Θ΄ αφήσω τις νότες μου
να τραγουδάνε,
πέραν των ορίων μου,
στον απέραντο Κόσμο.
Θ΄ αφήσω την σκέψη μου
ν΄αποζητά όλες τις ιστορίες της ζωής μου,
άναρχα και χωρίς πρόγραμμα,
στις ματωμένες εσχατιές
των επιθυμιών μου.
Και μ΄ένα νυχτερινό σφύριγμα
κάτω από τον έναστρο ουρανό,
θα μαζέψω όλες τις χαμένες ελπίδες μου,
να τις θωπεύσω,
σαν αγάπες αξέχαστες....
Κ΄ ύστερα.... κ΄ ύστερα θ΄αποκοιμηθώ.