Κάθε χωριό, κάθε γειτονιά έχει, ή τουλάχιστον είχε  παλαιότερα, και το δικό του «τρελό» και, αν δεν είχε, φρόντιζε με διάφορους τρόπους να τον δημιουργήσει. Σίγουρα, κάτι που επαναλαμβάνεται δεν είναι τυχαίο. Είναι, φαίνεται, ενός είδους  συλλογική ανάγκη που κάτι γενικότερο εξυπηρετεί. Ίσως γίνεται ο φορέας και το άλλοθι των υπολοίπων για πράγματα που δεν αντέχουν ή φοβούνται στον ίδιο τους τον εαυτό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τους κοινούς τους «τρελούς» με συμπάθεια, ανοχή και μια ιδιότυπη γενναιοδωρία, κερνώντας τους πάντα -εκτός από καρπαζιές, κοροϊδίες, «εξυπνάδες» και καψώνια- και κάποιο αναψυκτικό, ουζάκι ή γλυκό…

 Τα χρόνια περνούν και οι καιροί αλλάζουν. Δεν συναντούμε πλέον το ίδιο συχνά τον «τρελό» του χωριού καθώς τα χωριά και οι παλιές γειτονιές αργοσβήνουν κάτω από τη βίαιες και σαρωτικές αλλαγές της σύγχρονης κοινωνίας. Όπως και η πανίδα, που μετακομίζει και συρρικνώνεται στο βαθμό που μειώνεται και ο φυσικός της χώρος με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, έτσι και ο «τρελός» του χωριού έχει μετακομίσει σε νέους τόπους, τους αποκαλούμενους διαδικτυακούς. Εκεί τον συναντούμε πλέον. Έχει χάσει, όμως, εντελώς τη γραφικότητα, το ρομαντισμό και την αθωότητα που κάποτε είχε. Τώρα πια δεν είναι άκακος και ονειροπόλος. Τώρα πια, βλέπει παντού «φαντάσματα», εχθρούς, απειλές και σκοτεινές προθέσεις σε άλλους που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται. Τώρα πια, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος, να λεηλατεί χωρίς οίκτο ανθρώπινες ψυχές και υπολήψεις, να εκθέτει, να υποτιμά, να προσβάλει, ακόμα και να οδηγεί τους πλέον ευάλωτους σε απονενοημένες πράξεις, νιώθοντας ικανοποίηση για τα «κατόρθωματά» του…

 Τώρα πλέον, μιλάμε για τους «τρελούς» του διαδικτυακού χώρου. Ένα πολύ επικίνδυνο υβρίδιο και είδος ανθρώπινου ιού που το μόνο που κάνει είναι να «μολύνει» στο πέρασμά του. Του έχουν αποδοθεί διάφορα ονόματα, από troll μέχρι hacker, καθώς καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία. Μερικές φορές, όμως, μπορεί να έχουν και ονοματεπώνυμο…