Δώσαμε ραντεβού στο γνωστό μας μπαράκι. Της είπα να έρθει στις 10:30, αλά εγώ -ως συνήθως- έφτασα λίγο νωρίτερα. Δεν είναι σωστό για μια κυρία να περιμένει, αλλά πέραν αυτού, δεν αρέσει και σ’ εμένα αυτό το πράγμα. Προτιμώ λοιπόν να πηγαίνω πιο νωρίς.

Ήθελα να της προσφέρω ένα τριαντάφυλλο, αλλά τα δύο ανθοπωλεία που είναι κοντά στο μπαράκι ήταν κλειστά και αυτό για να είμαι ειλικρινής με στεναχώρησε.  

     «Σωτήρη –ρώτησα τον μπαρμαν- έχουμε κανένα άλλο ανθοπωλείο εδώ κοντά;».
     «Ναι. Πάρε δεξιά τη λεωφόρο και θα το βρεις δίπλα στο θέατρο».
 
Η Ε. δεν άργησε να έρθει. Άλλωστε, δεν έχει αργήσει ποτέ μέχρι τώρα. Με πήρε μάλιστα και τηλέφωνο.

     «Ψάχνω να παρκάρω».

Γνωριστήκαμε σε ένα rock club που έπαιζα κάθε Παρασκευή και ήταν τώρα λίγος καιρός που βγαίναμε. Περιμένοντάς τη, πέρασε σαν ταινία από το μυαλό μου η βραδιά της γνωριμίας μας. Είχα ανέβει στο πάλκο όταν μπήκε μέσα. Μόλις την είδα, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν ταμπούρλο, έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα, ξέχασα τα λόγια του τραγουδιού που έλεγα και παρά λίγο να μου φύγει η κιθάρα από τα χέρια.

     «Όπα ρε Γιώργο!». Είπα στον εαυτό μου.
     «Τι όπα;». Μου απάντησε.
     «Ε όχι και τι όπα. Δεν την είδες τη γυναίκα;».

Προτίμησα να κάνω διάλειμμα μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου και δεν θυμάμαι καθόλου ποιος πλησίασε ποιον. Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι μετά από λίγο είχαμε πιάσει την κουβέντα και όταν τελείωσα το πρόγραμμά μου, της πρότεινα  να τσιμπολογήσουμε σε ένα κοντινό μεζεδοπωλείο. Εκεί είχε την ευκαιρία να με δει να της ανοίγω την πόρτα για να περάσει, να τραβάω την καρέκλα για να καθίσει, να της ζητήσω να παραγγείλει πρώτη, να επιλέξω και να δοκιμάσω το κρασί, να σερβίρω πρώτα στο ποτήρι της, να πληρώσω ολόκληρο τον λογαριασμό...

     «Δεν έχω συνηθίσει έτσι».
     «Τι εννοείς; Από πού είσαι δηλαδή και δεν έχεις συνηθίσει έτσι; Από τον Άρη;».
     «Μάλλον εσύ είσαι από τον Άρη».

Να αυτά είναι. Κατάλαβες τώρα; Να της φέρεσαι με το γάντι, να της φέρεσαι όπως αρμόζει σε μία κυρία, και να σου λέει ότι είσαι από τον Άρη.

Συχνά οι γυναίκες όταν συζητάνε “τα δικά τους” διατυπώνουν  παράπονα ότι σήμερα δεν υπάρχουν άντρες και είναι μάλιστα σίγουρες γι αυτό. Το συμπεραίνουν με βεβαιότητα.

     «Δεν υπάρχουν χρυσή μου άνδρες σήμερα! Πίστεψέ με. Κάτι ξέρω εγώ που σου το λέω».
     «Ναι, ναι! Τέλος! Τους πάτησε το τρένο!».

Ρε δεν πάτε καλά. Άκου δεν υπάρχουν άντρες. Λοιπόν ακούστε  κορίτσια. Επινοείτε βολικές θεωρίες για να καλύψετε τη μοναξιά σας και μιλάτε με τις ώρες στο τηλέφωνο σε στυλ:

    «Ε ναι χρυσή μου. Είμαι μόνη μου όχι από επιλογή, αλλά επειδή σήμερα δεν υπάρχουν άντρες. Να σου πω τι έπαθα προχθές που βγήκα με κάποιον να τρελαθείς».
     «Εγώ να δεις τι έπαθα…».

Δεν θέλω ούτε με ενδιαφέρει να ανατρέψω τις βολικές σας θεωρίες πίσω από τις οποίες εκτός από τη μοναξιά, κρύβετε και ένα σωρό διάφορες γυναικείες ανασφάλειες, αλλά σας πληροφορώ ότι άντρες υπάρχουν!

Τρομάξατε; Κι όμως υπάρχουμε και είμαστε εδώ! Εσείς είσαστε που μας βάλατε στο περιθώριο. Το σκεφθήκατε ποτέ αυτό; Υπάρχουμε και είμαστε εδώ, αλλά με το σύγχρονο lifestyle που μπλέξατε, έχετε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Για ποιον βαφόσαστε στα φανάρια και ξεχνιέστε και ανάβει πράσινο και σας τρελαίνουμε στην κόρνα;

     «Για τον τύπο με τους κοιλιακούς που θα τον σέρνουμε από τη μύτη».

Ε όχι κυρίες μου. Τον ευνουχισμό δεν το σηκώνει εμάς το πετσί μας. Έχουμε ανοίξει τα μαύρα πανιά στα καράβια μας και ταξιδεύουμε μόνοι μας. Ταξιδεύουμε σε θάλασσες που δεν τις γνωρίζετε γιατί δεν υπάρχουν στους χάρτες σας. Ταξιδεύουμε σε θάλασσες που δεν τολμάτε να ταξιδέψετε γιατί δεν μπορείτε ούτε καν να τις φανταστείτε. Ταξιδεύουμε σε θάλασσες που αρνηθήκατε να γνωρίσετε, γιατί προτιμήσατε να κάνετε τη ζωή σας Τιτανικό.

Εδώ είμαστε και μπορείτε να μας δείτε καθισμένους στο παγκάκι ενός πάρκου με μια θλίψη στο βλέμμα. Μπορείτε να μας δείτε να περπατάμε μέσα στη βροχή χωρίς ομπρέλα. Όπου όμως και να μας συναντήσετε, να ξέρετε ότι εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε ένα κομμάτι για τη συλλογή σας. Εμείς θέλουμε να είμαστε τα πάντα σας. Γουστάρετε; Αν όχι, τότε καλύτερα να είμαστε το τίποτά σας. Αντιμετωπίστε μας με ειλικρίνεια και σας υπόσχομαι ότι θα εκπλαγείτε ευχάριστα!

Όλα αυτά σκεφτόμουν καθώς την περίμενα και δεν ένιωθα καθόλου Αρειανός. Το σημερινό μας ραντεβού ήταν άλλωστε διαφορετικό αλλά και πιο σημαντικό από τα προηγούμενα γιατί σήμερα είχα αποφασίσει να της κάνω ερωτική εξομολόγηση για να πάρει το πράγμα τον δρόμο του και το “σινιάλο” για να ξεκινήσω, θα ήταν το τριαντάφυλλο. Το έδαφος έδειχνε να έχει προλειανθεί και εκτιμούσα ότι η θετική εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Μέσα μου ένιωθα μία τρελή χαρά και η καρδιά μου άρχισε να χοροπηδάει μόλις την είδα να έρχεται από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Μπήκε μέσα στο μπαρ και χώθηκε στην αγκαλιά μου, λες και της τα είχα πει όλα, λες και τα είχε δεχτεί, λες και ήμασταν ήδη ζευγάρι.

     «Αχ! Ζέστανέ με λίγο. Πού θα βρω καλύτερα από δω;».
     «Αυτό το τριαντάφυλλο είναι για σένα».
     «Εσύ αγάπη μου είσαι Άντρας Παλαιάς Κοπής. Εσένα έψαχνα!».