Ήθελα από καιρό να αναφερθώ στο μέσο που άλλαξε τη ζωή μου.

Μέχρι το 2007 που το απέκτησα, η ζωή μου ήταν μια ρουτίνα, είχα λίγες φίλες και φίλους, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους , τηλεφωνούσαν σπάνια και όταν εγώ τηλεφωνούσα δεν ήταν ποτέ διαθέσιμοι, και νοιάζονταν για την πάρτη τους, πήγαινα μόνη διακοπές γιατί με κανέναν από τους προαναφερθέντες δεν ταίριαζαν οι άδειες μας και άλλοι είχαν βρει ήδη το ταίρι τους ενώ εγώ όχι, κλπ, κλπ κλπ.

Σε τι αναφέρομαι; Στον Η/Υ φυσικά. Τον Η/Υ που δαιμονοποιείται από πολλούς, κυρίως όσους δεν έχουν πιάσει ποτέ στα χέρια τους πληκτρολόγιο και νομίζουν ότι αν πιάσουν, θα κολλήσουν κάποια μεταδοτική ασθένεια ή κάνουν κάτι παράνομο ή επικίνδυνο.

Η πραγματικότητα είναι άλλη. Προσωπική άποψη φυσικά, αλλά όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια δεν μπορείς να τα πεις και τυχαία.. Όταν έχεις βαλτώσει σε μια κατάσταση με 5-10 άτομα δεδομένα που είναι δίπλα σου και δεν είναι (πολύ σχετικά όλα) και δεν αλλάζει τίποτα, όταν ξαφνικά η ζωή σου γεμίζει καινούριους ανθρώπους, δεν μπορείς να το προσπεράσεις και να κάνεις ότι δεν έχει συμβεί.

Αν δεν υπήρχε αυτή η άσπρη οθόνη, πρώτο και κύριο, εγώ αυτή τη στιγμή δεν θα έγραφα από ένα σπίτι στο κέντρο της Κατερίνης, αλλά από ένα σπίτι αρκετά κοντά στο κέντρο της Αθήνας, αλλά το σημαντικότερο, δεν θα κοιτούσα δυο καστανά μάτια που με κοιτούν με αγάπη, αλλά 4 απρόσωπους τοίχους που έχουν το θράσος ενώ ξέρουν ότι μένεις μόνη μέσα σ ’αυτούς, δεν καταδέχονται να σου πουν κουβέντα. Ήμουνα κατά του γάμου, μέχρι που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο που αξίζει να αγαπώ και είναι δίπλα μου, όπως κι εγώ άλλωστε.

Τους πιο καλούς φίλους και τις πιο καλές φίλες, τους/τις έχω κάνει μέσω Η/Υ. Στα διάφορα site που είμαι μέλος, όπως το παρόν, αλλά και σε άλλα. Άτομα που αξίζει να γνωρίσεις και αξίζει να κάνεις παρέα μαζί τους.

Μέχρι το 2007 δεν είχε τύχει να βρεθώ ποτέ σε beach party, πόσο μάλλον με την κιθάρα μου, ενώ τώρα έχω βρεθεί ήδη σε 3.

Μέχρι το 2007, δεν είχε τύχει ποτέ, παρά μόνο μια φορά κι αυτή εντελώς ξεκάρφωτα, να πω κι εγώ 2-3 τραγούδια κάπου, ενώ τώρα έτυχε κι αυτό.

Δεν είχε τύχει να πάω σε αποκριάτικο πάρτι στην ενήλικη ζωή μου, παρά μόνο στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του σχολείου.

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Η θεατρική ομάδα που ξεκίνησε από την πλευρά μου περισσότερο από περιέργεια, από περιέργεια έγινα μέλος, και κατέληξε σε κάτι πολύ όμορφο, εμένα επί σκηνής, κάτι το οποίο φυσικά ποτέ δεν είχα φανταστεί. Ακόμα και οι λίγες πρόβες που κάναμε στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, με τα παιδιά, ήταν κάτι που γέμιζε όμορφα τα Σαββατοκύριακά μου. Με τα ίδια παιδιά ακόμα διατηρώ άριστες σχέσεις και αυτό θα εξακολουθήσει για πολλά  πολλά χρόνια, είμαι σίγουρη.

Βρέθηκα επανειλλημένα με άλλες διαδικτυακές παρέες, για μπάνιο, σε παραλίες που έγιναν πολύ αγαπημένες μου, και με παρέα που άξιζε τον κόπο να γνωρίσεις. Με την ίδια παρέα περάσαμε πολλές φορές ωραία τρώγοντας Κρητικούς μεζέδες και πίνοντας ρακή( οι άλλοι, εγώ δεν πίνω).

Έγινα μέλος σε διαδικτυακές κοινότητες όπως το xariseto, έδωσα πράγματα και πήρα πράγματα, πήγα σε παζάρι στη Θεσσαλονίκη και είχα τη χαρά και την ικανοποίηση ότι κι εγώ μπορώ να προσφέρω πράγματα που δεν χρειάζομαι σε ανθρώπους που τα ζητούν και τα έχουν ανάγκη.

Ο Η/Υ με βοηθάει και στην αναζήτηση δουλειάς και πληροφοριών για δουλειά καθώς και στην αποστολή του βιογραφικού μου που εννοείται εδώ έγραψα και ετοίμασα και εκτύπωσα στο πολυμηχάνημα που έχω κάτω από τον υπολογιστή. Ανά πάσα στιγμή ό,τι πληροφορία χρειαστώ, αρκεί το πάτημα λίγων κουμπιών και μαθαίνω ό,τι χρειάζομαι, ενώ με το τηλέφωνο θα χρειαζόσουν ένα σωρό άχρηστα τηλεφωνα, από την άποψη ότι θα έπεφτες μονίμως σε άσχετους και σε τηλέφωνα που βουίζουν ή χτυπάνε για ώρες πχ σε δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα και τα ξενοδοχεία για διακοπές, από εδώ τα βρίσκω.

Τώρα που μένω μακριά από όσες φίλες και όσους φίλους έκανα στην Αθήνα, ο Η/Υ με βοηθάει να κρατιέμαι σε επαφή. Όσοι φίλοι και φίλες δεν έχουν Η/Υ ή δεν έχουν ίντερνετ και χρειάζεται να τηλεφωνηθούμε, μιλάμε πολύ σπάνια. Ίσως γιατί όταν είναι να κάνεις ένα τηλεφώνημα σκέφτεσαι κι άλλες παράμετρους πχ την ώρα. Δεν μπορείς πχ να τηλεφωνήσεις το μεσημέρι ούτε πολύ αργά τη νύχτα. Το e-mail όμως μπορείς να το στείλεις ακόμα και στις 5 το πρωί. Όταν μάλιστα ένας φίλος δουλεύει αρκετές ώρες, ποια ώρα να τον πάρεις και να μην ενοχλήσεις; Τις μισές ώρες λείπει στη δουλειά και τις υπόλοιπες ξεκουράζεται ή θα βγει και μια βόλτα. Εγώ πάντως, δεν ξέρω αν όλοι λειτουργούν έτσι, είμαι πολύ διακριτική σε σχέση με τους άλλους και δεν θέλω να ενοχλώ. Καμιά φορά αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως αδιαφορία αλλά δεν είναι.

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή.

Το πιο σημαντικό είναι ότι άλλαξα περιβάλλον ,άλλαξα ζωή, βρήκα έναν άνθρωπο που αξίζει και η ζωή μου γέμισε χαρά.

Αυτή είναι η δική μου εμπειρία.

Και κάτι άλλο: Για ποιο λόγο να εμπιστευτώ περισσότερο κάποιον που γνώρισα σε ένα μπαρ (στα οποία εκτός των άλλων, δεν συχνάζω) από κάποιον που γνώρισα μέσω Η/Υ; Δηλαδή ξέρω περισσότερα για κάποιον που γνώρισα τυχαία ένα βράδυ, επειδή τον βλέπω και λιγότερα για κάποιον που μιλάμε διαδικτυακά και πιθανόν έχω συμπαθήσει τις ιδέες του πριν τον γνωρίσω, όπως έγινε και με τον Στέλιο; Γιατί δηλαδή απαραίτητα όποιος κρύβεται πίσω από τον Η/Υ λέει ψέματα και όποιος συναντάμε λέει αλήθεια; Λίγοι διπρόσωποι κυκλοφορούν;

Αυτά λοιπόν από μένα.

Πάω να βγάλω την τυρόπιτα που έφτιαξα, με φέτα, μυζήθρα, και δυόσμο, να φάμε με τον Στέλιο.

Η συνέχεια στο επόμενο post (πως λέμε στο επόμενο επεισόδιο).Χαχα!

Τώρα που μετακόμισα στην Κατερίνη και οι αποστάσεις σχεδόν εκμηδενίστηκαν, ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ περισσότερος. Κάνω τις δουλειές του σπιτιού, μαγειρεύω, πάω για ψώνια και γυρίζω σε λιγότερο από μισάωρο, ενώ στην Αθήνα συχνά έτρωγα μια ώρα.

Αυτή την εβδομάδα, μετά την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη και την καταιγίδα, που με έκανε μούσκεμα, την Δευτέρα ήδη το είχα αρπάξει το κρυωματάκι… Έτσι έμεινα στο σπίτι, γιατί εδώ ο καιρός δεν αστειεύεται..

Βασικά εγώ εδώ είμαι σαν μια καμήλα που την πήγαν στον Βόρειο Πόλο να κάνει παρέα στους πιγκουίνους.. Η καμήλα έχει μάθει στην έρημο, που δεν βρέχει ποτέ και έχει πάντα ζέστη.. Αν πάει στον Βόρειο πόλο δεν θα της φανεί απότομη η μετάβαση;

Έτσι κι εγώ ήρθα απροετοίμαστη.. Δεν έχω κατάλληλα ρούχα, παπούτσια… Δεν ξέρω τι να φορέσω όταν βγαίνω, αν θα πάρω ή όχι ομπρέλα, αν θα βάλω κλειστό ή ανοιχτό παπούτσι (καλά αυτό ξεκαθάρισε πλέον) ,αν θα βάλω μπουφάν ή όχι, κι άλλα ερωτήματα… Με βλέπω να περνάω έναν χειμώνα γεμάτο αψού και χαρτομάντηλα διάσπαρτα στα δωμάτια…

Πάντως τώρα που έμεινα σπίτι αυτές τις μέρες, με έπιασε μαγειρικός οίστρος..

Ευτυχώς έχω παρέα και τον Στέλιο και περνάει η μέρα… Έχει και τα καλά του που δεν δουλεύει (ελπίζω προσωρινά…. Να πάνε όλα καλά…)

Έχει βγει η μαγείρισσα από μέσα μου… Όχι ότι την έκρυβα… Εδώ είναι! Χαχα!

Λοιπόν… Πάρτε θέσεις (στην κουζίνα κατά προτίμηση) και ξεκινάμε.

Εδώ μαγειρεύουν στα κανάλια και μας τα δείχνουν, δεν θα μαγειρεύουμε στην κουζίνα μας; Ας κάνω κι εγώ ένα μάθημα μαγειρικής. Χαχαχαχα!

Έφτιαξα σήμερα το μεσημέρι Πεινιρλί.

Πεινιρλί

-1 Κg αλεύρι(αναλόγως πόσα θέλετε να φτιάξετε, εμένα στο ένα κιλό αλεύρι μου βγήκαν 24 μικρά και 4 μεγάλα, έβαλα στην κατάψυξη όσα δεν θα τρώγαμε)

-1 φακελάκι μαγιά

-1 κούπα  χλιαρό νερό

-γάλα εβαπορέ(η συνταγή έλεγε μια κούπα, αλλά σχεδόν όλο το έβαλα, εκτός από λίγο, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να φτιάξω προζύμι)

-αλάτι

Εκτέλεση (δική μου εκδοχή, πως θα το έφτιαχνα αν δεν είχε αποτύχει η εκτέλεση που λέγανε στη συνταγή)

Βάζουμε σε μια λεκάνη το νερό, με τη μαγιά, το αλάτι και το γάλα. Σταδιακά προσθέτουμε το αλεύρι. Αν είναι πολύ αραιό το μείγμα, προσθέτουμε αλεύρι, αν είναι πολύ σφιχτό, προσθέτουμε γάλα ή νερό.

Το αφήνουμε να φουσκώσει, με μια καθαρή πετσέτα σκεπασμένο.

Όταν φουσκώσει λίγο ,χωρίζουμε σε μπάλες, αναλόγως πόσα θέλουμε να φτιάξουμε και τι μέγεθος.

Τα πλάθουμε μακρόστενα και τους δίνουμε σχήμα βάρκας στην άκρη. Εγώ τα άνοιξα με τον πλάστη.

Τα γεμίζουμε με ό, τι υλικό θέλουμε. Εγώ έβαλα τυρί, ζαμπόν και μπέηκον. Όρεξη να έχεις και φαντασία.

Ψήνουμε περίπου ένα 20 λεπτο.

Ετυμηγορία: Θ-Ε-Ι-Κ-Α.

Όσα περισσέψουν τα βάζουμε κατάψυξη. Μπορούν να μας σώσουν σε μια δύσκολη στιγμή που δεν έχουμε φαγητό ή έρθει κάποιος επίσκεψη ή απλά μας πιάσει λιγούρα για κάτι νόστιμο.

Γενικά στην εποχή που ζούμε, με τόση ακρίβεια, με τόση ανεργία, δεν είναι να πετάς  ούτε το ψιχουλάκι… Λέγοντας ψιχουλάκι, σήμερα το πρωί έτρωγα φρυγανιές και οι μισές όταν άνοιξα το πακέτο είχαν γίνει κομματάκια και τρίμματα. Θα τις πέταγα; Όχι βέβαια! Τις έτριψα όσο μπορούσα με το χέρι και τις έβαλα σε ένα βαζάκι, και εκεί θα προσθέτω και νέα τρίμματα, ώστε όταν χρειαστώ σε άλλη συνταγή τριμμένη φρυγανιά , να μην πηγαίνω να αγοράσω.

Αυτές τις μέρες είχα ένα θεματάκι με την κοιλιά μου και είχαμε πολύ γάλα που θα πήγαινε χαμένο. Ο Στέλιος δεν κάνει να πιεί, έχει άλλο θεματάκι εκείνος..

Έτσι λοιπόν σκεφτόμουνα τρόπους να μην πάει χαμένο το γάλα που δεν θα πιει κανένας από τους δυο μας και το πετάξουμε, και να μην το πιεί ο Στέλιος αναγκαστικά… Εγώ δυστυχώς δεν μπορούσα να πιω ,παρ’ ότι το λατρεύω..

Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να κάνω μια γαλατόπιτα! Έψαξα στο ιντερνετ μια εύκολη συνταγή για γαλατόπιτα, να μην θέλει πολλά υλικά και βρήκα μια που λεγόταν γαλατόπιτα μετσοβίτικη. Την βρήκα σε ένα blog, ας με συγχωρέσει η κοπέλα για το c( L)opy-paste…

Λοιπόν…

-1 λίτρο γάλα

-4 αυγά

-300 γρ αλεύρι

-200 γρ. βούτυρο

-βανίλια

-2 φλιτζάνια τσαγιού ζάχαρη (εγώ έβαλα ένα φλιτζάνι, κατά λάθος, και παραδόξως έγινε πολύ ωραιότερη! )

-κανέλα

-φύλλο κρούστας ή χωριάτικο

Εκτέλεση

Βάζουμε σε κατσαρόλα το γάλα (δεν έχουμε ανάψει το μάτι). Ρίχνουμε το αλεύρι σιγά σιγά προσέχοντας μην σβολιάσει. Ρίχνουμε μέσα τα αυγά αφού πρώτα τα έχουμε χτυπήσει με τη ζάχαρη και τα 100 γρ. από το βούτυρο( εγώ το έλιωσα το βούτυρο, δεν χρησιμοποίησα καθόλου μίξερ).

Ανάβουμε το μάτι και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε μέχρι να γίνει το μείγμα μια πηχτή κρέμα.

Κατεβάζουμε από τη φωτιά ,ρίχνουμε και τη βανίλια και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε για λίγο.

Βάζουμε σε βουτυρωμένο ταψί τα φύλλα, αφού τα βουτυρώνουμε ένα ένα. Εγω έβαλα φύλλο κρούστας και έβαλα 5-6 φύλλα κάτω. Τα βάζουμε ώστε να εξέχουν οι άκρες έξω.

Ρίχνουμε το μείγμα, και μετά γυρίζουμε τις άκρες προς τα μέσα αφού τις βουτυρώσουμε.

Η συνταγή δεν έλεγε για φύλλο από πάνω, εγώ παρ’ όλα αυτά έβαλα ένα, αφού το βουτύρωσα.

Πασπαλίζουμε με κανέλλα και ψήνουμε περίπου ένα μισάωρο, σε προθερμασμένο φούρνο.

Ετυμηγορία: Θ-Ε-Ι-Κ-Η

Τα φύλλα που περίσσεψαν (και ήταν αρκετά) τα έφτιαξα τυροπιτάκια με ένα τυρί μείγμα ανθότυρο- μυζήθρας- δυόσμου που είχα φτιάξει κάτι Κρητικά πιτάκια με τσίπουρο. Ξεπάγωσα το μείγμα από την κατάψυξη και το έβαλα στα πιτάκια.

Έκοψα με το μαχαίρι τα φύλλα κρούστας και τα έκανα τριγωνάκια και στο καθένα έβαζα λίγο από το μείγμα. Τα φύλλα τα βουτύρωνα με όσο βούτυρο λιωμένο περίσσεψε.

Τα τηγάνησα και τα έβαλα σε μπόλικο χαρτί κουζίνας να ρουφήξουν το λάδι.

Αύριο θα φτιάξω ένα τυρόψωμο από τα Ζαγοροχώρια (άλλο cLopy paste ,I’ m sorry) και μεθαύριο ένα κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος και θα το συνοδεύσω μάλλον με ρύζι, θα δω, δεν ξέρω.

Πάντα αποφασίζω για όλη σχεδόν την εβδομάδα τι θα φτιάξω,(λόγω Ταύρου ωροσκόπου, καθόλου άσχετο)  άλλά σαν δίδυμος μπορεί να αλλάξω γνώμη και για τις 7 μέρες.

Άλλες λίγες συμβουλές και τελειώνω.

Αν τύχει να αγοράσετε μερέντα (εμένα δυστυχώς τυχαίνει… Αλλά τη μια φορά την είχα πάρει για κρέπες, την άλλη την είχα πάρει σε μια κρίση λιγούρας… ) τα γυάλινα βαζάκια της, που είναι σαν ποτηράκια, αν βγάλετε την ετικέτα γίνονται μια χαρά ποτηράκια κρασιού ή και νερού ακόμα. Ο Στέλιος τα χρησιμοποιεί και για νερό ακόμα.

Τα βαζάκια της μερέντας απ’ την άλλη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κρατάμε μπαχαρικά και άλλα τέτοια, πχ ρίγανη, δυόσμος, κλπ.

Αυτά λοιπόν από μένα.

Θα επανέλθω με  νέες μαγειρικές- και όχι μόνο- περιπέτειες.

Προχθές το πρωί, με αφορμή ένα χαριστικό παζάρι, από ένα site που είμαι μέλος, το xariseto, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη. Πήραμε τον προαστιακό από Κατερίνη. Φτάσαμε με ταξί στο σταθμό, και η σκέψη μου ήταν πόσο εύκολα βρίσκεις ταξί εδώ, που η πιάτσα είναι στα 5 λεπτά από το σπίτι μας, και πόσο παιδεύεσαι στην Αθήνα να βρεις ταξί και καταφεύγεις στο ραδιοταξί τελικά, που έρχεται στην πόρτα σου. Η ζωή στην επαρχία είναι πολύ πιο εύκολη ,σε όλους τους τομείς, αλλά όσοι μένουν εδώ, δεν μπορούν να το εκτιμήσουν, γιατί δεν έχουν δει τα χειρότερα, να μένεις δηλαδή στην Αθήνα.. Τα βλέπουν στις ειδήσεις μόνο και τα σχολιάζουν, ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν στην Αθήνα. Δεν έχουν ζήσει να δουν την γλύκα.. Εγώ πάντως νιώθω εδώ σαν να έμενα από πάντα.. Το μόνο μου πρόβλημα ο καιρός, που αν ξεκινήσει η βροχή δεν λέει να σταματήσει, η τρομερή υγρασία που σε κάνει να σηκώνεσαι ορθή γωνία από το κρεβάτι και γενικά ο χειμώνας που έρχεται πιο γρήγορα εδώ… Το μόνο καλό που βρίσκω στην Αθήνα είναι το καλό της κλίμα.

Ως συνήθως έχω ξεφύγει από το θέμα.

Πήραμε λοιπόν το πρωί τον προαστιακό, που κάνει λιγότερο από μια ώρα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι κάποτε θα πήγαινα Θεσ/κη για καφέ και θα γύριζα, δεν θα τον πίστευα..

Φτάσαμε στον σταθμό και απ’ έξω ήταν το λεωφορείο που θέλαμε, να μας πάει στο παζάρι, στην Πολίχνη.

Δεν είχαμε ψιλά για τα εισιτήρια, δεν έφταναν για δυο εισιτήρια.. Βγάζεις και μέσα στο λεωφορείο. Μας έδωσε μια γυναίκα το δικό της, όταν κατέβηκε, αλλά ήταν μισό… Έβγαλα άλλο ένα μισό και έκανα προσευχή να μην μπει κανένας ελεγκτής και εξηγούμε τι έγινε..

Πήγαμε στο παζάρι, φορτωμένοι με 3 τσάντες πράγματα, πετσέτες, μαξιλαροθήκες, κάτι μπλούζες δικές μου που μου είναι μεγάλες, καλλυντικά, μια τσάντα δική μου καλοκαιρινή, τετράδια, στυλό.

Φύγαμε απ’ το παζάρι με μια μεγάλη τσάντα πράγματα, αυτή την τσάντα την βρήκαμε εκεί, δεν είχαμε άλλη μαζί μας… Είχαν εκεί πολλά πράγματα, έπαιρνες ό, τι ήθελες, και συνέχεια έβαζαν καινούρια όταν κάποιος έφερνε κι άλλα πράγματα. Πήραμε κάτι ρούχα, περισσότερο ο Στέλιος, 2 παντελόνια, 2-3 μπλούζες, κάτι γραβάτες. Εγώ πήρα μόνο ένα πουκάμισο και ένα μαντήλι. Πήραμε και κάτι cd και dvd. Πάλι περισσότερο ο Στέλιος. Πήρα και 2 βιβλία και ένα φλιτζανάκι που μου άρεσε, με κάτι σχεδιάκια και καρδούλες.

Καθίσαμε και λίγο έξω, στα παγκάκια, φάγαμε από ένα κομμάτι από μια πίτα που είχα φτιάξει την προηγούμενη μέρα, με τυρί, πατάτα και μπέηκον, κάναμε τη βόλτα μας και βγάλαμε φωτογραφίες μες το χώρο εκεί, και μετά φύγαμε.Το παζάρι, ξέχασα να πω, ήταν στο χώρο ενός παλιού στρατοπέδου.

Στο γυρισμό με το λεωφορείο πάθαμε χειρότερη βλακεία με τα εισιτήρια. Δεν ήξερα ότι το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα, ρίχνω 2 ευρώ και μου έβγαλε ένα εισιτήριο μόνο και τα υπόλοιπα τα έφαγε.

Πάλι καλά δεν μπήκε ελεγκτής.

Κατεβήκαμε στο σταθμό και καθίσαμε και φάγαμε ένα θανατηφόρας νοστιμιάς γλυκό στον Τερκενλή!! Πήρα και τσουρέκι για το σπίτι. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει βέβαια ούτε το κουτί του, ακόμα κι ο Στέλιος που γενικά δεν είναι πολύ γλυκατζής, έκοψε κάτι φέτες  σαν τούβλο! Χαχα! Όχι ότι εγώ πήγα πίσω βέβαια… Δεν πειράζει πότε-  πότε μια αμαρτία!

Μετά πήραμε ένα λεωφορείο και κατεβήκαμε πλατεία Αριστοτέλους. Κάναμε βόλτα, βγάλαμε φωτογραφίες. Τα κλασικά.

Περπατήσαμε μέχρι λευκό πύργο. Τα παίξαμε λίγο.. Κουβαλάγαμε και τις τσάντες.

Βγάλαμε κι εκεί φωτογραφίες- κλασικά- και μετά περάσαμε απέναντι, φάγαμε, ήπιαμε έναν καφέ και όταν τελειώσαμε, έριχνε τον κατακλυσμό του Νώε. Εγώ σαν χαζή- κλασικά- Οκτώβρη μήνα ακόμα φοράω ανοιχτό παπούτσι.. Σε συνδυασμό με το υφασμάτινο παντελόνι και με το γεγονός ότι δεν μπορούσα να τρέξω με το ανοιχτό παπούτσι στα πεζοδρόμια- κανάλια της Βενετίας, είχε σαν αποτέλεσμα να βραχώ πολύ περισσότερο από το Στέλιο που δεν είχε ομπρέλα αλλά φόραγε κλειστό παπούτσι και περπατάει σαφώς πιο γρήγορα από μένα.

Πήραμε ταξί για το σταθμό.

Πήραμε το τρένο και γυρίσαμε πάλι σπίτι.

Ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καθημερινότητα.

Βγάλαμε και ωραίες φωτογραφίες, πήραμε δωρεάν πράγματα, ικανοποιήσαμε την αίσθηση της γεύσης με υπέροχες γεύσεις- γλυκών και φαγητού, φάγαμε υπέροχο γύρο και μπιφτέκια- κάναμε τις βόλτες μας και γεμίσαμε μπαταρίες για την συνέχεια, για να δούμε τι θα κάνουμε με τον επαγγελματικό τομέα, τον μόνο που έχουμε προσωρινά πρόβλημα..

Είμαι όμως αισιόδοξη!