Ξημερώματα Κυριακής στα Σπάτα. Είμαι με την Εύη και μόλις έχουμε φύγει από το σπίτι ενός φιλικού μας ζευγαριού που μας έκανε το τραπέζι. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Καθώς είμαστε στον δρόμο της επιστροφής βλέπω από μακριά το φανάρι να ανάβει κίτρινο. Κόβω ταχύτητα και όταν ανάβει κόκκινο έχω ήδη σταματήσει.
Όπως είμαι σταματημένος κοιτάω από τον καθρέφτη μου και διακρίνω ένα αυτοκίνητο να έρχεται από πίσω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Λέω από μέσα μου: «Καλά, δεν βλέπει το φανάρι ότι είναι κόκκινο;». Σε κλάσματα δευτερολέπτου κάνει έναν ελιγμό, περνάει από δίπλα μου αδιαφορώντας για το κόκκινο και, περνώντας απέναντι, μου ρίχνει και μια μούντζα!
Κοιτάω το φανάρι, κοιτάω την Εύη και αναρωτιέμαι γιατί με μούντζωσε. Μου λέει η Εύη:
- Προφανώς, επειδή οι δρόμοι είναι άδειοι, αυτός έκρινε ότι έπρεπε να περάσεις με το κόκκινο.

Μπα! Δεν το ήξερα ότι ο Κ.Ο.Κ. ισχύει μόνο τις πρωινές ώρες και ότι τις νυχτερινές ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.
Όταν άναψε το πράσινο, ο ασυνείδητος μαλάκας (συγνώμη, ο οδηγός ήθελα να πω) είχε ήδη εξαφανιστεί και ήταν πλέον αδύνατον να τον ρωτήσω γιατί πέρασε με κόκκινο χωρίς καν να κοιτάξει τον άλλον δρόμο, και γιατί με μούντζωσε.
Φαντάζομαι όμως ότι θα μου έλεγε «This is Spata!» και με μιας θα αισθανόμουν ως σύγχρονος Ξέρξης κι αυτός ως ανυπότακτος Λεωνίδας.
Μπας και χάσαμε το μέτρο; Αλλά, μήπως το είχαμε ποτέ για να το χάσουμε; Απλά σκέφτομαι ότι αν ερχόταν άλλο αυτοκίνητο, που θα περνούσε αμέριμνο με πράσινο, θα είχαμε θρηνήσει θύματα. Σκέφτομαι ότι θα σκοτωνόταν κι αυτός ο μαλάκας (συγνώμη, ο ασυνείδητος οδηγός ήθελα να πω), και την άλλη μέρα θα τον έκλαιγε η οικογένειά του, ίσως και να το έδειχναν στις ειδήσεις ως άλλο ένα θανατηφόρο τροχαίο, αλλά εγώ μέσα μου -και δεν ντρέπομαι που το λέω- θα χαιρόμουν!
Ναι, θα χαιρόμουν! Γιατί να στεναχωρηθώ για το κάθε ρεμάλι, για τον κάθε κομπλεξικό που παίζει με τις ζωές των άλλων; Για τη δική του ζωή χέστηκα, δικιά του είναι ό,τι θέλει ας την κάνει (δεν πάει και στο διάολο καλύτερα; ). Του έδωσε, όμως, κανείς το δικαίωμα να παίζει και με τη δικιά μου ζωή ή με τη ζωή της κοπελιάς μου;
Όχι, όχι. Δεν θα κλάψω, δεν θα στεναχωρηθώ και δεκάρα δεν θα δώσω γι’ αυτούς που σκοτώνονται επειδή ήθελαν να το παίξουν μάγκες. Στεναχωριέμαι μόνο για τις άμοιρες ψυχές των ανθρώπων που πήραν στο λαιμό τους που από μία στιγμή ξενοιασιάς και χαράς βρίσκονται ξαφνικά στον άλλον κόσμο και τα παγωμένα πια χείλη τους να νεκροφιλούνται από τους ζωντανούς.