Ακούω τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου. Τα τραγούδια τους που έχουν πια "παλιώσει" κι αναρωτιέμαι πόσο φτωχότερη είναι σήμερα η μουσική...

Θυμάμαι στις αρχές της εφηβείας μου να καθόμαστε στις παραλίες με τις κιθάρες τα καλοκαίρια και να παίζουμε τα τραγουδια του Χάρη και του Πάνου, κάτι από Μαχαιρίτσα, κάτι από Τσακνή, κι αργότερα κάτι απ' τη συνεργασία Νταλάρα-Πυξ Λαξ. Προς μεγάλη μου έκπληξη αυτό το καλοκαίρι διαπίστωσα ότι οι μικρές ηλικίες από 12-16 χρονών ακόμα παίζουν ακριβώς τα ίδια. Ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου 10 χρόνια πριν. Ρίτα Ριτάκι, Μια βραδιά στου Λούκι, Ένας κόμπος η χαρά μου, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Σκόνη. Δεν πρέπει να μας ανησυχεί αυτό;

Θυμάμαι τότε αυτά τα τραγούδια τα είχαμε δεδομένα. Ήταν η μουσική μας, η μουσική που γραφόταν εκείνο τον καιρό. Τραγουδούσαμε συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα και νομίζαμε ότι είναι εύκολο να γραφτούν τέτοια τραγούδια. Και τώρα όταν οδηγώ στο αμάξι με πιάνει μια νοσταλγία, και βάζω ένα CD-MP3 που έχω γράψει τα άπαντα των Κατσιμιχαίων. Και μένω ακόμα με το στόμα ανοιχτό. Της αγάπης μαχαιριά, Γέλα πουλί μου, Κορίτσια της συγνώμης, Δωμάτιο, Υπόγειο... Ποιος να γράψει σήμερα τέτοια τραγούδια; Και ίσως τώρα πια καταλαβαίνω εκείνο που μας λέγανε οι παλιότεροι για την δεκαετία του '70. Καταλαβαίνω την δική τους νοσταλγία στην φράση "τέτοια τραγούδια δεν γράφονται πια". Είναι αλήθεια. Αλλά και τα τραγούδια που αγαπήσαμε στην εφηβεία μας δεν γράφονται πια. Όχι επειδή άλλαξε η μόδα, ή επειδή ήρθε κάτι άλλο καλύτερο, παρά γιατί στερέψαμε από εμπνευση. Οι καλλιτέχνες άρχισαν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Κάθε καινούριο τραγούδι θυμίζει κάτι άλλο.

Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι συνθέτες και στιχουργοί και σήμερα. Όμως όταν ακούω ξανά τα αριστουργήματα του Χάρη και του Πάνου, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί δίπλα τους και τότε είναι που πραγματικά συνειδητοποιώ την αξία τους. Ας είναι καλά για όσα μας χαρίσανε.

Μου φαίνεται σα να 'ναι χθες μα πάνε τόσα χρόνια...