Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

δεν θα γελάσω,

δεν θα τραγουδήσω.

Θα καθήσω πάνω σε μια πέτρα

και θα ανοίξω τα μάτια διάπλατα,

προσπαθώντας να σε ζωγραφίσω

στο άπειρο του γαλάζιου ουρανού.

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

θα γράψω πέντ’ έξι λέξεις

στο χαρτί για σένα,

θα ψάξω στις τσέπες

του παλιού παντελονιού σου,

κι' ότι βρω θα το ακουμπήσω,

στο πρώτο ράφι της βιβλιοθήκης.

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

ένα καυτό δάκρυ

θα πέσει πάνω στην κιτρινισμένη φωτογραφία σου,

Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,

θα σε ψάχνω στους γύρω λόφους,

στην αγορά,

στα χωράφια,

μα δεν θα σε βρω,

δεν θα σε βρω. . .

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα,

που δεν υπάρχει πια.

Υ.Γ. Γράφτηκε τον Οκτώβρη του 1996.