2009 ευχές σε όλους για ό,τι θέλει ο καθένας περισσότερο στη ζωή του.Διαφορετικοί άνθρωποι είμαστε,διαφορετικά και τα θέλω μας.Έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που θέτει κάποιος στη ζωή του.Για άλλον είναι η οικογένεια,για άλλον η δουλειά,για άλλον ο έρωτας,για άλλον...Οτιδήποτε.Δεν θα σας πω για μένα τι είναι.Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα νομίζω πως ξέρουν.Ζήτησα κι εγώ το δωράκι μου από το χαμογελαστό κυριούλη με τα άσπρα μούσια αλλά μάλλον έπαθε ...ατύχημα σαν την φωτογραφία και έχει αργήσει...Δεν πειράζει!Υπομονή έχω ανεξάντλητη.

Προς το παρόν έκανα σήμερα το δικό μου shopping therapy,πήρα καινούρια παππούτσια,πιτζαμούλες για να έχω και στο νοσοκομείο όταν πάω,πήρα δωράκι για τον μπέμπη της φίλης μου.Το βράδυ θα το περάσουμε σε φιλικό σπίτι.Ξέρω από τώρα ότι θα γελάσουμε.Θα παίξουμε και 31 και ως συνήθως ο Φώτης,ο οικοδεσπότης,θα μας σκίσει!Κάθε φορά έτσι.Πριν 2 χρόνια ήμασταν εκεί,ακόμα δεν είχε γεννηθεί ο μικρούλης τους,έχουν ένα γιό ανεμοστρόβιλο,δεν κάθεται λεπτό,ζωή να έχει!

Παίζουμε με 1,2 ευρώ,50λεπτα.Σημαντικά ποσά.χαχα!Μπορεί να παίξουμε και trivial pursuit.Χαίρομαι όταν πηγαίνουμε για αυτό το λόγο.Βρήκα έτερο δίδυμο να επικοινωνώ,κόβουμε-ράβουμε τα αστεία,το τριο της συμφοράς-εγώ-father-Φώτης-ταιριάζουν τα μουσικά γούστα μας και ακούμε ωραία μουσική όταν πάμε, και έχει και επιτραπέζια!Η καλύτερη μου.Σπίτι και να πάρω επιτραπέζιο με ποιον να παίζω;

Αυτά από μένα.

Και θυμηθείτε:

Ο Αγιος Βασίλης θα φέρει το δωράκι του σε όλους.Μπορεί να άργησε λίγο αλλά ίσως είχε κανένα ...απρόοπτο ατύχημα,σαν την φωτογραφία.Ποτέ δεν ξέρεις!χαχα!Θα έρθει.Υπομονή.Το λέω και για μένα αυτό.Θα μου φέρει το δωράκι,είμαι αισιόδοξη!Κάθε χρόνο περιμένω δωράκι αλλά με ξεχνάει πάντα.Φέτος θα με θυμηθεί γιατί ταλαιπωρήθηκα πολύ.Και δεν θα είναι ...ένα ελαφάκι,για την Αυγούλα!

Άσχετο αλλά αυτή η διαφήμιση με τον Αγιο Βασίλη και τα ελαφάκια ρίχνω πολύ γέλιο!!Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη!χαχαχα!

Καλή χρονιά σε όλους!!!

Πριν αλλάξει ο χρόνος ήρθαν δυο μωράκια!!Δυο αγοράκια!!

Το πρωί,9 η ώρα,ο γιός της φίλης μου της Μίνας,που δεν τον περιμέναμε ακόμα,πριν από τις 10 Ιανουαρίου.

Το μεσημέρι,περίπου μισή ώρα πριν,ο ανηψιός μου,ο γιός της Ελένης,της πρώτης ξαδέλφης μου!!Ο πρώτος ανηψιός που έχω από ξαδέλφια μου.Η αδελφή της,η Ντίνα έχει μια κόρη 7 μηνών,κι ο ξάδελφός μου ο Γιάννης,μια κόρη 4 χρονών,κι η ξαδέλφη μου στο Λαύριο,έχει μια κόρη 14 μηνών.Ανηψούλης όμως ένας!!!Μικρούλης και μελαχρινούλης,η μάνα μου τον είδε!!

Αύριο θα ξεκινήσω απ'το μεσημέρι να πάω σε δύο μαιευτήρια.Σήμερα δεν θέλω να πάω,όσο να 'ναι οι κοπέλες ταλαιπωρημένες θα είναι.Η ξαδέλφη μου ειδικά.

Γερά να είναι και τυχερά στη ζωή τους.Αυτό έχει σημασία.Να μεγαλώσουν και να μην κάνουν τα δικά μας λάθη.Να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο γιατί αυτός που τους παραδίδουμε...Για τα μπάζα είναι αλλά τέλος πάντων.Υπάρχει ελπίδα αν εμείς την βλέπουμε.Όλα μες το μυαλό είναι.

Εννοείται ότι τη μουσική καλλιέργεια του ανηψιού μου όταν μεγαλώσει,θα την αναλάβω εγώ!!Θα του μάθω και κιθάρα.Καλά να είμαι μέχρι τότε.Μάλλον μακριά κοιτάζω και δεν το συνηθίζω,πάντα κοιτάζω το τώρα.Μέχρι να μεγαλώσει ο μικρούλης έχουμε μέλλον.Θα είμαι για χαμομηλάκια!!χαχαχα!Πλάκα κάνω!!

Να τους ζήσουν τα μωράκια!!

(στη φωτογραφία μουσικό τσαντάκι που λέει τραγουδάκι όταν το κουρδίζεις,ένα από τα δύο δώρα που έχω για τους μπέμπηδες)

Το βιντεάκι που παίζει από πάνω:

1.Εκατόφυλλα στον Άδη
και μαχαίρι ακονισμένο
μ' έχεις βάλει στο σημάδι
κι όλο κλαις που δεν πεθαίνω

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις

Σε όσους πολέμους
κι αν με πας θα σε νικήσω,
αγάπησέ με
αν τόσο θες να ξεψυχήσω

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις

Σε όσους πολέμους
κι αν με πας θα σε νικήσω,
αγάπησέ με
αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

2.Σημασία δεν μου δίνεις
και τρελαίνεσαι
παριστάνεις ότι πίνεις
αλλά φαίνεσαι.
Κι όταν βλέπω εγώ το στυλ
αυτό τ' αδιάφορο
βρε, καλώς το, λέω
το πάθος το παράφορο.

Εσύ για μένα θα πάθεις έρωτα
κι εγώ για σένα θα κινδυνέψω.
Με τα βρεμένα και τ' ασιδέρωτα
της αλητείας θα βγαίνουμε έξω.

Σημασία δε μου δίνεις
κι απευθύνεσαι
συνεχώς στον διπλανό μου
στόχος γίνεσαι.
Κι όταν βλέπω εγώ παιδί μου
αυτή την κίνηση
βρε, καλώς τη, λέω
τη νέα τη συγκίνηση.(Χ.ΑΛΕΞΙΟΥ)

3.Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς :

(https://www.youtube.com/watch?v=0-UiluB4cZo)

4.Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου
Τα λόγια κι οι προβλέψεις μου
Πήγαν κι απόψε στράφι
Και τούτη η νύχτα η θολή
Μοιάζει μποτίλια αδειανή
Που ξέμεινε στο ράφι

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι

Με αυταπάτες παιδικές
Χάνονται οι μέρες μου αργές
Κι όλα τα αρνιέμαι
Τσιγάρα και φτηνό αλκοόλ
Κι ο θρύλος να μη βάζει γκολ
Κι αποξεχνιέμαι

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι

Κι αν ίσκιους πάλι κυνηγώ
Είναι που μ' έμαθες να ζω
Βαθιά μες στο σκοτάδι
Και κάθε ώρα που περνά
Παραμυθιάζομαι ξανά
Πως θα 'ρθεις κάποιο βράδυ

Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι(Μ.ΣΤΟΚΑΣ)

5.Ακούω γέλια να ανεβαίνουν τα σκαλιά
πάλι οι φίλοι μου χαράματα γυρνάνε
έχουν τις μπύρες τους ακόμα αγκαλιά
έξω απ' την πόρτα μου περνούν και τραγουδάνε
Κι εγώ το γέλιο το δικό σου περιμένω
μ\' ένα ποτήρι απ' την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απ' όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.

Γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους
κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω
Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω
Γιατί θα τους ζηλεύω
και το δικό σου χάδι θα γυρεύω
Κορμί στους πέντε ανέμους
τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους

Δεν έχω άλλα παραμύθια να σκεφτώ
τους είπα τάχα πως ταξίδι έχεις πάει
κι ενώ στη ζάλη τους ποθώ να τυλιχτώ
αφήνω τον εγωισμό να με μεθάει
Γιατί το βήμα το δικό σου περιμένω
μ' ένα ποτήρι απ' την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απ' όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.

( https://www.youtube.com/watch?v=LufFApLic8w)

6.Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

( https://www.youtube.com/watch?v=-LubkUoj6tQ)

7.Σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά
σ' αυτή τη γη,
που κολασμένη όλο γυρίζει,
τον εαυτό της, λες και ορίζει
σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά!

Άλλο χάραμα - κι άλλο χαραυγή
άλλο άντρας και γυναίκα
τέλος κι αρχή
άλλο χάραμα - κι άλλο χρυσαυγή
τόνα είναι τ' όνομά σου
τ' άλλο η ψυχή.

Κι απόψε που μετάνιωσα κρυφά
και καρτερώ
να μας σκεπάσει αγαπημένα
το βράδυ αυτό:
σβήσε το φως στα πεπρωμένα!

Άλλο χάραμα - κι άλλο χαραυγή
άλλο άντρας και γυναίκα
τέλος κι αρχή
άλλο χάραμα - κι άλλο χρυσαυγή
τόνα είναι τ' όνομά σου
τ' άλλο η ψυχή.(ΑΡΛΕΤΑ-Τραγούδι που περιέχει το όνομά μου(!!!!)Χρυσαυγή.)

8.Όσα νιώθω να με πνίγουν
Όταν το μυαλό γυρνά
πίσω στη στροφή του χρόνου
είσαι συ ότι πονά.

Το χαμόγελο, τα χέρια
και ο τρόπος που κρατάς
το τσιγάρο που καπνίζεις
και τα λόγια που σκορπάς.

Όσα πέρασαν θυμάμαι
και όσα θα ‘'ρθουν ξαναζώ
όσο μακριά κι αν φεύγεις
να το ξέρεις πως για μένα
πάντα θα 'σαι εδώ

Πως περνάνε χίλια χρόνια
μες σε μια μικρή ζωή
δε γιατρεύει πάντα ο χρόνος
της αγάπης την πληγή.

Πάντα εγώ θα σε γυρεύω
για του λόγου το αληθές
η καρδιά μου έχει αντέξει
των σειρήνων τις φωνές(Δ.ΜΠΑΣΗΣ)

9.Δε μ' αγαπάς ειλικρινά
τα μάτια σου το λένε
γιατί γελάς και με κοιτάς
μα τα δικά μου κλαίνε

Δεν είναι φως μου η θάλασσα
ζουμπούλι να μυρίζει
είναι νερό κι είν' αρμυρό
κι ανθρώπους ξεχωρίζει.(ΧΑΙΝΗΔΕΣ)

10.Born to lose, I've lived my life in vain
Every dream has only brought me pain
All my life, I've always been so blue
Born to lose, and now I'm losing you

Born to lose, it seems so hard to bear
How I long to always have you near
You've grown tired, and now you say we're thru
Born to lose, and now I'm losing you

Born to lose, my every hope is gone
It's so hard to face an empty dawn
You were all the happiness I knew
Born to lose, and now I'm losing you

There's no use to dream of happiness
All I see is only loneliness
All my life, I've always been so blue
Born to lose, and now I'm losing you.

(https://www.youtube.com/watch?v=g3aCPzu5rgM)

11.Θα σε φιλέψω στεναγμέ
τα όχι σου να γίνουν ναι
απ΄την ψυχή μου σαν περνάς
ανάλαφρα να περπατάς.

Να τρέξει φλέβα του καημού
με την ορμή του ποταμού
σαν φτάσει η αγάπη την αυγή
να'χει στερέψει η πληγή.

Αγκάλιασέ με ουρανέ,
γέλασε κι άστραψε για με
Ρίξε φωτιά του κεραυνού
στην στράτα του αποχωρισμού...

( https://www.youtube.com/watch?v=GURghZh_agM)

12.Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη.(Χ.ΘΗΒΑΙΟΣ)

[Δήμου:]
13.Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"Δώσ’ μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
Δε γίνεται.
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.

[Γλυκερία:]
Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ’ αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.

[Τσανακλίδου:]
Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".

[μαζί:]
Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ’ ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

14. Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.

Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δε μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια.

( https://www.youtube.com/watch?v=PAfEacU6dZM)

15. Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω
Από μένα πόσα δεν μπορώ

(R)
Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ'όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

( https://www.youtube.com/watch?v=4qXG2JAhlsk)

ΥΓ1:Τραγούδια ναυαγίου.

Ζωής,προσωπικότητας,προσπάθειας,ελπίδας,χαμόγελου,έρωτα,αγάπης,

ζωντάνιας,υπομονής,φαντασίας,σκέψης.

Αλλά κάπου στο βάθος,αχνοφαίνεται ένα φωτάκι...Μακρινό ίσως,αλλά κάποτε θα το φτάσεις...Θα το φτάσω...Θα το φτάσουμε...

ΥΓ2:Ακολουθείστε τους συνδέσμους των βίντεο(όσα έχουν).Εγγυημένα,αξίζουν τα τραγούδια αυτά.

Πριν λίγες μέρες τέλειωσα το διάβασμα ενός πραγματικά καταπληκτικού βιβλίου που αποτελείται από πραγματικά γεγονότα. Είναι το βιβλίο ενός άντρα, του Μίτς Αμπομ, που ζει στην Αμερική και κάνει καριέρα αθλητικού συντάκτη και αρθρογράφου και παράλληλα έχει και εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό και παλιά ήταν μουσικός. Το βιβλίο περιγράφει τις συναντήσεις του, κάθε Τρίτη, στο σπίτι του παλιού καθηγητή του, Μόρρι Σουότς, στο Πανεπιστήμιο, που τώρα πια δεν βρίσκεται στη ζωή. Ενός πολύ ξεχωριστού καθηγητή και ανθρώπου που αντιμετώπιζε με τόση υπομονή και θάρρος τη μοίρα του, αν και ήξερε ότι έπασχε από μια σπάνια ασθένεια, που σιγά-  σιγά τον έκανε να παραλύει, και είχε λίγους μήνες ζωής. Όσα ειπώθηκαν σε αυτές τις συναντήσεις, είναι αποφθέγματα ζωής, απόσταγμα πείρας.  Χρήσιμα μαθήματα για όλους μας, που τρέχουμε πίσω από τη ζωή μας χωρίς να την φτάνουμε και ποντάρουμε πάντα σε λάθος πράγματα στη ρουλέτα της ζωής.

Κράτησα κάποιες φράσεις πραγματικά σοφές. Όλο το βιβλίο είναι εξίσου σοφό και περιεκτικό. Μεγάλες αλήθειες από έναν άνθρωπο που πιστεύω ότι όμοιος του γεννιέται μια φορά στα εκατό χρόνια. Ξεκίνησε πολύ φτωχός, ορφανός από μητέρα πολύ μικρός, αλλά με τη θέληση που είχε για ζωή κατάφερε και έγινε καθηγητής πανεπιστημίου, καθηγητής κοινωνιολογίας.

Παρένθεση: Μου θύμισε πολύ έναν καθηγητή που είχα στο Πάντειο, που δεν έχω ξαναδεί καλύτερο καθηγητή και άνθρωπο από εκείνον. Γενικά είχαμε καλούς καθηγητές στο Πάντειο, φημίζεται ότι έχει μερικούς από τους καλύτερους καθηγητές, αλλά σαν εκείνον δεν ήταν κανένας. Κέρδιζε το σεβασμό με τις πράξεις του, δεν τον απαιτούσε όπως οι άλλοι, νομίζω είναι το βασικότερο, γινόταν παράδειγμα προς μίμηση. Κάναμε πάντα μάθημα στο ισόγειο, γιατί περπατούσε με μπαστούνια, έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, μια σοβαρή ασθένεια που σταδιακά σε καθιστά ανάπηρο. Αν είχαμε μάθημα σε όροφο, αν χάλαγε το ασανσέρ δεν μπορούσε να ανέβει. Νέος άνθρωπος, πάνω κάτω στην ηλικία των γονιών μου… Δεν έχω δει τόση καλοσύνη σε άνθρωπο ποτέ  και τόση σοφία. Νιώθω τυχερή που είχα έναν τέτοιο καθηγητή έστω και μια φορά στη ζωή μου.

Κλείνω την παρένθεση.

Παραθέτω μερικές φράσεις. Πότε - πότε καλό είναι να σκύβουμε στον εαυτό μας και να προβληματιζόμαστε. Μου έδωσε αφορμή μια απαράδεκτη συμπεριφορά που βίωσα σήμερα και με ενόχλησε πολύ… Αυτά συμβαίνουν όταν μόνιμα νομίζεις ότι είσαι αλάνθαστος και φταίνε οι άλλοι. Η φιλία δεν είναι κάτι δεδομένο, κοριτσάκι, αν δεν ποτιστεί, μαραίνεται. Δεν θα διαβάσει αυτά που λέω, αλλά ελπίζω να προβληματιστεί και να καταλάβει από μόνη της. Η φιλία είναι λέξη ιερή και προφανώς δεν την ξέρει, δεν έχει καταλάβει πλήρως την έννοια της. Τέλος πάντων…

Start:

·         Η ζωή είναι μια σειρά από ωθήσεις προς τα μπρος και προς τα πίσω. Θέλεις να κάνεις κάτι, αλλά κατευθύνεσαι προς κάτι άλλο. Κάτι σου προκαλεί πόνο, ωστόσο ξέρεις ότι δεν θα ‘πρεπε. Κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα, ακόμα κι όταν ξέρεις πως δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα σαν δεδομένο. Η τάση των αντιθέτων, κάτι σαν τέντωμα μιας ελαστικής ταινίας. Κι οι περισσότεροι από μας, ζούμε κάπου στη μέση. «ποια πλευρά κερδίζει;» -Η αγάπη κερδίζει. Η αγάπη κερδίζει πάντα.

·         Ο, τι πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, είναι να μάθεις να δίνεις αγάπη, όπως και να την αφήνεις να μπαίνει μέσα σου.

·         Μερικές φορές δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που βλέπεις, είσαι υποχρεωμένος να πιστέψεις αυτό που νιώθεις. Κι αν θέλετε ποτέ να κάνετε τους άλλους να σας εμπιστευτούν, πρέπει να νιώσετε ότι μπορείτε να τους εμπιστευτείτε κι εσείς –ακόμα κι αν βρίσκετε στο σκοτάδι.

·         «Σας φαντάστηκε τους δυο μαζί μια μέρα, να μην μπορείτε να κουβεντιάσετε, ο ένας ανίκανος να μιλήσει, ο άλλος ανίκανος να ακούσει. Πως θα γινόταν;» -Θα πιαστούμε χέρι –χέρι και θα υπάρχει μεγάλη ροή αγάπης από τον έναν στον άλλο. Είμαστε τριανταπέντε χρόνια φίλοι. Δεν χρειάζεται ο λόγος ή η ακοή για να το νιώσεις αυτό.

·         Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που μαθαίνει κανείς πως θα πεθάνει, μαθαίνει και πώς να ζει.

·         Οι περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούμε σαν υπνοβάτες. Στην πραγματικότητα δεν βιώνουμε απόλυτα  τον κόσμο, επειδή είμαστε μισοκοιμισμένοι και κάνουμε πράγματα που μηχανικά σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε. «Κι αυτό αλλάζει όταν έρθουμε αντιμέτωποι με το θάνατο;» -Ναι. Τότε βγάζεις και πετάς όλα τα άλλα και επικεντρώνεσαι στα ουσιώδη. Βλέπεις τα πάντα πολύ διαφορετικά.

·         Το βλέπεις αυτό το παράθυρο; Εσύ μπορείς να βγείς εκεί έξω, οποιαδήποτε στιγμή. Μπορείς να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να τρελαθείς. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να βγω τρέξω. Δεν μπορώ να καθίσω έξω χωρίς να ανησυχώ ότι θα αρρωστήσω. Αλλά ξέρεις κάτι; Εκτιμώ αυτό το παράθυρο πιο πολύ από ό, τι εσύ. Κοιτάω έξω από αυτό το παράθυρο κάθε μέρα. Βλέπω τις αλλαγές στα δέντρα, πόσο δυνατά φυσάει ο άνεμος. Είναι σαν να βλέπω κυριολεκτικά το χρόνο να περνάει απ’ αυτό το παράθυρο. Επειδή ξέρω ότι οι μέρες μου έχουν σχεδόν τελειώσει, με γοητεύει η φύση σαν να την βλέπω για πρώτη φορά.

·         Όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής, ο Ώντεν ‘’Αγαπάτε ο ένας τον άλλο ή αφανιστείτε’’.

·         Όλη αυτή η έμφαση στα νιάτα δεν με συγκινεί. Άκουσε, ξέρω πόση δυστυχία κρύβεται στα νεανικά χρόνια, γι’ αυτό μην μου λες ότι είναι κάτι υπέροχο. Όλα εκείνα τα παιδιά που ήρθαν σε μένα με τα βάσανά τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τα αισθήματα ανικανότητας, την αίσθηση ότι η ζωή είναι ένα βάσανο, σε τέτοια κατάσταση ώστε να θέλουν να αυτοκτονήσουν… Και δεν είναι μόνο η δυστυχία τους, αλλά τους λείπει και η σοφία. Έχουν τόσο μικρή αντίληψη της ζωής. Πως μπορείς να θέλεις να ζήσεις την κάθε μέρα όταν δεν καταλαβαίνεις τι γινεται; Όταν σε χειραγωγούν άλλοι, λέγοντας σου ν’ αγοράσεις αυτό το άρωμα για να είσαι ωραίος ή το τάδε τζην για να είσαι σέξι- και τους πιστεύεις! Μεγαλώνοντας δεν γερνάς απλά. Εξελίσσεσαι και αναπτύσσεσαι. Τα χρόνια που περνούν είναι κάτι παραπάνω από μια πορεία προς το θάνατο. Εμπεριέχουν και το θετικό γεγονός ότι καταλαβαίνεις πως πρόκειται να πεθάνεις και το ότι ζεις καλύτερα τη ζωή σου εξαιτίας αυτής της επίγνωσης.

·         Κάνουμε αξίες μας λάθος πράγματα. Κι αυτό οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη απογοήτευση.

·         Όπου κι αν πήγα σ’ όλη μου τη ζωή, συνάντησα ανθρώπους που ήθελαν να αποκτήσουν κάτι καινούριο. Ν’ αποκτήσουν καινούριο αυτοκίνητο. Ένα καινούριο αντικείμενο. Ν’ αποκτήσουν το τελευταίο παιχνίδι. Και μετά ήθελαν να σου το πουν κιόλας. ’’Ξέρεις τι πήρα;’’ Ξέρεις πως το ερμήνευα πάντα αυτό; Επρόκειτο για ανθρώπους τόσο διψασμένους για αγάπη, που κατέφευγαν σε υποκατάστατα. Αγκάλιαζαν υλικά πράγματα και περίμεναν να βρουν κάποια ανταπόκριση. Αυτό όμως είναι μάταιο. Δεν μπορείς να υποκαταστήσεις την αγάπη με υλικά πράγματα ούτε την καλοσύνη ή την τρυφερότητα ή την αίσθηση συντροφικότητας.

·         Ξέρεις τι σου δίνει πραγματική ικανοποίηση; Να προσφέρεις στους άλλους αυτό που έχεις να δώσεις. Δεν μιλάω για χρήματα. Μιλάω για το χρόνο σου. Το ενδιαφέρον σου. Την κουβέντα σου. Δεν είναι τόσο δύσκολο.

·         Οι άνθρωποι γίνονται μικροπρεπείς όταν απειλούνται. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν δουλειά, στη δική μας οικονομία απειλούνται, γιατί ανησυχούν μήπως την χάσουν. Κι όταν απειλείσαι ,αρχίζεις να κοιτάζεις μόνο τον εαυτό σου. Θεοποιείς το χρήμα. Είναι όλα απόρροια του πολιτισμού μας.

·         Έχουμε όλοι την ίδια αρχή- τη γέννηση- και το ίδιο τέλος- το θάνατο. Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είμαστε λοιπόν;

·         Δεν πρέπει να συγχωρούμε μόνο τους άλλους, πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας. Για όλα αυτά που δεν κάναμε. Χρειάζεται συμφιλίωση με τον εαυτό σου και με όλους τους γύρω σου.

·         Δεν υπάρχει συνταγή στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι κάτι που ρυθμίζεται με διαπραγματεύσεις αγάπης, με ελεύθερο χώρο και για τα δυο μέρη, χώρο για αυτό που θέλουν και γι’ αυτό που απαιτούν   οι ανάγκες τους.

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια του σοφού καθηγητή. Όλο το βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος είναι γεμάτο μαθήματα ζωής.

Πόσους ανθρώπους ξέρω που είναι όπως τα έλεγε αυτός  ο άνθρωπος; Που επικεντρώνονται σε λάθος πράγματα… Είναι τόσοι πολλοί… Νομίζουν ότι θα ζουν αιώνια, έχουν τα πάντα δεδομένα, τα μάτια τους κάνουν μέσα το σχήμα του δολαρίου όπως στα κινούμενα σχέδια. Που έχουν τσιγκουνιά όχι μόνο στα χρήματα, αλλά, ακόμα χειρότερο, στα συναισθήματα. Που τους δίνεις συνέχεια ευκαιρίες και τις τσαλαπατάνε. Λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου που ήταν εκεί και στις μπόρες και στις λιακάδες. Οι περισσότεροι στην πρώτη δική τους λιακάδα σε εγκατέλειπαν στη δική σου μπόρα. Συνήθως ο χορτασμένος δεν σκέφτεται τον πεινασμένο. Ο χορτάτος-κατά τη γνώμη του- συναισθήματα, δεν σκέφτεται τον πεινασμένο για αγάπη. Ποτέ δεν φτάνει η αγάπη, όση κι αν έχεις. Και δεν θα στη φέρει ούτε το καινούριο σπίτι, ούτε το αμάξι, ούτε αν δεν έχεις ποτέ χρόνο για τους δικούς σου ανθρώπους. Χρόνο θέλουν, ούτε δώρα, ούτε τίποτα. Χρόνο και την προσοχή σου.

Αυτά είχα να πω. Γιορτές είναι ,αλλά όλο το χρόνο πρέπει να σκύβουμε στον εαυτό μας, να τον συγχωρούμε για τα λάθη του, να τον προσέχουμε ,γιατί κανένας δεν θα το κάνει για μας, και να δίνουμε χώρο στους άλλους να μας δώσουν τα δώρα τους. Της καρδιάς. Όχι τα άχρηστα μπιμπελό που θα στολίσουν το σαλόνι, αλλά τα λόγια που θα στολίσουν τη ζωή σου…

Τραγούδι:Προσαρμοσμένα λόγια από το ''Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις'' του Λ. Μπουσκάλια. Ερμηνεία Λ. Παπαδόπουλος.

ΥΓ1:Νομίζω περιγράφουν με λίγες λέξεις ό,τι είπα ως τώρα...

ΥΓ2:Δείτε το βίντεο:  

Κυρίως καλά!!Με όσο το δυνατόν λιγότερες σκοτούρες,με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα.

Το βασικό:Να έχετε ό,τι αγαπάτε,αλλά κυρίως,να αγαπάτε ό,τι έχετε.

Μια ήσυχη μέρα σαν τις άλλες,στο σπίτι,στη δική μου περίπτωση.Δεν με πειράζει.Τελικά πολλές φορές το απλό είναι και το πιο δύσκολο...Έχουμε δεδομένο ότι πάντα θα είμαστε εδώ,πάντα θα έχουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε,τους γονείς μας,αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο σ'αυτή τη ζωή.Κρατάμε τη στιγμή για όσο αυτή διαρκεί,σε λίγο θα είναι παρελθόν.Δεν είμαι από τους ανθρώπους που συνδυάζουν την έννοια γιορτή με ασταμάτητες και συχνά ανούσιες εξόδους.Κάποιοι άνθρωποι απλά κλείνουν την πόρτα και φεύγουν,έτσι απλά για να φύγουν.Εντάξει θα κάνω τις βόλτες μου αλλά θα έχουν ένα νόημα,ένα σκοπό.Αν πας κάπου και βαριέσαι,δεν έχεις καλή παρέα,δεν έχει νόημα...Συνήθως οι άνθρωποι που απλά φεύγουν για να φύγουν,τους διώχνει το ίδιο τους το σπίτι,η ίδια τους η έλλειψη σκοπού να μείνουν,δεν έχουν βρει τις ισορροπίες τους...

Είδαμε λοιπόν μια ωραία ταινία στη δορυφορική,στο Ιταλικό mediaset channel 5.Μας καθήλωσε.Μια ωραία Χριστουγεννιάτικη ιστορία με φόντο τη χιονισμένη Ιταλία.Έκανα εξάσκηση και τα Ιταλικά μου.Δεν είναι και το πιο εύκολο να παρακολουθείς Ιταλική ταινία,μιλάνε γρήγορα.Υπότιτλοι δεν υπάρχουν.Λογικό,και εμείς στις Ελληνικές ταινίες δεν έχουμε υπότιτλους.Οι Ιταλοί όμως μεταγλωτίζουν τις ξένες ταινίες,βλέπεις Αμερικάνικη ταινία και μιλάνε Ιταλικά.Μπούρδα.

Δεν θα πω πολλά.Ήθελα απλά να ευχηθώ σε όλους.

Vi auguro a tutti, Buon Natale e auguri e felice anno nuovo!!

Να σας ευχηθώ και Ιταλικά. 

ΥΓ1:Φωτογραφία ένα δωράκι που πήρα στον εαυτό μου.Ένα μουσικό τσαντάκι που το κουρδίζεις και λέει τραγουδάκι.

ΥΓ2:Κι ένα αστείο βιντεάκι.

Δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και δεν το έχω καταλάβει ακόμα ότι έφτασαν. Αν και ποτέ δεν μου αρέσαν οι γιορτές. Ούτε τα Χριστούγεννα ούτε το Πάσχα. Σχεδόν ποτέ. Μικρή μου αρέσαν. Τα τελευταία χρόνια καθόλου. Όλο αυτό το δήθεν. Γελάμε επειδή είναι γιορτές, αγαπάμε τους άλλους επειδή είναι γιορτές, κάνουμε καλές πράξεις επειδή είναι γιορτές, ψωνίζουμε επειδή είναι γιορτές, βγαίνουμε όλοι στους δρόμους και πήζουμε επειδή είναι γιορτές. Όλο αυτό με εκνευρίζει. Χώρια όλα αυτά τα αηδιαστικά μπαλκόνια που συναγωνίζονται σε φιγούρα.

Aλλά τον λόγο που μισώ τις γιορτές τον περιγράφει απόλυτα αυτό το τραγούδι που ακολουθεί.Τα σχόλια περιττά:

Ο μοναχός ο άνθρωπος

όταν γλεντούν οι ά- άλλοι

Ντρέπεται που είναι μοναχός
και στη χαρά, και στη χαρά φαλτσάρει  

Όταν με φτιάξει το κρασί

Το κέφι όταν σκορπιέται

Ντρέπομαι εγώ να τραγουδώ

Κι αυτός να μη, κι αυτός να μη μιλιέται.

Ο μοναχός ο άνθρωπος

Όταν γλεντούν οι άλλοι

Γίνεται μόνος δυο φορές

Και σκύβει το, και σκύβει το κεφάλι...

Τα πράγματα που με στεναχωρούσαν πολύ αυτόν τον καιρό, άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Όχι όλα, αλλά είμαι αισιόδοξη. Έρχονται αλλαγές με τον καινούριο χρόνο! Θεαματικές μπορώ να πω! Θα είναι έκπληξη! Θα τις δείτε εν καιρώ και θα απορήσετε.

Την Πέμπτη 25/12 γιορτάζω. Και επειδή σας προλαβαίνω πριν ρωτήσετε γιατί γιορτάζω(όλοι με ρωτάνε),γιορτάζω μαζί με Χρήστους, Χριστίνες και Χρύσες, βαπτίστηκα Χρυσαυγή αλλά από μικρή με φωνάζουν Αυγή όπως έλεγαν και τη γιαγιά μου.

Αυτά τα λίγα από μένα. Έτσι για αλλαγή δεν θα πω πολλά. Γιατί όταν παίρνω φόρα, μαζί παίρνω και κατηφόρα...Μετά δεν με σταματάει τίποτα.

Τραγουδάκι; Φυσικά. Το άκουγα σήμερα στο τρένο, μεταξύ πολλών άλλων.

Κάνω μια ευχή ξανά να 'ρθεις

Αν μ' αναζητήσεις θα με βρεις

Δίχως να σκεφτείς έλα πάλι κοντά

Στη δικιά μου ζωή 

στη δικιά μου αγκαλιά που ζητά...

Άνοιξη ξανά ακόμα τι να θυμηθώ απ' τον καιρό

που οι δυο μαζί ξεκινούσαμε εμείς

Ραντεβού στη χαρά 

ναι ο έρωτας δίνει φτερά 

Είμαστε παιδιά κι ήσουνα εσύ 

μέσα στ' όνειρο φλόγα ζεστή

Τώρα πως μπορείς να 'σαι σ' άλλη αγκαλιά

Πως μπορείς και γελάς, πως μπορείς και ξεχνάς τα παλιά...

ο τονισμένος στίχος ας γίνει βίωμα σε όλους μας.Έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε.Εχουμε ξεχάσει να ερωτευόμαστε.Αν κάποιος με ρωτήσει αν προτιμώ να αγαπώ ή να αγαπιέμαι,θα πω σίγουρα ότι προτιμώ να αγαπώ...Με γεμίζει.Κι ας ξέρω ότι συχνά δεν υπάρχει ελπίδα...

Πιάστε και ένα αγαπημένο μου τραγούδι σε βιντεάκι.Πολυαγαπημένο τραγούδι,πολυαγαπημένη φωνή και με εκφράζει.Δεν θέλω σχόλια...Κάτι ξέρω για να το λέω...
  

ΥΓ1:και να θέλω να έχω πνεύμα Χριστουγέννων,όταν 24 ώρες το 24 ωρο έχω τον ηλίθιο γείτονα να μου σπάει τα νεύρα και να βρίζω,δεν μπορώ...Έχει καταντήσει ανυπόφορη η κατάσταση...Είμαι μεσοτοιχία με ένα λάθος της φύσης...Για να με εξοντώσει...Κόλαση...Τραβάω καθημερινά μαρτύρια...Το Δαφνί είναι πιο ήσυχος τόπος...Κοντεύει να με στείλει.

ΥΓ2:Ο Θεός να βάλει το χέρι του...Έχω σωτηρία;

ΥΓ3:Καλές γιορτές σε όλους!!!Να περάσετε όμορφα και να διώξετε τις έννοιες.

Δεν μου μιλούν τα μάτια σου

να ξέρεις πως μου λείπεις

μαύρα είναι τα σύννεφα

και με ορίζει η θλίψη.

Δεν μου μιλούν τα μάτια σου

δεν βρίσκω τι να κάνω

Λιώνω, πονώ και καίγομαι

Και το μυαλό μου χάνω.

Δεν μου μιλούν τα μάτια σου

δεν έχω πια ελπίδα

ξέρω πως τώρα σ’ έχασα

θα πεις ‘’ποτέ δεν σ’ είδα’’.

Δεν μου μιλούν τα μάτια σου

Και τώρα τι να κάνω

χαμόγελο να γίνω για να ζω

στα χείλη σου επάνω.

Δεν μου μιλούν τα μάτια σου

κι όλο παραπονιέμαι

τραγούδια γράφω συνεχώς

απ’ τον πόνο να ξεχνιέμαι.

(Αθήνα 15/12/2008)

ΥΓ1:Αυτό εδώ το blog-άκι θα κατεβάζει ρολλά όλο και συχνότερα.Αφού δεν έχω νέα ευχάριστα να πω,καλύτερα να μην σας πω κανένα, για να παραφράσω τον Αγγελο-εξάγγελο του Σαββόπουλου.Είναι μια περίοδος ναυαγίου του εαυτού μου και δεν θέλω να το μεταφέρω στους άλλους.Όχι τίποτα άλλο,και που έχω δίκιο,χίλια δίκια έχω για κάποια πράγματα,μου κολλάνε και τη ρετσινιά της γκρινιάρας οι διάφοροι ανίδεοι.Γιαυτό τα ναυάγια πάντα τα περνάω μόνη.Θρηνώ όσο μπορώ,εκτονώνομαι,σηκώνομαι και είμαι μια χαρά.

ΥΓ2:Θα επανέρχομαι για σοβαρό λόγο.Αν έχω κάτι να πω.Αυτό που παρατηρώ εδω μέσα-φυσικά και αλλού,αλλά με ανθρώπους από εδώ μέσα μιλάω αυτή τη στιγμή- είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων αν πεις την γνώμη σου αν δεν συμφωνούν ειρωνεύονται.Αν ένα πράγμα σιχαίνομαι είναι η ειρωνεία.Αποχωρώ με αξιοπρέπεια λοιπόν,κάτι που κάποιοι-όχι μόνο εδώ μέσα αλλά και παντού,ζουν ανάμεσα μας-δεν έχουν ακούσει σαν λέξη.Θα έρχονται post μόνο για κάποια παιδιά που με διαβάζουν τακτικά και συμπαθώ πολύ και ευχαριστώ.

ΥΓ3:Τα 'χω πάρει με όλους και όλα.Θα μου περάσει.Λεπτομέρειες δεν μπορώ και δεν θέλω να δώσω για τους λόγους.Όσοι ξέρουν,ξέρουν.Αλλά υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που δεν αποκαλύπτω ούτε με βασανισμό.Πάντα σε μια κατάσταση υπάρχουν παράπλευρες απώλειες...Δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως δείχνουν.Μπορεί να με στεναχωρεί κάτι που οι άλλοι δεν μπορούν να διανοηθούν και για εκείνους να είναι κάτι ασήμαντο.

ΥΓ4:Στίχοι δικοί μου.Απρόσκλητοι ήρθαν.Θα κάτσω να γράψω και μουσική.Το έχω ήδη πλάσει στο μυαλό μου μουσικά,μένει να το ντύσω με συγχορδίες.

ΥΓ5:Ο κλόουν της φωτογραφίας είναι από τα λίγα στολίδια που έχω βάλει στο σπίτι.Δεν έχω στολίσει δέντρο,έχω βάλει 2-3 στολίδια και κεράκια στις βιβλιοθήκες και τα ράφια μου.Αυτός ο κλόουν παίζει και μουσική αν κουρδίσεις από κάτω.Το αγαπημένο μου στολίδι.

ΥΓ6:Νιώθω ένα μικρό θάνατο μέσα μου...

Την επόμενη μέρα της καταστροφής… Μετράς πληγές ή μετράς δυνάμεις που σου απομείναν; Μετράς εμπειρίες ή μετράς λόγια που δεν είπες, κινήσεις που δεν έκανες, στιγμές που δεν έζησες;

Φόρτωνα καιρό και είπα να ξεσπάσω. Να αφήσω το χείμαρρο. Μάζεψα πολλά. Συναισθήματα ανάμεικτα. Ίσως και να αργήσω να ξαναγράψω. Δεν ξέρω. Ίσως αύριο να ξαναγράψω. Δεν το ξέρω. Αυτή τη στιγμή που γράφω σιχαίνομαι την ίδια μου την ύπαρξη και ό, τι με περιβάλλει. Για πολλούς, δικούς μου λόγους που ούτε μπορώ, ούτε θέλω, ούτε θα πω, ούτε θα καταλάβει κανείς αν πω. 

Είναι το αίσθημα που σου αφήνει, η πικρή γεύση όταν σου γ***** το όνειρο. Τόσο απλά. Όταν ξεφτίζει κάτι που περίμενες και έφτασες στην πηγή για να ανακαλύψεις ότι έχει στερέψει.

Πώς να πορευτείς σε έναν τόπο που σε φτύνει κατάμουτρα; Σε βάζει σε ένα τσουβάλι μαζί με χιλιάδες σαν κι εσένα, σου πετάει ένα ξεροκόμματο. Η εντολή είναι σαφής. Βγες και κολύμπα. Κι ας είσαι στον ωκεανό, κι ας κυκλοφορούν καρχαρίες γύρω σου.

 Στο καράβι που βουλιάζει ο καπετάνιος ήδη λείπει. Σε αυτό το καράβι, ο καπετάνιος ήταν ο πρώτος που το εγκατέλειψε, σε αντίθεση με τα άλλα, που ο καπετάνιος είναι ο τελευταίος που αφήνει το πλοίο που βουλιάζει. Η μπάντα ξεχασμένη στην άκρη παίζει τα δικά της τραγούδια, συμπληρώνει το ναυάγιο, δίνει το δραματικό σύνθημα της στιγμής, μήπως κάποιος δεν κατάλαβε τι συμβαίνει .Όπου καπετάνιος και μπάντα γνωστό ποιοί είναι. Οι εκλεγμένοι ανίκανοι.

Φωνές παιδιών που διεκδικούν το αυτονόητο. Από πού αρχίζει η αλλαγή; Από τους νέους. Όχι όλους τους νέους. Όσους έχουν τα κότσια. Γιατί με λύπη βλέπω ότι ανάμεσα σε νέους ανθρώπους υπάρχει σκουριά στα μυαλά και στις ιδέες, χειρότερα και από μυαλά και ιδέες παππού ενενήντα χρονών… Με λυπεί απίστευτα αυτό…

Λειτούργησε μια χαρά η πλύση εγκεφάλου. Το βόλεμα κι η προσμονή του. ‘’Μην πας κόντρα. Θα σε πολεμήσουν. Συμβιβάσου. Κάποιος μεγάλος θα βρεθεί να σε βολέψει σε μια θεσούλα, μια καρεκλίτσα θα σου βρούμε κι εσένα να κάθεσαι, να πέφτει ο μισθός. Αρκεί να έχεις και νύχια. Για να ξύνεσαι πιο εύκολα. Πως αλλιώς; Εσύ γεννήθηκες για μεγάλα πράγματα. Άσε τους άλλους να τα βγάλουν πέρα με 400, με 500 ευρώ’’.

Πώς να φωνάξεις και τι να πεις και τι να αλλάξεις; Στην ουσία το αποτέλεσμα θεραπεύεις, όχι την αιτία. Η αιτία μένει εκεί, σαπίζει και ξαναγεννάει ένα νέο τερατώδες αποτέλεσμα. Γιατί αν δεν θεραπευτεί θα ξαναγεννάει πανικό. Θα ξαναγεννάει πόνο, δάκρυ, μανία, οργή, αγανάκτηση, διχόνοια, έχθρα. Ίσως και να συμφέρει κάποιους. Να υπάρχει διχόνοια. Ποιους; Ε, τα ευκόλως εννοούμενα…Είπαμε τον καπετάνιο και την μπάντα των ανίκανων.

Μια χώρα σε αναβρασμό. Καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά κάποιους το μόνο που τους απασχολεί είναι οι περιουσίες που χάνονται, τα μεγαθήρια, οι ναοί του καπιταλισμού που προσκυνάνε οι πιστοί- καταναλωτές το χρήμα…Φυσικά οι ανθρώπινες ζωές για αυτούς είναι ψιλά γράμματα...

Ντροπή νιώθω που ανήκω σε μια τέτοια κοινωνία. Ντροπή και αποστροφή μόνο που είμαι μέρος της κι ας απέχουν έτη φωτός οι απόψεις μου από όλων αυτών που το μόνο που τους στεναχωρεί είναι που καήκαν τα μαγαζιά και πως θα ψωνίσουν. Εμένα το μόνο που με στεναχωρεί είναι οι άνθρωποι που μπορεί να μείνουν στο δρόμο, οι εργαζόμενοι που δουλεύαν σε αυτά τα μαγαζιά. Αυτό μόνο με στεναχωρεί. Το μεγαθήριο σε λίγους μήνες στη θέση του θα είναι.

Αλλά πώς να αλλάξεις και τι να αλλάξεις; Αμφιβάλλω αν έχουμε δύναμη πλέον όσοι έχουμε τη διάθεση και την ελπίδα να αλλάξουμε τον κόσμο. Με αυτό το όνειρο ξεκινήσαμε αλλά τελικά δεν αλλάζει ο κόσμος. Όσο υπάρχουν τα μικρό-συμφέροντα που καθορίζουν τις ζωές όλων. Αυτά εκλέγουν, αυτά καθορίζουν, αυτά κυβερνούν. Το βόλεμα. Το ‘’μέσο’’. Αυτό βρίσκει τις δουλειές. Αυτό πετάει τους πτυχιούχους σαν στυμμένη λεμονόκουπα για να βολέψει τους αμόρφωτους. Αυτό βόλεψε και την κοπέλα στη δημόσια υπηρεσία στο Μενίδι- που είχε πάει η μάνα μου με τη θεία μου, για μια υπόθεση της θείας μου- αυτή την κοπέλα που ρώταγε πως χρησιμοποιείται το κομπιουτεράκι που κάνει τις πράξεις!!!!!! Αν έχεις το Θεό σου!!!! Η μάνα μου ντράπηκε που είναι άνθρωπος και ξόδεψε λεφτά να σπουδάσει μια κόρη- εμένα- μια με έχει άλλωστε, αδέλφια δεν έχω- να βγάλω πανεπιστήμιο για να έρχεται την άλλη μέρα η άλλη από το χωριό της, να βρίσκει αμέσως δουλειά επειδή ο μπαμπάς της έχει φίλο το διευθυντή της υπηρεσίας, τα πίνανε στο χωριό στο ίδιο καφενείο. Απλό παράδειγμα, αλλά έτσι γίνεται σε όλα, σε όλους τους χώρους. Εγώ που πάω με το σταυρό στο χέρι και δεν καταδέχομαι να βρω δουλειά με μέσο, θα βρω του αγίου ποτέ και το ξέρω.

Ποιος φταίει για αυτό; Η νοοτροπία μας και μόνο. Αν έπαυε ο κάθε γονιός, το κάθε παιδί να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, θα κατέρρεε αυτό το σύστημα από μόνο του. Κάτι ανάλογο είναι τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Εμείς έχουμε καλομάθει τους γιατρούς. Από εμάς θα καταρρεύσει αυτό. Όταν δίνει όρκο, είναι όρκος. Στον Ιπποκράτη ή σε όποιον άλλο αρχαίο θες. Είναι όρκος. Ορκωμοσία κάνεις και παίρνεις το πτυχίο.

Το έλλειμμα παιδείας φταίει. Από το σπίτι ξεκινάει και κορυφώνεται στο σχολείο. Το μόνο σίγουρο ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ τα παιδιά. Ας πάψουν οι συντηρητικοί παππούδες που έχουν φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής να κατηγορούν τα παιδιά. Αν απαιτούν σεβασμό, να τον διδάξουν. Τον σεβασμό τον κερδίζεις όταν γίνεσαι παράδειγμα. Μόνο παράδειγμα δεν είναι όλοι αυτοί. Νομίζουν δεν τους βλέπουμε πως κάνουν. Τι παράδειγμα δίνουν.

Από ένα απλό θα αρχίσω. Μια συμπεριφορά που με μπριζώνει. Πας να κατέβεις το λεωφορείο και έρχεται το μπουλούκι των βαρβάρων να μπει και σε τσαλαπατάει, λες και θα τους αφήσει έξω. Κυρίως παππούδες το κάνουν αυτό. Αλλά με στεναχωρεί διπλά όταν βλέπω μανάδες με μικρά παιδιά να το κάνουν. Που δεν έχουν μάθει στα παιδιά τους να έχουν υπομονή. Να τους διδάξουν και να τους πουν ‘’΄περίμενε παιδί μου πρώτα κατεβαίνει ο κόσμος και μετά ανεβαίνουμε. Να μάθεις να έχεις υπομονή στη ζωή σου’’. Θεωρούν ότι τα παιδιά είναι χαζά και αν τους πουν αυτό το απλούστατο δεν θα το καταλάβουν. Κούνια που τους κούναγε. Το παιδί δεν είναι από άλλο πλανήτη, τα πάντα καταλαβαίνει.

Ή η άλλη συμπεριφορά που με εκνευρίζει, γονιός που επιβραβεύει το παιδί του όταν βρίζει και το παροτρύνει να βρίσει με φράσεις του στυλ ‘’τι είναι ο θείος παιδί μου;’’ Και έρχεται η απάντηση και το χειροκρότημα από τον περήφανο πατέρα που ο γιός του έμαθε και είπε μπροστά σε όλους μια νέα λέξη τη γνωστή λέξη από μ-  που χαρακτηρίζει το λαό μας και χρησιμοποιούν όλοι μεταξύ τους ως χαιρετισμό.

Ή άλλη απαράδεκτη συμπεριφορά ότι δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να πετάνε τα σκουπίδια στο καλαθάκι, αλλά τα πετάνε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, κάτω. ‘’Θα έρθει ο μ****** που σκουπίζει στο δήμο, μωρέ, για να μαζέψει τη γυφτιά μου, για αυτό δεν πληρώνεται;’’

Η’ το άλλο, το χειρότερο όλων με διαφορά, αυτό που με κάνει όχι απλά εξω φρενών, αλλά να πλακώσω στα χαστούκια τους γονείς του μικρού –παιδιού- τερατο-δημιουργήματος -των –γονιών. Περνάει μπροστά τους ένας ανάπηρος, ή ένας πολύ κοντός, στυλ νάνου, ή ένας πολύ παχύς, ή ένας νέγρος, ή ένας οποιοσδήποτε τέλος πάντων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφέρει από ό, τι έχει δει και συνηθίσει σαν εικόνα το παιδί και ο περήφανος γονιός τον δείχνει στο παιδί με τη φράση στο στόμα ‘’κοίτα αυτόν ,δεν έχει χέρι, είναι χοντρός, είναι νάνος, είναι μαύρος’’. Και το παιδί αρχίζει και υιοθετεί την ρατσιστική συμπεριφορά και αυτοί όλοι οι άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο-λες και πριν δεν ήταν δηλαδή- ακόμα πιο πολύ και δεν έχουν ελπίδα άλλωστε ποτέ να βγούν. Είμαι παθούσα και το λέω. Δεν έχω βιώσει ρατσισμό έχετε την εντύπωση; Επειδή έκανα το θανάσιμο λάθος να μην έχω σώμα μοντέλου. Εννοείται ότι η καταδίκη μου είναι να είμαι περιθώριο. Αν βάλεις και τις ιδέες μου… Ήρθε και έδεσε… Σε άλλες εποχές εξόριστη μπορεί να ήμουνα. Αλλά ίσως και να είναι τύχη ότι γεννήθηκα το 1976 και όχι πχ το 1956 ή το 1936 ή όποια άλλη παρελθούσα χρονιά. Ίσως πάλι και να μην είναι τύχη. Δεν ξέρω. Τότε οι κίνδυνοι και οι εχθροί είχαν όνομα. Τώρα δεν έχουν. Πάντως το ότι γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα που λάτρευα παλιά και τώρα με έχει φτύσει, όχι μόνο εμένα αλλά χιλιάδες, εκατομμύρια  άλλους, μόνο τύχη δεν το λες.

Θα μου πει τώρα κάποιος, εδώ ο κόσμος χάνεται, υπάρχει οικονομική κρίση και εσύ ασχολείσαι με τη μηδενική διαπαιδαγώγηση των παιδιών; Ε, ναι, από εκεί ξεκινάνε όλα. Αυτός ο μικρός δικτάτορας που αναθρέφουν γονείς με ενοχικά σύνδρομα επειδή λείπουν όλη μέρα και όταν το βλέπουν το Σαββατοκύριακο δεν του χαλάνε χατήρι, αυτός λοιπόν ο μικρός δικτάτορας που δεν κοινωνικοποιήθηκε ομαλά είναι το μέλλον της χώρας. Θυμώνω πολλές φορές με κάποιους ανίδεους που νομίζουν ότι όλα ανεξαιρέτως τα μοναχοπαίδια είναι καλομαθημένα ή κακομαθημένα και οι γονείς δεν τους χαλάνε χατήρι. Τόσα ξέρουν τόσα λένε. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα μοναχοπαίδια αλλά εμένα οι γονείς μου μου μάθανε να σέβομαι τον άλλο, να προτιμώ να αδικηθώ παρά να αδικήσω, να προτιμώ να πάρω το μικρότερο κομμάτι της πίτας και να αφήσω το μεγαλύτερο για κάποιον που πεινάει, να λέω ευχαριστώ, να λέω συγνώμη, να είμαι ευγενική, να είμαι δίκαιη. Ό, τι είμαι το χρωστάω σε αυτούς τους ανθρώπους που με έμαθαν να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Που με έμαθαν το εξής απλό ‘’ό, τι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις και εσύ’’.

Μια απλή βόλτα στην περιοχή μου να βρω, πόσους μη- κοινωνικοποιημένους θα βρω, που την έχουν δει αφέντες, ότι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν. Είχα πάει στην καλύτερη μου φίλη που γιόρταζε σήμερα το βράδυ( 15 Δεκεμβρίου), και στο γυρισμό περίμενα 25 λεπτά ένα λεωφορείο που ποτέ δεν πέρασε. Ήρθα με τα πόδια. Και λες πάει στο διάολο αυτό. Περπατάω, σιγά, τα πόδια γιατί μου τα ‘δωσε ο Θεός; Δεν είμαι καλομαθημένη, αμάξι δεν έχω, έχω μάθει να περπατάω. Έλα μου ντε όμως που κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να βγαίνω στο δρόμο και μιλάμε για μια από τις πιο κεντρικές λεωφόρους της περιοχής μας. Είχε παρκάρει το άλλο το ζώον πάνω στο πεζοδρόμιο. Δίπλα ήταν η τέντα ενός μικρού καφέ- τυροπιτάδικου, που ήταν κλειστό και είχε γύρω – γύρω πλαστικό σκέπασμα για τη βροχή και το κρύο. Δίπλα ένα δέντρο και δεν υπήρχε ούτε μισό χιλιοστό να περάσει άνθρωπος. Στα 50 μέτρα από αυτό το αίσχος υπάρχει δημοτικό σχολείο. Είμαστε σοβαροί; Αύριο θα περάσουν παιδάκια από εκεί και θα βγούν μες τη Γαλατσίου επειδή του κυρίου ΑΝΕΥΘΥΝΟΥ του την κ****** να παρκάρει εκεί; Οι άλλοι είναι κορόιδα που ψάξανε και βρήκαν χώρο και παρκάραν κανονικά; Το ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι εύκολο. Αν υπήρχε αστυνομία σωστή- έστω δημοτική( το άλλο με τον Τοτό το ξέρω;) και έκανε ένα γύρο στην περιοχή μου θα ξήλωνε 500 κατά μέσο όρο πινακίδες την ημέρα,αυτοκινήτων που βρίσκονται όπου μπορείς να σκεφτείς, σε πεζοδρόμιο, σε πεζόδρομους, πάνω σε διαβάσεις πεζών, σε όλες τις στάσεις λεωφορείων, παντού. Η μετακίνηση του πεζού έχει καταντήσει Οδύσσεια. Έχουμε καταντήσει να κοιτάμε όλη την ώρα κάτω στο πεζοδρόμιο επίσης για να μην πέσουμε με όλες τις σπασμένες πλάκες και τα εμπόδια. Ένα πεζοδρόμιο που ούτε στην πιο τριτοκοσμική χώρα δεν υπάρχει.

Έρχονται και Χριστούγεννα βγήκαν και τα κιτς λαμπάκια σε όλα τα μπαλκόνια να συμπληρώσουν το καρακιτσαριό της χρονιάς. Νέα μόδα. ‘’Πως θα βάλετε πιο πολλά λαμπάκια για να ξεπεράσετε το γείτονα’’ .Θα πουλάνε και βιβλίο με αυτόν τον υπότιτλο και κυρίως τίτλο ‘’Πως θα γίνετε σωστός και άξιος Ελληναρας και θα κάνετε τη φιγούρα σας’’. Σε αυτό το βιβλίο περιλαμβάνονται όλες οι συμπεριφορές που προανέφερα. Συν το εποχιακό καρακιτσαριό των πολύχρωμων καραβιών, αστεριών, Αγιο- Βασίληδων, και ό, τι άλλο θες στα μπαλκόνια θα το δεις. Και φυσικά τον κορυφαίο Αγιο- Βασίλη με τη σκάλα που διδάσκει στους κλέφτες από πιο σημείο είναι προσβάσιμο το μπαλκόνι, μήπως και τους έχει διαφύγει αυτή η λύση. Ε, να μην κάνουν κι αυτοί Χριστούγεννα όταν όλοι οι ‘’Αθηναίοι’’ θα πάνε στα χωριά τους;

Αν και δεν μου αρέσει το καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια, δεν μου αρέσει ούτε ο χειμώνας. Μπαίνεις μες το λεωφορείο και σου έρχεται λιποθυμία. Το Σάββατο που δεν είχε κανένα ιδιαίτερο κρύο, το αντίθετο θα έλεγα, στο λεωφορείο για Ζωγράφου μπαίνει η άλλη η κρυο**** και κλείνει το μοναδικό παράθυρο που ήταν μισάνοιχτο, όλα τα άλλα κλειστά. Δηλαδή όταν θα με μεταφέρουν λιπόθυμη θα καταλάβει ότι σε έναν χώρο που βρίσκονται 50 άτομα το ελάχιστο, με νοτιά έξω και υγρασία αφού είχε ρίξει ένα ψιλόβροχο, σε έναν οποιοδήποτε κλειστό χώρο, τα μικρόβια κάνουν πάρτυ. Δεν θα κρυώσεις μωρή κρυο****’’. Έλεος δηλαδή. Πότε θα βάλουν αυτό το ρημάδι μυαλό, όσο έχουν δηλαδή, να λειτουργήσει; Ήθελα να ‘ξερα το λεωφορείο περνάει από την πόρτα του σπιτιού τους και τους παίρνει και τους αφήνει εκεί πάλι; Εκδρομικό είναι; Δεν περπατάνε καθόλου; Γιατί ντε και καλά να αρρωστήσουν στο λεωφορείο μέσα από ένα και μοναδικό ανοιχτό παράθυρο και όχι στο δρόμο που-υποτίθεται φυσάει, αν και τη συγκεκριμένη μέρα κόλλαγες από τη ζέστη και την υγρασία.

Και μέσα σ’ όλα ,να σου ‘χει μείνει ένα όνειρο και να στο τσαλαπατάνε σαν να ήταν λουλουδάκι που πάτησε μια μπότα σε ένα κηπάκι…

Και δυο μαύρα μάτια που χάνεις…

Και ένα χαμόγελο που έσβησε…

Και μια χαρά που δεν ξέρεις αν θα βρείς…

Και μια ελπίδα –πύργος-από –τραπουλόχαρτα- που γκρέμισε ο αέρας…

Και ένα γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις…

Και κάποιος που πίστευες και είχες στο ‘’ρετιρέ’’ και βρέθηκε στο ‘’υπόγειο’’…

Παράπλευρες απώλειες…

Και να νιώθεις ότι από μια κατάσταση εσύ καταρρακώθηκες… Πιο βαθιά… Ανεπανόρθωτα…Έχασες... Κάτι που δεν είχες προλάβει να γευτεί...

Για λόγους που ξέρεις και δεν μπορείς να ομολογήσεις… Και δεν θα ομολογήσεις…

Αν ήξερε μόνο… Μόνο να ήξερε… Ίσως και να μην μάθει… Ίσως και να μην βγουν ποτέ οι λέξεις απ’ τα χείλη μου… Ίσως να μείνει στο σκοτάδι… Θα έχει καμιά σημασία; Θα αλλάξει κάτι και να ξέρει; Θα πάψω να φοβάμαι; Θα πάψω να είμαι μόνη; Θα πει αυτό που λαχταρώ να ακούσω; Αυτό που νιώθω τόσο καιρό και δεν θα του έλεγα ποτέ; Ή ίσως και να του έλεγα… Αν ήταν όλα αλλιώς… Αν αυτή τη στιγμή δεν ένιωθα ένα μικρό θάνατο μέσα μου… Αν δεν είχα τα μαύρα μάτια να με κοιτάζουν και να νιώθω πως έχω ήδη χάσει… Μόνο να ήξερε…Πόσο δύναμη μου έδωσαν αυτά τα μαύρα μάτια...Μόνο να 'ξερε...Πόσα ένιωσα...Και εξακολουθώ να νιώθω...Αλλά έχει καμία σημασία; Τον νοιάζει έστω και λίγο;

Αλλά βλέπεις εγώ είμαι από αυτούς που έλεγε ο Καρυωτάκης στο ποιήμα ‘’Ανδρείκελα’’. «άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά  όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει».

Τώρα που σε λίγους μήνες θα αλλάξω και θα πάψω να είμαι αόρατη ως τώρα όλοι αυτοί που τώρα φτύνουν κατάμουτρα τα χάλια τους που είναι εγωιστικά και ρατσιστικά κτήνη, να κρατάνε ομπρέλα, γιατί μετά εγώ θα είμαι αυτή που θα φτύνει. Όχι από κακία. Από αγανάκτηση για τα χρόνια που μου στέρησαν επειδή- είπαμε, μην τα ξαναλέμε- έκανα το θανάσιμο λάθος να μην έχω σώμα μοντέλου.

Αλλά ‘’θα γυρίσει ο τροχός θα γ****** κι ο φτωχός’’. Εγγυημένα πράγματα.

Αυτά από έμενα. Θα τα ξαναπούμε πιστεύω.

ΥΓ1: Φωτογραφία δεν έχει. Απεργεί ο φωτογράφος(εγώ δηλαδή).

ΥΓ2: Δεν θα απαντήσω σε σχόλια- παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Ξέρω πως έχουν τα πράγματα. Κάποια πράγματα αν δεν τα έχεις ζήσει ΔΕΝ μπορείς να τα καταλάβεις. Απλά ,απλούστατα . Κανείς, ούτε καν οι γονείς μας, δεν μπορούν να καταλάβουν πως βιώνουμε μια συμπεριφορά από τους άλλους, και μια κατάσταση. Μόνο όποιος την έχει ζήσει την καταλαβαίνει. Δεν μπορώ να ακούω προτάσεις του στυλ ‘’κάνε υπομονή, θα αλλάξουν τα πράγματα, να είσαι αισιόδοξη’’. Θα αλλάξουν όταν αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου. Αλλάζει; Όχι βέβαια… Μπορεί σε λίγο καιρό να πάψω να είμαι αόρατη αλλά ‘’πίσω έχει η αχλάδα την ουρά’’. Θα με κάνουν όλοι αυτοί να βγάλω όλη την εκδικητικότητα που δεν έχω σαν άνθρωπος… Αν δεν βάλουν μυαλό ‘’να μην κρίνουν το βιβλίο από το εξώφυλλο αλλά από το περιεχόμενο’’ . Όπου βιβλίο= ο άνθρωπος, κ. ο. κ. Έχω αισιοδοξία για 10 ανθρώπους, διαφορετικά θα τα είχα ήδη παρατήσει. Κανείς δεν ξέρει τι μπόρες έχω φάει για να μιλάω αυτή τη στιγμή... Κανείς δεν ξέρει...

ΥΓ3: Τραγουδάκι θα βάλω όμως έστω κι εδώ. Καθόλου τυχαία επιλογή το συγκεκριμένο. Υπάρχουν λόγοι. Και λόγοι και άνθρωποι που το χαρίζω. Με  όποια νοσταλγία κουβαλάει μέσα του.

 Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΑ ΝΙΩΘΩ ΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ…

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ

Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
για το καλό μου

Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα
για το καλό μου

Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο
είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο
είδα τα νεύρα μου σιγά-  σιγά να σπάνε
με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Είδα να κόβουν τη μπουκιά για την μπουκιά μου
ρούχα να φτιάχνουν απ' τα ρούχα τα παλιά μου
για το καλό μου

Είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα
είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα
για το καλό μου

Είδα τους φίλους μου να σκίζονται για μένα
είδα να θέλουν να ξεκόψω από σένα
είδα χαράματα να με τραβάν στο τμήμα
για να γλιτώσω το κελί να πω το ποίημα

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Για το καλό μου για το καλό μου
έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου
ενέσεις χάπια ηλεκτροσόκ για το καλό μου
σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου
ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου
κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις
εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Για πες μου ,πως μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη
εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

ΕΤΣΙ ΔΡΑΠΕΤΕΥΩ ΑΠ’ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ

Φίλοι που απηυδήσανε με την πολιτική
το ρίξανε σε τέχνες και θρησκείες
κι άλλοι ξυπνήσαν Έλληνες τόσο φανατικοί
βρήκαν τη σωτηρία τους χωρίς αμφιβολίες

Και κάποιοι άλλοι φίλοι μου ίσως πιο πονηροί
που μένουνε για πάντα αμφσβητίες
παρ' όλη τη διάννοια το ξέρω πως μπορεί
να βρίσκονται στα πράγματα μ' όλες τις συγκυρίες

Μα εγώ δεν έχω άποψη
έχω μονάχα κάτοψη
το ξέρω πια πως πίσω απ' τις ιδέες
υπάρχουνε τα ένστικτα
που ψάχνουνε υποστήριγμα
και έτσι δραπετεύω απ' τις παρέες
Λέω να την κάνω σιγά - σιγά
Λέω να την κάνω
Λέω να την κάνω σιγά - σιγά
Λέω να την κάνω

Φίλοι που αποκτήσανε προσφάτως το παιδί
ύστερα από χρόνια αμφιβολίας
μου λένε ότι γίνεται έτσι μια νέα αρχή
και το υποστηρίζουνε μα μέχρι υστερίας

Και κάποιοι άλλοι φίλοι μου λιγάκι εγωιστές
και καλοπερασάκηδες στο βάθος
που πάντα προφητεύουνε χίλιες καταστροφές
να φέρνεις λέν' ένα παιδί στον κόσμο είναι λάθος

ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

ΓΚΡΕΚΟ ΜΑΣΚΑΡΑ

Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα
τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά
μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

Μάτσο αμάκα καπιτάλε
σκάρτο, τανάλια, πολιτσία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά...

Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα
φρένο, στραπάτσο, αραμπόλα
μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα
τρόμπα, φιγουρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα

ΝΤΑΛΙΚΑ

Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,
η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,
η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

-Το ψέμα ποτέ δεν ζει για να γεράσει. (Σωκράτης)

-Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί. (Κομφούκιος)

-Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με χαρακτηρίζουν άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με χαρακτηρίζουν κουμουνιστή. (Dom Helda Camara)

-Ονειρεύτηκα χιλιάδες νέα μονοπάτια...Σήκωθηκα και περπάτησα το δικό μου.(Ταιλανδέζικη παροιμία)

-Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.(Μαχατμα Γκάντι)

-Ένας άνθρωπος δεν είναι τελειωμένος όταν ηττάται. Είναι τελειωμένος όταν τα παρατάει (Ρίτσαρντ Νίξον)

-Κάποιος είπε ότι η ζωή είναι ένα πάρτι. Φτάνεις όταν έχει αρχίσει και φεύγεις πριν τελειώσει. Έλσα Μάξγουελ[κοσμική και συγγραφέας]

-Επανάσταση είναι να παραμένεις ο εαυτός σου σε πείσμα όσων  θέλουν να σε μετατρέψουν σε μαζικό φαινόμενο. (Ανώνυμος)

-Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένας άχρηστος άνθρωπος λέγεται ρεζίλι, δυο, λέγονται δικηγορικό γραφείο και τρεις ή παραπάνω, λέγονται βουλή. Πίτερ Στόουν[Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας]

-Η βουλή είναι τόσο περίεργη. Σηκώνεται κάποιος να μιλήσει και δεν λέει τίποτα, κανείς δεν ακούει και μετά όλοι διαφωνούν. Μπορις Μαρασλοφ[Ρώσος ηθοποιός]

-Μην πλησιάσεις κατσίκα από μπροστά, άλογο από πίσω και βλάκα από πουθενά. (Εβραική παροιμία)

-Η μεγαλύτερη δόξα δεν είναι να μην έχεις πέσει αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.(Κομφούκιος)

-Προσπάθησε να μην γίνεις άνθρωπος επιτυχίας αλλά άνθρωπος αξίας.(Αινστάιν)

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

-Οι άνθρωποι ζούμε σαν να πρόκειται να μην πεθάνουμε ποτέ, και πεθαίνουμε σαν να μην έχουμε ζήσει καθόλου.

-Ότι χάνουμε την υγεία μας προσπαθώντας να βγάλουμε λεφτά κι ύστερα χάνουμε τα λεφτά για να ξαναβρούμε την υγεία μας.

-Ότι με το να αγχωνόμαστε για το μέλλον μας, λησμονούμε το παρόν μας, κι έτσι δεν ζούμε ούτε στο μέλλον ούτε στο παρόν.

-Ότι βιαζόμαστε να αποβάλλουμε την παιδικότητα μας, θέλουμε να μεγαλώσουμε γρήγορα κι ύστερα παρακαλάμε να ξαναγίνουμε παιδιά.

-Πρέπει οι άνθρωποι να μάθουμε ότι δεν μπορούμε να αναγκάσουμε τους άλλους να μας αγαπήσουν. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γίνουμε άξιοι να αγαπηθούμε.

-Να μάθουμε ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.

-Να μάθουμε ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.

-Να μάθουμε ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

-Να μάθουμε ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές, μπορούμε να ανοίξουμε στον άλλο πληγές που μετά παίρνει  πολλά χρόνια να τις γιατρέψουμε.

-Να μάθουμε τη συγχώρεση συγχωρώντας.

-Να μάθουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά, όμως δεν ξέρουν πως να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματα τους.

-Να μάθουμε ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, εκτός από την ευτυχία.

-Να μάθουμε ότι δυο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δυο διαφορετικά πράγματα.

-Να μάθουμε ότι δεν φτάνει πάντα να συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μπορείς να συγχωρέσεις ο ίδιος τον εαυτό σου.  

2.Οι μέρες είναι μαγικές  όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο

όταν δεν έχει θάνατο του πρωινού καφέ η κουβεντούλα  

Οι μέρες είναι φυλακές όταν η νύχτα πλημμυρίζει βαθμοφόρους

Οι μέρες είναι φυλακές όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές

Σινέ μπουλιούλε γιτζιγί σινιέ ντουμπουντού ουκ ουτσιού σβεστε γισμπί ιλιαντά
(μετ:Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα
σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή) 

Ο χρόνος είναι μαγικός όταν δεν κρύβονται χαφιέδες στα ρολόγια

όταν γερνάμε σίγουροι με το κεφάλι στο λαιμό μας  

Ο χρόνος είναι πανικός όταν ανοίγουν τα ντοσιέ οι στρατοδίκες

Ο χρόνος είναι πανικός όταν σε ζώνει μία τεράστια διαταγή  

Σινέ μπουλιούλε...  

Η μέρα είναι μαγική όταν φιλιόμαστε στο πάρκο δίχως φόβο

όταν δεν γίνονται έφοδοι στα καφενεία και τους σινεμάδες  

Η πόλη είναι ασφυκτική όταν την πνίγουν τα εθνικά ιδεώδη

Η πόλη είναι ασφυκτική όταν ξυπνάμε μ' εμβατήριο χακί  

Σινέ μπουλιούλε ...  

3.Eίν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις,
ακριβό το ποτό και το πίνεις.
Tρύπιες τσέπες και μακό φανελάκι,
είν' ο κόσμος μπουκιά και φαρμάκι,
είν' ο κόσμος δροσιά κι αεράκι.

Λύσσα ο έρωτας, χάδι ο έρωτας,
κόκκινα μάτια μου μή με ρωτάς.
Στα 17 σου πηδάς το καλάμι,
στα 19 σου κανείς δεν σε πιάνει.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο·
σε λίγα χρονάκια δεν ξέρεις πού πας.

Eνήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο.
Tα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο.
Γλυκά νανουρίζεις το ρήγμα π' ανοίγει,
το ξέρεις καλά η ζωή σου έχει φύγει·
συμβόλαιο στο πάθος που λήγει.

Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας,
καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο·
φοβάσαι και ξέρεις πού πας.

Oλοι οι καριόληδες μια εταιρία.
Σάπια ηλικία και αδυναμία.
Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος
στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος.
Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι:
τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι;

Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας,
γέρικα μάτια μου μη με κοιτάς.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο·
σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς.

Kαληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα,
έχει γούστο και φλόγα
είναι κάτι σαν ρόδα:
σε πατάει και σε παίρνει,
μόνο ίχνη σου σέρνει.

4.Διαταγή των θεών της εξουσίας

στο βωμό της δημοκρατίας

Καταστολή  

Ένοχοι στο όνομα της κοινωνίας

Θάνατος στα άγρια θηρία

στο περιθώριο  

Μιλώ για ελευθερία αληθινή

μου αφαιρούν την κάθε μου στιγμή

Καταστολή  

Εξόρμηση σε πολιτεία 

βίας νέκρα παιδιά θύματα εξουσίας

μιλώ για ελευθερία που να πάρει, 

ελευθερία

Καταστολή, λοβοτομή

καταστολή στο περιθώριο

Οι νόμοι γίνανε για σένα και για μένα

ενώ είναι ελεύθεροι οι έμποροι της πρέζας

στο περιθώριο

Τα νιάτα μας καλούν, μα δεν υπάρχει λύση

κάλπικη ζωή και δημόσια σήψη

τρομοκρατία κρατική ισοπεδώνουν τη ζωή.   

5.Κάντε πέρα.
Κάντε πέρα και μου τρώτε τον αέρα.
Πάτε πάσο.
Πάτε πάσο ή θα βγώ να σας χαλάσω.
Βγείτε έξω.
Βγείτε έξω δε μπορώ να σας αντέξω.
Μπείτε μέσα.
Μπείτε μέσα σας τελείωσε η μπέσα.
Μην κοιμάστε,
τη δική μας τη φωνή να τη φοβάστε.
Θέλω χώρο.
Θέλω χώρο,γκαζωμένο ασθενοφόρο,
το φανάρι,
το φανάρι να περάσω κι όποιον πάρει.
Δώστε πάσα.
Στο παιχνίδι και στη μάσα.
Είναι κι άλλοι,
είναι κι άλλοι που΄χουν στο λαιμό κερφάλι.
Μην κοιμάστε,
τη δική μας τη φωνή να τη φοβάστε.
Πάρτε δρόμο.
Πάρτε δρόμο.Τα υπάρχοντα στον ώμο
κι άντε βρείτε
κι άντε βρείτε που θα βρείτε να κρυφτείτε.
Τι κοιτάτε;
Τι κοιτάτε;Που θα βρείτε αλλού να πάτε;
Σας τυφλώνει,
Σαν κυκλώνας η αλήθεια σας κυκλώνει.
Τι κοιτάτε;
Τη δική μας τη ζωή δεν τη γαμάτε.

6.Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπουρδελοκοινωνία

ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία

στην καρδιά σου βάλαν φρένα το μυαλό σου παίρνει βύσμα

για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα  

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση

κι αυτή θα έχει πάψει

ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση

και χρυσωμένο χάπι  

Θα είσαι με μπαταρία να εκτελείς εργασία

με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση

θα πλέεις σ' ευφορία  

Για κοιτάξτε με σακάτη ένα έχω μόνο μάτι

μου ρουφήξατε το αίμα

μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα  

Αποφασισμένος πάντα στην προσωπικιά μου μπάντα

την ψυχή μου δεν πουλάω και το δρόμο μου τραβάω

Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση

εγώ τη συζητάω

ρομποτανθρωπομήχανιση και ξυπνοπνευματύπνωση

δεν θέλω να την φάω  

Ξερνάω τη μπαταρία

δεν εκτελώ εργασία

δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση

γουστάρω ελευθερία  

Ξερνάω τη μπαταρία

δεν εκτελώ εργασία

δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση

γουστάρω ελευθερία.      

Το σύνθημα που φαίνεται στη φωτογραφία, το έγραψαν κάποιοι στην Κυψέλη, στο τοίχο μιας εκκλησίας. Τελικά τα συνθήματα στους τοίχους λένε πάντα την αλήθεια, πολύ περισσότερο από όσους προσπαθούν να μας πείσουν για αυτή.

Σήμερα ο μόνος Θεός που λατρεύεται είναι το χρήμα. Αρνούμαι να πιστέψω σ’ αυτόν. Η δική μου ιδεολογία απορρίπτει αυτόν τον Θεό. Κρατώ τις ιδέες μου και προχωράω. Προς τα πού; Θα δείξει. Δεν μ’ αρέσει να ξέρω το επόμενο βήμα, μ’ αρέσει να το μαντεύω. Έχει πιο ενδιαφέρον έτσι.

Ο λαός έχει πολλές σοφές παροιμίες. Πχ  Το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Συμφωνώ, μπορώ να κάνω κάτι άλλο; Και να πιέσεις καταστάσεις, δεν βγαίνει τίποτα. Όλα γίνονται όταν είναι για να γίνουν, όλα γίνονται όταν θέλουν αυτά… Σωστός...

Αλλά απ’ την άλλη, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Επίσης συμφωνώ. Όταν κάτι δεν σε καταδέχεται, μην σώσει να σε καταδεχτεί… Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας… Έχω αντοχές και πολύ γερό στομάχι, και αξιοπρέπεια πάνω από όλα. Έχω αντέξει πολλά, δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει. Εκτός από τα συνθήματα και τις παροιμίες, και τα τραγούδια λένε την αλήθεια.

Πλησιάζει η ώρα που θα δείξει με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω… Για να παραφράσω τον Σαββόπουλο. Και τότε θα είμαι άγγελος με τους αγγέλους, θα είμαι σκυλί με τα σκυλιά. Είπαμε τα τραγούδια λένε την αλήθεια. Θα έρθει η ώρα που θα δούνε μια άλλη Αυγή ,όσοι πρέπει να την δούνε, όσοι βάζουν τρικλοποδιά στον αντίπαλο αν και έχουν 4 φάουλ. Ας πάνε στον πάγκο λοιπόν. Δεν θα τους αρέσει, το μόνο σίγουρο. Αλλά κάποτε και το ηφαίστειο θα εκραγεί, όταν η λάβα συσσωρευτεί. Προσοχή, ο Άρης κόβει βόλτα στους διδύμους! Θα πέσουν κεφάλια! Χαχα!  

Πλησιάζουν και Χριστούγεννα. Κάποτε μου άρεσαν οι γιορτές. Τώρα πια όχι. Όλο αυτό το κλίμα ψυχαναγκασμού, του στυλ ‘’γέλα, έρχονται Χριστούγεννα’’, με εκνευρίζει. Θα γελάσω όταν θέλω εγώ και όταν υπάρχει λόγος. Επίσης με θυμώνει το γεγονός ότι μόνο αυτές τις μέρες θυμούνται όλοι ότι υπάρχουν άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες που υποφέρουν. Δηλαδή μόνο τώρα υποφέρουν, τον υπόλοιπο χρόνο είναι λυμένα όλα τους τα προβλήματα; Γιατί τότε τους ξεχνάνε όλοι; Τέλος πάντων, με αυτό δεν βγάζεις άκρη…Η περίοδος των γιορτών είναι άσχημη για όποιον είναι μόνος...Είναι διπλά μόνος...

Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
ντρέπεται που ‘ναι μοναχός
και στη χαρά φαλτσάρει.

Σωστά τα λέει ο εορτάζων(Παπάζογλου).

Απ' την άλλη καλά τα λέει και ο μη-εορτάζων Χαίνης(Αποστολάκης)

Ωσάν το έρημο δεντρί
που 'ναι στα όρη απάνω
μ' αρέσει νά 'μαι αμοναχός
με τσι πολλούς δεν κάνω.

Μέσες λύσεις δεν υπάρχουν άραγε;Φυσιολογικές καταστάσεις δεν υπάρχουν;Φυσιολογικές ζωές δεν υπάρχουν;Που τις δίνουν να σταθούμε στην ουρά;

Έβλεπα πριν λίγες ώρες την παλιά Ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα. Τον υπουργό Μαυρογυαλούρο. Αν κάποιος έλεγε ότι το έργο αυτό γυρίστηκε πριν 43 μέρες και όχι 43 χρόνια, θα τον πίστευαν όλοι. Ακόμα και τότε, τα ίδια ίσχυαν στην πολιτική ζωή. Τότε μπορώ να πω ότι ήταν και χειρότερα, έλειπαν πράγματα και καταστάσεις που τώρα εμείς τα έχουμε δεδομένα. Διδακτική ταινία πάντως, όπως και να το κάνεις… Κάποια πράγματα μάλλον είναι γραμμένα στο DNA μας σαν λαός.

Το μόνο που περιμένω είναι ο νέος χρόνος. Μήπως φέρει αυτά που στέρησε και ο παλιός και οι προκάτοχοί του. Λίγα πάντοτε ζητούσα, αλλά ποτέ δεν τα είχα… Έβλεπα δίπλα μου όλοι να προχωράνε και εγώ να είμαι κολλημένη στο σημείο εκκίνησης. Που αρχίζει και που τελειώνει η δική μου ευθύνη και που των άλλων- όποιοι κι αν είναι αυτοί- είναι ένα σύνθετο θέμα. Άλλωστε μεταξύ δύο ανθρώπων που διαφωνούν δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν ο ένας δίκιο και ο άλλος άδικο. Μπορεί να έχουν και οι δύο δίκιο. Συνήθως όποτε έχω δίκιο για κάτι δεν το έχω βρεί… Και δεν είναι γκρίνια. Η αλήθεια είναι. Όσοι με ξέρουν καλύτερα, όσοι με ξέρουν χρόνια, το ξέρουν. Αλλά όταν παίρνεις τη ζωή λάθος... Απλά, αλλάζεις ζωή. Λάθος έκανε κοτζάμ Σεφέρης;

Βίντεο. 6 Δεκεμβρίου απώλεια για το Ελληνικό ροκ. Δεν θα βάλω βιντεάκι να τραγουδάει αλλά το γκρουπ που κάποτε τραγούδησε. Σπυριδούλα. Αγαπημένο τραγούδι.

 ΥΓ:Χρόνια πολλά είπα στους εορτάζοντες;Χρόνια πολλά!!!

Τις περισσότερες φορές όταν κάποια φίλη ή κάποιος φίλος μου γιορτάζει, προτιμώ αντί να αγοράσω ένα άψυχο δώρο, να φτιάξω κάτι, μια κατασκευή δική μου, κάτι χειροποίητο. Γενικά φτιάχνω διάφορα πραγματάκια, πιάνουν τα χέρια μου. Ζωγραφίζω πετρούλες, βαζάκια, κοχύλια, πίνακες, φτιάχνω διάφορες κατασκευές, ανάλογα και τα υλικά που έχω. Μια φορά είχα φτιάξει για τα πιτσιρίκια της φίλης μου της Γιώτας μια ζωγραφιά όπου κόλλησα κοχύλια και τα χρωμάτισα με ακρυλικά από πάνω και έγινε ένα όμορφο τοπίο. Έχω φτιάξει και δύο ελαιογραφίες στους γονείς μου και τις έφτιαξα κορνίζα τις έχουν κρεμάσει πάνω σπίτι τους.

Έτσι και τώρα. Γιόρταζε μια φίλη μου την περασμένη εβδομάδα και ήταν να συναντηθούμε αλλά είναι κρυωμένη χάλια. Με άδεια χέρια θα πάω όταν συναντηθούμε; Κι εκείνη πάντα μου παίρνει πολύ όμορφα δωράκια στη γιορτή και στα γενέθλια μου. Επίσης γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, ήμασταν στην ίδια δουλειά παλιά και είναι ίσως η μοναδική φίλη μου που έχουμε τις ίδιες ιδέες σε κάποια θέματα. Είμαστε δυο μεγάλα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ.

 Είχα βρει λοιπόν σε ένα περιοδικό μια κατασκευή κούκλας με μπουκάλι.

Πήρα λοιπόν εχθές το βράδυ ένα γυάλινο μπουκάλι αναψυκτικού. Είχα ένα ξύλινο σελιδοδείκτη και μετά από διάφορες πατέντες έμεινε μόνο η πλευρά που δεν ήταν ζωγραφισμένη. Έπρεπε να φτιάξω ένα πρόσωπο. Ζωγράφισα πρόσωπο. Έβαλα και μαντήλι στο κεφάλι για να στερεώσω τη μακριά καφέ κοτσίδα από κορδόνι πάνινων παπουτσιών. Μετά προχώρησα στα ρούχα. Έφτιαξα το κόκκινο μπλουζάκι με κόκκινη κορδέλα. Το έραψα για να στερεωθεί. Για φούστα έφτιαξα από ροζ τούλι μπομπονιέρας βάπτισης, αφού το έραψα κι αυτό. Έραψα στη μέση και μια ζώνη, με ένα κουμπί, χρώματος μπορντό ,από αντίστοιχη κορδέλα. Έβαλα και ένα κόκκινο ζακετάκι από ένα πουγκάκι, από γάμο, από αυτά που βάζουν μέσα το ρύζι. Ήταν μάλιστα και βελούδινο απαλό.

Και να την! Η κουκλίτσα!

Πόσο όμορφα και δημιουργικά πέρασε η ώρα! Έστω για λίγο ξέφυγα από τα προβλήματα που αυτή την εποχή ειδικά πάνε να με καπακώσουν. Αλλά για δύο ωρίτσες περίπου, παρά κάτι λεπτά, ήμουνα αλλού. Είναι πολύ ωραίο και χαλαρωτικό να ασχολείσαι με κάτι δημιουργικό. Πολλές φορές απορώ με ανθρώπους που γυρίζουν απ’ τη δουλειά και δεν κάνουν απολύτως τίποτα, καρφώνονται στην τηλεόραση. Όλο αυτό το άγχος που πάει; Δεν εκτονώνεται.

Τραγουδάκι; Έφτασε! Σε βίντεο.

Είπα σήμερα να είμαι πιο αισιόδοξη. Αν και δεν βοηθάει αυτή η σκοτεινιά στον ουρανό.

Παλιό αγαπημένο  τραγούδι που έπαιξα προχθές στην κιθάρα και θυμήθηκα. Που το θυμήθηκα;Έχω αναλαμπές πότε-  πότε!Ούτε σαν ιδέα δεν υπήρχα τότε!Αγέννητη. Χαχαχαχα!

Βροχή οι σκέψεις… Βροχή και οι λέξεις…

Βροχή ο πόνος… Βροχή και η χαρά…

Βροχή η συγνώμη… Βροχή και η συγχώρεση…

Βροχή η αγάπη… Βροχή και το μίσος…

Βροχή η παρέα… Βροχή και η μοναξιά…

Βροχή και στην ψυχή μου.

Βροχή τα όνειρά μου.

 Ψιχάλες η χαρά μου.

 Ωκεανός ο πόνος μου.

Πόσα τραγούδια που μυρίζει το χώμα τους βροχή…

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά.

ή

Η βροχή
στο δρόμο θυμώνει
σιωπή
στο σπίτι ξαπλώνει
έξω νυχτώνει,το φως τελειώνει
κι η νύχτα αγκαλιάζει
ένα παιδί.

ή

Δεν είμαι τίποτα εγώ
ένα παιχνίδι είμαι να παίζεις
και όταν ξυπνάς κάθε πρωί,
στην πιο φτηνή σου ηδονή
να με παιδεύεις

Θα παίζεις, φεύγεις, φεύγεις

ή

Βρέχει απόψε πάλι στην χαρά μου
έρημη χώρα η παρηγοριά
θα φτάσει εκεί που καίει η φλόγα τα όνειρά μου
να γίνει το νερό φωτιά

ή ακόμα

Βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή
που αγγίζει απαλά το πρόσωπό σου
λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή,
στην άκρη των χειλιών σου

Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού
μα δεν περνώ από τα ρούχα στην καρδιά σου
γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού
να μην κρύβω τον ήλιο απ' τη ματιά σου.

 Κι εγώ να συνεχίζω σκυφτή την περιπλάνηση…

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν
στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις θα χαθείς
ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε
πώς να σωθείς…

Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει
σχεδία η ζωή δε θα προφτάσεις αλλού να πας
στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει
να μ' αγαπάς…

Περπατώ στη βροχή και δεν με πειράζει. Για πρώτη φορά. Ίσως ξεπλύνει τους φόβους μου.

Και  κάτι δάκρυα πικρά μπογιατισμένα…

Ίσως κι αυτά ξεπλυθούν.

Αφού:

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
κι εσύ φοβάσαι.

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
να με θυμάσαι να με θυμάσαι.

Οι αγάπες σου σ' αφήσαν μοναχή
σου μάθαν πως να φεύγεις μ' ένα "γεια σου"

μα κάποιο βράδυ ξέχασες μια πόρτα ανοιχτή
κι ένα σπιρτόκουτο που γράφει τ' άνομά σου.

 Ίσως η λιακάδα να μην μπορεί να τα ανακόψει από το να ριζώσουν μέσα μου και να μου ρίξουν το δηλητήριο τους…

Oh belladonna … 

 out of reach, out of touch
How you’ve learned to hate so much.

Η  Belladonna είναι ένα γοητευτικό και ταυτόχρονα ύπουλο φυτό. Όλα τα μέρη του φυτού είναι εξαιρετικά δηλητηριώδη. Τα ξερά φύλλα περιέχουν ατροπίνη και σκοπαλαμίνη που έχουν ναρκωτική και αντισπασμωδική δράση. Ο υψηλός βαθμός τοξικότητάς της υπάρχει σε όλα τα μέρη του φυτού και ιδιαίτερα στους σπόρους, τις ρίζες και τα φύλλα.

Ένα τέτοιο άνθισε μέσα μου και με δηλητηριάζει.

Λέγεται αλλιώς: Φόβος, ανασφάλεια, ασάφεια, μπέρδεμα, δάκρυ, πίκρα, πόνος, καχυποψία, δυσπιστία, ένταση, αγωνία, άγχος. Κόλαση…

Βροχή τα θέλω μου… Βροχή και τα όχι που δεν ακούω αλλά σχηματίζονται σε μάτια που κοιτάζω. Έχω μάθει να διαβάζω μάτια. Τα βλέπω τα ‘’όχι’’. Δεν χρειάζεται να τα ακούσω. Φεύγω στην ώρα μου. Πριν με διώξουν. Από αξιοπρέπεια.

Ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δεν θα μ’ έκανε νύχτες να κλαίω,
ένα όχι θα με πείραζε λιγάκι
μα δεν θα μ’ έκανε να κλαίω σαν παιδάκι.

Το όχι που ’φτιαξες με το κεφάλι σου
μαλλιά, χείλια, μέτωπο και μάτια,
το όχι αυτό, το όχι αυτό
μ’ έκανε χίλια κομμάτια.

Το παραμύθι τελειώνει. Δεν έχει χαρούμενο τέλος το παραμύθι μου γι’ αυτό και το πιστεύω.

Μέσα στη πόλη αριθμός
Χαράματα Τετάρτης
Τους δρόμους παίρνεις μοναχός
Σβησμένος απ' το χάρτη

Κάτι παλιά περάσματα
Σε υπόγειες διαβάσεις
Εφηβικά τεχνάσματα
Των φίλων τα φαντάσματα
Που θες να προσπεράσεις

Ένα σπουργίτι στη βροχή
Της ερημιάς ιππότης
Να τραγουδάει κάθε πρωί
Τα μπλουζ της άγριας νιότης

Και σαν σπουργίτι τραγουδώ τα μπλουζ της νιότης μου που περνάει σαν βιαστικό τρένο και αφήνει σημάδια. Σημάδια απουσίας. Σημάδια ήττας. Σημάδια απόρριψης.

Και λέω στα σύννεφα: Πάρτε με σύννεφα μαζί…

Γιατί

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Κι είναι όμορφη η ζωή… Αν και πονάει… Πονάει να διαφέρεις, πονάνε οι κοροιδευτικές ματιές τους πάνω σου, πονάει η αλήθεια σου που δεν ακούγεται, πονάει η ζωή που σου στερούν την απόλαυση της, πονάνε όλα αυτά που δεν σε άφησαν να νιώσεις και στα ξερίζωσαν βίαια.

Τι πιο όμορφο; Από ένα βλέμμα, από ένα άγγιγμα, από τον έρωτα όταν γεννιέται… Αγνός… Απλός…  

Πόσο κόλαση είναι όταν δεν μπορείς να το νιώσεις… Όταν στο ποδοπατάνε… Χωρίς λόγο… Σου κλέβουν το όνειρο…

I can't sleep alone anymore
I need you here with me
Even though I closed all the doors
There's something'holdin'me

Never ending Nightmare
Always there instead of you
Never ending Nightmare
No scape this time from you

Κι αρχίζει ο εφιάλτης.

Κι όμως…

Πάντα μια νέα μέρα θα ανατέλει…

Κάθε τέλος μοιάζει να ‘ναι αρχή
Στο πρώτο φως το πρωί
Κι όλα όσα χάθηκαν θα βρεθούν
Στο μαύρο κάποιου βυθού
«θα σε ταξιδεύω μόνο εγώ»
θυμάμαι που μου ‘χες πει
μα από τότε έχω να σε δω
και ψάχνω ακόμα γιατί
κι όλα γύρω μοιάζουν να ‘ναι ψεύτικα
όλα γύρω μοιάζουν να ‘ναι ψεύτικα

Γιατί, ποτέ δεν είμαι, στα όνειρά σου
Γιατί, ποτέ δεν είμαι, στα σχέδιά σου
Γιατί, ποτέ δεν είμαι, μες στη καρδιά σου
Γιατί, ποτέ δεν είμαι, στα όνειρά σου, γιατί

Κάθε βράδυ σκύβει μιαν αυγή
Να μας θυμίζει γιατί
όσα μας πληγώνουν σαν περνούν
Σαν μια ανάμνηση ζουν
Κρατάω κλειδωμένη μια στιγμή
Στου χρόνου κάποιο κελί
Στο χαμόγελό σου το κλειδί
Μα δείχνει να ‘χει χαθεί
Κι όλα γύρω μοιάζουν να ‘ναι ψεύτικα
όλα γύρω μοιάζουν να ‘ναι ψεύτικα.

Πάντα υπάρχει χώρος για κάτι καινούριο… Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά… Πάνω από όλα, την καρδιά μας.

ΤΟ ΒΑΣΙΚΌΤΕΡΟ: Ένα βιβλίο δεν κρίνεται από το εξώφυλλο, χρειάζεται να το ξεφυλλίσεις. Έτσι και οι άνθρωποι. Δεν είναι μόνο αυτό που φαίνονται, πρέπει να τους γνωρίσεις, να τους δώσεις ευκαιρία να σου χαρίσουν τα δώρα που κρύβουν. Κάποιες φορές τα πιο άσχημα περιτυλίγματα κρύβουν τα πιο όμορφα δώρα και τα πιο φανταχτερά περιτυλίγματα κρύβουν τα πιο φτηνά,(όχι από άποψη τιμής) δώρα.  

Το soundtrack της βραδιάς μου:

1.Βροχή μου- Χ. Θηβαίος/2. Η βροχή- Μ. Στόκας/3. Όταν αρχίσει η βροχή- Μ. Στόκας/ 4. Να γίνει το νερό φωτιά- Πυξ λαξ/ 5. Βρέχει- Γ. Χαρούλης/ 6. Μικρές περιπλανήσεις/ 7. Σαν των ματιών σου τις βαφές- Β. Παπακωνσταντίνου, Μ. Πασχαλίδης/ 8. Belladonna/  9. Το όχι- Ε. Αρβανιτάκη/  10. Τα  μπλουζ της άγριας νιότης- Μ. Ξυδούς, Μ. Πασχαλίδης/ 11. Πάρτε με σύννεφα μαζί- Τ. Τσανακλίδου/ 12. Απ’ το αεροπλάνο- Κ. Χατζής/ 13. Never ending nightmare/ 14. Κάθε τέλος μια αρχή- Κίτρινα ποδήλατα.

ΥΓ1: Όταν όλα βουλιάζουν, ας μείνει μόνο το τραγούδι… Η πιο όμορφη παρέα…  

ΥΓ2: Όποιος δεν κατάλαβε, δεν πειράζει… Δεν θα εξηγήσω πολλά… Σκέψεις μιας βροχερής βραδιάς… Που κάπου ψιλτραρίστηκαν και βγήκαν λίγο πιο ανώδυνες από ό, τι την ώρα που γεννήθηκαν…

ΥΓ3:15ο τραγούδι από Χαίνηδες. Προσέξτε τους όμορφους κοφτερούς στίχους. Το βιντεάκι παίζει; Δεν έχω ξαναβάλει βίντεο εδώ. Θα μου πέιτε.

Είμαι πιο παιδάκι απ’τα παιδάκια! Κάθισα και είδα απόψε το Happy Feet, δεν έχασα ατάκα! Συγκινήθηκα με το πιγκουινάκι που δεν το ήθελαν επειδή ήταν διαφορετικό και δεν μπορούσε να τραγουδήσει… Διδακτική ιστορία. Μήπως έτσι δεν συμβαίνει και στη δική μας κοινωνία; Αν διαφέρεις σε κοιτάνε κάπως, δεν σε αποδέχονται, περιμένουν στη γωνία το πρώτο στραβοπάτημα σου για να έρθουν από πάνω να σου ρίξουν την κλωτσιά που θα σε στείλει ακόμα πιο χαμηλά.

Όσοι διαφέρουν μένουν μόνοι. Αλλά κάποτε και για αυτούς έρχεται μια άσπρη μέρα. Για όλους υπάρχει στη γωνία κάτι όμορφο να τους περιμένει.

Αν και είμαστε τόσο α- π- άνθρωποι… Απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στη γη που δεν σκοτώνει για την επιβίωση του, αλλά εξαιτίας μανιακών και άγριων ενστίκτων.

Η ταινία περνάει και οικολογικό μήνυμα. Όπου υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία, όπου ανακατεύεται ο άνθρωπος, χαλάει η ισορροπία της φύσης. Η φύση είναι ρυθμισμένη να μην στερεύουν οι πόροι της, αλλά όταν βάζει ο άνθρωπος το χεράκι του… Τότε όλα χαλάνε.

Η φύση είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να υπάρχει ισορροπία. Τίποτα περιττό δεν υπάρχει, τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη. Τα αρπακτικά- σαρκοφάγα τρέφονται με τα φυτοφάγα κ. ο. κ. Την αλυσίδα αυτή μόνο ο άνθρωπος έχει τη δύναμη και την σπάει.

Όπως λέει και μια Ινδιάνικη ρήση : ‘‘Μόνον όταν το τελευταίο δέντρο έχει πεθάνει και το τελευταίο ποτάμι έχει δηλητηριαστεί και το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα. (Προφητεία της φυλής των Ινδιάνων Κρι.)

Ακριβώς έτσι είναι. Ζούμε σαν να είναι όλα γύρω μας ανεξάντλητα, με μια αλαζονία και μια σιγουριά ότι θα είμαστε αιώνιοι πάνω στη γη. Θυμώνω πολύ όταν ξοδεύονται σπάταλα αγαθά που δεν είναι ανεξάντλητα όπως το νερό. Βλέπεις πχ το μάγκα με το λάστιχο στο χέρι να πλένει το αμάξι του ή ακόμα χειρότερα, να πλένει το πεζοδρόμιο.

Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΊΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΙΚΟ ΣΕ 13 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ(ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΑΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟ)

-Ουασιγκτον:50

-Βόννη:35

-Ρότερνταμ:28

-Άμστερνταμ,Χάγη:27

-Βιέννη:20

-Βερολίνο:13

-Ζυρίχη:10

-Λονδίνο, Ρώμη:9

-Παρίσι:8,54

-Θεσσαλονίκη:2,73

-Αθήνα:2,55

Αυτό τα λέει όλα…

Εδώ στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα- δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες πόλεις- το εγώ μας είναι παραφουσκωμένο. Νομίζουμε ότι είμαστε οι μοναδικοί πάνω στην πόλη. Πως με εκνευρίζουν συμπεριφορές όπως πχ πας να κατέβεις από το λεωφορείο και σπρώχνονται να ανέβουν λες και θα τους αφήσει έξω. Μικρό παράδειγμα αλλά η έλλειψη παιδείας είναι γενικευμένο κακό. Κύριο λόγο παίζει η οικογένεια.

Η οικογένεια θα δώσει στο παιδί τα ερεθίσματα ,θα το μάθει τρόπους. Αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς είναι απόντες… Κάποιες φορές λόγω συνθηκών, όταν τα οικονομικά βάρη δεν τους επιτρέπουν να έχουν ελεύθερο χρόνο και άλλες φορές μπορεί να είναι εκεί αλλά νοητικά να απουσιάζουν.

Έχω δει τραγικές ιστορίες, το ‘’τραγικές’’ όχι με την άποψη ότι έγινε κάτι ανεπανόρθωτο, αλλά όταν οι γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά, σπάνια θα βγει σε καλό. Στο κοντινό περιβάλλον- όχι στο συγγενικό, στο ευρύτερο των γνωστών και φίλων- έχω γίνει μάρτυρας περιπτώσεων παιδιών που μην έχοντας άλλο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή των γονιών ,έγιναν κλεπτομανείς, κλέβουν ασήμαντα αντικείμενα από σπίτια γνωστών και φίλων. Λένε απίστευτα ψέματα στους γονείς τους, ότι πχ δουλεύουν και στην πραγματικότητα γυρίζουν στην Αθήνα όλη μέρα στους δρόμους.

Γι’ αυτό η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι τόσο απλό όπως το νομίζουν όλοι, που έχουν το στυλ ‘’ε, και τι έγινε, θα παντρευτούμε φέτος, του χρόνου θα κάνουμε και ένα παιδί, θα δουλεύουμε 24 ώρες, να μην του λείψει τίποτα, να μην το κοροιδεύουν στο σχολείο που δεν έχει το πιο εξελιγμένο κινητό και δεν φοράει μάρκες στα ρούχα. Θα δουλέψουμε για να πάρει το καινούριο playstation, και αν φέρει καλούς βαθμούς ,θα του αγοράσουμε και υπολογιστή’’. Τραγικό, έτσι;

Τουλάχιστον εγώ έχω αυτογνωσία και ξέρω ότι δεν μπορώ να φροντίσω ούτε τον εαυτό μου πόσο μάλλον κάποιον άλλο που με έχει ανάγκη, και δεν θέλω να κάνω οικογένεια, να φέρω στον κόσμο ένα πλάσμα που κάποτε θα με βρίζει που το καταδίκασα να ζει σε τέτοιο κόσμο. Αυτοί όλοι κάνανε την αυτοκριτική τους;

Από πού ξεκίνησα και που έφτασα… Πόσα μου γέννησε η ταινία… Και η άλλη ταινία στο άλλο κανάλι ήταν εξίσου καλή, αλλά είδα αυτή, εκείνη την είχα δει πιο παλιά. Πάλι παιδική: Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας.

Κι αυτή η ταινία τρομερά διδακτική. Σκιαγραφεί 4 χαρακτήρες παιδιών- μαριονέτα, που οι γονείς τους τα έχουν πλάσει όπως θέλουν εκείνοι. Το ένα κοριτσάκι θεωρεί ότι του ανήκει όλος ο κόσμος. Μόνο ελικόπτερο δεν έχει ζητήσει. Ο μικρός όμως το μόνο που θέλει είναι να μοιράζεται. Μια σοκολάτα για όλους.

Το μοίρασμα… Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να μοιράζεσαι…

Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη , που λέει και το τραγούδι.

Δυστυχώς έχουμε γίνει τόσο κλειστοί, σαν χελώνες που κρύβονται στο καβούκι τους… Όλα τα εκλαμβάνουμε σαν κίνδυνο. Φοβόμαστε να ζήσουμε. Φοβόμαστε να ερωτευτούμε. Αυτό που το βάζεις; Έχουμε περάσει από κόσκινο το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου… Και το χειρότερο είναι ότι και να μην έχεις αυτή τη λογική και να θες να αφεθείς, θα σε επαναφέρουν στην τάξη οι διάφοροι ‘’καλοθελητές’’, θα σε γεμίσουν ανασφάλειες, ενοχές, και θα παραιτηθείς… Από το πιο όμορφο συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος. Αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι  ένα όνειρο τρελό ,όνειρο απατηλό… Γιατί πάντα παραμονεύει αυτός που θα τους προσγειώσει στη μίζερη αλήθεια του στυλ ‘’που πας, εσένα θα κοιτάξει από τόσους/ες που υπάρχουν εκεί έξω; Αυτοί/ες είναι τέλειοι, με τέλεια σώματα, με τέλειες δουλειές, με τέλεια τα πάντα πάνω τους, εσύ τι είσαι; Ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Τρέχα στη γωνιά σου’’.

Παρακολουθώ συζητήσεις που γίνονται εδώ μέσα και αλλού για το ρατσισμό. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει.,και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα.Προκαταλήψεις είμαστε φορτωμένοι. Αλλά το χειρότερο όλων, που έχουμε ανεπτυγμένο σαν λαός, είναι να στρεφόμαστε κατά των αδελφών μας, να τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Αν εμείς δεν είμαστε ενωμένοι; Τότε;

Υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ κοινωνικός ρατσισμός. Ολόκληρες ομάδες πετιούνται σε έναν πρόχειροφτιαγμένο Καιάδα. Οι άνθρωποι μπαίνουν σε κουτάκια. Τους κολλάνε μια ταμπέλα και τους βάζουν στο περιθώριο.

Αν δεν αποδεχόμαστε τον αδελφό μας, δεν τον καταλαβαίνουμε,  τον άνθρωπο που έχει κοινή καταγωγή με εμάς, πως θα καταλάβουμε έναν άνθρωπο που μέχρι χθές δεν ξέραμε καν που ζούσε και πως ζούσε;

Έχουμε μάθει να ζούμε αφ’ υψηλού και να βλέπουμε τα πράγματα με τη ματιά του νεόπλουτου που απέκτησε όλα τα προνόμια μαζεμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν από κάτι χειρότερο σε κάτι που –πίστευαν- καλύτερο. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Αυτή η χώρα –όχι ακριβώς η χώρα, σχηματικά το λέω, το κακό από ψηλά (γνωστό που)ξεκινά και φτάνει στη ρίζα- μισεί τους νέους ανθρώπους. Τους ωθεί να φύγουν.

Να πω την αλήθεια, αν είχα ευκαιρία να φύγω στην Ιταλία, θα έφευγα. Έχω και 2-3 ανθρώπους εκεί.

Τι ευκαιρίες προσφέρει  η χώρα μας;

Ο γιός μιας γνωστής της μάνας μου έφυγε και πήγε στην Αγγλία, μετά τα 30. Εδώ ήταν άνεργος. Πήγε εκεί, σπούδασε και εξειδικεύτηκε σε έναν κλάδο που είχε να κάνει με ιατρικά μηχανήματα. Μόλις τέλειωσε, σκίζονταν όλοι να τον προσλάβουν. Βρήκε αμέσως δουλειά. Δεν τους πείραξε το ότι δεν ήταν Άγγλος, φτάνει που ήταν πολύ καλός στη δουλειά του και είχε θέληση. Έκανε οικογένεια και είναι μια χαρά, τώρα έχει περάσει τα 40 και έρχεται μόνο για διακοπές στην Ελλάδα.

Εδώ; Τι θα ήταν; Άλλος ένας αριθμός. Μια στατιστική. ‘’Οι άνεργοι είναι τόσοι’’. Σαν να μιλάνε για … δεν ξέρω και εγώ τι. Αυτοί οι άνθρωποι ρώτησαν πως περνάνε το μήνα τους;

Δεν θα πω άλλα. Πήρα φόρα. Μου βγαίνει ο κοινωνιολόγος, τι να κάνω; Πέντε χρόνια γιατί σπούδαζα; Δεν είναι ρητορική ερώτηση; Ώρες-  ώρες απορώ και ρωτάω τον εαυτό μου. Για την δική μου μόρφωση και μόνο. είναι η απάντηση. Οι σπουδές δεν συνδέονται σε καμιά περίπτωση άμεσα με την εργασία. Οι δικές μου σίγουρα.

Τραγούδι κοφτερό από Ενδελέχεια.

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Μες στο στόμα μου κρατάω δηλητήριο
Και της γλώσσας το λουκέτο ξεκλειδώνω,
Βγάζει πίσσα της ψυχής το καθαρτήριο,
Τα πλευρά Σου, με μια λόγχη, εγώ καρφώνω.

Είμαι τόσο αμαρτωλός, που μοιάζω μ' άγιο,
Μα θυσία στο βωμό σου δε θα γίνω.
Δεν υπάρχει θησαυρός μας στο ναυάγιο
Κι η ζωή δεν παίρνει μπρος με ένα κρίνο!

Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι σκηνή κομμένη από ταινία.
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι μια λέξη που λερώνει τα βιβλία.
Είμαι ένας λάθος αριθμός, είμαι εικόνα δίχως φως,
Είμαι ένας κλόουν σε βαριά μελαγχολία!
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος...

Καλικάντζαρε Θεέ σε κλιμακτήριο,
Απ' το θρόνο σου η αλήθεια πόσο απέχει;!
ποιος βαράει νυσταγμένα σιωπητήριο;
ποιος καβάλησε το άρμα σου και τρέχει;!

Ρουμανία, Πακιστάν, Χιλή, Πρετόρια,
Στα φανάρια, στο γιαπί και στο κρεββάτι.
Πιάτα έπλενε ο παππούς μου στην Αστόρια,
Μα της ράτσας μου η μνήμη είναι σκάρτη.

Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι σκηνή κομμένη από ταινία.
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι μια λέξη που λερώνει τα βιβλία.
Είμαι ένας λάθος αριθμός, είμαι εικόνα δίχως φως,
Είμαι ένας κλόουν σε βαριά μελαγχολία!
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος...

https://www.youtube.com/watch?v=MAIpBSKJWXM

Δείτε το τρειλερ της ταινίας σε αυτό το link.(αν μάθω να βάζω βιντεάκια εδώ, να με φτύσετε. Χαχαχα!)

ΥΓ:ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!