Αν και δεν το συνηθίζω ιδιαίτερα να προτείνω από δω site το συγκεκριμένο το βρήκα εχθες τυχαία ψάχνοντας για κάτι άλλο,δεν θυμάμαι καν τι ήταν.

Ο μόνος λόγος που το προσθέτω είναι επειδή έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ συγκεντρωμένα.Όταν λέμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ,τα πιο απίθανα πράγματα.Μέχρι πχ που υπάρχει στην περιοχή σου βενζινάδικο για φτηνη βενζίνη(τυχαίο παράδειγμα).

Λοιπόν το site λέγεται:

myKosmos.gr.

Το προσθέτω δίπλα στα link.

Μεταξύ άλλων έχει  δρομολόγια ΚΤΕΛ,ΟΣΕ,Μετρό,Αφίξεις-αναχωρήσεις αεροπλάνων,ραδιοταξί.

Υπάρχουν οδικοί χάρτες για πολλές πόλεις.

Το κορυφαίο όμως είναι οι χιλιομετρικές αποστάσεις.Έχει και ανάμεσα στις περιοχές.Βρήκα πχ ότι το σπίτι μου από το σπίτι των γονιών μου απέχει 12,4 χλμ.

Υπάρχει και ετυμολογία ονομάτων.Τι σημαίνουν τα ονόματα μας.Βρήκα τι σημαίνει το όνομα μου:Προσωπικότητα αξιόλογη και δυναμική.Έξυπνο μυαλό με πρωτότυπες ιδέες.Γενναιόδωρη.

Χαχα!Σωστός!

Έχει και ένα άλλο που σου δείχνει που έγιναν οι πιο πρόσφατοι σεισμοί.Μπρρρρ....Μακριά από εμάς.

Λέει επίσης τα τριήμερα και τις Εθνικες εορτές,αλλά και τις παγκόσμιες ημέρες.

Υπάρχουν αγγελίες.

Υπάρχει πρόβλεψη καιρού ανα πόλη.

Λέει επίσης όλες τις ημερομηνίες που ειναι πανσέληνος.Την Κυριακή 4/10 για παράδειγμα είναι πανσέληνος.Προσοχή!Θα σεληνιαστούν όλοι αυτοί!Χαχαχα!Άσχετο αλλά και την μέρα των Ευροεκλογών ήταν πανσέληνος...Συμπτώσεις...

Υπάρχει και δυνατότητα μετάφρασης λέξεων ή κειμένων καθώς και εγκυκλοπαίδεια.

Βρίσκεις και που ψηφίζεις τώρα.

Υπάρχει ημερολογιο και κομπιουτεράκι.

Υπάρχουν και παιχνίδια γνώσεων και κουιζ.

Υπάρχουν και webcams αρκετων πόλεων.Βρήκα εννοείται την Νάξο.χαχα!Τι άλλο θα έβρισκα εγω;Αν και στο site   naxos.gr  την είχα ήδη βρει την κάμερα.

Υπάρχουν και οδηγίες κατεύθυνσης,πως πας από το ένα μέρος στο άλλο,από την μια διεύθυνση στην άλλη.

Βρίσκεις και σίριαλ που έχασες,τα επεισόδια τους.

Σε πληροφορεί και για την κίνηση στους δρόμους.

Μέχρι προβλέψεις ζωδίων υπάρχουν.

Εφημερεύοντα νοσοκομεία και φαρμακεία επίσης.

Και πολλά-πολλά άλλα.

Πολύ χρήσιμα όλα αυτά να είναι συγκεντρωμένα.Πολλές φορές ψάχνεις κάτι και κάνεις αναζητήσεις.Εδώ έχει πολλές κατηγορίες μαζεμένες,για να μην χρειάζεται να μπεις σε 15 διαφορετικά site.

Το βρήκα και σκέφτηκα να το μοιραστώ.

Φαίνεται ότι βαριέμαι;;;χαχα!Σωστά!

Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι...

Όλα τα έχουμε δεδομένα ώσπου μια μέρα,έτσι απλά,όπως τα κερδίσαμε,τα χάνουμε...

Και καλά να έχεις δεδομένο κάτι υλικό...Και τι έγινε...Το ξανακερδίζεις...

Αν όμως έχεις δεδομένο έναν άνθρωπο...Πως να τον ξανακερδίσεις με χίλια λάθη όταν έχουν γίνει...Όταν έχεις κάνει χίλια λάθη και έχει κάνει άλλα τόσα...

Με θυμώνει να είμαι δεδομένη.Πολλές φορές ένιωσα να είμαι δεδομένη.Σε φιλίες πιο πολύ παρά σε έρωτες.

Ο έρωτας...Κρασί που σε μεθάει ακόμα και με μια σταγόνα...Πέφτεις στην παγίδα χωρίς να το καταλάβεις...

Κι εγώ που θέλω να είμαι δυνατή...Κι εγώ που θέλω να είμαι τίγρη...Ένα γατάκι είμαι στην πραγματικότητα...Μικρό,παιχνιδιάρικο,τρυφερό.Χάδι θέλω.Όσο κι αν βγάζω νύχια.Σε μένα τα στρέφω.Εμένα να γρατζουνάω.

Χάδι θέλω..

Γλυκειά αγκαλιά..

Γλυκειά κουβέντα..

Αγάπη..

Στοργή...

Κατανόηση..

Ίσως τότε τιθασεύσω την τίγρη που με τρώει εμένα την ίδια πρώτα.Να πάψω να δρω σπασμωδικά.Να πάψω να βάζω τρικλοποδιές στον εαυτό μου.Να πάψω να έχω τόση φλόγα μέσα μου...

Καλά,αυτό το τελευταίο καλό είναι...

Δεν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς...Σαν να μην έχω κανένα συναίσθημα,να περιφέρομαι αδιάφορη,σαν να με έχουν βάλει στον αποχυμωτή και με στραγγίξαν.



Φοράω το χαμόγελο μου,ανοίγω την πόρτα και βγαίνω.



Τι στο καλό...Δεν θα τα καταφέρω;Τι σόι τίγρη είμαι;;Δεν ξέρω να δίνω τις μάχες μου;;

ΥΓ1:Πιο πολύ από όλα όμως με θυμώνει να μην με καταλαβαίνουν οι άλλοι και να μου λένε ότι γκρινιάζω,ενώ στην πραγματικότητα είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος που έχουν συναντήσει.Εκεί στραβώνω πραγματικά και ...βγάζω νύχια! χαχα!

ΥΓ2:Μια τρελή στη Νάξο που φωτογράφιζε σαυράκια,γάτες,σαλιγκάρια,γλάστρες και λοιπά,εκτός από τη φάτσα της.χαχα!Ποια ήταν άραγε;;

ΥΓ3:Το βιντεο άσχετο με όλα τα παραπάνω αλλά είναι χρεωστούμενο από το προηγούμενο post.Καθόμουνα σπίτι το Σαβ/κο,άρρωστη,και είδα όλες τις Ελληνικές ταινίες που έβαλε,γιατί ξένη ταινία δυσκολευόμουνα να παρακολουθήσω...

Ιδού:

Τόσες μέρες στο σπίτι και το μυαλό μου γεμίζει σκέψεις και συμπεράσματα.Πρώτη φορά είναι,θα μου πεις;Κουβάρι έχω πάντα στο μυαλό.Σαν διδυμάκι,σκέφτομαι για δυο,τι να κάνουμε;χιχι!

1.Όλοι τείνουμε να έχουμε τα πάντα γύρω μας δεδομένα.Από τις καταστάσεις μέχρι τους ανθρώπους.

Όταν έχουμε υγεία την έχουμε δεδομένη,ότι θα την έχουμε πάντα.

Όταν έχουμε δουλειά,την έχουμε δεδομένη,ότι θα την έχουμε πάντα.

Όταν έχουμε σύντροφο,τον έχουμε δεδομένο,ότι θα τον έχουμε πάντα.

Σας έχω άσχημα νέα...Τίποτα δεν είναι δεδομένο.Κάθε μέρα παλεύουμε για όλα.

Για ρωτήστε και μένα...Κάτι ξέρω.Εχω κάνει τις άπειρες βλακείες και αν και είμαι άνθρωπος που δεν μ'αρέσει να μετανιώνω,ε,όλο και για κάτι μετανιώνω τον τελευταίο καιρό...Δεν εκτίμησα σωστά τις καταστάσεις.Πιστεύω ότι θα το διορθώσω όμως,που θα πάει...Είμαι αισιόδοξη!Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία!Ευχηθείτε εσείς,στείλτε θετική διάθεση!Για καλό ειναι!Για να διορθώσουμε,τη βλακεία που κάναμε,απο κοινού,κι εγώ κι εκείνος...

Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος...Σας μπέρδεψα;Άλλο τόσο μπερδεμένη είμαι κι εγώ,κι ακόμα περισσότερο,αν και τείνω να ξεμπερδευτώ και να δω καθαρά τις καταστάσεις.

Σωστά το λέει το τραγούδι "αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιάσω".Κάτι ξέρω κι εγώ πάνω σ'αυτό...

Αυτές τις μέρες ήμουνα σπίτι,με ένα στομάχι φιογκάκι,να έχει φτάσει στην πλάτη,χάλια,τρεις μέρες με εντελώς άδειο στομάχι,και σκεφτόμουνα αυτό το πράγμα,ότι τα έχουμε όλα δεδομένα.Υγεία να έχουμε να λέμε.Όλα τα άλλα τα φτιάχνουμε.ΌΛΑ όμως!Στο χέρι μας είναι.Μην σας φοβίζει τίποτα.Θέλει και λίγο ρίσκο η ζωή.Από το βόλεμα του δερμάτινο καναπέ μας δεν γίνεται τίποτα.

Και την δουλειά δεδομένη την έχουμε.Όσοι δουλεύουν γκρινιάζουν ότι βαριούνται να πάνε,κι όταν τη χάσουν αυτή τη δουλειά,γκρινιάζουν που κάθονται σπίτι άνεργοι.Να λέμε να έχουμε δουλειά.Ωραίο πράγμα είναι η ανεργία;Κανείς δεν την κάνει ευχάριστα τη δουλειά.Αν η δουλειά ήταν ευχάριστη,δεν θα μας πληρώναν να την κάνουμε,θα ήταν χόμπι.Όταν δεν μας αρέσει μια δουλειά και μας δημιουργεί τόσο άσχημα συναισθήματα,ψάχνουμε κάτι άλλο.Μην μας φοβίζει τίποτα.Σας το λέω εγω που τους μισούς μήνες του χρόνου ψάχνομαι.Γιατί δεν έχω βρει κάτι να ταιριάζει στην ανήσυχη φύση μου.Αλλά όσο δουλεύω,είμαι εκεί,στην ώρα μου,απόλυτα υπεύθυνα.

2.Όταν έχω κάτι κανονίσει,μια έξοδο,μια βόλτα,με μια φίλη ή φίλο,λες και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου το κάνουν επίτηδες,εκείνη ακριβώς τη μέρα να με θυμούνται,μετά από καιρό,να θυμούνται ότι υπάρχω κι εγω,και να μου λένε να βγούμε,και έτσι να καταλήγω με 5-6 προτάσεις για έξοδο και τα νέυρα μου κρόσσια.Νευριάζω,για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί επί μια εβδομάδα να είμαι ολομόναχη στο σπίτι και κανείς να μην έχει το χρόνο να συναντηθούμε και να τύχει την ίδια μέρα,όλοι ξαφνικά να βρουν το χρόνο και να με θυμηθούνε και τι να κάνω κι εγώ η καημένη που δεν θέλω να κακοκαρδίζω κανέναν;Θα κόβω νουμεράκια προτεραιότητας.Μήπως είναι συνενοημένοι για να με εκνευρίζουν;Είναι αποδεδειγμένο,μόλις πάω κάτι να κανονίσω,τότε όλοι με θυμούνται,για να μην ξέρω που να πρωτοπάω,και μπορεί μετά,την επόμενη μέρα και για άλλες 5-6 μέρες,να ειμαι στο σπίτι ολομόναχη και να μην χτυπάει ούτε τηλέφωνο.Γκρρρ...

3.Ως άμεσο ακόλουθο του (2) από πάνω,όλοι έχουν την τάση να μου προτείνουν έξοδο την τελευταία στιγμή,κάτι που με θυμώνει,γιατί μου δείχνει ότι με έχουν δεδομένη,ότι κάθομαι και περιμένω.Έχουν το σκεπτικό ''η Αυγή είναι πάντα σπίτι,ξεμείναμε χωρίς παρέα,ε,ας της πουμε να πάμε κάπου,για να μην μείνουμε μόνοι μας''.Δεν είμαι δεδομένη.Εντάξει,μπορεί να είμαι ελαφρώς σπιτόγατα,αλλά αν είχα ευκαιρία να βγω,δεν θα έμενα μέσα.Αν πχ είχα ένα αμάξι,και είχα και καλύτερη οικονομική κατάσταση,θα είχαν ξεχάσει και τη φάτσα μου!Δεν θα με έβλεπε το σπίτι.Αλλά κάνω υπομονή."θα γυρίσει ο τροχός,θα ******* κι ο φτωχός!"Ε,έτσι είναι!Πως να το κάνουμε!

Εκτός των άλλων είμαι απόλυτα αυτόφωτη σε αντίθεση με τους περισσότερους ετερόφωτους.Αν δεν βρω παρέα,δεν κάθομαι σπίτι να κλαίω την μοίρα μου.Πάω και μόνη μου κάπου.Αν περίμενα πάντα να βρω παρέα...Ζήτω που καήκαμε...Θα είχα χρόνια πχ να κάνω διακοπές ή να πάω σε συναυλία.Πάω μόνη.Απλούστατο.Μια χαρά περνάω.Απόλυτη ελευθερία να πηγαίνω όπου θέλω, ό,τι ώρα θέλω, να βγάζω τις φωτογραφίες μου, και να είμαι ήρεμη, στις διακοπές.

4.Από τότε που ήρθα σε αυτό το σπίτι,η διάθεση μου είναι σαφώς καλύτερη,ξεκόλλησα από τις μίζερες καταστάσεις όσο ζούσα(?) στο άλλο σπίτι.Ζούσα;Μάλλον επιβίωνα.

Κάθε φορά που πάω στους γονείς μου και πάω σε αυτή την περιοχή,νομίζω ότι πάω σε τριτοκοσμική χώρα.Με πιάνουν τα νεύρα μου που κάθομαι μισή ώρα στις νησίδες να περάσω απέναντι,με τόση κίνηση,που περιμένω τις συγκοινωνίες μισή ώρα,και τόσα άλλα,που θέλω σελίδες ολόκληρες να απαριθμήσω.Αν θέλετε να εκδικηθείτε κάποιον,ο πιο επώδυνος τρόπος εκδίκησης είναι να πάει να μείνει στην παλιά μου γειτονιά.Θα σας εκλιπαρεί για έλεος!

Μόλις ήρθα εδώ,όλα άλλαξαν.Και μέσα μου και γύρω μου.Δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Θέλω να καταλήξω ότι η αλλαγή,είναι πάντα κάτι καλό.

5.Άρχισα να στέλνω βιογραφικά.Όχι ότι είχα καμία απάντηση.Τίποτα.Έστειλα mail σε διάφορες εταιρίες,σε καταστήματα.Μηδέν εις το πηλίκον.Δεν πειράζει.Από υπομονή...Να φάνε κι οι κότες!Αστείρευτη.Δεν βιάζομαι.Αν και όπως πάω σε λίγο καιρό δεν θα ψωνίζω,δεν θα τρώω,για να πληρώνω λογαριασμούς,κοινόχρηστα και τέτοια.

6.Αυτό που έλεγα για το καινούριο σπίτι,που έχω καλύτερη διάθεση,έχει άμεση σχέση με το ότι δεν γράφω πια τόσο συχνά στο blogaki μου.Είναι όπως και με τα τραγούδια,με τους στίχους,γράφεις πάντα όσο είσαι χάλια.Την λύπη θες να εξωτερικεύσεις,την χαρά έχεις ανάγκη να την ζήσεις.Ούτε στίχους πια δεν γράφω.Ούτε εδώ γράφω τόσο συχνά.Άρα το θεωρώ καλό σημάδι.Εδώ καλά-καλά δεν μπαίνω τόσο πολύ για σερφάρισμα στο ιντερνετ.Καλό σημάδι το θεωρώ κι αυτό.

7.Νωρίς έπιασε η ψυχρούλα...Κρίμα...Νωρίς σταματήσαμε τα μπάνια...Εδώ το σπίτι έχει πιο νορμάλ θερμοκρασίες.Στο άλλο ακόμα θα κοιμόμουνα ξεσκέπαστη,εδώ ήδη σκεπάζομαι με σεντονάκι.

8.Θέλω να μάθω ένα σωρό πράγματα και φέτος,τρέχουν ένα σωρό σεμινάρια,και δεν μπορώ να γραφτώ λόγω οικονομικών.Γκρρρρ...Τα νεύρα μου.Στο ωδείο πάντως θα εξακολουθήσω να πηγαίνω.Πήγα προχθές και τα είπαμε με τη δασκάλα μου και θα πηγαίνω 2 φορές το μήνα,από δυο ώρες.Ηλεκτρική αποκλειστικά φέτος.

9.Τελικά όλα είναι σχετικά.Θεωρητικά απέχω πολύ περισσότερο τώρα από το ωδείο παρά από το παλιό σπίτι.Κι όμως...Σχετικό είναι.Την Παρασκευή το μεσημέρι,ξεκίνησα 3 η ωρα, η οποία είναι από τις χειρότερες ώρες να διασχίσεις το κέντρο,λόγω κίνησης.Βρήκα αμέσως λεωφορείο εδώ στην περιοχή μου,όπως πάντα.Σε 20 λεπτά ήμουνα Σύνταγμα.Βρήκα σχετικά γρήγορα και τρόλει για την Κυψέλη.Στις 3.50 ήμουνα στην πλατεία Κυψέλης και ανηφόρισα,δεν φαινόταν τίποτα να έρχεται και βαριόμουνα να περιμένω για 2 στάσεις.Η δασκάλα μου απόρησε πόσο γρήγορα πήγα!Στο γυρισμό όμως,που θεωρητικά το Γαλάτσι είναι δίπλα στην Κυψέλη,έκανα μια ώρα να πάω!Έχασα το λεωφορείο και αυτά τα λεωφορεία δεν είναι να τα χάσεις.Μετά τρως τιμωρία.Μαρτύριο.Έτσι έφυγα 4.30 από το ωδείο και πήγα στους γονείς μου 5.30...Έλεος δηλαδή!Πόση ώρα φυσικά στεκόμουνα και στην νησίδα,βρίζοντας,για να περάσω απέναντι.Τα 10 λεπτά τα τρως εκεί,μες το νερό.Στάνταρ.Είπαμε,αυτό το μέρος είναι αν θες να εκδικηθείς κάποιον.Τόπος εξορίας.

10.Η φωτογραφία είναι από ένα συντριβανάκι πίσω από το σπίτι μου.Το ανοίγουν το βράδυ,φωτίζεται,και είναι πολύ όμορφο!Μέτρησα στο τετράγωνο που μένω 5 παρκάκια.Αυτά σε μικρή απόσταση από το σπίτι μου.Λιγο πιο πέρα έχει άλλα τόσα.Όλο αυτό το πράσινο μου φτιάχνει απίστευτα τη διάθεση.Βγαίνεις μια βόλτα και κάθεσαι να ξεκουραστείς στα παγκάκια.Έχω επίσης κοντά μου κάδους ανακύκλωσης.Σημαντικό κι αυτό.

Τραγουδάκι;

Αυτές τις μέρες έμεινα σπίτι αναγκαστικά που ήμουνα άρρωστη και έβλεπα όλο Ελληνικές ταινίες γιατί δυσκολευόμουνα να παρακολουθήσω ξένες.

Τραγουδάκι από κει λοιπόν:

Πολυαγαπημένο....

ΥΓ:Στο επόμενο post χρωστάω ακόμα ένα πολυ ωραίο τραγούδι.Δεν ξέρω να βάζω ούτε πάνω από μια φωτογραφία ούτε πάνω από ένα βίντεο.Μπορεί κάποιος να μου δώσει τα φώτα του;;

Από τότε που μετακόμισα όλο και λιγότερο έχω την ανάγκη να κάθομαι να γράφω στο blogaki μου.Μάλλον επειδή εδώ είναι πιο φωτεινά τα πράγματα.Κάτι τέτοιο.Καλά,δεν σας έλειψα κιόλας.χεχε!

Άρχισα να ψάχνω δουλειά.Καιρός ήταν.Όχι ότι έχω τακτοποιηθεί τελειώς εδώ μέσα.Για να γίνει αυτό θα περάσει καιρός.Για να γίνει αυτό,επίσης,πρέπει να αποκτήσω μια δεύτερη βιβλιοθήκη να φιλοξενήσει τα βιβλία που η καημένη η πρώτη και να ήθελε να φιλοξενήσει,όσο και να έκανε φιλότιμες προσπάθειες,δεν θα τα κατάφερνε.Μου έδωσαν οι γονείς μου ένα έπιπλο που είχαν,με ράφια,αλλά είναι άβολο,ειδικά εκεί που το έβαλα,για να πάρω ένα βιβλίο πρέπει να πέσουν όλα τα διπλανά του πρώτα.

Αλλιώς,όλα βαίνουν καλώς εδώ μέσα.Έχω ηρεμήσει και το βασικότερο:Κοιμήθηκα.Στο άλλο σπίτι είχα βρυκολακιάσει.Πήγα μια μέρα στους γονείς μου και έμεινα το βράδυ γιατί το πρωί έπρεπε να πάμε σε κάποιες δουλειές,και η φασαρία ήταν για άλλη μια φορά όπως την άφησα και ακόμα χειρότερη μπορώ να πω...Τηλεοράσεις που έπαιζαν τέρμα στις 2 τη νύχτα,ένα κύριο συστατικό της φασαρίας.Και ήμασταν στον 3ο όροφο,στον 2ο με τον γείτονα που είχα και θα έχουν απο εδώ και πέρα οι γονείς μου(περάστικά τους...) τα πράγματα είναι τρις χειρότερα.

Άρχισα λοιπόν,όπως προείπα,να ψάχνω δουλειά.

Έχουμε τα δεδομένα:

Την αφεντιά μου.

Ετών:όσο φαίνομαι(χιχι!)30+

Κατοικία πιά:Νότια Προάστια

Αυτοκίνητο:Ντεν έχω αυτοκίνητο καρντιά μου

Δεν τα λέω αυτά για πλάκα ή τυχαία.

Μπαίνω κι εγώ λοιπόν στο skywalker με τις εκατοντάδες αγγελίες.Σκέφτομαι ότι οι αγγελίες που έχουν σαν τρόπο επικοινωνίας διεύθυνση e-mail ή fax είναι σίγουρα πιο αξιόπιστες από όσες έχουν απλά τηλέφωνο.Άλλωστε έχω τόσο κάκιστη σχέση με τα τηλέφωνα που προτιμώ να στείλω το βιογραφικό μου και να περιμένω την επιφώτιση.Λάθος.Το ξέρω.Αλλά ποτέ δεν το ''έπαιξα'' πρότυπο.Από βλακείες...Συλλογή ολόκληρη.

Λοιπόν...Έχουμε και λέμε...Διαβάζοντας τις αγγελίες και εντοπίζοντας ποιες με ενδιαφέρουν(βρήκα αρκετές παρ'ολα αυτά για να στείλω βιογραφικό) συνάντησα τις εξής περιπτώσεις(σε όσες τελικά δεν θα στείλω,για λόγους που θα εξηγήσω):

α.Αγγελίες όπου έφτανα στη μέση,είχα τα προσόντα που χρειάζονταν,και έλεγαν ότι θέλουν κοπέλα μέχρι 27 χρονών,ή στην καλύτερη μέχρι 30(τι να κάνουμε;Δεν φταιώ εγώ που μεγαλώνω....)

β.Αγγελίες όπου είχα όλα τα προσόντα,και δεν ανέφεραν ηλικία και πάνω που χαιρόμουνα μου κοτσάρανε μια περιοχή όπου μόνο με ελικόπτερο ή αεροπλάνο φτάνω πχ Κρυονέρι,Άγιος Στέφανος,Παιανία,Παλλήνη,Κορωπί,Ελευσίνα,Μάνδρα κλπ,κλπ,κλπ.Αν είναι να κάνω ταξίδι,δεν πάω να δουλέψω καλύτερα στη Χαλκίδα;Πιο γρήγορα φτάνεις.

γ.Αγγελίες όπου ζητούσαν την κλασική προυπηρεσία που ως γνωστόν απαιτείται να έχεις από τη γέννηση σου.Αυτές οι λέξεις...Εμπειρη,πεπειραμένη,με προυπηρεσία...Στο στομάχι μου κάθονται!Ακόμα και για να φτιάξεις σε ένα τυροπιτάδικο ένα τόστ απαιτείται προυπηρεσία,επειδή ως γνωστόν είναι ένα άλυτο και δυσεπίλυτο θέμα ανάλογο μαθηματικών πράξεων.

δ.Αγγελίες όπου είχα όλα σχεδόν τα προσόντα αλλά έλεγαν ''απαραίτητο μεταφορικό μέσο''.Είπαμε:ντεν έχω αυτοκίνητο καρντιά μου.

ε.Αγγελίες όπου ζητούσαν τόσα πολλά πράγματα,μεταπτυχιακά,proficiency και δεν συμμαζεύεται.Αυτοί προφανώς θέλουν να προσλάβουν την μετεμψύχωση του Αινστάιν.

στ.Αγγελίες όπου ήταν ολοφάνερο πως επρόκειτο για telemarketing ή θέση σε τηλεφωνικό κέντρο ή οτιδήποτε έχει να κάνει με τηλέφωνο τέλος πάντων.ΜΑΚΡΙΑ!!ΜΑΚΡΙΑ!!ΜΑΚΡΙΑ!!

ζ.Αγγελίες όπου είχα τα προσόντα,αλλά ζητούσαν το βιογραφικό να σταλεί στα Αγγλικά ή να έχει συστατική επιστολή ή συνοδευτική επιστολή και με φωτογραφία.Σιγά μην κάθομαι να κάνω κάτι τέτοιο για να στείλω και στο τέλος να μην γίνει και τίποτα.Αν ζητάνε από το καλημέρα σας όλα αυτά,σκέψου τι απαιτήσεις θα έχουν όταν πας να δουλέψεις,θα σου βάλουν μια μπάλα στο πόδι να δουλεύεις μέρα-νύχτα.Είπαμε να δουλέψω πάω,όχι να κατασκηνώσω στα γραφεία.Επίσης τα Αγγλικά μου καλά είναι,δεν λέω,αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα συνομιλήσω με τον Κάρολο της Αγγλίας και θα με καταλάβει.Μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να με περάσει για φτωχή πλην τίμια μετανάστρια παραδουλεύτρα.

η.Αγγελίες για δουλειές όπου είχα όλα τα προσόντα,τα πάντα,και κοιτώντας καλύτερα,βλέπω διεύθυνση Καλαμαριά,Πυλαία, κλπ,κλπ,κλπ.Δηλαδή Θεσσαλονίκη.

θ.Αγγελίες όπου η δουλειά είναι μια χαρά αλλά το ωράριο άκρως εξοντωντικό.Το χειρότερο είναι το σπαστό ωράριο.Να κάνεις ένα άχρηστο κενό διάλλειμμα το μεσημέρι 2-3 ωρών,που αν μένεις μακριά από την εταιρεία,που να το ξοδέψεις;Σε 2 ώρες δεν προλαβαίνεις να πας σπίτι.Θα πας,αλλά θες άλλες τόσες να γυρίσεις.Το καλύτερο ωράριο είναι συνεχές.

ι.Αγγελίες όπου το ωράριο είναι καλό-μου αρέσει πολύ το απογευματινό,δεν είμαι πολύ πρωινός τύπος,αν και ξυπνάω,θεωρώ βάρβαρο τον συνδυασμό "ξυπνάω-φεύγω"-με τη διαφορά ότι αν σχολάς 22.00 η ώρα από μια μακρινή περιοχή πχ Χαλάνδρι,Αιγάλεω,Περιστέρι κλπ,κλπ, μέχρι να πας σπίτι θα πας στις 12 και αν βρεις και συγκοινωνία δηλαδή.Είπαμε ''ντεν έχω αυτοκίνητο καρντιά μου''.Τι να κάνω;Είμαι από αυτές που δεν έχουν.Φαινόμενο.Όταν λέω πως δεν έχω αμάξι με κοιτάνε λες και είπα ότι ήρθα πριν λίγο στη γη με διαστημόπλοιο.Τόσο εξάρτηση έχει ο Έλληνας από τις 4 ρόδες.

κ.Αγγελίες για γραμματείς(χωρίς Φαρισαίους) που ζητάνε ένα σωρό πράγματα,και προυπηρεσία και κάτι προγράμματα στον Η/Υ που μόνο ακουστά έχω,και γνώσεις λογιστικής(είμαι άσχετη εντελώς σε ό,τι έχει να κάνει με οικονομικά)συν 2-3 ξένες γλώσσες,και επίσης ηλικία 23-28 και όλα τα αποτρεπτικά μαζί δηλαδή.

λ. Αγγελίες που έχουν να κάνουν με πώληση(δεν μπορώ να πείσω ούτε πεντάχρονο να αγοράσει) και προώθηση προιόντων.

μ.Αγγελίες που έχουν άμεση σχέση με ό,τι έκανα παλιά,καταχώρηση σε Η/Υ,αλλά ζητάνε πολλά περισσότερα,τυφλό σύστημα(ξέρω το μονοφθαλμο πως να το κάνουμε).Πάντως γράφω γρήγορα,αφού είμαι από τους λίγους ανθρώπους που αν βρεθώ σε chat,τις ελάχιστες φορές που γίνεται αυτό,όχι μόνο γράφω στα Ελληνικά,αλλά βάζω και τόνους και συνήθως κάνω διάλογο με τον εαυτό μου γιατί γράφω πιο γρήγορα από όλους.χεχε!Αλλά μου έχει τύχει να πάω σε συνέντευξη και να μην με πάρουν επειδή δεν ήξερα τυφλό σύστημα κι ας γράφω εξίσου γρήγορα σαν να ξέρω...Γιαυτό λέω ότι ξέρω το μονόφθαλμο κι ως γνωστόν στο βασίλειο του τυφλού βασιλεύει ο μονοφθαλμος.

ν.Αγγελίες όπου είναι απαραίτητο το μηχανάκι για εξωτερικές δουλειές και κυρίως θέλουν όμως άντρες.

ξ.Αγγελίες όπου σου τονίζει το ''χωρίς υποχρεώσεις''.Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "πάρε ένα ντιβανάκι για να ξαπλώνεις εκεί,αφού θα φεύγεις βράδυ,για ποιο λόγο να γυρίζεις σπίτι;Να είσαι ετοιμοπόλεμος,κοιμήσου εκεί".

ο. Αγγελίες όπου τονίζεται το ''ευπαρουσίαστη''.Δεν μας είπαν ότι σε προορίζουν για πασαρέλα.

Πάντως αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το μόνο επάγγελμα που δεν περνάει κρίση και ούτε θα περάσει,είναι το επάγγελμα της κομμώτριας.Κορίτσια,αφήστε τα πανεπιστήμια,το μέλλον είναι στις τρίχες...Αν το καλοσκεφτείς,λογικό δεν είναι;Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να κουρεύονται,εκτός να τείνουν στον μοναχισμό ή χειροτονηθούν ιερείς,και οι γυναίκες ειδικότερα δεν θα πάψουν ποτέ να βάφουν τα μαλλιά τους(μάλλον είμαι από τις τελευταίες που δεν έχω βάψει ποτέ τα μαλλιά μου).Άρα το μόνο σίγουρο επάγγελμα είναι αυτό.

Γενικά όσο περισσότερα ξέρεις,τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις δουλειά.Μην σας παραμυθιάζουν για το αντίθετο.Οι γνώσεις εκτιμούνται σε άλλη χώρα,όπου όλα είναι αυτονόητα.Σε αυτή τη χώρα αυτονόητο είναι να βρίσκεις δουλειά μόνο αν έχεις μέσο.Οι γνώσεις είναι κάτι που αποκτάς καθαρά για τη δική σου ευχαρίστηση,όχι να βρεις δουλεια.Μην τρελαθούμε τελείως.Πως θα βολευτούν οι αγράμματοι συγγενείς των διευθυντών,που κατέβηκαν από όλα τα χωριά,αν εσύ τολμήσεις να έχεις την απαίτηση να διεκδικήσεις τη θέση,επειδή γεννήθηκες εδώ και μεγάλωσες και έβγαλες ένα πανεπιστήμιο.Θα έπρεπε να ντρέπεσαι για το θράσσος σου!Να πάρεις τη θέση από την απόφοιτο γυμνασίου που ήρθε φέτος από την Άνω Κωλοπετεινίτσα.

Αυτά λοιπόν.Οι αμπελοφιλοσοφίες μου.Καλά όχι ότι με πτοεί τίποτα.Κρατάω γερά.Σιγά μην μας αποθαρρύνει τίποτα.Δεν τους κάνουμε τη χάρη.Αυτό θέλουν.Να λυγίζουμε.Ναι,καλά...

ΥΓ1:Τι σημαίνει "καφετιέρης".Είναι το αρσενικό του "καφετιέρα";Το βρήκα σε αγγελία.

ΥΓ2:Αυτό το τραγούδι κολλάει με όλα αυτά:

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;"
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.

Άκρως επίκαιρο και διαχρονικό...Η Ελληνική πραγματικότητα σε λίγους στίχους...

Γύρισα και πάλι.Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς...Πάντα γυρίζω.Αυτή τη φορά όμως που γύρισα,δεν με πείραξε τόσο,γιατί αυτή τη φορά το ''εδώ'' δεν είναι τόσο πιεστικό,όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι κι αλλιώς από δω και πέρα θα γίνουν αλλαγές.Η παλιά Αυγή έχει δώσει τη θέση σε μια νέα,βελτιωμένη.Πιο δυνατή και πιο αποφασιστική.Ξεκόλλησα από μια κινούμενη άμμο που με κατάπινε τα τελευταία χρόνια,κι ένιωθα να μου ρουφάει ενέργεια.Μια στάσιμη κατάσταση.Όλα αυτά άλλαξαν και θα πάνε και καλύτερα τα πράγματα,είμαι σίγουρη.

Στο νησί,όλα ήταν όπως τα άφησα πέρυσι.Όλα με υποδέχτηκαν στην φιλόξενη αγκαλιά τους.

Η Πορτάρα όταν κατέβηκα.Το κάστρο.Η Χώρα με την βραδινή βόλτα της που τόσο μ'αρέσει.Αν και λόγω σχεδόν καθημερινής βροχής,δεν την χάρηκα τόσο πολύ αυτή τη βόλτα.Περισσότερο καθόμουνα σε μαγαζιά και λιγότερο περπατούσα.Και μου αρέσει τόσο πολυ το περπάτημα...Να βγαίνω σε μονοπάτια άλλα,νέα,κάποιες φορές.

Ήταν ακόμα κι ο παπαγάλος στη θέση του.Είναι ένας παπαγάλος,μεγάλος,λογικά πρέπει να μιλάει,αν και δεν τον έχω ακούσει.Πολλά χρόνια,είναι στον κεντρικό δρόμο,σε ένα pet shop,που στην πραγματικότητα είναι ο κτηνίατρος εκεί και απλά πουλάει τροφές και τέτοια.Αυτός ο παπαγάλος είναι πλέον σήμα κατατεθέν του κεντρικού δρόμου.Κάθε χρόνο περνάω και του σφυρίζω και με κοιτάει,συνήθως ξύνεται ή αδιαφορεί.χαχα!

Φέτος φωτογράφιζα πάλι ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Σαυράκια στο δρόμο για την θάλασσα,που ξεπετάγονταν κατά εκατοντάδες,αφού πρώτα με είχαν τρομάξει χαρχαλεύοντας μες τους θάμνους και κάνοντας με να νομίζω ότι επρόκειτο για φίδια.Σαλιγκάρια κάτω από τη βροχή.Γάτες να κοιμούνται πάνω σε ομπρέλες μαγαζιών.Γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια.Άλλες φωτογραφίες κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες της παραλίας,όπου πήγα να προφυλαχτώ από τη βροχή.

Ως συνήθως η φάτσα μου δεν πρωταγωνιστεί σε καμία φωτογραφία.χαχα!Κλασικά.Ενώ λατρεύω να φωτογραφίζω,μισώ να φωτογραφίζομαι η ίδια.Εξαίρεση κάποιες φορές που πραγματικά είμαι καλοντυμένη και αισθάνομαι όμορφη.Τότε ποζάρω.Είπαμε κρύβω κι ένα ψώνιο μέσα μου!χιχι!

Την Πέμπτη το μπάνιο ήταν πραγματικά πολύ όμορφο.Το ίδιο και την Κυριακή.Ήμουνα η μοναδική Ελληνίδα στο σημείο που κολύμπησα.Γενικά αυτή την εποχή είχε πολλούς Γάλλους στο νησί και λίγους Γερμανούς.

Και Έλληνες είχε αρκετούς,αλλά συνήθως εκείνοι πάνε όπου υπάρχουν ομπρέλες,ξαπλώστρες,και συνωστισμός.Για να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο και να ακούνε τα προσωπικά τους,φωνάζοντας στο κινητό,βγάζοντας το ταπεράκι με τα κεφτεδάκια και πάιζοντας τις απαραίτητες ρακέτες,που μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια.Χαχα!Μπορεί να είμαι υπερβολική όσον αφορά τη Νάξο,δεν έχω δει τέτοια φαινόμενα γενικά σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο αλλού,της απόλυτης κατινιάς που μας διακατέχει σαν λαό στην παραλία,αλλά μάλλον δεν τα έχω δει γιατί εγώ κολυμπάω αλλού,σε πιο ''ήπιες'' καταστάσεις,δεν μπορώ την πολυκοσμία.Και όχι μόνο.Και για άλλον λόγο.Προσωπικής προτίμησης.Όσοι με ξέρουν,καταλαβαίνουν,τι εννοώ με το ''και όχι μόνο''   ;-)

Πήγα και στην ξαδέλφη μου.Ήταν και η μια από τις δυο δίδυμες κόρες της,κι ο γιός της.Φάγαμε εκεί και τα λέγαμε.Μετά με πήγε και στο δωμάτιο.Εκεί οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες,αλλά η ξαδέλφη μου μένει κάπως μακριά,μες τη χώρα,περπατάω αρκετά από την παραλία όπου μένω,τον Αη.Γιώργη,στη Χώρα επίσης.

Είναι ένα λιμάνι που από την πρώτη ματιά βλέπεις έναν γεμάτο χώρο.Τα σπίτια σαν να σου δίνουν εντύπωση πυραμίδας.Συγκρίνω με άλλα λιμάνια πχ στην Άνδρο,που τα σπίτια είναι πιο αραιά και απλωμένα.Μόνο στη Νάξος κι στην Ερμούπολη έχω δει αυτό που προσπαθώ και δεν μπορώ να περιγράψω σωστά.

Κι άμα δω κανένα φίλο,τρέμω μην με θυμηθεί,πεθαμένες καλησπέρες,δεν γουστάρω να μου πει...

Ήταν και ο Μ.

Παιδικός φίλος.Εφηβικός.Καλοκαιρινός.Για την ακρίβεια,εφηβικός,πλατωνικός έρωτας.

Το 1990.Την πρώτη χρονιά που πήγα στη Νάξο.

Εγώ 14,εκείνος 15.

Αθώα συναισθήματα.Κι εγώ και εκείνος.

Εκείνα τα πράσινα μάτια...Σε αυτά βυθίστηκα....

Δούλευε στα λεωφορεία τα καλοκαίρια.Ως εισπράκτορας τότε.Ως οδηγός τώρα.Εκείνος τουλάχιστον ήξερε τι θέλει να κάνει στη ζωή του.Εγώ ακόμα και τώρα το ψάχνω.

Τις περισσότερες φορές,ήμουνα με τη μάνα μου,δεν μας έκοβε εισιτήρια.Στη ζούλα.

Ένα καλοκαίρι γύρισα Αθήνα,και ξαναπήγα Νάξο με τη μάνα μου.Μας φιλοξενήσαν σπίτι τους.Ήμουνα 15 τότε.Το επόμενο καλοκαίρι δηλαδή,του 1991.

Παρεούλα με τον Μ και την Φ,την αδελφή του.Για χρόνια.

Τώρα;

Τον είχα δει πέρυσι.Τον γνώρισα από τη φωνή.Δεν θα τον γνώριζα εύκολα.Έχει αλλάξει πολύ,όπως πάντα σε αλλάζουν τα χρόνια.Είχα να τον δω 9 χρόνια,από το 1999.Δεν είχε τύχει,αλλά μάθαινα νέα του από τον φίλο του τον Β.Εκείνος δεν έχει αλλάξει καθόλου.Τον συναντουσα κάθε χρόνο σχεδόν.Την ίδια δουλειά κάνουν.Γιαυτό.Πάντα τον ρωτούσα.Παντρεύτηκε ο Μ.Έχει και παιδί.

Δεν ξέρω γιατί δεν του μίλησα...Δεν με γνώρισε.Δεν ξέρω γιατί...Τι με σταμάτησε...Αυτές οι πεθαμένες καλησπέρες...Πως να χωρέσουν 19 χρόνια...Ίσως αυτό....Όλα έχουν αλλάξει.

Αλλά το μυαλό μου πήγε νοσταλγικά πίσω...19 ολόκληρα χρόνια...Στο πόσο αλλιώτικοι ήμασταν.Στο πόσο αλλιώτικα ενδεχομένως κάποιες φορές μπορεί να είναι τα πράγματα,αλλά η ζωή μας ξεπερνάει και μας προσπερνάει κάποιες φορές...

Μπορεί ύπο άλλες συνθήκες να ζούσα τώρα στον τόπο που αγαπώ...Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.Ίσως κάποτε να καταφέρω.Έστω να μοιράζω τη ζωή μου,ανάμεσα στο ''εδω'' και στο ''εκεί''.Αν δεν βρεθεί καμία κατάσταση να με κρατήσει εδώ...Τώρα δεν υπάρχει.

Παρένθεση.Θυμάμαι μια πολύ δυνατή σκηνή-δεν είναι άσχετο αυτό που θα πω-από την ''πολίτικη κουζίνα''.Για όποιον την έχει δει,τη σκηνή που πήγαν να πουν στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την οικογένεια τους να φύγουν,διαφορετικά πρέπει να αλλαξοπιστήσει και είπε ότι τα χειρότερα 5 λεπτά της ζωής του ήταν,επειδή το σκέφτηκε,από την αγάπη του στην Πόλη.Είχα κλάψει σε αυτή τη σκηνή...Γιατί κατάλαβα απόλυτα...Και εγώ θα είχα έτσι λειτουργήσει.Κάποια πράγματα απλά τα λατρεύεις...Κάποιες καταστάσεις.Κάποιους τόπους...

Έτσι λοιπόν,έκανα μόνο 3 μπάνια,το Σάββατο ήταν τόσο χάλια ο καιρός,που ούτε για βόλτα δεν ήταν,πόσο μάλλον για μπάνιο.Τα έλεγα κι από εκεί,σε ζωντανό χρόνο.Κάθε βράδυ πήγαινα στο ίδιο ιντερνετ καφέ.Φτηνή χρέωση είχε.Όχι όπως εδώ,πριν 3-4 χρόνια και το φθηνότερο που πήγαινα ήταν 3,5 ευρώ.Στην Αθήνα σε όλα τα θέματα τιμών,μας πιάνουν τον ****,μετά συγχωρήσεως...Εκεί με 3 ευρώ καθόμουνα 1 ώρα και 30 λεπτά,και ήταν ήσυχα.Δίπλα το μαγαζί με τις καλύτερες βάφλες.Ειναι από την πρώτη χρονιά που πήγα.Αυτό και το ''ραντεβού'', το καλύτερο ζαχαροπλαστείο του νησιού,με τα πιο φρέσκα γλυκά.Μπορεί να μην τρώω τωρα ζάχαρη,αλλά η στάση στο ''ραντεβού'' επιβάλεται.Δεν έχει μόνο γλυκά άλλωστε,έχει και αλμυρά,πίτες κλπ,και πολύ ωραία ροφήματα.Επίσης στη γωνία της παραλίας,απέναντι από το κτίριο του ΟΤΕ,για όποιον έχει πάει,μαγαζί με κρέπες και σουβλάκια,κάνει πολύ ωραία.Τόσα χρόνια ξέρω όλα τα μαγαζιά τι έχουν.Κάθε χρόνο βλέπω τους ίδιους ανθρώπους.Όπως τον γελαστό σερβιτόρο του ''ραντεβού'' που τωρα δούλευε στο περίπτερο πιο πέρα.Από τους πιο ευγενικούς και γελαστούς ανθρώπους που έχω συναντήσει,σε κέρδιζε με τους τρόπους του.

Χρώματα κι αρώματα.... Σε αυτόν τον τόπο.Με κρατούν δεμένη.

Το ταξίδι του γυρισμού ήταν ευχάριστο μπορώ να πω.Καθόμουνα άνετα,πρώτη σειρά,δεν ήμουνα στριμωγμένη και το καράβι πήγαινε αρκετά γρήγορα,σε 30 λεπτά ήταν Πάρο!!Μόλις μπήκαν στην Πάρο οι βάρβαροι,το καράβι έγινε άνω κάτω.Κλασικά.Τόσα χρόνια πάντα το ίδιο.Μέχρι εκεί είναι ήσυχα.Μετά μπαίνει ο κανιβαλισμός...Sorry,αν θίγω κάποιους που συμπαθούν αυτό το νησί,εγώ το αντιπαθώ εντελώς.Όχι τόσο το νησί,δεν είναι άσχημο,αλλά το background της δηθενιάς που αντιπροσωπεύει,όπως κάθετι που γίνεται μόδα.Αλλά αυτό που λέω,είναι τσεκαρισμένο.Κι οι γονείς μου και άλλοι που το έχω συζητήσει το λένε.Μέχρι την Πάρο είναι ησυχία στο καράβι και μετά λες και αμολήσανε τα θηρία από το κλουβί.Ο άλλος μόλις μπήκε,καυγά έκανε...Έλεος δηλαδή.Το καράβι ερχόταν από Σάμο,Ικαρία και όλοι ήταν ήσυχοι ως εκείνοι την ώρα.Δεν μου κάνει εντύπωση.Για να διαλέγουν σαν προορισμό την Ικαρία.Κι εγώ αν δεν πήγαινα πάντα μόνη,θα την διάλεγα.Αλλά τόσο ταξίδι δεν το αποφασίζω εύκολα.Πήγα βέβαια και Κρήτη φέτος.

Και τώρα πάλι πίσω.

Με ένα δυνατό γεγονός να μου συμβαίνει...

Όμως κάθε τέλος κρύβει μια νέα αρχή.

Ένας άνθρωπος φεύγει,ένας άλλος θα έρθει.Κάποια στιγμή.

Δεν κρατώ καμία πίκρα.Ούτε εκείνος.Συμφωνούμε.Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε.Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Είναι οι στιγμές που βλέπεις ότι μιλάς ''άλλη γλώσσα''.Όταν το βλέπεις νωρίς,είναι καλό.Όταν ο ένας διώχνει τον άλλο.

Όταν νιώθω διψασμένη...Ανολοκλήρωτη...Μισή...Μόνη...

Σαν 1/8 είμαι, που ψάχνει το άλλο 1/8,να πιαστούν χέρι χέρι,στο ίδιο μέτρο,να φτιάξουν 1/4,πλάι σε άλλα 2/4 και να χορέψουν το βαλς...

Αν το 1/8 έχει ήδη φύγει,γιατί το άλλο δεν φρόντισε να το κρατήσει...Όταν αυτό το 1/8 έχει την τάση να φεύγει,γιατί δεν βρήκε κατάσταση ικανή να το κρατήσει.Όταν ψάχνει ζεστή αγκαλιά,ζεστή κουβέντα,χάδι,αγγιγμα και δεν τα βρίσκει...Θα φύγει...Οτνα διψούσε τόσα χρόνια για όλα αυτά,απότιστο...Αυτά ζητάει.Αλλά το άλλο 1/8 εκτίμησε λάθος...Δεν κατάλαβε.

Και το μέτρο διασπάστηκε...Το βαλς έμεινε μισό...3/4 σπασμένα.Δεν πειράζει.Έφυγαν σε άλλες κατευθύνσεις το 1/8 και το άλλο 1/8.Θα ολοκληρώσουν άλλα τραγούδια.Κάποτε.Αλλά πρόλαβαν και σιγοψιθυρίσαν μαζί,τραγούδια...Έστω και λίγο,έστω και για τόσο λίγο...Η ανάγκη καταλάγιασε...Οι γωνίες στρογγύλεψαν...Δεν ματώνουν όπως πριν όταν τις αγγίξεις...Η αγκαλιά γέμισε.Έστω και λίγο,έστω για τόσο λίγο...Η ακόρεστη ανάγκη είναι εδώ πάντα,αλλά λίγο πιο ήρεμη...Πιο στρογγυλεμένη.Δεν καλύπτηκε εντελώς αλλά έστω και λιγάκι,ε,κάτι άλλαξε...Το ''κάτι'' είναι μια σκάλα πάνω από το ''τίποτα''.Πάντα.

Έστω και για τόσο λίγο...

Σ...

Χαίρομαι που συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε...Αυτό που σου είπα είναι αλήθεια...Όπως και όλα άλλωστε.Χάρηκα πραγματικά.Για όλα.Ξέρω κι εσύ ότι μου έλεγες αλήθεια.Ότι χάρηκες.Για όλα.

Ευχαριστώ...

Κι ας με άφησες να σ'αφήσω...Κι ας φύγαμε...Κι οι δυο...

Είπα ότι θα κάτσω για λίγο στο ιντερνετ καφέ,αλλά πάνω που ετοιμαζόμουνα να κλείσω άρχισε πάλι να ρίχνει του σκοτωμού...Έχω ομπρέλα και δεν είμαι πολύ μακριά από το δωμάτιο αλλά υπόστεγα πολλά δεν υπάρχουν.Δεν θα το αντέξω να φάω κι άλλη βροχή σήμερα...

Το πρωί ήταν συννεφιά.Ανέβηκα στο κάστρο,έβγαλα τις φωτογραφιούλες μου και μετά πήγα θάλασσα.Δεν πρόλαβα ούτε δέκα λεπτά να κολυμπήσω και άρχισε να βρέχει.Και στην συνέχεια ''έφερε η βροχή χαλάζι,δεν πειράζει,δεν πειράζει..." που λέει και το άσμα.Έπεφτε με θόρυβο πάνω μου και με μαστίγωνε.Τυλιχτηκα με την πετσέτα και κάθισα μήπως σταματήσει,αλλά που τέτοια τύχη...Μέχρι να ντυθώ να πάω στο δρόμο να πάρω το λεωφορείο είχα βραχεί μέχρι κόκκαλο...

Όλη μέρα βρέχει.

Αν ένα πράγμα ευχαριστιέμαι πάντα στην Νάξο είναι οι βόλτες και ο ποδαρόδρομος,κάτι που στην Αθήνα στερούμαι και λατρεύω γενικά...Αν δεν περπατάω κι εδώ...Βλακεία.

Βγήκαν και τα σαλιγκαράκια και έβλεπες μια τρελή το μεσημέρι(εμένα,για όσους δεν κατάλαβαν) με μια κόκκινη ομπρέλα να φωτογραφίζει με το κινητό τα σαλιγκάρια!χαχα!

Θέλω να φύγω καλέ βροχούλα!Αμαν!Κάνε ένα διάλειμμα και συνεχίζεις!Δεν βαρέθηκες όλη μέρα;

Και φυσικά την μέρα που θα επιστρέψω ο καιρός φτιάχνει.Τι να σχολιάσω;

ΥΓ1:Θα επανέλθω στην Αθήνα με φωτογραφίες.

ΥΓ2:Αν ξέφυγε κανένα λαθάκι,είναι ελαφρώς άβολο αυτό το πληκτρολόγιο...

Από αύριο και μέχρι την Κυριακή,θα βρίσκομαι στον αγαπημένο μου τόπο,την Νάξο.

Κειμενάκια ίσως γράφω,θα πηγαίνω σε ιντερνετ καφε,γιατί υποψιάζομαι ότι θα έχει και ψυχρούλα τα βράδια,οπότε είναι μια καλή λύση το βραδινό σερφάρισμα,από το βραδινό ξεπάγιασμα.χαχα!

Όπως και να 'χει,είμαι πολύ χαρούμενη,γιατί ένα καλοκαίρι που δεν θα επισκεφτώ τη Νάξο,έστω και για μια ή δυο μέρες,απλά ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!Πρέπει απαραιτήτως να δώσω το παρόν!χεχε!

Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει και μόνιμη κατοικία...Έστω κατοικία των μισών μηνών του χρόνου.Το ιδανικό θα ήταν αυτό.Να είχα μια ελεύθερη δουλειά που θα μου επέτρεπε να μένω τους μισούς μήνες εδώ,τους μισούς εκεί.Προσανατολίζομαι σε κάτι τέτοιο για το μέλλον.Αυτό είναι το όνειρο μου,ένα από τα πολλά τέλος πάντων,να μπορώ να κάνω μια δουλειά που δεν θα με ρουτινιάζει,να ταξιδεύω και να ζω σε διάφορα μέρη,για λίγο καιρό στο ένα,για λίγο καιρό στο άλλο.

Θα επανέλθω με νέες φωτογραφίες και νέα του νησιού.

Εις το επανιδείν!

Τα πιο αθώα βλέματα μπορεί να κρύβουν καταιγίδες...

 Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως τα φαντάζεσαι...Να περιμένεις άλλα,να σου έρχονται άλλα,να ελπίζεις,να διαψεύδεται η ελπίδα σου,να μπερδεύεσαι,να ξεμπερδεύεσαι,να φοβάσαι,να χαίρεσαι,να λυπάσαι.Όλα αυτά με εναλλαγές γρήγορες.

Και εκείνος να σου λέει ότι βιάζεσαι. Εσύ που έχεις αναγάγει την υπομονή σε τέχνη.Είκοσι χρόνια υφαίνεις για κάποιον ανύπαρκτο...Αλλά τώρα;Τι συμβαίνει;Είναι δυνατόν να μην έχεις υπομονή;Ας μπορούσε να καταλάβει...Θα ήταν ο αποδέκτης του υφαντού...

Όταν τα χρόνια περνούν κι η κατάσταση βαλτώνει,ποτέ τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ίδια ξανά κι όταν ακόμα αλλάξουν...Θέλεις ένα διάστημα προσαρμογής. Όταν έχεις ξεμάθει. Όταν έχεις ξεχάσει. Όταν κάνεις μια νέα αρχή.

Τόσα χρόνια η διάθεση στα Τάρταρα,αν δεν την ανασύρει  πως θα συνεχίσεις;Εσύ μόνη πάντα την έφερνες στην επιφάνεια...Ανάδυση...

Κατανόηση χρειάζεσαι. Τίποτα άλλο.

Αν δεν σε κατανοήσει εκείνος ποιός θα το κάνει;Αυτό θέλεις μόνο.Να καταλάβει.Όλα θα έρθουν.Όταν είναι η ώρα.Αν και όταν καταλάβει.

Τα χρόνια σε άφησαν πληγωμένο σπουργίτι και χρειάζεσαι κάποιον να γιατρεύσει τις φτερούγες. Έπειτα μπορεί από σπουργίτι να γίνεις αετός...Που ξέρεις...

Θέλεις μόνο να νιώσεις όμορφα. Να ακούσεις λόγια όμορφα. Να νιώθεις δυνατή. Επιθυμητή. Όμορφη.

Δεν ζητάς πολλά. Αυτό να μπορούσε να κατανοήσει...Το κλειδί είναι. Θα μπορούσε να ανοίξει τον παράδεισο.

Πάντα ολιγαρκής ήσουν, δεν άλλαξες, ούτε θα αλλάξεις.

Βλέμματα, χαμόγελα, όμορφα λόγια, χέρια μπλεγμένα, πειράγματα και γέλια.

Αυτά ζητάς και τίποτα άλλο. Σου αρκούν λίγες απλές στιγμές. Συντροφιάς.

Δεν σε συγκινούν όλα αυτά που άλλες κοπέλες ζητούν.

Αναρωτιέσαι αν θα τα βρεις. Αν κάποιος το καταλάβει. Αν εκείνος το καταλάβει… Δεν έχεις την απάντηση…

Πληγώνεις και πληγώνεσαι. Και ξανά- πληγώνεις και ξανά- πληγώνεσαι.

Είναι που ήσουν πληγωμένο αγρίμι τόσα χρόνια. Αυτό φταίει και τίποτα άλλο.

Κατανόηση ψάχνεις. Επιβεβαίωση. Όχι από ψωνίστικη διάθεση. Από ανάγκη. Επιβίωσης καθαρά. Να νιώθεις πως αξίζεις. Εσύ το ξέρεις. Ξέρεις τον εαυτό σου. Τον αγαπάς. Τον δέχεσαι. Θέλεις όμως να σε δέχονται και οι άλλοι. Για αυτό που είσαι και μόνο. Δεν προσποιείσαι πως είσαι εύκολος άνθρωπος γιατί δεν είσαι. Έχεις χίλιες παραξενιές. Αλλά και ένα προτέρημα βασικό: Ευχαριστιέσαι με τόσα λίγα...

Έχεις νικήσει την πιο μεγάλη μοναξιά. Αυτή που μας δημιουργεί η ίδια μας η ύπαρξη. Μένει να νικήσεις την άλλη μεγάλη μοναξιά. Αυτή που νιώθεις μες το πλήθος.

Και το τραγούδι ανεβαίνει στα χείλη σου. Όταν νιώθεις άσχημα για πράγματα που είπες και έκανες ,αλλά ταυτόχρονα ξέρεις πως είχες δίκιο... Όταν νιώθεις ότι δεν μιλάς την ίδια γλώσσα και δεν σε κατανοεί ο αποδέκτης των λόγων που εσύ η ίδια έχεις βαρεθεί να λες. Κι εκείνος. Ίσως. Ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η σιωπή. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα… Παντού και πάντα.

Βλέπεις δύο άνθρωποι που διαφωνούν, μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο από τη δική τους σκοπιά....

ΥΓ1: Ήθελα απλά να μιλήσω, όχι να σχολιάσω και δεν θα σχολιάσω. Να ανασύρω από μέσα μου καταστάσεις.

 ΥΓ2: Μεθαύριο φεύγω για τον τόπο της καρδιάς μου. Ελπίζω μια μέρα να μην χρειάζεται να γυρίσω, να είναι μόνιμη η εγκατάσταση μου εκεί.

ΥΓ3:Το βιντεο,αν και δεν έχει εικόνα,έχει τους στίχους,δείτε το,αξίζει το τραγούδι. Είναι το soundtrack της διάθεσης μου σήμερα.

Τελικά όλοι οι άνθρωποι, την ίδια ανάγκη έχουμε. Να μας δέχονται για αυτό που είμαστε, να μας αγαπάνε. Να βλέπουμε την αποδοχή στα μάτια των άλλων. Να έχουμε ένα χέρι να κρατάμε. Να ακούσουμε μια καλή κουβέντα όταν κάνουμε λάθος. Μια φράση που θα πιστεύει σε εμάς, θα δείχνει συμπαράσταση. Όλοι ψάχνουμε την αγάπη, όλοι ψάχνουμε την αλήθεια. Καθαρά μάτια, χωρίς σκοπιμότητες. Να βυθίζονται στα δικά μας και να μας δίνουν δύναμη.

Τα βρίσκουμε όλα αυτά; Αυτό είναι το ερώτημα.

Κάποιες φορές ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις. Να δώσεις και να πάρεις. Πρώτα να δίνεις. Όταν αυτό έχεις μάθει από παιδί. Όταν σε γεμίζει να δίνεις στους άλλους.

Αυτό βέβαια είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να βρεθούν στο δρόμο σου κάποιοι και να το εκμεταλλευτούν. Να ζητήσουν να πάρουν τόσα πολλά που θα σε ‘’αδειάσουν’’.

Έρχεται όμως κι η στιγμή που κι εσύ ο ίδιος θα ζητήσεις κάτι, ένα ελάχιστο, για να μπορείς να πορεύεσαι.

Προσωπικά, ποτέ δεν ζήτησα τα πολλά. Ποτέ δεν απαίτησα.

Με κάνει χαρούμενη ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια καλή κουβέντα. Να νιώθω όμορφη. Αν το νιώθω, μπορώ να το χαρίσω. Να το προσφέρω.

Η ίδια η κοινωνία μας ράβει το κουστουμάκι μας και μας το φοράει. Τον ρόλο μας. Κάποιες φορές πρέπει να παλέψεις για να ξεφύγεις από το κουστουμάκι αυτό. Οι άλλοι αυτό βλέπουν πάνω σου. Την επιταγή της κοινωνίας που την προβάλει σε σένα.

Σου διαλέγει αυτό που θα εκπέμπεις.

Μια όμορφη γυναίκα τραβάει τα βλέμματα. Τραβάει όμως άραγε και την ευτυχία για τη ζωή της; Κάποτε νόμιζα πως ναι. Ότι αρκεί να είσαι όπως θέλει η κοινωνία, που δεν συγχωρεί ατέλειες. Νόμιζα ότι μόνο έτσι θα μπορούσα να αγαπηθώ. Υποθέτω ότι δεν ήμουνα η μόνη που το νόμιζε.

Τώρα πια δεν το πιστεύω.

Κάθε άνθρωπος θα αγαπηθεί για την αξία του.

Η όμορφη γυναίκα θα τραβήξει τα βλέμματα. Θα τραβήξει κοντά της όμως κυρίως άντρες που θα θέλουν να καρπωθούν αυτή την ομορφιά, για να την κρατήσουν σαν τρόπαιο. Να κάνουν το γύρο του θριάμβου, επιδεικνύοντας την. Να καλύψουν τη δική τους μιζέρια.

Τελικά αυτή η όμορφη γυναίκα θα καταλήξει να νιώσει μέσα της κενό. Το κενό της έλλειψης αγάπης. Των κενών ανθρώπων που την πλησίασαν.

Φυσικά δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Το έχω δει να συμβαίνει όμως κατά κόρον. Κάτι που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση.

Φυσικά και υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια, ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Μια άσχημη γυναίκα που τα έχει βρει με τον εαυτό της, μπορεί να είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος.

Το ίδιο ισχύει και στους άντρες υποθέτω. Δεν ξέρω. Βασικά δεν ξέρω αν σκέφτονται τόσο αναλυτικά και εγκεφαλικά όσο οι γυναίκες ή τα βλέπουν όλα πιο απλά. Εμείς οι γυναίκες πέφτουμε τις περισσότερες φορές στις παγίδες που στήνουμε, βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Τον καταπιέζουμε. Δεν τον αφήνουμε ελεύθερο να νιώσει.

Εν μέρει δικό μας σφάλμα, εν μέρει της κοινωνίας.

Δικό μας που ασχολούμαστε και αναλύουμε αντί να ζούμε.

Της κοινωνίας που μας κρίνει και μας κατακρίνει πολύ πιο αυστηρά.

Πολλές φορές έχω νιώσει το άδικο, όχι αναφορικά με κάτι που με αφορά. Σε συζητήσεις που έχει τύχει να είμαι παρούσα.

Γυναίκες να κατακρίνονται και να χαρακτηρίζονται με απρεπείς εκφράσεις επειδή τόλμησαν. Τόλμησαν να είναι διαφορετικές. Να ζουν τη ζωή τους, να ερωτεύονται. Που δεν έμειναν σε αυτό που η κοινωνία μέσω της οικογένειας και των άλλων θεσμών, που παίρνουν τη μορφή των ανθρώπων που τις περιβάλλουν, έχει φροντίσει να τις προορίσει. Να τους φορέσει δηλαδή μια ποδιά, να τους δώσει μια κατσαρόλα, ένα ξεσκονόπανο, και να τις μετατρέψει σε χαρωπές νοικοκυρές που θα περιμένουν τον αφέντη να επιστρέψει, να στρωθεί στην τηλεόραση, τρώγοντας, και μετά να εκτονωθεί πάνω τους. Μια ‘’Μαίρη Παναγιωταρά’’ δηλαδή. Κανονικά και με το νόμο.

Αυτή την εικόνα η κοινωνία δέχεται σαν θεμιτή και σωστή για την γυναίκα. Κάθε παρέκκλιση της είναι ‘’κακή’’ ,’’αμαρτωλή’’ ,’’προκλητική’’.

Πολλές φορές σε συζητήσεις με φίλους και φίλες μου, τους κάνει εντύπωση το γεγονός ότι είμαι κατά του γάμου και ότι δεν έχει χτυπήσει το βιολογικό ρολόι μου να θέλω παιδί.

Πως είναι δυνατόν να θέλω κάτι τέτοιο;

Θα το ήθελα αν ζούσαμε σε έναν κόσμο που σεβόταν την ζωή, την ίδια την ύπαρξη μας. Που θα φρόντιζε το περιβάλλον και θα το αγαπούσε, θα φρόντιζε να έχουμε νερό και οξυγόνο για πολλά- πολλά χρόνια ακόμα. Που δεν θα φοβόσουν τον συνάνθρωπο, δεν θα κλεινόσουν στο καβούκι σου στη θέα του. Που στη μεγάλη πόλη δεν θα ήμασταν μονάδες, αριθμοί στο πλήθος. Που θα ήταν ένας τόπος όπου τα παιδιά θα παίζανε και όχι θα ήταν μέσα στα σπίτια, στη γυάλα προστατευμένα, από φόβο, και θα έφταναν να γίνουν ενήλικες χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα υπάρξει παιδιά. Σαν να γεννιούνται γέροι. Με χίλιες έννοιες στο μυαλό και δραστηριότητες ασταμάτητες που τα φορτώνουν ενοχικοί γονείς του Σαββατοκύριακου, που έχουν τις καλύτερες προθέσεις-δεν το αμφισβητώ αυτό-αλλά δεν έχουν μάθει να δίνουν αγάπη, γιατί δεν την έχουν μέσα τους, δεν τους την έδωσε κανείς όταν έπρεπε.

Θα ήθελα να ήμασταν όλοι πιο ανοιχτοί στο καινούριο. Πιο ανοιχτόκαρδοι γενικότερα. Να μην κλεινόμασταν στα ‘’πρέπει’’. Άσχημη λέξη. Επίτηδες σε αόριστη κλίση. Ποιος ‘’πρέπει’’ και γιατί; Το ‘’θέλω’’ το προτιμώ σαν λέξη. Αρκεί να κλείνει μέσα του θέληση μη-εγωιστική. Να είναι ένα ‘’θέλω’’ κοινό. Δυο ανθρώπων που αμοιβαία πορεύονται.

Είμαι ρεαλίστρια κατά βάση και δεν μ’ αρέσει να ονειροβατώ, ξέρω τι υπάρχει γύρω μου, ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Γίνομαι σκληρή πολλές φορές γιατί είναι η άμυνα μου σε καταστάσεις που αν ήμουνα υπερβολικά ευαίσθητη, θα με είχαν ‘’σκοτώσει’’. Είναι απόλυτα σωστό το ‘’ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό’’. Είναι σωστό γιατί μου έχει συμβεί στην πράξη. Να με έχουν ατσαλώσει οι συνθήκες.

Ξέρω πια πολύ καλά ποια είμαι και αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Αυτή είναι και η πραγματική ευτυχία. Να τα έχεις βρει και να αγαπάς τον εαυτό σου. Θέλει πολύ δουλειά και πολύ αυτοκριτική για αυτό. Να πιάσεις πάτο και να ανέβεις και ξανά απ’ την αρχή. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να πέφτεις 7 και να σηκώνεσαι 8 φορές. Να βάζεις τα χέρια και να το κάνεις μόνος. Χωρίς δεκανίκια. Αν μάθεις με δεκανίκια σε όλη τη ζωή… Άστα- βράστα μετά… Μια ζωή θα είσαι ετερόφωτος.

Έχω μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου. Να τον δέχομαι για τα στραβά του. Να θέλω να μοιράζομαι τα καλά του με όσους αγαπώ. Να δίνω και να ζητώ να πάρω. Όχι τα πολλά. Λίγα. Όσα χρειάζομαι. Λόγια, βλέμματα, χαμόγελα. Ακόμα κι ένα πράσινο φυλλαράκι να μου προσφέρει κάποιος, με έχει κερδίσει.

Είναι στα αλήθεια ειρωνικό να ψάχνεις τόσα λίγα και να μην τα βρίσκεις…

Θα ήθελα να ζούσαμε κάπου όπου οι άνθρωποι δεν θα ήταν τόσο μόνοι, ακόμα και σε παρέες να βρίσκονταν. Που θα ήταν πρόθυμοι να χαρούν. Να χαμογελάσουν. Να προσφέρουν χαρά, χαμόγελο. Να πουν γλυκά λόγια. Να τραγουδήσουν όταν το νιώσουν. Να πουν τη σκέψη τους. Να ερωτευτούν. Να κλάψουν από αγάπη. Να μην ντραπούν για αυτό. Να νιώσουν τον έρωτα σαν μια ευλογία και όχι σαν κάτι καταναγκαστικό. Να κάνουν έρωτα και να το απολαμβάνουν. Να μην κατακρίνουν όσους το απολαμβάνουν.

Άλλο ένα θέμα που με προβληματίζει. Όχι ακριβώς προβληματίζει. Αλλά να… Πόσο προοδεύει η ζωή και πόσο εμείς πάμε πίσω. Πόσο συντηρητικοί γινόμαστε και ψευτοηθικοί. Να είναι κάποιος στα αλήθεια σωστός και ηθικός να το καταλάβω. Αλλά όλοι θέλουν να δείχνουν κάτι άλλο. Κάτι ψεύτικο για τα μάτια του κόσμου. Να υιοθετούν αντιλήψεις που έχουν ξεπεραστεί αιώνες. Τις αντιλήψεις που είχε η προγιαγιά μου και οι προ-γιαγιά της κ. ο. κ.

Η ζωή μπροστά πάει. Γιατί ο έρωτας να θεωρείται κάτι ένοχο; Κάτι πονηρό; Ένα θέμα ταμπού; Γιατί μια γυναίκα που της αρέσει να είναι ερωτικά ‘’καλυμμένη’’ να θεωρείται ‘’εύκολη’’ και να αντιμετωπίζεται περιφρονητικά; Γιατί να φοράει το προσωπείο της ξινίλας η κάθε κοπέλα, από φόβο μην φανεί εύκολη; Να αποπαίρνει τον καθένα που της κάνει απλά μια φιλοφρόνηση; Γιατί να είμαστε τόσο σφιγμένοι όλοι;  Γιατί να υπάρχει τόση ενοχοποίηση του σώματος; Του γυμνού σώματος; Γυμνοί γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Όλα είναι απόλυτα φυσιολογικά. Γιατί να μας σοκάρει το κάθετι;

Ξαφνικά γίναμε κριτές των πάντων. Βάζουμε στο εδώλιο τους άλλους, τους δικάζουμε και τους καταδικάζουμε. Στον καθρέπτη όμως κοιτάξαμε το αστείο είδωλό  μας; Το ‘’δήθεν’’ συμβιβασμένο ανθρωπάκι ,με τα κόμπλεξ και τους φόβους του; Που τρέμει το διαφορετικό, το ζηλεύει και το καταδικάζει σε θάνατο; Για να μην του θυμίζει τη μιζέρια του;

Ψιλά γράμματα…

Αφορμή μου έδωσαν όσα διαβάζω αυτές τις μέρες σε blog παιδιών εδώ μέσα, πραγματικά καλογραμμένα, που χαίρομαι το ότι δημιουργούν το έναυσμα να φιλοσοφώ. Να γυρίζω γύρω απ’ τον εαυτό μου. Το χρειάζομαι πολλές φορές.

Δεν φυλακίζω ποτέ τη σκέψη μου. Ξέφραγο αμπέλι κι η σκέψη μου. Ξέφραγο αμπέλι κι η καρδιά μου. Ο μόνος φραγμός είναι τα ‘’θέλω’’ ανθρώπων που αγαπώ. Να τους προσφέρω χαμόγελο. Η ελευθερία μας άλλωστε σταματάει, έχει σύνορο, την ελευθερία των άλλων.

Δεν υπάρχει κανένα καλούπι να χωρέσω τις ιδέες μου. Πολλούς αυτό μπορεί να τους φοβίζει, άλλοι να μην το καταλαβαίνουν. Δεν με πειράζει. Φτάνει που καταλαβαίνω εγώ. Ξέρω τι να περιμένω.

Ευχή και κατάρα είναι .Να ξέρεις που βαδίζεις ,αναφορικά με τους γύρω σου. Κατάρα θα έλεγα περισσότερο. Να βλέπεις τη μπόρα να έρχεται και να κάθεσαι να την περιμένεις. Πάντα έτσι. Ακροβάτης χωρίς δίχτυ προστασίας…