……. Αφού σήμερα πέρασα τις άηχες ώρες μου μαζί της, σας καληνυχτίζω γλυκά με ένα τραγούδι ονειρικό, γραμμένο από τον Πάρη Περυσινάκη και τον Βαγγέλη Βελώνια.

Στου ονείρου την αυλή.

Έκλεισε τα βλέφαρα της

Μόνη για να κοιμηθεί

Στα γλυκά τα όνειρα της να κυλήσει καταρράχτης

Το κορμί για να πλυθεί

 Θα χει τα μαλλιά μπλεγμένα

Σαν ξυπνήσει το πρωί

Και θα λέει στον καθένα

Ότι ξέχασε την χτένα

Στου ονείρου την αυλή. 

Έκλεισε τα βλέφαρα της

Μόνη για να κοιμηθεί.

Για να δει πως ο Ευφράτης

Θα σκεπάσει τα μαλλιά της

Και μαζί του θα χαθεί.Και μαζί του θα χαθεί……….. 

Θα χει τα μαλλιά μπλεγμένα

Σαν ξυπνήσει το πρωί

Και θα λέει στον καθένα

Ότι ξέχασε την χτένα

Στου ονείρου την αυλή.

Φιλιά!!!!!!!!

Μου λείπει ο έρωτας.  Πολύ. Πάρα πολύ.

Δεν ξέρω, θέλω να είμαι ερωτευμένη και όμως δεν το βιώνω εδώ και κάποια χρόνια. Κρίμα, είναι τόσο όμορφα να τραγουδάς να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα και να μην ξέρεις γιατί… ή μάλλον να ξέρεις κι εσύ και όλες οι γριές που χαμογελάνε με τα νάζια των ματιών και το κοκκίνισμα των μάγουλών σου….

 Να αγοράζεις δωράκια που μπορεί και να μην του αρέσουν, να γράφεις στιχάκια που δεν θα του τα διαβάσεις ποτέ, αν δεν κλείσει το χέρι σου στο δικό του. Να σε γεμίσει χάδια και αγκαλιές αλλά όχι λόγια κούφια. Όχι γρήγορα «σ΄ αγαπώ». Ένα μπουκέτο κρίνα μωβ  αλλά ποτέ τριαντάφυλλα κόκκινα. Έχουν γίνει τόσο εμπορεύσιμα είδη αγάπης τα τελευταία, που είναι παράλληλα με  την πορνεία και το γρήγορο σεξ. Κι εγώ θέλω άλλα……

Αλλά δεν μπορώ και να βιάσω καμιά κατάσταση. Αν δεν γίνει μέσα μου σεισμός, πως μπορώ να χάσω τον ρυθμό;   

 Πλησιάζουν οι γιορτές και δεν με λυπεί που θα τις περάσω μόνη. Για την ακρίβεια χαίρομαι. Το ήθελα πολύ. Να βάλω μουσική και να χορέψω άτσαλα και να μην με νοιάζει για κανένα. Να πιω ένα ποτήρι κρασί και να απολαύσω το άρωμα του χωρίς να σχολιάζει κάποιος ότι το έβαλα σε ποτήρι χαμηλό και πήλινο.

Διάβασα και τα κείμενα του φίλου μου του Γιώργου και γελώ με τον ρεαλισμό του. Δεν απέχει πολύ η γενιά μας από αυτά που γράφει. Μα είναι δυνατόν όμως να μετράμε την αγάπη με ιπποδύναμη και πετρέλαιο; Θα βάλουμε τιμή ανά κιλό στο πόσο δίνουμε από την καρδιά μας; Ε όχι!!!! 

Βάζω να ακούσω Μελίνα Κανά, το «Φιλί Αμέθυστο»….. 

«Ένα φιλί που γεύτηκα
στου σκοταδιού τη φύρα
μπορεί να το ονειρεύτηκα
μπορεί και να το πήρα

Για μέρες το 'χα πάνω μου
στα χείλη τυλιγμένο
της μέθης ήταν πρόσφορο
και βάσανο κρυμμένο

Της ζάλης τα φτηνά φιλιά
στην άκρη θα τ' αφήσω
κι ένα φιλί αμέθυστο
θα 'ρθω να σου ζητήσω»………. 

Φτάνει να συναντηθούμε κάποτε με αυτόν που μου το έδωσε…. Στο όνειρο μάλλον, διότι εκτός ονείρου θα το θυμόμουνα………ή όχι;

Απόψε θα πω καληνύχτα με ένα τραγούδι της Χάρις Αλεξίου, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και μουσική Χρίσου Νικολόπουλου.

 Γιατί είσαι άνθρωπος απλός

Γιατί δεν είσαι ψεύτικος και είσαι αληθινός

γι' αυτό σε αγαπάω.

Γιατί είσαι άνθρωπος απλός

δίπλα σου περπατάω.

Γιατί δεν είσαι όνειρο γιατί δεν είσαι ποταμός

γι' αυτό σε αγαπάω.

Γιατί είσαι άνθρωπος απλός

 δίπλα σου περπατάω.

Γιατί δεν είσαι θάλασσα, δεν είσαι ουρανός

γι' αυτό σε αγαπάω.

Γιατί είσαι άνθρωπος απλός

δίπλα σου περπατάω

Παλιά με ευχαριστούσε να διαβάζω ειδήσεις. Τώρα απλά με πνίγουν και τα νέα και τα παλιά της κάθε βδομάδας.  

Σήμερα είπα να διαβάσω τις …. Παράξενες ειδήσεις. Κούνια που σε κούναγε που ήθελες να γελάσεις κιόλας.  Ναι, ήθελα να γελάσω, διότι η πενταπλή δολοφονία στην Ελλάδα, η αθώωση ενός βιαστή παιδιού στην Λευκωσία και οι Ελλαδίτες αστυνομικοί που μιμήθηκαν τους συναδέλφους του στην Κύπρο με λυπούν αφάνταστα.  

Τα παράξενα λοιπόν πάντα δίνουν μια νότα γέλιου. Προφυλακτικά με μουσική (σαν τις μουσικές κάρτες, θυμάστε; ) και η φώκια ζωγράφος στην Νέα Υόρκη, η αγορά ενός ακριβού αυτοκινήτου στην ebay από ένα τρίχρονο αγοράκι και ο σκύλος σέρφερ που έκλεψε τις εντυπώσεις σε ένα διαγωνισμό με διασκέδασαν αρκετά.

Φυσικά υπήρχε και η υπόθεση ενός άντρα που αρνείται πλέον να δίδει διατροφή στην πρώην γυναίκα του, διότι η τελευταία, είναι πια άντρας. Τον αδικεί κανείς; Και ένας άλλος που για να μην κλαπεί το αυτοκίνητο του, τοποθετούσε ένα φίδι κάθε νύχτα στο εσωτερικό του! Αυτός μάλιστα, δεν έχει ανάγκη ούτε καν την αστυνόμευση. Ωραίος!

Οι καλύτεροι όμως, που πραγματικά με κέρδισαν με την εφευρετικότητα τους είναι κάποιοι Ρώσοι λαθρέμποροι βότκας. Αντί να μείνουν κολλημένοι στο παραδοσιακό καριοχτύπι περνώντας παράνομα αλκοόλ στα σύνορα με τη Λετονία, προτίμησαν να σκάψουν στο έδαφος 2 χλμ στο βάθος και 2 χλμ μήκος αγωγούς που να μεταφέρουν την βότκα στη γειτονική τους χώρα!!! Πως τους ανακάλυψαν;  Με την κίνηση αναδάσωσης που ξεκίνησε στην περιοχή….   

Μετά όμως υπήρχε το παραθυράκι με την πεντάχρονη που έκλεψε ένα παιχνίδι από κατάστημα χρησιμοποιώντας όπλο παρακαλώ!!!! Ένας διευθυντής τράπεζας που έκλεψε την ίδια του την τράπεζα. Αστέρι αυτός το τελευταίος. Μάλλον ο εγκέφαλος του πειράχτηκε κατά τη παραμονή του στον αραβικό Κόλπο ως πεζοναύτης. ’ να μην ξεχνάμε και τον Σέρβο που μετά από συμβουλή του γιατρού, συνουσιάστηκε με ένα σκαντζόχοιρο και κατέληξε στο νοσοκομείο! Μα είναι τρελλοί αυτοί οι γιατροί, θα έλεγε ο Οβελίξ!

 Δεν με πιστεύετε;Μπορείτε ανά πάσα στιγμή να επισκεφτείτε τη σχετική σελίδα: http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=65957 

Φιλιά!!!!!!

και καλήνυχτα με ένα τραγούδι αγαπημένο....

Βιαστικό πουλί του Νότου       

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ

Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Σ` ένα άδειο σπίτι
Σαν παραμύθι
Έχτισες στην καρδιά μου
Ζεστή φωλιά
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ

Καπνός και σκόνη
Δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ

Κάποτε ήσουν πληγωμέμη
Βιαστικό πουλι του νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!

Πολλή ησυχία τις τελευταίες μέρες. Βιώνω παντού μια αδράνεια, μια στασιμότητα. Φταίει μήπως ο καιρός; Δεν ξέρω. Εμένα μου άρεσε πάντα ο χειμώνας.  Έρχονται και τα Χριστούγεννα.

Η πόλη στολίστηκε εδώ και δύο βδομάδες, με το που κουδούνισε η πρώτη πιθανότητα χιονιού.Κορδέλες κάθε χρώματος και δέντρα, τυλιγμένα κούφια δώρα, ψεύτικοι τάρανδοι. Πραγματικός εικονικός παράδεισος για τα παιδιά κάθε ηλικίας. Που και που συναντάς και κάποιον ’η Βασίλη.  

Εγκαινιάστηκε και το χριστουγεννιάτικο πανηγύρι. Τα ξύλινα σπιτάκια έχουνε για τον κάθε επισκέπτη ό,τι ποθεί. Παιχνίδια, στολίδια, είδη προίκας, ρούχα και υποδήματα, δερμάτινα είδη και φυσικά φαγητά κάθε κουζίνας και γλυκά. Περπατώ στο κέντρο και μυρίζω καραμέλα, σοκολάτα, κρέπες και την τσίκνα από τα λουκάνικα και τα μπιφτέκια. Αλλάζω κτίριο και αναγκαστικά περνώ μέσα από το πανηγύρι. Πεινώ όλη την ώρα. Δεν είναι πείνα φυσικά, αλλά λαιμαργία που οξύνεται χάρη στις γαργαλιστικές μυρωδιές.

Τρέχω τελικά αντί να περπατώ για να αποφύγω τους πειρασμούς.  Αλλά η μυρωδιά του καραμελωμένου μήλου είναι παντού. Ευτυχώς δηλαδή. Για να μην ξεχνάμε ότι πλησιάζουν οι γιορτές…..  Φιλιά!!!!

25 Νοεμβρίου.

  Αλήθεια, το ξέρατε; Σήμερα είναι η Διεθνής Μέρα  κατά της βίας-κακοποίησης εις βάρος των γυναικών, η οποία κακά τα ψέμματα, λαμβάνει χώρα κάθε λεπτό, κάθε μέρα, παντού στον πλανήτη μας. Σύμφωνα με τις ανατριχιαστικές στατιστικές στη σελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας, κατά τη διάρκεια της ζωής της, μια στις τρεις γυναίκες θα πέσει θύμα ξυλοδαρμού ή βιασμού.   

 Και γιατί στις 25 του Νοέμβρη και όχι κάποια άλλη μέρα;   

Η Μέρα επιλέχτηκε το 1981 στην μνήμη των τριών αδελφών Mirabal που δολοφονήθηκαν από τον δικτάτορα της Δομηνικανικής Δημοκρατίας Rafael Trujillo.

.Οι αδερφές Mirabal, μεγαλωμένες στην ανώτερη τάξη της χώρας, ίδρυσαν μια αντιστασιακή ομάδα κατά του Trujillo, η οποία έγινε γνωστή ως Η Κίνηση της 14ης Ιουνίου. Ανάμεσα στα μέλη της Κίνησης, ήταν γνωστές ως οι Πεταλούδες. Οι τρεις βασανίστηκανκαι φυλακίστηκαν αρκετές φορές. Αλλά γεννημένες αληθινές ηρωίδες δεν σταμάτησαν τη δράση τους κατά της Δικτατορίας.

Στις 25 Νοεμβρίου 1960,στην τελευταία επίσκεψη τους στις φυλακές, όπου συναντήσανε τους συζύγους τους, «αποφασίστηκε»από την κυβέρνηση η δολοφονία τους. Τις έσυραν στο ύπαιθρο, όπου τις βασάνισαν και εν τέλει τις στραγγάλισαν.Η άγρια δολοφονία τους έγινε αφορμή να ξεσπάσουν παντού στη χώρα αντιστασιακές εστίες  και έξι μήνες αργότερα να δολοφονηθεί ο Δικτάτορας.Η Patria Mercedes Mirabal, η Minerva Argentina Mirabal  και η Antonia María Teresa Mirabal έγιναν εθνικές ηρωίδες στη χώρα τους αλλά και παγκόσμια σύμβολα της γυναικείας απελευθέρωσης. Στη μνήμη τους λοιπόν η Διεθνής Μέρα κατά κάθε κακοποίησης των γυναικών.

 Σχετικές πληροφορίες και ανακοινώσεις μπορείτε βρείτε στη σελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Στη ζωή τους βασίστηκε και το μυθιστόρημα της Julia Alvarez "In the Time of the Butterflies" το οποίο αποτέλεσε και βάση για την ομότιτλη ταινία του 2001 με την Σέλμα Χάγιεκ.

Αν γνωρίζετε και σωπαίνετε, γίνεστε συνένοχοι. Σε οποιοδήποτε περιστατικό βίας. Όνειρα γλυκά αν μπορείτε να κοιμάστε γνωρίζοντας κάποιο παρόμοιο μυστικό.

Αν παρατήρησες ποτέ τους καλόγηρους ή τις καλόγριες την ώρα που συνομιλούν με τους πιστούς, τότε έχεις προσέξει πως δεν κοιτάν στα μάτια. Προτιμάνε να έχουνε το βλέμμα τους κατάχαμα. Από ταπεινοφροσύνη και όχι μόνο.

Ήμουνα δεν ήμουνα 5 χρονών όταν το πρωτοπρόσεξα και ως κλασσικό περίεργο παιδάκι έθεσα το ερώτημα στον άνθρωπο που πίστευα πως γεννήθηκε μεγάλος και παντογνώστης: στον μπαμπά μου. Γιατί η καλόγρια κοιτούσε χάμω; Είχανε τα μάτια της πρόβλημα από τον δυνατό ήλιο;   

 Και τότε για πρώτη φορά άκουσα σαν μαγεμένη για τους καθρέφτες της ψυχής που μας δώρισε ο καλός θεούλης. Δυο καθρέφτες για τον καθένα μας. Δυο μαγικοί καθρέφτες, που αντικατόπτριζαν όχι μονάχα την ψυχή του ατόμου που στόλιζαν αλλά και των ατόμων που συναντούσε ή που ονειρευόταν.

Την ιστορία θα σας την διηγηθώ κάπως αλλιώτικα από το παραμυθάκι που μου δηγήθηκε ο παπάκης μου αλλά το «μια φορά κι ένα καιρό» θα το κρατήσω! Πως μπορεί κανείς να αλλάξει το «μια φορά κι ένα καιρό» και να μην κατακρεουργήσει την μαγεία;   

  «Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό πριν πολλά χρόνια ο Αδάμ και η Εύα. Ναι, οι γνωστοί μας πρωτόπλαστοι, που ενώ ζούσαν μια χαρά στον παράδεισο και είχαν ό,τι ποθούσε η αιώνια ψυχούλα τους έμπλεξαν με κακές παρέες (ναι με τον περίφημο όφη αν και να λέμε την αλήθεια όλοι οι προσποιητοί φίδια είναι) και παρασύρθηκαν να φάνε το μήλο που ο πατέρας Θεός τους απαγόρευσε για δικούς του λόγους.. Και το έφαγαν.

Το έμαθε κάποια στιγμή και ο πατήρ Θεός και αναγκάστηκε να τους δώσει ένα μάθημα. Έτσι ντύθηκαν και έφυγαν από τον Παράδεισο και αναγκάστηκαν να δουλεύουν πλέον για τον επιούσιο. Κάποια στιγμή απέκτησαν και παιδάκια. Και τα χρόνια περνούσαν με τον Αδάμ και την Εύα να προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο στους δυο τους γιους, τον Κάιν και τον ’βελ. Τα παιδιά τσακώνονταν μέσα μέσα  όπως όλα τα παιδιά άλλωστε, γι’ αυτό και οι γονείς τους δεν έδωσαν την απαραίτητη σημασία που έπρεπε ώστε να αναγνωρίσουν τον πραγματικό λόγο των τσακωμών: την υπερβολική ζήλια που είχε ο Κάιν για τον ’βελ. Μα όταν τα αγόρια μεγάλωσαν το μπαμ δεν άργησε και η ζήλια φούντωσε τόσο μέσα στην καρδιά του Κάιν που τελικά σκότωσε τον ίδιο του τον αδερφό. Και άντε μετά να κρυφτεί από τον παντογνώστη παππούλη Θεό, ο οποίος, εννοείται πως το έμαθε.

Μα πώς να τον διώξει; Εξάλλου δεν είναι τυχαία που λεν πως το εγγόνι ειν’ δυο φορές παιδί σου και πώς να το μαλλώσεις; Έτσι αποφάσισε ο καλός μας παππούλης να κάνει κάτι άλλο: έβαλε ένα σημάδι στο μέτωπο του Κάιν για να τον αναγνωρίζει ο υπόλοιπος κόσμος ως δολοφόνο…Ναι καλά ακούσατε, ο υπόλοιπος κόσμος! Τι νομίσατε; Πως μόνοι της ήταν η οικογένεια Αδάμ; Όχι, βεβαίως βεβαίως! Διαβάστε καλά την Βίβλο και θα με θυμηθείτε. Τέλοσπάντων, άλλο θέμα η ύπαρξη άλλων ανθρώπων την τότε εποχή. Εμείς προσπερνούμε την φιλοσοφική συζήτηση περί τούτου και θεωρούμε πως όντως υπήρχαν και άλλοι άμοιροι στην γη. Και τους έκανε το χατήρι ο Θεός να αντιλαμβάνονται το κακό.

Διότι το σημάδι που λέγαμε δεν είναι τίποτα άλλο από του μαγικούς καθρέφτες που τοποθέτησε στα μάτια τους για να βλέπουνε την γεμάτη αίμα ψυχή του Κάιν.

Και από τότε οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει στα μάτια του άλλου την χαρά και την θλίψη, τον πόνο και την σοφία, το άγχος και την ανεμελιά, την αγάπη, την τρέλλα του έρωτα, το μίσος, την αρρωστεια, τον ρομαντισμό.Και από τότε ζούμε άλλοι καλύτερα και άλλοι χειρότερα.’λλοι καλύτερα γιατί βλέποντας την κακία στα μάτια κάποιου λαμβάνουμε τα μέτρα μας και άλλοι χειρότερα γιατί χωρίς να το αντιληφθούμε βλέπουμε κατάματα την ψυχή του και ο δικός μας καθρέφτης αλλοιώνεται και αντί να αντικατοπτρίζει το κακό μακριά, το απορροφά.

Οι άνθρωποι του Θεού οι πραγματικοί σπάνια γελιούνται. Προσέχουν περισσότερο από εμάς τους κοινούς θνητούς τα μάτια και την καρδιά τους και γιαυτό αποφεύγουν την συνάντηση του βλέμματος τους με σκοτεινά ανθρώπινα βλέμματα. Χαίρονται την βελούδινη ματιά ενός μωρού ή άνθρωπου αθώου όπως ένα μωρό.»

Σήμερα μετά το μάθημα κάθισα λίγο στην γκαλερί, για ένα καφέ. Ανακατεμένες οι σκέψεις από τα διάφορα μαθήματα. Δίπλα μου κάποιος ήθελε με τον καφέ να καπνίσει. Τον συνόδεψα κάτω στην αυλή, όπου το κάπνισμα επιτρέπεται. Ήθελα να πάρω και λίγο αέρα. Μιλώντας λίγο για τα διάφορα θέματα, με ρώτησε τέλος ποια η γνώμη μου για το θέμα « ποιος είναι άνθρωπος»……

Ποιος μπορεί να αποκαλείται άνθρωπος και ποιος όχι; Και ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Με παρακίνησε να χωρίσω τη λογική από το συναίσθημα και να απαντήσω, όπως διδαχτήκαμε σε ένα από τα μαθήματα της φιλοσοφίας.

Μα διαφωνώ. Εντάξει, στη φιλοσοφία, υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνονται ψυχρά, χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό. Αλλά για το θέμα «τι είναι άνθρωπος» δεν ξέρω αν μπορώ ποτέ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου και να απαντήσω χωρίς ψυχή. Βλέπεις, αν το δούμε απόλυτα λογικά το πράγμα, τότε μπορούμε κάλλιστα να πούμε, ότι άνθρωπος είναι οποιοσδήποτε είναι δίποδος, κατέχει μια ανθρώπινη γλώσσα και κάνει απλές λειτουργίες εγκεφαλικές. Όμως είναι αυτό σωστό; Και κυρίως είναι διαχρονικό;

Παλιά, δεν υπήρχε καν ως λέξη. Στην αρχαία Αίγυπτο, αν δεν λανθάνομαι, δεν υπήρχε καν η λέξη «άνθρωπος». Υπήρχανε οι Αιγύπτιοι και οι ξένοι. Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχανε οι Έλληνες και οι Βάρβαροι. Έννοιες που αποκτούσαν διαφορετική σημασία με την κάθε εποχή. Αλλά για τους Έλληνες, οι βάρβαροι, γεννιόντουσαν κατώτεροι, και οι ίδιοι ελεύθεροι, άρα ανώτεροι. Έπρεπε να περιμένουμε τον Ηρόδοτο να γεννηθεί και να κάνει τα ταξιδάκια του για να συνειδητοποιήσουνε ότι πέρα από την Ελλάδα υπήρχε πολιτισμός και μάλιστα αρχαιότερος. Έτσι έμαθαν πως ούτε όλοι οι βάρβαροι γεννιούνται για να γίνουν κάποτε δούλοι.

Νομίζω πρώτοι οι στωικοί μιλήσανε για Παγκόσμια Ανθρωπότητα. Και ίσως ο Μ. Αλέξανδρος προσπάθησε να το βάλει σε πράξη. Ίσως με υστεροβουλία, ποιος ξέρει; Αλλά ένα ταρακούνημα το χρειαζόντουσαν οι διάφοροι λαοί. Να συνειδητοποιήσουν ότι ένας ξένος, δεν παύει να είναι άνθρωπος. Μα σάμπως και με τις χιλιετίες άλλαξε αυτό ποτέ;

Αν μιλήσει μόνο η λογική, όταν συγκρίνω ένα γορίλα και ένα αφρικανό, τότε θα μπερδευτούμε. Είναι και οι δύο μαύροι και μιλάνε μια άγνωστη προς εμένα γλώσσα. Αλλά και ο μαύρος αφρικάνος δεν γνωρίζει ελληνικά. Αν του τοποθετήσουμε ένα μαλλιαρό μεσογειακό και μια αρκούδα, θα σκεφτεί ότι οι δύο που στέκονται απέναντι του έχουνε περισσότερα κοινά από ότι ο ίδιος και ο μαλλιαρός μεσογειακός άνδρας.

Όσον αφορά τους Ινδιάνους της Αμερικής…. ’λλη αποτρόπαια ιστορία. Θεωρώντας οι πρώτοι λευκοί Ευρωπαίοι ότι πρόκειται για άγριους, αφού ο πολιτισμός τους και η ζωή που είχαν οι διάφορες φυλές τόσο κοντά στην φύση, έμοιαζε τόσο απολίτιστος, τους αποδεκάτιζαν για αιώνες. Μέχρι που αναγκάστηκε ο πάπας, τώρα ποιος ακριβώς δεν θυμάμαι, να βγάλει ανακοίνωση ότι και οι Ινδιάνοι είναι πραγματικοί άνθρωποι. Έτσι ίσως να σώθηκαν ένας δύο.

 Και ξανά πίσω στους μαύρους της Αφρικής…. Πόσοι ακόμα και σήμερα δεν τους θεωρούνε ανθρώπους; Ισότιμους. Πόσοι ντρέπονται για όσα κάνανε οι λευκοί στην μαύρη ήπειρο; Αφάνισαν τον πολιτισμό τους, τους φόρτωσαν στα καράβια και τους έφεραν δούλους στον Νέο Κόσμο. Όπου άρχισαν να γίνονται ίσοι με τους λευκούς στον εικοστό αιώνα. Και μάλιστα στις τελευταίες 3 δεκαετίες. Ποιοι είναι λιγότεροι άνθρωποι; Οι πρώην σκλάβοι ή οι πρώην ιδιοκτήτες;

Ε όχι, δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο άνθρωπος ορίζεται χωρίς την ψυχή. Και δεν απολογούμαι. Διότι υπάρχει και συνέχεια.

Η γυναίκα. Αυτό το αντικείμενο πόθου από την εποχή του Αδάμ. Που φταίει για όλα. Σε πολλές γωνιές και πλατείες του μοντέρνου πολιτισμού, δεν παύει να είναι απλά ένα ακόμα αντικείμενο. Με κάποια αξία. Και κάποιες συναισθηματικές αντιδράσεις που οφείλονται στις ορμόνες. Ελαττωματική κατασκευή μάλλον. Και υπερβολική χρήση της καρδιάς παρά του μυαλού. ’ρα δεν είναι άνθρωπος. Εξάλλου για αυτό μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν είχε και πολιτικά δικαιώματα στις σημερινές πολιτισμένες χώρες. Αλλά ναι, η γυναίκα δεν θεωρείται ακόμα για πολλούς άνθρωπος. Και ας είναι η δημιουργός του ανθρώπινου είδους.

Φυσικά δημιουργός του ανθρώπινου είδους είναι πια και η επιστήμη. Μέσω σκοτεινών φημών και αποδείξεων, μάλλον τα πρώτα κλωνοποιημένα μωρά μπουσούλισαν εδώ και λίγα χρόνια. Τώρα μπορεί να είναι και σχολιαρόπαιδα. Αυτά θα θεωρούνται άνθρωποι στο μέλλον; Διότι αν ξεχάσουμε το μυαλό και το σώμα, υπάρχει και η πνοή, η ψυχή. Είναι μήπως τα κλωνοποιημένα όντα, απλά ανθρωποειδή σαν τους πίθηκους; Ή είμαι εγώ πιθηκοειδές που σκέφτομαι κάτι τέτοιο;

Και με το παιχνιδιάρικο μυαλουδάκι μου πάω και ένα βήμα παραπέρα. Δεχτήκαμε πλέον, θεωρητικά τουλάχιστον, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, ανεξαρτήτου φυλής, φύλου, χρώματος, θρησκείας. Μερικοί δέχονται και τους γκέι ως ανθρώπους. Φτάνει να μην είναι δικό τους παιδί, βεβαίως βεβαίως. Αλλά τι γίνεται με τα ρομπότ; Θα είναι αυτά ισότιμα με τους πίθηκους ή με τους ανθρώπους; Κι αυτά θα είναι δίποδα, με εγκέφαλο και σώμα. Χωρίς ψυχή…..

Για αυτό πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν μετριέται πρώτα για το σώμα και το μυαλό του αλλά για την ψυχή του. Και ας είμαι συναισθηματική. Εξάλλου είμαι γυναίκα. Τι να κάνουμε; Όταν γίνω άνθρωπος θα φροντίσω να λειτουργεί περισσότερο το μυαλό. Φιλιά!!!!

Ε λοιπόν μερικές φορές δεν πάμε καλά…. Καθόλου καλά…..

Πόσοι είμαστε οι Ελληνοκύπριοι στην πόλη που σπουδάζω; Είκοσι; Είκοσι. Για αυτό και χάρηκα αφάνταστα όταν ο γιατρός που πήγα πριν κάποιους μήνες, με πληροφόρησε ότι ζει ένας ακόμα Κύπριος στον ίδιο δρόμο με μένα. Για αυτό χάρηκα λίγες μέρες αργότερα, όταν τυχαία, γνώρισα μια Κύπρια στο λεωφορείο για το σπίτι. Μάλιστα, χωρίς ανάσα την πληροφόρησα και για τον συντοπίτη που μου ανέφερε ο γιατρός. Η αντίδραση της; Γουρλωμένα μάτια, να πετάνε σπίθες. Ευτυχώς δεν κάηκα. Ψυχρά μου ανακοίνωσε ότι αυτός που ανέφερε ο γιατρός, ήταν Ο φίλος ΤΗΣ!!!!!! Το βλέμμα το τρελλό που έχουνε μερικές γυναίκες για επίθεση ή άμυνα. Ε δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό το βλακώδες στοιχείο στις γυναίκες κι ας είμαι μία. Ναι, έχεις φίλο. Συγχαρητήρια, και τι έγινε; Γιατί πιστεύεις ότι όλες οι υπόλοιπες θέλουμε να στον πάρουμε μέσα από τα χέρια; Από εκείνη τη μέρα, όσες φορές τυχαία βρεθήκαμε, δεν μου μίλησε. Τις φορές που ήταν μάλιστα με τον φίλο της, είχε γαντζωθεί πάνω του και αν ήταν βδέλλα θα είχε κάποια λογική. Χωρίς να θέλω να πληγώσω και κανένα, γέλασα. Αν ήταν τουλάχιστον ο τύπος μου…. Καμία σχέση. Για την ακρίβεια, δεν είναι ο τύπος των πλείστων γυναικών. Αλλά εντάξει, ο έρωτας τυφλώνει και αρρωσταίνει τον εγκέφαλο. Ουφφούξιξ……

Χθες, πήρα αργά το λεωφορείο της επιστροφής. Κάθισα μπροστά αναπνέοντας κάθε ένα δευτερόλεπτο ανάμεσα στις ενωμένες φούχτες μου για να ζεσταθούν τα δάχτυλα. Ένα λεπτό αργότερα μπήκε και το ζευγάρι. Με το που με είδε η άλλη, άναψαν τα λαμπάκια της και προχώρησε γρήγορα προς τα πίσω αλλά δεν υπήρχανε άδεια καθίσματα. Έτσι με κατεβασμένα τα μούτρα κάθισαν στις θέσεις δίπλα. Στη μέση μόνο ο διάδρομος.

Χωρίς να θέλω να ακούσω τι λέγανε, έβγαλα κι εγώ τη μουσική μου, δυνάμωσα και την ένταση. Όμως είχανε αρχίσει να μιλάνε στη ντόπια γλώσσα, όχι ελληνικά…. Με την φριχτή κυπριακή προφορά, εννοείται. ΈΛΕΟΣ, σκέφτηκα…. Τι στο καλό κάνουνε; Μιλάνε σε μια γλώσσα που ξέρουνε ότι γνωρίζω, αλλά όχι στην διάλεκτο…(αν μιλούσανε πάντως κάποια βαριά παραλλαγή της διαλέκτου δεν θα καταλάβαινα Χριστό και Παναγιά, όντως). Αλλόκοτα πράγματα…. Στα πέντε λεπτά μάλλον το καταλάβανε το πρόβλημα και έτσι το γυρίσανε στα αγγλικά…. Επειδή κανένας εκτός από αυτούς δεν γνωρίζει αγγλικά….. Με πήρε το γέλιο… ’κουγα εκείνη την ώρα το «Ωιμέ» του ’σιμου και γελούσα. Τι άλλο να έκανα άλλωστε;

Το κορυφαίο ήτανε μετά από πέντε λεπτά, στην επόμενη στάση, που μπήκε ένας συμφοιτητής μου. Πιάσαμε κουβέντα και επειδή μαθαίνει το παιδί ελληνικά, επέμενε να μιλήσουμε στην ελληνική. Να κάνει και εξάσκηση. Με ρώτησε για πολλοστή φορά αν είμαι από την Κρήτη ή την Κύπρο, δεν θυμότανε. Του απάντησα και σχολίασε ότι δεν γνώρισε άλλο παιδί από το νησί μου. Δάγκωσα τα χείλη μου να μην του συστήσω το ζευγάρι. Αν ήμουν μικρότερη θα το έκανα…. Απάντησα, ότι υπάρχουν αλλά δεν είναι πολλοί, όντως. Και σκορπισμένοι σε διαφορετικές σχολές.

Μιλήσαμε για μουσική, λατρεύει την Ελλάδα και ό,τι έχει να κάνει με αυτήν. Έπαθα την πλάκα μου όταν μου σχολίασε πόσο αγαπά τα ριζίτικα και τη μουσική του Θεοδωράκη. Ο πατέρας του, είναι μουσικός μου εξήγησε, και στο σπίτι άκουγε πάντα εκτός από κλασσική μουσική, εξωτικές μουσικές, όπως τις περίγραψε. Με συγκίνησε ιδιαίτερα που ανέφερε το όνομα Ξυλούρης. Ξέχασα τα βλαμμένα δίπλα, που είχανε σταματήσει να μιλάνε και τεντώσανε τα αυτάκια τους προς το μέρος μας. 

Αν μπαίνεις στη σελίδα τότε θα χαρείς.

Όλο μ' αφήνεις να σ' αφήνω 

Αγάπης φως της γης ταξίδια
μαύρα παράξενα παιχνίδια
στο φώς του ήλιου θ' ακουμπήσω
το καλοκαίρι να μυρίσω.

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι να σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω....................

Αχ τα μάτια σου

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ' ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου,
για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που 'σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες μεταξένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.

Σε φιλώ γλυκά για καληνύχτα........

Σήμερα ήθελα να γράψω για την ψεσινή νύχτα που πέρασα χωρίς ρεύμα  αλλά το κείμενο της Γιώτας,  για την κατάσταση των δυο μικρών κοριτσιών στο διπλανό σπίτι, μου θύμισε μια κατάσταση, που λάμβανε χώρα  για χρόνια στο σπίτι πίσω από το δικό μας. Χωρίς να πάρει κανείς είδηση.

Μια κατάσταση που δεν προλάβαμε να σταματήσουμε και δεν μάθαμε την ύπαρξη του όταν πλέον ήταν αργά. Πολύ αργά για συγγνώμη. Θα το κουβαλώ μέσα μου ως τύψη για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Η γειτονιά μας θεωρείται από τις καλύτερες και φιλικότερες προς τα παιδιά  στη Λευκωσία. Δυστυχώς είναι ακόμα άνευ πάσης υποψίας. Γιατί σημειώνω κάτι τέτοιο; Διότι το έγκλημα και η κακοποίηση δεν ξεχωρίζει πείνα και λαιμαργία, πλούτη και ανοχή.

 Στο πίσω σπίτι λοιπόν, το οποίο είναι βασικά δύο σπίτια με κοινή πισίνα, μένανε δύο αδερφοί με τις οικογένειες τους. έχουνε και οι δύο παιδιά μεγάλα πια, από είκοσι μέχρι τριάντα χρονών.

Με τον γιο της μιας οικογένειας πηγαίναμε μαζί σχολείο. Έχει φυσικά όνομα αλλά εγώ τον αποκαλώ ’γγελο, επειδή από πάντα του ήταν το πιο καλό και ήσυχο παιδί. Και συνάμα, πανέμορφος, με καστανά μαλλιά και μεγάλα πράσινα μάτια. Παίζαμε μαζί καουμπόηδες και ινδιάνους, πετροπόλεμο και κρυφτό, μάθαμε να κάνουμε και πατίνια, αλλά εγώ σκοτώθηκα όταν έπεσα από τις σκάλες του δημοτικού σχολείου και δεν τα ξαναφόρεσα μέχρι που έγινα δεκαεννιά χρονών.

 Ο ’γγελος λοιπόν, μετατράπηκε ξαφνικά από ένα ήσυχο παιδάκι, στο πιο άταχτο αγόρι της τάξης, στο πιο επιθετικό και άγριο στρατιώτη στον πετροπόλεμο. Πολλές φορές έδερνε το σκυλί που είχανε, με αποτέλεσμα οι γονείς του να γίνουν πιο αυστηροί μαζί του και να τον κατσαδιάζουν με το παραμικρό. Οι γονείς των άλλων παιδιών  τα πρότρεπαν να τον αποφεύγουν. Τόσο επικίνδυνος τους φαινότανε με το πέρασμα των χρόνων. Φυσικά, στα δώδεκα κάπνιζε ήδη. Κι εγώ όλο του τα έκοβα στα δύο, για να σταματήσει. Ήμουν η μόνη που δεν τον φοβόμουνα ακόμα. Προσπαθούσα να μάθω τι τον βασάνιζε, όμως δεν έλεγε ποτέ τίποτα. Η μαμά του το απέδιδε αρχικά ότι ήταν κακομαθημένος ως μωρό, μετά το φορτώσανε στην εφηβεία. Αλλά δεν το πίστευα. Δεν γίνονται τόσο ακραίες αλλαγές σε ένα παιδί. Και ξέρεις, όταν κάποιον τον ζεις από μωρό, μεγαλώνεις μαζί του, δεν σου κάνει καρδιά να του κόψεις την καλημέρα. Ούτε να δεχτείς ότι για όλα του τα καμώματα, φταίει η ηλικία. Ήτανε ο πρώτος που δοκίμασε τσιγάρο, ο πρώτος που οδήγησε μηχανή, ο πρώτος που έδωσε λευκό και έκανε αμέτρητες απουσίες. Ήξερα ότι στα δεκαπέντε είχε αρχίσει να καπνίζει και άλλα πράγματα. Θεώρησα σωστό να το πω στην αδερφή του, γιατί δεν άντεχα άλλο να τον βλέπω να κατρακυλάει. Το κάποτε άριστο μαθητούδι του δημοτικού, είχε μείνει στην ίδια τάξη, διότι απλά δεν διάβαζε.

Πηγαίναμε σε διαφορετικά σχολεία πια, αλλά τον έβλεπα κάθε απόγευμα στον κήπο τους. Έβαζα το ράδιο δυνατά, να ακούει κι αυτός για να ξέρει ότι αν πείραζε πάλι καμιά από τις αδέσποτες γάτες θα είχε να κάνει μαζί μου.Δεν έπαιζε μπάσκετ στο γήπεδο με τους άλλους. Απέφευγε όλους τους συμμαθητές του και οι καθηγητές του ήταν τουλάχιστον αδιάφοροι. 

Είχαμε φτάσει πια τα δεκαέξι.Ένα απόγευμα ακούσαμε σειρήνες. Ασθενοφόρο, που μετέφερε τη μαμά του στο νοσοκομείο με νευρικό κλονισμό. Έτρεξα αμέσως να δω αν είναι καλά. Η αδερφή του είχε στο μεταξύ φύγει για σπουδές, και ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορούσε να πει έστω μια κουβέντα, ήμουν εγώ. Όμως ήταν άφαντος και ο πατέρας του ολοκόκκινος. Έμοιαζε να κόντευε στην καρδιακή προσβολή. Το σπίτι του αδερφού του δίπλα κατάκλειστο. Μα ήταν δυνατόν να μην είχανε πάρει είδηση τι είχε γίνει; 

 Η μαμά μου κατάχλομη μου διηγήθηκε ότι είχανε πια πάρει την απόφαση να τον πάρουνε στον παιδοψυχολόγο. Προσπαθώντας να βρούνε την αιτία όλης αυτής της αυτοκαταστροφικής ενέργειας, τους είχε επιτέλους πείσει η μαμά μου ότι η γνώμη του ειδικού ήτανε αναγκαία. Έπρεπε κάτι να γίνει.Όμως κανένας δεν μπορούσε να καταπιεί την αλήθεια που είχε βγει στην επιφάνεια. Από την πρώτη συζήτηση μαζί του, ο ειδικός κατάλαβε ότι ο ’γγελος ζούσε στην Κόλαση από πέντε χρονών. Είχε όλα τα κλασσικά συμπτώματα και αν δεν έπαιρναν σύντομα τον Δαίμονα θείο του σύντομα στο δικαστήριο, για να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος ήταν αθώος, δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ.

Μου τα διηγήθηκε η μαμά μου με μια ανάσα, δεν κατάλαβα τότε και πολλά με την αθωότητα των δεκαέξι μου χρόνων. Έτρεξα στο κομπιούτερ για να βρω τι εννοούσε με κακοποίηση ανηλίκου. Σεξουαλική κακοποίηση. Ούτε μετά το χωρούσε το μυαλό μου. Ούτε τώρα. Έκανα τρεις μέρες να φάω κάτι και δύο βδομάδες να μπορώ να δω τον ’γγελο στα μάτια. Όποτε τον έβλεπα, το έβαζα στα πόδια κλαίγοντας. Τελικά ήρθε αυτός να με πάρει από το χέρι και να μιλήσει για το τι του συνέβαινε. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις άφησε εκτός ιστορίας, διότι ήτανε εκ φύσεως διακριτικός. Τι μπορείς να απαντήσεις σε μια τέτοια εξομολόγηση αλήθεια;

Ο ψυχολόγος τον βοήθησε αφάνταστα. Κατάφερε να τον  πείσει ότι δεν έφταιγε σε τίποτα. Δεν προκάλεσε, δεν πειράζει που σιώπησε ως παιδί. Ο θείος ήτανε ο άρρωστος και έπρεπε να τιμωρηθεί. Ο τελευταίος στην αγωγή που του κίνησαν οι γονείς του ’γγελου, απάντησε «αθώος». Η γυναίκα του και τα παιδιά του πήραν το μέρος του, εννοείται. Αλλά ευτυχώς ο δικαστής δεν τον πίστεψε. Εκτίει ακόμα την ποινή του. Μετά το σκάνδαλο τα σπίτια πουλήθηκαν και η οικογένεια του μετακόμοισε κάπου μακρυά. Όσο μακριά μπορεί να νοηθεί δηλαδή σε κυπριακές αποστάσεις.

Ο ’γγελος είναι πια καλά. Τελείωσε το σχολείο, πήγε και στρατό, σπουδάζει τώρα κάπου αυτό που του άρεσε από πάντα. Έχει και κοπέλα, το πιο σημαντικό ίσως βήμα από όλα. Έμαθε να εμπιστεύεται και να αγαπάει, όπως μου είπε, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Ήταν χαρούμενος. Βγήκε πια για τα καλά από την Κόλαση. Έμειναν κάποιοι εφιάλτες και οι αναμνήσεις. 

Και τώρα ακόμα, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός, ότι στο απέναντι παράθυρο ένας φίλος μου δεν είχε την ευκαιρία για χρόνια, να έχει βοήθεια όταν την είχε τόσο ανάγκη.

’ρχισε επιτέλους η καινούρια βδομάδα κι εγώ ανυπομονώ να τελειώσει γρήγορα γρήγορα ο Νοέμβρης. Χάλια, Χάλια μήνας ο φετινός  ρε παιδί μου. Κι ας λατρεύω τα χρώματα του.

Έσπασε το λάπτοπ (επιγονάτιος υπολογιστής παρακαλώ πολύ!), το έστειλα για διόρθωση επιστράφηκε πίσω με μια τουλάχιστον βίδα λίγοτερη. Κι αυτό το πρόσεξα επειδή είναι εξωτερική, όχι τίποτα άλλο. Ελπίζω να βγάλει τη χρονιά ο πούλουκκος μου γιατί πραγματικά η ζωή μου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό πάνω του. Ό,τι έχω και δεν έχω μέσα του καταγραμμένο.

Ε, μου κλέψανε προχτές και το κινητό μέσα από τα χέρια μου και με άφησαν να δεκατιάζω την απροσεξία μου. Βούρκωσαν τα μάτια μου για τα χαμένα μυνήματα που είχα λάβει αλλά σταμάτησα διότι ως γνωστό τα μεγάλα κορίτσια δεν πρέπει να κλαίνε για κανένα κινητό. Ούτε καν για τα κατεστραμμένα αγαπημένα παπούτσια. Με σνιφ και κλαψ έφτασα σπίτι κατάκοπη και έβαλα ένα ποτήρι κρασί. Σήμερα έμαθα ότι μιας συμφοιτήτριας μου της κλέψανε ολόκληρη τη τσάντα και της σηκώσανε από τον λογαριασμό όλη της την υποτροφία. Δάγκωσα τη γλώσσα μου σκεπτόμενη πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Δεν παραπονιέμαι.

 Α, και το καλύτερο χιτ του μήνα!!!! Είχα πάει Κύπρο για όλο το καλοκαίρι. Και ξέχασα να ειδοποιήσω τον σπιτονοικοκύρη μου. Για πρώτη φορά έκανα τρεις σχεδόν μήνες καλοκαίρι. Είχα εξάλλου και μια πρακτική, που έπρεπε να συμπληρώσω. Μας βρήκε λοιπόν ο Νοέμβριος κάπου στο αεροδρόμιο. Με το που έφτασα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, μου τηλεφωνάει ένας φίλος. Χάρηκε που με σκέφτηκε, του απάντησα με φωνή κρύσταλλο για να μάθω ότι η αστυνομία με έψαχνε. Ε, ράγισε το κρύσταλλο, έγινε και για κάποια δευτερόλεπτα θραυσματάκια.

 -         Συγγνώμη;

-         Ναι, σε ψάχνουν.

 -         Γιατί; Τί έκανα;

-         Δεν ξέρω, βασικά μόλις μου άφησαν το μήνυμα, Δεν τους απάντησα γιατί ήθελα να στο πω πρώτα. Μπορώ να σου δώσω το τηλέφωνο όμως να τους πάρεις.

-         ……. Μόλις έφτασα, το ξέρεις;

-         Ναι. Αλλά καλύτερα να τους πάρεις. Δεν νομίζω να είναι κάτι. Υποψιάζομαι ότι μπορεί να σε ψάχνει ο σπιτονοικοκύρης σου γιατί απουσίαζες πολύ καιρό.

-         Καλά, αυτόν τι τον νοιάζει; Τα ενοίκια του δεν τα παίρνει; ΄

-         Ε, ξέρεις που ζούμε. Μην τα συγκρίνεις με Ελλάδα και Κύπρο, τώρα.

 -         Ναι……  Δεν είχα ποτέ πάρε δώσε με κάποιο έγκλημα. Νομίζω δηλαδή. Σχημάτισα τον αριθμό λοιπόν με τρεμάμενο χέρι και κατάφερα να ψελλίσω το όνομα μου και την απορία μου για το τι με ήθελαν. Έψαξε ο άνθρωπος λίγο τους φακέλους, για να μου ανακοινώσει πως με έψαχνε ο σπιτονοικοκύρης μου, διότι εδώ και τρεις μήνες δεν έδειξα σημάδι ζωής.

 -         ε, ήμουνα σπίτι, Έπρεπε να του ανακοινώσω με πλήρεις ανακοίνωση; Αφού ήταν περίοδος διακοπών στο πανεπιστήμιο.

-         Ναι, το γνωρίζω. Μου είπε και ο καθηγητής σου ότι είχες μια πρακτική.

-         Α, μιλήσατε και με το πανεπιστήμιο……

-         Ε, ναι…… Δεσποινίς, πρέπει όμως να περάσετε το συντομότερο δυνατόν από το Αρχηγείο…

-         Βεβαίως να περάσω….. Αλλά πού είστε;  

Μου έδωσε λοιπόν ο αστυνόμος Νάουκ τις οδηγίες για το Αρχηγείο Αστυνομίας. Ήταν σχετικά κοντά στον σταθμό. Είχα φυσικά μαζί και τις αποσκευές βέβαια, αφού όπως είπα, μόλις είχα έρθει από το αεροδρόμιο. Να πήγαινα σπίτι ή να κατέβαινα με τις αποσκευές στο Αρχηγείο Αστυνομίας ;  

ΝΑΙ, προτίμησα το δεύτερο, και την ίδια στιγμή σκέφτηκα γελώντας, ότι αυτή τη συγκεκριμένη βαλίτσα την έχω πάρει σε πολλά μέρη που δεν αρμόζει η είσοδος αποσκευών. Το πιο τρελό ως τώρα ήταν ένα κλαμπ που την πήρα μαζί μου και ναι, με άφησαν να μπω. Μάλλον ο πορτιέρης δεν ήταν και πολύ καλά εκείνη τη νύχτα. Το γιατί την είχα μαζί μου, άλλη ιστορία. Δεν μπορεί πάντως να έχει παράπονα. Έχει δει πολύ περισσότερα μέρη από τον αποθηκευτικό χώρο του σπιτιού και των αεροπλάνων…… Βαλίτσα με εμπειρίες.  

Είχα τις οδηγίες να δώσω το όνομα του στην είσοδο και να περιμένω. Όμως ο νεαρός αστυνομικός στην είσοδο, με το που με είδε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του. Μου έλεγε « περάστε» και γελούσε. Ένας άλλος έτρεξε να μου πάρει τις αποσκευές από τα χέρια για να με βοηθήσει με την ανάβαση στις σκάλες. Δεν περίμενα πολύ. Πέντε λεπτά αργότερα ήρθε και ο αστυνόμος για να βεβαιώσει ότι ζω και είμαι καλά. Κατάλαβε ότι μόλις είχα έρθει από το αεροδρόμιο. Έλεγξε το διαβατήριο μου, υπέγραψα και ένα έγγραφο ότι είμαι ζωντανή και υγιής και έφυγα με τη βοήθεια πάλι του αστυνομικού για την κατάβαση της αποσκευής στις σκάλες. Ο άλλος στην είσοδο ακόμα γελούσε. Πρέπει να με πήρε για καρτούν. Δεν τον αδικώ.   

Εντάξει, μερικές αναποδιές που συνέβηκαν όλες τις υπόλοιπες μέρες δεν τις μετρώ. Είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Αλλά περιμένω με αγωνία να αρχίσει επιτέλους ο Δεκέμβριος. Και ως γνωστό στους δικούς μου, η Χάρις δεν έχει υπομονή με τον χρόνο.

Καλή σας βδομάδα!!!! Και κάθε βδομάδα και καλύτερα!!!!!

Εδώ και λίγο καιρό, ακούω συνέχεια σχεδόν, ένα τραγούδι κρητικό. Με συνέρπασε ο τίτλος του και η φωνή του Λιδάκη. Αυτά ήταν τα ...... διαφημιστικά ας πούμε κίνητρα για την επιλογή να το ακούσω.

 Όμως η μουσική, ο στίχος, η όλη ιστορία. Πριν ακόμα τελειώσει, έκλαιγα με λυγμούς. Δεν μπόρεσα να βρω περισσότερες πληροφορίες από τους στίχους. Το είχα πάρει για παραδοσιακό, τόσο κρητικά γνήσιο μου ακούστηκε.

Τελικά είναι του Κώστα Μουντάκη. Ανακάλυψα και την βιογραφία του στη σελίδα μας. όμως θέλω να μάθω περισσότερα για την ιστορία, το θέμα  του.

Σας αφήνω με το γραπτό κείμενο του τραγουδιού. Δανεισμένο από τη σελίδα στίχοι.

Σ' ενούς λυράρη την αυλή εκόνεψεν ο χάρος
κι ανεσηκώθη ο λυρατζής παλιό κρασί να φέρει
λες κι ήτο φίλος του ακριβός να τονε τραπεζώσει
και ξεκρεμά τη λύρα του γλυκό σκοπό ν' αρχίσει
λες κι ήτονε κανάς γλεντζές να τονε ξεφαντώσει

-Ασε το δίσκο λυρατζή και κρέμασε τη λύρα
φύλαξε το δοξάρι σου για δεν το ξαναπιάνεις
και κάτσε να χαζιρευτείς τα σκολινά σου βάλε
γιατί σε παίρνω σύναυγα και πας στον κάτω κόσμο

-Χάρε αν θέλεις αφησ' με τη λύρα μου να πάρω
απού μιλούν οι κόρδες τση και κλαίει ο καβαλάρης
και το γερακοκούδουνα του δοξαριού μου λένε
τ' απάνω κόσμου τσι χαρές τση νιότης τα τσαλίμια
την ομορφιά των κοριτσιών τση λεβεντιάς τη χάρη
και μιας αγάπης μου παλιάς το κάνω πασιγέτι
που διπλοπαράγγελνε τη λυρα μη ξεχάσω
στον κάτω κόσμο όντε θα 'ρθω

-Δεν στην αφήνω ζάβαλε καλλιά 'χω να τη σπάσεις
γιατί με το δοξάρι σου σηκώνεις ποθαμένους
και θ' αρχινήσεις κοντυλιές να ταραχίσεις τσ' άντρες
να ξεμυαλίσεις κοπελιές να ξετρουνίσεις γέρους
και θα πλανέψεις τα μωρά να κλαίνε για κανάκια
και θα μισήσουν τα κελιά του Νάδη τα καστέλια
κι ούλοι θα θένε να ΄ρθουνε στον κόσμο τον απάνω...

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι Ασιάτες είναι πάντα τα γελαστά παιδιά του πλανήτη; Μάλλον ο Θεός είχε μεγάλα κέφια όταν τους έφτιαχνε. Αλλά ρε παιδί μου, δεν σκέφτηκε να τους δώσει και μια ελαστικότητα στους μυς του προσώπου; Να μπορούμε να καταλαβαίνουμε, εμείς οι απλοί υπόλοιποι του πλανήτη, τί σκέφτονται και τί νιώθουνε. Τώρα πώς μου ήρθε αυτό; Ε, δεν είναι καινούρια απορία, απλά σήμερα εμφανίστηκε ξανά στην επιφάνεια.  

Πήγα σήμερα που λέτε, περπάτημα στο κέντρο με τη Μαρία. Και ενώ συγκρίναμε σε ένα κατάστημα υπόδυσης, μπότες μαύρες με γόβες καφέ, ακούσαμε κάτι σαν «ιιιιιιιι» και γυρίσαμε τα κεφάλια έκπληκτες. Εμείς και όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονταν στο κατάστημα εκείνη την ώρα. Τα «ιιιιιιι» (σαν της Ζούμπις ένα πράγμα), μετατράπηκαν σε κάτι που σε μας ερχότανε ως «Χιχαχολιλικιχεχο». Εννοείται, δεν καταλάβαμε θεό. Αλλά δύο Κινέζες, είχανε πιαστεί στα χέρια. 

 «Παγκόσμια γλώσσα σώματος, αποφάνθηκε η Μαρία. Μαλλιοτραβιούνται για αγόρι.» Παραξενεύτηκα…. «Στα παπούτσια τσακώνονται για αγόρι αντί για μπότες μωβ;»  

Είχανε πιαστεί για τα καλά, τα ηχητικά εφφέ συνεχίζονταν, αλλά τι έλεγαν, μόνο ο Θεός με τα κέφια, που λέγαμε πριν, κατάλαβε. Τα κινέζικα μου φτάνουν στο «Γουό ’ι Νι» που σημαίνει «Σ’ αγαπώ», και σε μια δισύλλαβη πρόταση που προφέρεται σαν «Χεχέ». Την τελευταία την θυμάμαι καλά, γιατί μου την έμαθε μια φίλη μου Κινέζα. Την λένε στο τέλος του φαγητού. Φυσικά όταν μου την είπε, πέθανα στα γέλια και την ρώτησα αν επιτρέπονται και τα ακόλουθα: «ΧαΧα, ΧιΧι, ΧοΧο». Κατάφερα να πνίξω την γερμανίδα της παρέας από τα γέλια αλλά το ερωτηματικό που δημιούργησα στην Κινεζούλα, δεν φάνηκε στο πρόσωπο. Έμεινε το χαμόγελο. Η απορία ζωγραφίστηκε μόνο στα μάτια…. Πάλι καλά…. 

 Στο μεταξύ, οι δύο τους, αρχίσανε να ρίχνουνε και παπούτσια. Οι πωλήτριες δεν μπορούσανε να τις συγκρατήσουνε, και σκεφτόντουσαν να τηλεφωνήσουν στην ασφάλεια. Το μαλλί όμως απείραχτο, ολόισιο και περήφανο. Ούτε μια τρίχα να μην εξέχει. Φτού! Και όσες σπίθες και αν πετούσανε τα μάτια τους (εντάξει, δυστυχώς δεν είδαμε κανένα από τα εφφέ της ταινίας «Τίγρης και Δράκος» ), το χαμόγελο εκεί. Χαριτωμένο, ανεξιχνίαστο, για μένα τρομακτική παρενέργεια από κακή πλαστική εγχείριση, αν το έβλεπα σε άτομο άλλης φυλής. 

 Επενέβηκα, ως συνήθως, (δεν θα δω καβγά, αδικία, κακό και να μείνω αμέτοχη, θα βοηθήσω κι ας πονέσω εγώ στο τέλος). Καταφέραμε να τις χωρίσουμε και να τις ηρεμήσουμε, χωρίς να ειδοποιηθεί η ασφάλεια.Και φυσικά, χωρίς να ειδοποιηθεί το στόμα, να σχηματίσει άλλη καμπύλη. Κολλημένο στο χαμόγελο…..Ναι,  η Μαρία είχε δίκαιο, για αγόρι τσακωνόντουσαν. Κρίμα, μέσα σε τόσα παπούτσια, πείσμωσε το καταναλωτικό μου ένστικτο.  Βγαίνοντας στο δρόμο, πήραμε επιτέλους φρέσκο αέρα και η Μαρία πέταξε τη δική της απορία.

-Χάρις, πρόσεξες ότι τελευταία έχουνε ψηλώσει οι Κινέζοι; Δεν είδες τη μια που σχεδόν ήταν στο δικό μας ύψος; Ε, δεν ήταν 1,70; Μάθανε κι αυτοί τα γαλακτοκομικά, μάλλον. Τελείωσε ο κόσμος που ξέραμε. ’μαν ψηλώσαν και οι Κινέζες….

«θα σου τηλεφωνήσω αργότερα.» 

πόσες φορές το έχει πει αυτό ένας άντρας και δεν το έχει κάνει; Ή το έχει κάνει αφού πέρασαν ώρες ή και μέρες;  

Την προηγούμενη φορά θύμωσα τόσο πολύ που έβαλα φραγή στα τηλεφωνήματα του. το σταθερό δεν το απάντησα όταν ήταν αυτός. Πέρασε έτσι ένας χρόνος.Τώρα, με γύρεψε, έστειλε email, ήθελε να του δώσω το τηλέφωνο μου… ανέφερε και το δικό του καινούριο κινητό. Τον πήρα και τον ρώτησα τι θέλει….   

   -    γεια σου…. Είδα ότι ήθελες να τα πούμε… για αυτό σε παίρνω…

  -         θέλω να σου μιλήσω… τόσο καιρό έχει να τα πούμε….

   -         Δυστυχώς τώρα δεν μπορώ να μιλήσω πολύ….. είμαι σε μάθημα…

   -         Ναι κι εγώ είμαι σε πελάτη…. Θα μπορείς αργότερα σήμερα το απόγευμα ή το βράδυ να σου τηλεφωνήσω;

   -         Ναι. -         Στείλε μου τα με enail και θα σε πάρω σε λίγη ώρα…. Εντάξει;

   -         Έγινε…. 

Αυτό στις δώδεκα το μεσημέρι…. Τώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα…. Πέρασα τη μέρα αγκαλιά με το κινητό, πάνω από το σταθερό παρέα… τίποτα…. Γιατί ρε γμτο το κάνεις αυτό;Γιατί έφαγες τον κόσμο για να με εντοπίσεις και τώρα σιωπή; Γιατί είπες πως θα με πάρεις τηλέφωνο και δεν πήρες; Δεν είπες απλά αργότερα, έδωσες και ένα χρονικό περιθώριο συγκεκριμένο…. Γιατί δεν το τήρησες;Είχαμε ένα χρόνο να τα πούμε σχεδόν….  

Δεν κάνει να σκέφτεσαι κοντά σε γλυκά, διάβασα κάποτε… γενικά δεν κάνει καλό να σκέφτομαι κλειδωμένη στο σπίτι παρέα με φαγητό και βουβό τηλέφωνο…. Τα νεύρα μου γίνονται κουρέλια, το ψυγείο και τα ντουλάπια αδειάζουν. Το μπουκάλι με το κρασί επίσης. Έκλεισε το δωδεκάωρο, ακόμα και μια μεγάλη επίπονη γέννα διαρκεί λιγότερο. Έχω άδικο τώρα να κλαίω;  Πάει η μακαρονάδα, πάνε και τα μπισκότα…. Εμ τι; Οι εκατόν καφέδες μόνοι τους θα κατέβουν στο στομάχι; Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σοκολάτα ή παγωτό… ευτυχώς όχι…..

Κοιτάω το κινητό…. Έχει σήμα; Φυσικά και έχει σήμα καρδιά μου. ο άλλος είναι που δεν πιάνει σήμα…. Όγκος στον εγκέφαλο και στην καρδιά κατάντησε ο μλκς….. σήμερα κιόλας που πήγανε όλα στραβά βρήκε κι αυτός να πει πως θα τηλεφωνήσει…..Ελέγχω και το σταθερό, δουλεύει; Μια χαρά δουλεύει….. ήρεμα κορίτσι μου….  

Συγκεντρώνομαι στο διάβασμα για καμιά ώρα…. Φτου, λες να χτύπησε τώρα το τηλέφωνο και να μην το άκουσα; Όχι……Πέρασε η ώρα, δεν έκανα και μπάνιο μπας και χάσω την κλήση….. με μαλλιά που μυρίζουν σκόνη ξαπλώνω στο κρεβάτι ανήμπορη…. ΠΟΥ  στο καλό είναι; γιατί δεν τηλεφωνάει;Θα μου πεις, γιατί δεν παίρνεις εσύ; Δεν γίνεται…. Του τηλεφώνησα ήδη σήμερα. Δεν γίνεται να το επαναλάβω….. τι; Να νομίσει κιόλας πως τον τρέχω από πίσω; Όχι βέβαια, ας μην γελάσω… θα κλάψω….ξέχασα να του πω ότι από αύριο και για τις επόμενες πέντε μέρες θα βρίσκομαι στο Παρίσι και το κινητό μου θα είναι κλειστό…… αν αποφάσισε εν τέλει να πάρει αύριο; Δεν μπορεί όμως να στείλει ένα μήνυμα να με ειδοποιήσει για αυτό;

Δυναμώνω τον ήχο στο τραγούδι "Ανάθεμα σε". Φυσικά και τόση ώρα είναι ανοικτή η μουσική, Εμ τι; Μόνη μου σε άφωνο περιβάλλον θα περνάω την αναμονή; Δεν είμαι σε σταθμό τρένων, μπορώ να είμαι άνετη και να έχω και την μουσικούλα μου. Ανάθεμα σε  κύριε….  Θα προτιμούσα να έλεγες πως δεν θες να μιλήσουμε. Για τις υποσχέσεις που αθέτησες, για όλες τις φορές που με έστησες για ένα τηλεφώνημα…Να και στα δικά μου τα μούτρα που σε περίμενα τόσες ώρες παρατώντας τα όλα….. να ξανά στα μούτρα μου, σάμπως και δεν ξέρω ότι όταν κάποιος θέλει μπορεί τα πάντα….Το απέδειξα πολλές φορές…. Για χάρη σου το έκανα…Ε λοιπόν ας το προσπαθήσω και για το δικό μου καλό…..Ας αναπνεύσω επιτέλους…. Πέταξα το υπόλοιπο της μακαρονάδας. Πως κατάφερα να μαγειρέψω μισό πακέτο ;

 Ετοιμάστηκα να μπω στο μπάνιο… κτύπησε το τηλέφωνο, φυσικά και δεν ήταν αυτός…. Μίλησα γρήγορα, είπα πως βιαζόμουνα να πάω κάπου( κοντά στα μεσάνυχτα)…. Φυσικά ακόμα περιμένω το τηλεφώνημα του….ΝΑ, Να, Να  βλαμμένη!!!!!!Μπήκα στο μπάνιο αλλά άφησα την πόρτα ανοιχτή…. Με το αριστερό αυτί σαν λαγωνικού τεντωμένο προς το μέρος του τηλεφωνητή…Πέρασε άλλη μια ώρα….. μάλλον θα περάσει και η αιωνιότητα.

Ξανασβήνω τα στοιχεία του από το βιβλιαράκι και το κινητό μου…. Ελπίζω να αλλάξει βασικά νούμερο τηλεφώνου και διεύθυνση διότι να τα σβήσω και από το κεφάλι μου αποκλείεται. Αφού ότι πληροφορία περάσει στον σκληρό, μένει για πάντα εκεί.

Ναι, σήμερα είναι η 17η Νοεμβρίου..... Μόνο που δεν ήθελα να γράψω κάτι για αυτή την επέτειο. Στο όνομα της βεβηλώσανε πολλές αξίες. Όχι βεβηλώσανε, λάθος. Βεβηλώσαμε. ’λλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.

 "Εδώ Πολυτεχνείο", τότε.  "Εκεί Πολυτεχνείο",τώρα. Και ας ήτανε η τελευταία αγνή αντίσταση.

Προόσεξα σήμερα ότι γιορτάζει η Ευπρέπεια. Σημαδιακή λοιπόν η γιορτή. Ειδικά για τα παιδιά που πατήθηκαν ή πυροβολήθηκαν από τον στρατό.

Αιωνία σας η μνήμη. Θα προσπαθήσω να μετατρέψω το "εκεί, σε "εδώ".

 (Τοποθέτησα την ελληνική σημαία, διότι ήταν όντως Ελευθερία ή Θάνατος. )

θέλω να γκρινιάξω!!! Με μπλα μπλα μπλα....... για το νερό και τι βάσανο είναι να είσαι κορίτσι χωρίς πόσιμο νερό εντός σπιτιού!!!!

Εδώ που ζω, το νερό της βρύσης δεν είναι πόσιμο. Δεν φταίει η περιοχή, αλλά η χώρα. Έχουνε βάλει τόσα άλατα, τόσα φάρμακα που το νερό δεν είναι πια πόσιμο. Το καταλαβαίνω από την μυρωδιά και τη γεύση. Ώρες ώρες μου θυμίζει πισίνα σε ποτήρι. Και για τους άπιστους υπάρχει και το τεστ του βραστήρα. Με το πρώτο βράσιμο, αφαιρείς το νερό και βλέπεις την πλάκα κολλημένη στα εσωτερικά τοιχώματα του βραστήρα. Σαν μαστίχα Χίου που αρνιέται να ξεκολλήσει από τον φλοιό.

Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει να αγοράζεις νερό!!!!  Ή ένα φίλτρο. Μόνο που δεν μπορώ την μυρωδιά, αυτή δεν αφαιρείται με κανένα φίλτρο.

Στο σούπερμάρκετ λοιπόν για νερά. Ειδικά για νερά. Διότι θα πάρω μια εξάδα. Και πως θα την κουβαλήσω; Δεκαπέντε λεπτά περπάτημα ως τη στάση του λεωφορείου, άλλα δέκα από το κέντρο στο σούπερμάρκετ. Τα χέρια μου πεθάνανε. Πού να κουβαλήσω κι άλλα; μόνο μια εξάδα είναι αρκετή για να μελανιάσει τα δάχτυλα μου.

’ντε λοιπόν στο σούπερ. Να μην ξεχάσω και τα άδεια μπουκάλια από την περασμένη φορά.... Ανοίγω το ντουλάπι που τα ρίχνω μέσα, και διαπιστώνω ότι η μαύρη σακούλα είναι γεμάτη με άδεια μπουκάλια. Ναι, έχω να επιστρέψω μπουκάλια από πέρσι...... πως μαζεύτηκαν όλα ρε παιδί μου έτσι; Ε δεν μπορώ να τριγυρνώ στην πολη με μια μαύρη σακούλα.... ή μπορώ; Μπορώ, δεν είναι βαριά. Αλλά ποιος με σώζει από τα νεύρα της πωλήτριας όταν θα μετρήσει καμιά πενηνταριά μπουκάλια......

Α, εδώ, πρέπει να επιστρέφονται τα πλαστικά ή γυάλινα μπουκάλια στο κατάστημα. Και δεν είναι μην βαριέσαι. Τα πληρώνεις, με κάθε μπουκάλι να και τα 25 σεντς. Στο ένα δεν είναι πολλά τα λεφτά.... Είμαι και θετική στην περιβαλλοντική συνείδηση. Ακόμα και τα σκουπίδια μου τα χωρίζω....τουλάχιστον αυτά που μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι σκουπίδια απλά, βιολογικά, χαρτιά, γυαλιά και καρφιά..... όπως γινόμαστε κάθε φορά που έρχεται ο υπεύθυνος για τα κοινόχρηστα και φωνάζει ότι η πόλη μας ακριβαίνει τον φόρο σκουπιδιών.... ή κάτι τέτοιο.... δεν έδωσα ποτέ σημασία. Αφού όσο μπορώ τα χωρίζω.... Τι φωνάζει κι αυτός πάλι;

Ναι, τελικά πήγα και στο σούπερμάρκετ. Με είκοσι μπουκάλια. Στο ταμείο που τα έριχνα ένα ένα στο ειδικό κασόνι, η πωλήτρια παρολίγον να με λιντσάρει. Με κοίταζε με άγριο ύφος και στο τέλος, κι αφού πλήρωσα για την εξάδα ( τι πλήρωσα; αφού από τα είκοσι μπουκάλια πλήρωσα την εξάδα και τον φόρο, πήρα και χρήματα πίσω) με συμβούλεψε για το καλό της τάξης, να φέρω τα άδεια μπουκάλια την επόμενη βδομάδα. Και όχι να περιμένω κάτι μήνες πάλι.... Της χαμογέλασα, τι άλλο να έκανα; ήθελα να την πληροφορήσω ότι έχω άλλα είκοσι τουλάχιστον στο σπίτι, μα σιώπησα. Αφού θα τα δει σε λίγες μέρες. Γιατί να της πάρω την χαρά;

Και να το κουβάλημα ως την στάση νούμερο 1. Στην αρχή άνετα, με μεγάλα βήματα και γρήγορο ρυθμό. Τα χέρια ακόμα ξεκούραστα. Εντός λεπτών, αρχίζει το δεξί χέρι να νιώθει το βάρος. Αλλαγή χεριού. Με χαμόγελο και χάρη. Προχωράμε. Με πιο μικρά αλλά πιο γρήγορα βήματα. Σε τέτοιες στιγμές είναι που καταλαβαίνω την αξία ενός άντρα. Από μυϊκής ισχύως τουλάχιστον. Γιατί χώρισα με τον ΄...... αλήθεια; μήπως τον έβαζα να μου κουβαλάει πάντα τα νερά; Αχ, το χέρι μου. Αλλαγή χεριού και ρυθμού.

Φτάνουμε στο λεωφορείο. Στριμωχνόμαστε να βρούμε θέση για την αρχοντιά μας και την εξάδα μας. Χαμογελώ σε μια άλλη κοπέλα που έχει στριμώξει ανάμεσα στα πόδια της κι αυτή μια εξάδα με μπουκάλια νερού. Μου απαντάει κι αυτή με χαμόγελο.

Κάποτε φτάνω στην στάση του σπιτιού. Ακολουθεί το ίδιο μπαλέτο ως την εξώπορτα. και μετά το καλύτερο. Ανέβαση σκάλας. Ως τον δεύτερο όροφο, παρακαλώ!  Κάπως έτσι ήτανε μάλλον για τις παλιές, ο δρόμος στην βρύση του χωριού...... Τουλάχιστον όμως εκεί συναντούσανε και τα ..... φλερτ τους... εγώ μόνο την ταμία βλέπω......κλαψ.....

Ιδρωμένη, ναι, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου.....  Όχι, το νερό ΔΕΝ είναι με τίποτα νεράκι!!!!

Σήμερα είχα χρόνο οπόταν αποφάσισα να μείνω σπίτι για διάβασμα και λίγη έρευνα στο διαδύχτιο. όλα καλά και όλα ωραία. Εκτός όταν διαβάζω ειδήσεις. Εκεί με δυσκολία κρατιέμαι ψύχραιμη. Σπάνια διαβάζεις καλές ειδήσεις. Όλα ακριβαίνουν, η πολιτική φανερώνει αναίσθητα και θρασύτατα πλέον το πραγματικό της ενδιαφέρον, οι πολέμοι και οι θανάτοι αθώων δεν τελειώνουν ποτέ.

Αποφασίζω να διαβάσω τις ειδήσεις από τον χώρο του θεάματος. Δεν γίνεται, εκεί σίγουρα θα βρω κάτι να γελάσω. Α ξανανυμφεύεται ο Κρουζ. Ε, τώρα που έκανε επιτέλους και παιδί, δεν θα νυμφευτεί;

Και μετά το βλέπω. Το γνωστό μοντέλο από την Βραζιλία, Ana Carolina Reston, πέθανε σε ηλικία 21 χρονών!!!! Θυμάμαι το όμορφο της πρόσωπο από κάποια διαφήμιση της Αρμάνι.  Πριν τρέξω παρακάτω στις γραμμές, μαντεύω ήδη το λόγο που η είδηση του θανάτου της συζητείται τόσο.

Νευρική Ανορεξία. Με ύψος 1,74 η κοπέλα ζύγιζε μόλις 40 κιλά. Δακρύζω..... Γιατί; Μετά τα τόσο καλά νέα που ήρθαν από την Ισπανία, για την απαγόρευση έλευσης σκελετών στις σκηνές μόδας, πώς έγινε αυτό; Μάλλον για την ’ννα ήταν ήδη αργά. Εδώ και 3 βδομάδες ήταν ήδη στο νοσοκομείο.  Παντελής καταστροφή των νεφρών ή του συκωτιού;

Για μερικούς η οποιαδήποτε διατροφική διαταραχή φαντάζει γελοία. Αδιανότητη αρρώστεια. όμως κάπου είδα κάποτε μια ιστοσελίδα όπου ανάβει ένα κερί για κάθε άνθρωπο που όχι μόνο ασθενεί, αλλά πεθαίνει.

Βάζω μουσική. Σιωπή, από τα Ξύλινα Σπαθιά.

θυμάμαι τις δίαιτες που αρχίζαμε κάθε Δευτέρα με τις φίλες μου στο σχολείο. Μια συμμαθήτρια μου, που αποπειράθηκε κάποτε να αυτοκτονήσει γιατί δεν έχανε τα περιττά της κιλά. Μια γνωστή, που πέθανε από ανορεξία πριν δέκα χρόνια. Όταν στην Κύπρο ήτανε ακόμα παντελώς απαράδεκτη η ύπαρξη της ασθένειας. Την περιγράφανε ως κατάθλιψη. Κάθε φορά που βλέπω την αδερφή της, δαγκώνω τα χείλη μου. Να μην θυμηθώ την Ελένη.

Τώρα έφυγε μια επώνυμη σχετικά κοπέλα. Από την βιομηχανία παραγωγής σκελετών. Ελπίζω να απαγορεύσουν σύντομα την παραγωγή.

Να αρχίσουνε τα μοντέλα να είναι πολυμορφικά. Όπως ακριβώς και ο κόσμος μας.

θα πάω τελικά στη σελίδα, να μετρήσω τα κεριά.

όποιος θέλει, ας την επισκεφθεί.

 http://www.something-fishy.org/memorial/memorial.php

Πόσα και πόσα τετράδια μας το θύμιζαν. Τετράδια μικρούλια, κατάλληλα για τα τρυφερά χεράκια των μαθητών του δημοτικού. Στο εξώφυλλο απάνω, το λιμανάκι της Κερύνειας, η παραλία της Αμμοχώστου, το Πέλλα-Παις, οι λεμονιές του Καραβά και της Λαπήθου. Και η λεζάντα από κάτω να μας θυμίζει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε: αυτά τα μέρη είναι δικά μας και κάποτε θα τα πάρουμε πίσω. Και κάθε φορά που ανοίγαμε τα ελληνικά ή τα μαθηματικά, την ιστορία η τα θρησκευτικά, βλέπαμε τις φωτογραφίες και υποσχόμαστε πως ναι, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι. Κάποτε θα πάω τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι τους.

    Τα χρόνια πέρασαν και τα μαθητικά μας τα χρόνια τα περάσαμε με αμέτρητες αντικατοχικές εκδηλώσεις , να ανεμίζουμε την γαλανόλευκη τραγουδώντας πως αυτή η γη είναι δική μας , χίλια χρόνια κι αν περάσουν εμείς ποτέ δεν θα πεθάνουμε σκλάβοι.

     Δεν γνωρίζω αν κάποιος από τη δική μου τη γενιά ένιωσε ποτέ σκλάβος ή αν ποτέ καταλάβαμε απολύτως τι θα πει ελευθερία. Είμαστε τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Δεν γνωρίσαμε Τουρκοκύπριους, δεν μάθαμε ακόμα την αλήθεια για τους Μακαριακούς και τους Γριβικούς, για την Χούντα και τον Βασιλέα της Ελλάδος ή τον Καραμανλή και πως τα κατάφεραν έτσι όλοι με τα πολιτικά.  Εμείς στο σχολείο μάθαμε πως ο Αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α  πέτυχε και αναρωτηθήκαμε με την παιδικότητα μας «καλά, γιατί αφού η ΕΟΚΑ κέρδισε τους ’γγλους δεν ενωθήκαμε με την Ελλάδα; Αλήθεια γιατί;» Ωσότου να τελειώσω το λύκειο πριν 2-3 χρόνια την «αλήθεια» την άκουσα σε πάμπολλες εκδόσεις, ανάλογα με την πολιτική κατάταξη των διάφορων καθηγητών ή ιστορικών και συγγραφέων.. Και στις φασαρίες του ΄63-΄64; Εκεί πως φτάσαμε; Και γιατί καταλήξαμε στην τουρκική εισβολή το 1974; Το μαύρο αυτό καλοκαίρι; Και πως είναι δυνατόν να αιματοκυλά η Κύπρος και ταυτόχρονα στην Ελλάδα να επανέρχεται η δημοκρατία; Ναι, είμαστε η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο και την ορφάνια, αλλά η γενιά με τα πολλά ερωτήματα. Και με την ευθύνη να μπαλώσουμε τις συμφορές των παλαιοτέρων.         Τελικά δεν μας δώσατε την ευκαιρία να πάρουμε τα σπίτια που γεννηθήκατε πίσω, τα σπίτια που τα πατάνε οι έποικοι, δεν μας εμπιστευτήκατε ίσως. Σίγουρα δεν είμαστε και πολύ μακριά από την παρακμή, το παραδέχομαι. Μας έχετε παραχαϊδέψει τόσο που ξεχάσατε να μας μάθετε πως το σπίτι στην Μόρφου, στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο δεν είναι μόνο δικό σας αλλά και δικό μας. Δεν μας δώσατε τον χυμό της νοσταλγίας και τώρα φωνάζετε που εμείς θέλουμε να λεγόμαστε Λευκωσιάτες και Λεμεσιανοί. Μα αφού εμάς εδώ είναι το σπίτι μας, εδώ γεννηθήκαμε, εδώ πήγαμε σχολείο…Κι έπειτα, δεν αφήσατε να σκληραγωγηθούμε στον στρατό: «να κόψεις το λαιμό σου και να βάλεις μέσο να φέρουν το μωρό κοντά. Να το βάλουνε να φυλάει την αυλή μας, να τρώει και κανένα φαγητό της προκοπής. Όλοι με το μέσο είναι και περνάνε καλά, εμείς δηλαδή να αφήσουμε το μωρό να πεινά στην άλλη μεριά της πόλης;»  και είναι τόσο μεγάλες οι αποστάσεις στην Κύπρο….Οπόταν καμιά ευκαιρία να επαναλάβουμε το μεγαλείο της ΕΟΚΑ Α’. Κρίμα….     

Σίγουρα είναι άλλες οι εποχές, γίναμε και ευρωπαίοι που να τρέχουμε τώρα στα βουνά να διώχνουμε τους τούρκους και άσε καλύτερα να κάνουμε μια ευρωπαϊκή λύση. Να μοιράσουμε τα χωράφια μας, που τόσες δεκαετίες κλαίμε, με τους τουρκοκύπριους, προς θεού όχι με τους έποικους! Και επιμένουμε να αγνοούμε ότι οι έποικοι έχουνε τεράστια αριθμητική υπεροχή έναντι στους τ/κύπριους ….

Α! Δεν ξεχνώ και το δημοψήφισμα όπου οι πλείστοι είπανε ένα μεγάλο ΟΧΙ (κι ας τόσα χρόνια κλαίγανε ότι οι Τούρκοι είναι αδέρφια μας)  και αυτοί οι ίδιοι πρώτοι έτρεξαν στα κατεχόμενα να απολαύσουν το ψαράκι τους και να ακουμπήσουνε χρήμα στο εκεί καζίνο. Αυτούς τώρα πως δικαιούμαι να τους χαρακτηρίσω αλήθεια; Είναι και της μόδας οι μηνύσεις και εμείς οι Έλληνες έχουμε και μια μανία να ακολουθάμε την μόδα τυφλά και παράλυτα.

 Μην με παρεξηγείτε σας παρακαλώ! Δεν έχω τίποτα κατά των Τούρκων…στο εξωτερικό όπου ζω και σπουδάζω κάνω παρέα με πολλά παιδιά από την ’γκυρα, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη. Είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου. Και συνεννοούμαστε καλύτερα απ’ότι με οποιανδήποτε άλλη φυλή. Αλήθεια, πως μπορούμε να είμαστε τόσο όμοιοι αλλά συνάμα τόσο εχθροί;  Πολιτικά δεν μπορώ και δεν θέλω να συζητήσω μαζί τους, ’δικος κόπος. Προπαγάνδα εμείς, προπαγάνδα και αυτοί. Αν και πιστεύω πως εμείς έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, είτε πρόκειται για την Μικρά Ασία είτε για την Ανατολική Θράκη, είτε για την Κύπρο….Μισές πατρίδες. Μισοί άνθρωποι. Μισό το μίσος; Δεν ξέρω. Προτιμώ κιόλας να το ξεχνώ.

 Τέτοιες στιγμές είναι που προσπαθώ να θυμηθώ την Αγάπη του Χριστού, την Απολογία του Σωκράτη, τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, από τον αγαπημένο Παλαμά.

και αφού αρχίσαμε με την Αλίκη, ας συνεχίσουμε με τον αγαπημένο μου για την ώρα ζωγράφο. 

Γκουστάβ Κλιμτ/Gustav Klimt (1862-1918)

     Γεννήθηκε στη Βιέννη, γιος του Ερνστ Κλιμτ, χρυσοχόου και της 'Αννας. Στα 14 φοιτά  κιόλας στη Σχολή Καλών Τεχνών Βιέννης. 3 χρόνια μετά, λαμβάνει τις πρώτες παραγγελίες με τον αδερφό του Ερνστ και τον Φραντς Φον Ματς. Τελειώνει τη Σχολή το 1883 κι ιδρύει μαζί με τους δυο άλλους, την Κunstlerkompanie (Καλλιτεχνική Εταιρεία ή Εταιρεία Καλλιτεχνών). 3 χρόνια μετά ξεκινά τη διακόσμηση του Θεάτρου Βιέννης και λίγο αργότερα, το Μουσείο Καλλιτεχνικής Ιστορίας.
     Το 1892 πεθαίνουν ο πατέρας κι ο αδερφός του, οπότε η συντήρηση της οικογένειας περνά στα χέρια του. Λίγα χρόνια μετά, δέχεται νέα παραγγελία για το Πανεπιστήμιο Βιέννης. Διακόπτει τη συνεργασία με τον Ματς. Το 1897 εγκαταλείπει την ομάδα του κι ιδρύει μια νέα πρωτοποριακή ένωση καλλιτεχνών, την Sezession και 3 χρόνια μετά, εκθέτει το έργο "Φιλοσοφία", ένα από τους 3 πίνακες που 'χε παραγγείλει το Πανεπιστήμιο κι οι κριτικοί τον κατακεραυνώνουνε. Το 1903, εκθέτει στη Sezession και τους 3 πίνακες της παραγγελίας και πάλι δέχεται αποκαρδιωτικές κριτικές. Στα 2 επόμενα χρόνια, ακυρώνει τη παραγγελία κι επιστρέφει τα χρήματα.
     Το 1910 εκθέτει στη Μπιενάλε της Βενετίας, όπου μάλιστα ολόκληρη αίθουσα του αφιερώνεται. Όμως στις 11 Ιανουαρίου 1918, παθαίνει αποπληξία και σταματά να εργάζεται. Ούτε ένα μήνα μετά, στις 6 Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς πεθαίνει. Μόλις 56 ετών.
    

     Ο  ζωγράφος και κυρίαρχη καλλιτεχνική προσωπικότητα του "χρυσό αιώνα" της αυστριακής τέχνης, που έληξε με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξαιρετικά ταλαντούχος, αναλάμβανε παραγγελίες από φοιτήτης . Ήδη στα πρώιμα κιόλας χρόνια φαίνεται να δέχτηκε επιρροές από το μοντέρνο καλλιτεχνικό κίνημα και σύντομα, από υποστηρικτής των παραδοσιακών αξιών θα έχει τα ηνία της πρωτοπορίας.
     Το σκάνδαλο που προκαλέσανε τα έργα του στο Πανεπιστήμιο Βιέννης και η απόρριωη κάθε παραγελλίας, αφοσιώθηκε στις προσωπογραφίες και την αλληγορική ζωγραφική του, με νέο ανατρεπτικό κι αισθησιακό ύφος. Η αγάπη του για τις γυναίκες, έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στη τέχνη και στα εξαιρετικά του σχέδια, μ' ερωτικά κυρίως θέματα. Κάπου κάπου θυμότανε και την τοπιογραφία.

Πηγές:

http://www.klimt.at/default2.html 

http://de.wikipedia.org/wiki/Gustav_Klimt

Όλοι ξέρουμε το παραμύθι με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ πως θα ήταν αν η Αλίκη δεν ήταν παιδί; Τι τροπή θα είχε η ιστορία της; Θα μπορούσε ποτέ να τρυπώσει στο μυστικό κήπο των παραμυθιών ή θα διερωτiότανε για ώρα το λογικό τρόπο για να βρει μια κατάλληλη για αυτήν και το μέγεθος της είσοδο;

 Όταν η Αλίκη ανακάλυψε το μπουκάλι με το μαγικό φίλτρο της συρρίκνωσης σκέφτηκε μόνο πως αποκλείεται να είναι δηλητήριο αφού στο γυαλί του δεν αναγραφότανε κάτι τέτοιο. Το ήπιε όπως έφαγε και το μπισκότο της υπερμεγένθυσης  χωρίς να ανησυχεί λεπτό για θερμίδες ή για πιθανές ραγάδες που θα μπορούσανε να εμφανιστούν με το απότομο τράβηγμα του δέρματος. Και για αυτήν της την αφέλεια ή τόλμη όπως θέλετε πείτε την, ανακάλυψε τον μαγικό κόσμο που όλα είναι εφικτά.

Ως παιδί.  Διότι τα παιδιά δεν σκέφτονται, δεν υπολογίζουν, δεν διστάζουν. Ζούνε ακόμα στον κόσμο των θαυμάτων, δημιουργούν και δράττουν χωρίς όρια και αυτοσχέδια εμπόδια.