Φίλοι, φίλες ,

αυτές τις μέρες είμαι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Είναι πανέμορφο μέρος και σας συνιστώ κάποια στιγμή να το επισκευθείτε. Καταπράσινο, τρεχούμενα νερά, αρχαιότητες, το χωριό του Αγίου Κοσμά και η Εκκλησία του, καλό φαγητό, ευχάριστοι και εξυπηρετικοί άνθρωποι.

Είπα να ξεφύγω λίγο από την πολύβουη πρωτεύουσα  Ήρθα να δω την μάνα μου, που την βρήκα πολύ καλά και αυτό μου έχει δώσει μεγάλη χαρά.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις αδελφές μου και τον αδελφό μου και τις οικογένειές τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη στενών συγγενών μου. Και αναλογίζομαι πως δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα σε έναν άνθρωπο από αυτό, εννοώ της χαράς που πηγάζει από το ότι όλοι είναι καλά.

Ήρθα λοιπόν και περνώ πάρα πολύ όμορφα. Ήρεμα και νομίζω πως άφησα , προσωρινά βέβαια, λίγο πίσω τα προβλήματα. Είναι και αυτό κάτι.

Έκανα μερικούς περιπάτους στην εξοχή. Πήγα στο μέρος που με γέννησε η μάνα μου, σε ένα κτήμα μας λίγο έξω από την Κωμόπολη, που με γεμίζει συγκίνηση και αναπολήσεις, και θαύμασα την χειμωνιάτικη φύση.

Το κρύο πολύ τσουχτερό. τις περισσότερες μέρες βρέχει, και λίγο χιόνι έριξε στα κοντινά βουνά,  μα βγήκε και ο ήλιος δυο τρεις μέρες, που με έκανε να θυμηθώ τον στίχο του ποιητή, "Πατρίδα σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δεν λάμπει". Γιατί ήταν τόσο λαμπερός, τόσο ζεστός που μου έφερνε ένα συναίσθημα χαράς και ηρεμίας. Και τον στίχο στα χείλη μου. Ένας υπέροχος φωτεινός ήλιος, σε ένα καταγάλανο ουρανό.

Την ώρα που γράφω και από το απόγευμα βρέχει σιγανά. Το συναίσθημα της μελαγχολίας με διακατέχει. Έτσι τουλάχιστον νιώθω εγώ. Πιστεύω πως και εσείς κάπως έτσι αισθάνεστε μια βροχερή μέρα , και άλλα συναισθήματα σας διακατέχουν μια λαμπερή μέρα.

Η φύση, ο καλός Θεός αν θέλετε, φροντίζει και με αυτό τον τρόπο να δίνει στους ανθρώπους διαφορετικά συναισθήματα. Είναι απαραίτητο να  γίνεται αυτό, για να μην είναι η ζωή μας μονότονη. Αύριο ότι καιρό και να κάνει θα πάρω το αυτοκίνητο και θα κάνω μια μεγάλη βόλτα στα γύρω σχεδόν έρημα χωριά, που όμως έχουν την δική τους ιδιαίτερη χειμωνιάτικη ομορφιά τους.

Τρεχούμενα  νερά, πράσινα λιβάδια και καταπράσινα πιο μακριά τα χιονισμένα στην κορυφή τους βουνά, που έτσι είναι πανέμορφα. Μα και οι πιο κοντινοί λοφίσκοι, δεν πάνε πίσω. Καταπράσινοι, αδιαπέραστοι, πολιορκούν από όλες τις μεριές την Κωμόπολη. Τα πουλάκια τα βλέπω να κελαηδούν χαρούμενα πάνω στις ανθισμένες αμυγδαλιές, τις πανέμορφες νυφούλες του χειμώνα

Την Κυριακή θα έρθουν κάποιοι συγγενείς να με δουν και την Δευτέρα, πρώτα ο Θεός, θα επιστρέψω στην θλιμμένη πόλη, που γίνεται ακόμα πιο θλιμμένη και προβληματική με όσα συμβαίνουν σε αυτή. Πάλι στην ρουτίνα, πάλι στις σκέψεις πιο είναι το μέλλον, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Dum spiro, spero. Εφόσον ζω ελπίζω, ή κατά άλλη ερμηνεία... Εφόσον ζω αναπνέω. Και αυτό σας συνιστώ φίλοι μου και φίλες. Να έχετε βαθειά την ελπίδα μέσα σας. Θα γυρίσει ο τροχός.

adreo