Ήταν απόγευμα, εκεί, προς το σούρουπο. Καθισμένος πάνω σε ένα βραχάκι, σκέφτομαι αυτό που συνέβη πριν λίγη ώρα με την Νινέτα -την Νινέτα μου όπως την έλεγα-και αναπολώ τα περασμένα.

Ήρθα να ηρεμήσω λίγο από την ψυχρολουσία που μου επεφύλαξε η Νινέτα, στην ίδια περιοχή κοντά στις όχθες της μεγάλης λίμνης, που τόσο μου άρεσε, χρόνια  τώρα, από τότε που νεαρός φοιτητής την είχα διαλέξει σαν υποκατάστατο της απέραντης γαλάζιας θάλασσας που ατένιζα στο νησί μου.

Αχ! του όμορφου νησιού μου που τόσο μου λείπει απόψε.

Δίπλα μου στέκει βουβό μέσα στη θήκη του το βιολοντσέλο μου... η άλλη μου αγάπη.

Ένας ροζ τεράστιος ήλιος στέκει στο βάθος του ορίζοντα έτοιμος να βουτήξει στα ήσυχα νερά της λίμνης. Δεξιά οι χιονισμένες κορφές του «Μεγάλου βουνού» όπως το λένε οι ντόπιοι, σε  απόλυτο κοντράστ  με το ροζ του ήλιου που στέλνει το αδύναμο φως του  αποτυπώνοντας με ξεχωριστή μαεστρία μύρια σχήματα.

Και τι δε μου θυμίζει αυτό το βουνό; Το χειμώνα που πήγαινα για σκι σχεδόν κάθε Κυριακή με την Νινέτα και την τρελλοπαρέα; ή τις ατέλειωτες περιπλανήσεις μας όταν καλυτέρευε ο καιρός;

Στα διπλανά τεράστια πεύκα, η συναυλία των σπουργιτών καλά κρατεί και τα αρσενικά κάνουν χίλιες δυο περιποιήσεις στα θηλυκά, για να κερδίσουν την προτίμησή τους. Ούτε άνθρωποι να ήταν!

Διακρίνω στα καμώματά τους μια ευγενική προσπάθεια του αρσενικού για να κατακτήσει το θηλυκό. Είναι χάρμα οφθαλμών να τα βλέπει κανείς.

Και οι σκέψεις μου να με βασανίζουν... και το μυαλό μου να στέκεται στο σημερινό γεγονός.

•Μάκη θέλω να χωρίσουμε. Μετά τα όσα έχουν συμβεί και που με βασανίζουν τόσο καιρό, που πια με έχουν ψυχικά καταστρέψει, δεν θέλω πλέον να ζήσω μαζί σου. Θα πάω να μείνω στο εξοχικό για λίγες μέρες, μέχρι να σκεφθείς εσύ τι θα κάνεις.

-Περίμενε βρε Νινέτα να το συζητήσουμε. Έχουμε παιδιά, που μας έχουνε ανάγκη.

-Τώρα τα θυμήθηκες τα παιδιά Μάκη; Με κατακεραύνωσε η Νινέτα.

-Δηλαδή με διώχνεις Νινέτα; της είπα με θλίψη.

-Όχι δεν σε διώχνω. Απλά δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί. Και όταν χωρίζουν δυο άνθρωποι... χωρίζουν.

-Εντάξει Νινέτα, εντάξει, της είπα.

Αυτά είπαμε εκείνο το απόγευμα. Και η Νινέτα άρχισε να ετοιμάζει τη βαλίτσα της.

Και εγώ να χάνω τον κόσμο. Να πνίγομαι.. να μου έχει κοπεί η μιλιά.. Ήταν μια κατραπακιά, μια σφαλιάρα που με έφτασε στο δάπεδο. Είχαν προηγηθεί βέβαια κάποιες μικρές αψιμαχίες, κάποιες σκηνές ζηλοτυπίας, όπως συμβαίνουν σε όλα τα ζευγάρια, μα εγώ αυτά τα απέδιδα στο ότι είχε κουραστεί από τις μεγάλες ευθύνες των επιχειρηματικών της υποχρεώσεων και το ότι εγώ έλλειπα πολύ συχνά στο εξωτερικό για τις συναυλίες μου και σιγά-σιγά άρχιζε να βάζει χίλια δυο στο μυαλό της. Έτσι πολλές φορές και χωρίς καμιά αιτία μαλώναμε έντονα. Μετά φιλιώναμε για κάμποσο καιρό, μέχρι να ξαναρπαχτούμε συνήθως για ασήμαντη αφορμή. Όμως, από τότε που έμαθε για το εξώγαμο παιδί που είχα αποκτήσει με την Ρωσίδα βιολίστρια Χριστίνα Μακόροκβα, η ζωή μου είχε καταντήσει μαρτύριο. Μετά, με το πέρασμα του χρόνου φαινόταν πως το αποδέχτηκε αυτό και ξαφνικά... μου είπε να χωρίσουμε. Δεν περίμενα το σημερινό, νόμιζα πως η ιστορία αυτή είχε λήξει οριστικά.

Για να ξεφύγω λίγο και να καλμάρω τα νεύρα μου άρπαξα  το βιολοντσέλο μου και άρχισα να αυτοσχεδιάζω κάτι το αργό, κάτι το θλιμμένο. Ποτέ εγώ δεν έπαιξα κάτι τέτοιο.

Άρχισε να νυχτώνει για καλά. Σηκώθηκα, έβαλα το βιολοντσέλο στη θήκη του και πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Όσο σκεφτόμουνα πως δεν θα τη βρω στο σπίτι .. με έπιανε τρέλα. Γύρισα με την ψυχή στο στόμα και την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια. Την βρήκα πάνω στο κρεβάτι να κλαίει βουβά. Προσπάθησα να την παρηγορήσω.

-Νινέτα, σε παρακαλώ ηρέμησε. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι, της είπα. Εντάξει, είμαι μεγάλος φταίχτης. Δεν ξέρω πως έπεσα σε αυτό το λάθος. Όμως, πες μου, δεν μπορείς να με συγχωρήσεις;

-Μάκη, είσαι πολύ θρασύς. Ξέρεις τι μου έκανες; Γκρέμισες τα πάντα σε μια στιγμή αδυναμίας. Δεν μπορώ πια να σε βλέπω πλάι μου. Πως να σε αγκαλιάσω, έρωτα της ζωής μου; Τι λέω εγώ; ήσουν. Αχ, να μη βρισκόσουνα μπροστά μου.

-Και εσύ για μένα, έρωτας της ζωής μου είσαι, δεν ήσουν, Νινέτα. Άλλο που τα γκρέμισα όλα. Δεν ξέρω πως θα ζήσω χωρίς εσένα. Το λάθος, λάθος Νινέτα, αλλά από την καρδιά μου δεν πρόκειται να βγεις μέχρι να πεθάνω.

-Ούτε και εσύ Μάκη πρόκειται να βγεις από την καρδιά μου. Όμως δεν μπορώ να δεχθώ να ζήσουμε μαζί πλέον. Θα με πάει ο Μήτσος σε λίγο στο εξοχικό. Και εσύ, σκέψου τι θα κάνεις. Δεν πρόκειται μαζί σου να αρχίσω να κονταροχτυπιέμαι. Δεν θα ξεχάσω πόσο ευτυχισμένη ήμουν όλα αυτά τα χρόνια. Εννοώ μέχρι που έμαθα για την απιστία σου και το εξώγαμο παιδί σου. Από εκεί και πέρα, μόνο δυστυχία.

-Είναι και αυτό κάτι Νινέτα, αφού δεν τα σβήνεις όλα..

-Αχ Μάκη, με κάνεις δυστυχισμένη.

-Και εγώ δυστυχής θα είμαι Νινέτα. Χάλασα ότι ωραιότερο συνέβη στη ζωή μου. Και έχω μετανιώσει πικρά γι’ αυτό. Αλλά, εσύ που να καταλάβεις. Έχεις πληγωθεί πολύ.

Σε λίγο έφτασε ο κυρ Μήτσος. Ήταν και αυτός σακί, φαρμάκι. Μας αγαπούσε τόσο πολύ. Μας είχε σαν παιδιά του.

-Νινέτα, Μάκη, παιδιά μου, μήπως θα πρέπει να το συζητήσετε πιο ήρεμα το πράγμα; Δεν σκέπτεστε τα παιδιά σας; Τον έρωτα που σας δένει τόσα χρόνια; Γιατί το αποκλείω τελείως να μην είσθε ερωτευμένοι μεταξύ σας και τώρα.

-Κυρ Μήτσο, δεν γίνεται τίποτα. Έως εδώ ήταν, του είπε με κάποια ήρεμη διάθεση η Νινέτα.

Δεν ήταν ότι με ξέγραψε, δεν λέω, μεγάλο το κακό που της έκανα, αλλά ήταν ο εγωισμός της που πλέον την κυβερνούσε.

-Καλά παιδιά μου. Ότι αποφασίσετε εσείς, αλλά λέω να το σκεφθείτε καλύτερα, μήπως και δεν χωρίσετε. Θα μου λείψετε πολύ, που δεν θα είστε μαζί. Ο θεός να σας φωτίσει, για το καλύτερο, είπε τελειώνοντας. Άρπαξε αποφασιστικά την βαλίτσα της Νινέτας και έφυγαν μαζί για το γκαράζ. Εκείνη, πριν κλείσει την πόρτα, μου έρριξε μια ματιά που μου φάνηκε σαν  να έσταζε αίμα.

Όταν άκουσα την μηχανή της μερσεντές, έχασα τον κόσμο. Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Ευτυχώς που η Νινέτα είχε φροντίσει να πάει ο Δημήτρης σε ένα φιλικό μας σπίτι. Για την Μαριάννα και τον Αλέξανδρο, δεν με πείραζε και τόσο. Θα τους εξηγούσα και ήλπιζα πως θα με καταλάβουν. Θα τους έλεγα, πόσο πάνω από την δύναμή μου, ήταν αυτό που συνέβη. Θα στενοχωριόντουσαν πολύ βέβαια, αλλά έτσι όπως τα κατάφερα… τι να έκανα;

Έμεινα μόνος να σκέφτομαι, μήπως και βρω κάποια λύση. Τίποτα έκανα λάθος που μαθεύτηκε το μυστικό μου. Μα μπορούσα να ζω συνέχεια στις τύψεις και να παίζω θέατρο, σε ένα άνθρωπο που τόσο αγαπούσα; Καλύτερα που έγινε έτσι. Ίσως, άμα περάσει η μπόρα να τα ξαναφτιάξουμε με την Νινέτα.

Πήρα τον κουμπάρο μου και ατζέντη μου, τον Νικολά στο τηλέφωνο.

-Νικολά, του είπα, έφυγε η Νινέτα. Πάει να καθίσει στο εξοχικό. Θέλει να χωρίσουμε. Θα τρελαθώ Νικολά.

-Έρχομαι από εκεί Μάκη να τα πούμε, μου είπε.

Ήρθε σε λίγη ώρα. Προσπάθησε να με παρηγορήσει και να μου δώσει ελπίδες. Σε λίγες μέρες είχα και ρεσιτάλ...στο Κάιρο και φοβότανε μην έχω καμιά μεγάλη αποτυχία. Ήταν και αυτός αναστατωμένος, για όσα συνέβησαν. Έκατσε μαζί μου έως τα μεσάνυχτα. Θα προσπαθούσε να επέμβει στην Νινέτα την άλλη μέρα, μήπως και την μεταπείσει. Έφυγε και μετά εγώ πάλι βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Μέσα από το μυαλό μου, άρχισε να ξετυλίγεται, σαν ταινία κινηματογραφική, η ζωή μου με την Νινέτα.

Υ.Γ. Η συνέχεια; δεν ξέρω.. Ίσως στα βιβλιοπωλεία.. Μπορεί και εδώ. Σελ. 333.

adreo