Το έγραψα τον Μάιο του 2023 και αφορά τον εθισμό στη χαρτοπαιξία, ένα θέμα που παρόλο που δεν έχει να κάνει με προσωπικό βίωμα (δεν παίζω καν χαρτιά) ωστόσο ως θέμα το βρήκα ενδιαφέρον όταν το μελέτησα για άλλους λόγους. Στην τραγουδοποιία με το ίδιο θέμα ασχολήθηκαν οι Steely Dan, ο Alan Parsons, οι Motorhead και άλλοι.
Οι τρεις στροφές είναι γραμμένες σε τρίτο πρόσωπο, σε αντίθεση με το χορωδιακό μέρος που είναι γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο και που απευθύνεται άμεσα στον εθισμένο. Η πρώτη στροφή τοποθετεί τους χαρτοπαίκτες στον χώρο και είναι η εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθήσει. Στη δεύτερη στροφή, το παιχνίδι έχει ξεκινήσει και ο παίκτες βυθίζονται όλο και περισσότερο σ' αυτό. Στην τρίτη στροφή δίνω -επίτηδες- διττή έννοια. Μιλάει για τον εθισμό και για την επιλογή του παίκτη είτε να αφεθεί σε αυτόν είτε να τον καταπολεμήσει. Ο σκυφτός προσκυνητής, λοιπόν, μπορεί να είναι είτε ο ίδιος ο εθισμός (ή ακόμα κι ένας δανειστής) που χτυπάει τον παίκτη/θύμα που είναι ανήμπορος να τον αντιμετωπίσει, είτε η "αποτοξίνωση" που καταπολεμά τον εθισμό... Δεν είναι τυχαίο που η τρίτη αυτή στροφή στην ουσία δικαιώνει το τέλος της δεύτερης στροφής ("η παγίδα του φονιά").

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΥΝΕΤΩΝ (The Fall Of The Unwise)

Πρόσωπα αγέλαστα μ’ αλυσίδες λαμπερές
μένουνε ανέκφραστα σε τροχιές κυκλωτικές.
Λένε η ζωή πως κάτι τους χρωστάει
μα κάθε τους στιγμή την πλάτη τούς γυρνάει

Το παιχνίδι ποτέ δεν τελειώνει
και περιμένεις ένα φύλλο να φανεί
χάρτινο τ’ όνειρο σε κόβει, σε ματώνει
και ξαναρχίζεις πάλι απ’ την αρχή

Υπάρχει ένα σημάδι κάπου μέσα στην ψυχή
εκεί δεν ξεχωρίζεις το σκοτάδι απ’ την αυγή
και σε παραμονεύουν οι πιστοί του Βασιλιά,
ντάμες, γελωτοποιοί κι η παγίδα του φονιά

Το παιχνίδι ποτέ δεν τελειώνει
και περιμένεις ένα φύλλο να φανεί…

Ο σκυφτός προσκυνητής αναζητά ένα ιερό
και μπαίνει ταπεινά στον καθεδρικό ναό.
Κρατάει προταγμένο έναν ξύλινο σταυρό
και κρύβει ένα στιλέτο να καρφώσει το κακό.