Κάποτε, λίγο μετά από το ξεκίνημα των blogs εδώ στο MusicHeaven, δημοσίευα στο πρώτο μου blog (το έχω διαγράψει), μία ιστορία σε συνέχειες, που την είχα "ξεχάσει" στα …συρτάρια μου. Εκεί, ανάμεσα στα κείμενα, είχα και δύο τραγούδια. Το ένα ήταν μία χιουμοριστική παραλλαγή της Οδύσσειας με τίτλο  "Οδυσσέας & Πηνελόπη", και το άλλο που το ονόμαζα "Σειρήνα", το είχα γράψει για το αγαπημένο μου φιλαράκι, τον Νίκο Παπάζογλου, και ύστερα από μία συνάντηση που είχαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης,  ανάμεσα σε ρακές και καλαμπούρια, συνεννοηθήκαμε να του το στείλω, πράγμα το οποίο και έκανα. Στο παρελθόν, του είχα δώσει αρκετά τραγούδια, τα οποία όπως μου έλεγε, ναι μεν του άρεσαν, αλλά δεν μπορούσε να τα "κολλήσει" με τα υπόλοιπα του δίσκου. Τούτο δω όμως, και ο στίχος αλλά και η μουσική, ήταν γραμμένο για κείνον, και είχα κάνει διάνα. Στο τηλέφωνο ήταν ενθουσιασμένος.

     «Θα το πάρω Γιώργο αυτό. Κλείσαμε».

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Του είπα να κάνει ό,τι θέλει με την ενορχήστρωση.

     «Εγώ Νίκο, σου δίνω στίχο και μελωδία. Με τα υπόλοιπα κάνε ότι θέλεις εσύ».

Ύστερα, δεν μιλήσαμε ξανά. Θυμάμαι ότι σε ένα μου ξαφνικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, πήγα να τον βρω στο "Αγροτικόν", αλλά δεν ήταν εκεί. Διάβασα αργότερα ότι αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας, αλλά είχε πει ότι σύντομα θα επανερχόταν. Τι να πει θα μου πεις…  

Ο Νίκος δεν επανήλθε. Ήταν συμφωνημένο να πάει να κάνει παραγωγές "Στρόγγυλων Δίσκων" με τη Μπάντα του Ουρανού. Η συνεχόμενη ιστορία μου, διεγράφη από μένα μαζί με το blog, αλλά την έστειλα σε διάφορους εκδοτικούς οίκους, από τους οποίους εισέπραξα ένα τεράστιο ΟΧΙ, σαν κι αυτό της 28ης Οκτωβρίου. Είχα φροντίσει βέβαια, να αφαιρέσω από μέσα τη "Σειρήνα", γιατί αυτό ήταν του Νίκου. Τελεία και παύλα.

Πώς τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Είναι οι συνειρμοί που κάνει το μυαλό μας. Πριν από καμιά δεκαριά μέρες, και ενώ εν μέσω πανδημίας είναι τα πάντα στάσιμα, με την ελπίδα της επιστροφής στην κανονικότητα, προς το τέλος του έτους, έστειλα πάλι την εν λόγω ιστορία σε μερικούς εκδοτικούς, (πάντα χωρίς τη "Σειρήνα"), πιστεύοντας ότι "δεν μπορεί. Κάπως πρέπει να προετοιμάζονται κι αυτοί, και να προγραμματίζουν τα επόμενα εκδοτικά τους βήματα. Άρα δεν είναι κακό να τους το στείλω από τώρα".

Και ω του θαύματος! Είχα μία θετική απάντηση και ήδη τα πράγματα προχωρούν τάχιστα. Χθες, υπογράψαμε τα συμβόλαια και το νέο μου βιβλίο, θα κυκλοφορήσει το αργότερο μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (δεν θα σας πω ακόμα ούτε τον τίτλο, αλλά ούτε και τον εκδοτικό), πάντα όμως χωρίς τη "Σειρήνα", κι ας είναι το κείμενο –το αυριανό βιβλίο- η αιτία να μου  θυμίζει έναν αγαπημένο φίλο που εδώ και δέκα χρόνια, …ηχογραφεί σε άλλο στούντιο!

Όσο για τη "Σειρήνα" την κρατάω μέσα μου, στις παρτιτούρες μου και στο μυαλό μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Κι όσες φορές την τραγουδάω με την κιθάρα μου (σπάνια ομολογώ), την τραγουδάω έχοντας τη δική του φωνή στο μυαλό μου. Έτσι… σαν να την τραγουδάει εκείνος (και στο μεταξύ, πέτυχα κι ένα βίντεο, με δύο φωτογραφίες από τη συζήτηση που είχαμε τον Ιανουάριο του 2006).