Πριν από μερικές δεκαετίες, το σεξ πριν από το γάμο θεωρούνταν σχεδόν αδιανόητο. Στις μέρες μας, είναι πιο αυτονόητο ακόμα και από την ύπαρξη μιας σχέσης. Είμαστε τουλάχιστον δύο φορές πιο «ελεύθεροι» απ΄ότι στη δεκαετία των μεγάλων αλλαγών, σε όλα τα επίπεδα, αυτή του ΄60, αλλά φοβόμαστε όσο ποτέ την…αγάπη, τη συναισθηματική δέσμευση…

Τώρα πλέον, το να είμαστε «ελεύθεροι κι ωραίοι» και να θέλουμε να μιμηθούμε τους πρωταγωνιστές του «Sex & the City» αξιολογείται ως κάτι που μας αναβαθμίζει. Το «εργενιλίκι» έχει γίνει, καλώς ή κακώς, για πολλούς και πολλές το νέο στυλάκι ζωής, ο νέος τρόπος σχέσης, σεξουαλικές σχέσεις που δεν βασίζονται στο συναίσθημα, αλλά κυρίως σε ένα άτυπο είδος φιλίας και συμφωνίας μεταξύ των δύο.

Πολλοί λαχταρούν να αγαπήσουν και ν΄αγαπηθούν, ζώντας με το όνειρο πως η ζωή τους θα απλουστευθεί και θα γίνει ομορφότερη, μόλις συναντήσουν τον έρωτα. Αυτό, όμως, από μόνο του δεν αρκεί. Ιδιαίτερα για κάποιους, που κουβαλούν εντός τους μεγάλο φόβο για  συναισθηματική δέσμευση (και αυτοί δεν είναι καθόλου λίγοι), οι αναπόφευκτες δυσκολίες που θα προκύψουν στη συνέχεια θα λειτουργήσουν ως άλλοθι να τραπούν σε άτακτη φυγή. Για αυτούς που δεν διαθέτουν την απαραίτητη συναισθηματική ωριμότητα, η αγάπη, αντί να εμπλουτίζει, περιπλέκει κατά πολύ τη ζωή τους…

Ο φόβος της συναισθηματικής εξάρτησης μοιάζει να συγγενεύει πολύ με την κλειστοφοβία. Είναι  ένας  πνευματικός φόβος εγκλωβισμού που θα πρέπει οπωσδήποτε να μειωθεί, αν όχι να εξαλειφθεί γιατί διαφορετικά η ζωή θα μετατραπεί σε μια εικόνα που θα βλέπουμε πίσω από τα σιδερένια κάγκελα ενός ατομικού κελιού…

Είναι αλήθεια πως ο πόνος, εξαιτίας ενός ματαιωμένου μεγάλου έρωτα, είναι πολύ μεγάλος. Όλοι μας -άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο- φοβόμαστε το ενδεχόμενο να πληγωθούμε. Αυτό οδηγεί πολλούς στην επιλογή να παραμείνουν «ελεύθεροι», έστω και για λίγο ακόμα. Οι συναισθηματικές μας ανάγκες, όμως, για εγγύτητα, τρυφερότητα και αγάπη εξακολουθούν να παραμένουν άσβεστες, όσο και αν θέλουμε ή προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας. Στις μέρες μας, τα άτομα χωρίς καμιά ουσιαστική ερωτική σχέση είναι περισσότερα από ποτέ, όπως και το ότι πως ποτέ στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν είχαν περισσότερες σεξουαλικές σχέσεις. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει χωρίς να υπάρχουν ανησυχητικές συνέπειες (αύξηση αφροδισίων και HIV, επανεμφάνιση εξαφανισμένων αφροδισίων νοσημάτων, ανεπαρκής προφύλαξη, μοναξιά κ.ά).

Τώρα πλέον, η προσέγγιση και το φλερτ, έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την παλιά τους μαγεία. Τώρα πλέον, το «Μου αρέσεις» αντικαθίσταται συχνά από το «Με αναστατώνεις», "Με καυλ...εις" ή από ένα στεγνό «Σε γουστάρω». Πολλές φορές, ο φόβος της απόρριψης -σε μια κοινωνία που έχει αναγάγει ως υπέρτατη αξία την επιτυχία- είναι τεράστιος και καλύπτεται πίσω από μια φαινομενική «άνεση» ή ακόμα και χυδαιότητα στην προσέγγιση. Ένας ακόμα λόγος είναι ο φόβος πολλών ανδρών για την ολοένα και μεγαλύτερη αυτονομία των γυναικών στη διαμόρφωση της επαγγελματικής και ερωτικής/σεξουαλικής τους ζωής. Η επιρροή της θρησκείας έχει αποδυναμωθεί και η σεξουαλική πίστη ή οι άλλου είδους ηθικές επιταγές έχουν υποχωρήσει εμπρός στην ισχύ που έχει αποκτήσει η «ελεύθερη επιλογή»…

Ο φόβος, μετά από μια πολύ οδυνηρή συναισθηματική ματαίωση είναι κατανοητός και ανθρώπινος,  όπως και το να αποφεύγει κάποιος την εγγύτητα, να θέλει να μείνει μόνος και να γίνει υπέρμαχος της μοναχικότητας και της «αυτονομίας». Κανένα πρόβλημα με αυτό. Ας παραμείνει μόνος με τον εαυτό του, ας τον αγαπήσει -αν είναι δυνατόν- λίγο περισσότερο μα μην ξεχάσει να επιστρέψει στην αληθινή Ζωή…