Χρόνια και χρόνια, μακριά σε έναν τόπο σκληρό αλλά αγνό, ο άνθρωπος με το πολυμήχανο μυαλό του, στέριωσε στην άκρη του Ταίναρου, ένα Ιερό του Ποσειδώνα, για να κατευνάσει τα ξωτικά της θάλασσας. Για να δεις αυτό το Ιερό, πρέπει να αφήσεις τους θορύβους, τους δρόμους και την τεχνολογία και να πας κοντά στα αερικά και στις νεράιδες. Για να φτάσεις όμως ως εκεί, και να δεις και την Πύλη του Άδη, πρέπει να διασχίσεις όλη τη Μάνη, και η διαδρομή είναι δύσκολη. Πέτρα, πολεμόπυργοι και ξεμόνια από δω, πέτρα, πολεμόπυργοι και ξεμόνια από κει, και ένας ήλιος που είτε δύει είτε ανατέλλει, να σ’ αγγίζει όπου και να βρίσκεσαι. Μία αίσθηση απόκοσμη, αλλά αυτό τον τόπο, αν τον αφουγκραστείς με αγάπη, σου χαρίζει τα πάντα.

     Όχι, δεν κατάγομαι από τη Μάνη, αλλά την έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια, από τις πάμπολλες φορές που την έχω επισκεφθεί. Ιδιαίτερα το Βαθύ και έναν μικρό παραδεισένιο όρμο, την Αλύπα. Από την Αλύπα μέχρι την Πύλη του Άδη θέλεις περίπου 50 λεπτά με το αυτοκίνητο που θα σε πάει μέχρι τα Κοκκινόγεια και μετά έχεις 5-10 λεπτά πεζοπορία για να φτάσεις στη Σπηλιά του Άδη. Αν θέλεις να πας ακόμα πιο νότια και να φτάσεις μέχρι το Φάρο που βρίσκεται στη μύτη του Ταίναρου, θα περπατήσεις περίπου μισή ώρα. Όλα αυτά όμως, πρέπει να τα κάνεις νωρίς και να φροντίσεις να μη σε πιάσει η νύχτα όταν θα επιστρέφεις. Αυτό αφορά στα σημεία της πεζοπορίας.

Αλύπα

     Θέλω να περπατήσω πάνω στα κύματα και κάνω πρόβα. Προς το παρόν, δεν καταφέρνω τίποτα. Μόλις βάζω το πόδι μου μέσα στο νερό βουλιάζω. Το καλοκαίρι θα ορμήσει όπου να ‘ναι για τα καλά και εγώ γράφω. Χορογραφώ τα γράμματα πάνω στο χαρτί. Ο θαλασσινός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο σαν χάδι. Βρίσκομαι στο Νύφι της Μάνης και όλα είναι μαγικά.

     "Ω Θεοί! Ποια κοραλένια μάτια κοίταξαν τη θάλασσα και της έδωσαν αυτό το χρώμα; Ποια αιθέριο πλάσμα περπάτησε πάνω στην άμμο και χρυσαφίζει τόσο;".

     Ξαφνικά η ράχη της θάλασσας ραπίζεται από βροχή. Όμορφη απαλή και καλοδεχούμενη βροχή που όταν οι σταγόνες της, αγγίζουν τη θάλασσα, εκείνη ανυψώνεται στιγμιαία, σε μια ενστικτώδη ικεσία. Είναι η στιγμή που η θάλασσα δοκιμάζει να πετάξει προς τον ουρανό.

     "Όταν άραγε περπατήσω επάνω της τι θα κάνει;".

     Ένα καΐκι που το λένε “Καταιγίδα” μπαίνει στον όρμο και δένει σχεδόν δίπλα μου. Είναι του Καπετάν-Βασίλη του Γκλεζάκου που είχε παίξει και στην ταινία "Τρικυμία" με τους Vittorio Gassman, John Cassavetes, Gena Rowlands & Susan Sarandon που γυρίστηκε εδώ στην Αλύπα το 1981-82. Κάπως έτσι έμπαιναν και οι πειρατές στα πιο παλιά χρόνια.

     Η αντάρα στο βάθος του όρμου, είναι τα χνώτα των ανθρώπων που αγάπησα και έχουν “φύγει”. Να… τους βλέπω… εκεί είναι ο Δάνος, πιο πέρα ο Μπάμπης, ο Ανδρέας, ο Νίκος, ο Λουκιανός, ο Καρακαντάς, ο Τζονιχάκης, και η Λία που είχα έρθει εδώ μαζί της έντεκα φορές. Έντεκα χρόνια ερχόμασταν εδώ κάθε καλοκαίρι, κάθε χρόνο. Αλύπα… όνομα μαγικό και παράξενο. Σπάνιο. Μοναδικό. Ο Δάνος, ο Μπάμπης, ο Ανδρέας, ο Νίκος, ο Λουκιανός, ο Καρακαντάς, ο Τζονιχάκης, και η Λία. Το λίκνισμα των δέντρων είναι η ανάσα τους, και τα χνάρια των βημάτων τους είναι μέσα μου. Με κατοικούν και με διαβαίνουν, και μερικές φορές με πιάνουν αδιάβαστο. Ναι, πιάνουν αδιάβαστο εμένα τον ...αδιάβατο!
     "Αλλά όταν θέλω, είμαι κι απ’ αυτό! Ξέρεις πόσες φορές έχει σταυρωθεί στους δείκτες του ο Χρόνος; Κι ούτε μια ...ανάσταση ρε γαμώτο;".