Πριν από αρκετά χρόνια είχα ανοίξει στο MusicHeaven ένα blog, μετά το έκλεισα για διάφορους λόγους, και τον τελευταίο καιρό με τριγυρνούσε η ιδέα να το ανοίξω ξανά με τον ίδιο ή με άλλο τίτλο. Ο χρόνος που (δεν) διαθέτω δεν μου δίνει την ευκαιρία για συχνή παρουσία, αλλά υποθέτω πως όταν βγω στη σύνταξη μετά από... 12 χρόνια κι αν είμαστε εγώ και το MusicHeaven ακόμα ζωντανοί τότε θα έχω περισσότερο χρόνο. 

Γιατί επέλεξα αυτόν τον τίτλο; Βασικά, προέρχεται από το πρώτο μου ποίημα που πήρε βραβείο. Ήταν και το πρώτο που είχα στείλει σε διαγωνισμό ποίησης αλλά όχι και το πρώτο που έγραψα. Απλά ένιωσα ότι το συγκεκριμένο ξεχώριζε. Ο αρχικός του τίτλος ήταν "Νους Θαλασσοφίλητος". Βρισκόμουν μπροστά στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχαν αυτά τα πλοιάρια που κάνουν βόλτα στον Θερμαϊκό και όπου μπορείς να πιεις τον καφέ σου ή το ποτό σου. Ένα από αυτά τα πλοιάρια λεγόταν "Ναυς Θαλασσοφίλητος". Μου άρεσε σαν όνομα αλλά εγώ διάβασα λανθασμένα τη λέξη "ναυς" ως "νους". Και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η... κατά λάθος ιδέα μου να γράψω κάτι με τίτλο "Νους Θαλασσοφίλητος". Όσο για το περιεχόμενο είναι εμπνευσμένο από τα "Ελεγεία Της Οξώπετρας" του Οδυσσέα Ελύτη. Την περίοδο που έγραφα το ποίημα (Σεπτέμβριος 2004), η ζωή μου βρισκόταν σε μια μεγάλη αναστάτωση σε όλους τους τομείς κι ήθελα να αποτυπώσω την ψυχολογία μου με συμβολικό τρόπο. Κάποιες μεμονωμένες φράσεις, στίχοι, ιδέες, άρχισαν να περιπλέκονται μεταξύ τους και κάπως έτσι κατέληξα στο ποίημα -που στην πορεία άλλαξε τίτλο και έμελλε να πάρει το Β' Βραβείο καλύτερου ερωτικού στίχου στα Σικελιανά 2005 (η επιτροπή παρερμήνευσε το ποίημα και το εξέλαβε ως ερωτικό!) ενώ το 2018 επιλέχθηκε από την Ποιητική Ακαδημία και το συμπεριέλαβε στο "Σύγχρονο Ανθολόγιο της Νέας Ελληνικής Ποίησης".

ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΠΕΘΑΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Το σύννεφο που πήρες, βροχή γεμάτο έφτασε.
Σε χάνω, σε έναν αέρινο βωμό
εκεί που θυσιάζεις νέους ερωτευμένους με χάρτινη καρδιά.
Ήταν μεσάνυχτα Σεπτέμβρη που η Πανσέληνος σε φώτιζε.
Εσένα και τη θάλασσα, γεμάτη ζεστά κύματα που γυαλίζανε κάτω από το Σταυρό του Νότου.
Και μια νεράιδα με το ραβδί της κάνει καταρράκτη το αεικίνητο σύννεφο.
Μα το βλέμμα σου νυχτώνει εκείνον που σ’ αγαπά. Κι όλο με νυχτώνει.

Κι αν μου παραδοθείς κάποτε γλυκιά μου,
θα υπάρχει κάτι που ποτέ δεν θα κερδίσω.
Θα ’ναι η καρδιά σου που για μένα ποτέ δε θα χτυπά.
Κι εσείς νέοι, αιώνια με τη ζωή ερωτευμένοι, αφήστε τα φτερά σας.
Θέλω να μείνω εδώ, μονάχος μου, να ονειρεύομαι το κύμα.
Σαν ναυτικός στ’ αγκυροβόλι ανασαίνω όνειρα και θάλασσα.

Είμαι Νους θαλασσοφίλητος,
τα μεγάλα κύματα τα κάνω τραγούδι και τα μικρά ζωή

Αχ μάτια μου, με έκοψες σαν Γόρδιο Δεσμό.
Ήταν αυγή του Σεπτέμβρη και ακουγόντουσαν βιολιά.
Και μες στη λάβα της καρδιάς μου,
ένας Ήλιος βούτηξε με όλη του τη λάμψη.
Ιέρειες κι Εταίρες, απ’ τη Μακεδονία και το Αιγαίο,
με τα χρυσά σας λούσα και τα γαλάζια σας τα πέπλα
χαθήκατε κι ένα τραγούδι δεν είπατε παρηγοριά.
Και χάθηκαν τα ουράνια τόξα,
και όλες οι χαρές πιαστήκαν στις ονειροπαγίδες
και των ανέμων οι πνοές έγιναν ψίθυροι των πεθαμένων ονείρων.

Μα είμαι Νους θαλασσοφίλητος,
τα μεγάλα κύματα τα κάνω τραγούδι και τα μικρά ζωή

Κι όλος ο ουρανός με τ’ αστέρια σβησμένα
σκοτεινιάζει την πλάση γύρω μου
Κι όσα λόγια δεν είναι ειπωμένα
θα γίνουν καρφιά στο είναι μου.
Κι ο Νους μου ο θαλασσοφίλητος κι ονειροδαρμένος
πετώντας με του Δαιδάλου τα φτερά
θα πάει ψηλά, πολύ ψηλά
θα γίνει Ήλιος που δεν θα κάψει τη σάρκα μου ποτέ...