Το παρακάτω "πόνημα" το έγραψα τον μακρινό Αύγουστο του 1998. Ήμουν στη μέση μιας περίεργης κατάστασης. Τρεις μήνες νωρίτερα είχα χάσει τον πατέρα μου και μόλις είχα πάρει την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα, κάτι που έκανα τελικά τέσσερις μήνες αργότερα. Όλα τα άφηνα πίσω. Με εγκατέλειπαν και τα εγκατέλειπα... Και κυρίως μία σχέση που δεν μπορούσα να "χωνέψω" ότι είχε τελειώσει...

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τριγύρω οι δρόμοι ερημώνουν, πέφτει σιωπή
σ’ αυτή την πόλη που τυλίγει το σκοτάδι
Κι εγώ σου ζητάω να έρθεις ένα βράδυ
κι ας είσαι όνειρο...

Οι μέρες φεύγουν κι οι χειμώνες με προσπερνούν
Μετρώ τον χρόνο με ποτά και με τσιγάρα
κι εγώ σου ζητάω να στείλεις ένα γράμμα
κι ας είναι φιλικό...

Τρίζουν οι πόρτες και τα παράθυρα κλειστά
όλα τα χρόνια σκονισμένα στο τραπέζι
κι εγώ ζητάω το ραδιόφωνο να παίζει
ένα ερωτικό...

Κλείνω τα μάτια, με πληγώνει η μουσική
που μου θυμίζει τα όσα έζησα μαζί σου
κι εγώ ζητάω μονάχα το φιλί σου
κι ας είναι το στερνό... κι ας είναι το στερνό...