Το παρακάτω ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2020, ανάμεσα στις δύο καραντίνες και επηρεασμένος από την αρνητική ατμόσφαιρα της εποχής και από μία ιστορία [όχι δικιά μου] ενός φλερτ, μίας σχεδόν σχέσης, που όμως έμεινε στη μέση...

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΣΜΟΥ

Δάκρυα μύρια ποτίζανε το πρόσωπό της
στην εποχή του μαρασμού
κι ένας ούριος άνεμος φύσηξε στ’ όνειρό της
στ’ αγέρι τ’ αποχωρισμού

Πυγολαμπίδες στήνουνε τριγύρω της χορό
και το φεγγάρι έμοιαζε μπροστά της πιο θολό.
Μεσάνυχτα το πλοίο μου σαλπάρει μακριά
για να της ρίξει άγκυρα βαθιά μες στην καρδιά

Ανάψανε στα μάτια της δυο δάκρυα κεριά
στη ρότα του καλοκαιριού
Μα ξάφνου άνοιξε στο άγνωστο πανιά
κι έγινε αστέρι τ’ ουρανού
στην εποχή του μαρασμού.

Χρόνια πολλά αργότερα, χρόνια πολλά μετά,
βρέθηκε ένα όνειρο στη θάλασσα βαθιά
δεμένο σε μια άγκυρα από το Μαλιμπού
μ’ ένα φιλί απ’ την εποχή του μαρασμού.