Τους παρακάτω στίχους, τους έγραψα τον Απρίλιο του 2006 σαν σε αυτόματη γραφή. Δεν πρέπει να μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά. Παρόλα αυτά ήθελα να διηγηθώ μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος.

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μεγαλώνουν από παιδιά μαζί. Το αγόρι ερωτεύεται το κορίτσι αλλά ποτέ δεν εξομολογείται την αγάπη του, από φόβο μήπως τη χάσει από φίλη αλλά κι από ανασφάλεια μήπως τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία.

Μετά το λύκειο, ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο, μέχρι που μετά από 13 χρόνια συναντιούνται εντελώς τυχαία. Το κορίτσι έχει γίνει πια μητέρα και το αγόρι ένας άνδρας που από σύμπτωση, μετά από τόσα χρόνια, καταλαβαίνει ότι τελικά ήταν κι αυτή ερωτευμένη μαζί του.

Μία αγάπη που δεν εκδηλώθηκε ποτέ, από κανέναν από τους δύο, και γι' αυτόν το λόγο ο αρχικός τίτλος του ποιήματος ήταν "Ανομολόγητη Αγάπη". Μετά το άλλαξα σε "Κούκλες και Στρατιωτάκια"...

ΚΟΥΚΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ (Ανομολόγητη Αγάπη)

Ήμασταν παιδάκια
έκλεινες τα μάτια
και σου 'βαζα στα χέρια
κούκλες και στρατιωτάκια

Πήγαμε σχολείο
διπλανό θρανίο
κάθε που με κοίταγες
κρυβόμουν στο βιβλίο

Μπήκες στα δεκάξι
δέρμα σαν μετάξι
το άρωμά σου μύριζε
σ’ ολόκληρη την τάξη

Μα είναι λεν μοιραίο
πως κάθε τι ωραίο
χάνεται στα πέλαγα
σαν κύμα στο Αιγαίο

Όλ’ αυτά τα χρόνια
μοιάζουν με χειμώνα
να ‘ξερες καρδιά μου
πως σε καρτερώ ακόμα

Και περάσαν κρύα
χρόνια δεκατρία
και σε ξαναείδα
στη γνωστή μας την πλατεία

Είχες δυο παιδάκια
που μέσα στα χεράκια
έκρυβαν δυο κούκλες
και παλιά στρατιωτάκια…