φίλες, φίλοι,

καμιά φορά και τώρα πιο συχνά με αυτά που μας βρήκανε, αναπολώ την Ελλάδα που πέρασε, την Ελλάδα της νιότης μου και με πιάνει μια νοσταλγία. Καταστάσεις που μόνο με το μυαλό μπορώ να ξαναζήσω.

Ήταν φτωχή η Ελλάδα τότε, αλλά οι Έλληνες διψούσαν για την πρόοδο, την κουλτούρα, την γνώση, τις σπουδές, την με κάθε θεμιτό μέσο αλλάγή της ζωής τους. Το να αποκτήσουν ένα σπίτι, ήταν μια από τις προτεραιότητές τους. Και σε λίγα χρόνια το είχαν.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να τα βάλω όλα με την σειρά.

Θυμάμαι που η Ελλάδα ολόκληρη, ήταν ένα απέραντο εκκολαπτήριο της Μουσικής. Όλος ο κόσμος μάθαινε μουσική. Μικροί, μεγάλοι θέλανε να μάθουν ένα μουσικό όργανο, θέλανε να κάνουν ένα μουσικό συγκρότημα, εκατοντάδες ήταν από αυτά και μερικά αξιόλογα, χιλιάδες νέοι και όχι μόνο, θέλανε να γίνουν τραγουδιστές, να γυρίσουν ένα μικρό δισκάκι με τραγούδια και οι φωνογραφικές εταιρείες, έσκαγαν η μια κοντά στην άλλη.

Και εγώ τότε , φιλόδοξος νέος μουσικός, τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός, σκάρωσα την δική μου Εταιρεία Δίσκων, την DREAM, που από αυτή κυκλοφόρησαν τα πρώτα μου τραγούδια.

Το "Έχω μιαν αγάπη" μάλιστα έμελλε να ακούγεται για πολλά χρόνια από τους τότε κρατικούς σταθμούς. Ήμουν ο γνωστός άγνωστος, που με την πιο οργανωμένη εταιρεία Δίσκων που έκανα αργότερα την OREALPHONE, έγινα κάπως πιο γνωστός.

Τόσο γνωστός που πολλοί άρχισαν να με φοβούνται. Γνωστοί και άγνωστοι ξεπέζευαν κάθε μέρα στην κλινική του χρηματοδότη της Εταιρείας και έσπερναν ζιζάνια, από ζήλια, γιατί η "OREALPHONE" που σκάρωσα τότε, είχε αρχίσει να γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των μεγαλύτερων εταιρειών.

Και τότε συνέβη το απίστευτο ίσως από μερικούς γεγονός.

Μεγάλος ιδιοκτήτης Φωνογραφικής εταιρείας, ήρθε στο γραφείο μου, στην οδό Πειραιώς , δυο βήματα από την Ομόνοια και μου πρότεινε να μου δώσει το τεράστιο ποσό των 2 εκατομμυρίων τριακοσίων χιλιάδων δραχμών (το 1971) για να φύγω από την Εταιρεία μου που κατά 50% ήταν δική μου και να πάω στην δική του, με την υπόσχεση πως θα με έκανε μεγάλο όνομα.

Μα εγώ σημαδεμένος με τις αρχές που μου έδωσαν οι γονείς μου, σχεδόν τον έδιωξα βίαια και δεν δέχτηκα να κάνω τέτοια ατιμία.  

Σε 2-3 μήνες ο χρηματοδότης, εγκατέλειψε την εταιρεία παρότι πουλούσε εκατοντάδες δισκάκια βινυλίου.

Οι διάφοροι παλιάνθρωποι κατάφεραν να πείσουν την συνεταίρο μου (την σύζυγο του χρηματοδότη) να φύγει από την Εταιρεία, πάνω που το όνειρο άρχισε να πραγματώνεται. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες από εδώ, όμως κάπως έτσι έχασα το τραίνο που πέρασε από εμπρός μου, το πρόλαβα , αλλά  ύστερα από δυο τρεις στάσεις κάποιοι με κατέβασαν. Το θέμα όμως δεν είναι αν έχασα εγώ, πιστεύω πως και η Ελληνική μουσική έχασε, και από εμένα , αλλά και από ένα σωρό ελπιδοφόρους καλλιτέχνες που έναν , έναν και με σοβαρά κριτήρια είχα μαζέψει σε αυτή την εταιρεία.  

Ίσως κάποιος πει , βρε adreo τι κάθεσαι και τα γράφεις αυτά.

Απαντώ: Είναι μια πτυχή, μια ιστορία που παρά την πίκρα που μου έδωσε, με κάνει περήφανο, γιατί δεν με δελέασαν τα χρήματα που μου έδινε ο παντοδύναμος ιδιοκτήτης της αντίπαλης μεγάλης Εταιρείας.

Βέβαια γι' αυτή την έντιμη πράξη "τιμωρήθηκα" με την διακοπή της ελπιδοφόρας πορείας μου στην μουσική. Όμως δεν πήγα χαμένος, έκανα Ωδεία,  το Εθνικό Ωδείο Αιγάλεω, και Ν. Ηρακλείου ( με την σύζυγο αυτό), Σχολές μουσικής, το Πρότυπο Αθηναϊκό μουσικό Εκπαιδευτήριο , στο Αιγάλεω, στην Κυψέλη και στο Μαρούσι, επιχείρηση Μουσικών οργάνων, κυρίως πιάνων, την "ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ" και πολλά άλλα.

Βέβαια αυτά δεν τα γράφω με εγωιστική διάθεση, απλά αναπολώ την άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα της νιότης μου, τότε που όλοι σχεδόν οι Έλληνες ήταν νοικοκυραίοι, που είχαν κάνει την Ελλάδα ένα απέραντο εργοτάξιο, με το τίποτα , με την δύναμη της ψυχής, την εργατικότητα, την τίμια συμπεριφορά.  

Θα υπάρξει κάποιος που θα με πει εγωιστή;

Την αλήθεια περιγράφω και θλίβομαι που σήμερα οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν μια δουλειά για να ζήσουν, να κάνουν οικογένειες, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Ε, κύριοι κυβερνήτες με ακούτε; Με το τίποτα τότε όλοι μας κάτι κάναμε. Μερικοί μάλιστα μεγαλούργησαν. Ήταν μια άλλη Ελλάδα που ο Λαός της έκανε χιλιάδες θαύματα.

Δεν ξέρω τώρα γιατί δεν γίνονται  θαύματα.

Μήπως πέσαμε σε χειμερία νάρκη;

Ας ξυπνήσουμε και αυτοί που μας κυβερνούν ας καταλάβουν, πως πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει  με εξωφρενικές φορολογίες, με το διώξιμο των νέων στο εξωτερικό, και χίλια δυο αντεπιχειρησιακά αλλά αντεργατικά μέτρα.

adreo