Όλη η ιστορία του ανθρώπου, από δημιουργίας του, έχει να κάνει με την προσπάθεια να αντέξει και να επεξεργασθεί επώδυνες απώλειες, από τον εκδιωγμό του από τον Παράδεισο μέχρι την απώλεια ενός άλλου μικρού Παραδείσου -του μοναδικού περιβάλλοντος της μήτρας- και της μακράς σειράς ανάλογων εμπειριών που έπονται. Η ψυχική μας ζωή ξεκινά από τη συνειδητοποίηση πως υπάρχει ένας άλλος πέρα από εμάς και, ως εκ τούτου, πως κι εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας Άλλος. Από τη στιγμή εκείνη, ξεκινά μια επώδυνη πορεία επαναλαμβανόμενων θλίψεων, εγκαταλείψεων, αποχωρισμών, ελπίδων, επανενώσεων, ερώτων, προσδοκιών, απογοητεύσεων, χαράς και μιας συνεχούς απειλής ενός οριστικού τέλους, του θανάτου…

Στη μικρή ρωγμή ανάμεσα στην ανάγκη μας για απόλυτη σύντηξη αλλά και για την απαραίτητη διαφοροποίηση, ξεπροβάλει δειλά-δειλά το τρυφερό βλασταράκι της δημιουργικότητας, δηλαδή, της ανθρώπινης ανάγκης μορφοποίησης, έκφρασης και εύρεσης νοήματος. Σε αυτήν τη μικρή ρωγμή του αφόρητου πόνου και της θλίψης, γεννιέται, λοιπόν, η ανθρώπινη δημιουργικότητα, μέσα από απεγνωσμένες κραυγές και γοερά κλάματα που προσπαθούν να αποκαταστήσουν την επανένωση, να ματαιώσουν την εγκατάλειψη, να αποκαταστήσουν το τραύμα που αυτή πάει να προκαλέσει, να ακυρώσουν, αν είναι δυνατόν, για πάντα την ύπαρξη της ρωγμής αυτής και να ξαναγίνει εφικτή η σύντηξη με το μητρικό σώμα.

Σε αυτήν την αναγκαιότητα βασίζεται, σε μεγάλο βαθμό, και στη συνέχεια της ζωής, η ύπαρξη της δημιουργικότητας και της καλλιτεχνικής έμπνευσης, δηλαδή, στην προσπάθεια και βαθιά ανάγκη του κάθε δημιουργού να μορφοποιήσει και να γεφυρώσει σκόρπια ψήγματα αρχέγονων μνημών, και αισθήσεων βαθειά καταγραμμένων εντός του, δίνοντάς τα νόημα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η έμπνευση των περισσότερων έργων τέχνης κάθε μορφής έχει την πηγή της στον αποχωρισμό, στον πόνο, στη ματαίωση, στη νοσταλγία, στην επανένωση…

Για πρώτη φορά, αυτό γίνεται μέσα από το γοερό κλάμα και τις κραυγές απόγνωσης του νεογέννητου βρέφους εξαιτίας του βίαιου αποχωρισμού του από αυτόν το μικρό παράδεισο. Και ω του θαύματος! Το τρυφερό βρεφικό κορμάκι ξαποσταίνει, τελικά,  πάνω στο μητρικό στήθος, τα χεράκια του γαντζώνονται σ΄αυτό, το κεφαλάκι του γέρνει να το προσκυνήσει, οσμίζεται το μοναδικό άρωμά του και αφουγκράζεται και πάλι τον τόσο οικείο, ρυθμικό και υπέροχο μουσικό χτύπο της μητρικής καρδιάς. Ο πρώτος αρχέγονος ρυθμός, η πρώτη μουσική που γνωρίζει ο Άνθρωπος και που προσπαθεί, με διάφορους τρόπους, στη συνέχεια, να αναπαράξει…

Το πρωταρχικό αντικείμενο της αγάπης κάθε ανθρώπου, ως βρέφους, βρίσκεται στην επανένωση εκείνη που αποκαθιστά το απολεσθέν μοναδικό περιβάλλον της μήτρας και που δεν είναι άλλο από τη μητρική αγκαλιά που δίνει στο νεογέννητο τη σωματική και ψυχική γαλήνη που βίαια και απρόσμενα έχασε. Ακριβώς αυτή η σκηνή του ήρεμου βρέφους μέσα στη μητρική αγκαλιά είναι η αγαπημένη και πιο δημοφιλής στην εικονογραφία της χριστιανοσύνης και όχι μόνο.

Με έναν ανάλογο τρόπο, ο έρωτας δεν είναι παρά η διακαής -συνειδητή ή υποσυνείδητη- επιθυμία μας για επανένωση και σύντηξη με έναν Άλλον, δηλαδή της συμβολικής επαναδημιουργίας του απόλυτα ασφαλούς περιβάλλοντος του μικρού παραδείσου της μήτρας και, αμέσως μετά, του ασφαλούς καταφυγίου της μητρικής αγκαλιάς και του μητρικού σώματος.

Πριν από πολλά χρόνια, επισκέφθηκα την έκθεση έργων μιας δανέζας πρωτοποριακής καλλιτέχνιδας στη Κοπεγχάγη. Ανάμεσα στα έργα της, υπήρχε και μία μήτρα με περιβάλλον (ήχοι, θερμοκρασία, φωτισμός κ.τ.λ.) που να αντιστοιχεί απόλυτα του πραγματικού και σε μέγεθος ανάλογο για έναν ενήλικα. Περιμέναμε στη σειρά για να μπούμε ένας-ένας και να βιώσουμε την εμπειρία που ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Κάποια στιγμή, ήρθε η σειρά μιας κοπέλας, γύρω στα τριάντα, που επειδή αργούσε πολύ να βγει, κάποιος χτύπησε την πόρτα που υπήρχε για να δει μήπως της συνέβη κάτι. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να ανοίξει όταν ακούστηκε η σπαραχτική κραυγή της κοπέλας: «Σας παρακαλώ αφήστε με για πάντα εδώ, δεν θέλω να φύγω, βρήκα, επιτέλους, τον παράδεισό μου»…