Το Σάββατο, 22 Απριλίου, έκλεισα είκοσι χρόνια μέλος του MusicHeaven! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Αναμνήσεις! Οι αναμνήσεις μπορεί για κάποιον να σημαίνουν θετικά πράγματα που θέλει να τα θυμάται όσο ζει και για κάποιον άλλο μπορεί να σημαίνουν αρνητικά, που θέλει να τα ξεχάσει, να τα διαγράψει από τη μνήμη του, γιατί ενδεχομένως να του προκαλούν πόνο, να τον πληγώνουν και να τον τραυματίζουν ψυχικά. Οι αναμνήσεις είναι συνυφασμένες με το παρελθόν μας και το παρελθόν μας, καθορίζει το παρόν μας και το μέλλον μας. Αυτό όμως, που μόλις έγραψα, είναι μία γενικότητα, γιατί εγώ από το MusicHeaven, δεν έχω καθόλου αρνητικές αναμνήσεις. Ό,τι και αν συνέβη (lives, άρθρα, συναντήσεις, γιορτές, πάρτυ, διαφωνίες, συνεργασίες, έρωτες, χωρισμοί), τα θυμάμαι όλα ανώδυνα και ευχάριστα, χωρίς τον πόνο που (ίσως) προκαλούσαν όταν συνέβαιναν.

Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ κάτι έψαχνα. Δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν αυτό, αλλά είναι πολύ πιθανό να έψαχνα μια παρτιτούρα. Πώς έγινε όμως και κόλλησα: Έκανα εγγραφή με το nickname "Orfeus" και σε κάποιο topic, είδα ένα σχόλιο για το μέλος "Orpheus" και νόμισα ότι αναφερόταν σε μένα. Μπήκα λοιπόν με την πρόθεση να διορθώσω το ...ανορθόγραφο μέλος και να του πω ότι το nickname δεν το γράφω με "ph", αλλά με "f", συνεπέστατος με το εξαγράμματο του ονόματος  "Ορφέας", αλλά με έκπληξή μου, είδα πως ο "Orpheus" ήταν ένα άλλο μέλος. Δεν ήθελα όμως με τίποτα να αλλάξω το nickname που είχα διαλέξει και το κράτησα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε λίγο καιρό εκείνος ήταν ο "ph" και εγώ ήμουν ο "f". Έτσι μας έλεγαν για να μας ξεχωρίζουν. Τελικά αργότερα, ο "Orpheus" έγινε "Rapsodos", ενώ εγώ παρέμεινα "Orfeus". Αυτό όμως, φαίνεται να του κόστισε του Γιώργου (ναι, συνονόματος είναι), γιατί όποτε συναντιώμασταν, μου έλεγε "θα μου το πληρώσεις αυτό" (humor). Εγώ πάντως, δεν του ζήτησα να αλλάξει κάτι. Μόνος του το έκανε. Με φιλοξένησε αρκετές φορές στο σπίτι του στον Εύοσμο, στη Θεσσαλονίκη, όποτε βρέθηκα εκεί, σε συναντήσεις που κάναμε με το MusicHeaven, στο live στη Μονή Λαζαριστών, όταν ανέβηκα στη Συμπρωτεύουσα για τη συνέντευξη με τον Νίκο Παπάζογλου και μου συμπαραστάθηκε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου. Είναι κάποια χρόνια τώρα που ο  "Rapsodos" ζει στη Γερμανία, στο Ντύσελντορφ, με την οικογένειά του. Να είσαι καλά Γιώργο μου...   

Η πρώτη συνάντηση που πήγα ήταν στο "Δίπλα στο Ποτάμι", στις 20 Μαρτίου 2004, όπου απολαύσαμε τον Παντελή Θαλασσινό, το Τρίφωνο και τον κ. Χρόνη Αηδονίδη. Εκεί, έκανα τις πρώτες μου γνωριμίες με μέλη του MusicHeaven (Jorge, Gate, Orpheus, αλλά επίσης και με τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, τον οποίο χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα στο δεύτερό μας live και που στο τρίτο, τον είχα "πρώτο τραπέζι πίστα", να με παρακολουθεί επισταμένως (δείτε τη φωτογραφία). Ύστερα, με αποκάλεσε "δάσκαλο" και μου κόπηκαν τα πόδια. Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Συνέλαβε την ιδέα να αντιστρέψουμε για ένα τραγούδι το ρεπερτόριό μας. Να τραγουδήσω εγώ ένα παραδοσιακό και εκείνος με τη Νεκταρία (Gate), ένα rock. Εκείνος με τη Νεκταρία, θα έλεγαν τη δικιά μου "Τζεραλντίν" κι εγώ είχα διαλέξει να πω το "Στο 'πα και στο ξαναλέω". Δεν θα είχα καμία δυσκολία, γιατί δεν θα το έλεγα για πρώτη φορά. Η εμπειρία από τη συνεργασία μου με τη Μαρίζα Κωχ, αλλά και η καταγωγή μου (Σμύρνη), θα με βοηθούσαν απεριόριστα.  Δεν το πραγματοποιήσαμε ποτέ, αλλά ήταν μία ιδέα εξαιρετική. Τα σέβη μου και από εδώ κ. Χρόνη.

Σιγά-σιγά, είχα αρχίσει να δημοσιεύω άρθρα στο περιοδικό του MusicHeaven και έτσι, όταν στις 7 Ιουλίου 2004, πήγα στη δεύτερη συνάντηση, τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να με γνώριζαν. Αυτή η συνάντηση, ήταν πολύ σημαντική. Δεν θέλω να μειώσω την πρώτη, αλλά στη δεύτερη συνέλαβα την ιδέα να κάνουμε lives και να παίζουν μόνο τα μέλη του MusicHeaven.  Αυτή η συνάντηση έγινε στου Ψυρρή, στο ΤΑΚΗΣ 13. Εκεί έπαιζε ένα μέλος, ο Μιχάλης Αλιάγας (Miguel) και τον ρώτησα αν μπορούμε να παίξουμε κι από 1-2 τραγούδια, όσοι ήθελαν από μας που ήμασταν εκεί. Δεν το αρνήθηκε ο Μιχάλης. Εκεί λοιπόν, έπαιξα για πρώτη φορά live την –τότε προσφάτως δισκογραφημένη- "Τζεραλντίν" μου, ενώ το δεύτερο τραγούδι, το "All Along the Watchtower", το τραγούδησα μαζί με τη φίλη μου την Κάτυα.

Η ιδέα όμως των lives μόνο από τα μέλη, μου σφηνώθηκε στο μυαλό και την έβαλα αμέσως σε εφαρμογή. Ξεκίνησα λοιπόν την οργάνωση του πρώτου live, που επρόκειτο να γίνει σε ένα piano bar, που στεγαζόταν στην Αγ. Μελετίου σε ένα πολύ όμορφο δίπατο νεοκλασσικό κτίριο και στο οποίο είχα παίξει πολλές φορές πιο πριν. Για εκεί προόριζα το live και το κανόνιζα, μόνο που ο ...ξενοδόχος είχε άλλα στο μυαλό του. Πέσαμε πάνω στην αναγκαιότητα της ανακαίνισης του μαγαζιού και το live μετετέθη σε χρόνο, αλλά αναγκαστικά και σε χώρο, γιατί ναι μεν η ανακαίνιση παρ’ όλη την καθυστέρηση, ολοκληρώθηκε, αλλά η τράπεζα (που της ανήκε το κτίριο) αποφάσισε να κάνει ιδιόχρηση του κτιρίου και έτσι το όμορφο δίπατο "Ονειροδρόμιο" μετετράπη σε υποκατάστημα της Εθνικής ή της Πειραιώς, δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουμε μία ολόκληρη σαιζόν, μαζί με τον ιδιοκτήτη και πολύ καλό μου φίλο, Σωτήρη Τσαμποδήμο, ψάχνοντας για καινούργιο χώρο, κάτι που τελικά καταφέραμε και που στον καινούργιο αυτόν χώρο, πολλά από τα μέλη του MusicHeaven υπήρξαν τακτικοί θαμώνες. Μιλάω φυσικά για το γνωστό μας "Blue Note" της Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Όσο δε για το όνομα, υποψήφια ονόματα υπήρξαν το "Dylan Club" (φανατικοί του Dylan ο Σωτήρης κι εγώ),  το "Champo Champs" (λογοπαίγνιο από το επώνυμο του Σωτήρη), για να καταλήξουμε τελικά στο "Blue Note". Ας επιστρέψω όμως στα του 1ου Live (στο "Blue Note" θα επανέλθω), που αντί να γίνει στις αρχές του Σεπτέμβρη στην Αγ. Μελετίου, έγινε στις 10 Οκτωβρίου στο "Πατατράκ", στο Μπουρνάζι.

Εκεί, είχα καλέσει για να παίξει μαζί μας και τον καλό μου φίλο Θοδωρή Τρύφωνα από τη μπάντα των Αγάπανθος. Ανάμεσα στο κοινό, ήταν και ο προαναφερθείς, Σωτήρης Τσαμποδήμος.  Αυτό ήταν το μοναδικό live που ο Σωτήρης ήταν παρών. Σε όλα τα επόμενα δεν μπορούσε να έρθει, γιατί ήταν δέσμιος του μαγαζιού του. Θέλοντας όμως και μη, ήταν παρών σε όλα τα lives του "Blue Note". Σ΄αυτό το πρώτο live λοιπόν, παρουσίασα και μία έκπληξη σε όσα μέλη ήταν εκεί, κοινό και καλλιτέχνες. Άνοιξα και έκλεισα το live με ένα τραγούδι που έγραψα επί τούτου. Η πλάκα είναι, ότι όλο το διάστημα της οργάνωσης και της προετοιμασίας, δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία λέξη και το πρωί της Κυριακής που θα γινόταν το live έπιασα την κιθάρα και μου βγήκε σαν ... νεράκι! Μια μουσική καλησπέρα στο ξεκίνημα και μια μουσική καληνύχτα στο φινάλε. Σας το παραθέτω:

MusicHeaven, Καλησπέρα (Έναρξη στις 22:30)

Υπάρχει κάτι που τη μέρα μου γεμίζει,
Είναι ένα site που στο αίμα μου κυλά.
Ο άνεμος το όνομά του ψιθυρίζει
Και μεσ’ τους δρόμους τού μυαλού μου τριγυρνά.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Υπάρχει κάτι την ημέρα μου που φτιάχνει
Κάτι που μου ’χει γίνει απαραίτητο.
Κάτι που σπάει της ρουτίνας την αράχνη
Κι’ απ’ τη ζωή μου είναι πια απαιτητό.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Καλώς ορίσατε λοιπόν στο "Πατατράκ"
Κι’ ας είναι αύριο εργάσιμη Δευτέρα.
Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

MusicHeaven, Καληνύχτα (Φινάλε: στις 03:00)

Ελπίζω όλοι να περάσατε καλά.
Ξέραμε άλλωστε πως θα μας πάρει η νύχτα
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα MusicHeaven, καληνύχτα…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα, MusicHeaven, καληνύχτα…

Ήταν ωραίο το πρώτο live. Όχι πως τα επόμενα δεν ήταν, αλλά το πρώτο είχε κάτι που δεν είχε κανένα από τα επόμενα. Είχε έναν αυθορμητισμό, μία αγνότητα, έναν ρομαντισμό... είχε κάτι το ανεπιτήδευτο. Είχε πράγματα, που δεν τα ξαναβρήκαμε ποτέ. Το 2ο Live, έγινε στο "Μεθυσμενάκι", τον Μάρτιο του 2005, αλλά το τραγουδάκι αυτό (που εννοείται πως θα του έκανα τις απαραίτητες και αναγκαίες στιχουργικές αλλαγές για να το προσαρμόσω στον χώρο), δεν επαναλήφθηκε. Αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι το μέλος Giorgos έπαιξε ένα instrumental κομμάτι στο άνοιγμα και άλλο ένα στο κλείσιμο. Το παράκανε όμως ο Giorgos θα πω. Έπαιξε πολλή ώρα μόνος του και μου έκοψε δύο τραγούδια. Θα έλεγα πέντε και τελικά είπα τρία. Δεν πειράζει φυσικά και αυτό το "δεν πειράζει", το λέω τώρα, γιατί τότε είχα νευριάσει. Να πω εδώ, ότι σε σύγκριση με το live στο "Πατατράκ", το live στο "Μεθυσμενάκι", ήταν πολύ καλύτερο κι ας παραπονέθηκαν ορισμένοι ότι ο ήχος ήταν κακός. Στο "Πατατράκ", η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη και εγώ που εκ των πραγμάτων είχα αναλάβει την οργάνωση και την εκτέλεση του "project", τού  είχα δώσει την εικόνα μιας παρέας που μαζεύτηκε για να παίξει. Στο "Μεθυσμενάκι" τα πράγματα πήγαν (ή προσπάθησαν να πάνε) προς το οργανωμένο. Το κοινό πλήρωσε είσοδο 6 ευρώ και αν θυμάμαι καλά, με το 6ευρω, θα έπιναν ένα ποτήρι κρασί ή μία μπύρα. Δεν θυμάμαι όμως, ποια ήταν τα 8 άτομα που είχα ανακοινώσει ότι θα είναι μαζί μου (έπρεπε να δηλώνει ο καθένας πόσα άτομα θα έφερνε). Θυμάμαι τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη, δύο ηθοποιούς και μία σκηνογράφο. Για τους υπόλοιπους τέσσερις, έχω κενό μνήμης. Για να επανέλθω λοιπόν στο "Μεθυσμενάκι", θυμάμαι επίσης, ότι στο forum, έγινε μετά πολύ μεγάλη συζήτηση σε στυλ: "Πληρώσαμε, και έπρεπε να έχουμε καλό ήχο". Έτσι είναι όμως αυτά τα πράγματα. Όσο καλός και να είσαι (στο ότιδήποτε εννοώ), πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει ένα αρνητικό και να γκρινιάξει. Όλα όμως, είναι δρόμος. Γι αυτό κι εμείς κρατήσαμε υπόψη μας όλα τα σχόλια και περισσότερο αυτά τα αρνητικά, για να γινόμαστε από live σε live καλύτεροι και πιστεύω ότι το καταφέραμε. Δεν εννοώ φυσικά ότι φτάσαμε στην τελειότητα, αλλά σίγουρα όλα τα επόμενα lives που ακολούθησαν, ήταν κάθε φορά το καθένα με τη σειρά του, πολύ καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο.     

Το 3ο και το 4ο live (Ιανουάριος 2006 & Φεβρουάριος 2007, αντίστοιχα), έγιναν στο Μικρολίμανο, στα "5/4" και ήταν σαφώς πολύ καλύτερα από τα δύο προαναφερθέντα. Μεγαλύτερος χώρος και επαγγελματίας ηχολήπτης με τον ανάλογο εξοπλισμό. Μπορώ να πω ότι τα "5/4" ήταν το "δικό μας" μαγαζί. Νοιώθαμε άνετα εκεί, όχι μόνο ως καλλιτέχνες, αλλά και ως θαμώνες, γιατί εκτός από τα lives που κάναμε με το MusicHeaven ή και με τις μπάντες μας, κάναμε και διάφορες συναντήσεις σ’ αυτό το μαγαζί και είχαμε εξοικειωθεί. Σ’ αυτά τα δύο lives λοιπόν, έλαβα μέρος με τη μπάντα που φτιάξαμε με τέσσερα άλλα μέλη του MusicHeaven (Faltso, GL, Fantasma & Pramateftis), το δε όνομά μας, "ΦωΛύ ΜπιΦούνΤα", το εμπνεύστηκα από συλλαβές των επωνύμων μας, μιμούμενος τους "ΠεΛόΜα ΜποΚιού".

Επίσης, στο 3ο αλλά και σε όλα τα μετέπειτα lives, ως τραγούδι της έναρξης καθιερώσαμε ένα τετράστιχο που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς που του είχα ήδη πάρει συνέντευξη τον Δεκέμβριο του 2005 και του είχα ζητήσει να γράψει και να τραγουδήσει κάτι για τα μέλη του MusicHeaven, πράγμα που έκανε επί τόπου.

"Η λύση βρίσκεται κοντά
Στην ίδια τη ζωή σου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου"

Αυτό το τραγουδάκι, το παρουσιάζαμε μαζί με τον Jorge που με συνόδευε στην κιθάρα, στην έναρξη του κάθε live, εμπλουτισμένο με κάνα-δυο τετράστιχα ακόμα, που τα έγραφα και τα τροποποιούσα αναλόγως, για να ταιριάζουν και με το όνομα του εκάστοτε μαγαζιού, αλλά και με το ποιο live ήταν αυτό. 3ο, 4ο, 5ο κλπ.

Το 5ο και το 6ο έγιναν στην "Αυλαία" το 2009 και το 2011 αντίστοιχα. Όσο για τα επόμενα, το 7ο έγινε στο "Mike’s Irish Bar" το 2013 και για το 8ο που έγινε το 2016, επιστρέψαμε πάλι στην "Αυλαία", που ονομαζόταν πλέον "Μεθοδία".

Βέβαια, τα lives είχαν και μία εξελικτική πορεία. Δηλαδή το 5ο ας πούμε, δεν είχε καμία σχέση με το 1ο, ή το 7ο με το 3ο. Ο εμπλουτισμός των μουσικών με καλλιτέχνες φίρμες, αλλά και "φίρμες", έφερε στην ατμόσφαιρα μία ψυχρότητα. Σιγά-σιγά, εξαφανίστηκε εκείνη η αγνότητα που είχε το παρεΐστικο live στο "Πατατράκ", ή ο ενθουσιασμός που νοιώθαμε όλοι στα "5/4". Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των διοργανωτών, υπήρξαν άνθρωποι που έρχονταν να παίξουν μόνο για να προβληθούν. Ποτέ δεν έγραψαν κάτι στο forum και ποτέ δεν απάντησαν στο κείμενο ενός άλλου μέλους. Γενικώς, όταν τελείωνε το live, γίνονταν άφαντοι, για να εμφανιστούν πάλι μετά από ένα-δύο χρόνια στο επόμενο. Έχω και μία προσωπική ιστορία να διηγηθώ.

Το live στο "Mike’s Irish Bar", έγινε στα τέλη του 2013 (22 Δεκεμβρίου). Μερικούς μήνες αργότερα, βγήκα δυο φορές με έναν παιδικό μου φίλο. Τη μία για καφέ και την άλλη για τσιμπολόγημα σε ένα ταβερνάκι. Ο φίλος μου λοιπόν αυτός, είχε μαζί του    και μία παλιά του φίλη, η οποία όμως εντελώς συμπτωματικά, συμμετείχε στο live που είχαμε κάνει στο "Mike’s" και η οποία δεν με θυμήθηκε και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το πρόβλημά μου, δημιουργήθηκε όταν αντιλήφθηκα ότι  η κυρία αυτή, ΔΕΝ γνώριζε ότι το live το ανοίξαμε ο Jorge και εγώ με το τραγουδάκι της έναρξης όπως συνηθίζαμε κάθε φορά. Το πρόβλημα βέβαια, δεν είναι που δεν ήξερε ότι με αυτό το τραγουδάκι ανοίγουμε όλα τα lives. Το πρόβλημα είναι ότι ΔΕΝ πήρε χαμπάρι. Δεν έδωσε δηλαδή σημασία πώς ξεκίνησε το live. Ποιοι ανέβηκαν στο πάλκο, τι τραγούδησαν και τι ειπώθηκε πιο πριν από την Chrysanna που είχε αναλάβει την παρουσίαση. Πράγμα απαράδεκτο. Και δεν έλειπε εκείνη τη στιγμή που συνέβαιναν όλα αυτά. Ήταν εκεί γιατί την έβλεπα που πήγαινε πέρα-δώθε (δεν είχαμε γνωριστεί όμως ακόμα), αλλά την ένοιαζε μόνο πότε θα έρθει η σειρά της να παίξει. Γι αυτό λέω ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτα, παρά μόνον η προβολή τους και μετά γινόντουσαν ...καπνός! Η σκέψη μου πάντως, γύριζε πάντοτε (και ακόμα γυρίζει) στο "Πατατράκ" και στα "5/4". Μου είπε και ο Jorge σε μια συζήτηση που είχαμε πριν δημοσιεύσω αυτό το κείμενο: "Αχ ρε Γιώργο. Θυμάμαι ακόμα τις μπύρες που πίναμε στο Μπουρνάζι". Μα κι εγώ τις θυμάμαι Γιώργο μου!

Αλλά, δεν ήταν μόνο τα lives. Κάναμε κι άλλα όμορφα πράγματα. Στα τέλη του 2003 και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο, δημιουργήθηκε ο ραδιοφωνικός σταθμός του MusicHeaven, στον οποίο συμμετείχα με δύο εκπομπές μουσικής & λόγου, γιατί πάντοτε μου άρεσε και έχω την άποψη ότι ο παραγωγός πρέπει να λέει κάποια πράγματα για το τραγούδι που πρόκειται να παίξει. Να δίνει δηλαδή κάποιες πληροφορίες για το τραγούδι και για τον καλλιτέχνη. Χρονοβόρο αυτό, αλλά έχει ενδιαφέρον. Κράτησα τις εκπομπές αρκετό καιρό, αλλά κάποια στιγμή ο ελεύθερος χρόνος μου, περιορίστηκε και αναγκάστηκα να τις διακόψω. Μία εκπομπή δύο ωρών για μένα, σήμαινε οπωσδήποτε τέσσερις με έξη ώρες από τον χρόνο μου, γιατί έπρεπε να ψάξω για τις πληροφορίες που θα πω, να τις συγκεντρώσω, να χρονομετρήσω τον λόγο και τη μουσική, να προβάρω, να προσθέσω, να αφαιρέσω, να κόψω και να ράψω που λένε και να φέρω το όλο πράγμα, να ταιριάξει στα 120 λεπτά. Όντως χρονοβόρο, αλλά έτσι έμαθα να κάνω στον 94,1 Επικοινωνία FM  του Δήμου Νέου Ηρακλείου που ξεκίνησα τις πρώτες μου εκπομπές και θυμάμαι και το εξής: Στην εκπομπή που είχα εκεί, φιλοξενούσα καλλιτέχνες όπου κάναμε κάτι σαν συνέντευξη. Συζήτηση δηλαδή και μουσική, ζωντανά στο στούντιο και όχι κονσέρβα. Στην πρώτη λοιπόν εκπομπή σκέφτηκα να καλέσω τον Παύλο Σιδηρόπουλο (RIP) και του τηλεφώνησα για να το κανονίσουμε. Δεν το κάναμε όμως αυτό, επειδή ο Παύλος μου είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει στο Ηράκλειο της Αττικής, γιατί θα πήγαινε για μια συναυλία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ωραίες εποχές αυτές. Βάλαμε τα γέλια στο τηλέφωνο με τον Παύλο για τη σύμπτωση των δύο ...Ηρακλείων! Τελικά, έκανα την εκπομπή με καλεσμένο τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη (χωρίς την Λερναία Ύδρα) και στα εγκαίνια του Ραδιοφωνικού Σταθμού που έγιναν κάνα-δυο βδομάδες αργότερα,  κάλεσα πάλι τον Ηρακλή, αλλά και τον Γιοκαρίνη.

Τον Αύγουστο του 2005, βρέθηκα στην Κω, καλεσμένος του μέλους Vouliakis, για δύο συναυλίες αφιερωμένες στη δεκαετία του 60.
Λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ: https://tinyurl.com/6nbxmd5c
αλλά και εδώ: https://tinyurl.com/mvx8hpw5

Τον Σεπτέμβριο του 2006, προστέθηκαν στο MusicHeaven τα Blogs και είχα την τιμή να κάνω την έναρξη, γράφοντας στο δικό μου ένα κείμενο (κάτι σαν τεστ). Εκείνο το Blog (το πρώτο), το ονόμαζα "Jai, Guru, Deva, Om!" και δημοσίευα εκεί ιστορίες σε συνέχειες, που αργότερα συμπεριλήφθηκαν στα βιβλία μου που κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, οπότε αναγκάστηκα να διαγράψω το Blog αυτό. Αργότερα όμως, το αντικατέστησα με αυτό που έχω τώρα: "Το Πνεύμα και το Οινόπνευμα". Το όνομα αυτό, το πήρα από μία άλλη εκπομπή που είχα στο Ράδιο Αιγαίο.

Όμως, ταυτόχρονα με όλα αυτά, συχνά κάναμε συναντήσεις για καφέ ή σε ταβερνάκια, διοργανώναμε συναντήσεις για ανταλλαγές δώρων τα Χριστούγεννα, συναντήσεις για την κοπή της πίτας, πάρτυ για τα γενέθλια του MusicHeaven και επίσης τα περίφημα Beach Parties που κρατούσαν μέχρι το πρωί. Συναντήσεις κάναμε όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο ...Λονδίνο (!)

Στο Λονδίνο: https://tinyurl.com/9bfha9mr

Το 2004 και το 2006, διοργανώθηκε ο πρώτος και ο δεύτερος αντίστοιχα διαγωνισμός Ποίησης & Στιχουργικής, ενώ στα έτη 2008, 2010, 2013 & 2015 διοργανώθηκαν οι τέσσερις Διαγωνισμοί Τραγουδιού, οι οποίοι δυστυχώς, κατέληγαν πάντοτε σε φορουμοκαυγάδες. Λυπηρόν!

Στις 24 Ιανουαρίου του 2007, ο Jorge, ο Beatlus, η Gate και ο γράφων, βρεθήκαμε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στην Αγ. Παρασκευή, προσκεκλημένοι για συνέντευξη από την κ. Ζέλια Σταύρου στην εκπομπή της, στο Β' Πρόγραμμα. Συνέντευξη που μεταδόθηκε από το Ραδιόφωνο του MusicHeaven. Εκεί (off the record φυσικά), η Ζέλια μου είπε "Εσύ είσαι όλα τα λεφτά. Θα κάνουμε μια άλλη εκπομπή για σένα" και πράγματι, μου τηλεφώνησε και κάναμε μία συνέντευξη στην εκπομπή της "Ο Καλεσμένος του Δεύτερου" (20 Οκτωβρίου 2007).    

Να προσθέσω εδώ, ότι τον Μάϊο του 2008, το MusicHeaven έλαβε μέρος στην Έκθεση της Cosmomusica, με δικό του περίπτερο, στο οποίο ήμασταν παρόντες καθημερινά με τις κιθάρες μας, τις μπύρες μας, τις ρακές μας, τον ραδιοφωνικό σταθμό μας και τις εκπομπές μας και με τα ηχεία της έκθεσης να μεταδίδουν τα επιλεχθέντα τραγούδια του 1ου Διαγωνισμού μας του Τραγουδιού. Όμορφα!

Εγώ, είχα ήδη αρχίσει από το 2003 να γράφω τα άρθρα μου και με είχαν φάει τα ξενύχτια γράφοντας για τις μπάντες του κλασικού rock στη μόνιμη στήλη που μου παραχώρησε ο Jorge και που την ονόμασα "Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο", δανειζόμενος τον τίτλο της ταινίας που είχαμε κάνει προ ετών με τον Δημήτρη Αθανίτη, δίνοντας στον "Διάβολο" την έννοια της διαβολής. Ο "Διάβολος" στην ταινία ήταν ο καθ’ όλα συμπαθέστατος και φίλος, Γιώργος Κοτανίδης (RIP).

Τον Δεκέμβριο του 2005, ξεκίνησα και τις συνεντεύξεις με πρώτο τον Φοίβο Δεληβοριά. Ούτε που το φανταζόμουν και ούτε καν που το σχεδίαζα. Το βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης", με είχε καλέσει σε μια εκδήλωση στο Χαλάνδρι, για τους John Lennon & Bob Dylan και εκεί συνάντησα τον Φοίβο που ήταν επίσης καλεσμένος. Έτσι γνωριστήκαμε και εντελώς αυθόρμητα του πρότεινα να κάνουμε μία συνέντευξη για το MusicHeaven. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σε λίγες μέρες, χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του. Στη συνέχεια πήρα για το MusicHeaven κι άλλες συνεντεύξεις, από τους Βασίλη Βασιλάτο, Στάθη Δρογώση, Βασίλη Καζούλλη, Απόστολο Ρίζο, Κώστα Λεμονίδη, Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, με κορυφαία όλων, τη συζήτηση/συνέντευξη με το φιλαράκι μου που έφυγε νωρίς: τον Νίκο Παπάζογλου. Με το MusicHeaven, λάβαμε επίσης μέρος στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο κιθαρίστας των Scorpions, Rudolf Schenker στο Caravel. 

Οι συνεντεύξεις όμως που πήρα για το MusicHeaven, με έβαλαν σε μια πορεία ...συνεντεύξεων και άλλων καλλιτεχνών, για ένα άλλο site, το rock'n'ball.gr που έγραφα τότε (και θα γράψω παρακάτω πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία, γιατί ουσιαστικά, από το MusicHeaven προήλθε ).

Για το rock'n'ball.gr είχα την τιμή να πάρω συνεντεύξεις από την Marianne Faithful, τους Walkabouts (Chris & Carla) και τον Robert Plant. Είχα ζητήσει επίσης να πάρω συνέντευξη και από τον Ian Anderson που είχε έρθει για συναυλία στον Λυκαβηττό με τους Jethro Tull, αλλά την αρνήθηκε ευγενικά επειδή δεν είχε χρόνο. Με αποζημίωσε όμως, με ένα δωρεάν εισιτήριο "Τιμής Ένεκεν", που το παρέλαβα από το ταμείο το βράδυ της συναυλίας. Thanks Ian!

Το Εισιτήριο: https://tinyurl.com/yzecb853

Το πώς προήλθε τώρα η συνεργασία με το "rock'n'ball.gr", είναι ολόκληρη ιστορία. Το 2006, ο σύμβουλος έκδοσης ενός γνωστού μηνιαίου μουσικού περιοδικού, θέλοντας να αναλάβει την έκδοση και την διεύθυνση ενός καινούργιου μουσικού περιοδικού, ζήτησε από το MusicHeaven να του συστήσει άτομα, προκειμένου να σχηματίσει την συντακτική του ομάδα. Και πράγματι, ο Jorge του έστειλε τον "αφρό" των αρθρογράφων, ένας από τους οποίους ήμουν και εγώ (thanks Jorge). Κάναμε αρκετές συναντήσεις τότε με τον κύριο αυτόν συζητώντας για το νέο περιοδικό, αλλά και για να γνωριστούμε. Μας πήγε και έξω για διασκέδαση με σαμπάνιες και λουλούδια στους καλλιτέχνες και όλα τα σχετικά που συμβαίνουν σ’ αυτού του είδους τα μαγαζιά (στα οποία δεν συνηθίζω να πηγαίνω), γνωριστήκαμε και με τα μη μέλη του MusicHeaven που θα συμμετείχαν στην συντακτική ομάδα, δώσαμε το υλικό μας για το πρώτο τεύχος (Οι Γυναίκες της Rock, ήταν το δικό μου υλικό), μιλήσαμε, κανονίσαμε  τις αμοιβές μας, περιμέναμε την έκδοση και  ήμασταν ...μία ωραία ατμόσφαιρα! Εμένα μου είχε δώσει το "σαλόνι" του περιοδικού, ήτοι 4 σελίδες στο κέντρο, με αμοιβή 75 ευρώ τη σελίδα για το ξεκίνημα και μετά θα ...βλέπαμε!

Σιωπή! Ησυχία! Καμία κυκλοφορία περιοδικού δεν συνέβαινε και καμία επικοινωνία δεν υπήρχε με τους υπεύθυνους του περιοδικού. Κανένας τους δεν απαντούσε ούτε στα mails, ούτε στα τηλεφωνήματα. Δεν μπορεί –έλεγα στον εαυτό μου, αλλά και στους άλλους που το συζητούσαμε. Θα κυκλοφορήσει... πού θα πάει; Ας περιμένουμε. Όμως οι μήνες περνούσαν, δεν συνέβαινε τίποτα και τελικά απογοητευμένος και βέβαιος ότι ναυάγησε η κυκλοφορία του έντυπου περιοδικού, έστειλα στον Jorge  το άρθρο "Οι Γυναίκες της Rock", για να το δημοσιεύσει στο περιοδικό του MusicHeaven και να μην πάει χαμένο, αφού ήταν έτοιμο. Πράγματι, το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου 2007, αλλά προς έκπληξή μου,  το καινούργιο περιοδικό κυκλοφόρησε στις 8 Φεβρουαρίου και εδώ, με περίμενε μία δεύτερη απανωτή έκπληξη. Το περιοδικό περιείχε μεν το concept "Οι Γυναίκες της Rock" που τους είχα δώσει, αλλά με διαφορετικό κείμενο. Να σημειώσω εδώ, ότι η ύλη του νέου περιοδικού, ήταν ολόκληρη με τα θέματα που είχαμε δώσει εμείς από το MusicHeaven, αλλά με διαφορετικά κείμενα. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε τίποτα. Ο κύριος αυτός, είχε "δανειστεί" τις ιδέες μας και τα θέματά μας, αλλά είχε αλλάξει τα κείμενα και εννοείται πως και τα ονόματα των αρθρογράφων, δεν ήταν τα δικά μας, αλλά ήταν διαφορετικά. Προφανώς δικοί του άνθρωποι.

Το γεγονός της κυκλοφορίας του νέου περιοδικού, πέρασε και στο forum του MusicHeaven και σχολιάστηκε από τα μέλη. Τώρα όμως, με αυτά που έγραψα μόλις πιο πάνω, εξηγείται η λογική (τότε) απορία των μελών: "Πώς γίνεται να γράφει ο Ορφέας (εγώ δηλαδή), ένα άρθρο για τις Γυναίκες της Rock και δέκα μέρες μετά, να κυκλοφορεί ένα περιοδικό που περιέχει το ίδιο άρθρο, αλλά με άλλο κείμενο; Πώς γίνεται;"  Εγώ, σκέφτηκα: "ευτυχώς που πρόλαβε και δημοσιεύτηκε πιο πριν το άρθρο μου στο MusicHeaven, αλλιώς όλα τα μέλη θα έλεγαν: "Ορφέα πήρες την ιδέα από το περιοδικό, δεν αναφέρεις τις πηγές σου, και διάφορα τέτοια". Έγινε τότε και ένα μπέρδεμα με τον Bob Marley, που του είχα κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στο "rock'n'ball.gr", επειδή ο Marley έπαιζε συχνά ποδόσφαιρο και το οποίο κείμενό μου, το δημοσίευσαν αυτούσιο στο νέο περιοδικό. Στο forum λοιπόν του MusicHeaven που γίνεται η συζήτηση, δίνω το link για την επαλήθευση των όσων λέω, το οποίο όμως link, δυστυχώς τώρα δεν λειτουργεί (είπαμε ότι το site έχει κλείσει).

Τρεις σελίδες είναι όλες κι όλες στο topic του forum του MusicHeaven και αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

Εδώ: https://tinyurl.com/mrx6b3h8

Θα δείτε στην πρώτη σελίδα το μέλος Beatlus να σχολιάζει για τις "Γυναίκες της Rock" του νέου περιοδικού: "Γυναίκες της ροκ. Κάτι μου θυμίζει... Αναμένω το υπόλοιπο του αφιερώματος που -λογικά- έχει προβλεφθεί. Για να δούμε" και είναι λογικό να του θυμίζει κάτι, αφού ο Σωτήρης γνώριζε από πρώτο χέρι την ύλη που είχε δοθεί στο νέο περιοδικό, όντας και αυτός μέλος της Συντακτικής του Ομάδας, αλλά δεν ήθελε να το πει. Επανερχόμενος για λίγο στον Bob Marley, που σχολιάστηκε ως ανεπίκαιρο θέμα για το νέο περιοδικό, θέλω να πω, ότι συμπεριέλαβα το άρθρο αυτό στην ύλη που έδωσα, κατόπιν επιθυμίας τού διευθυντή τού περιοδικού και το έκανα copy από το άρθρο μου στο "rock'n'ball.gr".   

Όπως προανέφερα, γνωριστήκαμε και με τα άλλα μέλη που θα αποτελούσαμε την συντακτική ομάδα του νέου περιοδικού, που δεν ήταν όμως όλοι μέλη του MusicHeaven. Ένας από αυτούς, πολύ γνωστός δημοσιογράφος/αθλητικογράφος, μου πρότεινε να γράφω στο site που μόλις είχε φτιάξει και που ήθελε να "παντρέψει"  το rock με το ποδόσφαιρο. Γι αυτό και το ονόμασε "Rock 'n' Ball". Κάναμε όμορφα πράγματα με τον Θάνο εκεί. Κάποια στιγμή όμως, το site έκλεισε όπως έγραψα, γιατί δεν μπορούσε να το μετατρέψει σε έντυπο όπως αρχικά ήθελε. Διατηρήσαμε φυσικά με τον Θάνο την φιλική μας σχέση. Έγραψε μάλιστα και ένα πολύ όμορφο κείμενο στο οπισθόφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου ("Νο. 9", Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2013). Αυτά για την ιστορία του νέου περιοδικού που κυκλοφόρησε το 2006 (για ένα ή δύο τεύχη) με "δανεικές" ιδέες από τους αρθρογράφους του MusicHeaven. Λύνω έτσι και τα ερωτηματικά που είχα αφήσει στο forum για τη "σύμπτωση" του δικού μου άρθρου "Οι Γυναίκες της Rock", με το ομότιτλο άρθρο του περιοδικού. Τότε, δεν μίλησα, γιατί είχαμε κάνει συμφωνία με τα άλλα παιδιά να μην πούμε τίποτα. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει πως  αν έλεγα τότε κάτι, θα ανάγκαζα τους υπόλοιπους της παρ’ όλίγον Συντακτικής Ομάδας, να ομολογήσουν την αλήθεια, ή να με βγάλουν τρελλό. Τώρα έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα. Στο link που έδωσα παραπάνω, μπορείτε να δείτε/μάθετε το όνομα του περιοδικού, αλλά και πάλι  -πλην του Beatlus- δεν γράφω ποιοι είναι οι υπόλοιποι.    

Με το MusicHeaven, κάναμε επίσης δύο κινηματογραφικές ταινίες. Η πρώτη, με τίτλο "Ζάχαρη Άχνη" γυρίστηκε το 2009. Η συμμετοχή μου: Ένας βασικός ρόλος (Σικελός) και τρία πρωτότυπα μουσικά μοτίβα. Άλλα μέλη που συμμετείχαν: Mprizas (που έγραψε και το σενάριο), Deos, Beatlus, Jorge, Audioslave, Unick, Saltagiannis, Emaki, Tziamourani, GL (σίγουρα ξεχνάω κάποιους).

Η δεύτερη ταινία με τίτλο "Σκοτώστε τη Νόρα", γυρίστηκε το 2021, εν μέσω πανδημίας και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ. Ο Mprizas έγραψε πάλι το σενάριο. Η συμμετοχή μου: Εμφανίζομαι στην αρχή σε έναν ρόλο στον οποίο βασίζεται ολόκληρο το υπόλοιπο της ταινίας και έχω και ένα πρωτότυπο μουσικό κομμάτι. Συμμετέχει επίσης ο Deos και η Ioanna Linya Eldar.    

Άλλη μία συνεργασία που είχα και που ξεκίνησε και αυτή μέσα από το MusicHeaven, ήταν αυτή με τη Boite του μέλους Kifa στου Ζωγράφου. Εκεί, έπαιζα κάθε Κυριακή, έχοντας κάθε φορά καλεσμένο ένα διαφορετικό μέλος/μπάντα από το MusicHeaven. Παίζαμε από μία ώρα ο καθένας και στο τέλος κλείναμε τη βραδιά μαζί. Μερικά μέλη από αυτά που φιλοξένησα στη Boite, ήταν οι: Dessypris (με τη μπάντα του), Saltagiannis (με τη μπάντα του), Termite (με τη μπάντα του), Ageras (με τη μπάντα του) και Stavrakakis (με τη μπάντα του). Από ό,τι θυμάμαι, βγάλαμε μία σεζόν εκεί πέρα.

Στη διάρκεια των είκοσι αυτών χρόνων, έφυγαν και τέσσερα μέλη από κοντά μας. Η AlienP, ο Pavel, ο Hastaroth και πρόσφατα η EvageliaSakellariou. Δυστυχώς όμως, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.    

Άφησα τελευταίο το Blue Note, που δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω, αλλά και τι να πρωτογράψω γι αυτό. Όταν συζητούσα με τον Σωτήρη για να ξεκινήσουμε τα lives, ούτε που φανταζόμουν ότι θα είχε τέτοια εξέλιξη. Μπορώ να πω ότι μέσα από το Βlue Νote, πέρασε ολόκληρο το ΜusicΗeaven. Υπήρξαν πολλές βραδιές, που ο Σωτήρης και οι κατά καιρούς σερβιτόρες του, δεν μπορούσαν να πάνε από τη μια άκρη του μαγαζιού, στην άλλη. Χωρίς να είναι υπερβολή, εδώ χωράει άνετα η ρήση "δεν έπεφτε κάτω, ούτε καρφίτσα".  Πολλές φορές ο κόσμος κάθονταν έξω από το μαγαζί, γιατί μέσα δεν χωρούσε. Ο Σωτήρης έστελνε ένα ταξί και με έπαιρνε από το σπίτι και πήγαινα εκεί κατά τις 9. Λίγο η προετοιμασία, λίγο το κούρδισμα, λίγο το ζέσταμα, ξεκινούσα κατά τις 10 και γύρω στις 2 σταματούσα. Δεν σταματούσε όμως το live. Απλώς, σταματούσα εγώ, γιατί μετά τους ανέβαζα όλους επάνω με τη σειρά: Jorge, Astron, Deos, Unick, Stasis, Saltagiannis, Beatlus και γύρω στις 4 τα ξημερώματα ερχόταν και ο Ageras που έλεγε κι αυτός τα δικά του. Άλλα μέλη που πέρασαν από το πάλκο του Βlue Νote ήταν και οι: Pavel (RIP), Dessypris, Kifa, Faltso, Pramateftis και ας με συγχωρέσει κάποιος ή κάποιοι εάν τους ξεχνάω. Σταματούσαμε κατά τις 6 το πρωί και συχνά μας έβρισκε ο ήλιος σε κάποιο Everest, να πίνουμε καφέ.

Μου τα θύμισε ο Παύλος (Astron) και θα πρέπει να τα συμπληρώσω.
1) Στο forum (topic: Bob Dylan https://tinyurl.com/3bnvy9yc) θα βρείτε τις αναλύσεις που κάναμε στα τραγούδια του Δάσκαλου, μαζί με: Astron, Revekka & Vouliakis)  
2) Το αφιέρωμα που κάναμε στον Δάσκαλο μαζί με τον Παύλο στο Blue Note)

To Blue Note επίσης, υπήρξε κατά περιόδους και στέκι επωνύμων φίλων και μη, όπως:

*** ο Jazz κιθαρίστας Πρίαμος Μωράκης (γιος του Τάκη Μωράκη και της Νάντιας Κωνσταντοπούλου)

*** ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης,

*** ο πολιτικός Νικήτας Κακλαμάνης,

*** οι σκηνοθέτες Μιχάλης Παπανικολάου, Δημήτρης Αθανίτης και Αντώνης Κόκκινος,

*** οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης, Γρηγόρης Βαλτινός, Δημήτρης Λιάγκας, Νίκος Τσούκας, Γιάννης Βόγλης, Άρτεμις Ορφανίδου, Κατερίνα Μηλιώτη, Κώστας Καζανάς και Ειρήνη Καζάκου (Η Ειρήνη τραγούδησε μαζί μας στα 5/4 στις 22 Απριλίου του 2007. Στην τελευταία σελίδα του topic https://tinyurl.com/y6zy8uez την αναφέρω ως Ρηνιώ). Τελευταία, έρχεται πολύ συχνά ο Φίλιππος Σοφιανός,  

*** και οι τραγουδιστές Μιχάλης Βιολάρης και ...Robert Plant (Ο Robbie, ήταν τακτικός πελάτης του ξενοδοχείου Zafolia και το Blue Note στην απέναντι πλευρά της Αλεξάνδρας, ήταν το κοντινότερο rock bar για να πιει καθαρό ποτό και να ακούσει καλή rock μουσική).   

Και τώρα που σας τα είπα όλα, σβήνω τον προβολέα των αναμνήσεων και κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όσους ήταν μαζί μου σ’ αυτό το ταξίδι. Είναι βέβαιο ότι αν αρχίσω να γράφω ονόματα, θα ξεχάσω αρκετά μέλη. Δεν μπορώ όμως να μην ευχαριστήσω ιδιαιτέρως:

*** τον Jorge (για πολλά πράγματα, αλλά και για το ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το  MusicHeaven και δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά),

*** τους Faltso, Fantasma, GL & Pramateftis (για τη μπάντα που φτιάξαμε),

*** τους Ageras, Angela77, Beatlus, Capone69, Christos54, Deos, FaidonAlkinoos, Kifa, Kit-Kat, Philippossm, Rapsodos, Mprizas, Saltagiannis, Sillia & Vouliakis (για τις συνεργασίες μας),

*** τον εξαιρετικό και αγαπημένο μου φίλο, Thank (που τον γνώρισα εδώ στο MusicHeaven),

*** τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, την Gate, την Mary_Omikron, τον Stefanos604 και τον Sven, που τους εκτιμώ απεριόριστα,

*** τις αγαπημένες,  Alena, Dinastixos, Ioulialibera, Luthien & Tziamourani (για πολλά πράγματα την κάθε μία)

*** και φυσικά την πολυαγαπημένη μου, Antonia-Kassina (τι να γράψω για το αστέρι μου και την μοναδική μου Tonya...)

Είκοσι χρόνια, μια ολόκληρη ζωή! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Να είστε όλοι καλά και σας εύχομαι τα καλύτερα! Το ταξίδι συνεχίζεται...

Αν μου ζητούσες να με χαρακτηρίσω, θα έλεγα πως είμαι άτομο που σκέφτεται, αφού δεν κάνω τίποτα άλλο από το να σκέφτομαι διαρκώς τα πάντα. Είμαι όμως και δραστήριος. Ναι, δηλαδή μη νομίσεις ότι μόνο σκέφτομαι και απέχω από τις πράξεις.

Είμαι μοναχικός τύπος με πάρα πολλούς γνωστούς και με ελάχιστους πραγματικούς φίλους, που τους μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι οι πιο καλοί που οικονόμησα ποτέ σ’ αυτή τη ζωή, και ζουν ή ζούσαν στο εξωτερικό. Πέντε ήμασταν (μαζί με μένα) όλοι κι όλοι. Ο Λάμπης ζει στο Τορόντο, και ο Κώστας στην Κοπεγχάγη. O Δάνος ζούσε στη Νέα Υόρκη όταν "έφυγε" εντελώς ξαφνικά πριν από μερικά χρόνια. Ο Δάνος ήταν ο πιο αγαπημένος μου από όλους. Η αλληλογραφία μας τελείωνε πάντα με τις λέξεις "σ’ αγαπώ" & "μου λείπεις", και δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που έζησα όταν –με παράκληση του πατέρα του- πήγα στο αεροδρόμιο για να τον παραλάβω νεκρό. Η εμπειρία ήταν απίστευτη. Μια εμπειρία που μερικές ώρες αργότερα, με έστειλε στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού με νικοτινίαση (τότε κάπνιζα).

Η απώλεια του Δάνου, μου μαχαίρωσε την ψυχή και εξακολούθησε να με ταλαιπωρεί ψυχικά, για αρκετά χρόνια. Μόνο με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης ησύχασα απ’ αυτό. Ο Μπάμπης και εγώ μείναμε στην Ελλάδα, αλλά ο Μπάμπης πήρε μεταγραφή για τη "Μπάντα του Ουρανού" τον Απρίλιο του 2013 χτυπημένος από τη γνωστή αρρώστια. Μάζεψα φίλους όπως η Θέλμα Καραγιάννη, ο Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης (Λερναία Ύδρα), ο Δημήτρης Δημητράκας (Σρίμανση), ο Φρανκ Νίνος (Panx Romana), ο Βασίλης Καπανίκης και ο Κώστας Νιχορίτης (Purple Overdose), ο Λεωνίδας Παφιλιάρης (Ριφιφί) ο Γιώργος Μαραγκός, ο Μανώλης Σκουλάς και ο Δημήτρης Παναγόπουλος (με την Αύρα του), και κάναμε ένα live στη μνήμη του, βοηθώντας με τις εισπράξεις την οικογένειά του.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος -για να περάσω στο θέμα του ύπουλου εραστή- δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο".

Υπήρξα παιδί χαμηλών τόνων και στα πρώτα χρόνια του λυκείου, ο φιλόλογός μου με συμπάθησε και ασχολήθηκε μαζί μου, επειδή αντιλήφθηκε ότι έκρυβα μέσα μου πράγματα, αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω.

   "Αναβολή δύναμης" απεφάνθη -πολύ αργότερα- η ψυχαναλύτρια που "σκάλισε" τα παιδικά μου χρόνια.
   "Αφροδίτη στον Σκορπιό" απεφάνθη η –επί τέσσερα χρόνια σχέση μου- αστρολόγος, που "σκάλισε" τον αστρολογικό μου χάρτη. Πολύ αργότερα βέβαια κι αυτό.
   "Πώς να εκφραστεί αγάπη μου η Αφροδίτη σου εκεί που την έχεις;"
   "Εεεε… τελευταία στιγμή ήτανε, και ξέρεις τώρα πώς γίνονται αυτά. Βιαζόμουνα να βγω και μέσα στον πανικό, την άφησα πάνω σε ότι βρήκα μπροστά μου".

Τέλος πάντων, πάμε πίσω στον φιλόλογο. Με ανέβαζε -που λες-  στην έδρα και με άφηνε εκεί να γράφω τις εκθέσεις και τα διαγωνίσματα, ησυχάζοντας έτσι από τον "πονοκέφαλο" που του προξενούσε η παρουσία μου, αφού όλοι οι συμμαθητές μου με ήθελαν δίπλα τους ή στο μπροστινό τους θρανίο, για να μπορούν εύκολα να αντιγράφουν. Αργότερα, και επειδή παντρεύτηκε με μια γειτόνισσά μου με την οποία μοιραζόμασταν τις ίδιες μουσικές ανησυχίες, οι επαφές μας έγιναν εκ των πραγμάτων συχνότερες και παρ’ όλο που τα μαθητικά χρόνια βρίσκονταν ήδη αρκετά πίσω, χαιρόμουν να κάνω παρέα με κάποιον που θαύμαζα και να τον προσεγγίζω με διαφορετικό τώρα τρόπο. Όπως και να το κάνεις, ήταν για μένα ένας δάσκαλος και μάλιστα από τους αγαπημένους μου. Από αυτούς που είχα δηλαδή ξεχωρίσει.

Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, τα μαλλιά γκριζάρουν, οι φίλοι "φεύγουν" και έφυγε κι αυτός εντελώς ξαφνικά από ανακοπή, πριν από μερικά χρόνια και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά.

Ο Κυριάκος, μου έμαθε να διαβάζω τα πάντα, και μέσα από τις λέξεις, έμαθα να επικοινωνώ, να σκέφτομαι και να υπάρχω μαζί με τους γύρω μου. Στο τέλος όμως, πάντα χάνω την Ευρυδίκη. Μήπως την κοιτάζω πολύ;  Εννοώ δηλαδή μήπως υπερβάλλω στο …κοίταγμα; Να το παίξω λίγο αδιάφορος;

   "Ορφέα αγάπη μου μήπως μπορείς να μου κάνεις λίγο μασάζ στην πλάτη;"
   "Δεν μπορώ τώρα! Βλέπω τον Ολυμπιακό!"

Έμαθα όμως να αγωνίζομαι, και να είμαι αισιόδοξος, παρ’ όλο που η απώλειά της μου έγινε δεδομένη. Την περνάω ακόμα και μέσα στα μυθιστορήματά μου. Μόνο στο "Νο. 9" δεν την έχασα και είχαμε ένα happy end, αλλά και αυτό πάλι, για να συμβεί, έπρεπε να χαθώ εγώ. Είναι λίγο περίεργο αυτό, αλλά δεν μου είναι εύκολο να σου το εξηγήσω, γιατί θα προδώσω το μυθιστόρημα και δεν θέλω.  Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι ναι, το μυθιστόρημα είχε πράγματι ένα happy end, αλλά αυτό –μεταφυσικής γαρ- συνέβη στον …άλλο κόσμο!

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά λέμε.

Γνώρισα τον έρωτα. Και τον γνώρισα εκεί που δεν το περίμενα, έτσι στα καλά καθούμενα. Μπήκε στη ζωή μου σαν σίφουνας και με βούτηξε και με χτύπησε κάτω σαν χταπόδι, γιατί ναι, έτσι είναι αυτό. Μπαμ και κάτω! Έτσι! Να χάνεις τα λογικά σου και να μην ξέρεις τι σου γίνεται. Να μην ξέρεις αν πατάς στο χώμα ή αν υπερίπτασαι, αν ονειρεύεσαι ή αν είσαι ξύπνιος και μη σε ακούσω τώρα να με συμβουλεύεις -καλοπροαίρετα δεν λέω-, αλλά τώρα τι να τις κάνω τις συμβουλές σου; Εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ξέρω κι εγώ να λέω και να βάζω τα πράγματα σε μία σειρά, διότι "δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται" που λέει και η λαϊκή σοφία. Εκείνη την ώρα όμως σε θέλω εγώ και όχι μετά. Γιατί βλέπω τώρα ότι κάθεσαι και το ψειρίζεις και το ζυγίζεις και το μετράς και το υπολογίζεις... άστο καλύτερα, διότι αφού κάνεις όλα αυτά, ο φτερωτός θεούλης απέχει παρασάγγας και από μέσα σου, και από έξω σου, και από γύρω σου και από παντού σου.

Γλυκιά μου… ή θα βουτήξουμε στη θάλασσα μαζί, ή άστο. Μην το κάνεις που λέει και η διαφήμιση. Δηλαδή εγώ να παλεύω με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, και εσύ να με κοιτάς εκ του ασφαλούς από την αμμουδιά , με τα μπρατσάκια σου και τα σωσίβιά σου και να έχεις και τον ναυαγοσώστη σου να σε κοιτάζει με το κιάλι μην του πάθεις τίποτα; Ε μα δεν γίνονται αυτά. Κι αν γίνονται, δεν είναι δίκαια και εν πάση περιπτώσει, είναι για άλλους και όχι για μένα.

   "Έλα να μπούμε στην αρένα".
   "Μα είναι γεμάτη λιοντάρια".
   "Ε και; Τι φοβάσαι; Μαζί θα είμαστε".
   "Α πα πα πα πα πα πα!"

Άστο σου λέω... άστο! Εμένα τα ξωτικά που με μαγέψανε και μου κυριέψανε την ψυχή, μού μάθανε κάποια πράγματα μέσα από στίχους οργισμένους που τους γράφανε πάνω σε όποιο χαρτί βρίσκανε μπροστά τους.

   "Στη χαρτοπετσέτα γράφεις; Περίμενε να σου δώσω κάτι άλλο".
   "Φέρτη δω ρε παιδάκι μου και μου είπανε ότι έχω την Αφροδίτη στο Σκορπιό και τα 'χω πάρει στο κρανίο ο ποιητής".

Τυραννισμένες ψυχές τα φιλαράκια μου οι τραγουδοφτιάχτες. Στις ψυχές τους όμως, ακουμπάω όταν η ζωή με ρίχνει. Κι αυτοί,  με δύο στίχους, με αγγίζουν φιλικά στον ώμο  και μου λένε να μη φοβάμαι γιατί όλα είναι ζωή. Και το κλάμα και η χαρά. Και θα βουτήξουμε στη θάλασσα –μου λένε- και θα παλέψουμε, γιατί όλα είναι ζωή και όλα θα τα προσπεράσουμε, αρκεί να κυλάμε και να μη χορταριάζουμε. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα με τη στασιμότητα και την αδράνεια. Αντίθετα, θα χάσουμε αυτό που λέγεται ζωή. Έτσι μου έμαθε ο Bob, αλλά και ο Neil και ο Nick και ο Tim και ο John και ο George, διότι ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά λέμε. Για παρ’ το αλλιώς.

Γνώρισα και την αγάπη. Χρειάστηκε βέβαια λίγο χρόνο για να έρθει να με βρει, γιατί  η αγάπη δεν είναι σαν τον έρωτα που τα παίρνει όλα σβάρνα. Η αγάπη  ψάχνει να βρει περάσματα, να μαλακώσει τις δυσκολίες, και να στρώσει το έδαφος για να εγκατασταθεί, ε και όσο να 'ναι, όλο αυτό για να συμβεί, θέλει τον χρόνο του. Ήρθε λοιπόν και εγκαταστάθηκε μέσα μου σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβω. Το κέρδισε αυτό Εκείνη με την υπομονή της και τη συμπεριφορά της, αλλά -σαν Ευρυδίκη- τράβηξε το δρόμο της και τώρα τα 'χω βάλει με τον Άδη. Στην Ισπανία έφτασα για χάρη της και θα φτάσω και στην άλλη ζωή για να την ξαναβρώ και θα το κάνω. Θα νικήσω το φίδι -χρόνος- που τη "δάγκωσε" και την πήρε. Το 'χω στο dna μου να είμαι περιπλανώμενος και δεν γίνεται διαφορετικά. Αν με "καρφώσεις" σε ένα σημείο, είναι σα να μου παίρνεις το οξυγόνο. Είναι σα να με κλείνεις σε ένα μπουντρούμι και να με βάζεις να ακούω με το ζόρι το "φρύδι με τις πατούσες" (για τον Πασχάλη Τερζή λέω) 25 ώρες το 24ωρο. Επειδή όμως τα πάντα έχουν τον καταλύτη τους (και δεν γίνεται αλλιώς),  είμαι περιπλανώμενος και το δηλώνω, αλλά τι είναι αυτό που με γλυκαίνει και με "στρώνει", έτσι που μόλις συναντάω την Ευρυδίκη να "καρφώνομαι" στην αγκαλιά της από μόνος μου και εκεί να ηρεμώ;

   "Η αγάπη". Είπε η ψυχαναλύτρια.
   "Ο Ζυγός που έχεις Ωροσκόπο". Είπε η -επί τέσσερα έτη- προσωπική μου αστρολόγος.
   "Κορίτσια… συνεννοηθείτε, μπας και καταλάβω κι εγώ τι μου γίνεται!"

Έτσι είναι όμως η "κατασκευή" μου και πώς να το αλλάξεις αυτό;  Και γιατί δηλαδή να το αλλάξεις; Λυπάμαι πολύ για εκείνη τη μάγισσα που μέχρι και βουντού έκανε για να μου αλλάξει χαρακτήρα, αλλά δεν το κατάφερε. Και δεν λυπάμαι επειδή δεν το κατάφερε, αλλά για τον τρόπο που λειτούργησε η σκέψη της. Να αλλάξεις τον άλλο; Μα για ποιο λόγο; Τι νόημα έχει αυτό; Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι που μας αρέσει να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν βλέπουμε τους άλλους έτσι όπως είναι, αλλά έτσι όπως θα θέλαμε να είναι και εκεί την πατάμε. Όταν περάσει ο ενθουσιασμός και δούμε μπροστά μας την πραγματικότητα, τότε αποκτάμε πρόβλημα, γιατί τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο άλλος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς είχαμε πλάσει. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η μάγισσα βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού. Όχι πως είναι κακό να βρίσκεται κανείς στην απέναντι όχθη, γιατί κι  εγώ -σε σχέση με τη δική της- στην απέναντι όχθη βρίσκομαι. Αλλά έτσι είναι αυτά. Στο κάτω-κάτω, άλλο είναι η μάγισσα που την πήρε ο Αχελώος και άλλο είναι Εκείνη που για χάρη της δέθηκα στο κατάρτι.

   "Τραγούδα!"
   "Μα δεν μπορώ τώρα γλυκέ μου. Αργότερα που θα μπω στο μπάνιο, θα σου τραγουδήσω πολύ ευχαρίστως".
   "Βρε τραγούδα σου λέω τώρα που είμαι δεμένος, μπας και δούμε προκοπή".

Ναι ξέρω… ο χρόνος δεν λυπάται. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν, αλλά το ταξίδι συνεχίζεται, και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Ε λοιπόν σου το  λέω άλλη μια φορά. Δεν πας καλά.

Δεν μπορώ να καταλάβω όλους  αυτούς που λένε και ξαναλένε πως "έχουν χρόνο" και αφήνουν το σήμερα να περνάει μένοντας στάσιμοι και αδρανείς. Ονειρεύονται και περιμένουν το αύριο που δεν έρχεται ποτέ, γιατί το αύριο δεν υπάρχει. Η ζωή μας είναι ένα συνεχές τώρα. Ζούμε μέσα σε ένα συνεχές "τώρα" που διαρκεί, και διαρκεί, και διαρκεί, και κάτσε εσύ μέσα στην αδράνεια του σήμερα, γιατί αυτό ακριβώς κάνεις. Περιμένεις το ανύπαρκτο αύριο, και αφήνεις το σήμερα να περνάει άπραγο.

"Ες αύριον τα σπουδαία"  είπε και ο Αρχίας, αναβάλλοντας για αύριο την ανάγνωση της επείγουσας επιστολής που του έφεραν, αλλά το αύριο για τον Αρχία δεν ήρθε ποτέ. Τον δολοφόνησαν το ίδιο βράδυ, και για αυτή τη δολοφονία επρόκειτο να τον ενημερώσει και να τον προφυλάξει η επιστολή που αμέλησε να διαβάσει.

Αλλά είπαμε: Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν λυπάται κανέναν. Είναι αδυσώπητος. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και μείνε εσύ στην απραξία σου περιμένοντας να ζήσεις αύριο. Βολεύτηκες με την ευκολία που σου προσφέρει το ανύπαρκτο αύριο, και έχεις αφεθεί να ταξιδεύεις στις θάλασσες της αναβλητικότητας και της αδράνειας με σημαία το "Έχουμε χρόνο".

Αυτό το "έχουμε χρόνο", είναι μία ανοησία. Είναι ύβρις και ασέβεια προς την ίδια τη ζωή και την ίδια στιγμή που εσύ ασεβείς προς τη ζωή, ο χρόνος περνάει από δίπλα σου και σου βγάζει τη γλώσσα, διότι είναι βέβαιο πως αυτός που θα χάσει σ’ αυτό το ντέρμπυ, θα είσαι εσύ. Το παιχνίδι είναι στημένο. Οι διαιτητές είναι με το μέρος του και η έδρα είναι δική του. Έχει πληρώσει τους πάντες, γιατί είναι ο ένας και ο μοναδικός. Είναι ο αρχηγός. Είναι ο πανδαμάτωρ. Δαμάζει τους πάντες (το λέει και η λέξη) και δεν λυπάται κανέναν. Είναι αδυσώπητος με όλους. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και αυτό που πρέπει να βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου, είναι ότι δυστυχώς, ΔΕΝ έχουμε χρόνο.

Ποιος είναι αυτός που σου έδωσε χρόνο και δηλώνεις –και με βεβαιότητα μάλιστα - ότι έχεις; Για πες ποιος είναι; Πού βρίσκεται; Ρωτάω, για να πάω να πάρω κι εγώ και να του στείλω και ...κόσμο! Κλείνοντας, θέλω να σου πω κάτι πάρα πολύ σημαντικό:

   "Έχεις παγιδευτεί. Ο χρόνος σε έχει βολέψει με τις υποσχέσεις τού "αύριο" και σε ξεγελάει τάζοντάς σου πως θα τον έχεις για πάντα. Πρέπει όμως να βάλεις πολύ καλά μέσα στο μυαλό σου, ότι ο χρόνος είναι μόνο ένας ύπουλος εραστής και τίποτα παραπάνω!"

© Γιώργος Μπιλικάς 2014

Από το βιβλίο μου: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (ΣΔ, 2015 & Β' έκδοση, Lulu Press, 2020)

Τον Φεβρουάριο του 2013, ο Εκδοτικός Οίκος με τον οποίον τότε συνεργαζόμουν, εξέδωσε μία Ποιητική Ανθολογία με τίτλο: Όνειρα των Μύθων.

Μου έκανε την τιμή να συμπεριλάβει σ’ αυτή την ανθολογία τέσσερα ποιήματά μου, τα οποία αναδημοσιεύω παρακάτω:

1: Αντέχεις;

Όλοι γύρω φτερνίζονται όταν κοιτάζουν
το λουλούδι που κρατάω για σένα.
Είναι αλλεργικοί στην τρυφερότητα.
Μα για μένα ο κόσμος είναι το πρόσωπό σου 
και η πατρίδα μου είναι τα μάτια σου.
Αντέχεις;
    
Όλα γύρω είναι άσχημα, 
αλλά αυτό που τα ομορφαίνει,
είναι που σε σκέφτομαι.
Αντέχεις;

2: Βυθίζομαι Μαζί Σου!

Κρατάω στην τσέπη μου
την ομορφιά της νύχτας
μαζί με ένα εισιτήριο που γράφει:
Βυθίζομαι μαζί Σου.
    
Κουράζομαι με τον καθένα
που προσπαθεί να με δέσει.
Συνειδητοποιώ ότι το ποτήρι μου ξεχειλίζει.
Βυθίζομαι μαζί Σου.

Πέφτω και αγγίζω το χέρι σου.
Κανείς όμως δεν ξέρει
ότι έχω σπασμένη την πλάτη.
Βυθίζομαι μαζί Σου.
    
Κλείσε τα Μάτια Σου μέχρι να πάνε
καλύτερα τα πράγματα.
Άσε εμένα να φροντίζω γι’ αυτό.
Βυθίζομαι μαζί Σου.

3: Ο Καταθλιπτικός Δράκος

Το Φεγγάρι θα ανέβει,
Το Φεγγάρι θα πέσει.
Το Φεγγάρι θα ανέβει, θα πέσει
κι εγώ θα σέρνομαι
στις αίθουσες του μυαλού σου
σαν καταθλιπτικός δράκος κόντρα στον ιππότη.

4: Giralda

Το βέλος, προϋποθέτει έναν Τοξότη,
η Ποίηση έναν Ποιητή,
και η Ακτή έναν Παφλασμό.
    
Όμως,
τι νόημα έχει η Ακτή μου
χωρίς τον Παφλασμό
των Κυμάτων σου;

Copyright © 2013 GB

Ο "Οδυσσέας" είναι εδώ:
https://tinyurl.com/4bvzu4ka

Τα υπόλοιπα βιβλία εδώ:
https://bit.ly/3tsZtZZ

Μέναμε κοντά. Εκείνη απέναντι από τον σταθμό του Αγ. Ελευθερίου και εγώ από την πάνω πλευρά του σταθμού του Περισσού. Ανάμεσά μας, ο σταθμός των Άνω Πατησίων. Γνωριστήκαμε στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου και ένα καλοκαιριάτικο βράδυ με προσκάλεσε για καφέ και βρεθήκαμε σε μια καφετέρια κοντά στο σπίτι της. Είχε μαζί και τον σκύλο της, ένα μικρό άσπρο σκυλάκι με ένα παράξενο δισύλλαβο όνομα που τώρα δεν το θυμάμαι. Εκεί που με περίμενε, επάνω στο τραπέζι, είχε ένα φραπέ και ένα ποτήρι ουΐσκι.

   «Και τα δύο δικά σου είναι;»
   «Ναι! Το συνηθίζω. Τι θα πάρεις εσύ;»
   «Ε τώρα... εσύ θα πίνεις ουΐσκι και εγώ θα τη βγάλω με καφέ; Δεν γίνεται».
   «Να πάρεις ό,τι θέλεις, αλλά με μία συμφωνία».
   «Τι συμφωνία;»
   «Ό,τι πάρεις, είναι κέρασμα από εμένα. Μη διανοηθείς να βάλεις το χέρι στην τσέπη».
   «Εντάξει λοιπόν. Θα πάρω ένα Jameson».
   «Αυτό σου αρέσει;»
   «Αν και σπάνια πίνω ουΐσκι, ναι, το προτιμώ».

Μιλήσαμε για διάφορα. Εννοείται και για το MusicHeaven. Ύστερα, επέμενε να πάμε και σε ένα άλλο μαγαζί να πιούμε άλλο ένα ποτό (αυτό –μου είπε- της άρεσε πιο πολύ, επειδή δεν ήταν καφετέρια, αλλά έφερνε περισσότερο προς το μπαρ). Δεν της χάλασα το χατήρι και πήγαμε αφού προηγουμένως μου ζήτησε ότι μετά, θα την επιστρέψω στο σπίτι της. Εκεί, ήπιαμε πράγματι ένα δεύτερο ποτό και μετά την συνόδεψα μέχρι την πόρτα της πολυκατοικίας που έμενε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί η Λιάνα επέμενε να ανεβώ να δω το σπίτι της. Έμενε στον τελευταίο όροφο (5ο ή 6ο) και το μπαλκόνι της βεράντας της, είναι χαρακτηριστικό και ευδιάκριτο. Το βλέπω πάντοτε όταν περνάω από εκεί, και ας είμαι μέσα στο τραίνο. Ενώ τα μπαλκόνια ολόκληρης της πολυκατοικίας είναι παραλληλόγραμμα και έχουν τις γωνίες τους (όπως όλα συνήθως αφού ακολουθούν τη γραμμή του σχεδίου), το μπαλκόνι της Λιάνας που είναι το τελευταίο, είναι στρογγυλό και κάνει "μπαμ!". Ανεβήκαμε, μου έκανε μία ξενάγηση, ήπιαμε ένα τρίτο ποτό στο στρογγυλό μπαλκόνι και όταν ήρθε η ώρα για να φύγω, μου χάρισε δύο βιβλία για τα φυτά που έχω στα δικά μου μπαλκόνια και μου έδειξε έναν σιδερένιο λοστό που είχε πάνω στο γραφείο της.

   «Ξέρεις τι είναι αυτό Ορφέα;»
   «Όχι. Τι είναι;»
   «Είναι το όπλο μου, για τους επίδοξους διαρρήκτες».
   «!!!»

Είναι λίγοι μήνες τώρα που όταν περνάω τα βράδια, το μπαλκόνι είναι σκοτεινό, αλλά αυτό δεν με θορύβησε, γιατί πιο πριν, με είχε θορυβήσει η απουσία της από το MusicHeaven. ("Πού είναι; Γιατί δεν γράφει πια; Μήπως έπαθε τίποτα; Να της τηλεφωνήσω;") Το τηλέφωνο ήταν βουβό και το σκοτεινό μπαλκόνι ήρθε σαν επιβεβαίωση ότι κάτι συμβαίνει. Μπήκα τότε στη σελίδα της στο FB και είδα (με ημερομηνία 24 Μαΐου) αυτή την ανάρτηση από μία φίλη της:  

   "Λιάνα μου, δεν πέθανες.
   Είσαι παντού και είσαι μέσα σε όλα:
   στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,
   στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει ἡ μέρα..
   
   Δεν πέθανες.
   Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε,
   τότε οι νεκροὶ πεθαίνουνε,
   όταν τους λησμονάνε, λέει ο ποιητής.

   Και εσύ Λιάνα μου δεν πέθανες,
   έφυγες για ένα μεγάλο ταξίδι εκεί που υπάρχει μόνο ελευθερία,
   γιατί εσύ ήσουν ένα ελεύθερο πνεύμα, μια ασυμβίβαστη, ανυπότακτη
   και συνάμα μια ψυχή ευαίσθητη γεμάτη καλοσύνη
   και αγάπη για τον άνθρωπο.

   Δεν ζητούσες τίποτα, δεν ήθελες τίποτα μόνο ελευθερία
   και γιαυτό βιάστηκες νωρίς να φύγεις...
   Η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση στο άτομό σου,
   δεν σου χαρίστηκαν, τα κέρδισες...

   Ξέρω ότι θα δυσανασχετείς με όλα αυτά,
   αλλά δεν πειράζει (δεν συμφωνούσαμε πάντα),
   έπρεπε να σου πω όμως ότι ήσουν ένας υπέροχος άνθρωπος
   μια ξεχωριστή φίλη και σε ευχαριστώ που υπήρξες.
   Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!"

"Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή" λέει ο Διονύσης στο τραγούδι "Είδα την Άννα Κάποτε" και εγώ θα πω, "Είδα τη Λιάνα Κάποτε".

Ζωή σ’ εμάς! 

Πρώτη Έκδοση
2012: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2013: "No. 9" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2014: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2015: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2016: "Κ" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2019: "Αλύπα" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Songs & Poems" (Συλλογή Τραγουδιών & Ποιημάτων, Lulu Press)
2021: "Blue Note (and Other Stories)" (Διηγήματα, Lulu Press)
2021: "Οδυσσέας" (Μυθιστόρημα, Άλλωστε)
2022: "Rock Around the …Bands! (Οι Μπάντες της Δεκαετίας 60 & 70)", (Lulu Press)

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Δεύτερη Έκδοση
2020: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "No. 9" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Κ" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)

PoD Books: https://bit.ly/3tsZtZZ

Η κριτική για τον "Οδυσσέα" από την Κατερίνα Σιδέρη στο newsfilter.gr (https://bit.ly/3IE1rgS)

Το βιβλίο “Οδυσσέας”, πραγματεύεται με χιουμοριστικό ύφος και γραφή προσαρμοσμένη στα δεδομένα της εποχής, το πολυαγαπημένο από μικρούς και μεγάλους, έπος του Ομήρου, την Οδύσσεια.

Ο συγγραφέας γράφει τη δική του εκδοχή για το πασίγνωστο ταξίδι του Οδυσσέα, βασισμένο στον κορμό των γεγονότων, εμπλέκοντας τα καθημερινά λογοπαίγνια του προφορικού μας λόγου και τη κωδικοποιημένη γλώσσα της σημερινής νεολαίας.

Η ετοιμοπόλεμη Αθηνά, ο πολυμήχανος Οδυσσέας, η φλογερή Καλυψώ, η θυελλώδης Κίρκη, το καταστροφικό δίδυμο Σκύλλα και Χάρυβδη, ο καθόλα συνετός Τηλέμαχος, ο επιπόλαιος Κύκλωπας Πολύφημος και η πρότυπο συζυγικής πίστης Πηνελόπη, ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους, στις σελίδες του βιβλίου και μας ταξιδεύουν με τις περιπέτειες τους σε ένα κόσμο μακρινό και ονειρεμένο.

Λέξεις και φράσεις, όπως το Instagram, το σύμφωνο συμβίωσης, το that’s life, το ρουσφέτι, η μεταφυσική περιέργεια, το γκεσέμι, ο Ιησούς, η δεξίωση, το Facebook, η τεχνολογία, η βάση δεδομένων, οι μάγκες, οι τρίχες κατσαρές, το Mall, το διαζύγιο, το γυμναστήριο αλλά και η καφετέρια, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, κατοικοεδρεύουν στο κείμενό μας και του δίνουν μια ανάλαφρη νότα, πλην όμως δεν του αφαιρούν τίποτα τόσο στην νοηματική του απόδοση όσο και στην διαδοχή των γεγονότων.

Το έργο που γαλούχησε γενιές και γενιές και εξακολουθεί να εμπνέει όλο και περισσότερους να ασχοληθούν μαζί του, μέσα από τη ματιά του Γιώργου Μπιλικά, αφήνει τη φαντασία μας να τολμήσει ένα διασκεδαστικό ξεστράτισμα και να περιηγηθεί στα άδυτα του βασιλείου των Θεών, των μύθων και των απίστευτων κατορθωμάτων του Οδυσσέα, δείχνοντας πάντα αμέριστο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο.

Με δεξιοτεχνία, ο συγγραφέας μας, επιλέγει το διάλογο, έχοντας συλλάβει την ιδέα μιας πιο επικοινωνιακής και άμεσης απόδοσης του έργου και μας παραθέτει με άριστο και κατανοητό τρόπο, την ιστορία του έπους.

Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Γιώργου Μπιλικά, ξεχώρισα το παρακάτω:

Δεν υπάρχει ποιο μεγάλο κακό για τον άνθρωπο από την περιπλάνηση…

Θα δώσω τη δική μου ερμηνεία και ελπίζω ο κάθε αναγνώστης να κάνει το ίδιο. Η Ιθάκη του καθενός μπορεί, να είναι η πατρίδα, το λιμάνι, η οικογένεια, η αλήθεια, η ευτυχία και η χαρά μιας επιτυχίας. Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνουμε, το μυστικό είναι να μην πάψουμε να το αναζητούμε, να μην χάνουμε το στόχο μας και ενίοτε τον προορισμό μας.

Μπορεί το ταξίδι να μοιάζει μακρινό, δύσκολο σαν του Οδυσσέα, αλλά σίγουρα θέλει τόλμη, υπομονή και δύναμη για να συνεχίσεις να δοκιμάζεις οδούς, ως ότου βρεις αυτή που σου ταιριάζει, σε ολοκληρώνει και σε φέρνει πιο κοντά στο στόχο σου…

Γιατί αλήθεια, ποιος δεν αναζητά τη δική του Ιθάκη;

Ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, για την ευγενική παραχώρηση του ενυπόγραφου βιβλίου του.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ. (https://bit.ly/3HcncVn)

Δεν είσαι εντάξει όμως Γιώργο!

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου (Arts on Line)

Ασχολείται με τη μουσική, τη λογοτεχνία και την αρθρογραφία χωρίς να ξεχωρίζει καμία από τις αγάπες του αυτές. Μιλάμε για τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, τον οποίο σήμερα, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άλλωστε» και φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», φιλοξενούμε στις Τέχνες με σκοπό να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Κύριε Μπιλικά, από το βιογραφικό σας διαβάζω πως έχετε σπουδάσει Θεωρία Μουσικής και Κιθάρα. Επίσης,  διαβάζω πως υπήρξατε ιδρυτικό μέλος των «Θαρσείν Χρει», και έχετε ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Τέλος, αρθρογραφείτε στη μόνιμη στήλη που διατηρείτε στο www.musicheaven.gr. Για ποιο λόγο αποφασίσατε, παράλληλα με όλα αυτά που κάνετε, να στρέψετε το ενδιαφέρον σας και προς τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Πάντοτε έγραφα. Απλώς, πέρασα από τον στίχο στην αρθρογραφία και εν συνεχεία στην συγγραφή. Άνοιξε μπροστά μου ένας δρόμος και είπα να τον περπατήσω. Το ένα έφερε το άλλο. 

Εντοπίζετε κοινά στοιχεία ανάμεσα στη μουσική και τη λογοτεχνία; Εσείς προσωπικά ως δημιουργός, έχετε κάποια μεγαλύτερη αδυναμία στη μία ή την άλλη τέχνη κι αν ναι γιατί; Θα δούμε επιρροές της μιας ή της άλλης τέχνης στα πονήματά σας;

Τις αγαπώ και τις δύο εξ ίσου και το αν προτιμώ κάποια περισσότερο έναντι της άλλης, εξαρτάται από το concept στο οποίο βρίσκομαι. Δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο μαζί. Δεν μπορώ να παίζω ας πούμε σε κάποιο μαγαζί και να γράφω ταυτόχρονα και ένα μυθιστόρημα. Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί χρειάζεται να μπαινοβγαίνω από το ένα concept στο άλλο και αυτό είναι βασανιστικό γιατί με βγάζει βίαια από έναν κόσμο καλώντας με σε έναν άλλο. Όσο για τις επιρροές που με ρωτάτε, ο ρυθμός δεν διέπει μόνο τη μουσική, διέπει και τον λόγο είτε είναι έμμετρος είτε πεζός. Άρα, διέπει σαφώς και τη λογοτεχνία. Παρ’ όλο λοιπόν που τα τελευταία χρόνια βαδίζω κάτω από τον έναστρο ουρανό της λογοτεχνίας, θα παρατηρήσετε ότι σε όλα τα μέχρι τώρα μυθιστορήματά μου,  συνηθίζω να περνάω μελοποιημένους στίχους  συνήθως δικούς μου, που κάποιος (αν όχι ο ήρωας) τους τραγουδάει. Είναι κάτι που μου αρέσει και ξέρετε… το ωραίο είναι ότι κάθε φορά, υπάρχει ένα τραγούδι που ταιριάζει με την πλοκή. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο "Κ" και στον "Οδυσσέα". Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο η μουσική επιβεβαιώνει έμμεσα την παρουσία της και δηλώνει: "Έϊ, είμαι κι εγώ εδώ".

Έχετε γράψει ποιήματα, διηγήματα, αλλά και μυθιστορήματα. Προς τα πού κλίνετε περισσότερο;

Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τα μυθιστορήματα. Τα διηγήματα είναι λίγα και τα ποιήματα ελάχιστα.

Δέχεστε επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς ή ποιητές στα έργα σας;

Θεωρώ πως δέχομαι ναι. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που δεν δέχεται επιρροές; Δεν γίνεται διαφορετικά. Από κάπου ήρθαμε. Δεν φυτρώσαμε ξαφνικά. Όταν ανοίξαμε την πόρτα για να βγούμε στο δρόμο, με ό,τι κι αν είχαμε αποφασίσει να ασχοληθούμε, τις επιρροές τις είχαμε ήδη στο τσεπάκι.

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Οτιδήποτε. Η έμπνευση βρίσκεται παντού. Ακόμα και κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μας. Το θέμα είναι τι μας κάνει "κλικ" και τι μας ιντριγκάρει.

Θεωρείτε ότι υπάρχει συνταγή για τη συγγραφή ενός καλού βιβλίου; 

Όταν θα φτάσω στο επίπεδο να σας απαντήσω, σημαίνει πως (εάν υπάρχει) θα την έχω ανακαλύψει. Προς το παρόν, αυτά που γράφω είναι  ασκήσεις δημιουργικής γραφής, γιατί ασκήσεις γράφω. Ασκούμαι προσπαθώντας  να γράψω αυτό που δεν έχω γράψει ακόμα.

Το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα στηρίζει τις προσπάθειες των συγγραφέων και ποιητών;

Οι Έλληνες δε διαβάζουν. Το θέμα κατά τη γνώμη μου, είναι η στήριξη της πολιτείας σ’ αυτό το τεράστιο πολιτιστικό αγαθό που λέγεται βιβλίο. Στην Ελλάδα, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αξιόλογους συγγραφείς και ποιητές, οι οποίοι, όμως, πέρα από τη δημιουργία των βιβλίων τους, έχουν επωμισθεί κι ένα επιπλέον έργο. Πρέπει παράλληλα να εκπαιδεύουν διαρκώς τους αναγνώστες στο καλό βιβλίο, έχοντας σοβαρά εμπόδια: Την έλλειψη φιλαναγνωστικής νοοτροπίας και πολιτικής διαχρονικά στη χώρα μας, αλλά και την κυρίαρχη χρήση του κινητού τηλεφώνου σήμερα, ιδίως στη νέα γενιά, πρακτική αποτρεπτική για το διάβασμα λόγω περιορισμού του ελεύθερου χρόνου μας. Επίσης, η εξέλιξη της τεχνολογίας έφερε υπερπροσφορά εκτύπωσης τίτλων τα οποία δεν περνούν δυστυχώς από αυστηρή επιλογή κάνοντας τη διαδρομή ενός καλού βιβλίου, να βρει το δρόμο του προς τον αναγνώστη κοπιαστική και δύσκολη. Αυτό, είναι μια πρόκληση για το παρόν και για το μέλλον του βιβλίου και όλων μας, κι ένα στοίχημα το οποίο ελπίζω κάποτε να κερδίσουμε.

Το ύφος, αλλά και η θεματολογία των πονημάτων σας, παρατηρώ πως κλίνει περισσότερο προς τη λογοτεχνία του φανταστικού. Είναι εν τέλει το είδος αυτό που σας ενδιαφέρει περισσότερο ή να περιμένει ο αναγνώστης από εσάς και κάτι διαφορετικό ενδεχομένως στο μέλλον;

Ναι, μέχρι τώρα κινήθηκα στον χώρο του φανταστικού και είναι αλήθεια ότι το είδος αυτό με ενδιαφέρει, γιατί και ο "Οδυσσέας", αν και έχει βάση στη Φαντασία, επίσης, πρόκειται για ένα ταξίδι που για μένα η πρωτοτυπία του αποτέλεσε μια γοητευτική ακροβασία μεταξύ του μύθου και της νεοτερικότητας. Πιστεύω πως το βιβλίο αυτό θα αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες, γιατί ως είδος (πεζογραφίας), ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Αυτό όμως που γράφω τώρα, είναι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται περί μυθοπλασίας, που έχει σχέση με την πραγματικότητα και δεν βασίζεται στη Φαντασία. Ωστόσο, δεν θέλω ακόμα να αποκαλύψω πολλά πράγματα, παρά μόνο το εξής: Κάθε φορά που γράφω κόβομαι στα τρία. Είμαι ο αναγνώστης, είμαι ο συγγραφέας, αλλά είμαι και ο ήρωας της ιστορίας. Αυτοί οι "τρεις" λοιπόν, κατόπιν συνεργασίας, αποφάσισαν να κλείσουν τον κύκλο του Ορφέα και να ανοίξουν έναν κύκλο καινούργιο, για τον οποίο είναι γεγονός ότι αγωνιούμε και οι "τρεις" μας.    

Το τελευταίο σας βιβλίο, λοιπόν, που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις «Άλλωστε», φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ». Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο διήγημα, νουβέλα θα το χαρακτήριζα εγώ, που μας μεταφέρει αρκετούς αιώνες πίσω, σε ένα γνώριμο ωστόσο περιβάλλον, το οποίο μας είναι ιδιαίτερα οικείο, εξαιτίας των πολλών αναφορών που έχουν γίνει σε αυτό από τον επικό ποιητή Όμηρο. Ο αναγνώστης κινείται στη σφαίρα του φανταστικού με οδηγό στο ταξίδι του εσάς και ξαναζωντανεύει τις εικόνες που έζησαν οι πρωταγωνιστές της πρώτης Οδύσσειας με έναν όμως εντελώς διαφορετικό, περισσότερο μοντέρνο και ανάλαφρο για εμάς τρόπο.  Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό. 

Το "παραμύθι των παραμυθιών" παρουσιάζει πάντοτε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αποτελεί εξ άλλου αποστομωτική απάντηση σε όσους λένε ότι ο Έλληνας δεν έχει καμία σχέση με πύργους, με δράκους και γενικά με τον κόσμο του φανταστικού.  Ο δε Οδυσσέας είναι ένας αγαπημένος ήρωας και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα. Υποθέτω λοιπόν, ότι εάν η περιπέτειά του ήταν σημερινή, θα ήταν έτσι όπως τον παρουσιάζω. Ροκάς με τις μπύρες στην τσέπη και είναι πολύ πιθανό να έφευγε με φουσκωτό από την Καλυψώ για να πάει στους Φαίακες.   Ευτυχώς που μετά από την πραγματική "Οδύσσεια" του βιβλίου για να εκδοθεί, βρέθηκε το λιμάνι στην Ιθάκη των Εκδόσεων "Άλλωστε".  Ευχαριστώ την εκδότριά μου Χριστίνα Σαββανή που το εκτίμησε όπως του άξιζε και που το είδε σαν έργο δικό της.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ξαναγράψετε στην ουσία την «Οδύσσεια» με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο; Πού στοχεύσατε ως δημιουργός;

Όταν γράφεις για έναν αρχετυπικό ήρωα, κατά κάποιο τρόπο βαδίζεις στα χνάρια του και βρίσκεις μέσα σου τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Μετά ανταποκρίνεσαι στην πρόκληση να τα παρουσιάσεις με τρόπο που να μπορεί ο αναγνώστης να ακολουθήσει την αντίστοιχη πορεία ανακάλυψης με σένα.

Πριν διαβάσω το βιβλίο σας, γνωρίζοντας απλά τον τίτλο του και αυτά που αναφέρονται περιληπτικά στο οπισθόφυλλό του, είχα την εντύπωση ότι θα έρθω σε επαφή με ένα νέο πολύστιχο ποίημα, γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, το οποίο θα μου περιέγραφε, στη δημοτική πλέον γλώσσα, την ιστορία της Οδύσσειας από μία νέα ίσως, πιο μοντέρνα οπτική ματιά. Παρόλα αυτά, έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, καθώς το βιβλίο σας είναι γραμμένο σε πεζό λόγο. Δεδομένου ότι έχετε ασχοληθεί με την ποίηση και έχετε δώσει δείγματα ποιητικού λόγου στο παρελθόν, το ερώτημά μου είναι, γιατί δεν τολμήσατε να γράψετε την ιστορία σας, σε έμμετρο στίχο; Το θεωρήσατε ιεροσυλία ή μήπως φοβηθήκατε ένα ενδεχομένως κακό αποτέλεσμα και κατά συνέπεια μια ενδεχόμενη κακή κριτική;

Δεν είναι θέμα τόλμης ούτε φόβου για κακή κριτική. Αν φοβόμουν την κριτική θα καθόμουν στο σπίτι μου και δεν θα έκανα τίποτα. Η παιδεία μου είναι ελληνική όπως είναι ελληνικές και οι αναφορές μου.  Προέχει λοιπόν ο σεβασμός σε αυτά που με συνιστούν.  Εάν αποφάσιζα να το κάνω ποίημα, θα το έκανα ποίημα. Τελεία και παύλα. Επέλεξα τον πεζό λόγο γιατί πολύ απλά, έτσι μου προέκυψε. Αυτό είναι όλο. Σας θυμίζω όμως, ότι υπάρχει μία έμμετρη Οδύσσεια μέσα στον "Οδυσσέα". Την τραγουδάει ο Δημόδοκος στο παλάτι του Αλκίνοου.

Στο σημείωμά σας στην αρχή του βιβλίου αναφέρετε: «Το βιβλίο αυτό, επιχειρεί μία εκ νέου προσέγγιση στο «παραμύθι των παραμυθιών», με τον απαραίτητο απαιτούμενο σεβασμό στις πηγές του. Η άποψή μου είναι ότι ο ελληνικός μύθος έχει μία πανανθρώπινη αξία και γι’ αυτό πρέπει όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης να γίνουν κοινωνοί του.» Θεωρείτε ότι ο συγκεκριμένος μύθος δεν είναι επαρκώς διαδεδομένος παγκοσμίως; Μιλάμε για έναν μύθο που αποτελεί σχολικό μάθημα από αρκετά μικρή ηλικία. Γιατί λοιπόν, επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτόν και όχι με κάποιον άλλον, λιγότερο γνωστό και οικείο; Τι περισσότερο θα αποκομίσει ο αναγνώστης του βιβλίου σας διαβάζοντας τη δική σας προσέγγιση στον μύθο αυτό;

Όταν γράφω για τον "ελληνικό μύθο" αναφέρομαι γενικά στην ελληνική μυθολογία. Η δική μου προσέγγιση στον συγκεκριμένο μύθο, όπως γράφει στον πρόλογό του ο αγαπητός μου φίλος Δημήτρης Σπυρίδωνος, είναι "καθ’ ομοίωσιν με τα ειωθότα της εποχής μας". Το τι θα αποκομίσει όμως, ο αναγνώστης, είναι καλύτερα να αφήσουμε τον ίδιο τον αναγνώστη να μας το πει.

Αισθανθήκατε κατά το διάστημα της συγγραφής του βιβλίου σας τον κίνδυνο να παραποιήσετε τον μύθο άθελά σας και κατά συνέπεια να κατηγορηθείτε σκληρά γι’ αυτό σας το εγχείρημα; Είναι ο συγγραφέας, θεωρείτε, σε θέση στις μέρες μας να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και να επωμιστεί τις ευθύνες που του αναλογούν, δεδομένου ότι σήμερα με τη χρήση του διαδικτύου τα πάντα ελέγχονται και οι αναλήθειες κατακρίνονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό;

Δεν αισθάνθηκα κανέναν κίνδυνο για παραποίηση του μύθου, γιατί δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο. Σας είπα και πριν περί παιδείας και αναφορών και θα αναφερθώ πάλι στον πρόλογο του αγαπητού μου Δημήτρη: "Ο συγγραφέας γράφει τον Οδυσσέα του σε πληθωρικό εναγκαλισμό με το πνεύμα του Ομήρου". Το επισημαίνει επίσης και ο αγαπητός μου Φαίδωνας στο επίμετρό του: "Ο Γιώργος Μπιλικάς, δεν αλλοιώνει τα κείμενα. Τα κατεβάζει αυτούσια από τις Βιβλιοθήκες του Ελικώνα, και τα μεταγράφει απλά, ως σύγχρονος Ραψωδός, παρουσιάζοντάς τα, αυτούσια, σημερινά, στους ανθρώπους του 2021. Ο Γιώργος Μπιλικάς, σέβεται τα κείμενα".  

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για να κοσμήσει το εξώφυλλό του βιβλίου σας; Γιατί δηλαδή, «Οδυσσέας» και όχι «Οδύσσεια»; 

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Οδυσσέας είναι που με ενδιαφέρει, γιατί ο Οδυσσέας είναι ο …frontman!

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα μηνύματα που θέλετε οπωσδήποτε να περάσετε στον αναγνώστη μέσα από την ιστορία σας αυτή;

Όχι, δεν στόχευα κάτι τέτοιο, αλλά ούτε στόχευα γενικώς κάπου. Παρ’ όλα αυτά, είναι η προηγούμενη πορεία του συγγραφέα που σε μια δεδομένη στιγμή γεννά ένα έργο. Όταν διαβάζω σαν αναγνώστης το βιβλίο μου εντοπίζω στοιχεία της ελληνικής ψυχοσύνθεσης από την αρχαιότητα ως σήμερα. Κι ενώ το χιούμορ παίζει μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη μυθοπλασία, τολμώ να πω ότι το ελληνικό δαιμόνιο είναι ο αέρας στα πανιά του καραβιού που μας ταξιδεύει στη διάρκεια της ιστορίας, μαζί με τις θεμελιακές αρετές μας, ως σήμερα.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Νομίζω πως άνετα μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό. Γιατί όχι;

Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές μέλλον;

Βεβαίως ναι, αρκεί να μας το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Πού μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σας;

Μπορεί να το παραγγείλει από το site των εκδόσεων "Αλλωστε": https://bit.ly/3HcncVn αλλά μπορεί να το ζητήσει και από τον βιβλιοπώλη του.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από τον «Οδυσσέα» σας.

Ναι. Θα σας παραθέσω τη συνάντηση του Οδυσσέα με τον Αίολο, έτσι όπως την αφηγείται ο Οδυσσέας στον Βασιλιά Αλκίνοο.

     "Ο Αίολος είμαι. Ο Θεός των ανέμων και αυτό είναι το νησί μου, η Αιολία, που είναι νησί πλεούμενο, ασύντριπτο και απάτητο. Το περιτριγυρίζει ένα τείχος χάλκινο και έχει γύρω-γύρω βράχια που γλιστράνε. Εδώ ζω με τη γυναίκα μου την Αμφιθέα και τα δώδεκα παιδιά μου. Έξι αγόρια που είναι οι δυνατοί άνεμοι και έξι κορίτσια που είναι οι αύρες".

     "Τιμή μου που σε γνωρίζω Αίολε, αλλά γιατί δεν με αφήνεις να πάρω νερό; Έχουμε ψοφήσει από τη δίψα".

     "Γιατί έχω εντολές για σένα Οδυσσέα".  

     "Μπα; Ξέρεις και ποιος είμαι;"

     "Όλοι ξέρουν τον Οδυσσέα, τον Βασιλιά της Ιθάκης. Λίγοι όμως ξέρουν ότι είσαι ο μόνος που δεν μπορεί να γυρίσει στην πατρίδα του. Έτσι δεν είναι;"

     "Α ναι. Ο Ποσειδώνας ας πούμε, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να με σταματήσει".
     "Μωρέ δεν με παρατάτε με τον Ποσειδώνα λέω ’γω; Όλη την ώρα ο Ποσειδώνας το ένα, ο Ποσειδώνας το άλλο… με έχετε πρήξει με τον Ποσειδώνα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου χαλάτε όλη την ώρα τη διάθεση. Λες και το κάνετε επίτηδες. Παράτα με στην ησυχία μου κι εσύ..."

     "Να με συμπαθάς Αίολε. Δεν ήθελα να σε συγχύσω".

     "Δεν ήθελες αλλά το κατάφερες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι είναι ο Ποσειδώνας; Ξέρεις τι είναι;"

     "Εγωιστής".
     "Α γεια σου! Γι αυτό μ’ αρέσεις ρε συ Οδυσσέα. Επειδή λες τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη".
     "Μα τον ξέρω τον Ποσειδώνα. Τον ξέρω και δεν θα μπορούσα ποτέ να σου πω τα σύκα-σκάφη και τη σκάφη-σύκα".

     "Χμμμ… το ξέρει ο Ποσειδώνας ότι τον λες εγωιστή;"

     "Δεν με ενδιαφέρει τι ξέρει ο Ποσειδώνας και τι δεν ξέρει. Αλλά μπορώ να το πω και στον ίδιο άμα λάχει. Δεν κωλώνω. Αλλά, δεν είναι που λες απλά μόνο ένας  εγωιστής".

     "Τι άλλο είναι;"

     "Δεν ξέρεις;"

     "Όχι. Για πες..."

     "Είναι και ο Πρόεδρος του ΔΙΣΥΛΕ".

     "ΔΙΣΥΛΕ;"
     "Ναι. ΔΙεθνής ΣΥΛλογος Εγωιστών".

     "Χαχαχα… καλό. Να και κάτι που δεν ήξερα. Ξεχνάει όμως ότι η θάλασσα είναι ένα τίποτα χωρίς τους άνεμους. Και ποιος είναι σε παρακαλώ ο Θεός των Ανέμων;"

     "Η αφεντιά σου".

     "Πολύ σωστά. Η αφεντιά μου είναι. Άρα;"

     "Τι άρα;"

     "Άρα,  χωρίς εμένα, ο Ποσειδώνας δεν πιάνει μία. Είναι ένα σκέτο μηδενικό".

     "Ναι, αλλά μη φωνάζεις και μας ακούσει".

     "Να κι αν μας ακούσει, να κι αν δεν μας ακούσει. Τι νομίζεις δηλαδή; Ότι θα τον φοβηθώ; Δώσε μου αυτό που κρατάς και θα δεις τι θα του κάνω".

    »Και ο Αίολος πήρε το φλασκί που κρατούσα και αντί για νερό, έκλεισε μέσα όλους τους άνεμους».

     «Τους άνεμους;»

     «Ναι!»
     «Γιατί;»

     "Δεν σ’ άφηνα –μου είπε- να το γεμίσεις με νερό, επειδή μου ζήτησε η Αθηνά να κλείσω μέσα τους άνεμους. Γι αυτό σου είπα ότι έχω εντολές για σένα. Κατάλαβες τώρα;
     "Η αγαπημένη μου Αθηνά. Πανταχού παρούσα".

     "Χμμμ… η αγαπημένη σου ε;"

     "Ναι".
     "Πανταχού παρούσα ε;"

     "Ναι".
     "Οδυσσέα..."
     "Τι;"
     "Μου είπε για σένα τα καλύτερα λόγια".

     "Καταλαβαίνω…"
     "Με το συμπάθιο δηλαδή και μη σου περάσει απ’ το μυαλό ότι είμαι κουτσομπόλης γιατί δεν είμαι, αλλά να… θέλω έτσι από περιέργεια… να σε ρωτήσω..."

     "Ναι, ρώτησέ με. Τι συμβαίνει;"

     "Τρέχει τίποτα με το κορίτσι;"

     "Ποιο κορίτσι;"

     "Την Αθηνά ντε".

     "Ααα… ε όχι βέβαια. Τι να τρέχει; Υπάρχει απλά μία μεγάλη συμπάθεια".

     "Μπα; Συμπάθεια το λένε τώρα;"

     "Σου ορκίζομαι Αίολε, σου ορκίζομαι".

     "Ορκίζεσαι;"
     "Ναι. Ορκίζομαι στη ζωή σου".

     "Χμμμ… Ας είναι. Επειδή φαίνεσαι τίμιο και ξηγημένο παλικάρι, έκλεισα όλους τους άνεμους μέσα σ’ αυτό το σακί και άφησα απ’ έξω μόνο τον Ζέφυρο, για να σε σπρώξει, ώστε να φτάσεις με τους συντρόφους σου στην Ιθάκη. Σε εννέα μέρες θα είσαι εκεί. Προς Θεού όμως".

     "Προς ποιανού Θεού;"

     "Όχι… θέλω να πω δηλαδή, προς Θεού, να μην ανοίξει κανείς και για κανέναν λόγο το σακί αυτό, μέχρι να φτάσετε στην Ιθάκη".

     "Ααα, μείνε ήσυχος Θεέ των Ανέμων. Θα το επιβλέπω εγώ. Μπορώ όμως να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;"

     "Βεβαίως και μπορείς. Αλίμονο. Μεταξύ μας τώρα;"

     "Γιατί με βοηθάς; Έχεις κάποιο όφελος;"

     "Γιατί είσαι ο πρώτος θνητός που χρησιμοποιεί το μυαλό του".

     "Χμμμ… μόνο γι αυτό;"

     "Και επειδή δεν αρνείσαι ποτέ να μαθαίνεις".

     "Αααα… Αίολε, εξακολουθώ να μαθαίνω για να ζω αληθινά και να κοιτάζω στα μάτια αυτό που με πονάει και με διαλύει. Εξακολουθώ να μαθαίνω να αντέχω την αλήθεια μου, να κοιτάζω χωρίς να κρύβομαι, να ακούω χωρίς να κρίνω και να προσεγγίζω οτιδήποτε νοιώθω, χωρίς να απαιτώ να αλλάξει".

     "Μα σε ξέρω. Σου το είπα και γι αυτό σε βοηθάω. Απορώ με τον Ποσειδώνα όμως. Γιατί σε παιδεύει τόσο πολύ βρε παιδάκι μου; Μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα".
     "Επειδή τύφλωσα τον γιο του τον ασχημομούρη".

     "Α ναι; Τον Κύκλωπα Πολύφημο;"

     "Ναι, αλλά τι να έκανα; Να τον άφηνα δηλαδή να φάει όλα μου τα συντρόφια; Στο τέλος θα έτρωγε κι εμένα. Με αντιλαμβάνεσαι;"

     "Absolutely δικέ μου. Absolutely!"

Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία προσωπική, επαγγελματική και συγγραφική.

Ήταν πράγματι πολύ όμορφη η συζήτηση. Σας ευχαριστώ και εγώ που με φιλοξενήσατε στο περιοδικό σας και μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες σας. Σας εύχομαι τα καλύτερα. 

Βιογραφικό:

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής & Κιθάρα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των "Θαρσείν Χρει", και έχει ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Αρθρογραφεί από το 2003 στη μόνιμη στήλη που διατηρεί στο www.musicheaven.gr.

Από το 2012 μέχρι και το 2016, συνεργάστηκε με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές με τις οποίες κυκλοφόρησε τα μυθιστορήματα "Heaven Adventures" (2012), "No. 9" (2013), "Al-Andalus" (2014), "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015) & "K" (2016), τα οποία κυκλοφορούν σε Β' Έκδοση από την Lulu Press (lulu.com).

Στο τελευταίο του βιβλίο, "Οδυσσέας", που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 από τις Εκδόσεις Άλλωστε, τον πρόλογο έγραψε ο Λογιότατος, Δημήτρης Σπυρίδωνος και το επίμετρο ο Ποιητής, Φαίδων Αλκίνοος.

Arts On-Line: https://bit.ly/3s59wVD

https://bit.ly/33AWqqv

Ευχαριστώ τον Δημήτρη Σπυρίδωνος για τον πρόλογο, τον Φαίδωνα Αλκίνοο για το επίμετρο και  την εκδότριά μου Χριστίνα Σαββανή, που δέχθηκε τον "Οδυσσέα" μου, στην Ιθάκη των Εκδόσεων Άλλωστε. Μου έκαναν το καλύτερο δώρο για το 2021 που φεύγει.

Πώς διαβάζοντας μπορείς να ταξιδέψεις; Πώς ταξιδεύεις με καράβι δίχως πλοηγικά μέσα;

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Οδυσσέας», με πλοηγό τον Γιώργο Μπιλικά, νιώθεις πως επιβιβάζεσαι σ’ ένα πλοίο φαντασίας, αργά-αργά, και φτάνεις κάποτε σ’ έναν προορισμό που δε νόμιζες πως υπάρχει, αφού δεν ήξερες την ύπαρξή του.

Το πλοίο λέγεται «Φαντασία 2». Κατασκευαστής του είναι ο ίδιος ναυπηγός που κατασκεύασε και άλλο τοιούτο, το «Φαντασία 1», το δε όνομά του διεσώθη ως Όμηρος.

Τα πλοία του, τα μεγαλύτερα, τα κοσμοποντοπόρα κι αθάνατα, ήσαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.

Ο Γιώργος Μπιλικάς αρνείται να ομολογήσει το κατόρθωμά του, και αντίς να ονομάσει το βιβλίο του «Οδύσσεια», το αναφέρει απλά και σεμνά ως «Οδυσσέας».

Καλά κάνει; Αποφεύγει συγκρούσεις με τις Μούσες; Αποφεύγει λογοδοτήσεις και μνημονεύσεις στις Κόρες της Μνημοσύνης;

Το βιβλίο που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια σας είναι ίσως η πιο εκκωφαντική απόδειξη πως ποτέ δεν τελειώνει η δημιουργική διάθεση αν, προσεκτικά και χωρίς ιεροσυλίες, ακουμπήσεις πάνω στα ιερά κείμενα που απετέλεσαν αναγνώσματα όλων των σοφών και φιλοσόφων, όλων των ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων της αρχαιότητας, όλων των επιστημόνων που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο πνεύμα από τότε μέχρι σήμερα.

Φαίδων Αλκίνοος, ποιητής

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Το νέο άλμπουμ των θρυλικών Green Pajamas, με τίτλο Sunlight Might Weigh Even More είναι γεμάτο από psych-pop μελωδίες, εξωτικά όργανα, αρμονίες και ηλεκτρικές κιθάρες και όλα δείχνουν ότι θα γίνει ορόσημο στην εντυπωσιακή δισκογραφία της μπάντας από το Seattle.

Παρ’ όλο που οι Green Pajamas έπαιξαν για τελευταία φορά το 2018, ο Jeff Kelly σκέφτηκε ότι τώρα στο τέλος του 2021, ήρθε η ώρα για την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ. Μετά από το Phantom Lake: Northern Gothic 3, του 2018, το Sunlight Might Weigh Even More, που είναι η νέα τους κυκλοφορία, είναι μια πραγματική επιστροφή στις ψυχεδελικές ρίζες της μπάντας.

Το πρότυπο του βασικού τραγουδοποιού και leader των GP, Jeff Kelly,  είναι αυτή τη φορά, το Strung Behind the Sun του 1997, το πιο δημοφιλές ίσως album του συγκροτήματος, παρ’ όλο που εγώ προτιμώ το Ghosts of Love, με το σχετικό του background που έγινε αιτία να γίνουμε φίλοι με τον Jeff, που δήλωσε: "Ήθελα να επιστρέψω εντελώς στον ιδιότροπο ήχο του Strung και γι αυτό, ο ήχος του Sunlight, είναι πολύ διαφορετικός από το Phantom Lake".

Όπως συνέβη με το Strung, έτσι και με το Sunlight, ο Jeff έγραψε και ηχογράφησε μόνος του το μεγαλύτερο μέρος αυτού του νέου άλμπουμ. Υπάρχουν όμως και τρία νέα τραγούδια των επίσης φίλων μου, Eric Lichter (2) και Joe Ross (1).

Label: Green Monkey Records
Διαθέσιμο από: 1/10/2021
Είδος: Indie Pop, Neo-Psych, Folk-Rock
Format: Audio CD

Στο βίντεο βλέπουμε τον Jeff να ηχογραφεί στο σπίτι του στο Seattle και την Laura Weller να του κάνει φωνητικά. Ο Jeff, χαμογελάει προς το τέλος του τραγουδιού, καθώς το σκυλί του, η Cleo, προσθέτει στο τραγούδι και τα δικά της …φωνητικά!

...που άνοιξε τα φτερά του!

Απόψε,
το βραδάκι θα 'ρθω
λιγάκι να σε δω
μεσ' τ' όνειρό σου.
Κανείς δεν θα με δει,
κι ούτε θα με ρωτήσει.
Γι αυτό, ν' αφήσεις 
το πορτάκι σου ξεκλείδωτο!

Στην Α.

Copyright: Orfeus 2018