Ένας βοσκός είχε πάρα πολλά αρνάκια. Τόσα που δεν μπορείς να φανταστείς. Κάθε μέρα βέβαια, έσφαζε και μερικά απ’ αυτά. Τα αρνάκια με το λίγο μυαλό που είχαν, προσπαθούσαν να ξεφύγουν, διότι όσο αρνάκια και αν ήταν, κάποιο ελάχιστο ένστικτο επιβίωσης το είχαν.

     Ο βοσκός λοιπόν, παρατήρησε ότι κάποια από τα αρνάκια του χανόντουσαν, άλλα τρέμανε από τον φόβο τους, και άλλα φεύγανε προς το δάσος όπου τα έτρωγαν οι λύκοι. Κατάλαβε λοιπόν ότι χρειαζότανε πολλούς υπηρέτες για να τα φυλάνε, πράγμα που όμως θα ανέβαζε κατά πολύ τα έξοδα του. Τότε σκέφτηκε κάτι πολύ απλό.

     Υπνώτισε τα αρνάκια του και τα φόρτωσε με πεποιθήσεις. Έδινε στο καθένα διαφορετικό μυαλό. Στο ένα έλεγε "Δεν είσαι αρνί εσύ, εσύ είσαι άνθρωπος", στο άλλο έλεγε "Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για το αν θα σε φάνε, γιατί εσύ είσαι λιοντάρι", και σε κάποιο άλλο έλεγε "Δεν θα σε σκοτώσουν εσένα όπως τα άλλα, γιατί εσύ είσαι τίγρης". Μετά απ’ αυτό, όλα τ’ αρνάκια άρχισαν να συμπεριφέρονται, ανάλογα με τις πεποιθήσεις που τους είχε εμφυτεύσει. Ο βοσκός όχι μόνο βρήκε με αυτόν τον τρόπο την ησυχία του και ηρέμησε, διότι δεν έφευγε κανένα αρνάκι πλέον από το μαντρί, αλλά μπορούσε και να σφάζει όποια ήθελε, χωρίς τα άλλα να ανησυχούν, αφού πίστευαν πλέον πως το ένα ήταν λιοντάρι ή τίγρης. Επίσης τους είχε εμφυτεύσει τον Παράδεισο και την Κόλαση για να είναι πειθήνια και να περιμένουν την ανάλογη ανταμοιβή. Τώρα πια κανένα δεν δραπέτευε, και όλα ήταν υπάκουα και  υποτακτικά. Αυτό ήθελε να πετύχει από την αρχή και ο βοσκός, και το πέτυχε. Τώρα, μπορούσε να κοιμάται ήσυχος.

     Δυσανασχετούσαν όμως κάνα-δυο, και ρωτούσε το ένα το άλλο: "Ποιός μας έδωσε τις πεποιθήσεις που έχουμε;".