Πέρασε μόλις μια βδομάδα από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές και ήδη γινόμαστε μάρτυρες ενός νέου ήθους που δεν είναι άλλο από αυτό που πάντα υπήρχε στο συγκεκριμένο χώρο, δηλαδή το ήθος της υποκρισίας, της εμπάθειας, της αλαζονείας  και της άσβεστης εχθρότητας.

Πριν από δύο χρόνια περίπου,  αν δεν κάνω λάθος, είχε επιχειρηθεί και πάλι να χρισθεί επίτιμος διδάκτορας του Α.Π.Θ. ο μητροπολίτης του διχασμού, του φανατισμού και της εμπάθειας. Οι αντιδράσεις τότε εντονότατες και οδήγησαν στη ματαίωση της αναγόρευσης αυτής. Όχι, όμως, και αυτή τη φορά καθώς λήφθηκαν όλα τα απαραίτητα μέτρα. Εντελώς στα μουλωχτά και χωρίς την παραμικρή ενημέρωση του τύπου ή της ευρύτερης πανεπιστημιακής κοινότητας και του λαού της πόλης, πέραν κάποιων εκκλησιαστικών καναλιών, έγινε η μοναδική αυτή αναγόρευση. Θριάμβευσε και πάλι το δημοκρατικό πνεύμα και το πολυαναμενόμενο νέο ήθος. Γιατί χρειάζεται να εκτίθεται ολόκληρη η εκκλησιαστική κοινότητα και το πνεύμα που αντιπροσωπεύει προς χάριν ενός ματαιόδοξου και εμπαθούς ιεράρχη που δέχθηκε να γίνει η αναγόρευσή του κάτω από τόση αδιαφάνεια; Δίχως αυτήν δεν θα μπορούσε να περάσει την πόρτα του Παραδείσου;

Δεύτερο δείγμα του νέου ήθους ο διορισμός του πρώην αρχηγού της ΕΛΑΣ, την εποχή που συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, ως Γ. Γ. Δημόσιας τάξης. Η σημερινή κυβέρνηση ζητούσε τότε την κεφαλή του ατόμου αυτού επί πίνακι, θεωρώντας τον ως έναν από τους βασικούς υπεύθυνους της αποτυχημένης διαχείρησης της κατάστασης. Σήμερα το χρίζει ως Γ.Γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης...

Τρίτο δείγμα του νέου ανατέλλοντος ήθους οι δηλώσεις της νέας υφυπουργού Εργασίας, που εντελώς απροκάλυπτα, αποκάλεσε ως «ψυχικά νοσούντες» όλους τους αγωνιστές που βασανίστηκαν απάνθρωπα ή/και δολοφονήθηκαν από τη Χούντα. Ψυχικά άρρωστος, λοιπόν, ο Αλ. Παναγούλης, ο Ανδ. Λεντάκης, ο Καράγιωργας, ο Μανδηλαράς, ο Μουστακλής, ο φίλος μου ο Περικλής Κοροβέσης και τόσοι άλλοι…

Όταν μια νεόκοπη πολιτικός και νέος άνθρωπος, που δεν ζούσε καν την εποχή εκείνη, δίχως λόγο και «εν ψυχρώ», γίνεται τόσο προκλητικά βλάσφημη απέναντι σε αγωνιστές της Δημοκρατίας, αποδεκτούς από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, μη σεβόμενη καν τη μνήμη των περισσοτέρων από αυτούς, τότε δεν έχουμε νέο ήθος αλλά νέο βούρκο που, αν συνεχίσει, ίσως και μας καταπιεί…