Ο Ίωνας, είχε βρεθεί για επαγγελματικούς λόγους, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην Αλεξάνδρεια, που πάντοτε τον γοήτευε, γιατί την ίδρυσε ο Αλέξανδρος που του είχε πολύ μεγάλη συμπάθεια και γιατί ναι, δεν θα τον πείραζε καθόλου να είχε γεννηθεί εκεί ως Έλλην εξ Αλεξανδρείας και να νιώθει ας πούμε κατά κάποιον τρόπο "πιο κοντά" στον μεγάλο στρατηλάτη. Όπως όμως σε όλες τις πόλεις του κόσμου που εκτός από τη βιτρίνα, υπάρχουν και οι γειτονιές του περιθωρίου, έτσι και εδώ, στα δυτικά του Καρμούζ, που οι πολυκατοικίες είναι ετοιμόρροπες και εξαθλιωμένες, μια χούφτα ρίχτερ είναι αρκετά για να στείλουν τους κατοίκους των κτιρίων αυτών στην ανυπαρξία και στις ειδήσεις των εννιά. Στο κάτω-κάτω, όλοι δικαιούμαστε 15 λεπτά διασημότητας όπως είπε και ο Andy Warhol, αλλά θα πεις τώρα εσύ:

     "Και είναι απαραίτητο να εισπράξουν αυτοί οι άνθρωποι τα 15 λεπτά της διασημότητάς τους, βυθισμένοι μέσα στα ερείπια των πολυκατοικιών που μένουν;"

     Περνώντας λοιπόν από αυτή τη γειτονιά, με προορισμό τη Νεκρόπολη, ο Ίωνας έβλεπε να ανεμίζουν σαν σημαίες οι μπουγάδες σε κάθε μπαλκόνι και οι τοίχοι να ξερνάνε τους μουχλιασμένους σοβάδες σαν εμετό. Τα αγόρια έπαιζαν μπάλα στους δρόμους με τα παρκαρισμένα σαράβαλα, και ένα σπουργίτι προσπαθούσε να στριμώξει με το ράμφος του ένα κουκούτσι. Οι μανάδες, βγαίνανε στα μπαλκόνια φωνάζοντας το όνομα του γιου τους δυο και τρεις φορές: "Αχμέέέτ, Αχμέέέτ, Αχμέέέτ…", και μπαίνανε πάλι μέσα για να αφήσουν τη γυναίκα του πάνω πατώματος να βγει με τη σειρά της και να φωνάξει τον δικό της γιο: "Ισμαήήήλ, Ισμαήήήλ, Ισμαήήήλ…", και έμπαινε κι αυτή μέσα για να βγει και η άλλη μάνα από κάτω για να φωνάξει τον δικό της γιο: "Οσμάάάν…"

     Τρεις κοπέλες πιο πέρα, κοιτούσαν τα αγόρια που παίζανε μπάλα, και ενώ η τηλεόραση πλασάριζε μερικά διαφημιστικά μηνύματα και κάποιος κορνάριζε,  ξαφνικά όλοι σώπασαν. Τότε, ακούστηκε η φωνή του Ιμάμη που έψελνε κοιτάζοντας προς τη Μέκκα και οι ψαλμωδίες του, έστειλαν τον Ίωνα πίσω στο χρόνο, στους αμανέδες που τραγουδούσαν με καημό για το ξερίζωμα, οι πρώτοι πρόσφυγες κάτοικοι της Νέας Ιωνίας και της Κοκκινιάς. Μια ομάδα αντρών λίγο πιο πέρα, ακούγοντας τον Ιμάμη, άπλωσαν τις ψάθες τους στο πεζοδρόμιο, έπεσαν στα γόνατα και έμοιαζαν σα να διαβάζουν μέσα στις παλάμες τους ένα βιβλίο αόρατο. Γονάτιζαν, σηκωνόντουσαν  και γονάτιζαν ξανά, ακουμπώντας το κούτελο στο χώμα.

     "Μα είναι προσευχή αυτή;" αναρωτήθηκε ο Ίωνας. "Εγώ ξέρω ότι η προσευχή σε ανεβάζει. Και στο κάτω-κάτω τι σόι θεός είναι αυτός που σε αναγκάζει να γίνεσαι ένα με το χώμα;"

     Πάνω από το κεφάλι τους πρόσεξε μια επιγραφή: Kom El-Shoqafa. Είναι η πολιτεία των νεκρών. Η Νεκρόπολη.

     "Χμ... έφτασα λοιπόν. Εδώ είναι".

     Κάποια στιγμή, η προσευχή τελείωσε, οι άντρες μάζεψαν τις ψάθες τους και ο Ίωνας πήγε στο ταμείο, πλήρωσε, πήρε το εισιτήριό του και μπήκε στη Νεκρόπολη. Δέντρα, γάτες και πελώριες πέτρινες σαρκοφάγοι που θύμιζαν θάνατο. Ούτε σκοτάδι, ούτε κρύο, ούτε μοναξιά, ούτε κοράκια, ούτε λιβάνι, ούτε σιωπή. Η φασαρία ερχόταν από τα αγόρια που με το τέλος της προσευχής, άρχισαν ξανά τη μπάλα και ο ήλιος που τρύπωνε σε κάθε γωνιά, τον ανάγκαζε να μισοκλείνει τα μάτια του. Ο φύλακας έκλεισε το τάβλι που είχε μπροστά του, σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, τον πλησίασε και προσφέρθηκε να τον ξεναγήσει.

     "Σας ευχαριστώ, αλλά δεν είναι απαραίτητο".

Μπα… οι ελπίδες του ήταν μάταιες. Εδώ δεν είχε τη μοναξιά που επιθυμούσε. Ο φύλακας αγνοώντας τις ευγενικές του αντιρρήσεις, τον άγγιξε στον ώμο για να τον ακολουθήσει και άρχισε να του μιλάει στα ελληνο-αγγλικο-αραβικά.

     "Dead City σαχίμπ; Dead City;"
     "Ναι, Dead City. Μα για τι άλλο θα έρθει κάποιος εδώ; Για να παίξει τάβλι;"
     "Εγκώ μιλάει λίγκος Ελλήνικος σαχίμπ. Τάβλι, ξέρει παίζει".

     Συνέχισε με τον φύλακα ο οποίος δίπλα σε μια σαρκοφάγο, τού πήρε τη φωτογραφική μηχανή και τού ζήτησε να πάρει πόζα. Ο Ίωνας στηρίχθηκε με το χέρι του στον μονόλιθο που κάποτε σκέπαζε έναν νεκρό και χαμογέλασε. Ήταν όμως το μέρος αυτό για χαμόγελα;  Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του και ο φύλακας του επέστρεψε την κάμερα με τρόπο που έδειχνε ότι περιμένει φιλοδώρημα.

     "Το όνομά σου αγαπητέ;"
     "Name όκι αγκαπητέ. Name Χασάν σαχίμπ".
     "Λοιπόν Χασάν είμαι πολύ δυσαρεστημένος".
     "Σαχίμπ ντυρεστημένο; Γκιατί ντυρεστημένο;"
     "Αλλιώς την περίμενα τη Νεκρόπολη".
     "Σαχίμπ, Kom El-Shoqafa υπόγκειο. Εντώ αυλή".

Ο Ίωνας κατάλαβε τη γκάφα του αλλά τι να πει τώρα; Ούτε τσιγάρο δεν είχε να του προσφέρει για να ξεπεράσει την αμηχανία του.

     "Smoke σαχίμπ; Smoke;" ρώτησε ο Χασάν ψάχνοντας δήθεν τις τσέπες του.
     "Τσιγάρο; Μπααα... το έχω κόψει πολλά χρόνια τώρα".

Κάποια στιγμή, ο Χασάν με δυο-τρία μεγάλα βήματα, προχώρησε μπροστά και σταμάτησε σε μια καταπακτή.

     "Εντώ σαχίμπ. Μισή ώρα".
     "Τι μισή ώρα;"
     "Μισή ώρα, Kom El-Shoqafa κλείσει".    
     "Μα τι να μου κάνει μισή ώρα; Τι να προλάβω να δω σε μισή ώρα;"
     "Μισή ώρα, Kom El-Shoqafa πρέπει κλείσει".

Ναι, αυτό έμοιαζε με Νεκρόπολη, του θύμισε το Νεκρομαντείο και του ήρθε στο μυαλό εκείνος ο εστιάτορας δίπλα στον Αχέροντα που προσπαθούσε να του πουλήσει ένα μεταλλικό βρυσάκι απ’ αυτά που έχουν στα χωριά, λέγοντάς του:

     "Σ’ αυτό το βρυσάκι αγαπητέ μου, έπλενε κάθε πρωί το πρόσωπό του ο Καραϊσκάκης αυτοπροσώπως!"
     " Αυτοπροσώπως;"
     "Βεβαίως!"
     "Τι μου λέτε…"
     "Μα εδώ έχουμε μόνο γνήσια αντικείμενα και όχι απομιμήσεις!"
     "Μήπως όμως έχετε και το βρυσάκι του Ανδρούτσου για να τα κάνω ζευγάρι;"

      "Εντώ σαχίμπ. Μισή ώρα", επανέλαβε ο Χασάν και εν ριπή οφθαλμού, τον επανέφερε από τον Αχέροντα στα δυτικά του Καρμούζ.
     "Ναι, ναι Χασάν και να με συγχωρείς που αφαιρούμαι, αλλά έχω κι εγώ τα δικά μου".

     Στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα είχε πάει μαζί της. Θα έπρεπε λοιπόν να προσέχει αφού το μυαλό του, τού έκανε παιχνίδια, αλλά όποιος πηγαίνει γυρεύοντας... άρχισε να κατεβαίνει μέσα στην καταπακτή που οδηγούσε μέσα σε ένα πέτρινο σκοτεινό υπόγειο, αλλά λίγα μέτρα παρακάτω άρχισε να μετανιώνει. Η θερμοκρασία έπεφτε σκαλί με το σκαλί και η ανάσα του πάγωνε μπροστά του, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει. Πάτησε στο τελευταίο σκαλί, πέρασε ανάμεσα από δύο πέτρινα αγάλματα, μισοί άνθρωποι, μισοί φίδια, και μπήκε στη μουχλιασμένη ατμόσφαιρα του νεκροταφείου. Ο θάνατος είναι τόσο άδειος που μέχρι και ο χρόνος  είναι απών. Και είναι απών, γιατί κανονικά τώρα, θα έπρεπε να νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει το ρολόι του ανησυχώντας μήπως τον κλειδώσουν μέσα στη Νεκρόπολη, αλλά στεκόταν εκεί και δεν έκανε τίποτα. Και σα να μην έφτανε αυτό, είχε και τον αέρα να μυρίζει μούχλα. Η ανυπομονησία όμως του Χασάν να γυρίσει στο σπίτι του μετά από τη βάρδια του, τον έσωσε δίνοντας κίνηση στους δείκτες του χρόνου. Ο δείκτης έφτασε στο δώδεκα, ο Χασάν πεινούσε, το κινητό του τηλέφωνο χτύπησε, κάτι είπε στα Αραβικά, το έκλεισε και του έκανε νόημα να ανεβεί.

     "Χασάν ντεν μπορεί καταλάβει σαχίμπ".
     "Τι δεν μπορείς να καταλάβεις;"
     "Άγγλο έρκεται Kom El-Shoqafa, σταματάει φίντια. Αμερικάνο έρκεται Kom El-Shoqafa, σταματάει φίντια. Γκάλλο έρκεται, Ιταλό έρκεται, σταματάει φίντια. Έλληνα, σταματάει φίντια. Όλοι σταματάει φίντια. Γκιατί; Αίτουσα πολύ μεγκάλη. Μπορεί περπατάει μέρες, τέλος μη φτάνει. Σούφι λένε Kom El-Shoqafa όκι τέλος όκι αρχή, όπως Αλλάχ".

     Ο Ίωνας πριν αρχίσει να ανεβαίνει, την έφερε πάλι στο μυαλό του που στο Νεκρομαντείο είχε φοβηθεί επειδή έβλεπε διάφορες σκιές να κινούνται στο χώρο και κρυβόταν στην αγκαλιά του φοβισμένη.

     "Εσύ Χασάν έχεις μπει ποτέ στη Νεκρόπολη;"
     "Εγκώ σαχίμπ; Εγκώ φύλακα. Εγκώ μπει Kom El-Shoqafa, ποιος φυλάει;"

Σωστός ο Χασάν, αλλά το μυαλό του Ίωνα είχε πάρει φωτιά. Κάτι τον έσπρωχνε να έρθει στη Νεκρόπολη και ήρθε.

     "Σαχίμπ…"
     "Ναι Χασάν…"
     "Πότε πάει Αθήνα;"
     "Αύριο το απόγευμα".
     "Χασάν ξέρει. Χασάν καταλαβαίνει".
     "Θέλω να τη δω Χασάν".
     "Ακολούθα ψυχή σου σαχίμπ. Ακολούθα ψυχή σου, καρντιά σου, ευτυχισμένο είσαι. No worry, happy be!"

Είχε βραδιάσει, όταν το αεροπλάνο έφτασε στην Αθήνα. Όταν βγήκε, της τηλεφώνησε.

     "Το ήξερα πως θα πάρεις. Στο αεροδρόμιο είσαι ακόμα;"
     "Ναι αλλά ...ήξερες ότι …λείπω; Μα… τι ρωτάω; Αφού εσύ τα ξέρεις όλα…"
     "Θα αργήσεις;"
     "Τόσο, όσο θα μου πάρει για να βρω ένα καλό μπουκάλι κόκκινο κρασί".
     "Κάντα …δύο κι έλα! Σε περιμένω!"
     "No worry, happy be!"
     "Τι λες παιδί μου;"
     "Θα σου εξηγήσω από κοντά!"
     "Α… και κοίτα… να μην ξυριστείς. Σε προτιμώ αξύριστο απόψε!"

© 2014, Γιώργος Μπιλικάς