- Κοίταξε, μου είπε, μόλις συναντηθήκαμε. Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες τις πουτάνες. Εγώ μιλώ αντρίκια και  σταράτα. Δεν ήρθα πισώπλατα όπως οι άλλες, ενώ κοιμάσαι ή γαμάς, να σε αφήσω στον τόπο με ένα έμφραγμα ή ένα εγκεφαλικό.

Αυτά μου είπε μόλις δώσαμε τα χέρια στην αίθουσα αναμονής του ακτινοδιαγνωστικού τμήματος.

- Έτσι όπως το θέτεις, νομίζω πως έχεις κάποιο δίκιο, τόλμησα να ψελλίσω, αλλά…

- Δεν υπάρχει «αλλά», μου λέει απότομα. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, φίλε μου, δεν ήρθα μόνος μου, εσύ με φώναξες με τις μαλακίες που κάνεις μια ζωή. Τέλος οι μαλακίες, λοιπόν.  Έχεις διορία κάτι μήνες, άντε ένα-δυο χρονάκια, αν είσαι καλό παιδί και αλλάξεις τρόπο ζωής. Βλέπεις, είμαι ειλικρινής μαζί σου, φίλε μου.

Έπαψα να τον ακούω και βγήκα έξω. Έβγαλα τσιγάρο και ρούφηξα μια γερή τζούρα  με όλη μου τη δύναμη. Σκέτη θανατηφόρα απόλαυση. Με ακολούθησε, πλησίασε και μου λέει:

- Όλοι ίδιοι είσαστε, θέλετε αμέσως να με ξεφορτωθείτε. Μήπως κατά λάθος γνωριστήκαμε; Μήπως το μηχάνημα ήταν σκονισμένο και έδειχνε άλλα αντί άλλων ή μήπως φταίει ο μαλάκας ο ακτινολόγος που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του; Εσείς, καμιά ευθύνη δεν έχετε και ψάχνετε αμέσως για φτηνές δικαιολογίες; Ανθρωπάκια…

Δεν είχα καμία όρεξη για κουβέντα, του έδωσα αναγκαστικά το χέρι, κλείνοντας νέο ραντεβού σε τρεις μέρες για περαιτέρω εξετάσεις…

- Εδώ θα είμαι, μου λέει, θα σε περιμένω.

- Άντε και γαμ…., ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου και κατηφόρισα προς τη θάλασσα. Εκεί καταλήγω πάντα, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα, στη θάλασσα.

Το μάρμαρο ζεστό από τον ήλιο και η θάλασσα λάδι. Ήταν από αυτές τις υπέροχες Αλκυονίδες που μυρίζουν άνοιξη. Ξεκούμπωσα όλα τα κουμπιά του πουκαμίσου μου και ξάπλωσα στο ζεστό μάρμαρο.

- Έχει δίκιο ο τύπος, σκέφθηκα και άρχισα να νευριάζω άσχημα με τον εαυτό μου. Τι τον βρίζεις, ηλίθιε; Τι περίμενες; Οι μισοί σου φίλοι από την ίδια αιτία χάθηκαν. Έχεις καπνίσει μέχρι τώρα στη ζωή σου ένα αμπάρι τσιγαράδικου και στο γράφει και το πακέτο πως το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο. Τι είναι αυτό που δεν καταλάβαινες;

Κόμποι ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στο μέτωπό μου από τη ζέστη και το θυμό μου.

- Τι τη θέλω τώρα την ηλιοθεραπεία και τα όνειρα για θαλασσινά ταξίδια, σκέφθηκα. Αυτά μας έλειπαν τώρα. Δεν σου φτάνει που όργωσες όλες τις ελληνικές, και όχι μόνο, θάλασσες;

Μόλις ανακάλυψα πως άρχισα να σκέφτομαι σαν η ζωή μου να έχει ημερομηνία λήξης. Προσδόκιμο ζωής, το ανώτερο γύρω στα 5 χρόνια, λένε οι στατιστικές…

- Κρίμα, νέος άνθρωπος κι έφυγε έτσι ξαφνικά, θα λένε οι γειτόνισσες.

Με κάτι τέτοιες και άλλες παρόμοιες εποικοδομητικές σκέψεις άρχισα να ξενυχτώ τις ατέλειωτες νύχτες που σέρνονταν, βασανιστικά αργά, μέχρι να τις διώξει το πρώτο φως της αυγής…

Είχε αρχίσει να χαράζει και ο θόρυβος από τη σκουπιδιάρα του Δήμου μου υπενθύμισε πως, εκεί έξω τουλάχιστον, υπάρχει ακόμα ζωή. Έπρεπε κι εγώ να κουβαλήσω τη δική μου. Άνοιξα το παράθυρο για να δω αν έχει ήλιο ή συννεφιά. Με τον ήλιο χαίρομαι μα και με τη συννεφιά χαμογελώ. Ποτέ μου δεν χρησιμοποιώ ομπρέλα. Μου αρέσει να προχωρώ απροστάτευτος μέσα στη βροχή και να γίνομαι ένα με αυτήν. Μου δημιουργεί ένα έντονο αίσθημα ελευθερίας, όπως όταν κάνω εντελώς γυμνός μπάνιο στη θάλασσα σε κάποιον έρημο και με κρυστάλλινα νερά ορμίσκο, βουτώντας από την πρύμνη του ιστιοφόρου….

Όλες αυτές τις μέρες, κάθε νύχτα με νικούσε και κάθε πρωί έπαιρνα το αίμα μου πίσω. Ο ζωοδότης ήλιος, τα παιδάκια που πήγαιναν ανέμελα στο σχολείο τους, οι γυναίκες που τίναζαν τα σεντόνια από τα μπαλκόνια τους, ο μαλάκας που κορνάρει δίχως λόγο από πίσω μου, η γιαγιάκα που, πηγαίνοντας κάθε πρωί στο φούρνο, μου λέει τόσο ευγενικά καλημέρα, η γάτα που λιάζεται στην οροφή του αυτοκινήτου, τα πιασμένα χέρι-χέρι ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια. Όλα μυρίζουν Ζωή…

Έτσι και η σημερινή μέρα, φαίνεται πως θα είναι υπέροχη με τέτοιον ήλιο. Το μόνο που την κάνει να μουνταίνει είναι το απογευματινό ραντεβού μαζί Του….

Μόλις, όμως, είχα πάρει την απόφασή μου και ένιωσα αμέσως πως είναι η σωστή. Αμέσως, έφυγε από πάνω μου το βάρος της νύχτας, του σκοταδιού και του αγγίγματος του θανάτου. Η Ζωή και η Ελευθερία πάνε πάντα μαζί και μας  χαρίζονται μόνο μία φορά. Κάθε μέρα, θα πρέπει να αγωνιζόμαστε για να τις κρατήσουμε ζωντανές και αδελφωμένες. Έτσι πήρα την απόφαση να παλέψω μαζί του, μέχρι το τέλος, όποιο και αν είναι αυτό, αλλά με τους δικούς μου όρους…

Πήγα πιο νωρίς στο ραντεβού. Τα αποτελέσματα δεν είχαν βγει ακόμα κι έτσι κάθισα στην γκρίζα αίθουσα περιμένοντας. Πάντα αναρωτιόμουν πόσους τόνους γκρι χρώματος μπορεί να έχουν ξοδέψει οι αρμόδιοι μαλάκες όλων των νοσοκομείων της χώρας ώστε να είναι τόσο «χαρούμενα»…

Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ένιωσα να διακατέχεται από μια ανασφάλεια. Ίσως, σκέφθηκα, να γνωρίζει την απόφασή μου. Κάτι πήγε να πει αλλά, αυτή τη φορά,  τον έκοψα εγώ απότομα.

- Άκου, φίλε μου, έχεις χάσει, του είπα με απόλυτη σιγουριά.

- Αποφασισμένο σε βρίσκω, απαντά.

- Ναι, σε έχω νικήσει ήδη στο παρελθόν, γιατί όχι και τώρα;

Ένιωσα πως ξαφνιάστηκε, μάλλον δεν περίμενε κάτι τέτοιο.

- Πάντως, σε ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου, του είπα. Με έκανες να σκεφτώ και να αλλάξω πολλά στη ζωή μου. Ανακάλυψα πως το να ξυπνάς κάθε πρωί είναι ευτυχία, πως, αν θέλεις, μπορείς να δεις την ομορφιά εκεί που δεν τη βλέπουν οι άλλοι, πως το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο, πως η εκδίκηση δεν είναι πιάτο που τρώγεται κρύο γιατί ο θυμός και το μίσος, όταν καραδοκούν για καιρό μέσα μας, μόνο εμάς τους ίδιους, τελικά, δηλητηριάζουν, πως δεν αρκεί ν΄αγαπάς τους ανθρώπους σου, θα πρέπει και να τους το λες, να τους το δείχνεις. Κανένας δεν θα σε θυμάται για τις υπέροχες σκέψεις σου αλλά για τις όμορφες πράξεις που κατάφερες να κάνεις, και, τέλος, όταν αγωνίζεσαι, είσαι πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Αυτά του φώναζα με δύναμη, όταν ακούστηκε από το ηχείο της αίθουσας αναμονής το όνομά μου. Σηκώθηκα και μπήκα με στέρεο βήμα στο γραφείο του γιατρού. Κάθισα απέναντί του και τον κοίταξα στα μάτια με προσμονή.

- Έχω ευχάριστα νέα για σας, μου είπε χαμογελώντας. Τελικά, δεν έχετε αυτό που φοβόμασταν και για το οποίο ήμασταν σχεδόν σίγουροι.

Ξαφνικά, ένιωσα τόσο ανάλαφρος, πως αγαπώ όλον τον κόσμο, πως δεν θέλω τίποτα άλλο από το να έχουμε όλοι μας μόνο την υγειά μας. Βγήκα στο σαλόνι. Η καρέκλα που καθόταν ήταν άδεια. Είχε φύγει…

Βγήκα έξω και πήρα μια βαθιά ανάσα καθαρό αέρα. Κατηφόρισα προς τη θάλασσα. Εκεί καταλήγω πάντα, κοντά της. Αυτήν, για κάποιον περίεργο λόγο, ποτέ δεν τη φοβάμαι, κι ας μου έδειξε, αρκετές φορές,  το πιο άγριο πρόσωπό της…