Το παρακάτω... πόνημα το έγραψα τον Ιανουάριο του 2021.

Ο "πρωταγωνιστής" των στίχων βιώνει μία σχέση που επί της ουσίας έχει ήδη σβήσει. Γνωρίζει ότι η σύντροφός του υποκρίνεται ως προς τα συναισθήματά της αλλά αυτός για τους δικούς του λόγους συμβιβάζεται, μόνο που συνειδητοποιεί ότι έτσι χάνει τον εαυτό του...

ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΖΗΤΩ...

Μοιάζουν τα φιλιά σου με εγκλήματα

ιδιαζόντως ειδεχθή

σκάνε μέσα μου πυροτεχνήματα

και μου καίνε την ψυχή

Μοιάζουν τα φιλιά σου με συνθήματα

από φωνές μες στη σιωπή

παράσταση χωρίς χειροκροτήματα

με μια θλιμμένη μουσική

Κι εγώ ακόμα αναζητώ

που κρύβεται η αλήθεια

και μέσα μου θα συγχωρώ

τους μύθους σου από συνήθεια

Βλέπω στο βλέμμα σου ψυχρότητα

σαν παγωμένο ωκεανό

και μοιάζει η αγάπη μου μ' οντότητα

που απειλείται μ' αφανισμό

Σου φέρομαι ακόμα με αβρότητα

κι ας αιωρούμαι στο κενό

Ψάχνω τη δική μου την ταυτότητα

μα αυτός δεν είμαι εγώ...