Θ΄ αφήσω τις νότες μου

να τραγουδάνε,

πέραν των ορίων μου,

στον απέραντο Κόσμο.

Θ΄ αφήσω την σκέψη μου

ν΄αποζητά όλες τις ιστορίες της ζωής μου,

άναρχα και χωρίς πρόγραμμα,

στις ματωμένες εσχατιές

των επιθυμιών μου.

Και μ΄ένα νυχτερινό σφύριγμα

κάτω από τον έναστρο ουρανό,

θα μαζέψω όλες τις χαμένες ελπίδες μου,

να τις θωπεύσω,

σαν αγάπες αξέχαστες....

Κ΄ ύστερα.... κ΄ ύστερα θ΄αποκοιμηθώ.