Η νύχτα έχει μόλις αρχίσει.
Ζεστός καφές δίπλα μου, πικρός αυτή τη φορά.
Κι ένα πακέτο μπισκότα. Με σοκολάτα απαραίτητα.

Από το ράδιο ακούγονται οι Bajo Fondo Tango Club.
Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και οι αισθήσεις σε διέγερση.
Υπερένταση, νευρικότητα και αμηχανία.
Ένα τσούξιμο στα μάτια κι ένας λαιμός στεγνός.

Κοιτάζω το ρολόι μπροστά μου.
179 ώρες και 8 λεπτά.
Ανασκουμπώνομαι.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Αντίπαλος ο εαυτός μου και το υποσυνείδητο μπλοκάρισμά μου.

Let the show begin.

Εκεί που νόμιζες ότι έχεις διανύσει κάποια μέτρα,
Εκεί που νόμιζες ότι έχεις ξεπεράσει κάποιες καταστάσεις,
Αρκεί μια και μόνη στιγμή να σε επαναφέρει,
Να σου υπενθυμίσει ότι κάποιες τάσεις θα σε συνοδεύουν πάντα.
Δεν έχει σημασία ποιά είναι αυτή η στιγμή.
Ούτε και μπορείς να την εντοπίσεις.
Έρχεται ύπουλα ένα βράδυ βγαλμένη από το πουθενά.
Κι αυτό που μετράει είναι ότι σου ξυπνάει μνήμες κρυμμένες καλά.
Μπρος πίσω, πίσω μπρος, ξανά και ξανά,
Σε μια ελλειπτική πορεία προς το κενό.
Ίδιες ιστορίες, ίδια λάθη, ίδιες υποσχέσεις,
σε ένα ελαφρά αλλαγμένο σκηνικό.
Τόσος ιδρώτας για μια στημένη ισοπαλία.
Γύρω φωνές, παραινέσεις, παρακλήσεις ,
Κι εγώ απαθής, με τα μάτια πρησμένα,
Βαρέθηκα να μου δίνω ελπίδες.
Κουράστηκα να προσπαθώ, να με αρνούμαι και να με αναιρώ.
Να προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο και να χαμογελώ.
Αποσύρομαι.

Υ.Γ. Είναι κρίμα να αποπροσανατολίζομαι τόσο εύκολα. Κρίμα για μένα.

ΑΣΧΕΤΟ: Είναι απλά απίστευτο να υπάρχουν άνθρωποι, που τέτοιες δύσκολες ώρες (βλέπε πυρκαγιές) τις αντιμετωπίζουν ώς ένα ακόμα πεδίο προσωπικής αντιπαράθεσης, εγωισμού και μαλακίας. Και σε κάνει να ντρέπεσαι το γεγονός ότι αυτοί βρίσκονται στον στενό σου κύκλο.

Ναι το παραδέχομαι... είμαι μάλλον σκράπας στα οικοκυρικά.. (μαγείρεμα, σιδέρωμα και τα τοιαύτα). Αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό οφείλεται στην τεμπελιά.

Όχι κυρίες και κύριοι. Είναι θέμα επιλογής και συνειδητής άρνησης. Εξάλλου από μικρή είχα μεγάλες βλέψεις και μια καλά κρυμμένη μεγαλομανία... η οποία απλά δεν συνάδει με τέτοιες ασχολίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρότυπό μου ήταν ο Καίσαρας, που είχε πρότυπο τον Μέγα Αλέξανδρο, που είχε πρότυπο τον Αχιλλέα κτλ κτλ...

Μόνο που στην πορεία κάτι πήγε στραβά.. κι έτσι αντί να ασκούμαι στην ιππασία και το ξίφος, βρίσκομαι εγκλωβισμένη εν μέσω άπλυτων πιάτων και ασιδέρωτων ρούχων.

Δυστυχώς -για μένα- (κι ευτυχώς για σας) δεν με βλέπω να κατακτώ τον κόσμο... (όχι σύντομα τουλάχιστον) ωστόσο θεωρώ χρέος μου να διατηρήσω το σνομπ υφάκι των ανωτέρω και την -εγώ είμαι κι άλλος κανείς- συμπεριφορά τους. Γι αυτό και αρνούμαι να ασχοληθώ με πεζές καθημερινές λεπτομέρειες... αυτά είναι για τους κοινούς θνητούς...

Υ.Γ.Και για τους κακόπιστους, του λόγου το αληθές αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι συγκάτοικοί μου έχουν αναγνωρίσει το μεγαλείο και τη θεϊκή μου υπόσταση (και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα, μιλάμε για τέτοια λάμψη) και συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο για το ποιός θα μου πρωτομαγειρέψει και θα με περιποιηθεί καλύτερα.

Και φυσικά σαν ενάρετος ηγέτης, γνωρίζοντας πώς να διοικώ τους υπηκόους μου φροντίζω να κρατώ τις απαραίτητες αποστάσεις (ε ναι δεν είμαστε ίσα κι όμοια πώς να το κάνουμε;) και να τους επιβραβεύω τόσο όσο χρειάζεται ώστε και αυτοί να είναι ευχαριστημένοι αλλά να μη τεμπελιάζουν κι εγώ να μπορώ απερίσπαστη να καταστρώνω τα μεγαλοφυή σχέδιά μου... για την κατάκτηση του μικρού γαλατικού χωριού που ακούει στο όνομα "Πτυχιακίξ"...

Σας λέει τίποτα αυτή η φωτογραφία;;; Αν όχι τότε μάλλον αξίζει να το ψάξετε λίγο...

Ο Basil Fawlty -ένας ρόλος στον οποίο ο John Cleese δίνει ρεσιτάλ- είναι ένας μάλλον σνομπ, μίζερος και ελαφρά παρανοϊκός Βρετανός, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Fawlty Towers. Μαζί με τη γυναίκα του Sybil, την καμαριέρα Polly και τον Ισπανό σερβιτόρο Manuel ο οποίος γνωρίζει ελάχιστα την αγγλική γλώσσα, προσπαθεί απεγνωσμένα -και συνήθως αποτυχημένα- να ενταχθεί στην υψηλή κοινωνία αναβαθμίζοντας την ποιότητα των υπηρεσιών του ξενοδοχείου και ελκύοντας έτσι καλύτερη πελατεία...

Η σειρά αν και αποτελείται από δυο κύκλους μόλις 6 επεισοδίων που προβλήθηκαν από το BBC το 1975 και το 1979, άφησε ιστορία και νομίζω αξίζει να την ξαναθυμηθούμε...

Αν λοιπόν σας αρέσει το καλό βρετανικό χιούμορ, όλα τα επεισόδια της σειράς μπορείτε να τα βρείτε εδώ: Fawlty Towers

Καλή ...διαμονή! ;-)

Photo: Autumn_by_Floriandra

Ξυπνάς και πηγαίνεις στο παράθυρο.

Μουντός ουρανός, ήλιος κρυμμένος, παντού αποχρώσεις του γκρι...
Σιγή στα δωμάτια και τους διαδρόμους, στην αυλή κανείς.
Δεν καταλαβαίνεις τί ώρα είναι.

Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
"Τί θα γίνει σήμερα; Θα κάνουμε τίποτα;" αναρωτιέσαι.

Βγαίνεις από το μπάνιο και κάθεσαι στο γραφείο.
Ένα γραφείο που πια δε σε χωράει, γεμάτο χαρτάκια με τηλέφωνα μεσητικών γραφείων, χρωματισμένα άρθρα, post-it με σημειώσεις, φυλλάδια για delivery και παραστάσεις που δεν πρόλαβες να δεις. Στον τοίχο δυο πόστερ και το ημερολόγιο. 19+1 ακόμα. Α ναι.. και το ιαπωνικό αλφάβητο που ποτέ δεν κατάφερες να μάθεις. Συνειδητοποιείς ότι σε αντίθεση με όλους τους άλλους δεν έχεις καμιά φωτογραφία στο ταμπλό σου. Γιατί άραγε;

Συνειρμικά γυρίζεις πίσω στο χρόνο. Σεπτέμβριος 2006. Είχες φέρει μια τουλάχιστον φωτογραφία για να σου κάνει παρέα, αλλά ποτέ δεν την καρφίτσωσες.. βασικά ούτε που ξέρεις που είναι. Αλλά και να 'ξερες, δεν έχει νόημα πια.

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Ο κόμπος όμως στο λαιμό παραμένει. Ανοίγεις το παράθυρο. Κάπως καλύτερα έτσι. Έξω φυσάει ο άνεμος και ακούγεται το θρόισμα των φύλλων. Χτες για πρώτη φορά από το Πάσχα, κοιμήθηκες με πάπλωμα.

Παίρνεις άλλη μια ανάσα. Η μυρωδιά της βροχής είναι διάχυτη. Χαμογελάς. Ταιριάζετε με τη βροχή. Επικοινωνείτε.

Το μάτι σου παίρνει το φλιτζάνι του χτεσινοβραδινού καφέ. Πίνεις μια γουλιά. Πικρός. Ανοίγεις δειλά τον υπολογιστή και βάζεις ραδιόφωνο. Όχι. Θα επιλέξεις εσύ τα τραγούδια σήμερα.

Το τηλέφωνο χτυπάει. Η πίτσα που παράγγειλες. Τρως με το ζόρι ένα κομμάτι. Μηχανικά.

"όχι όχι ξέρω, δε μπορώ με ανθρώπους σαν κι αυτούς, να ταυτιστώ και να μοιράσω τη ζωή μου..."

Δε σε χωράει το δωμάτιο. Βγαίνεις μια βόλτα. Πας στο παρκάκι της γωνίας και ξαπλώνεις στο γρασίδι. Και ξαφνικά πιάνει μια μπόρα. Χαμογελάς.

Λερώθηκες αλλά δε σε νοιάζει και σιγά σιγά παίρνεις το δρόμο της επιστροφής.

"Φθινοπώριασε" σκέφτεσαι. Κι ας επιμένεις να κυκλοφορείς με κοντομάνικα...

Ποιός ζει στη θάλασσα σε ανανά, ο Μπομπ Σφουγγαράκης!
Κίτρινος είναι και είναι μπελάς, ο Μπομπ Σφουγγαράκης!
Πάρε ένα ψάρι και πάμε κοντά, Μπομπ Σφουγγαράκης!
Να δεις ένα σπόγγο μες τα νερά, Μπομπ Σφουγγαράκης!
Μπομπ Σφουγγαράκης! Μπομπ Σφουγγαράκης!
Μπομπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονήηηης!

Δεν θέλω σχόλια!
Πάμε, όλοι μαζί και δυνατά!!!!

(...κάποιος να μου φέρει τα χάπια μου ίσως;....)

Δεν με αναγνωρίζω...

Αισθάνομαι ότι ο χρόνος κυλάει μέσα από τα χέρια μου σαν άμμος κι εγώ αντί να αντιδράσω, μένω γοητευμένη, μαγεμένη σχεδόν, από το χάιδεμά του ανάμεσα στα δάχτυλά μου.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά... αισθάνομαι εγκλωβισμένη.

Με έχει πιάσει άρνηση. Κι ενώ στους τρίτους παρουσιάζομαι ευδιάθετη και χαλαρή, μέσα μου κάτι με τρώει. Σαν μια θάλασσα που στην επιφάνεια είναι γαλήνια, αλλά στα βάθη της τεράστια κήτη παλεύουν μεταξύ τους, ξεσκίζοντας με τα δόντια τους το ένα τη σάρκα του άλλου. Είναι επώδυνη αυτή η μάχη και τραβάει σε μάκρος, αλλά αρνούμαι να επέμβω, παρατείνωντας έτσι την αγωνία και αυτοτιμωρώντας τον εαυτό μου για την απειθαρχία μου. Και με μια μάλλον μαζοχιστική διάθεση, απολαμβάνω σχεδόν αυτή την αίσθηση παραίτησης.

Δε μπορώ πια να είμαι μόνη μου. Δεν αντέχω τη σιωπή μου, ούτε τα όσα μου λέει ο εαυτός μου. Εγώ που πάντα απολάμβανα την παρέα του. Τώρα επιζητώ να έχω άλλη παρέα. Κάθε είδους και με κάθε τρόπο. Κι όταν μένω μόνη μου θέλω να κοιμάμαι, να κοιμάμαι συνέχεια μπας και περάσει η ώρα πιο γρήγορα, μπας και ξεκολλήσουν οι δείκτες όπως λέει κάποιος.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι μέρες κυλούν απελπιστικά γρήγορα... με φέρνουν με ταχύτητα που μοιάζει ιλλιγιώδη στο τέλος.

Δεν το μπορώ το τέλος. Κάθε είδους τέλος. Με σχίζει στα δυο. Ένα κομμάτι που μένει πίσω κι ένα που φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Ναι έτσι αισθάνομαι, σαν κάτι να με σχίζει στα δυο. Από μέσα όμως. Και προσπαθώ με σπασμωδικές κινήσεις να με κρατώ απασχολημένη. Για να μην αισθάνομαι.

Σε λίγο ξημερώνει εδώ. Έχω μια γλυκιά ζάλη από το ποτό, και μια ακόμα πιο γλυκιά μέθη από τα τραγούδια και τα blogs... Δεν θέλω να πάω για ύπνο. Γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω και να έχει φύγει αυτό το μούδιασμα που μοιάζει να έχει βάλει τον εαυτό μου σε καταστολή.

Προθεσμία: 7 Σεπτέμβρη 2007, 12.00

Παράμετροι αποστολής:

Αποστολή 2: Εύρεση κατοικίας

Πρόθεσμία: 7 Σεπτέμβρη 2007

Παράμετροι αποστολής:

Αποστολή 3: Μετακόμιση

Προθεσμία: 8 Σεπτεμβρίου, 10:00

Παράμετροι αποστολής:

Αποστολή 4: Εύρεση δουλειάς

Προθεσμία: to be announced (οπως λένε κι εδώ)

Παράμετροι αποστολής:

Επειδή το ενοίκιο προβλέπεται πιο ακριβό από ότι το υπολόγιζες, πρέπει να βρεις ΑΜΕΣΑ δουλειά και να ξεχάσεις το αραλίκι και τα έξοδα επιβράβευσης που ονειρευόσουνα μετά από της 3 προαναφερθέντες αποστολές. Περισσότερες λεπτομέρειες θα λάβεις αφού περάσεις τα γραφεία ευρέσεως εργασίας της περιφέρειάς σου.

Το παρόν σημείωμα θα αυτοκαταστραφεί εντός 10 δευτερολέπτων.

------------------------

"Elementary my dear", ένιωσε να της ψιθυρίζει στο αυτί ο Σέρλοκ Χολμς... ενώ στο μυαλό της άρχισε ήδη να ηχεί το τραγούδι των τίτλων του Αστυνόμου Σαΐνη...

Πλησίασε το παράθυρο και άρχισε να χαζεύει την βροχή, ενώ επεξεργαζόταν τα διάφορα πιθανά σενάρια. Ύστερα από αρκετή ώρα, έβγαλε έναν απροσδιόριστο αναστεναγμό, τράβηξε τις κουρτίνες και έβαλε στο βίντεο μια ταινία με τον Επιθεωρητή Κλουζώ για να χαλαρώσει από την υπερπροσπάθεια...

(συνεχίζεται...)

Δεν ήξερα πού να το γράψω στο forum, γι αυτό και καταφεύγω εδώ..

Έχω πρόβλημα με τον υπολογιστή... είναι ένας laptop της ΗΡ, 1.60 GHz και με μνήμη RAM 480 MB. Το θέμα είναι ότι τρεις μέρες τώρα, όποτε πάω να τον ανοίξω απλά αρνείται... Ανάβει το λαμπάκι, αλλά δεν ακούγεται κανένας ήχος και η οθόνη μένει μαύρη. Για να τον κάνω να λειτουργήσει πρέπει να τον αποσυνδέσω από την πρίζα, να βγάλω την μπαταρία και να τον ξανανοίξω. Μέχρι στιγμής αυτό πιάνει. Όμως επειδή δεν είναι φυσιολογικό, ανησυχώ πολύ.. Δεν ξέρω τί μπορεί να φταίει...

Παιδιά, είμαι σε κατάσταση ψιλοπανικού... τον έχω όλη μέρα ανοιχτό είναι η αλήθεια και όσο να'ναι τα έχει τα χρονάκια του, αλλά τον χρειάζομαι για την πτυχιακή μου. Κάθε μέρα το πρωί που τον ανοίγω, τρέμω μήπως και δεν λειτουργήσει αυτή τη φορά. Έχω έναν εξωτερικό σκληρό κι έχω μεταφέρει εκεί τα βασικότερα αρχεία μου, αλλά δεν θέλω να φανταστώ τί θα γίνει αν τελικά κρασάρει. και πρέπει είτε να τον πάω για service - απλά δεν προλαβαίνω από θέμα προθεσμίας- είτε να πάρω άλλο...

Όποιος έχει καμιά ιδέα για το τί μπορεί να φταίει, ας μου στείλει ένα PM ή ας γράψει από κάτω...

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων...

Ο κ. Χασάν είναι ο Τουρκοκύπριος που έχει το κοντινότερο σουβλατζίδικο στην εστία μας. Ένα μικρό μαγαζάκι, χωμένο σε ένα στενάκι, μόλις 15 λεπτά από εδώ. Το ανακάλυψα λίαν προσφάτως, όταν πήγαμε εκεί μαζί με τρεις φίλους, οι τελευταίοι Έλληνες της εστίας...

Ο κ. Χασάν λοιπόν είναι ένας συμπαθέστατος γεράκος. Λεπτός, σχετικά κοντούλης, με μια ελαφριά καμπούρα και χωρίς μαλλιά. Ντυμένος με την άσπρη του ποδιά, μας υποδέχεται με ένα ζεστό χαμόγελο. Είμαστε οι μόνοι του πελάτες απόψε.. ίσως γιατί αργήσαμε να πάμε και κοντεύει να κλείσει. Καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι κι έρχεται να μας πάρει παραγγελία.. Τα αγγλικά του είναι σπαστά. 3 γύρους μερίδες παρακαλώ..

Τρώμε και συζητάμε. Ο Κωνσταντίνος κι η Γιάννα θα επιστρέψουν σύντομα σε Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα. Ο κ. Χασάν μας πλησιάζει διακριτικά. Ξέρει ότι είμαστε Έλληνες και έχει ένα δώρο για μας. Ένα πακετάκι με δίσκους των 45 στροφών... Του τους χάρισε ένας φίλος, αλλά δεν έχει πικ απ να τους παίξει... Χαζεύουμε τα δισκάκια που έχουν παλιά ξένα και ελληνικά κομμάτια.. Χατζιδάκης, Κουγιουμτζής, Καραμπεσίνης, Κολοκοτρώνης, Κατσαρός, Καλδάρας, Καζαντζίδης, Λιδια, Καλαϊτζής, Διονυσίου, Περπινιάδης, Μπιθικώτσης, Μενιδιάτης, Πόλυ Πάνου, Χρηστάκης... Τα πιο πολλά είναι σε μάλλον άσχημη κατάσταση. Κάποια κομμάτια μου είναι γνωστά, κάποια όχι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινούμε... Τα παιδιά γελάνε. Και μου λένε ότι μπορώ να τα κρατήσω όλα. Ανάμεσά στα ξένα βρίσκω και ένα παλιό τραγούδι που αγάπησα εδώ στo Λονδίνο φέτος το χειμώνα...

Ο κ. Χασάν έχει κάτσει σε μια γωνίτσα. Ποιός ξέρει πού να ταξιδεύει ο νους του. Τότε παρατηρώ ότι κάτω από την ποδιά, φοράει γραβάτα. Όπως οι παλιοί... Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είμαι στην Αγγλία. Το μαγαζάκι και η ατμόσφαιρα που επικρατεί μου θυμίζει κάτι από τα Σαββατοκύριακα που κατεβαίναμε να δούμε τη γιαγιά και τον παππού μου στη Νίκαια.

Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Ο παππούς μου δε ζει πια κι η συκιά έχει μαραθεί. Κι η γιαγιά μου βρίσκεται μόνη σε ένα γηροκομείο...

-------------

Η ώρα έχει περάσει.. σηκωνόμαστε να πληρώσουμε και να φύγουμε. Τα ποτά κερασμένα μας λέει... Κι εγώ με το ζόρι συγκρατώ τα δάκρυά μου.

Πραγματικά δεν ξέρω τί έχει γίνει..

Είναι το καλοκαίρι; Είναι η συσσωρευμένη κούραση και η πίεση όλης της χρονιάς που βγαίνει τώρα, στην τελική ευθεία; Είναι ότι ακόμα κι οι λίγοι που είμαστε Λονδίνο, παραμένουμε ακόμα υπό την επίδραση της μαμάς πατρίδας (ο καθένας της δικής του); Καλά για αυτούς που είναι ακόμα στις χώρες τους, δεν το συζητώ.. είναι πολύ πιο δύσκολο να αντισταθούν στις Σειρήνες...

Αλλά κάτι γίνεται.. Δεν μπορεί ΟΛΟΙ να είμαστε στα ίδια χάλια. Ακόμα και ο Christian -Γερμανός, απίστευτα μεθοδικός κι οργανωμένος στα θέματα μελέτης- δεν έχει γράψει ούτε λέξη...

Και για ένα περίεργο λόγο, ενώ το ημερολόγιο δείχνει ότι μας μένουν μόλις 25 μέρες και όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να (αντί)δράσουμε άμεσα, παραμένουμε ατάραχοι και άπραγοι... Μακάριοι ο καθένας στον κόσμο του...

Από τις μεταξύ μας συζητήσεις, διακρίνω μια αναισθησία ανάμεικτη με αδιαφορία, που ενίοτε αγγίζει τα όρια της παραίτησης..

Δεν ξέρω.. το νιώθω κι εγώ αυτό το ανάμεικτο "κάτι", είναι σαν να βρισκόμαστε σε λήθαργο, σαν να είμαστε απόντες από τις μέρες που περνούν... Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη, κι αυτό κάπως με ηρεμεί. Πάντως σήμερα έκανα δειλά την αρχή.. Αφού πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας φωτογραφίες κι αναπολώντας, εκτύπωσα 13 άρθρα και μόλις διάβασα το πρώτο...

Υ.Γ. Χαζεύοντας στο myspace ανακάλυψα ότι ο καταπληκτικός μου supervisor, έχει δική του σελιδούλα! Το ήξερα ότι είχα αστέρι supervisor.... αλλά αυτό δεν το φανταζόμουνα!

Αν και όταν ξύπνησα είχαμε μια γοητευτικότατη συννεφιά, μέχρι να τελειώσω την εκπομπούλα μου, ο καιρός είχε φτιάξει τόσο πολύ που δε μου έκανε καρδιά να μείνω μέσα... Κι από το να τριγυρίζω σε 4 τοίχους σαν αγρίμι στο κλουβί, δεδομένου ότι είναι και Σάββατο (απλά η δικαιολογία γιατί ρεαλιστικά αν το δούμε και τις άλλες μέρες σα Σάββατα τις αντιμετωπίζω), είπα να πάω μια βόλτα, να δω λίγο κόσμο και να πάρω και λίγο αέρα..

Έτσι έβαλα τα καλοκαιρινά μου, πήρα το καπέλο μου και κατευθύνθηκα προς Covent Garden.. Τελικά είχα ξεχάσει πόσο όμορφη και πολύχρωμη είναι αυτή η γωνιά! Κόσμος πολύς, στα καφέ και στους δρόμους, χαμόγελα και φωνές, τουρίστες αλλά και Άγγλοι να πηγαινονέρχονται. Και το καλύτερο; Μουσική και μουσικοί σε κάθε γωνιά!! Κι όχι μόνο, και ταχυδακτυλουργοί και γενικότερα διάφοροι καλλιτέχνες! Έστεκα σα μικρό παιδί κι έκοβα βόλτες, δεν ήθελα να κάτσω κάπου, αλλά να ρουφήξω όλη αυτή την γιορτινή ατμόσφαιρα!

Από τον κανόνα του Pachelbel σε ακκουστικές μπαλλάντες, με ενδιάμεσο σταθμό παραδοσιακά τραγούδια και οπερέτες, ό,τι ήθελες μπορούσες να το ακούσεις αρκεί να έκανες τον κύκλο της πλατείας! Δίπλα στο Καρουσέλ με τα παιδιά, κι ανάμεσα στο παζάρι! Κι ένας καιρός ονειρεμένος! Λιακάδα καλοκαιρινή, με λίγα λευκά συννεφάκια να σπάνε το λαμπερό γαλάζιο του ουρανού...

Όλη η μελαγχολία των προηγούμενων ημερών εξαφανίστηκε στο λεπτό, και στη θέση της εγκαταστάθηκε μια ήπια αισιοδοξία, ότι τελικά όλα θα βρούνε το δρόμο τους...

...κι άλλοι μένουν στο δωμάτιό τους και προσποιούνται ότι διαβάζουν....

Δεν πειράζει... χάρηκα που σας άκουσα έστω κι αν ...παίζετε με τον πόνο μου!

Για την ώρα κερνάω έναν internetiko γύρο! Στην υγειά μας!!! ;-)

Photo: Oh__irony__by_Winternite

Και μιας και μιλάμε για φυγές και ειρωνείες,
να μια φωτογραφία που εμένα τουλάχιστον με έκανε να γελάσω.. ;-)

Πάω τώρα να πάρω ένα καφέ από το μαγαζάκι στο παραπάνω δρόμο -διότι ούτε έναν καφέ δε μπορώ να πετύχω- μπας και καταφέρω στην επιστροφή να συγκεντρωθώ λίγο. Άντε γιατί έχω να δω και τον Γρηγόρη αύριο, να βρω τίποτα να του πω, μη νομίσει ο άνθρωπος ότι ενάμιση μήνα τώρα καθόμουνα (όχι καλέ, μας πώς σας πέρασε αυτό από το νου..).

Είναι αστείο πώς φέρνει ο καιρός τα πράγματα...

Πριν ένα χρόνο το ενδεχόμενο να μην επιστρέψω ήταν ανύπαρκτο. Οι δεσμοί μου με την Αθήνα ήταν στέρεοι και δυνατοί. Είχα τους φίλους μου, τις συνήθειές μου κι ένα ιδιαίτερο πρόσωπο να με περιμένει, έστω κι αν ποτέ δεν το πιστεψα.

Μετά επήλθε μια κρίση. Πολλαπλή. Σαν γκρέμισμα γεφυρών. Και μια συνειδητοποίηση πάνω στα όσα θέλω, σε αυτά που μπορώ να έχω, σε αυτά μπορώ να κυνηγήσω και όλα όσα θα πρέπει να θυσιάσω.

Και πάνω που έχω βάλει τον εαυτό μου σε ένα μονοπάτι (φυγής), ίσως λίγο δύσβατο στην αρχή αλλά με την ελπίδα ότι θα μου προσφέρει ένα είδος εσωτερικής ικανοποίησης, επέστρεψα για να βάλω μια τάξη προτού αναχωρήσω και πάλι.

Αλλά όσο και να έχεις οργανώσει τον εαυτό σου, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις και κυρίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.

Έτσι εκεί που το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω ιστορίες και να τακτοποιήσω τις υπόλοιπες, ανακάλυψα νέες ιστοριούλες που ξεπηδούσαν από εδώ κι από εκεί... Και η αλήθεια είναι ότι με συνεπήραν.. με αποτέλεσμα τώρα που είμαι πάλι εδώ να με βάζουν σε διλλήματα.

Τώρα που έχω αποφασίσει να μείνω έξω, οι δεσμοί μου με την Αθήνα δυναμώνουν και πάλι. Και σαν να μην έφτανε αυτό νέες ελπιδοφόρες σχέσεις μοιάζουν να θέλουν να αναπτυχθούν.. Και δυσκολεύομαι να τις καταδικάσω πρωτού καν πραγματωθούν. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ήμουν κάτω. Αλλά δεν είμαι. Και δεν θα είμαι για ένα χ διάστημα.. Κι όσο κι αν προσποιούμε ότι δεν το βλέπω, το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου και με απασχολεί.

Αργώ να πάρω μια απόφαση. Πάρα πολύ. Και άπαξ και την ανακοινώσω αισθάνομαι ότι με δεσμεύει και πως αν την αλλάξω τότε αποτυγχάνω. Ας αφήσω που ακριβώς επειδή η διαδικασία όταν αφορά σημαντικά θέματα με εξαντλεί ψυχοσυναισθηματικά, δεν έχω τις αντοχές για να την αναθεωρήσω. Έτσι θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ μέσα στα πλαίσια που έχω θέσει στον εαυτό μου. Όπως όλοι μας άλλωστε.

Υ.Γ. Λένε "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες". Το έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι αυτό που λέει δεν στέκει και μάλλον η χρησιμότητα της φράσης είναι απλά παρηγορητική. Γιατί τελικά για κάθε επιλογή που πραγματώνεται πάντα υπάρχει μια άλλη (ή και περισσότερες) που μένει απραγματοποίητη. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν έκανες και θα το μετανιώνεις, μιας και αυτό το κάτι που επιλέγεις τελικά να κάνεις, εξ ορισμού αποκλείει όλα τα άλλα "κάτι" που θα μπορούσες να κάνεις στη θέση του. Έτσι συν πλην, μηδέν.

Από μικρή είχα τάσεις φυγής. Νομίζω όμως ότι ήταν στα χρόνια της εφηβείας που ήρθαν στο προσκήνιο και έγιναν ουσιαστικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Ή ορθότερα τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία και το ρόλο τους στην ψυχοσύνθεσή μου.

Όμως πώς ορίζεται η "φυγή";

Μια ματιά στο λεξικό δίνει τις εξής ερμηνείες: εσπευσμένη αποχώριση από κάπου, μη επιτρεπόμενη εγκατάληψη ενός τόπου, απομάκρυνση από κάποιο μέρος στα κρυφά, άτακτη υποχώρηση στο πεδίο της μάχης, κτλ.

Εσπευσμένη, ανεπίτρεπτη, κρυφή, άτακτη.

Ίσως οι πρώτες απόπειρες φυγής μου -άγαρμπες προσπάθειες απεγκλωβισμού- να είχαν έντονα αυτά τα στοιχεία.. κι ίσως ως ένα βαθμό -ανάλογα και με την περίπτωση- να εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά με την πάροδο του χρόνου και καθώς βρίσκομαι ακόμα σε εξέλιξη ως άνθρωπος, μπορώ να πω πώς η διαδικασία τους εντός μου έχει ραφιναριστεί σε τέτοιο βαθμό που να μπορώ να "καυχιέμαι" πως έχω ανάγει την φυγή σε τέχνη. Με συνέπεια η έννοιά της να μη χωράει σε τέτοιους στενούς "ορισμούς".

Φυγή λοιπόν. Από τί; Και από ποιούς; Για ποιό λόγο; Και με ποιά μέσα; Αυτές τις απλές ερωτήσεις προσπαθώ να απαντήσω. Κι ακόμα κι αν δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω απαντήσεις που να με καλύπτουν, έχω προχωρήσει αρκετά.

Γνωρίζω πλέον πως η φυγή μου έχει πάντα δυο όψεις. Σαν το νόμισμα. Μπορεί συνήθως να φαίνεται πως γίνεται για να προστατέψει εμένα, ωστόσο πιο συχνά από όσο μπορείς να φανταστείς γίνεται για να προστατεύσει τους άλλους από εμένα.

Γνωρίζω επίσης πως οι τάσεις φυγής μου έρχονται και φεύγουν, σαν την παλίροια. Μπορεί να μην έχουν τη δική της ακρίβεια, αλλά η επιστροφή τους είναι πάντα δεδομένη. Κι ακόμα κι αν δε μπορώ να τις υπολογίσω επακριβώς, τουλάχιστον έμαθα να ξεχωρίζω τα σημαδιά της αλλαγής του καιρού και μπορώ ως επι το πλείστον να προετοιμάζω και να προετοιμάζομαι καταλλήλως. Γιατί όπως και η παλίρροια, οι τάσεις αυτές κρύβουν μια δυναμική που μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.

Γνωρίζω ακόμα πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την μοναξιά μου, την τάση μου για ονειροπόληση, την αφηρημάδα μου, την εμμονή μου να περιφρουρώ τον πυρήνα μου, να βάζω όρια και να κρατάω αποστάσεις ασφαλείας.

Αυτό που δεν έχω ξεκαθαρίσει είναι αν οι τάσεις αυτές προκύπτουν ασυνείδητα σαν μια ανεξέλεγκτη εσωτερική ορμή που ικανοποιεί συγκεκριμένες ανάγκες, ή αν πρόκειται για συνειδητή -έστω κι αν συμβαίνει σχεδόν αντανακλαστικά- επιλογή, οπότε κατά συνέπεια μπορεί να χαλιναγωγηθεί..

Και τί να τις ενεργοποιεί; Ο φόβος ότι ο άλλος έχει πλησιάσει επικίνδυνα και αρχίζω να γίνομαι ευάλωτη; Η ανασφάλειά μου; Μήπως η συνειδητοποίηση ότι τα θέλω και οι απαιτήσεις μου είναι ασυμβίβαστες όχι μόνο με αυτά των άλλων, αλλά και μεταξύ τους; Είναι η φυγή ένδειξη αδυναμίας να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις; Ή απλά έρχεται σαν επακόλουθο της κούρασης από την επανάληψη και τη ρουτίνα;

Όπως και να το δω, ένα είναι σίγουρο. Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν που μένει μόνος και αυτόν που φεύγει μόνος, η φυγή έχοντας το στοιχείο της κίνησης μοιάζει λυτρωτική. Εξάλλου στα μάτια μου η παραμονή συνδέεται με την στασιμότητα, ενώ η φυγή είναι ένα είδος τέλους και άρα προϋποθεση της επόμενης αρχής...

Έκατσα το απόγευμα να γράψω ένα κείμενο για τις τάσεις φυγής που με διακατέχουν. Αλλά ο υπολογιστής είχε άλλη άποψη κι έτσι δεν τα κατάφερα να το ολοκληρώσω. Tώρα είναι πολύ αργά για να κάτσω να το ξαναγράψω αλλά σίγουρα θα επανέλθω στο θέμα για να το βγάλω από μέσα μου. Για την ώρα θέλω άλλα να πω.

Γύρισα από το δωμάτιο της Γιάννας. Το άδειο πλέον δωμάτιο της Γιάννας.

Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς. Όλων των ειδών.

Δεύτερο βράδυ στην εστία κι η ατμόσφαιρα όσο πάει και βαραίνει. Η άλλοτε γεμάτη κόσμο, γέλια και φωνές αυλή μας είναι άδεια και σιωπηλή. Από τους εφτά συγκατοίκους μου, έχουμε μείνει εγώ κι άλλοι δυο. Εκ των οποίων ο ένας θα φύγει την Παρασκευή. Από τις τέσσερις κοπέλες, εγώ κι η Εύη πλέον. Τα παλιά γνώριμα πρόσωπα, τα παιδιά του διπλανού κτιρίου και του αποπάνω ορόφου έχουν γυρίσει στις πατρίδες τους.

Η εικόνα της εστίας είναι πλέον θλιβερή και καταθλιπτική.

Το να φεύγεις από το σπίτι σου και να αποχωρίζεσαι φίλους και άτομα με τα οποία έχεις μοιραστεί καταστάσεις και συναισθήματα μπορεί να σε φθείρει ψυχολογικά. Τις τρεις βδομάδες που ήμουν κάτω, ουσιαστικά αποχαιρετούσα κόσμο. Όχι δεν πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είμαι και δίπλα. Και γνωρίζω ότι οι σχέσεις για να κρατηθούν θέλουν προσπάθεια, κι ότι η καθημερινότητα και η ρουτίνα -και η δική μου και η δική τους- μπορεί να γκρεμίσουν τις γέφυρες επικοινωνίας που τόσο καιρό μας πήρε να φτιάξουμε. Ήδη με αρκετούς έχει γίνει. Κι έχω κατά νου και κάποιους με τους οποίους θα γίνει σύντομα.

Ωστόσο το συναίσθημα αυτό του αποχωρισμού και της μοναξιάς γίνεται πιο έντονο όταν φτάνεις στο χώρο που για 10 μήνες ήταν -και είναι- το σπίτι σου, κι αντί για τα πρόσωπα που άφησες όταν έφυγες, βρίσκεις ένα άδειο και παγωμένο κτίριο. Κι όταν μαθαίνεις ότι και τα λιγοστά άτομα που απέμειναν θα φύγουν μέσα στη βδομάδα. Μπορεί να μην είμαστε κολλητοί, μπορεί να μην είμαστε φίλοι, μπορεί απλά να λέμε ένα γεια στο διάδρομο ή ούτε καν αυτό. Όμως πρόκειται για οικεία πρόσωπα που χρωμάτιζαν την παραμονή μου σε αυτό το χώρο, κι απουσία τους την κάνει πιο ασπρόμαυρη.

Λίγο η περίοδος αυτή των αποχαιρετισμών που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει από τα μέσα Ιουνίου και συνεχίζεται σε παραλαγές μέχρι σήμερα- οι συμφοιτητές και οι συγκάτοικοι που επιστρέφουν στις πατρίδες τους, η σύντομη επανένωση με τους φίλους στην Ελλάδα, η αναχώρηση της οικογένειας προχτές- και λίγο οι στοχασμοί μου γύρω από το ρόλο της φυγής στην ψυχοσύνθεση μου, προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις εντός μου.

Κι άρχισα να σκέφτομαι και πάλι γιατί να πρέπει να κρατάω τον κόσμο σε απόσταση. Γιατί να μη μπορώ να δεθώ εύκολα, ή κι όταν αυτό συμβεί να επιδιώκω να μην το δείχνω. Έβλεπα τη Γιάννα με την Εύη απόψε αγκαλιά να κλαίνε. Κι εγώ ήμουν σα ναρκωμένη. Δεν αισθανόμουν τίποτα.

Τώρα όμως δάκρυα κυλούν. Αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν λυπάμαι επειδή νιώθω την απώλεια, ή επειδή αδυνατώ να τη νιώσω.

Τί να πει κανείς για τη Σκωτία;

Για τη φύση με τα Highlands, τις λίμνες και τις πεδιάδες, για τους ανθρώπους, το χιούμορ, τη ζεστασιά και την φιλοξενία τους, για τα διάφορα κάστρα, την πανέμορφη πρωτεύουσα και τα γραφικά χωριουδάκια της, για την ιστορία της, τη μουσική και τα έθιμά της.. Και φυσικά και για την στολή με το κιλτ και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ, η οποία τελικά έχει πάνω μου μια πολύ περίεργη και άκρως ενδιαφέρουσα επίδραση...

Δεν έχω λόγια και χρόνο να μπω σε λεπτομέρειες, απλά δηλώνω καταγοητευμένη κι αρνούμαι να επανέλθω στην ζοφερή (βλέπε πτυχιακή) πραγματικότητα... ;-)