Αν μου ζητούσες να με χαρακτηρίσω, θα έλεγα πως είμαι άτομο που σκέφτεται, αφού δεν κάνω τίποτα άλλο από το να σκέφτομαι διαρκώς τα πάντα. Είμαι όμως και δραστήριος. Ναι, δηλαδή μη νομίσεις ότι μόνο σκέφτομαι και απέχω από τις πράξεις.

Είμαι μοναχικός τύπος με πάρα πολλούς γνωστούς και με ελάχιστους πραγματικούς φίλους, που τους μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι οι πιο καλοί που οικονόμησα ποτέ σ’ αυτή τη ζωή, και ζουν ή ζούσαν στο εξωτερικό. Πέντε ήμασταν (μαζί με μένα) όλοι κι όλοι. Ο Λάμπης ζει στο Τορόντο, και ο Κώστας στην Κοπεγχάγη. O Δάνος ζούσε στη Νέα Υόρκη όταν "έφυγε" εντελώς ξαφνικά πριν από μερικά χρόνια. Ο Δάνος ήταν ο πιο αγαπημένος μου από όλους. Η αλληλογραφία μας τελείωνε πάντα με τις λέξεις "σ’ αγαπώ" & "μου λείπεις", και δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που έζησα όταν –με παράκληση του πατέρα του- πήγα στο αεροδρόμιο για να τον παραλάβω νεκρό. Η εμπειρία ήταν απίστευτη. Μια εμπειρία που μερικές ώρες αργότερα, με έστειλε στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού με νικοτινίαση (τότε κάπνιζα).

Η απώλεια του Δάνου, μου μαχαίρωσε την ψυχή και εξακολούθησε να με ταλαιπωρεί ψυχικά, για αρκετά χρόνια. Μόνο με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης ησύχασα απ’ αυτό. Ο Μπάμπης και εγώ μείναμε στην Ελλάδα, αλλά ο Μπάμπης πήρε μεταγραφή για τη "Μπάντα του Ουρανού" τον Απρίλιο του 2013 χτυπημένος από τη γνωστή αρρώστια. Μάζεψα φίλους όπως η Θέλμα Καραγιάννη, ο Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης (Λερναία Ύδρα), ο Δημήτρης Δημητράκας (Σρίμανση), ο Φρανκ Νίνος (Panx Romana), ο Βασίλης Καπανίκης και ο Κώστας Νιχορίτης (Purple Overdose), ο Λεωνίδας Παφιλιάρης (Ριφιφί) ο Γιώργος Μαραγκός, ο Μανώλης Σκουλάς και ο Δημήτρης Παναγόπουλος (με την Αύρα του), και κάναμε ένα live στη μνήμη του, βοηθώντας με τις εισπράξεις την οικογένειά του.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος -για να περάσω στο θέμα του ύπουλου εραστή- δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο".

Υπήρξα παιδί χαμηλών τόνων και στα πρώτα χρόνια του λυκείου, ο φιλόλογός μου με συμπάθησε και ασχολήθηκε μαζί μου, επειδή αντιλήφθηκε ότι έκρυβα μέσα μου πράγματα, αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω.

   "Αναβολή δύναμης" απεφάνθη -πολύ αργότερα- η ψυχαναλύτρια που "σκάλισε" τα παιδικά μου χρόνια.
   "Αφροδίτη στον Σκορπιό" απεφάνθη η –επί τέσσερα χρόνια σχέση μου- αστρολόγος, που "σκάλισε" τον αστρολογικό μου χάρτη. Πολύ αργότερα βέβαια κι αυτό.
   "Πώς να εκφραστεί αγάπη μου η Αφροδίτη σου εκεί που την έχεις;"
   "Εεεε… τελευταία στιγμή ήτανε, και ξέρεις τώρα πώς γίνονται αυτά. Βιαζόμουνα να βγω και μέσα στον πανικό, την άφησα πάνω σε ότι βρήκα μπροστά μου".

Τέλος πάντων, πάμε πίσω στον φιλόλογο. Με ανέβαζε -που λες-  στην έδρα και με άφηνε εκεί να γράφω τις εκθέσεις και τα διαγωνίσματα, ησυχάζοντας έτσι από τον "πονοκέφαλο" που του προξενούσε η παρουσία μου, αφού όλοι οι συμμαθητές μου με ήθελαν δίπλα τους ή στο μπροστινό τους θρανίο, για να μπορούν εύκολα να αντιγράφουν. Αργότερα, και επειδή παντρεύτηκε με μια γειτόνισσά μου με την οποία μοιραζόμασταν τις ίδιες μουσικές ανησυχίες, οι επαφές μας έγιναν εκ των πραγμάτων συχνότερες και παρ’ όλο που τα μαθητικά χρόνια βρίσκονταν ήδη αρκετά πίσω, χαιρόμουν να κάνω παρέα με κάποιον που θαύμαζα και να τον προσεγγίζω με διαφορετικό τώρα τρόπο. Όπως και να το κάνεις, ήταν για μένα ένας δάσκαλος και μάλιστα από τους αγαπημένους μου. Από αυτούς που είχα δηλαδή ξεχωρίσει.

Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, τα μαλλιά γκριζάρουν, οι φίλοι "φεύγουν" και έφυγε κι αυτός εντελώς ξαφνικά από ανακοπή, πριν από μερικά χρόνια και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά.

Ο Κυριάκος, μου έμαθε να διαβάζω τα πάντα, και μέσα από τις λέξεις, έμαθα να επικοινωνώ, να σκέφτομαι και να υπάρχω μαζί με τους γύρω μου. Στο τέλος όμως, πάντα χάνω την Ευρυδίκη. Μήπως την κοιτάζω πολύ;  Εννοώ δηλαδή μήπως υπερβάλλω στο …κοίταγμα; Να το παίξω λίγο αδιάφορος;

   "Ορφέα αγάπη μου μήπως μπορείς να μου κάνεις λίγο μασάζ στην πλάτη;"
   "Δεν μπορώ τώρα! Βλέπω τον Ολυμπιακό!"

Έμαθα όμως να αγωνίζομαι, και να είμαι αισιόδοξος, παρ’ όλο που η απώλειά της μου έγινε δεδομένη. Την περνάω ακόμα και μέσα στα μυθιστορήματά μου. Μόνο στο "Νο. 9" δεν την έχασα και είχαμε ένα happy end, αλλά και αυτό πάλι, για να συμβεί, έπρεπε να χαθώ εγώ. Είναι λίγο περίεργο αυτό, αλλά δεν μου είναι εύκολο να σου το εξηγήσω, γιατί θα προδώσω το μυθιστόρημα και δεν θέλω.  Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι ναι, το μυθιστόρημα είχε πράγματι ένα happy end, αλλά αυτό –μεταφυσικής γαρ- συνέβη στον …άλλο κόσμο!

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά λέμε.

Γνώρισα τον έρωτα. Και τον γνώρισα εκεί που δεν το περίμενα, έτσι στα καλά καθούμενα. Μπήκε στη ζωή μου σαν σίφουνας και με βούτηξε και με χτύπησε κάτω σαν χταπόδι, γιατί ναι, έτσι είναι αυτό. Μπαμ και κάτω! Έτσι! Να χάνεις τα λογικά σου και να μην ξέρεις τι σου γίνεται. Να μην ξέρεις αν πατάς στο χώμα ή αν υπερίπτασαι, αν ονειρεύεσαι ή αν είσαι ξύπνιος και μη σε ακούσω τώρα να με συμβουλεύεις -καλοπροαίρετα δεν λέω-, αλλά τώρα τι να τις κάνω τις συμβουλές σου; Εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ξέρω κι εγώ να λέω και να βάζω τα πράγματα σε μία σειρά, διότι "δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται" που λέει και η λαϊκή σοφία. Εκείνη την ώρα όμως σε θέλω εγώ και όχι μετά. Γιατί βλέπω τώρα ότι κάθεσαι και το ψειρίζεις και το ζυγίζεις και το μετράς και το υπολογίζεις... άστο καλύτερα, διότι αφού κάνεις όλα αυτά, ο φτερωτός θεούλης απέχει παρασάγγας και από μέσα σου, και από έξω σου, και από γύρω σου και από παντού σου.

Γλυκιά μου… ή θα βουτήξουμε στη θάλασσα μαζί, ή άστο. Μην το κάνεις που λέει και η διαφήμιση. Δηλαδή εγώ να παλεύω με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, και εσύ να με κοιτάς εκ του ασφαλούς από την αμμουδιά , με τα μπρατσάκια σου και τα σωσίβιά σου και να έχεις και τον ναυαγοσώστη σου να σε κοιτάζει με το κιάλι μην του πάθεις τίποτα; Ε μα δεν γίνονται αυτά. Κι αν γίνονται, δεν είναι δίκαια και εν πάση περιπτώσει, είναι για άλλους και όχι για μένα.

   "Έλα να μπούμε στην αρένα".
   "Μα είναι γεμάτη λιοντάρια".
   "Ε και; Τι φοβάσαι; Μαζί θα είμαστε".
   "Α πα πα πα πα πα πα!"

Άστο σου λέω... άστο! Εμένα τα ξωτικά που με μαγέψανε και μου κυριέψανε την ψυχή, μού μάθανε κάποια πράγματα μέσα από στίχους οργισμένους που τους γράφανε πάνω σε όποιο χαρτί βρίσκανε μπροστά τους.

   "Στη χαρτοπετσέτα γράφεις; Περίμενε να σου δώσω κάτι άλλο".
   "Φέρτη δω ρε παιδάκι μου και μου είπανε ότι έχω την Αφροδίτη στο Σκορπιό και τα 'χω πάρει στο κρανίο ο ποιητής".

Τυραννισμένες ψυχές τα φιλαράκια μου οι τραγουδοφτιάχτες. Στις ψυχές τους όμως, ακουμπάω όταν η ζωή με ρίχνει. Κι αυτοί,  με δύο στίχους, με αγγίζουν φιλικά στον ώμο  και μου λένε να μη φοβάμαι γιατί όλα είναι ζωή. Και το κλάμα και η χαρά. Και θα βουτήξουμε στη θάλασσα –μου λένε- και θα παλέψουμε, γιατί όλα είναι ζωή και όλα θα τα προσπεράσουμε, αρκεί να κυλάμε και να μη χορταριάζουμε. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα με τη στασιμότητα και την αδράνεια. Αντίθετα, θα χάσουμε αυτό που λέγεται ζωή. Έτσι μου έμαθε ο Bob, αλλά και ο Neil και ο Nick και ο Tim και ο John και ο George, διότι ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν λυπάται κανέναν. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Δεν πας καλά λέμε. Για παρ’ το αλλιώς.

Γνώρισα και την αγάπη. Χρειάστηκε βέβαια λίγο χρόνο για να έρθει να με βρει, γιατί  η αγάπη δεν είναι σαν τον έρωτα που τα παίρνει όλα σβάρνα. Η αγάπη  ψάχνει να βρει περάσματα, να μαλακώσει τις δυσκολίες, και να στρώσει το έδαφος για να εγκατασταθεί, ε και όσο να 'ναι, όλο αυτό για να συμβεί, θέλει τον χρόνο του. Ήρθε λοιπόν και εγκαταστάθηκε μέσα μου σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβω. Το κέρδισε αυτό Εκείνη με την υπομονή της και τη συμπεριφορά της, αλλά -σαν Ευρυδίκη- τράβηξε το δρόμο της και τώρα τα 'χω βάλει με τον Άδη. Στην Ισπανία έφτασα για χάρη της και θα φτάσω και στην άλλη ζωή για να την ξαναβρώ και θα το κάνω. Θα νικήσω το φίδι -χρόνος- που τη "δάγκωσε" και την πήρε. Το 'χω στο dna μου να είμαι περιπλανώμενος και δεν γίνεται διαφορετικά. Αν με "καρφώσεις" σε ένα σημείο, είναι σα να μου παίρνεις το οξυγόνο. Είναι σα να με κλείνεις σε ένα μπουντρούμι και να με βάζεις να ακούω με το ζόρι το "φρύδι με τις πατούσες" (για τον Πασχάλη Τερζή λέω) 25 ώρες το 24ωρο. Επειδή όμως τα πάντα έχουν τον καταλύτη τους (και δεν γίνεται αλλιώς),  είμαι περιπλανώμενος και το δηλώνω, αλλά τι είναι αυτό που με γλυκαίνει και με "στρώνει", έτσι που μόλις συναντάω την Ευρυδίκη να "καρφώνομαι" στην αγκαλιά της από μόνος μου και εκεί να ηρεμώ;

   "Η αγάπη". Είπε η ψυχαναλύτρια.
   "Ο Ζυγός που έχεις Ωροσκόπο". Είπε η -επί τέσσερα έτη- προσωπική μου αστρολόγος.
   "Κορίτσια… συνεννοηθείτε, μπας και καταλάβω κι εγώ τι μου γίνεται!"

Έτσι είναι όμως η "κατασκευή" μου και πώς να το αλλάξεις αυτό;  Και γιατί δηλαδή να το αλλάξεις; Λυπάμαι πολύ για εκείνη τη μάγισσα που μέχρι και βουντού έκανε για να μου αλλάξει χαρακτήρα, αλλά δεν το κατάφερε. Και δεν λυπάμαι επειδή δεν το κατάφερε, αλλά για τον τρόπο που λειτούργησε η σκέψη της. Να αλλάξεις τον άλλο; Μα για ποιο λόγο; Τι νόημα έχει αυτό; Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι που μας αρέσει να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν βλέπουμε τους άλλους έτσι όπως είναι, αλλά έτσι όπως θα θέλαμε να είναι και εκεί την πατάμε. Όταν περάσει ο ενθουσιασμός και δούμε μπροστά μας την πραγματικότητα, τότε αποκτάμε πρόβλημα, γιατί τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο άλλος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς είχαμε πλάσει. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η μάγισσα βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού. Όχι πως είναι κακό να βρίσκεται κανείς στην απέναντι όχθη, γιατί κι  εγώ -σε σχέση με τη δική της- στην απέναντι όχθη βρίσκομαι. Αλλά έτσι είναι αυτά. Στο κάτω-κάτω, άλλο είναι η μάγισσα που την πήρε ο Αχελώος και άλλο είναι Εκείνη που για χάρη της δέθηκα στο κατάρτι.

   "Τραγούδα!"
   "Μα δεν μπορώ τώρα γλυκέ μου. Αργότερα που θα μπω στο μπάνιο, θα σου τραγουδήσω πολύ ευχαρίστως".
   "Βρε τραγούδα σου λέω τώρα που είμαι δεμένος, μπας και δούμε προκοπή".

Ναι ξέρω… ο χρόνος δεν λυπάται. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν, αλλά το ταξίδι συνεχίζεται, και έρχεσαι τώρα εσύ και μου πετάς την "κουφή" ατάκα: "Έχουμε χρόνο". Ε λοιπόν σου το  λέω άλλη μια φορά. Δεν πας καλά.

Δεν μπορώ να καταλάβω όλους  αυτούς που λένε και ξαναλένε πως "έχουν χρόνο" και αφήνουν το σήμερα να περνάει μένοντας στάσιμοι και αδρανείς. Ονειρεύονται και περιμένουν το αύριο που δεν έρχεται ποτέ, γιατί το αύριο δεν υπάρχει. Η ζωή μας είναι ένα συνεχές τώρα. Ζούμε μέσα σε ένα συνεχές "τώρα" που διαρκεί, και διαρκεί, και διαρκεί, και κάτσε εσύ μέσα στην αδράνεια του σήμερα, γιατί αυτό ακριβώς κάνεις. Περιμένεις το ανύπαρκτο αύριο, και αφήνεις το σήμερα να περνάει άπραγο.

"Ες αύριον τα σπουδαία"  είπε και ο Αρχίας, αναβάλλοντας για αύριο την ανάγνωση της επείγουσας επιστολής που του έφεραν, αλλά το αύριο για τον Αρχία δεν ήρθε ποτέ. Τον δολοφόνησαν το ίδιο βράδυ, και για αυτή τη δολοφονία επρόκειτο να τον ενημερώσει και να τον προφυλάξει η επιστολή που αμέλησε να διαβάσει.

Αλλά είπαμε: Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν λυπάται κανέναν. Είναι αδυσώπητος. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και μείνε εσύ στην απραξία σου περιμένοντας να ζήσεις αύριο. Βολεύτηκες με την ευκολία που σου προσφέρει το ανύπαρκτο αύριο, και έχεις αφεθεί να ταξιδεύεις στις θάλασσες της αναβλητικότητας και της αδράνειας με σημαία το "Έχουμε χρόνο".

Αυτό το "έχουμε χρόνο", είναι μία ανοησία. Είναι ύβρις και ασέβεια προς την ίδια τη ζωή και την ίδια στιγμή που εσύ ασεβείς προς τη ζωή, ο χρόνος περνάει από δίπλα σου και σου βγάζει τη γλώσσα, διότι είναι βέβαιο πως αυτός που θα χάσει σ’ αυτό το ντέρμπυ, θα είσαι εσύ. Το παιχνίδι είναι στημένο. Οι διαιτητές είναι με το μέρος του και η έδρα είναι δική του. Έχει πληρώσει τους πάντες, γιατί είναι ο ένας και ο μοναδικός. Είναι ο αρχηγός. Είναι ο πανδαμάτωρ. Δαμάζει τους πάντες (το λέει και η λέξη) και δεν λυπάται κανέναν. Είναι αδυσώπητος με όλους. Περνάει, οι φίλοι "φεύγουν", τα μαλλιά γκριζάρουν και αυτό που πρέπει να βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου, είναι ότι δυστυχώς, ΔΕΝ έχουμε χρόνο.

Ποιος είναι αυτός που σου έδωσε χρόνο και δηλώνεις –και με βεβαιότητα μάλιστα - ότι έχεις; Για πες ποιος είναι; Πού βρίσκεται; Ρωτάω, για να πάω να πάρω κι εγώ και να του στείλω και ...κόσμο! Κλείνοντας, θέλω να σου πω κάτι πάρα πολύ σημαντικό:

   "Έχεις παγιδευτεί. Ο χρόνος σε έχει βολέψει με τις υποσχέσεις τού "αύριο" και σε ξεγελάει τάζοντάς σου πως θα τον έχεις για πάντα. Πρέπει όμως να βάλεις πολύ καλά μέσα στο μυαλό σου, ότι ο χρόνος είναι μόνο ένας ύπουλος εραστής και τίποτα παραπάνω!"

© Γιώργος Μπιλικάς 2014

Από το βιβλίο μου: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (ΣΔ, 2015 & Β' έκδοση, Lulu Press, 2020)