Πρώτη Έκδοση
2012: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2013: "No. 9" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2014: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2015: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2016: "Κ" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2019: "Αλύπα" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Songs & Poems" (Συλλογή Τραγουδιών & Ποιημάτων, Lulu Press)
2021: "Blue Note (and Other Stories)" (Διηγήματα, Lulu Press)
2021: "Οδυσσέας" (Μυθιστόρημα, Άλλωστε)
2022: "Rock Around the …Bands! (Οι Μπάντες της Δεκαετίας 60 & 70)", (Lulu Press)

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Δεύτερη Έκδοση
2020: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "No. 9" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Κ" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)

PoD Books: https://bit.ly/3tsZtZZ

Λαβύρινθος: Πρεμιέρα, Δευτέρα 12 Ιουλίου 21:00
4ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Στρογγυλό, Αγ. Δημήτριος
Στρ. Παπάγου 23 (είσοδος από Καλλιθέας 36), Μετρό: Αγ. Δημήτριος

"Μία ταινία για την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που δημιουργεί. Το γεγονός του Φεστιβάλ"  
(Τ. Ρέτζιος Θεσ/νίκη FM100)

"Ο Δημήτρης Αθανίτης μας οδηγεί σε ένα ποιητικό, αισθητικό ταξίδι στις στοές της πόλης καθώς η κάμερα αγγίζει την μυστικιστική πλευρά αυτού του Λαβύρινθου, που μοιάζει σαν κατάδυση στο ασυνείδητο"
(Φλωρεντία Κιορτσή, Filming Greece) 

 

Τώρα και Print on Demand από την Amazon!

Intro:
Γνώρισα την Päivi στα τέλη του 2013. Ήταν στην παρουσίαση του "No.9" στο Bat City. Με πλησίασε και μου ζήτησε να της γράψω μία αφιέρωση στο αντίτυπο που μόλις είχε αγοράσει. Νωρίτερα, την είχα δει να στέκεται απέναντι από το σημείο που έδινα συνέντευξη στην κ. Αρβανίτη, αλλά ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι περίμενε εμένα. Ο κόσμος άλλωστε στην παρουσίαση αυτή, ήταν πάρα πολύς, που άνετα μπορούσες να σκεφτείς ότι ο καθένας στέκεται εκεί που στέκεται, επειδή δεν μπορεί να σταθεί πουθενά αλλού. Δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα που λένε. Με πλησίασε λοιπόν μετά το τέλος της συνέντευξης ζητώντας μου μία αφιέρωση την οποία φυσικά και της έγραψα. Την επομένη, δέχθηκα το αίτημα φιλίας που μου έκανε στο facebook και προέκυψε έτσι μία επικοινωνία αρχικά μέσω μηνυμάτων στο facebook και στη συνέχεια μέσω mails, sms και τηλεφωνημάτων με δική της πάντα πρωτοβουλία γιατί η δική μου σχέση με το τηλέφωνο είναι …προβληματική.

Η Φινλανδέζα λοιπόν -με τα άπταιστα ελληνικά της- που ζει χρόνια στην Αθήνα τρέφοντας μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και για οτιδήποτε Ελληνικό, με προσκάλεσε αρκετές φορές στο σπίτι της και κάποια στιγμή είπα πως είναι αγένεια από μέρους μου να αγνοώ τις προσκλήσεις της, αρνούμενος να την επισκεφθώ βρίσκοντας κάθε φορά ένα σωρό δικαιολογίες, οπότε το πήρα απόφαση, πήρα ένα μπουκάλι κρασί και πήγα. Η επίσκεψή μου επαναλήφθηκε αρκετές φορές από τότε, αλλά η τελευταία που έγινε πρόσφατα, ήταν για μένα σοκαριστική, τουλάχιστον …στην αρχή. Μετά συνήθισα.

Η επικοινωνία μας γίνονταν τελευταία μόνο μέσω κινητού τηλεφώνου, αλλά αυτό -αν υπολογίσουμε ότι εγώ για να σηκώσω το σταθερό και να σε πάρω πρέπει να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, και όλως περιέργως να λειτουργεί το τηλέφωνό μου- δεν με ανησύχησε. Ίσα-ίσα με βόλεψε θα ‘λεγα αφού πάντα εκείνη δηλώνει -έστω με ένα sms- την παρουσία της. Πρόσφατα λοιπόν πήγα ένα βραδάκι στο σπίτι της και πλησιάζοντας, το είδα περιέργως σκοτεινό. Με είδε από το μπαλκόνι και κατέβηκε να μου ανοίξει.

     «Καλησπέρα Päivi. Τι συμβαίνει; Πώς έτσι στα σκοτάδια;».
     «Δεν έχω ρεύμα. Δεν το πλήρωσα και μου το κόψανε».

Κυρίως Θέμα:
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα, και το σκέφτηκα ξανά τις προάλλες που το συζητούσα με τη Ρωσίδα φίλη μου, επειδή συμπτωματικά, είχαμε μία διακοπή ρεύματος από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Πώς είναι να ζει κανείς χωρίς ρεύμα; Ίσως να συνηθίζει. Συνηθίζεται όμως αυτό; Και αν συνηθίζεται τι μπορείς να κάνεις χωρίς ρεύμα; Σε γενικές γραμμές, χοντρικά δηλαδή να το πω έτσι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, οπότε οργανώνεις τη ζωή σου διαφορετικά, αλλά κάποια πράγματα, εννοείται ότι τα ξεχνάς και μπορεί γύρω σου να βουίζουν σαν το μελίσσι, αλλά για σένα είναι σα να μην υπάρχουν. Η συζήτηση που είχα με την Tonya, κατέληξε στην επιστροφή του ανθρώπου στα …σπήλαια.

     "Δίχως ρεύμα, ζω στην άκρη του περιθωρίου πλέον,
     ζω σε χειμερία νάρκη, σαν τ' αρκούδι των σπηλαίων".

Ας δούμε όμως τι μπορείς να κάνεις σήμερα χωρίς ρεύμα.     

Φως; Μόνο με λάμπες πετρελαίου, ασετιλίνες, κεριά και σπαρματσέτα.
    
     "Τα κεριά, τα σπαρματσέτα, έλα τώρα άναψέ τα".

Καφές; Μόνο στιγμιαίος με κρύο νερό, ή ζεστό με γκαζάκι, αλλά με το γκάζι δεν τα πάω καλά. Η χειρότερή μου είναι να μου ζητήσεις να αλλάξω τη φιάλη στο γκαζάκι σου.  

Μαγείρεμα; Μόνο με γκάζι. Αν όμως φοβάσαι τις φιάλες γκαζιού όπως εγώ, τότε δεν μαγειρεύεις και το ρίχνεις στις κονσέρβες.
    
     "Αφότου την κοπάνησες, εξωτικό μου φρούτο,
     το είναι μου ταλαιπωρεί, λιμπιντικό σκορβούτο".

Θέρμανση; Με ξυλόσομπες ή με σόμπες γκαζιού, αλλά για το γκάζι είπαμε.

Τηλεόραση; Την ξεχνάς.

Διαδίκτυο; Το ξεχνάς.

Σταθερό τηλέφωνο; Το ξεχνάς.

Κινητό; Το φορτίζεις όποτε χρειάζεται, στον γείτονα, αλλά πόσες φορές θα πας στον γείτονα; Μία, δύο, τρεις… ε νισάφι! Τη μια φορά του λες ότι έχεις ένα πρόβλημα με το ρολόι της ΔΕΗ, την άλλη ότι κάτι έπαθε ο πίνακας, την επόμενη ότι περιμένεις τον ηλεκτρολόγο, ε φτάνει πια. Πόσες δικαιολογίες να βρεις; Οπότε κάποια στιγμή μένεις και χωρίς κινητό που θα πει τέρμα η επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο.    

Μπάνιο; Αν είναι καλοκαίρι, κάτι κάνεις. Βγάζεις μερικούς κουβάδες (αν έχεις) στο μπαλκόνι από το πρωί, ζεσταίνονται μέχρι το απόγευμα και κάνεις ένα ντους. Άντε να κάνεις κι άλλο ένα με το νερό που έχει ζεσταθεί μέσα στις σωληνώσεις. Δύο το πολύ δηλαδή, γιατί τα συχνά χλιαρά ντους που ήξερες λόγω καύσωνα, τα ξεχνάς. Και μη μου πεις τώρα "κάνε ντους με κρύο νερό", γιατί δεν λέει. Να δροσιστούμε θέλουμε και αν το νερό είναι κρύο, δεν συνεισφέρει σ’ αυτό. Αν τώρα είναι χειμώνας "βράσε όρυζα", αλλά εδώ που τα λέμε, χωρίς ρεύμα ούτε όρυζα δεν μπορείς να βράσεις.   

Πλυντήριο; Το ξεχνάς.

     «Και πού θα πλένω καλέ;».
     «Στο χέρι αγάπη μου. Στο χέρι».

Αν μπορούσα λοιπόν να ταξινομήσω τις ανάγκες μου σε ρεύμα θα ήταν:

1. Ψυγείο
2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο
3. Φωτισμός

Αυτά τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι τα πλέον απαραίτητα.

1. Ψυγείο: 
Απαραίτητο και χρησιμότατο. Έχεις παγωμένο νερό το καλοκαίρι και διατηρείς τα τρόφιμά σου. Χωρίς αυτό, έχεις πρόβλημα. Κάποια τρόφιμα π.χ. γάλα, τυρί, βούτυρο, αυγά, τα τρως όλα για να μη μείνουν και χαλάσουν, ή τα βγάζεις εντελώς από το διαιτολόγιό σου και δεν τα αγοράζεις ποτέ πια, ή με το που τα αγοράζεις τα καταναλώνεις. Και εντάξει με το γάλα, (παίρνεις μερίδες για τον καφέ σου), και με τα αυγά (παίρνεις 2 ή 4) οπότε το βολεύεις το πράγμα. Αλλά το τυρί και το βούτυρο μάλλον τα ξεχνάς. Το φαγητό που περίσσεψε; Το πετάς.

2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο:
Αν η δουλειά σου απαιτεί διαδίκτυο τι κάνεις; Πώς θα γράψεις το νέο σου κείμενο στον υπολογιστή; Πώς θα επικοινωνήσεις με τους πελάτες σου ή με τους συνεργάτες σου αν υποθέσουμε ότι στη δουλειά που κάνεις έχεις τέτοιους; Πώς θα στείλεις τα άρθρα σου αν υποθέσουμε ότι είναι η δουλειά  σου αυτή; Αλλά για να τα στείλεις, πρέπει πρώτα να τα γράψεις αλλά πώς θα τα γράψεις και πού θα τα γράψεις; Και πώς θα κάνεις τις επαφές σου με την εφορία για τις δηλώσεις, τον ΟΑΕΔ για τυχόν επιδόματα ή ανανεώσεις και ένα σωρό άλλα που αφορούν στις δημόσιες υπηρεσίες, αφού όλα γίνονται πλέον μέσω του διαδικτύου; Ξαναβράσε την όρυζα.

     «Πού να τη βράσω καλέ;».

3. Φωτισμός:
Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που το καλοκαίρι είναι  μικρότερο επειδή οι σκοτεινές ώρες είναι λιγότερες. Το χειμώνα όμως;  Πόσες μπαταρίες θα χρειάζεσαι για τον φακό σου;  Πόσα κεριά θα καταναλώνεις;

Δεν μπαίνω φυσικά σε λεπτομέρειες. Χρειάζεσαι μία -εκ βάθρων- αναδιοργάνωση του τρόπου της ζωής σου για να ανταπεξέλθεις σε κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να προμηθευτείς πετρογκάζ και φιάλες γκαζιού (αν δεν τις φοβάσαι λέμε), κουβάδες για νερό ή έναν ασκό για ντους, λάμπες λαδιού ή πετρελαίου, ξυλόσομπα, φακούς, κεριά… Δεν φτάνει δηλαδή που μας κόψανε το ρεύμα, μας βάζουν και σε έξοδα.

Δεν λέω πως είναι ωραία χωρίς ρεύμα, γιατί έχουμε μάθει και έχουμε βολευτεί να ζούμε μ’ αυτό, και από κάποιο σημείο και πέρα, η στέρησή του ίσως να είναι κουραστική και σαφώς να σε ταλαιπωρεί, αλλά με λίγη υπομονή, αντέχεται. Στο κάτω-κάτω, πώς έζησε τόσους αιώνες η ανθρωπότητα χωρίς ρεύμα;

Κι εγώ, όλες αυτές τις ώρες που το ρεύμα ήταν κομμένο, έπλυνα τα μπαλκόνια, πότισα και ταχτοποίησα τα φυτά, και συνέχισα την ανάγνωση του "Ο Μαιτρ & Η Μαργαρίτα" (Μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ). Εν πάση περιπτώσει βρήκα να κάνω κάποια πράγματα για να γεμίσω αυτές τις ώρες.

Outro:
Και με την Päivi, καθίσαμε στο καθιστικό της με κεριά αναμμένα τριγύρω, ήπιαμε μερικές μπύρες (κρύες από το περίπτερο), χωρίς όμως μουσική όπως τις άλλες φορές. Αλλά το θέμα δεν είναι αν έχεις ή δεν έχεις μουσική. Προσαρμόζεσαι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά είναι άλλο το να μείνεις χωρίς ρεύμα μερικές ώρες και άλλο το να ζεις μόνιμα χωρίς αυτό, γιατί όταν αναγκαστείς να ζήσεις χωρίς ρεύμα, ε υφίστασαι και μία ψυχολογική ήττα βρε αδελφέ. Έτσι δεν είναι;   

Επέτειος! 25 χρόνια Φεστιβάλ, 25 χρόνια "Αντίο Βερολίνο".

Θεσσαλονίκη 1994, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Μόλις έχουμε βγεί από το θεωρείο μας μετά την προβολή της ταινίας. Ξαναμένοι από την ιδιαίτερη αίσθηση της πρώτης εμφάνισης, αλλά και ευτυχείς με τις εικόνες που είδαμε επί οθόνης και με το χειροκρότημα που τις συνόδευσε.

Καθένας μας, μια ξεχωριστή παρουσία. Κρατάω ακόμα για όλους, το ίδιο μοναδικό συναίσθημα εκείνης της στιγμής, που δύσκολα περιγράφεται: Άση Δημητρολοπούλου (Σκηνικά/Κοστούμια), Eva Stylander (Ηθοποιός), Στάθης Πλώτας (Μοντάζ), Παναγιώτης Θανασούλης (Ηθοποιός), Δημήτρης Αθανίτης (Σενάριο/Σκηνοθεσία/Ηθοποιός), Γιώργος Μπιλικάς (Ήχος/Μουσική/Ηθοποιός), Παναγιώτης Θεοφανόπουλος (Κάμερα).

Σαν αστείο ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με τα βιβλία και τις εκδόσεις. Σαν αστείο με μία ενθουσιώδη διάθεση για μερικές "Heaven Adventures" (ΣΔ/2012 & D2D/2019), αλλά όταν ο ανελκυστήρας με ανέβασε στον Ουρανό που είχε στην είσοδο την επιγραφή "No. 9" (ΣΔ/2013 & D2D/2019), η θέα ήταν μαγευτική. Ενέδωσα στον πειρασμό και βρέθηκα στην "Al-Andalus" (ΣΔ/2014 & D2D/2019), όπου συνάντησα τους "Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (ΣΔ/2015 & D2D/2019). Εκεί, οι εν λόγω κύριοι με πληροφόρησαν ότι η "K" (ΣΔ/2016 & D2D/2019), κρύβεται μέσα στα "Songs & Poems" (D2D/2019). Στην προσπάθειά μου να την ανακαλύψω, έφτασα μέχρι την "Αλύπα" (D2D/2019) στο Νύφι της Μάνης.

Λίγοι γνωρίζουν την πανέμορφη μυστική Αλύπα, που με μάγεψε κυριολεκτικά. Η θαλασσινή της αύρα με άγγιξε σαν χάδι καθώς ένα καΐκι με το όνομα "Tρικυμία" μπήκε στον όρμο και έδεσε σχεδόν δίπλα μου. Κάπως έτσι έμπαιναν και οι πειρατές στον όρμο τον καιρό της Ενετοκρατίας.

Στην Αλύπα γύρισε ο Paul Mazursky την ταινία "Tempest" το 1982, με τους: John Cassavetes, Gena Rowlands, Susan Sarandon, Vittorio Gassman & Raúl Juliá.

Στην Αλύπα τοποθετείται το φινάλε του πρώτου μου βιβλίου, και στην Αλύπα επίσης, εμπνεύστηκα την ιδέα του νέου, που προς το παρόν ο τίτλος παραμένει μυστικός, όπως και η παραλία.

Available from these stores:
Kobo: http://bit.ly/2kM4tek
SCRIBD: http://bit.ly/2moRqQc
24Symbols: http://bit.ly/2m1dwYU
Apple: https://apple.co/2mlj4NY
Playster: http://bit.ly/2kxZqho
Mondadori: http://bit.ly/2msUmLN
OverDrive: http://bit.ly/2ktM1a5

Ε μα…

Γιώργο, καλωσόρισες στο blog "Όμορφη μέσα έξω". Διαβάζοντας το βιογραφικό σου παρατηρεί κανείς ότι είσαι μια πολύπλευρη προσωπικότητα που ασχολείται με τη μουσική, τον κινηματογράφο, την αρθρογραφία και τη συγγραφή βιβλίων. Σε ποιες μορφές τέχνης αφιερώνεις πλέον τον χρόνο σου; 

     Κατ’ αρχήν σε ευχαριστώ και εγώ Μαρία, για τη φιλοξενία στο όμορφο blog σου. Ναι, το βιογραφικό μου, δίνει την εντύπωση σ’ αυτόν που θα το διαβάσει, ότι κάνω πολλά πράγματα μαζί, αλλά δεν είναι έτσι. Το θέμα για μένα είναι να υπάρχει σχετικότητα σ’ αυτό που κάνω. Δυστυχώς είμαι παλιό μοντέλο και δεν διαθέτω κάποιον διακόπτη (χιούμορ) που να τον ανοιγοκλείνω και να λέω: "Τώρα ασχολούμαι με τη μουσική, στοπ η συγγραφή" ή "τώρα ασχολούμαι με τη συγγραφή, στοπ η μουσική". Είναι βλέπεις διαφορετικό το mood για το κάθε concept και το να μεταβαίνεις από το ένα στο άλλο είναι απίστευτη ταλαιπωρία. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ και το εφαρμόζω και στη ζωή μου γενικώς. Αφιερώνομαι σ’ αυτό που κάνω, στο οτιδήποτε κάνω, και άρα -για μένα- δεν γίνεται αυτό που κάνω να είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα, γιατί νιώθω να κόβομαι στη μέση και δεν μπορώ να αποδώσω πουθενά. Μπορεί λοιπόν να ασχολούμαι ή να έχω ασχοληθεί με όλα αυτά, αλλά ασχολούμαι με το καθένα κατά περιόδους και σε κάθε περίοδο το αντικείμενο είναι πάντοτε ένα. Από το 2012 λοιπόν που προέκυψε στη ζωή μου η συγγραφή έχω αφιερωθεί σ’ αυτήν. Ήταν βλέπεις για μένα μία  καινούργια εμπειρία που μου χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα και με πήρε μαζί της. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει όλο αυτό, ούτε κάνω μακρόπνοα σχέδια. Απλώς έχω αφεθεί στο ταξίδεμα και το απολαμβάνω.


Ποια από όλες αυτές τις μορφές πολιτισμού, τις οποίες υπηρετείς, σε γεμίζει περισσότερο ως άνθρωπο ή σε ποια ενδεχομένως θα ήθελες να δώσεις όλο σου το είναι;

     Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά δίνω όλο μου το είναι σε ό, τι κάνω. Για μένα δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί αλλιώς πώς θα απολαύσω αυτό που κάνω; Τώρα, όπως είπα και πριν, έχω ανέβει στο τρένο της συγγραφής, ταξιδεύω, και τα βαγόνια είναι …αρκετά!


Περίπου από ποια ηλικία και μετά άρχισες να νιώθειςτην ανάγκη να εξωτερικεύσεις τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και ποιο ήταν το πρώτο είδος που σε τράβηξε;

     Από τα σχολικά μου χρόνια θα έλεγα, γιατί ήρθα σε επαφή με τον γραπτό λόγο μέσα από το μάθημα των Ελληνικών και τις εκθέσεις που έγραφα. Όμως τα πάντα κινούνται σε έναν ρυθμό έτσι δεν είναι; Ακόμα και ο λόγος είτε είναι γραπτός, είτε είναι προφορικός, έχει κι αυτός έναν ρυθμό, και ο ρυθμός είναι μουσική. Μπορεί λοιπόν ασυνείδητα να είχα ήδη μπει στον κόσμο της συγγραφής αφού είχα αρχίσει να γράφω, συνειδητά όμως, η μουσική ήταν αυτή που με τράβηξε πρώτη.  


Όσοι σε γνωρίζουν από κοντά, σε περιγράφουν ως έναν αθεράπευτα ρομαντικό, ευγενή, με αίσθηση δικαιοσύνης και μετριόφρονα χαρακτήρα. Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να διαπρέψει στο είδος του, όποιο κι αν είναι αυτό, αν δεν διέθετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

     Μα… τα χαρακτηριστικά αυτά, είναι ανθρώπινα και το θέμα είναι να διαθέτεις ήθος ως άνθρωπος. Από κει και πέρα, σε ό,τι κι αν κάνεις, αυτό θα βρει τρόπο να εκφραστεί. Αν όμως δεν το διαθέτεις, τότε  αυτό που θα βρει τρόπο να εκφραστεί θα είναι η άρνηση που θα εκπέμπεις.  


Υπήρξε κάποιο ξεχωριστό γεγονός που σε έστρεψε στη συγγραφή βιβλίων ή ήταν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;

     Μπορεί να ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, ή μπορεί κάποια μυστική δύναμη να ετοίμαζε το έδαφος χωρίς εγώ να το ξέρω. Η συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος, του "Heaven Adventures"   προέκυψε μέσα από μία διαδικτυακή φιλοσοφικο/θρησκευτική συζήτηση και τα θέματα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα αυτό, είναι προϊόν δεκαετούς μελέτης. Η αιτία λοιπόν -που ήταν η μελέτη- υπήρχε, αλλά έλλειπε η αφορμή, την οποία μου την έδωσε αυτή η συζήτηση.


Σε ποια είδη του γραπτού λόγου έχεις εξασκηθεί μέχρι τώρα; Υπάρχει κάποιο είδος που σε εκφράζει περισσότερο και για ποιο λόγο;

     Σε κανένα είδος δεν έχω εξασκηθεί. Γράφω αυθόρμητα. Όσο για το είδος που με εκφράζει, αυτό είναι το φανταστικό και με γοητεύουν τα χωρο-χρονικά ταξίδια. 


Τι σημαίνει η συγγραφή για σένα;

     Η συγγραφή είναι για μένα πολλά πράγματα. Είναι εκτόνωση, είναι ψυχοθεραπεία, αυτογνωσία, είναι προσωπική βελτίωση και βέβαια είναι και επικοινωνία.


Έχεις δεχτεί επιρροές από κάποιον ή κάποιους συγγραφείς/ποιητές, και ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας/ποιητής;

     Το να έχω δεχτεί επιρροές το θεωρώ φυσικό, αλλά δεν ξέρω από ποιον ή από ποιους. Αυτό ίσως να μπορέσουν να το διακρίνουν οι κριτικοί βιβλίων. Ξέρεις… αυτοί που λένε: "Χμ… εδώ διακρίνω επιρροές από τον τάδε, αλλά θα μπορούσα να πω πως μοιάζει και με τον τάδε". Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι οι Tom Robbins & Stephen King. 

Συμμερίζεσαι την άποψη ότι η λογοτεχνία του φανταστικού έχει συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, κι αν ναι, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

     Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με αυτή την άποψη. Νομίζω άλλωστε ότι ο καθένας μας έλκεται από κάποιο είδος. Παντού συμβαίνει αυτό. Και σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε κάθε τέχνη. Είτε πρόκειται για ταινίες είτε για βιβλία, άλλος προτιμάει τα αστυνομικά, άλλος τα ερωτικά, άλλος τα τρομακτικά, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Για την Ελλάδα όμως, θα έπρεπε η λογοτεχνία του φανταστικού να βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Και λέω "θα έπρεπε", επειδή στη λογοτεχνία του φανταστικού είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες και εννοώ βέβαια τα Ομηρικά έπη "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια". Τι πιο κορυφαία λογοτεχνία του φανταστικού απ’ αυτά; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι χωρίς "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια", δεν θα είχαμε ούτε την "Αινειάδα" του Βιργίλιου. Έχουμε δηλαδή ένα ολόκληρο σχολείο μέσα στα πόδια μας και τολμάμε να διαβάζουμε …Άρλεκιν; 


Έχεις εκδώσει ως τώρα τέσσερα μυθιστορήματα αλλά και αρκετές συλλογές διηγημάτων. Υπάρχει κάποια λογοτεχνική αλληλουχία μεταξύ των τεσσάρων βιβλίων σου; Μίλησέ μας λίγο για το καθένα από αυτά τα μυθιστορήματα.

     Τα τέσσερα μυθιστορήματα έχουν κοινό ήρωα τον Ορφέα, αλλά είναι αυτοτελή και εντελώς διαφορετικά στη θεματική τους.

      Αυτό που συμβαίνει στο  "Heaven Adventures" (2012), είναι η αντιπαράθεση του αρχαιοελληνικού τρόπου σκέψης και του εβραϊκού, πράγμα  που σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην αγγίζονται  και θέματα που αφορούν στις πατρώες θρησκείες των δύο λαών. Οι δύο πρωταγωνιστές (Ορφέας & Ιησούς), γίνονται περιπατητικοί φιλόσοφοι συζητώντας, αλλά όλο αυτό συμβαίνει μέσα από απίστευτο χιούμορ και σε άκρα φιλική ατμόσφαιρα.

      Η περιπέτεια του "Νο. 9" (2013), μπαίνει σε ενέργεια από τη στιγμή που συμβαίνει ένα δυστύχημα στον ήρωα και η πλοκή αφορά σε ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Επίσης εδώ, θα συναντήσουμε τη συνύπαρξη των αντιθέτων (καλό-κακό, σκοτεινό-φωτεινό, θετικό-αρνητικό κλπ, αλλά και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης: Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά).

      Στο "Al-Andalus" (2014), ο Ορφέας κάνει ένα χωροχρονικό ταξίδι. Πηγαίνει στην Ισπανία του 10ου αιώνα μ.Χ., γίνεται Reconquistador και επιδιώκει την επανάκτηση της λύρας του από τον Χαλίφη Αμπντ Αλ-Ραχμάν Γ’. 


Το πιο πρόσφατο βιβλίο σου έχει ως τίτλο "Κ.". Ποια είναι η πηγή έμπνευσης του και τι μηνύματα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες του;

     Το "Κ." (2016) που είναι το τέταρτο μυθιστόρημα είναι κι αυτό ένα χωρο-χρονικό ταξίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν προσδιορίζεται ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος. Η πλοκή αφορά σε ένα ζευγάρι που συναντιέται πολλές φορές μέσα στους αιώνες και που αν θέλω να την κλείσω μέσα σε ελάχιστες λέξεις, θα σε παραπέμψω Μαρία, στο κείμενο που γράφω στο οπισθόφυλλο:

      "Το Σύμπαν δεν μας στέλνει τους ανθρώπους που θέλουμε. Μας στέλνει αυτούς που χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν, να μας αγαπήσουν, να μας αφήσουν, να μας πληγώσουν, να μας διδάξουν και να μας κάνουν αυτό που είμαστε προορισμένοι για να γίνουμε". 

      Εμπνέομαι από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, από όλα όσα βιώνω ή έχω βιώσει  και γενικώς στα μυθιστορήματά μου, αλλά και στη συλλογή των μικρών ιστοριών που έχω εκδώσει με τίτλο "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015), πραγματεύομαι τις ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να σκοπεύω να περάσω κάποια μηνύματα. Θέλω να πω ότι αυτό δεν είναι ούτε στόχος ούτε αυτοσκοπός. Είναι καλύτερα να αφήνουμε κάποια πράγματα να συμβαίνουν αντί να τα προκαλούμε. Όπως στη μουσική είμαι πρώτα ακροατής και μετά μουσικός, έτσι και στη λογοτεχνία είμαι πρώτα αναγνώστης και μετά συγγραφέας. Πιστεύω ότι με την ανάγνωση βελτιώνουμε τους εαυτούς μας, και άρα, αυτό που συμβαίνει σε εμένα με την ιδιότητα του  αναγνώστη, ευελπιστώ να συμβαίνει και σε όσους με διαβάζουν. 


Τι είναι εκείνο που σε γοητεύει περισσότερο, όταν αρχίζεις να γράφεις κάτι καινούργιο; Με άλλα λόγια από πού αντλείς έμπνευση;

     Βασικά με γοητεύει η ιδέα ότι ξεκινάω ένα καινούργιο ταξίδι και σε πληροφορώ ότι ταξιδεύω απίστευτα. Η έμπνευση είναι η συνάντηση του τυχαίου με την επιθυμία για δημιουργία και αντλείται από τα πάντα. Από μία ματιά, από ένα άγγιγμα, από μία λέξη… από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.


Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει ολοκληρωμένο κάποιο υπό έκδοση έργο σου και γιατί;

     Καλό είναι να υπάρχει κάποιος που να έχει αυτόν το ρόλο, γιατί ενδεχομένως να σου επισημάνει κάτι που σου έχει ξεφύγει. Εγώ έχω έναν Φύλακα-Άγγελο που κάνει αυτή τη δουλειά.


Θα μας αποκαλύψεις κάτι από τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

     Ναι, έχω έτοιμη μία συλλογή με πεζά ποιήματα, και αυτές τις ημέρες τελειώνω κάτι πολύ σημαντικό που είναι για μένα έργο ζωής και έχω αρχίσει να το γράφω από το 2004. Θα ήθελα όμως να μην αποκαλύψω περί τίνος πρόκειται. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι αφορά στη μουσική.


Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να εκδώσει για πρώτη φορά λογοτεχνικό του έργο, αλλά ενδεχομένως διστάζει λόγω της οικονομικής κρίσης; Τελικά κατά τη γνώμη σου η κρίση μάς έκανε καλό ή όχι, όσον αφορά στη λογοτεχνική παραγωγή;

     Αν περιμένει να βγάλει πολλά λεφτά και να γίνει πλούσιος κάνει πολύ καλά που διστάζει, διότι θα απογοητευθεί (χιούμορ). Η κρίση, μας έκανε καλό στις τέχνες γενικώς, γιατί βλέπεις, κλειστήκαμε και το κλείσιμο ζητάει εκτόνωση. Με τα όπλα που διαθέτει λοιπόν ο καθένας εκτονώνεται. Με συναυλίες, με ταινίες, με βιβλία, με ζωγραφικές… όπως ο καθένας μπορεί να εκφραστεί και να εκφράσει αυτό που μας συμβαίνει και όχι μόνο.

      Όσο για τη συμβουλή, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Μάλλον τη γνώμη μου θα πω, κααι η γνώμη μου λοιπόν είναι, ο οποιοσδήποτε μελλοντικός  "συνάδελφος" να μη διστάζει καθόλου. Η συγγραφή δεν είναι μόνο εκτόνωση και  ψυχοθεραπεία. Είναι και επικοινωνία, και δεν έχει κανένα νόημα για κάποιον να γράφει και να τα κλείνει στο συρτάρι. Απολύτως κανένα. Άλλωστε, τις πένες τις χρειαζόμαστε ειδικά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, διότι όπως και να το κάνεις το πράγμα, η δημιουργία, από τα δύσκολα γεννιέται. 


Γιώργο, σε ευχαριστώ θερμά για την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου δαπανώντας από τον πολύτιμο χρόνο σου! Εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία με ό,τι καταπιάνεσαι και να έχεις πάντα έμπνευση και δημιουργικότητα!

      Η τιμή είναι δική μου Μαρία. Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι καλή συνέχεια στο blog σου.

Η Συνέντευξη: Εδώ!

Αγαπημένοι βιβλιόφιλοι…

Σήμερα θα κάνουμε ένα φανταστικό ταξίδι συντροφιά με το συγγραφικό έργο "Κ." του Γιώργου Μπιλικά από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Θα το αποκαλούσα περιπέτεια φαντασίας, αλλά και μέσο αυτοβελτίωσης, διότι καθώς εξελίσσεται η ροή της ιστορίας, μέσω των εμπειριών αλλά και των σκέψεων των χαρακτήρων, σκοπό έχει να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη,  αλλά και -με έξυπνο τρόπο- να τον προβληματίσει για τις αρετές και τα πάθη αυτού του κόσμου.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας ο Ορφέας. Ένας τραγουδοποιός με πνευματικές αναζητήσεις αλλά και μεταφυσικές ανησυχίες. Γρίφος, η ταυτότητα του φύλακα αγγέλου του, ενώ οι απορίες ή οι επευφημίες της συνείδησης αντηχούν στο νου του ως ηχώ εκφράζοντας τα ερωτήματα του βαθύτερου εαυτού του. Οι αναγνώστες έρχονται αντιμέτωποι με έναν χείμαρρο συναισθημάτων όταν η αγάπη χτυπά την πόρτα αλλά και όταν τους στοιχειώνει η οδύνη και ο πόνος της απώλειας.

Η ύπαρξη της μνήμης ενός αγαπημένου προσώπου και η "συγκίνηση" των διδαγμάτων της ζωής. Ένα μαγικό ταξίδι τον μεταφέρει στην υπέροχη  Όαση και μαζί με τον πιστό του φίλο  Μπροντ ξεκινούν για τη Βαλένθια με σκοπό την ανασύνταξη του στρατού του Βασιλιά Φανγκ  ώστε να πολεμήσει στη μυθική Λάσα εναντίον του σφετεριστή του Θρόνου, Σάλβα.

Μυστικά έρχονται στην επιφάνεια, και ανατροπές ταράζουν την ισορροπία παγιωμένων καταστάσεων. Μέσω παιχνιδιών της μοίρας, αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας της "Κ.". Σκευωρίες γκρεμίζονται και οι ήρωες οδεύουν προς την ανάδειξη της αλήθειας. Το ταξίδι σφυρηλάτησης της προσωπικότητας ξεκινά και συμβάλει με τον τρόπο του στην ανατροπή του ψεύτικου κυρίαρχου.

Το εξώφυλλο αυστηρό και αινιγματικό σαν τις όψεις ενός νομίσματος. Τι είναι το "Κ. ";

Το "Κ." είναι μια ιστορία με κινηματογραφική ροή που θα σας συναρπάσει και σίγουρα θα εμπλακείτε στα δίχτυα της ιστορίας, αδημονώντας να ανατρέξετε στα επόμενα κεφάλαια. Οι βαρύγδουπες λέξεις αποφεύγονται. Έξυπνο χιούμορ και καυστικές καθημερινές ατάκες χωρίς κουραστικές μα αξιόλογες λογοτεχνικές περιγραφές.

Χείλη επτασφράγιστα κρύβουν μυστικά, ενώ η καρδιά ψιθυρίζει ανείπωτες επιθυμίες πέρα από τα δεσμά της καθημερινότητας. Η αστροφεγγιά καθρεφτίζεται στα νερά της κρυστάλλινης λίμνης. Υπόγειες σπηλιές, παραμυθένιες πόλεις, αλλά κι από τα βάθη μιας σκοτεινής έρημου αναδύονται οι χειρότεροι φόβοι του νου. Συγκρούσεις βασιλείων και σφετεριστές του Θρόνου. Ο έρωτας εύθραυστος με την αγάπη να ανθίζει  προσεχτικά κατά την διάρκεια του χρόνου και να φλογίζεται υπό το λαμπερό φως των αστεριών. Κόκκινο το χρώμα του πάθους και "γρίφος" του πρωταγωνιστή.

Εξυμνεί τη ζωοφιλία και τον δεσμό ανθρώπου και ζώου. Μια επιλογή που ίσως και να προκαλούσε φόβο λόγω των άγριων ενστίκτων του ζώου ή της όψης του, που με σεβασμό, αγάπη και καθοδήγηση μετατρέπεται σε έναν πιστό σύμμαχο στη ζωή αλλά και στις ατέρμονες μάχες.

Ελάτε να ψηλαφίσουμε ψήγματα μαγείας νιώθοντας την ενέργεια του χώρου, αλλά και να βιώσουμε μικρά θαύματα ανάμεσα μας. Να μάθουμε για τις πτυχές της μαγείας ως κινητήρια δύναμη, που καθρεφτίζεται στο είδος των δραστηριοτήτων μας, λαμπερή σαν τον Ήλιο ή ζοφερή σαν την Σελήνη. Για τους κύκλους ακμής και παρακμής μέσα από λαϊκές δοξασίες!

Να μάθουμε για την αίσθηση του χρόνου που παρασέρνει τους ανθρώπους και πως το "πάντα" και το "ποτέ" δεν συμβιβάζονται στη ροή του. Για τις στιγμές χαράς και αγαλλίασης που σημαδεύουν την αιωνιότητα σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Πως η ρευστότητα της ζωής αλλοιώνει τα όνειρα της ύπαρξης. Για τις διαφορές μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας.

Αλήθεια εσείς, έχετε συναντήσει την αδερφή ψυχή σας; Μέσα στο "Κ." θα ανακαλύψετε την ωραιότερη έκφραση θαυμασμού για εκείνον τον θεόσταλτο  άνθρωπο που ολοκληρώνει την ύπαρξη μας, που γεφυρώνει τα χάσματα λόγω της ψυχικής επικοινωνίας και στέκεται βράχος στις δυσκολίες της ζωής  σας.

Το βιβλίο αποτελείται από ευδιάκριτα και ευανάγνωστα κεφάλαια με αρίθμηση και τιτλοφόρηση. Στο μυθιστόρημα εμπεριέχονται στίχοι τραγουδιών του συγγραφέα δίνοντας μια μελωδική τονικότητα.

Κατάλληλο για όλες τις ηλικίες που θέλουν να ταξιδέψουν σε μια επική περιπέτεια φαντασίας και να απολαύσουν μηχανορραφίες, επικές μάχες, σαγηνευτικές σκηνές, αλλά και να ταξιδέψουν μέσα από τις λέξεις σε φιλοσοφημένα ερωτήματα της ζωής.

Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση, θα ήθελα να σας αποχαιρετήσω με μια έκφραση που χαρακτηρίζει το βιβλίο: "Αγάπη και Φως".

                                                                                                                   Βασιλική Μπούζα

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους μου, που το Σάββατο 13 Μαίου με τίμησαν με την παρουσία τους στην παρουσίαση της "Τετραλογίας του Ορφέα" (Heaven Adventures, No. 9, Al-Andalus & K.).

Παρουσίαση του βιβλίου "Κ."

Σάββατο 4 Μαρτίου στη Λάρισα
"Κανάρια"
Παναγούλη 12
17:30 - 20:00

Κυριακή 5 Μαρτίου στον Βόλο
"Πολυχώρος Ωδείου Φουντούλη"
Αντωνοπούλου 17
17:30 - 20:00

Νιώθω ιδιαίτερη χαρά και τιμή που ο αγαπητός φίλος ομότεχνος Γιώργος Μπιλικάς, με επέλεξε να συμμετάσχω στο πέμπτο του βιβλίο γράφοντας τον πρόλογο! Απόλαυσα την διαδικασία και φυσικά την δομή του έργου! Να είσαι καλά Γιώργο και να συνεχίσεις να δημιουργείς!! 

Απόσπασμα από τον πρόλογό μου για το βιβλίο του Γιώργου, "Κ." που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

[...] Ίσως πει κάποιος, "ακόμα μια μυθιστορηματική αναφορά στον κόσμο του φανταστικού", είναι όμως έτσι; Είναι μόνο αυτό; Και η αγάπη; Η αιώνια υπερβατική αγάπη καθώς και η αποστολή κάθε ανθρώπου τί ρόλο παίζουν; Στο πέρασμά μας απο την ζωή συναντούμε πολλούς ανθρώπους και από τον καθένα τους μαθαίνουμε και κάτι. Όμως μόνο ένας απο τους ανθρώπους αυτούς είναι η Αδελφή Ψυχή μας. Εκείνος που όταν τον συναντήσουμε θα το νιώσουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Πολλές φορές συμβαίνει να συναντά κανείς την Αδελφή Ψυχή του την πιο ακατάλληλη στιγμή. Όταν έχει ήδη “βολευτεί”, “τακτοποιηθεί” στην ζωή του και τότε αναρωτιέται γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί το σύμπαν ενώνει δύο ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι μαζί; [...]

Από την Καλαμάτα ξεκινάει την περιοδεία του το "Κ." μεθαύριο Σάββατο 14 του μήνα. 

Ένα βιβλίο του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη όχι μόνο για τους λάτρεις του μεγάλου τροβαδούρου, αλλά και για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι μαζί του.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Dylan, στίχους του μεταφρασμένους, αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του, καθώς και άγνωστες πτυχές του έργου του και της καλλιτεχνικής του πορείας, της σχέσης του με το σκάκι, τον Σαίξπηρ, τον κινηματογράφο και τη ζωγραφική. Γίνεται αναφορά στο ιστορικό της υποδοχής του ίδιου και του έργου του στην Ελλάδα, ενώ περιέχεται και η σχετική βιβλιογραφία.

Το βιβλίο έχει έκταση 192 σελίδες με ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό και ένα ένθετο 16 σελίδων με έγχρωμο φωτογραφικό υλικό. Αποτελεί την ιδανική πρόταση δώρου και απευθύνεται τόσο σε μυημένους όσο και σε όσους θέλουν να γνωρίσουν το φαινόμενο Dylan!

Ο Dylan, τραγουδώντας και δημιουργώντας στη γλώσσα του Μεγάλου Βάρδου, άλλαξε τη ζωή μας. Άλλαξε τη ζωή χιλιάδων αντρών και γυναικών. Είναι κάτι περισσότερο από εκφραστής της εποχής μας, και φυσικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από τραγουδοποιός. Ο Dylan είναι ποιητής, είναι ένας από τους πιο σπουδαίους  χρονικογράφους του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Η φωνή του Dylan είναι η φωνή των καιρών μας, είναι η μνήμη όσων γεγονότων στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Δεν γράφει απλώς τραγούδια. Περιπλανιέται στα σοκάκια της Νέας Υόρκης και αφουγκράζεται το βουητό της μεγαλούπολης, ενώ συνάμα καταβυθίζεται στις προφητικές εικόνες των ποιητών. Ο Έζρα Πάουντ, ο Τ. Σ. Έλιοτ, ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Κάρολος Μπωντλαίρ, ο Ουίλιαμ Μπλέικ θα είναι οι αγαπημένοι του ποιητές. Και δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ. 

Στα μισά του δρόμου μέσα από το ταξίδι της ζωής μας συνειδητοποιούμε ότι ακόμη καταπιανόμαστε με ό,τι μας παρέσυρε στον γλυκό όλεθρο ήδη από την εφηβεία μας. Οι δημιουργοί, τα ρεύματα των πρωτοποριών, οι ποιητές, οι μυθιστοριογράφοι και οι τροβαδούροι που μας έβγαλαν από τα σπίτια μας και μας ώθησαν να πάρουμε τους δρόμους. Ήμασταν, και παραμένουμε, παιδιά του Debord και του Dylan. Ήταν η πυρακτωμένη ευαισθησία και η παγερή λογική τους, η ικανότητά τους να πορεύονται με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο, το εφαλτήριό μας. Οι συναρπαστικές τους παρτίδες στη σκακιέρα των ημερών και των νυχτών στάθηκαν οι οδοδείκτες μας. Και μας οδήγησαν εκεί όπου έμελλε να οδηγηθούμε.

Στις 13 Οκτωβρίου του 2016, ο Bob Dylan απέσπασε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είναι ο δέκατος τέταρτος αμερικανός νομπελίστας, o πέμπτος ποιητής και ο μοναδικός μουσικός των Ηνωμένων Πολιτειών που τιμάται με το βραβείο αυτό.

"Θεωρώ ότι το Νόμπελ στον Dylan είναι σαν να καρφώνεις ένα μετάλλιο στο όρος Έβερεστ, γιατί είναι το πιο ψηλό βουνό στον κόσμο".
Leonard Cohen

Με την Σουηδέζα ηθοποιό Εύα Στυλάντερ είμαστε φίλοι εδώ και μια εικοσαετία. Γνωριστήκαμε όταν γυρίζαμε το “Αντίο Βερολίνο”, και στη συνέχεια δουλέψαμε και εξακολουθούμε να δουλεύουμε και σε άλλες ταινίες μαζί.

Στις 6 & 7 Οκτωβρίου ήμασταν στο Κουκάκι, καλεσμένοι σε ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα και εκεί η Εύα με ρώτησε αν έχω κάποιο μυθιστόρημα να της δώσω για να το δει με θεατρική ματιά. Μήπως δηλαδή μπορέσει να το μετατρέψει σε θεατρικό έργο με σκοπό φυσικά να ανεβεί και να παιχτεί στο θέατρο από τον θίασο με τον οποίο συνεργάζεται. Σκέφτηκα το “No. 9” που δεν είναι ακριβό σαν παραγωγή, που δεν έχει ιδιαίτερες σκηνικές απαιτήσεις και που επί σκηνής, δεν είναι πολυπρόσωπο. Της το πρότεινα χωρίς να της πω τον τίτλο και κλείσαμε ραντεβού για την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στις 10 το πρωί στο θέατρο “Πόρτα”, αλλά εγώ δεν κατάφερα να πάω. Ε γιατί, για να είμαι εκεί στις 10 έπρεπε να φύγω από το σπίτι γύρω στις 8:30, που θα πει ότι έπρεπε να ξυπνήσω από τα ξημερώματα, για να κάνω τα μπάνια μου, να πιω τους καφέδες μου κλπ. Της τηλεφώνησα, της ζήτησα συγγνώμη και μου έδωσε άφεση λέγοντάς μου ότι ο Οκτώβρης έχει κι άλλες Κυριακές και ότι μπορώ να πάω όποια Κυριακή θέλω προκειμένου να δω δηλαδή και την πρωινή παράσταση, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να ξυπνήσω.

Χθες είχαμε στην Αλκυονίδα την πρεμιέρα της πρόσφατης ταινίας που δουλέψαμε με την Εύα (“Invisible”) όπου εγώ πήγα μεν με το βιβλίο στα χέρια, αλλά η Εύα δεν ήρθε στην προβολή. Είπα να το χαρίσω στον Στάνκογλου που το καλοκοίταζε αλλά μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε να μη βιάζομαι.

          “Γιάννη πάρτο σε παρακαλώ από την Πρωτοπορία, γιατί αυτό το έχω για την Εύα”.
          “Αφού δεν ήρθε ρε Γιώργο”.
          “Μετά την προβολή δεν θα πάμε όλοι μαζί για ένα ποτό;“.
          “Ναι“.
          “Ε μπορεί λοιπόν να έρθει εκεί”.

Πράγματι, μετά την προβολή πήγαμε για ένα ποτό στο “Εννέα” της οδού Κολοκοτρώνη όπου όντως ήρθε η Εύα, αλλά μόλις με είδε άρχισε να βγάζει καπνούς από τα …αυτιά.

          “Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω“.
          “Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου” εγώ, τίποτα η Εύα.
          “Βρε Εύα μου έλα να σου εξηγήσω…”    
          “Τι να μου εξηγήσεις; Ότι στις 5 Κυριακές που είχε ο μήνας δεν βρήκες μία να έρθεις να με δεις; Δεν σου μιλάω”.
          “Έλα να καθίσουμε κάπου μόνοι μας να σου γράψω μία αφιέρωση. Έλα”.
          “Το έχεις μαζί σου;”.
          “Ε βέβαια”.
          “Θα με κεράσεις ένα ποτήρι κρασί;”.
          “Και δύο και τρία μη σου πω…”.

Όταν της έδωσα το βιβλίο ούρλιαξε.    

          “Πώπω… Γιώργο μου…”.
          “Τι έγινε;”.
          “Έκανες πολύ καλά που δεν ήρθες στο θέατρο”.
          “Εύα μου τι έπαθες; Σε πείραξε το κρασί που ακόμα δεν ήπιες;”.
          “Μα καλά… δεν πρόσεξες τίποτα;”.
          “Δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείς;”.
          “Ευτυχώς που δεν ήρθες σου λέω”.
          ”Γιατί; Το γκρεμίσανε;”.
          ”Μα τι λες τώρα; Παιδί μου κοίτα εδώ. Το βιβλίο σου το λένε “Νο. 9” και βρισκόμαστε στην Κολοκοτρώνη 9 και το μαγαζί το λένε “Εννέα“. Έπρεπε να γίνει έτσι. Πάει και τελείωσε”.

Χθες το βράδυ, η Εύα και εγώ, βρεθήκαμε στην Κολοκοτρώνη 9 σε ένα μπαρ που το λένε ”Εννέα”, της έδωσα το βιβλίο μου που λέγεται ”Νο. 9”, και ήπιαμε από 9 σφηνάκια κερασμένα όλα από την παραγωγή. 9 + 9 = 18 (1 + 8 = 9)         

Τι θέλει να μας πει το Σύμπαν;