στον ουρανό και έτσι οι βοηθοί του πήραν ξανά τα σφυριά και τα εργαλεία τους για να δώσουν σχήμα στα άστρα που θα έλαμπαν μόνο τη νύχτα. Όταν όλα τα αστέρια ήταν έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στον ουρανό, τότε ο Θεός δημιούργησε ένα σχέδιο του ουρανού, πάνω στο χώμα, και έδωσε εντολή στους βοηθούς του να πάρει ο καθένας από μία μεγάλη σκάλα και να τοποθετήσουν τα αστέρια στον ουρανό σύμφωνα με το σχέδιο που είχε φτιάξει.

     Ύστερα πήρε την κουβέρτα, την τίναξε και η σκόνη που είχε μείνει επάνω της ανέβηκε στον ουρανό και έτσι δημιουργήθηκε ο γαλαξίας μας. Ο γαλαξίας στον οποίο ανήκει η Γη, και τον οποίο οι άνθρωποι ονόμασαν Milky Way…”.

Γ. Μ.
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Κ", 2019)

Τώρα και Print on Demand από την Amazon!

Intro:
Γνώρισα την Päivi στα τέλη του 2013. Ήταν στην παρουσίαση του "No.9" στο Bat City. Με πλησίασε και μου ζήτησε να της γράψω μία αφιέρωση στο αντίτυπο που μόλις είχε αγοράσει. Νωρίτερα, την είχα δει να στέκεται απέναντι από το σημείο που έδινα συνέντευξη στην κ. Αρβανίτη, αλλά ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι περίμενε εμένα. Ο κόσμος άλλωστε στην παρουσίαση αυτή, ήταν πάρα πολύς, που άνετα μπορούσες να σκεφτείς ότι ο καθένας στέκεται εκεί που στέκεται, επειδή δεν μπορεί να σταθεί πουθενά αλλού. Δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα που λένε. Με πλησίασε λοιπόν μετά το τέλος της συνέντευξης ζητώντας μου μία αφιέρωση την οποία φυσικά και της έγραψα. Την επομένη, δέχθηκα το αίτημα φιλίας που μου έκανε στο facebook και προέκυψε έτσι μία επικοινωνία αρχικά μέσω μηνυμάτων στο facebook και στη συνέχεια μέσω mails, sms και τηλεφωνημάτων με δική της πάντα πρωτοβουλία γιατί η δική μου σχέση με το τηλέφωνο είναι …προβληματική.

Η Φινλανδέζα λοιπόν -με τα άπταιστα ελληνικά της- που ζει χρόνια στην Αθήνα τρέφοντας μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και για οτιδήποτε Ελληνικό, με προσκάλεσε αρκετές φορές στο σπίτι της και κάποια στιγμή είπα πως είναι αγένεια από μέρους μου να αγνοώ τις προσκλήσεις της, αρνούμενος να την επισκεφθώ βρίσκοντας κάθε φορά ένα σωρό δικαιολογίες, οπότε το πήρα απόφαση, πήρα ένα μπουκάλι κρασί και πήγα. Η επίσκεψή μου επαναλήφθηκε αρκετές φορές από τότε, αλλά η τελευταία που έγινε πρόσφατα, ήταν για μένα σοκαριστική, τουλάχιστον …στην αρχή. Μετά συνήθισα.

Η επικοινωνία μας γίνονταν τελευταία μόνο μέσω κινητού τηλεφώνου, αλλά αυτό -αν υπολογίσουμε ότι εγώ για να σηκώσω το σταθερό και να σε πάρω πρέπει να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, και όλως περιέργως να λειτουργεί το τηλέφωνό μου- δεν με ανησύχησε. Ίσα-ίσα με βόλεψε θα ‘λεγα αφού πάντα εκείνη δηλώνει -έστω με ένα sms- την παρουσία της. Πρόσφατα λοιπόν πήγα ένα βραδάκι στο σπίτι της και πλησιάζοντας, το είδα περιέργως σκοτεινό. Με είδε από το μπαλκόνι και κατέβηκε να μου ανοίξει.

     «Καλησπέρα Päivi. Τι συμβαίνει; Πώς έτσι στα σκοτάδια;».
     «Δεν έχω ρεύμα. Δεν το πλήρωσα και μου το κόψανε».

Κυρίως Θέμα:
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα, και το σκέφτηκα ξανά τις προάλλες που το συζητούσα με τη Ρωσίδα φίλη μου, επειδή συμπτωματικά, είχαμε μία διακοπή ρεύματος από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Πώς είναι να ζει κανείς χωρίς ρεύμα; Ίσως να συνηθίζει. Συνηθίζεται όμως αυτό; Και αν συνηθίζεται τι μπορείς να κάνεις χωρίς ρεύμα; Σε γενικές γραμμές, χοντρικά δηλαδή να το πω έτσι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, οπότε οργανώνεις τη ζωή σου διαφορετικά, αλλά κάποια πράγματα, εννοείται ότι τα ξεχνάς και μπορεί γύρω σου να βουίζουν σαν το μελίσσι, αλλά για σένα είναι σα να μην υπάρχουν. Η συζήτηση που είχα με την Tonya, κατέληξε στην επιστροφή του ανθρώπου στα …σπήλαια.

     "Δίχως ρεύμα, ζω στην άκρη του περιθωρίου πλέον,
     ζω σε χειμερία νάρκη, σαν τ' αρκούδι των σπηλαίων".

Ας δούμε όμως τι μπορείς να κάνεις σήμερα χωρίς ρεύμα.     

Φως; Μόνο με λάμπες πετρελαίου, ασετιλίνες, κεριά και σπαρματσέτα.
    
     "Τα κεριά, τα σπαρματσέτα, έλα τώρα άναψέ τα".

Καφές; Μόνο στιγμιαίος με κρύο νερό, ή ζεστό με γκαζάκι, αλλά με το γκάζι δεν τα πάω καλά. Η χειρότερή μου είναι να μου ζητήσεις να αλλάξω τη φιάλη στο γκαζάκι σου.  

Μαγείρεμα; Μόνο με γκάζι. Αν όμως φοβάσαι τις φιάλες γκαζιού όπως εγώ, τότε δεν μαγειρεύεις και το ρίχνεις στις κονσέρβες.
    
     "Αφότου την κοπάνησες, εξωτικό μου φρούτο,
     το είναι μου ταλαιπωρεί, λιμπιντικό σκορβούτο".

Θέρμανση; Με ξυλόσομπες ή με σόμπες γκαζιού, αλλά για το γκάζι είπαμε.

Τηλεόραση; Την ξεχνάς.

Διαδίκτυο; Το ξεχνάς.

Σταθερό τηλέφωνο; Το ξεχνάς.

Κινητό; Το φορτίζεις όποτε χρειάζεται, στον γείτονα, αλλά πόσες φορές θα πας στον γείτονα; Μία, δύο, τρεις… ε νισάφι! Τη μια φορά του λες ότι έχεις ένα πρόβλημα με το ρολόι της ΔΕΗ, την άλλη ότι κάτι έπαθε ο πίνακας, την επόμενη ότι περιμένεις τον ηλεκτρολόγο, ε φτάνει πια. Πόσες δικαιολογίες να βρεις; Οπότε κάποια στιγμή μένεις και χωρίς κινητό που θα πει τέρμα η επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο.    

Μπάνιο; Αν είναι καλοκαίρι, κάτι κάνεις. Βγάζεις μερικούς κουβάδες (αν έχεις) στο μπαλκόνι από το πρωί, ζεσταίνονται μέχρι το απόγευμα και κάνεις ένα ντους. Άντε να κάνεις κι άλλο ένα με το νερό που έχει ζεσταθεί μέσα στις σωληνώσεις. Δύο το πολύ δηλαδή, γιατί τα συχνά χλιαρά ντους που ήξερες λόγω καύσωνα, τα ξεχνάς. Και μη μου πεις τώρα "κάνε ντους με κρύο νερό", γιατί δεν λέει. Να δροσιστούμε θέλουμε και αν το νερό είναι κρύο, δεν συνεισφέρει σ’ αυτό. Αν τώρα είναι χειμώνας "βράσε όρυζα", αλλά εδώ που τα λέμε, χωρίς ρεύμα ούτε όρυζα δεν μπορείς να βράσεις.   

Πλυντήριο; Το ξεχνάς.

     «Και πού θα πλένω καλέ;».
     «Στο χέρι αγάπη μου. Στο χέρι».

Αν μπορούσα λοιπόν να ταξινομήσω τις ανάγκες μου σε ρεύμα θα ήταν:

1. Ψυγείο
2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο
3. Φωτισμός

Αυτά τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι τα πλέον απαραίτητα.

1. Ψυγείο: 
Απαραίτητο και χρησιμότατο. Έχεις παγωμένο νερό το καλοκαίρι και διατηρείς τα τρόφιμά σου. Χωρίς αυτό, έχεις πρόβλημα. Κάποια τρόφιμα π.χ. γάλα, τυρί, βούτυρο, αυγά, τα τρως όλα για να μη μείνουν και χαλάσουν, ή τα βγάζεις εντελώς από το διαιτολόγιό σου και δεν τα αγοράζεις ποτέ πια, ή με το που τα αγοράζεις τα καταναλώνεις. Και εντάξει με το γάλα, (παίρνεις μερίδες για τον καφέ σου), και με τα αυγά (παίρνεις 2 ή 4) οπότε το βολεύεις το πράγμα. Αλλά το τυρί και το βούτυρο μάλλον τα ξεχνάς. Το φαγητό που περίσσεψε; Το πετάς.

2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο:
Αν η δουλειά σου απαιτεί διαδίκτυο τι κάνεις; Πώς θα γράψεις το νέο σου κείμενο στον υπολογιστή; Πώς θα επικοινωνήσεις με τους πελάτες σου ή με τους συνεργάτες σου αν υποθέσουμε ότι στη δουλειά που κάνεις έχεις τέτοιους; Πώς θα στείλεις τα άρθρα σου αν υποθέσουμε ότι είναι η δουλειά  σου αυτή; Αλλά για να τα στείλεις, πρέπει πρώτα να τα γράψεις αλλά πώς θα τα γράψεις και πού θα τα γράψεις; Και πώς θα κάνεις τις επαφές σου με την εφορία για τις δηλώσεις, τον ΟΑΕΔ για τυχόν επιδόματα ή ανανεώσεις και ένα σωρό άλλα που αφορούν στις δημόσιες υπηρεσίες, αφού όλα γίνονται πλέον μέσω του διαδικτύου; Ξαναβράσε την όρυζα.

     «Πού να τη βράσω καλέ;».

3. Φωτισμός:
Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που το καλοκαίρι είναι  μικρότερο επειδή οι σκοτεινές ώρες είναι λιγότερες. Το χειμώνα όμως;  Πόσες μπαταρίες θα χρειάζεσαι για τον φακό σου;  Πόσα κεριά θα καταναλώνεις;

Δεν μπαίνω φυσικά σε λεπτομέρειες. Χρειάζεσαι μία -εκ βάθρων- αναδιοργάνωση του τρόπου της ζωής σου για να ανταπεξέλθεις σε κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να προμηθευτείς πετρογκάζ και φιάλες γκαζιού (αν δεν τις φοβάσαι λέμε), κουβάδες για νερό ή έναν ασκό για ντους, λάμπες λαδιού ή πετρελαίου, ξυλόσομπα, φακούς, κεριά… Δεν φτάνει δηλαδή που μας κόψανε το ρεύμα, μας βάζουν και σε έξοδα.

Δεν λέω πως είναι ωραία χωρίς ρεύμα, γιατί έχουμε μάθει και έχουμε βολευτεί να ζούμε μ’ αυτό, και από κάποιο σημείο και πέρα, η στέρησή του ίσως να είναι κουραστική και σαφώς να σε ταλαιπωρεί, αλλά με λίγη υπομονή, αντέχεται. Στο κάτω-κάτω, πώς έζησε τόσους αιώνες η ανθρωπότητα χωρίς ρεύμα;

Κι εγώ, όλες αυτές τις ώρες που το ρεύμα ήταν κομμένο, έπλυνα τα μπαλκόνια, πότισα και ταχτοποίησα τα φυτά, και συνέχισα την ανάγνωση του "Ο Μαιτρ & Η Μαργαρίτα" (Μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ). Εν πάση περιπτώσει βρήκα να κάνω κάποια πράγματα για να γεμίσω αυτές τις ώρες.

Outro:
Και με την Päivi, καθίσαμε στο καθιστικό της με κεριά αναμμένα τριγύρω, ήπιαμε μερικές μπύρες (κρύες από το περίπτερο), χωρίς όμως μουσική όπως τις άλλες φορές. Αλλά το θέμα δεν είναι αν έχεις ή δεν έχεις μουσική. Προσαρμόζεσαι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά είναι άλλο το να μείνεις χωρίς ρεύμα μερικές ώρες και άλλο το να ζεις μόνιμα χωρίς αυτό, γιατί όταν αναγκαστείς να ζήσεις χωρίς ρεύμα, ε υφίστασαι και μία ψυχολογική ήττα βρε αδελφέ. Έτσι δεν είναι;   

Ο φίλος μου ο Σάββας (Sven), καταφέρνει πάντοτε να με ταξιδεύει με τα κείμενά του, και να λοιπόν που το κατάφερε πάλι, και μου θύμισε μία ιστορία.

          "Η σειρά σου είναι τώρα να έρθεις. Κανόνισε όμως να μείνεις αρκετά για να το φχαριστηθούμε το πράμα", του είπε ο φίλος του στο τηλέφωνο και εκείνος το πήρε απόφαση. Κανόνισε τα εισιτήρια του αεροπλάνου, και ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό, έφτασε μέσω Βαρσοβίας, στην Κοπεγχάγη με -15 βαθμούς.
          "Σου έχω ετοιμάσει τον επάνω όροφο του σπιτιού. Είναι ολόκληρος δικός σου και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις", του είπε ο φίλος του που πήγε στο αεροδρόμιο να τον παραλάβει. Το σπίτι ήταν πραγματικά τεράστιο. Με πάρα πολλά δωμάτια και δίπατο, αλλά εκείνος περιορίστηκε στην κρεβατοκάμαρα και στο μπάνιο. Πού και πού, χρησιμοποιούσε λίγο την κουζίνα, αλλά όχι πολύ, γιατί χρησιμοποιούσαν την κουζίνα του ισογείου, όπου έτρωγαν όλοι μαζί.
          "Πόσο θα μείνεις;".
          "Περίπου δύο μήνες. Είναι καλά;".
          "Μια χαρά είναι. Έχω μάλιστα και μία πρόταση από τις νοσηλεύτριες του κεντρικού νοσοκομείου για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, και λέω να έρθεις κι εσύ. Θέλεις;".
          "Τι είδους πρόταση είναι;".
          "Θέλουν να δώσουν Ελληνικό χρώμα στο ρεβεγιόν αυτό, και να είναι όλα Ελληνικά. Φαγητά, κρασιά και φυσικά μουσική. Ελληνική ζωντανή μουσική. Ξέρεις τι θέλουν φαντάζομαι. Κυρίως Θεοδωράκη. Είσαι μέσα για κιθάρα και τραγούδι;".
          "Και βέβαια είμαι. Το ρωτάς; Είναι καλά τα λεφτά;".
          "Πολύ καλά. Θα παίξουμε δυο ώρες, με ένα διάλειμμα μιας ώρας για φαγητό. Θα μας πάρει τρεις ώρες δηλαδή, και θα βάλουμε από χίλιες κορώνες ο καθένας μας στην τσέπη".
          "Υπέροχα. Πότε αρχίζουμε πρόβες;".
          "Σύντομα. Να μιλήσω με τον Παναγιώτη για το μπουζούκι και ξεκινάμε".

Υπέροχη πόλη η Κοπεγχάγη. Του άρεσε πάρα πολύ. Έστω και με τους -15 βαθμούς, που δεν του δημιούργησαν κανένα απολύτως πρόβλημα, έπαιρνε το ποδήλατο και  απολάμβανε την κάθε βόλτα που έκανε, όπως απολάμβανε και το κάθε μουσείο, και την κάθε άλλη πόλη και το κάθε νησί της χώρας που επισκεπτόταν. Εκεί, είδε για πρώτη φορά το τραίνο να μπαίνει μέσα στο ferry, προκειμένου να συνεχίσει τη διαδρομή του στο επόμενο νησί. Έφτασε και μέχρι το Helsingør όπου βρίσκεται το κάστρο του Άμλετ, το Kronborg, και μετά πέρασε με το ferry απέναντι στο εντελώς παγωμένο Σουηδικό Helsingborg για μια βόλτα.

Στο μεταξύ, οι πρόβες συνεχίζονταν σχεδόν κάθε απόγευμα, ετοίμασαν ένα δίωρο πρόγραμμα με τραγούδια κυρίως Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Ξαρχάκου, μέχρι που τελικά έφτασε η βραδιά του ρεβεγιόν. Οι κοπέλες ήταν πολύ φιλικές και φιλόξενες. Διέθεσαν ένα τραπέζι γεμάτο κρασιά και μεζέδες για την ορχήστρα, και σιγά-σιγά ξεκίνησαν να παίζουν. Οι παραγγελίες για τραγούδια ήταν ελάχιστες και η βραδιά κυλούσε όμορφα μέσα σε μία ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα, μέχρι που ο ήρωάς μας, αντελήφθη μία Δανέζα που καθόταν με γυρισμένη την πλάτη προς την ορχήστρα, να έχει στραβολαιμιάσει για να τον κοιτάζει.
          "Τη βλέπεις αυτή;", του είπε ο φίλος του.
          "Ναι".
          "Όταν θα κάνουμε διάλειμμα, να πας κοντά της".
          "Λες ε;".
          "Το ρωτάς; Για σένα είναι. Δεν τη βλέπεις που έχει στραβολαιμιάσει να σε κοιτάζει;".
          "Εντάξει, θα πάω".
Έτσι και έγινε. Στο διάλειμμα, πήρε ένα μπουκάλι από το τραπέζι της ορχήστρας και δύο ποτήρια, και πήγε και κάθισε δίπλα της. Όταν αργότερα γύρισε στο πάλκο για να συνεχίσει το υπόλοιπο πρόγραμμα, είχε στην τσέπη του το τηλέφωνό της και τη διεύθυνσή της.

Της τηλεφώνησε την άλλη μέρα το απόγευμα, και η Angie του είπε ότι προτιμούσε να τον επισκεφθεί στον δικό του χώρο, όπου πράγματι, δεν άργησε να φτάσει. Έμειναν μαζί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί, γιατί εκείνη αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για τη βάρδια της, και ο φίλος μας άρχισε να σκέφτεται διάφορα και να μονολογεί:
          "Λες να μετακομίσω στη Δανία;".

Κάπως έτσι, συνέβη και με τον φίλο που τον φιλοξενούσε, με τη διαφορά ότι το σκηνικό είχε παιχτεί στην Ελλάδα. Γνωρίστηκε με μία Δανέζα που έκανε τουρισμό στην Αθήνα, και τελικά έφυγε μαζί της, την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κοπεγχάγη.
          "Λες να γίνει το ίδιο και με μένα;".

Το συζήτησε και με τον φίλο του, που έβλεπε το θέμα πολύ θετικά, και που μάλιστα χαιρόταν με αυτή την εξέλιξη.
          "Άντε μπράβο. Γείτονες στην Αθήνα, γείτονες και στην Κοπεγχάγη. Έχετε κανονίσει κάτι για σήμερα... αύριο; Πότε θα την δεις ξανά;".
          "Θα της τηλεφωνήσω σε λίγο".

Και πράγματι την πήρε τηλέφωνο και της ζήτησε να την επισκεφθεί αυτή τη φορά στον δικό της χώρο, εισπράττοντας όμως την εξής απροσδόκητη απάντηση:
 
          "But darling, I already have someone in my life you see...".

Νίκος Μαστοράκης (με πλάτη), John Lennon, Yoko Ono, Αλέξης Μάρδας, Ευφροσύνη Δοξιάδη


Όπως έγραψαν οι εφημερίδες της 12ης Νοεμβρίου 1969:  

ΑΘΗΝΑΙ 11. Αφίκετο την 4:30 μ.μ. εις το αεροδρόμιον του Ελληνικού εκ Λονδίνου, ινκόγνιτο, ο αρχηγός των Μπητλς Τζων Λέννον, μετά της συζύγου του Γιόκο Όνο. Το ζεύγος ανέμενον εις το αεροδρόμιον φίλοι των. Ο εις των Μπητλς και η Ιαπωνίς σύζυγός του επεβιβάσθησαν αυτοκινήτου και κατηυθύνθησαν εις Πειραιά, όπου ανήλθον εις το γιωτ Πασίφικ Γκολντ, το οποίον απέπλευσε δια κρουαζιέραν εις τα ελληνικά νησιά.

[Εφημερίδα Μακεδονία, 12 Νοεμβρίου 1969]

Τι γινόμαστε όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή; Κανένας βέβαια δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα. Μία εταιρεία όμως, μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε τουλάχιστον τι θέλουμε να γίνει το σώμα μας, μετουσιώνοντάς το σε κάτι που αγαπάμε: Δίσκος βινυλίου παρακαλώ.

Η εταιρεία AndVilyly παίρνει τις στάχτες του μακαρίτη και μας τον επιστρέφει με τη μορφή 30 δίσκων διαρκείας 24 λεπτών ο καθένας (12 σε κάθε πλευρά). Το περιεχόμενο μπορεί να είναι τραγούδια που αγαπούσε, ή ακόμα και η ίδια του η φωνή. Κόστος; 3.500 ευρώ περίπου.

Σκεφθείτε τώρα να στοιχειώνει τα βράδια η φωνή του μακαρίτη το σπίτι, μαζί με το "σκρατς" της βελόνας πάνω στο δίσκο. Μπρρρ!   

[Πηγή: www.doctv.gr]

Αυτό που σας Μπερδεύει, Είναι η Φύση του Παιχνιδιού μου.

Μια ζεστή ανοιξιάτικη βραδιά, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1930, εμφανίστηκε ξαφνικά στη Μόσχα ο ίδιος ο διάβολος αυτοπροσώπως. Δε συστήθηκε βέβαια ως διάβολος, το επισκεπτήριό του έγραφε "Professor Woland", και παρουσιάστηκε ως ειδικός στη μαύρη μαγεία. Μαζί του κατέφθασε και η εκλεκτή συνοδεία του, μια παρδαλή ομάδα που περιλάμβανε τον Behemoth, έναν μεγάλο μαύρο γάτο που μπορούσε να στέκεται στα δυο πόδια, να μιλάει με ανθρώπινη φωνή και ενίοτε να μεταμορφώνεται σε άνθρωπο, τον αχώριστο φίλο του τον Koroviev, έναν ψηλό, καλοντυμένο και ιδιαίτερα εύγλωττο ταχυδακτυλουργό, τον τρομερό και φοβερό Azazello, μια πραγματικά δαιμονική φιγούρα, έναν γεροδεμένο κοκκινομάλλη που τα μάτια του ήταν διαφορετικά το ένα από τ’ άλλο και ο οποίος ήταν άσος στο σημάδι με όπλο, και τέλος, την όμορφη δαιμόνισσα Hella. Ο Διάβολος-Woland και η συνοδεία του αναστάτωσαν για κάμποσες μέρες την καθημερινότητα των Μοσχοβιτών. Ιδιαίτερα η παράσταση που έδωσαν ενώπιον χιλιάδων θεατών στο Βαριετέ προκάλεσε τεράστια αναταραχή. Αλλά και οι ξεκαρδιστικές φάρσες του ζεύγους Behemoth και Koroviev εις βάρος ανυποψίαστων πολιτών δημιούργησαν επίσης πανδαιμόνιο. Ακόμη πιο βαθιά άλλαξε η ζωή κάποιων συγκεκριμένων προσώπων, και ειδικά του Master και της Margarita. Ο ανώνυμος Master, ένας σπουδαίος αλλά παραγνωρισμένος συγγραφέας, είχε γράψει ένα σπουδαίο έργο, για το οποίο όμως δεν μπορούσε να βρει εκδότη. Επρόκειτο για μια λογοτεχνική εξιστόρηση της ανάκρισης του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένα έργο που προκάλεσε την καταστροφή του. Η Margarita, ερωτευμένη μαζί του μέχρι θανάτου, θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει, και δεν θα διστάσει να πουλήσει ακόμα και την ψυχή της στο διάβολο.

Αυτή είναι η υπόθεση του "The Master and Margarita", του Mikhail  Bulgakov. Το αριστούργημα αυτό του Bulgakov γράφτηκε τη δεκαετία του 1930. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ξεκίνησε να το γράφει ήδη από το 1928 και το δούλευε διαρκώς μέχρι το 1940 που πέθανε. Θα χρειαστεί όμως να περάσουν είκοσι έξι χρόνια προτού μια πρώτη, λογοκριμένη έκδοση του βιβλίου δει το φως της δημοσιότητας το 1966, αλλά η πρώτη πλήρης έκδοση θα γίνει τελικά το 1973. Από τότε και μέχρι σήμερα το βιβλίο του Bulgakov διαβάζεται όλο και περισσότερο, έγινε διάσημο στη Ρωσία και διεθνώς, αγαπήθηκε με πάθος, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, και ενέπνευσε ζωγραφικά αλλά και μουσικά έργα. [1]

Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται σε δύο χρονότοπους: αφενός, στη Μόσχα της δεκαετίας του 1930, όπου γινόμαστε μάρτυρες της τρυφερής και άτυχης ερωτικής ιστορίας του Master και της Margarita, και του ερχομού του Woland με τη συνοδεία του στη ρωσική πρωτεύουσα, και αφετέρου, στην Ιερουσαλήμ της εποχής του Ιησού,  όπου ο Ρωμαίος Έπαρχος Πόντιος Πιλάτος ανακρίνει τον Yeshua Ha-Notsri και μετά από διάφορες παλινωδίες αναγκάζεται να τον καταδικάσει σε θάνατο. Η σχέση μεταξύ των δύο ιστοριών –που τις χωρίζουν 1900 χρόνια– υποδεικνύεται ήδη από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου ο Bulgakov θέτει το ζήτημα του "ιστορικού Ιησού", όπως επίσης και το ζήτημα του αθεϊσμού και των μεταφυσικών αναζητήσεων, που ήταν κεντρικό ζήτημα στη Σοβιετική Ένωση τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του 1917.

Τα κεφάλαια του μυθιστορήματος στα οποία η δράση εξελίσσεται στην Ιερουσαλήμ έχουν γραφτεί με ουδέτερο τόνο, στο αντικειμενικό ύφος της ιστοριογραφίας. Ο αφηγητής δε θέλει να εκφράσει την πίστη του στον Ιησού ή στις διδασκαλίες του. Αντίθετα, προσπαθεί να αφηγηθεί αμερόληπτα αυτό που πραγματικά συνέβη εκείνες τις ταραγμένες μέρες του 33 μ.Χ.

Ο Bulgakov όμως σχολιάζει ειρωνικά τη θρησκευτική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης. Με την επικράτησή τους, οι μπολσεβίκοι επέβαλαν τον κρατικό αθεϊσμό, έθεσαν ως στόχο τους την εξάλειψη όλων των θρησκειών και προπαγάνδισαν δογματικά την ανυπαρξία μεταφυσικών όντων. Ο Bulgakov σατιρίζει διαρκώς στο βιβλίο του την αφελή ιδέα ότι μπορούν όλα να εξηγηθούν ορθολογικά και εμπειρικά. Διακωμωδεί τη βεβαιότητα του σοβιετικού ανθρώπου ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά, οι μηχανισμοί της κοινωνίας και η εξέλιξη της ιστορίας μπορούν να ερμηνευτούν αποκλειστικά και μόνο με τον υλισμό. Η μαγεία, η δεισιδαιμονία, η θρησκεία και ο ανορθολογισμός επανέρχονται δριμύτερα, κάθε φορά που οι άνθρωποι προσπαθούν να τα εκδιώξουν και να τα καταπιέσουν. Και μάλιστα όσο πιο εκτεταμένος είναι ο διωγμός τους, τόσο πιο ορμητική είναι η επιστροφή τους.

Η εξιστόρηση της ανάκρισης και της σταύρωσης του Ιησού εντάσσεται στη γενικότερη προβληματική του έργου σχετικά με τη σύγκρουση του ατόμου με το κράτος και σχετικά με τη βία με την οποία συνυφαίνεται αξεδιάλυτα κάθε εξουσία. Ο Yeshua Ha-Notsri στην αρχαία Ιερουσαλήμ, όπως και ο Master στη σύγχρονη Ρωσία, είναι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με την εξουσία όχι γιατί εξεγείρονται εναντίον της με σκοπό να την ανατρέψουν, αλλά επειδή αμφισβητούν με τις πράξεις τους το δικαίωμα των εξουσιαστών να ελέγχουν κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής. Ο Yeshua και ο Master αμφισβητούν τη βεβαιότητα της εξουσίας πως ελέγχει ό,τι είναι σημαντικό για τον άνθρωπο: την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την τέχνη, τον έρωτα... Όσα έχουν αξία στην ανθρώπινη ζωή, λέει ο Bulgakov, δεν έχουν σχέση με την εξουσία, και δεν μπορούν ν’ αποκτηθούν με τη βία.

Στο κέντρο λοιπόν του μυθιστορήματος, τίθεται το ζήτημα της σχέσης εξουσίας και αλήθειας, ένα ζήτημα κεντρικό σε όλη την ιστορία του εικοστού αιώνα. Διότι με την εμφάνιση και την επικράτηση ολοκληρωτικών κρατών, τέθηκε γρήγορα το ερώτημα: αν οι εξουσιαστές επιβάλλουν δια της βίας τη μία και μοναδική τους αλήθεια, τότε πώς θα φανερωθεί μια άλλη αλήθεια; Πού θα βρει καταφύγιο εκείνη η αλήθεια που δε χωράει στην ιδεολογία τους; Στο Ευαγγέλιο του Νικόδημου, από το οποίο ο Bulgakov αντλεί πολλά στοιχεία για την αφήγηση της ανάκρισης και της σταύρωσης του Ιησού, αναδεικνύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα, και η απάντηση που δίνει ο Bulgakov με το μυθιστόρημά του είναι ότι η αλήθεια είναι διαχρονική και δεν μπορούν να την ελέγξουν οι επί της γης εξουσιαστές, όσο και αν προσπαθούν.

Ο αναγνώστης του βιβλίου διαπιστώνει με έκπληξη ότι ο διάβολος του Bulgakov -παρ’ όλο που διατηρεί τον εξεγερσιακό του χαρακτήρα απέναντι στη θεϊκή τάξη-, δεν είναι ακριβώς το σκοτεινό πνεύμα του κακού που γνωρίζουμε από την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Κατά μία έννοια, ενσαρκώνει το πνεύμα της εξέγερσης. Όπως ο διάβολος εξεγέρθηκε ενάντια στον παντοδύναμο Θεό, έτσι και ο Woland επαναστατεί ενάντια στο ολοκληρωτικό κράτος. Γιατί στη δεκαετία του 1930, ο παντοδύναμος Θεός είναι το ολοκληρωτικό κράτος. Η διαβολική εξέγερση είναι ταυτόχρονα και μια παθιασμένη υπεράσπιση της αληθινής τέχνης ενάντια στην ηθικολογία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, του αγνού έρωτα ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό, της πνευματικότητας και του αυθορμητισμού ενάντια στον υλισμό και τον μικροαστισμό.

Ο συγγραφέας επιτίθεται με σφοδρότητα, χρησιμοποιώντας τέλεια το διαβρωτικό του χιούμορ, σε όλους τους θεσμούς της σοβιετικής κοινωνίας, όπως επίσης και στη μικρόνοια και την υποκρισία των συμπατριωτών του. Κανείς δεν γλιτώνει από την πένα του. Ούτε οι κρατικοί υπάλληλοι, ούτε οι γιατροί, ούτε οι μικροέμποροι, ούτε οι συνάδελφοί του συγγραφείς. Οι ακόλουθοι του Woland  εισβάλλουν παντού και προκαλούν αναστάτωση και χάος. Ο σατανάς του Bulgakov λοιπόν δεν είναι ο παραδοσιακός σατανάς. Δεν είναι φορτισμένος με το αρνητικό νόημα που έχει στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση.

Αρνητικό νόημα εδώ, παίρνει ο Θεός. Δηλαδή οι δυνάμεις του κράτους, της εξουσίας και της τάξης. Θα έλεγε κανείς ότι στο "Master and Margarita", αποδεικνύεται ότι ο  διάβολος και το πνεύμα του κακού είναι ο Θεός, και ο διάβολος αποδεικνύεται ότι είναι ο Θεός και το πνεύμα του καλού. Ο Bulgakov δηλαδή, αναποδογυρίζει την παραδοσιακή ιστορία, υψώνοντας τον διάβολο στη θέση του Θεού και υποβιβάζοντας τον Θεό στη θέση του διαβόλου. Το ίδιο κάνει, άλλωστε, και με άλλα στοιχεία της λογοτεχνικής παράδοσης, όπως για παράδειγμα με το μύθο του Faust. Αντίθετα με την παραδοσιακή φαουστική ιστορία, εδώ είναι η Margarita –και όχι ο Faust- που πουλά την ψυχή της στον διάβολο για χάρη του έρωτά της, και ο έρωτάς της είναι αγνός και ανιδιοτελής.

Η έκδοση του συγκλονιστικού μυθιστορήματος του Bulgakov "The Master and Margarita" στα ελληνικά, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ξαναδιαβαστεί, ή να διαβαστεί για πρώτη φορά από νέους αναγνώστες, διότι αυτό το μοντερνιστικό, μαγικο-ρεαλιστικό αριστούργημα, διατηρεί τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του ακέραια. Μοιάζει να έχει γραφτεί σήμερα, και τα επεισόδια της πλοκής του θα μπορούσαν να διαδραματίζονται δίπλα μας εδώ και τώρα, κι ας περιλαμβάνει γάτους με ανθρώπινη μιλιά, θεούς και διαβόλους, νεκρούς που ζωντανεύουν ή ανθρώπους που ερωτεύονται αληθινά.
 
Κείμενο: Γιώργος Πινακούλας

Επεξεργασία & Προσαρμογή: Orfeus

[1]: Το μυθιστόρημα του Bulgakov "The Master and Margarita" μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1967, με τεράστια επιτυχία. Η Marianne Faithfull έδωσε το βιβλίο στον Mick Jagger, ο οποίος επηρεάστηκε τόσο πολύ, ώστε εμπνεύστηκε και έγραψε το τραγούδι "Sympathy for the Devil", το οποίο ακολουθεί πιστά ολόκληρο το concept του Bulgakov:

Ο Διάβολος ζει ανάμεσά μας ως  "a man of wealth and taste", αλλά δεν καταλαβαίνουμε "the nature of his game" και μπερδευόμαστε. Ο στίχος “Tell me baby, what’s my name” συνάδει απόλυτα με το σημείο του βιβλίου που όλοι έχουν ξεχάσει το όνομα του Βόλαντ.

Σαν αστείο ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με τα βιβλία και τις εκδόσεις. Σαν αστείο με μία ενθουσιώδη διάθεση για μερικές "Heaven Adventures" (ΣΔ/2012 & D2D/2019), αλλά όταν ο ανελκυστήρας με ανέβασε στον Ουρανό που είχε στην είσοδο την επιγραφή "No. 9" (ΣΔ/2013 & D2D/2019), η θέα ήταν μαγευτική. Ενέδωσα στον πειρασμό και βρέθηκα στην "Al-Andalus" (ΣΔ/2014 & D2D/2019), όπου συνάντησα τους "Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (ΣΔ/2015 & D2D/2019). Εκεί, οι εν λόγω κύριοι με πληροφόρησαν ότι η "K" (ΣΔ/2016 & D2D/2019), κρύβεται μέσα στα "Songs & Poems" (D2D/2019). Στην προσπάθειά μου να την ανακαλύψω, έφτασα μέχρι την "Αλύπα" (D2D/2019) στο Νύφι της Μάνης.

Λίγοι γνωρίζουν την πανέμορφη μυστική Αλύπα, που με μάγεψε κυριολεκτικά. Η θαλασσινή της αύρα με άγγιξε σαν χάδι καθώς ένα καΐκι με το όνομα "Tρικυμία" μπήκε στον όρμο και έδεσε σχεδόν δίπλα μου. Κάπως έτσι έμπαιναν και οι πειρατές στον όρμο τον καιρό της Ενετοκρατίας.

Στην Αλύπα γύρισε ο Paul Mazursky την ταινία "Tempest" το 1982, με τους: John Cassavetes, Gena Rowlands, Susan Sarandon, Vittorio Gassman & Raúl Juliá.

Στην Αλύπα τοποθετείται το φινάλε του πρώτου μου βιβλίου, και στην Αλύπα επίσης, εμπνεύστηκα την ιδέα του νέου, που προς το παρόν ο τίτλος παραμένει μυστικός, όπως και η παραλία.

Available from these stores:
Kobo: http://bit.ly/2kM4tek
SCRIBD: http://bit.ly/2moRqQc
24Symbols: http://bit.ly/2m1dwYU
Apple: https://apple.co/2mlj4NY
Playster: http://bit.ly/2kxZqho
Mondadori: http://bit.ly/2msUmLN
OverDrive: http://bit.ly/2ktM1a5

«Το Life of Brian δεν είναι βλάσφημο, είναι αιρετικό. Δεν είναι βλάσφημο επειδή ακολουθεί κατά γράμμα τη βιβλική ιστορία. Στην ουσία, πρέπει να πιστεύεις στη Βίβλο, πρέπει να καταλαβαίνεις και να γνωρίζεις τη βιβλική ιστορία για να καταλάβεις την ταινία. Είναι αιρετική επειδή γελοιοποιεί τον τρόπο με τον οποίο την ερμηνεύει η εκκλησία. Αίρεση κατά βάση σημαίνει να πηγαίνεις κόντρα στην ερμηνεία της εκκλησίας κι όχι κόντρα στο βασικό πιστεύω”. (Terry Jones)

Η ιδέα για το Life of Brian προέκυψε στη διάρκεια μιας διαφημιστικής περιοδείας των Monty Python για την προβολή της πρώτης ταινίας τους Monty Python and the Holy Grail στο Άμστερνταμ, όταν ο Eric Idle και ο Terry Gilliam σκέφτηκαν ότι το επόμενο φιλμ θα έπρεπε να ονομαστεί «Jesus Christ – Lust for Glory», μόνο και μόνο για να δίνεται μια απάντηση στην επιμονή των δημοσιογράφων που ρωτούσαν συνεχώς για τον τίτλο της επόμενης ταινίας. Εντούτοις, η ιδέα ενθουσίασε τους υπόλοιπους Pythons και έτσι βάλθηκαν να σκαρώσουν μια κωμωδία βασισμένη στη θρησκεία, με έντονες πολιτικές αναφορές. Είχαν ήδη αφήσει πίσω την επιτυχία της πρώτης τους ταινίας Monty Python and the Holy Grail.

Ωστόσο, χωρίς τη συμβολή του George Harrison των Beatles, μέγα θαυμαστή του ανατρεπτικού θιάσου, ίσως η ιδέα να μην είχε πραγματοποιηθεί ποτέ και το κοινό να έχανε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες κωμωδίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Και όταν λίγες μόλις μέρες πριν την αναχώρηση του συνεργείου για την Τυνησία η ΕΜΙ, που αρχικά θα χρηματοδοτούσε την ταινία, αρνήθηκε να συμμετάσχει λόγω του σεναρίου, οι Pythons στράφηκαν στον George. Ο πρώην Beatle δέχτηκε με χαρά να προσφέρει τα χρήματα και μάλιστα αποφάσισε να ιδρύσει την HandMade Films, μια εταιρεία παραγωγής μόνο και μόνο επειδή ήθελε να δει την ταινία. Μια και μόνο ανάγνωση του σεναρίου ήταν αρκετή για να του πάρει τα μυαλά. Μάλιστα, δεν δίστασε να βάλει σε υποθήκη το σπίτι του στο Χένλεϊ και το γραφείο του στο Λονδίνο, προκειμένου να δανειοδοτηθεί από την τράπεζα. Αργότερα, οTerry Jones θα έλεγε ότι αυτό ήταν το ακριβότερο εισιτήριο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η «αμοιβή» του Harrison ήταν ένα πέρασμα δευτερολέπτων σε μια σκηνή της ταινίας (στη μια ώρα και 9 λεπτά): εμφανίζεται στη σκηνή όπου η μητέρα του Brian (δηλαδή ο Terry Jones) γυρίζει στο δωμάτιο από το παράθυρο, (έχοντας προσπαθήσει μάταια να πείσει το πλήθος από κάτω ότι ο γιος της δεν είναι ο Μεσσίας) και βρίσκει μέσα ένα σωρό κόσμο να ψάχνει το γιο της. Ο Harrison διακρίνεται μέσα στον αχταρμά φορώντας ψεύτικη γενειάδα.

«Πάντοτε έβλεπε την παράλογη πλευρά των πραγμάτων και για αυτό ακριβώς του άρεσαν οι Monty Python», θα έγραφε ο Michael Palin μετά το θάνατο του Harrison τον Νοέμβριο του 2001. «Όταν σε έχουν θεοποιήσει όπως συνέβη με τους Beatles, ο κόσμος μπορεί να σου φαίνεται παράλογος. Νομίζω ότι είδε τους Pythons σαν μια μορφή λογικής».

Για την ιστορία, το σενάριο άρχισε να γράφεται τον Δεκέμβριο του 1976 και το προσχέδιο για την προπαραγωγή ήταν έτοιμο τον Ιανουάριο του 1978. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στο Μοναστήρι της Τυνησίας (μερικές σκηνές κινηματογραφήθηκαν στην Ιερουσαλήμ, στην τυνησιακή πόλη Σους και στην αρχαία Καρχηδόνα), ενώ οι Pythons χρησιμοποίησαν μέρος από τα σκηνικά που είχε εγκαταλείψει ο Franco Zeffirelli όταν ολοκλήρωσε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ο θίασος χρησιμοποίησε πολλούς ντόπιους σαν κομπάρσους. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στις 16/9 και τις 12/11 του 1978 και η πρώτη ιδιωτική προβολή διάρκειας δυο ωρών έγινε τον Ιανουάριο του 1979. Τους επόμενους μήνες οι Pythons ασχολήθηκαν με το μοντάζ.

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε κατά κύριο λόγο ο Terry Jones και ο ρόλος του Brian ανατέθηκε στον Graham Chapman – αρχικά ήταν να τον αναλάβει ο John Cleese, αλλά υποχώρησε μπροστά την επιμονή του Chapman. Ο τελευταίος ήταν ήδη αλκοολικός, αλλά θα φρόντιζε να αποτοξινωθεί προκειμένου να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και τελικά θα πέθαινε δέκα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1989, έχοντας χάσει τη μάχη με τον καρκίνο.

Το Life of Brian θα προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και έντονες διαμαρτυρίες εκ μέρους διαφόρων θρησκευτικών οργανώσεων, χριστιανικών, εβραϊκών, ακόμα και μουσουλμανικών, αλλά αυτό βοήθησε ακόμα περισσότερο την προβολή του. Απέφερε κέρδη 20 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο στις ΗΠΑ, πενταπλάσια από τον αρχικό προϋπολογισμό.

ΜΕΡΙΚΑ TRIVIA ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

-          Αρχικά, ο Eric Idle ηχογράφησε το τραγούδι «Always Look at the Bright Side of Life» με την κανονική του φωνή, αλλά τελικά αποφάσισε ότι δεν του καθόταν καλά κι έτσι το ξαναηχογράφησε με προφορά cockney στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, χρησιμοποιώντας σαν μόνωση στρώματα που στερεώθηκαν στους τοίχους.

-          Η ταινία παρέμεινε υπό απαγόρευση στην Ιρλανδία μέχρι το 1987 λόγω «βλάσφημου περιεχομένου». Μια πόλη στη Νότια Ουαλία απαγόρευσε την προβολή της χωρίς να διαθέτει καν… κινηματογραφική αίθουσα! Μια άλλη πόλη στη Σκωτία επέτρεψε την προβολή της μόλις το 2009, κρίνοντάς την ωστόσο ακατάλληλη κάτω των 18 ετών. Στη Νορβηγία το Life of Brian παρέμεινε απαγορευμένο για ένα χρόνο και οι Σουηδοί δεν έχασαν την ευκαιρία να διαφημίσουν την ταινία υποστηρίζοντας ότι «είναι τόσο αστεία, ώστε απαγορεύτηκε στη Νορβηγία»

-          Στη σκηνή που ο Michael Palin ως Πόντιος Πιλάτος προκαλεί τους φρουρούς του σχετικά με το όνομα «Biggus Dickus» είναι αληθινή. Οι κομπάρσοι που υποδύονται τους στρατιώτες είχαν ενημερωθεί ότι δεν έπρεπε να γελάσουν στη διάρκεια του γυρίσματος αλλά δεν τους είχαν ενημερώσει για το τι θα έλεγε ή τι θα έκανε ο Palin.

-          Στη σκηνή όπου το πλήθος ακολουθεί τον Brian μετά την ομιλία του στη σκηνή, ο κομπάρσος που μένει πίσω λέγοντας «ας προσευχηθούμε… ας προσευχηθούμε», είναι ο σπουδαίος Ιρλανδο-βρετανός κωμικός Spike Milligan, συνεργάτης του Peter Sellers στη βρετανική κωμική ραδιοφωνική εκπομπή The Goon Show. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε διακοπές στην Τυνησία.

-          Σύμφωνα με μια από τις αρχικές ιδέες του σεναρίου, ο Brian θα ήταν ο δέκατος τρίτος Απόστολος που θα έχανε όλες τις κρίσιμες στιγμές από τη ζωή του Χριστού.

-          Ο Graham Chapman ήταν πτυχιούχος της Ιατρικής και έτσι στο τέλος των γυρισμάτων πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες στο συνεργείο και στους ηθοποιούς.

-          Αρκετές σκηνές της ταινίας περιλάμβαναν μια ομάδα Εβραίων Ζηλωτών με επικεφαλής έναν ψυχοπαθή ονόματι Ότο, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ως σύμβολό τους κάτι ανάμεσα στη χιτλερική σβάστικα και το εβραϊκό άστρο του Δαβίδ. Τελικά, οι σκηνές αυτές κόπηκαν στη διάρκεια του post-production επειδή αρκετοί από τους ηθοποιούς αποφάσισαν ότι μια τέτοια σύγκριση ανάμεσα στο ναζισμό και τον ακραίο σιωνισμό, ακόμα κι αν επρόκειτο για σάτιρα, ήταν πολύ εμπρηστική για μια ταινία που ήξεραν πολύ καλά ότι θα προκαλούσε αντιδράσεις. Ο Terry Gilliam πάντως θεωρούσε ότι οι σκηνές έπρεπε να παραμείνουν λέγοντας  χαρακτηριστικά, «Εντάξει, αποξενώσαμε τους Χριστιανούς, τώρα ας πιάσουμε τους Εβραίους».

-          Το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου γράφτηκε στα νησιά Barbados, όπου κατέφυγαν οι Monty Python για να καταστρώσουν τα σχέδιά τους. Ο Κeith Moon, ο ντράμερ των Who, τους ακολούθησε για παρέα και τους περίμενε αραχτός στην παραλία μέχρις ότου τελειώσουν την καθημερινή τους δουλειά, καθώς τηρούσαν ωράριο γραφείου. Ο Moon προσπαθούσε να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και ο Terry Jones τον είδε για τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 1978, μια μέρα πριν το θάνατό του (7/9/78).

-          Για να προβληθεί η ταινία ως «κατάλληλη» κάτω των 18 στη Βρετανία, η λέξη «μουνί» αφαιρέθηκε από τη σκηνή όπου ο Reg (ο αρχηγός των επαναστατών Gleese) κατηγορεί τον Brian ότι εξαιτίας του οι Ρωμαίοι παρά λίγο να ανακαλύψουν το κρησφύγετό τους. Αντικαταστάθηκε με τη λέξη «klutz» (αδέξιος), ωστόσο το κοινό έπιασε αμέσως το νόημα.

-          Για τη σκηνή του γκραφίτι, κατασκευάστηκαν ψεύτικα τείχη μπροστά από τα κανονικά. Ωστόσο, έμεινε ένα ίχνος μαύρης μουτζούρας πάνω στα πραγματικά και η παραγωγή υποσχέθηκε ότι θα την αφαιρούσε, πράγμα που τελικά δεν έγινε. «Χρειάστηκε να γυρίσουμε νύχτα και να ξαναβάψουμε τις πέτρες στο κανονικό τους χρώμα. Ακόμα δεν ξέρουμε αν το πήρε χαμπάρι κανείς».

-          Ο Terry Gilliam δεν ήξερε πού να ταιριάξει τα κινούμενα σχέδια, όταν του προέκυψε η ιδέα με το διαστημόπλοιο και την απαγωγή του Brian από εξωγήινους. «Ο Brian προσπαθεί να ξεφύγει από μια ανέφικτη κατάσταση κι εγώ του πρόσφερα μια ανέφικτη λύση. Ήταν πολύ μέσα στα πλαίσια των Python… Συνήθως τα διαστημόπλοια δεν έχουν ταχύτητες, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν μια ωραία ανατροπή. Οι ηχολήπτες νόμισαν ότι είχα παλαβώσει. Για τον ήχο χρησιμοποιήσαμε μια μοτοσικλέτα. Οι εκρήξεις ήταν εφέ που έγιναν στο τέλος της ταινίας. Χρησιμοποιήσαμε τάσια τροχών αυτοκινήτου για το διαστημόπλοιο. Μας είχαν τελειώσει τα χρήματα».

-          Γνωρίζοντας την ενδεχομένως βλάσφημη φύση του σεναρίου, οι Pythons το έστειλαν σε έναν καθηγητή της Θεολογίας για να το τσεκάρει. Εκείνος συμφώνησε ότι το έργο δεν είναι βλάσφημο, απαντώντας ωστόσο ότι «εκμαιεύει το μέγιστο της κωμωδίας από την ψευτοθρησκεία και τις θρησκευτικές ψευδαισθήσεις».

Πηγή: https://merlins.gr/index.php/blog/599-monty?fbclid=IwAR1iEQ-19UD5rRDa6mbGK7EcoYjPy4Mwl-ycEnkExND82ba1emWLZN_dBjM

Στο Λονδίνο θα κάνει πρεμιέρα ο Λαβύρινθος!
Η ταινία μας, μια κατάδυση στην καρδιά της πόλης, στις στοές της Αθήνας και τους απίστευτους ανθρώπους τους, ένα ιδιότυπο ντοκυμαντέρ με οδηγό τον Κώστα Καζανά, θα κάνει την πρώτη της προβολή τον Μάϊο στο Λονδίνο, επίσημη συμμετοχή στο London Greek Film Festival και υποψήφια για τα Odysseus and Cosmocinema Awards.

Aretha Franklin: 25 Μαρτίου 1942 - 16 Αυγούστου 2018

Γιώργο, καλωσόρισες στο blog "Όμορφη μέσα έξω". Διαβάζοντας το βιογραφικό σου παρατηρεί κανείς ότι είσαι μια πολύπλευρη προσωπικότητα που ασχολείται με τη μουσική, τον κινηματογράφο, την αρθρογραφία και τη συγγραφή βιβλίων. Σε ποιες μορφές τέχνης αφιερώνεις πλέον τον χρόνο σου; 

     Κατ’ αρχήν σε ευχαριστώ και εγώ Μαρία, για τη φιλοξενία στο όμορφο blog σου. Ναι, το βιογραφικό μου, δίνει την εντύπωση σ’ αυτόν που θα το διαβάσει, ότι κάνω πολλά πράγματα μαζί, αλλά δεν είναι έτσι. Το θέμα για μένα είναι να υπάρχει σχετικότητα σ’ αυτό που κάνω. Δυστυχώς είμαι παλιό μοντέλο και δεν διαθέτω κάποιον διακόπτη (χιούμορ) που να τον ανοιγοκλείνω και να λέω: "Τώρα ασχολούμαι με τη μουσική, στοπ η συγγραφή" ή "τώρα ασχολούμαι με τη συγγραφή, στοπ η μουσική". Είναι βλέπεις διαφορετικό το mood για το κάθε concept και το να μεταβαίνεις από το ένα στο άλλο είναι απίστευτη ταλαιπωρία. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ και το εφαρμόζω και στη ζωή μου γενικώς. Αφιερώνομαι σ’ αυτό που κάνω, στο οτιδήποτε κάνω, και άρα -για μένα- δεν γίνεται αυτό που κάνω να είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα, γιατί νιώθω να κόβομαι στη μέση και δεν μπορώ να αποδώσω πουθενά. Μπορεί λοιπόν να ασχολούμαι ή να έχω ασχοληθεί με όλα αυτά, αλλά ασχολούμαι με το καθένα κατά περιόδους και σε κάθε περίοδο το αντικείμενο είναι πάντοτε ένα. Από το 2012 λοιπόν που προέκυψε στη ζωή μου η συγγραφή έχω αφιερωθεί σ’ αυτήν. Ήταν βλέπεις για μένα μία  καινούργια εμπειρία που μου χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα και με πήρε μαζί της. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει όλο αυτό, ούτε κάνω μακρόπνοα σχέδια. Απλώς έχω αφεθεί στο ταξίδεμα και το απολαμβάνω.


Ποια από όλες αυτές τις μορφές πολιτισμού, τις οποίες υπηρετείς, σε γεμίζει περισσότερο ως άνθρωπο ή σε ποια ενδεχομένως θα ήθελες να δώσεις όλο σου το είναι;

     Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά δίνω όλο μου το είναι σε ό, τι κάνω. Για μένα δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί αλλιώς πώς θα απολαύσω αυτό που κάνω; Τώρα, όπως είπα και πριν, έχω ανέβει στο τρένο της συγγραφής, ταξιδεύω, και τα βαγόνια είναι …αρκετά!


Περίπου από ποια ηλικία και μετά άρχισες να νιώθειςτην ανάγκη να εξωτερικεύσεις τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και ποιο ήταν το πρώτο είδος που σε τράβηξε;

     Από τα σχολικά μου χρόνια θα έλεγα, γιατί ήρθα σε επαφή με τον γραπτό λόγο μέσα από το μάθημα των Ελληνικών και τις εκθέσεις που έγραφα. Όμως τα πάντα κινούνται σε έναν ρυθμό έτσι δεν είναι; Ακόμα και ο λόγος είτε είναι γραπτός, είτε είναι προφορικός, έχει κι αυτός έναν ρυθμό, και ο ρυθμός είναι μουσική. Μπορεί λοιπόν ασυνείδητα να είχα ήδη μπει στον κόσμο της συγγραφής αφού είχα αρχίσει να γράφω, συνειδητά όμως, η μουσική ήταν αυτή που με τράβηξε πρώτη.  


Όσοι σε γνωρίζουν από κοντά, σε περιγράφουν ως έναν αθεράπευτα ρομαντικό, ευγενή, με αίσθηση δικαιοσύνης και μετριόφρονα χαρακτήρα. Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να διαπρέψει στο είδος του, όποιο κι αν είναι αυτό, αν δεν διέθετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

     Μα… τα χαρακτηριστικά αυτά, είναι ανθρώπινα και το θέμα είναι να διαθέτεις ήθος ως άνθρωπος. Από κει και πέρα, σε ό,τι κι αν κάνεις, αυτό θα βρει τρόπο να εκφραστεί. Αν όμως δεν το διαθέτεις, τότε  αυτό που θα βρει τρόπο να εκφραστεί θα είναι η άρνηση που θα εκπέμπεις.  


Υπήρξε κάποιο ξεχωριστό γεγονός που σε έστρεψε στη συγγραφή βιβλίων ή ήταν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;

     Μπορεί να ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, ή μπορεί κάποια μυστική δύναμη να ετοίμαζε το έδαφος χωρίς εγώ να το ξέρω. Η συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος, του "Heaven Adventures"   προέκυψε μέσα από μία διαδικτυακή φιλοσοφικο/θρησκευτική συζήτηση και τα θέματα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα αυτό, είναι προϊόν δεκαετούς μελέτης. Η αιτία λοιπόν -που ήταν η μελέτη- υπήρχε, αλλά έλλειπε η αφορμή, την οποία μου την έδωσε αυτή η συζήτηση.


Σε ποια είδη του γραπτού λόγου έχεις εξασκηθεί μέχρι τώρα; Υπάρχει κάποιο είδος που σε εκφράζει περισσότερο και για ποιο λόγο;

     Σε κανένα είδος δεν έχω εξασκηθεί. Γράφω αυθόρμητα. Όσο για το είδος που με εκφράζει, αυτό είναι το φανταστικό και με γοητεύουν τα χωρο-χρονικά ταξίδια. 


Τι σημαίνει η συγγραφή για σένα;

     Η συγγραφή είναι για μένα πολλά πράγματα. Είναι εκτόνωση, είναι ψυχοθεραπεία, αυτογνωσία, είναι προσωπική βελτίωση και βέβαια είναι και επικοινωνία.


Έχεις δεχτεί επιρροές από κάποιον ή κάποιους συγγραφείς/ποιητές, και ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας/ποιητής;

     Το να έχω δεχτεί επιρροές το θεωρώ φυσικό, αλλά δεν ξέρω από ποιον ή από ποιους. Αυτό ίσως να μπορέσουν να το διακρίνουν οι κριτικοί βιβλίων. Ξέρεις… αυτοί που λένε: "Χμ… εδώ διακρίνω επιρροές από τον τάδε, αλλά θα μπορούσα να πω πως μοιάζει και με τον τάδε". Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι οι Tom Robbins & Stephen King. 

Συμμερίζεσαι την άποψη ότι η λογοτεχνία του φανταστικού έχει συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, κι αν ναι, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

     Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με αυτή την άποψη. Νομίζω άλλωστε ότι ο καθένας μας έλκεται από κάποιο είδος. Παντού συμβαίνει αυτό. Και σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε κάθε τέχνη. Είτε πρόκειται για ταινίες είτε για βιβλία, άλλος προτιμάει τα αστυνομικά, άλλος τα ερωτικά, άλλος τα τρομακτικά, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Για την Ελλάδα όμως, θα έπρεπε η λογοτεχνία του φανταστικού να βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Και λέω "θα έπρεπε", επειδή στη λογοτεχνία του φανταστικού είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες και εννοώ βέβαια τα Ομηρικά έπη "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια". Τι πιο κορυφαία λογοτεχνία του φανταστικού απ’ αυτά; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι χωρίς "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια", δεν θα είχαμε ούτε την "Αινειάδα" του Βιργίλιου. Έχουμε δηλαδή ένα ολόκληρο σχολείο μέσα στα πόδια μας και τολμάμε να διαβάζουμε …Άρλεκιν; 


Έχεις εκδώσει ως τώρα τέσσερα μυθιστορήματα αλλά και αρκετές συλλογές διηγημάτων. Υπάρχει κάποια λογοτεχνική αλληλουχία μεταξύ των τεσσάρων βιβλίων σου; Μίλησέ μας λίγο για το καθένα από αυτά τα μυθιστορήματα.

     Τα τέσσερα μυθιστορήματα έχουν κοινό ήρωα τον Ορφέα, αλλά είναι αυτοτελή και εντελώς διαφορετικά στη θεματική τους.

      Αυτό που συμβαίνει στο  "Heaven Adventures" (2012), είναι η αντιπαράθεση του αρχαιοελληνικού τρόπου σκέψης και του εβραϊκού, πράγμα  που σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην αγγίζονται  και θέματα που αφορούν στις πατρώες θρησκείες των δύο λαών. Οι δύο πρωταγωνιστές (Ορφέας & Ιησούς), γίνονται περιπατητικοί φιλόσοφοι συζητώντας, αλλά όλο αυτό συμβαίνει μέσα από απίστευτο χιούμορ και σε άκρα φιλική ατμόσφαιρα.

      Η περιπέτεια του "Νο. 9" (2013), μπαίνει σε ενέργεια από τη στιγμή που συμβαίνει ένα δυστύχημα στον ήρωα και η πλοκή αφορά σε ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Επίσης εδώ, θα συναντήσουμε τη συνύπαρξη των αντιθέτων (καλό-κακό, σκοτεινό-φωτεινό, θετικό-αρνητικό κλπ, αλλά και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης: Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά).

      Στο "Al-Andalus" (2014), ο Ορφέας κάνει ένα χωροχρονικό ταξίδι. Πηγαίνει στην Ισπανία του 10ου αιώνα μ.Χ., γίνεται Reconquistador και επιδιώκει την επανάκτηση της λύρας του από τον Χαλίφη Αμπντ Αλ-Ραχμάν Γ’. 


Το πιο πρόσφατο βιβλίο σου έχει ως τίτλο "Κ.". Ποια είναι η πηγή έμπνευσης του και τι μηνύματα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες του;

     Το "Κ." (2016) που είναι το τέταρτο μυθιστόρημα είναι κι αυτό ένα χωρο-χρονικό ταξίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν προσδιορίζεται ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος. Η πλοκή αφορά σε ένα ζευγάρι που συναντιέται πολλές φορές μέσα στους αιώνες και που αν θέλω να την κλείσω μέσα σε ελάχιστες λέξεις, θα σε παραπέμψω Μαρία, στο κείμενο που γράφω στο οπισθόφυλλο:

      "Το Σύμπαν δεν μας στέλνει τους ανθρώπους που θέλουμε. Μας στέλνει αυτούς που χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν, να μας αγαπήσουν, να μας αφήσουν, να μας πληγώσουν, να μας διδάξουν και να μας κάνουν αυτό που είμαστε προορισμένοι για να γίνουμε". 

      Εμπνέομαι από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, από όλα όσα βιώνω ή έχω βιώσει  και γενικώς στα μυθιστορήματά μου, αλλά και στη συλλογή των μικρών ιστοριών που έχω εκδώσει με τίτλο "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015), πραγματεύομαι τις ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να σκοπεύω να περάσω κάποια μηνύματα. Θέλω να πω ότι αυτό δεν είναι ούτε στόχος ούτε αυτοσκοπός. Είναι καλύτερα να αφήνουμε κάποια πράγματα να συμβαίνουν αντί να τα προκαλούμε. Όπως στη μουσική είμαι πρώτα ακροατής και μετά μουσικός, έτσι και στη λογοτεχνία είμαι πρώτα αναγνώστης και μετά συγγραφέας. Πιστεύω ότι με την ανάγνωση βελτιώνουμε τους εαυτούς μας, και άρα, αυτό που συμβαίνει σε εμένα με την ιδιότητα του  αναγνώστη, ευελπιστώ να συμβαίνει και σε όσους με διαβάζουν. 


Τι είναι εκείνο που σε γοητεύει περισσότερο, όταν αρχίζεις να γράφεις κάτι καινούργιο; Με άλλα λόγια από πού αντλείς έμπνευση;

     Βασικά με γοητεύει η ιδέα ότι ξεκινάω ένα καινούργιο ταξίδι και σε πληροφορώ ότι ταξιδεύω απίστευτα. Η έμπνευση είναι η συνάντηση του τυχαίου με την επιθυμία για δημιουργία και αντλείται από τα πάντα. Από μία ματιά, από ένα άγγιγμα, από μία λέξη… από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.


Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει ολοκληρωμένο κάποιο υπό έκδοση έργο σου και γιατί;

     Καλό είναι να υπάρχει κάποιος που να έχει αυτόν το ρόλο, γιατί ενδεχομένως να σου επισημάνει κάτι που σου έχει ξεφύγει. Εγώ έχω έναν Φύλακα-Άγγελο που κάνει αυτή τη δουλειά.


Θα μας αποκαλύψεις κάτι από τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

     Ναι, έχω έτοιμη μία συλλογή με πεζά ποιήματα, και αυτές τις ημέρες τελειώνω κάτι πολύ σημαντικό που είναι για μένα έργο ζωής και έχω αρχίσει να το γράφω από το 2004. Θα ήθελα όμως να μην αποκαλύψω περί τίνος πρόκειται. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι αφορά στη μουσική.


Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να εκδώσει για πρώτη φορά λογοτεχνικό του έργο, αλλά ενδεχομένως διστάζει λόγω της οικονομικής κρίσης; Τελικά κατά τη γνώμη σου η κρίση μάς έκανε καλό ή όχι, όσον αφορά στη λογοτεχνική παραγωγή;

     Αν περιμένει να βγάλει πολλά λεφτά και να γίνει πλούσιος κάνει πολύ καλά που διστάζει, διότι θα απογοητευθεί (χιούμορ). Η κρίση, μας έκανε καλό στις τέχνες γενικώς, γιατί βλέπεις, κλειστήκαμε και το κλείσιμο ζητάει εκτόνωση. Με τα όπλα που διαθέτει λοιπόν ο καθένας εκτονώνεται. Με συναυλίες, με ταινίες, με βιβλία, με ζωγραφικές… όπως ο καθένας μπορεί να εκφραστεί και να εκφράσει αυτό που μας συμβαίνει και όχι μόνο.

      Όσο για τη συμβουλή, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Μάλλον τη γνώμη μου θα πω, κααι η γνώμη μου λοιπόν είναι, ο οποιοσδήποτε μελλοντικός  "συνάδελφος" να μη διστάζει καθόλου. Η συγγραφή δεν είναι μόνο εκτόνωση και  ψυχοθεραπεία. Είναι και επικοινωνία, και δεν έχει κανένα νόημα για κάποιον να γράφει και να τα κλείνει στο συρτάρι. Απολύτως κανένα. Άλλωστε, τις πένες τις χρειαζόμαστε ειδικά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, διότι όπως και να το κάνεις το πράγμα, η δημιουργία, από τα δύσκολα γεννιέται. 


Γιώργο, σε ευχαριστώ θερμά για την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου δαπανώντας από τον πολύτιμο χρόνο σου! Εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία με ό,τι καταπιάνεσαι και να έχεις πάντα έμπνευση και δημιουργικότητα!

      Η τιμή είναι δική μου Μαρία. Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι καλή συνέχεια στο blog σου.

Η Συνέντευξη: Εδώ!

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους μου, που το Σάββατο 13 Μαίου με τίμησαν με την παρουσία τους στην παρουσίαση της "Τετραλογίας του Ορφέα" (Heaven Adventures, No. 9, Al-Andalus & K.).

Koop Island Blues

Ο τραγουδιστής και μπασίστας Greg Lake του συγκροτήματος Emerson, Lake & Palmer (ELP) και των King Crimson -δύο συγκροτημάτων που ουσιαστικά καθόρισαν τον ήχο του λεγόμενου “προοδευτικού ροκ” της δεκαετίας του ’70- πέθανε σε ηλικία 69 ετών από καρκίνο.

O Lake ήταν από τα ιδρυτικά μέλη των King Crimson και μαζί με τον κιθαρίστα και “γκουρού” του συγκροτήματος Robert Fripp επέκτειναν το ροκ σε χώρους που ως τότε θεωρούνταν αδιανόητοι, όπως την κλασική μουσική και τον ακραίο πειραματισμό.

Στη συνέχεια, μαζί με τον κιμπορντίστα Keith Emerson και τον ντράμερ Carl Palmer, ίδρυσε τους ELP οι οποίοι "σάρωσαν" τον ήχο του ροκ στη δεκαετία του ’70 με τις τρομακτικά φιλόδοξες συνθέσεις τους και την ακραία επιθετική σκηνική τους παρουσία, έχοντας στο παλμαρέ τους έξι πλατινένιους δίσκους και αμέτρητες sold out συναυλίες.

Οι ELP διαλύθηκαν το 1979 και παρά κάποιες προσπάθειες επανασύνδεσης, σταμάτησαν τις περιοδείες το 2010, ενώ τον περασμένο Μάρτιο αυτοκτόνησε ο Emerson.

R.I.P.