Όταν η θύμηση γίνεται σπαραγμός, είναι γιατί κάποια νότα σου έχει σκαλώσει στην καρδιά μου, ματώνοντάς την…

Όταν κάποιο λευκό περιστέρι, που καντιλιάζεται στον ουρανό ή που σεργιανά διστακτικά  παραδίπλα μου, αποσπά την προσοχή μου, καθώς αναπολώ, με το βλέμμα χαμένο στον απέραντο θαλάσσιο ορίζοντα, καθισμένος σε ένα παγκάκι της παραλίας, είναι γιατί η ψυχή μου έχει συντονιστεί με την απουσία σου…

Όταν το τσιπουράκι έχει πάψει πια να είναι το γιατρικό που θεραπεύει ακόμα και τα αθεράπευτα, είναι γιατί άξαφνα συνειδητοποιώ πως ο λατρεμένος φίλος, με εκείνο το παιδικό χαμόγελο, δεν θα ξανατσουγκρίσει το ποτήρι του με το δικό μου…

Όταν το κρασί από το αμπέλι σου μοιάζει να μην έχει πια τη γνώριμη εκείνη  πορφυρή αστραποβολιά, τη γεύση του Διονύσου και το οικείο άρωμα της μουλιασμένης γης, είναι γιατί το χώμα του δεν σκάβεται πλέον από τα ροζιασμένα, από την πάλη μαζί του, στιβαρά χέρια σου…

Όταν η μυρωδιά του καπνού του τσιγάρου, που άλλοτε με μεθούσε, με αφήνει πλέον αδιάφορο, είναι γιατί αυτό δεν έχει ανάψει από τον φτηνό πλαστικό αναπτήρα στο προτεταμένο αντρίκιο χέρι σου…

Όταν οι αφηγήσεις δεν με ταξιδεύουν πια, είναι γιατί δεν σμιλεύονται από τη σπάνια μαεστρία του λόγου και της γνώσης σου…

Όταν τα ανέκδοτα δεν με κάνουν πλέον να γελώ, με τον τρόπο που τόσο σου άρεζε, είναι γιατί τώρα δεν ακούγονται από το δικό σου στόμα…

Όταν η φράση «Τι γίνεται καρντάσι;» ηχεί πλέον κοινότυπη, σχεδόν αδιάφορη, είναι γιατί δεν έχει τη ζεστασιά και το ηχόχρωμα της φωνής σου…

Όταν ακούω, τώρα πια, το «Μια συννεφιασμένη μέρα», αλλάζω σταθμό, γιατί δεν ακούγεται από τα χείλη σου με εκείνον τον μοναδικό τρόπο που έκανε, κάθε φορά, τα μάτια ολόκληρης της παρέας μας αλλά και πολλών θαμώνων του καπηλειού, όπου γίνονταν οι Σαββατιάτικες τσιπουροκατανύξεις μας, να βουρκώνουν από συγκίνηση και το λυγμό της φωνής σου…

Όταν η αρμύρα της θάλασσας δεν με μεθά πια, όταν τα αγριεμένα κύματα δεν με προκαλούν να θέλω να σκαρφαλώσω στην αφρισμένη ράχη τους, όταν το χάδι του Γαρμπή  δεν το νιώθω πλέον σαν το ερωτικό άγγιγμα αγαπημένης γυναίκας πάνω στο κορμί, είναι γιατί δεν είσαι πια συνταξιδιώτης στο απέραντο γαλάζιο και δεν καρτερούν, όπως παλιά, προορισμοί μοναδικοί και στιγμές ανεπανάληπτες…

Κοιμήσου, λατρεμένο καρντασάκι, εσύ ησύχασες από το μαρτύριό σου που τόσο καρτερικά και με απίστευτη αξιοπρέπεια υπόμεινες. Οι εφιάλτες είναι πλέον δικό μας προνόμιο, καθώς «…όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα…»

Με απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα ζήσαμε μαζί και εξαιτίας σου…

Ο παντοτινός σου φίλος

Σάββας