ΚΑΡΑΒΙ ΜΟΥ ΠΑΛΙΟ

Σε ποιον κάβο να σε δέσω,
σκέφτομαι μη σε πονέσω,
αχ καράβι μου παλιό.

Τα λιμάνια της Φοινίκης,
τα νερά της Σαλονίκης,
δεν θα ξαναδούμε και πονώ.

Πως θυμάμαι τα πέλαγα εκείνα,
που 'βλεπα στην πλώρη σου δελφίνια.
Τώρα τα πανιά σου είναι σκισμένα
και τα ύφαλά σου σκουριασμένα.

Αν σε δέσω στο μουράγιο,
δώσε μου κι εσύ κουράγιο,
αχ καράβι μου παλιό.

Να 'σαι θύμα του Σιρόκου
και στο ρέμα του Μαρόκου
να ταξίδευες και πάλι νοσταλγώ.

Στο παλιό λιμάνι της Καρχηδόνας
έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας.
Και της Κορσικής τα παραγάδια
δεν ψαρεύουν πια μαργαριτάρια…

Το ποίημα αυτό το έγραψα το 2004. Στο μυαλό μου είχα την εικόνα ενός συνταξιούχου θαλασσόλυκου που από το μπαλκόνι του σπιτιού του ατενίζει την απέραντη θάλασσα αλλά και το καράβι του, το οποίο αποσύρθηκε μαζί του. Ο γέρος ναυτικός βλέπει το καράβι του να σαπίζει στη στεριά και αναπολεί τα χρόνια που διέσχιζαν μαζί τις θάλασσες. Και τώρα γερνάνε μαζί... Στην ουσία, το καράβι είναι ο ίδιος ο γέρος και ο γέρος το ίδιο το καράβι.
Προσπάθησα μέσα στο ποίημα να περάσω όχι μόνο τη νοσταλγία αλλά και το συναίσθημα του ταξιδιού. Γι' αυτόν το λόγο χρησιμοποίησα τοπωνύμια από διάφορα μέρη της Μεσογείου, ώστε να δημιουργήσω μία ατμόσφαιρα και μία διάχυση τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο, προκειμένου να συμβολίσω την ατέρμονη σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα.
Στην πρωτότυπη μορφή του, το ποίημα διέθετε και ένα ''χορωδιακό'' μέρος (σαν ρεφρέν δηλαδή) που έλεγε:
Καράβι μου παλιό,
μακριά σου χάνομαι, πονάω και θρηνώ.
Καράβι μου παλιό,
στη θάλασσα μαζί σου ναυαγώ.

Αυτοί οι στίχοι έκαναν πιο σαφή το θρήνο του συνταξιούχου (ενώ οι υπόλοιποι στίχοι δίνουν έμφαση στη νοσταλγία). Ωστόσο, αργότερα συνειδητοποίησα ότι αυτό το ''ρεφρέν'' έμοιαζε μετρικά με το... ''Φεγγάρι Μου Χλωμό'' του Πασχάλη Τερζή (!) κι έτσι το διέγραψα.
Ακόμα κι έτσι, δεν έμεινα ικανοποιημένος και για το λόγο αυτό για πολλά χρόνια δεν το δημοσίευα πουθενά καθότι δεν το θεωρούσα τίποτα σπουδαίο. Κατά καιρούς, όμως, ''ξεσκονίζω'' παλιά μου γραπτά κι έτσι συνειδητοποίησα (11 χρόνια αργότερα!) ότι μάλλον το είχα υποτιμήσει. Το ανάρτησα στο προφίλ μου στο facebook και πήρα ενθαρρυντικά μηνύματα.
Το 2016, ο συνθέτης Γιώργος Φουντούλης επέλεξε το ποίημα αυτό για να το μελοποιήσει. Τον Φεβρουάριο, μου έστειλε το demo, όπου το τραγουδούσε ο ίδιος μαζί με τη σοπράνο Μαρίνα Βολουδάκη (εν είδει διφωνίας) και πάνω σ' αυτό έκανα κι εγώ τις παρατηρήσεις μου. Με ενημέρωσε ότι ήταν ενθουσιασμένος από τους στίχους μου και τη μελοποίηση που έκανε κι ότι το τραγούδι το παρουσιάζει στις συναυλίες του.
Στις 22 Μαρτίου 2016 έγινε η ηχογράφηση του τραγουδιού. Ο συνθέτης έμεινε πιστός στο ποίημα παρά το γεγονός ότι κανά-δυο στίχοι ''ξέφευγαν'' μετρικά. Θα μπορούσε να μου ζητήσει να προσαρμόσω τους συγκεκριμένους στίχους αλλά δεν το έκανε, θέλοντας προφανώς να μείνει απολύτως πιστός στο πόνημά μου.
Δεν είναι από τα τραγούδια που προσφέρονται ν' ακούσει κανείς στη δουλειά. Είναι για μοναχικές ακροάσεις, με... κλειστά μάτια (ελπίζω όχι και κλειστά ηχεία) και για χαλάρωση. Προσωπικά, πάντα το ονειρευόμουνα με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα.

Στις 18 Νοεμβρίου 2016, το τραγούδι παρουσιάστηκε από την ΕΡΤ Βόλου στην εκπομπή «Τα Βέλτιστα Των Ημερών» της Βίκυς Καποτά, όπου έγινε ο εξής διάλογος.
Βίκυ Καποτά: Εξαίσιες μουσικές.
Γιώργος Φουντούλης: Αυτό είναι, λοιπόν, ένα απ’ τα τελευταία μας τα τραγούδια σε μία εξαιρετική ποίηση από τον Παυλικιάνη τον…
Β.Κ.: Κωνσταντίνο…
Γ.Φ.: Δεν μπορείς να αντισταθείς, λοιπόν, σε μία τέτοια ποίηση.
Β.Κ.: Σ’ ένα τόσο δυνατό στίχο πραγματικά…
Γ.Φ.: Δεν μπορείς ν’ αντισταθείς όταν ο ήχος τραγουδάει από μόνος του.
Β.Κ.: Σε «ταξιδεύει», εγώ κατάλαβα, με τη συντροφιά των γλάρων. Είναι έτσι; Εσύ πώς ένιωσες Μαρίνα; Είναι έτσι; Ήταν ένα «ταξίδι»;
Μαρίνα Βολουδάκη: Εγώ συγκινήθηκα. Μάλιστα ο Γιώργος μου έστειλε… ήμουνα στην Αθήνα και μου έστειλε ένα e-mail και μου λέει «Μαρίνα, έγραψα ένα υπέροχο τραγούδι. Θα σου αρέσει. Είμαι σίγουρος ότι θα σε συγκινήσει» και «καλά, καλά» του λέω. Όλα είναι υπέροχα αλλά πάντοτε, κάθε φορά που μου παρουσιάζει ένα τραγούδι λέω «αχ, κι αυτό μ’ αρέσει», «αχ, κι εκείνο μ’ αρέσει», «όλα μ’ αρέσουν», αλλά εδώ σ’ αυτό το ποίημα του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη υπάρχει μία ιδιαίτερη μουσική, ιδιαίτερη ερμηνεία… Είναι αυτό που λέγαμε πριν μαζί. Σε πάει λίγο πιο, πιο, πιο βαθιά.

Το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ: