Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

σήμερα θα ξεφύγω λίγο από την μαύρη, θλιβερή θα έλεγα, κατάσταση που διερχόμαστε όλοι σαν πολίτες και σαν κράτος και θα ασχοληθώ λίγο με θέμα που η μνήμη μου έφερε εμπρός μου.

Συμπτωματικά, γιατί όπως σας έχω ξαναπεί, σπάνια βλέπω τηλεόραση, έψαξα τα κανάλια –εσείς το λέτε ζάπινγκ αυτό και που εγώ αποφεύγω να χρησιμοποιώ τον όρο- και έπεσα σε επανάληψη στην εκπομπή «Μηχανή του χρόνου», που είχε σαν θέμα την ζωή του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και κατ’ επέκταση  της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Η συγκίνησή μου πολύ μεγάλη και ουσιαστική. Ήρθε από μόνη της, ξυπνώντας μύριες αναμνήσεις. Με συνόδευε καθ’ όλη την διάρκεια της εκπομπής, γιατί με γύρισε πίσω πολλά χρόνια.

Στα χρόνια τα χρυσά που μου λέει συχνά ο γιος μου, που όμως εγώ του απαντώ πως ήταν χρόνια σκληρής ανέχειας, που έκανε τους ανθρώπους να προσπαθούν να δημιουργήσουν, να ξεφύγουν και να αλλάξουν την ζωή τους.

Κάτι που έκρυβε μια μεγάλη δύναμη, που έβγαινε σιγά-σιγά σαν έργο ζωής.

Σήμερα πιστεύω πως αυτή η δύναμη λείπει από τους νέους ανθρώπους –χωρίς να φταίνε οι ίδιοι, έτσι τους μάθαμε-, οι οποίοι έχοντας σε μεγάλο ποσοστό τις ανέσεις τους – που ο Γιωργάκης δυστυχώς τις ψαλιδίζει βάναυσα- αντιλαμβάνονται πως τις χάνουν και ίσως βρεθούν μόνοι στον κυκεώνα των δυσκολιών.

Αυτό όμως, αν υπάρξει σωστή πολιτική από την κυβέρνηση –που επί του παρόντος μόνο κόβει και μας ακριβαίνει αφάνταστα την ζωή μας- ίσως αποτελέσει την αρχή κάποιας δημιουργίας.

Γιατί μέσα από τις δυσκολίες γεννιέται κάτι δυνατό.

Όμως να γυρίσω πίσω στον Παπαμιχαήλ και την Βουγιουκλάκη, τα φαινόμενα της εποχής μου, που είναι και η αιτία αυτού του σημειώματος.

Ήταν τόσο μεγάλη η δημοτικότητά τους , που ο κόσμος σε κάθε ταινία τους, έκανε τεράστιες ουρές για να μπορέσει να πάρει ένα εισιτήριο.  

Τις βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου, σαν να είναι σήμερα. Ένα ανθρώπινο ήρεμο ποτάμι. Με υπομονή να περιμένουμε ένα εισιτήριο, από τα λίγα που μπορούσαμε να αγοράσουμε το χρόνο, γιατί η δραχμή ήταν μεν δυνατή, αλλά δεν ήταν και πολύ εύκολη η απόκτησή της.

Η δύναμη του νου με γύριζε πίσω και ταυτόχρονα με την εξέλιξη της εκπομπής και παράλληλα με αυτήν, μου έφερνε στο μυαλό την δική μου ζωή.  Πως ξεκίνησα, πως έπιασα τα πρώτα χρήματα, η δημιουργία των Ωδείων-μουσικών σχολών, οι μαθητές μου που έρχονταν να με βρουν από όλο το λεκανοπέδιο, τα βιβλία μου που ως συστήματα αυτοδιδασκαλίας άφησαν εποχή και που έγιναν μέσα σε δυο χρόνια, η βράβευσή μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η χούντα που αν και ήμουν αντίθετος και πολέμιος, δεν με πείραξε παρά μόνο με λίγα ψηλά που μου συνέβησαν.

Τα παιδιά μου, το σοκ της κλοπής της μουσικής μου που έμελε να γίνει διαχρονική επιτυχία, από ένα γνωστό συνθέτη και έναν σκηνοθέτη, που έλεγε διάφορες σαχλαμάρες όσο ζούσε, ότι τάχατες το συνέθεσε αυτός- ο άσχετος- και το τέλειωσε ο συνθέτης. Πολύ μεγάλος ψεύτης. Και εγώ να τον ακούω και να ξέρω την αλήθεια και να μην μπορώ να βγω να του βουλώσω το στόμα. Και άμα κάποιο κανάλι ανέλαβε να παρουσιάσει το θέμα ο σκηνοθέτης το απείλησε με μήνυση και εκείνο παραιτήθηκε. Όπως είχα πάρει φόρα όλος ο κόσμος θα μάθαινε πως το γνωστότατο κομμάτι , δεν ήταν αυτού που το υπέγραφε. Αλλά δικό μου.

Μετά ήρθαν τα μαγαζιά με τα μουσικά όργανα, που έγιναν από την φιλοδοξία μου για άνοδο, και την ιστορική –για μένα-διαδρομή τους.

Στη συνέχεια, με την πορεία της εκπομπής ξετυλίγονταν και η δική μου ζωή.

Η συγκίνησή μου για τους δυο αυτούς ηθοποιούς , όπως εξάλλου και για όλες σχεδόν τις Ελληνικές ταινίες και τους συντελεστές, που άνθρωποι που μόνο το πάθος για δημιουργία, και  με το τίποτα, έκαναν αριστουργήματα, ενισχύει αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι δηλαδή οι Έλληνες, θα αντιδράσουν στις σημερινές καταστάσεις   που τόσο σκληρά μας έφερε το σοσιαλιστικό –υποτίθεται- Πασόκ, και να υπάρξει από τους νέους και για τον καθένα χωριστά, μια ανάκαμψη.

Όπως εμείς που τίποτα σχεδόν δεν είχαμε, έτσι και οι νέοι σήμερα, κάτι θα κάνουν για να αλλάξουν την μίζερη ζωή τους. Ζωή που τους την επέβαλαν.

Όσο εκτυλίσσονταν  η εκπομπή, διαπίστωνα το μέγεθος των δυο ηθοποιών, αλλά και έμαθα και πολλά για τους χαρακτήρες τους.

Τον επεισοδιακό έρωτά τους, το μαζί και χώρια, τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του Δημήτρη, την πρόσχαρη παρουσία της Αλίκης αλλά και τον υπερβολικό εγωισμό της, το ταλέντο τους, τις ενέργειές τους , ιδιαίτερα του Δημήτρη που ήταν  αρκετά αυτόνομος, ακόμα και την διαμάχη με τον γιο του, που είδα πως τον αγαπά και τον θυμάται, παρά την αποκλήρωση.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλοι , αυτόπτες μάρτυρες και συνοδοιπόροι στην ζωή τους, μόνο καλά έλεγαν. Ακόμα και κάποιες μελανές σελίδες, περιγράφονταν με έναν τρόπο, που έδειχνε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι με ελαττώματα  αλλά και προτερήματα.

Γι’ αυτό εμείς οι μη «επώνυμοι», κατά περίεργο   τρόπο, κάνουμε πως δεν θυμούμαστε τα εκατοντάδες παραπτώματα, ιδιαίτερα των καλλιτεχνών, γιατί η προσφορά τους είναι τόσο μεγάλη που τα περνάμε σε δεύτερη μοίρα, και δεν υπάρχει καμιά διάθεση να τα βγάζουμε από το κουτάκι των αναμνήσεων.

Απλά βλέποντας μια παλιά ταινία, έρχονται διάφορα στο μυαλό, αλλά εκεί μένουν. Ένα σημαντικό προσόν τους είναι που δείχνουν την Αθήνα και  τα περιξ, όπως ήταν τότε, πράγμα που ξυπνά αναμνήσεις, αλλά και δίνει την ευκαιρία στους νέους να βλέπουν με τα μάτια τους την "χρυσή εποχή" της ανέχειας.

Και  ο κοινός άνθρωπος, αδυνατεί να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική. Υπερισχύει η προσφορά τους.

Όσον αφορά εμένα, που με όλους αυτούς αλλά και τους συγκεκριμένους μεγάλωσα, καμιά διάθεση δεν έχω να θυμάμαι τις παρατυπίες τους, παρ’ ότι πολλές γνωρίζω.

Από ότι βλέπετε αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, κάθισα και έγραψα αυτό το σημείωμα με αίτιο την εκπομπή, που μου έφερε στο νου τα περασμένα.

Που συμβάδισαν με την πορεία αυτών των ηθοποιών αλλά και άλλων εν γένει καλλιτεχνών. Δεν θα προχωρήσω στην παραπέρα πορεία μου, γιατί το θέμα δεν είμαι εγώ.

Ίσως κάποια στιγμή να μπορούσα να ασχοληθώ με μένα, αλλά θα κινδύνευα να κακοχαρακτηριστώ ως νάρκισσος και παρ’ ότι είμαι ένα ανοιχτό βιβλίο με πάμπολλες αλήθειες, με περιπέτειες, αγώνες, λάθη, επιτυχίες, ατυχίες και χίλια δυο ακόμα, δεν θα το κάνω.

Θα μπορούσα να σκεφθώ να γράψω χίλιες σελίδες  για μένα; Ίσως. χρειάζεται μια απόφαση, πολύ δύσκολη όμως. Και βέβαια να μην γίνουν αυτά επώνυμα με τρόπο που να με δείχνουν. Και όλα αυτά μου ήρθαν  με αιτία την εκπομπή, που μου ξύπνησε αναμνήσεις και με έκανε να πω, όχι μόνο για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες αλλά και για όλους τους άλλους, γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς: "ΑΙΩΝΙΑ  Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ".

adreo