Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2014.
Ο τίτλος του, "Η Δεσποινίδα Της Αβινιόν", παραπέμπει στον πίνακα του Πικάσο "Οι Δεσποινίδες Της Αβινιόν".
Στην τεχνοτροπία των στίχων επηρεάστηκα από τον Νίκο Καββαδία, όμως το περιεχόμενο είναι στεριανό και όχι θαλασσινό.
Τα διάφορα ονόματα και τοπωνύμια σχετίζονται κυρίως με την Αβινιόν, την πανέμορφη αυτή πόλη της Νότιας Γαλλίας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Προβηγκίας.

Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΑΒΙΝΙΟΝ

Ήταν μια μέρα παγερή που φύσαγε ο Μιστράλ
κι έδυε ο ήλιος στα θολά νερά του Ροδανού.
Σ’ είδα σκυφτή να περπατάς μες στα μικρά στενά
κι ήσουνα όμορφη πολύ στη σκιά του φεγγαριού.

Θυμήθηκα ένα χορό που στήνανε οι τσιγγάνοι.
Μοιάζανε οι φούστες κύματα σε θάλασσα βαθιά.
Χρυσάνθεμο το δάκρυ σου έσταζε το βράδυ
που ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε σε ατελιέ της Αρλ.

Μέσα στα μάτια σου θωρώ μια θλίψη πως κοιμάται
και περιμένω να μου πεις αυτό που σε πονά.
Ποια τρικυμία ξέσπασε κι η πόλη σε λυπάται
σαν ξεχασμένο ανάγλυφο του Αντουάν Βαλάρ.

Στην Αίθουσα των Ελαφιών δακρύζει ο Τζοβανέτι
για σένα που ήσουν όμορφη και είκοσι χρονών.
Και από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και έτη,
στη γέφυρα του Μπενεζέ γυρνάς σαν ξωτικό.

Μες στη σκιά του παλατιού πλαγιάζει μια δεσποινίδα,
το άρωμά της γνώριμο, λεβάντα του Ρουσιγιόν.
Πριν από χρόνια το ‘νιωσα, μα δεν την ξαναείδα,
μοιάζει με κείνη που φίλησα κρυφά στην Αβινιόν.