Apo to aerodromio, dio wres prin tin ptisi, den anteksa na mi mpw...

Sti diadromi melagxolisa telika. 3 bdomades ekatsa, eginan polla, kala, kaka kai adiafora. Eida filous kai gnwstous, gnwrisa neous anthrwpous kai mazepsa polles eikones kai stigmes gia na mou kratisoun sintrofia.

Se o,ti afora to MusicHeaven, metaniwsa pou den eixa gnwrisei kapoia atoma toso kairo, oso imoun akoma monima Athina. Apo tin alli, kalio arga para pote. Eis to epanidein...

Ki an sas bgalei o dromos pros ta panw... kserete!:-)

Δεν την ήξερα.. είχα μόνο διαβάσει ένα παραμύθι της κάπου την Άνοιξη. Και σε σχέση με όσους την γνώρισαν και την αγάπησαν, δεν έχω λόγια να πω. Ήθελα να δώσω το παρόν σήμερα, -πιο πολύ για να τιμήσω έναν άνθρωπο που από όσα κατάλαβα, ήταν ιδιαίτερος- αλλά υποχρεώσεις με κράτησαν μακριά.

Μέσα σε 3 μέρες έμαθα τρεις θανάτους. Τον δικό της, του παππού ενός αδελφικού φίλου και του πατέρα ενός συμφοιτητή μου. Αυτός ο "συνωστισμός" κάπου με έχει κάνει να σκεφτώ κάποια πράγματα.

Δεν ανησυχώ για όσους φεύγουν. Αντιθέτως έχω την αίσθηση ότι ηρεμούν. Όσοι μένουν πίσω είναι που τραβάνε το ζόρι. Οι δικοί τους άνθρωποι, οι φίλοι και όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρήκαν ένα τρόπο να "συνδεθούν" μαζί τους.

Δεν ξέρω. Ας τους θυμόμαστε όπως τους αξίζει και όπως θα ήθελαν. Με ένα χαμόγελο.

Απόψε η μητέρα μου θα πήγαινε σινεμά κι ο αδελφός μου βόλτα με τους φίλος του. Έτσι είπα κι εγώ να μείνω σπίτι, να απολαύσω την ησυχία της μοναξιάς και να βρεθώ λίγο με τον εαυτό μου, τον οποίο έχω χάσει τις τελευταίες μέρες. Κι εκεί που τα λέγαμε μου έσκασε στο μυαλό μου η παραπάνω φράση, από ένα κεφάλαιο ταινίας του Bergman.

"The Art of Sweeping Things under the Rug’’. Διότι περί τέχνης πρόκειται.. Και μάλλον οι επιδόσεις μου σε αυτή είναι υπεράνω του μετρίου. Όλο λέω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, να πω αυτά που με ενοχλούν, να πάψω να ανέχομαι κάποιες συμπεριφορές, να θέσω τις σχέσεις στη σωστή τους βάση, κτλ. Και σε τελική ανάλυση να πατήσω το delete σε κάποια άτομα δεν αξίζουν να είναι δίπλα μου. Ή μπορεί εγώ να μην αξίζω να είμαι δίπλα τους. Γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κι αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά όταν ερχόμαστε στο δια ταύτα, το μόνο που βγαίνει είναι μια σιωπή. Η οποία εκλαμβάνεται πάντα από τους άλλους σαν αποδοχή της ήττας, σαν αδυναμία κι ενίοτε και σαν ηλιθιότητα. Κι ίσως να έχουν και δίκιο. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος όταν επιμένει να δέχεται προσβολές (της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειάς του) χωρίς να αντιδρά; Απλά χαμογελώντας συγκαταβατικά και μονολογώντας "δεν πειράζει..."

Καλύτερα να έβγαινα... 'Οχι τίποτα άλλο.. αλλά με πήρε ο ύπνος στον καναπέ το απόγευμα και απόψε θα βρυκολακιάσω πάλι... Και σε τέτοιες φάσεις η νύχτα γίνεται επώδυνη.

Και ναι είναι πλέον γεγονός...

Μετά από την παταγώδη αποτυχία των ερωτηματολογίων μου (4/415) ο supervisor δηλώνει πως αυτά είναι "very disappointing news" και προτείνει να αλλάξω τρόπο προσέγγισης του θέματος ("work with it or around it")... Τώρα τί θα πει αυτό και πώς θα το καταφέρω, δεν έχω ιδέα... αλλά εκείνος επιμένει να μην πανικοβληθώ κι ότι κάτι θα γίνει...

Αλλά βέβαια, όταν ο Γρηγοράκης φώναζε ότι καλό θα ήταν να βρω στοιχεία από δευτερογενείς πηγές, εγώ, επειδή ήθελα να είναι σχετικά πρωτότυπη και λόγω άγνοιας καθότι δεν είχα ξανακάνει πτυχιακή, επέμενα ότι θέλω να κάνω και έρευνα με ερωτηματολόγια... "Βρε καλό μου παιδί, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μη σου απαντήσουν οι εταιρείες" να μου λέει, αλλά εγώ εκεί.... Ο εαυτός μου αποφάσισε να το παίξει ριψοκίνδυνος... και τώρα βρίσκομαι στα μέσα του Ιούλιου σε κατάσταση πανικού. Έχω χάσει πια τον ύπνο μου. Κοιμάμαι λίγο, και με διακοπές, βλέπω να με κυνηγάνε γραφήματα και managers, ξυπνάω από το χάραμα και κάθε μισή ώρα τσεκάρω τον υπολογιστή να δω αν κάποιος είχε την καλοσύνη να μου απαντήσει... Κι αν χτες ήμουν γενικά υποτονική, σήμερα έχω μια απίστευτη νευρικότητα. Και πολλά νεύρα επίσης.

Ειλικρινά δεν ξέρω τί να κάνω.. 3 Σεπτέμβρη η καταληκτική ημερομηνία.. Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μόνο που η δική μου σωτηρία δεν ξέρω ποιά είναι... και πού θα τη βρω...

H ώρα είναι 18.26...

Πριν λίγο ξύπνησα από ένα όχι και τόσο καλό (βασικά χάλια ήταν) ανήσυχο ύπνο συνολικής διάρκειας 10 ωρών, με ένα διάλλειμα μισής ώρας κατά τις 14.30 για φαγητό (καθότι ή παράδοση που απαιτεί συνεστίαση όλων των μελών της οικογένειας τα μεσημέρια πρέπει να τηρείται ανεξαρτήτος κόστους) και πολλών μικρών διακοπών...

Τώρα είμαι σα ζόμπι... το καλό είναι ότι είμαι μόνη στο σπίτι. Ελπίζω η κατάσταση αυτή να διατηρηθεί τουλάχιστον μέχρι το βράδυ... (δεν παίζει αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία). Πίνω την πορτοκαλάδα μου και τελικά δεν άντεξα και χτύπησα ένα παγωτάκι.. καραμέλα...

Θέλω να γυρίσω στην Αγγλία. Δηλαδή δε νομίζω ότι το ζήτημα είναι η Αγγλία, αλλά θέλω να ξαναβρεθώ σε ένα χώρο αποκλειστικά δικό μου. Τελικά δε μπορώ να έχω άλλο άτομο στο ίδιο σπίτι. Ειδικά τώρα που έζησα και λίγο μόνη μου, δε μπορώ να επιστρέφω στην προηγούμενη κατάσταση και να κρατάω τα κοινωνικά προσχήματα που απαιτούνται. Εντάξει, άντεξα τη συμβίωση κάτι παραπάνω από μια βδομάδα. Τώρα μπορώ να επιστρέψω;

Έχω κι ένα άλλο θεματάκι που με απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό.. Βασικά πολλά είναι, αλλά για την ώρα θα επικεντρωθώ σε αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω τα άτομα που γνώριζα μετριούνταν στα δάχτυλα του χεριού. Έκτοτε σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζομαι και τώρα που κατέβηκα και στο beach party υποτίθεται ότι αυτές οι γνωριμίες πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Το θέμα που προκύπτει όμως είναι το εξής. Τότε που άνοιξα το blog ήταν ακριβώς αυτή η αίσθηση της ανωνυμίας που μου άρεσε, που με διευκόλυνε αν θες, να πω κάποια πράγματα και να μη με νοιάζει τί θα σκεφτεί ο τάδε ή ο δείνα, γιατί πολύ απλά δεν τους ξέρω και δε με ξέρουν. Τώρα αυτή η τόσο βολική για μένα ισορροπία μοιάζει να διαταράσεται... και έπιασα σήμερα τον εαυτό μου να θέλω να πω κάποια πράγματα και να αυτολογοκρίνομαι...

Για χτες λοιπόν.. Μετά από κάποιες μικροταλαιπωρείες καταφέραμε να φτάσουμε στην παραλία κατά τις 23.00 νομίζω. Πολύ κόσμος, χωρισμένος σε παρεούλες με κιθάρες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Προσωπικά δεν αισθάνομαι άνετα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ενδεικτικό αυτού είναι το ότι επειδή όταν έφτασα ο Παύλος είχε πάει για σουβλάκια, δεν κατέβηκα να συστηθώ -όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) αλλά περίμενα στο λοφάκι μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά για να κατέβω μαζί τους... Και ναι ο πειρασμός να γυρίσω πίσω ήταν αρκετά έντονος κι αν δεν υπήρχαν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι μάλλον θα είχα υποκείψει (είναι η δεύτερη φορά σε μια βδομάδα που μου συμβαίνει αυτό και μάλλον αξίζει προσοχής). Τελικά έκατσα στο πηγαδάκι Παύλου-Έλενας-Ορφέα-Ευρυδίκης (το οποίο φυσικά άλλαζε μορφή καθώς περνούσε η ώρα) και είναι ζήτημα αν σηκώθηκα από εκεί 4 φορές (κι αυτό για λόγους ανωτέρας βίας). Από άλλα μέλη γνώρισα αρκετά (των οποίων την αντιστοιχία ονόματος-nickname φυσικά αδυνατώ να θυμηθώ) αλλά με τους περισσότερους η "κουβέντα" ήταν περιορισμένη στα αναμενόμενα πλαίσια. Εξαίρεση ο Deos με τον οποίο ανακαλύψαμε κι άλλο ένα κοινό... χιχι.. κι είπαμε να πάμε και για κάνα καφέ να τα πούμε με την ησυχία μας. Μπάνιο αν και ήθελα δεν κατάφερα να κάνω καθότι ο καιρός ήταν λίγο ψυχρός...

Εν κατακλείδι, αυτό που μου άρεσε πολύ στο πάρτυ ήταν η μουσική και τα τραγούδια, η φωτιά με τις σπίθες της, η θάλασσα με τον ήχο της, και ενώ η απουσία φεγγαριού με είχε ψιλοστεναχωρήσει τελικά ίσως να ήταν καλύτερα μιας και τα αστέρια είχαν το μονοπώλιο του ουρανού...

Μέχρι τις 4.30 ήμουνα πραγματικά παρούσα. Κι ας νόμιζε ο Parateristas ότι με είχε αποκοιμήσει. Μετά δεν ξέρω τί έγινε, αλλά πραγματικά βρέθηκα στον κόσμο μου. Το ότι γύρω μου υπήρχαν τόσα άτομα που μιλούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν κτλ σαν να διαγράφηκε. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Σαν εκεί που είσαι με κόσμο ξαφνικά να χαμηλώνει η ένταση των όσων συμβαίνουν γύρω και να περνάνε όλα σε τρίτο πλάνο στο βάθος. Έτσι έγινε και χτες, κι έμεινα εγώ παρέα με τον εαυτό μου, τη φωτιά, τη θάλασσα και τον ουρανό. Μέχρι το ξημέρωμα, που σιγά σιγά μαζέψαμε την παραλία, αποχαιρετιστήκαμε με όσους είχαν απομείνει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής...

Υ.Γ. Το "πώς;" δεν ξέρω πώς κολλάει σα τίτλος.. έχει μάλλον να κάνει με όσα ήθελα να πω και τελικά δε βρήκαν το δικό τους δρόμο έκφρασης.

Αθήνα-Πάτρα-Αθήνα σε μισή μέρα.

Αφορμή; Μια συναυλία. Αιτία; Η ανάγκη να γυρίσω μερικά χρόνια πίσω.

Όταν πριν μια βδομάδα τα παιδιά μου είπαν ότι θα κατέβουν Πάτρα δεν περίμενα ποτέ ότι θα ακολουθούσα. Ωστόσο πες πες στο MSN, σε μια παρόρμηση της στιγμής δήλωσα ότι θα είμαι παρούσα. Μια παρόρμηση για την οποία από τότε μέχρι σήμερα άλλαξα γνώμη άπειρες φορές. Χτες μάλιστα έφτασα να σκέφτομαι σοβαρά την επιλογή να μην εμφανιστώ και να τους ζητήσω να πουλήσουν το εισητήριό μου στην είσοδο. Εξάλλου κάτι τέτοιες ματαιώσεις τις συνηθίζω τώρα τελευταία. Τελικά πήγα. Και το ευχαριστήθηκα.

Από την εκδρομή αυτή κρατάω εικόνες και μουσικές. Η παρέα στο αμάξι, η θάλασσα, μια παρέα να κάνει wind-serfing, οι βάρκες δίπλα στην παραλιακή, το αρχαίο Ωδείο, η συναυλία, μια γλυκιά κρέπα μετά στην πλατεία Γεωργίου, ένα μπουγέλωμα, ο έναστρος ουρανός στην επιστροφή, ένα μαγευτικό φεγγάρι να προβάλλει κατά τις 3 το πρωί πάνω από μια πόλη (το Γαλαξείδι άραγε;), τα φώτα των δυιλιστηρίων να δημιουργούν ένα απίθανο φουτουριστικό τοπίο (δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να μου φάνηκαν τόσο όμορφα τα δυιληστήρια), τα φωτισμένα ναυπηγεία της Ελευσίνας εξίσου όμορφα, η πρώτη μου επίσκεψη στο κέντρο μετά από ένα χρόνο περίπου, η Ομόνοια στις 4 τη νύχτα γεμάτη κόσμο, η αλλαγή φρουράς στο Σύνταγμα, η Κηφισίας άδεια (κέντρο-Μαρούσι σε 5 λεπτά) και φυσικά πολύ μουσική και ασταμάτητο τραγούδι (στο δρόμο του πηγαιμού, στη συναυλία και στην επιστροφή)...

Ναι, τελικά υπάρχει λόγος που μου αρέσουν τόσο πολύ όχι μόνο τα ταξίδια με το αμάξι..αλλά και η νύχτα...

Σας αφήνω με ένα από τα πολλά τραγούδια που τραγουδήσαμε απόψε.

"Έχεις μάθει μια ζωή στα λάθη,
κι η ζωή σε παίζει στα ψηλά,
ύψη πάθη και ποιός θα σου μάθει,
πως η αγάπη μένει στα γιαπιά.

Δεν είναι η Ελένη που σε περιμένει,
μια ζωή χαμένη τρέχει ολοταχώς,
στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία,
βγάλε την τελεία, ψάξε για το πώς."

Γύρισα σπίτι και είπα να τσεκάρω τα σχόλια στο blog μου... και τότε είδα κάτι που μου χτύπησε κάπως περίεργα στο μάτι.. Φέρομαι το φε με "αι"... και μετά η φλασιά. Και το σοκ. Θεέ μου!! Και κανείς δε μιλάει τόση ώρα;;; Έλεος!!

Εντάξει, ποτέ δεν ήμουν καλή στην ορθογραφία... αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά... Τον τελευταίο μήνα ειδικά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς γράφονται λέξεις των οποίων η ορθογραφία παλιότερα μου ερχόταν μηχανικά, χωρίς σκέψη... και τώρα...

Θέλω να πιστεύω ότι φταίει η εκτεταμένη χρήση των greeklish και το ότι με εξαίρεση το blog σπανίως γράφω πλέον στα ελληνικά...

Εν πάσει περιπτώσει, στείλτε ένα ΠΜ όταν βλέπετε τέτοιες γκάφες! Χάρη θα μου κάνετε...

Σε αυτό το ταξίδι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κλείσω κάποιες ιστορίες. Η καλύτερα ότι θα επαναξιολογήσω κάποιες σχέσεις μου και θα προσπαθήσω να τις βγάλω από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται. Τώρα το αν αυτό σημαίνει τερματισμός ή προώθηση σε ένα νέο επίπεδο, θα εξαρτηθεί κι από τους άλλους που εμπλέκονται σε αυτές.

Από αυτές τις "ιστορίες" 3 είναι αυτές που θεωρώ πιο σημαντικές. Για διαφορετικούς λόγους θεωρώ την καθεμία κρίσιμη. Κοινός τους παρονομαστής είναι ότι είναι έχουν να κάνουν με συναισθήματα, καταστάσεις ή απωθημένα που εδώ και αρκετό καιρό με "βασανίζουν" και είναι καιρός να μπουν σε μια σειρά ή έστω να γίνουν αντικείμενα καλύτερης διαχείρισης. Είναι αυτό με τους κύκλους που έχουμε ξαναπεί, πρέπει να κλείσουν κάποιοι, για να ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι.

Κι επειδή είμαι αρκετά αποφασισμένη, ήδη η πρώτη συνάντηση έγινε χτες το βράδυ. Το αποτέλεσμα; Δύσκολο να το αξιολογήσω. Υποθέτω το απωθημένο εξαλείφθηκε, κι αυτό είναι καλό, ακόμα κι αν μας κόστισε κάτι παραπάνω από όσο υπολογίζαμε. Μαζί επήλθε και μια απομυθοποίηση, η οποία αν και ακολουθήθηκε από αμηχανία, επίσης ήταν ευπρόσδεκτη. Ο πειρασμός να αισθανθώ ότι η άλλη πλευρά εκμεταλλεύτηκε κάποιες αδυναμίες μου, μου επιτέθηκε αρκετές φορές και χτες κατά τη διάρκεια της συνάντησης και σήμερα όλη μέρα, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχω υπερασπιστεί επάξια τη θέση μου από τις επάλξεις του πύργου μου κι αν μη τι άλλο, έχω κρατήσει την αξιοπρέπειά μου. Παρόλα αυτά έχω μια στιφή γεύση στο στόμα. Κάτι σαν απογοήτευση ανάκατη με ένα αίσθημα "πολύ κακό για το τίποτα". Με στεναχωρεί λίγο το ότι τελικά ο άλλος δεν άξιζε. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο νόμιζα. Αλλά αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πρέπει να φτάσεις ως το τέρμα για να το διαπιστώσεις. Ακόμα κι όταν βλέπεις τα σημάδια, αυτό το "τί θα συνέβαινε αν" μπορεί να σε στοιχειώσει. Οπότε εν κατακλείδι, δεν μετανιώνω για ό,τι έκανα. Αν και θα προτιμούσα η συνάντηση να είχε γίνει με διαφορετικούς όρους (αλλά άμα περίμενα τους όρους που θα ήθελα... παίζει να μην γινόταν και ποτέ) και η νέα ισορροπία που προκύπτει από αυτή να ήταν λίγο διαφορετική...

Nevermind, κοιτάμε μπροστά, στην επόμενη "μάχη".

Για την ώρα, πάω να ετοιμαστώ για να κατέβω παραλία με κάτι φίλους... αυτά είναι.. :-)

Υ.Γ. 1 Δεν μπορώ άλλο. Από την Παρασκευή που πάτησα το πόδι μου, ο λαιμός μου και η μύτη μου είναι χάλια, δε μπορώ να καταπιώ και δε μπορώ να ανασάνω. Και το κυριότερο, ως συνέπεια δεν μπορώ να κοιμηθώ...

Υ.Γ. 2 Ψέμματα.. τώρα που το ξανασκέφτηκα μετανιώνω που για άλλη μια φορά ήμουνα υπερ του δέοντος ευγενική και διακριτική... Μου δώθηκε η ευκαιρία αρκετές φορές να πω κάποια πράγματα και όλες επέλεξα να τα αποσιωπήσω.. για να μη χαλαστεί η άλλη πλευρά.. η οποία τη δική μου ευαισθησία τελικά δεν τη σεβάστηκε. Αχ..πότε θα μάθω να φέρομαι στου άλλους με τον ίδιο τρόπο που μου φέρονται;;

Είναι ωραία να επιστρέφεις σπίτι... έστω κι όταν προσγειώνεσαι με πονοκέφαλο επειδή σε όλη την πτήση περιτρυγυριζόσουνα από μωρά και παιδάκια μέχρι 5 ετών τα οποία κλαίγανε εναλλάξ κι ενίοτε εν χορώ...

Ακόμα πιο ωραία είναι όταν το ίδιο κιόλας βράδυ βγαίνεις για μεζεδάκια στην παλιά σου γειτονιά... και λίγο αργότερα πέφτεις πάνω σε γνωστούς που είχες να δεις χρόνια...

Όταν έχεις συνηθίσει να περνάς 24ωρα σε ένα δωμάτιο 2Χ3 αισθάνεσαι περίεργα να βρίσκεσαι σε ένα σπίτι με πολλά δωμάτια, εκ των οποίων το δικό σου είναι λίγο παραπάνω από διπλάσιο από αυτό που ήσουνα μέχρι χτες....

Η αλλαγή θερμοκρασίας είναι επίσης αισθητή...αν και εγώ απόψε που κάτσαμε έξω, με το ελαφρά ζεστό μακρυμάνικό μου και το φανελάκι από μέσα ήμουν μια χαρούλα.. (χιχι... είπαμε είμαι απίστευτα κρυουλιάρα..).

Εξίσου αισθητή είναι και η διαφορά ώρας.. εδώ κοντεύει 4, αλλά εγώ είμαι ακόμα σε ρυθμούς Αγγλίας και άρα δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ...

Δυστυχώς ακόμα δεν ήρθα... και με "χώσανε". Πρέπει αύριο να κάνω φορμάτ (ξανά!!) στον υπολογιστή της μάνας μου. Το πρόβλημα είναι ότι τα windows που έχω περάσει ήταν αυτά που προορίζονταν για το laptop μου, και ξαφνικά η Microsoft έχει ακυρώσει τον κωδικό τους.. Εντάξει το ξέρω ότι απαγορεύεται να χρησιμοποείς τα windows σε πάνω από έναν υπολογιστή, αλλά τί να έκανα;;; Και καθώς η Microsoft εξελίσσεται, εγώ δεν έχω windows να βάλω... αχ... καμιά ιδέα κανείς;;;

Αυτά για την ώρα.. πάω τώρα να βάλω άλλη μια παγωμένη κανάτα με νερό, γιατί τώρα κάνει πραγματικά ζέστη.. είχα ξεχάσει ότι το δωμάτιό μου είναι το πιο ζεστό σημείο του σπιτιού...

Μόλις έκανα ένα ντουζάκι κι έχω κάτσει να χαλαρώσω λίγο, αφού πρώτα καθάρισα το δωμάτιο, έπλυνα τα πιάτα αλλά και τα ρούχα και γενικώς συγύρισα έτσι ώστε όταν γυρίσω σε ένα μήνα να βρω το χώρο τακτοποιημένο. Η βαλίτσα είναι δίπλα μου, σχεδόν έτοιμη. Μένει μόνο να φτιάξω το σάκο που θα έχω μαζί μου στο αεροπλάνο και να αποφασίσω αν θα κάνω απόψυξη ή όχι... Έχω βάλει ένα ποτάκι, προσπαθώ να αποφύγω να πεταχτώ να πάρω σοκολάτες από το μηχάνημα στο διάδρομο (πραγματικός πειρασμός...) κι ακούω μουσικούλα. Έξω βρέχει.. (τί πρωτότυπο!). Είναι η ώρα που συλλογίζομαι τη μέρα μου...

1 ταινία 1 θεατρικό 1 ποστ

Scenes from a marriage (Bergman)
Σε μια ταινία με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, η Marianne και ο Johan μοιάζουν να έχουν έναν ευτυχισμένο και χωρίς προβλήματα γάμο. Ωστόσο η ίδια η ανυπαρξία προβλημάτων μπορεί να είναι πρόβλημα και από τη στιγμή που το ζευγάρι το παραδέχεται, τα προβλήματα που τόσο καιρό έμεναν καλά κρυμμένα, έρχονται στην επιφάνεια, οδηγώντας τους τελικά στο διαζύγιο. Παρόλα αυτά το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να χωρίσει έτσι απλά κι η σχέση τους συνεχίζεται και μετά... για να ανακαλύψουν μετά από χρόνια -κι ενώ ο καθένας είναι πλέον ξαναπαντρεμένος- ότι αυτό που τελικά τους δένει είναι ό,τι πλησιέστερο στην αγάπη μπορούν να έχουν..

Betrayal (Pinter)
Εξίσου αυτοβιογραφικό το θεατρικό αυτό ακολουθεί την πορεία μιας παράνομης σχέσης αντίθετα στο χρόνο, ξεκινώντας από το τέλος της και καταλήγοντας στο πρώτο φιλί. Στην πρώτη σκηνή έχουν περάσει ήδη 2 χρόνια από όταν η Emma και ο Jerry σταμάτησαν τη σχέση τους, κι η Emma ανακοινώνει στον πρώην εραστή της - και καλύτερο φίλο του άντρα της- ότι χωρίζει γιατί ο Robert τόσα χρόνια την απατούσε. Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο, βλέπουμε την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στα τρία κεντρικά πρόσωπα, φτάνοντας στο πάρτυ από το οποίο ξεκίνησαν όλα..

Ιστός (Pavel)
"σε ένα απόκοσμο πλάνο που αφορά κάθε σχέση, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι κάθονται στις γωνίες, και παρακολουθούν τους ιστούς τους να μονομαχούν" Δεν έχω να πω τίποτα, διαβάστε το μόνοι σας εδώ.

3 "σενάρια" με κοινό παρονομαστή τις ανθρώπινες σχέσεις και πιο συγκεκριμένα τις σχέσεις ανάμεσα σε ζευγάρια. Κοινωνικές απαιτήσεις και προσωπικές επιθυμίες, σχέσεις νόμιμες και παράνομες, συμβιβασμοί κι εγωισμοί, προδοσίες και μονομαχίες, και πολλά άλλα, που όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο μου μοιάζουν έντονα αλληλένδετα μεταξύ τους. Σε σημείο που μάλλον το βάρος τους μοιάζει αθροιστικά ασήκωτο για οποιαδήποτε σχέση...

3 "ιστορίες" που με πέτυχαν σήμερα μάλλον απροετοίμαστη, ερχόμενες διαδοχικά σαν τα κύματα, ενισχύοντας η μια την άλλη και επεκτείνοντας η καθεμιά το νόημα της προηγούμενης...

Δεν ξέρω πόσο κάνει 1+1+1. Προς το παρόν έχουν προκαλέσει μια τρικυμία στο εσωτερικό μου. Όταν αυτή καταλαγιάσει, τότε θα δω τα αποτελέσματά της. Ξέρω όμως ότι η καθε ιστορία, έχει το δικό της προβληματισμό ο οποίος δένει αβίαστα με αυτό της επόμενης και σε φέρνει πιο κοντά στο συμπέρασμα της ανικανότητας μας να λειτουργήσουμε μέσα στα πλαίσια σχέσεων που να ανταποκρίνονται στα ιδανικά και των δυο πλευρών.

Η ώρα είναι 21.40... Πάω να παραγγείλω μια πίτσα για να φάμε με τις κοπέλες στην τελευταία μας συνάντηση (επί αγγλικού εδάφους) που θα είμαστε και οι 4 παρούσες. Και μετά έχω να φτιάξω την τσάντα μου.. Απόψυξη τελικά βαριέμαι να κάνω... Α ναι... και να στείλω τα ερωτηματολόγια.... επιτέλους.... ελπίζω.

Υ.Γ. Other_side ευχαριστώ για τις "συμβουλές". Και ναι, θα το φέρω το μαγιό μου... Κι ίσως να τα πούμε και στη Nora.. αν τα οικονομικά και των δυο μας, μας το επιτρέψουν...

Μίλησα σήμερα με ένα φίλο από Αθήνα. Ψυχολόγος και μουσικός. Αυτή την περίοδο σπουδάζει, κάνει την πρακτική του, και τρέχει και για την μπάντα του. Τελείωσαν οι ηχογραφήσεις και τώρα ετοιμάζονται για φωτογράφηση και βιντεοκλίπ. Παράλληλα γράφει κι ένα διήγημα. Κι είναι στην ηλικία μου. Τέτοιους ανθρώπους τους θαυμάζω... Δημιουργικοί και ταλαντούχοι.. Και το κυριότερο; Ό,τι κάνουν είναι για τον εαυτό τους και τη δική τους ευχαρίστηση. Γιατί έχουν μεράκι κι το αγαπάνε.

Τέτοια άτομα με γεμίζουν αισιοδοξία. Πραγματικά χαίρομαι που υπάρχουν κι αισθάνομαι τυχερή όταν είναι στο περιβάλλον μου. Κατά κάποιο τρόπο φωτίζουν το χώρο μου. Ταυτόχρονα όμως με κάνουν να κοιτάζω τη δική μου πορεία... και τότε με πιάνει μια θλίψη, μια απογοήτευση... Κοντεύω τα 24... και τί έχω κάνει μέχρι σήμερα; .........

Σήμερα πήγα στη σχολή να συζητήσω με τον σύμβουλο εργασίας. Πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν η εξής: "Πού θες να δουλέψεις;" .........

Τελειώνω το μεταπτυχιακό μου (αν καταφέρω ποτέ να ασχοληθώ με τη ρημάδα την πτυχιακή) και δεν έχω ιδέα τί θέλω να κάνω σαν επάγγελμα. Όσο με θυμάμαι ποτέ δεν ήξερα τί ήθελα. Σχεδόν σε όλους τους τομείς. Ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά το ίδιο εύκολα χάνω το ενδιαφέρον μου. Όχι γιατί το αντικείμενο (το όποιο αντικείμενο) παύει να είναι ενδιαφέρον -αντιθέτως- απλά γιατί κάτι άλλο θα μου κεντρίσει την περιέργεια... Η προσοχή μου αποσπάται εύκολα. Μου λείπει η πειθαρχία και η υπομονή που χρειάζεται για να αφοσιωθείς σε κάτι. Και γενικά έχω την τάση να αντιμετωπίζω τα πάντα με μια νοοτροπία του στυλ "χμ ας δοκιμάσω κι αυτό", "για να δούμε αυτό πώς είναι;" Δεν έχω κάποια κλίση.. κάποιο πάθος με κάτι. Με ό,τι έχω ασχοληθεί είμαι μάλλον μέτρια. Όχι κακή, αλλά ούτε και κάτι ιδιαίτερο. Μέτρια. Δηλαδή αυτό που σιχαίνομαι. Συν-πλην μηδέν...

Ο καιρός εδώ αλλάζει σχεδόν ανά μισάωρο. Βροχή, ήλιος, συννεφιά, μπόρα, ήλιος, αγέρας κ.ο.κ. Οι περισσότεροι εκνευρίζονται. Δεν τους κατηγορώ, αλλά προσωπικά μου αρέσει. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Τώρα άρχισε πάλι να βρέχει...

Άσχετο. Έχω δίπλα μου ένα βαζάκι με κάτι που λέγεται "lemon curd" και δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω. Είναι λίγο λιγότερο παχύρευστο από μέλι και προφανώς έχει λεμόνι. Το αλοίφω στο ψωμί μου, αλλά το τρώω και με το κουτάλι (όπως και το μέλι εξάλλου). Είναι πολύ καλό.

Όπως έκανα βόλτα το μεσημέρι ήρθε στο μυαλό μου η εξής φράση: "Όσοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση τείνουν να θεωρούν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται". Δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσει κάπου ή πού το άκουσα. Αλλά πέρασα το απόγευμά μου με αυτή τη σκέψη. Δεν μπορώ να πω ότι με έχουν εκμεταλλευτεί. Εμένα όχι. Αλλά την αφέλειά μου, το ρομαντισμό μου, την εμπιστοσύνη μου; Εδώ δεν είμαι τόσο σίγουρη...μπορεί. Από την άλλη όμως, ισχύει κάτι τέτοιο; Αλήθεια, μας εκμεταλλεύονται οι άλλοι; Ή μήπως εμείς επιτρέπουμε να μας "εκμεταλλευτούν"; Μήπως αυτό το "εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου" δεν είναι παρά μια φτηνή δικαιολογία για να αποποιηθούμε τις δικές μας ευθύνες;

Μήπως αυτό το "it takes two to tango" το οποίο πολλές φορές το βρίσκω άδικο, τελικά ισχύει; Με την έννοια ότι ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η μια πλευρά δεν έχει κάνει κάτι μεμπτό, και μόνο το γεγονός ότι επιτρέπει στην άλλη να κάνει τα όσα κάνει, την καθιστά εξίσου υπεύθυνη για το αποτέλεσμα;

"Y tu te quedas alli, y tu te caes alli,
y tu siempre llorando, riendo
sin razon ni sin causa

Y tu te quedas alli, tu perteneces alli,
y mi querer siempre a menos
parece el delite de todo el mundo

y yo contigo alli..."

(Photo: Dance to death by artarda)

Δεν ξέρω... αυτό το lemon curd πάντως είναι υπέροχο.. έχω ήδη φτάσει στη μέση του βάζου... και συνεχίζω.

Δεν τα πάω καλά με το χορό και το μπαλέτο. Παρόλα αυτά σήμερα είδα μια παράσταση χορού του Mark Morris, συνοδεία κομματιών του Μότζαρτ. Στο γυρισμό διάβαζα μια συνέντευξη του χορογράφου. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, κι ας μη σκαμπάζω πολλά από χορογραφίες. Και στο τέλος είπε κάτι που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση.

Νομίζω βρήκα την σκέψη που θα μου κρατήσει συντροφιά απόψε...

Ένας φίλος μου έστειλε πριν λίγη ώρα ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο του Νταλάρα κι έγινε έτσι η αφορμή να ξεκινήσω μια ακόμα αναδρομή στα τραγούδια του συγκεκριμένου καλλιτέχνη.

Ο Νταλάρας...

Ήταν πριν 10 χρόνια όταν τον άκουσα για πρώτη φορά. Στο σπίτι μιας φίλης που πια δε μιλάμε. "Ζωντανή Ηχογράφηση στην Ιερά Οδό" και "Ένας κόμπος η χαρά μου". Και κάτι έγινε μέσα μου. Ασχέτως των δυνατοτήτων της φωνής του, μου αρέσει η χροιά της. Η ζεστασιά κι η εκφραστικότητα που μου βγάζει. Είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Και ναι, πιθανόν να μην μπορώ να τον κρίνω αντικειμενικά. Ωστόσο αν η φωνή ήταν το έναυσμα, ο θαυμασμός μου δεν εξαντλείται σε αυτή. Εξάλλου, δόξα το θεό. έχουμε την τύχη να έχουμε πολλούς αξιόλογους τραγουδιστές. Αυτό που για μένα τον κάνει διαφορετικό και ιδιαίτερο είναι η παρουσία του εντός και κυρίως εκτός σκηνής, οι απόψεις του, το γεγονός ότι δεν φοβάται να πει τη γνώμη του και τα όσα βγάζει μέσα από τις συνεντεύξεις του.

Σε αυτά τα 10 χρόνια, η ένταση με την οποία θα τον (παρ)ακολουθούσα θα πέρναγε από πολλές αυξομειώσεις. Πολλές φορές ίσως να άγγιξα τα όρια της υπερβολής. Από την άλλη μπορεί να πέρναγαν και μήνες χωρίς να τον αναζητήσω. Αλλά ήταν και είναι πάντα εκεί. Διαχρονική αξία στο δικό μου μουσικό στερέωμα. Σημείο αναφοράς σε διάφορα επίπεδα.

Απόψε, μετά από πολύ καιρό έβαλα στη λίστα τα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει. Κάποια από αυτά έχω να τα ακούσω χρόνια. Κι έχω συγκινηθεί. Είχε την τύχη να συνεργαστεί με κορυφαίους στιχουργούς και συνθέτες... και να πει μερικά από τα ομορφότερα ελληνικά τραγούδια...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς αισθάνομαι. Κάποιοι από εδώ ίσως μπορούν να με καταλάβουν. Για τους υπόλοιπους, δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω.

Καλή συνέχεια σε σας και καλή ακρόαση σε μένα.

"Σε πολιτείες τρέχει, μαύρος που θα τον δει
αρματωμένος ρήγας σε κόκκινο φαρί
κόφτει στα δυο τις ρούγες, σαΐτα αστραφτερή
το μάτι του μετράει την παγωμένη γη..."

Photo: to run by redmagda

Λοιπόν λιγότερες από 5 μέρες απομένουν μέχρι να κατέβω Αθήνα!!!

Κι εκεί που μέχρι χτες ήμουνα ψύχραιμη και χαλαρή και μάλιστα σκεφτόμουνα ότι τελικά οι 22 μέρες που θα κάτσω είναι μάλλον πολλές, ξαφνικά σήμερα με έχει πιάσει μια απρόσμενη ανυπομονησία.

Έτσι, ενώ τόσο καιρό γκρίνιαζα για τους φίλους και τους γνωστούς μου, σήμερα όλη μέρα είμαι στο τηλέφωνο, στο skype και στο MSN μιλώντας ή στέλνοντας μηνύματα και κανονίζω καφέδες, εξόδους, μπάνια και μονοήμερες! Και ξαφνικά οι 22 μέρες φαίνονται τόσο λίγες!

Από τον ενθουσιασμό μου είμαι ήδη στον τρίτο καφέ της μέρας (υποψιάζομαι ότι μέχρι το βράδυ θα τρέμω από την καφεϊνη) κι ακούω συνεχόμενα ένα και μόνο κομμάτι το οποίο μοιάζει όχι μόνο να με εκφράζει αλλά και να με κρατάει σε εγρήγορση... δεν πρόκειται για άλλο από το τραγούδι run, του Boy George διασκευασμένη από τον Sash.. χιχι.. ώρες ώρες οι επιλογές μου με εκπλήσουν...

Α! επιτέλους γύρισε κι ο supervisor και αποφάσισε να μου απαντήσει.. κι έτσι έχουμε κανονίσει μια συνάντηση αύριο στις 3... Κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω τα 6 άρθρα που έχω εκτυπώσει και έχω μπροστά μου αλλά περιστοιχίζομαι από πειρασμούς. Στα δεξιά μου έχω μια στοίβα με ταινίες Paris-Texas, Before sunrise/before sunset, the silence, shame, scenes of a marriage, a zed and two noughts και Manhatan που πρέπει να επιστρέψω πριν την Παρασκευή... και στα αριστερά μου κάτι βιβλία για το περιβάλλον, το συμβολισμό των εμβλήματων και δυο διηγήματα του Cohen που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους και τα ανακάλυψα τυχαία καθώς έψαχνα για μια επιστολή. Και θέλω να προλάβω να δω κι ένα θεατρικό ακόμα...

Εξάλλου εκεί που είχα αγχωθεί, μιλησα με ένα φίλο καθηγητή ο οποίος μου είπε ότι η συγγραφή της πτυχιακής είναι ζήτημα 2 εβδομάδων και άθελα του με ξεάγχωσε σε τέτοιο βαθμό που μάλλον κακό έκανε αντί για καλό!

Ναι, τελικά όλα είναι θέμα προταιρεοτήτων.. αλλά η ορθή ιεράρχισή τους ποτέ δεν ήταν το ατού μου! Είναι κι αυτό στοιχείο του χαρακτήρα μου, που δεν νομίζω να αλλάξει... και για να πω την αλήθεια δεν θέλω κιόλας... Έτσι, χύμα στο κύμα όπως λένε, κι όπου με βγάλει... Γιατί μπορεί στην θεωρία να είμαι υπεραναλυτική, αλλά στην πράξη, ...όπου φυσάει ο άνεμος...

Καλή αντάμωση!!!!

for the first day of the month!!!" λένε οι Αγγλοι δίνοντας φιλικά μια τσιμπιά και μια μπουνιά στον άλλο. Κι αν προσθέσουν και το "No return" τότε δεν μπορείς να ανταποδώσεις, αλλά πρέπει να περιμένεις την επόμενη πρωτομηνιά...:-) Καλούλι δεν είναι; Εγώ το βρήκα χαριτωμένα παιδιάστικο.

Σήμερα τελείωσα την εκπαίδευσή μου σαν δύτρια!!! Στην λίμνη Wraysbury λοιπόν, κοντά στο Heathrow, κάναμε και τις 4 καταδύσεις που απαιτούνται για να μπορείς πλέον να βουτάς μέχρι τα 18 μέτρα με άνεση και ασφάλεια. Ο καιρός αυτό το ΣΚ ήταν ψιλοχάλια, αλλά στη λίμνη ευτυχώς η ορατότητα ήταν καλή. Για τα δεδομένα της δηλαδή, γιατί προσωπικά τα 4 μέτρα μου φαίνονται μάλλον λίγα.

Πλέον έχω συμπληρώσει 2 ώρες κάτω από την επιφάνεια του νερού. Χτες είχα κάποια ψιλοπροβληματάκια, κυρίως με το αυτί μου, αλλά ευτυχώς τίποτα ιδιαίτερα ανησυχητικό. Έχω να δηλώσω ότι η στολή είναι μαρτύριο... αν και σήμερα σημείωσα αισθητή πρόοδο στο χρόνο που μου χρειάστηκε για να καταφέρω να χωρέσω σε αυτή, εγώ ειδικά αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα καθότι είναι επικτακτική ανάγκη να επισκέπτομαι την τουαλέτα κάθε τρεις και λίγο, οπότε... μαρτύριο σου λέω. Οσο για τον εξοπλισμό γενικότερα, αυτός ζύγιζε γύρω στα 20 κιλά. Συν τα 9 κιλά βάρη που είχα στη ζώνη μου, μας κάνουν 29... τα οποία δεν φαίνονται πολλά, αλλά αισθάνομαι εξαντλημένη.. και πιασμένη επίσης. Κι αν και έβρεχε όλο το ΣΚ, ο λιγοστός ήλιος που βγήκε κατάφερε να με κάψει... δηλαδή έλεος.

Αρκετά όμως με τις λεπτομέρειες... η ουσία είναι ότι οι πρώτες μου καταδύσεις ήταν μια μάλλον αξέχαστη εμπειρία. Κι όχι επειδή βουτήξαμε σε κάποιο εκπληκτικά όμορφο περιβάλλον. Απλά είναι αυτή η αίσθηση που σου δημιουργείται όταν είσαι στο νερό.. Μια αίσθηση, χαλάρωσης, ηρεμίας, φυγής. Αυτά βέβαια αφού ξεπεράσεις το σοκ της θερμοκρασίας και όταν ο εκπαιδευτής δεν σου ζητάει να βγάλεις τη μάσκα σου και να τη ξαναβάλεις (μακράν το χειρότερό μου... ).

Είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ κουρασμένη. Επίσης πρέπει να πω ότι εδώ και τρεις μέρες ξυπνάω από τις 6 το πρωί. Εντάξει δε λέω, είναι ωραία να προλαβαίνεις τη μέρα από την αρχή της... και αισθάνομαι πολύ περήφανη που τελικά μπορώ να ξυπνήσω και τέτοιες βάρβαρες ώρες, αλλά νομίζω είναι ώρα να επανέλθω στα παλιά κλασικά ωράριά μου... Δηλαδή ύπνος κατά τις 5 και εγερτήριο χαλαρά κατά τις 11.

Υπάρχουν κάποια πράγματα, ταινίες και βιβλία, που η πρώτη επαφή μαζί τους σε σημαδεύει. Δεν είναι εγκεφαλικό ζήτημα, αλλά βαθιά υπαρξιακό. Πρόκειται απλά για έναν ανατριχιαστικά μαγευτικό συγχρονισμό. Όλα όσα σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, βιώνεις ξεδιπλώνονται μέσα από τις σελίδες ή τις εικόνες. Γι αυτό και δεν προετοιμάζεται. Σε πιάνει στον ύπνο και σε ταρακουνά συθέμελα.

Τέτοια λοιπόν πράγματα μαθαίνεις εκ των υστέρων να τα προσεγγίζεις με δέος. Η πρώτη φορά είναι τόσο έντονα χαραγμένη μέσα σου, που διστάζεις να τα ξαναπλησιάσεις. Γιατί η επόμενη "συνάντηση" μπορεί να εξελιχτεί προς 3 κατευθύνσεις.

Εκδοχή πρώτη: να μη μπορέσεις να ξαναβρείς τί ήταν αυτό που τόσο σε συγκλόνησε την πρώτη φορά και να μείνεις με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.

Εκδοχή δεύτερη: να ανακαλύψεις νέα πράγματα που τότε, για διάφορους λόγους, πέρασαν απαρατήρητα, και τα οποία μπορεί ειτε να ενισχύσουν την πρώτη εντύπωση είτε να τη μεταβάλλουν.

Εκδοχή τρίτη: να έχει ακριβώς την ίδια επιρροή πάνω σου. Κάτι το οποίο επίσης μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.

Πολλές φορές όμως δεν θέλουμε να "χαλάσουμε" μια καλή εμπειρία. Κάτι που έχουμε εκλάβει ως μαγευτική στιγμή και σημείο αναφοράς μας, δύσκολα το υποχρεώνουμε να περάσει τη δοκιμασία αντοχής έναντι του χρόνου. Εξάλλου, ο χρόνος εξωραϊζει ακόμα περισσότερο τέτοια γεγονότα κι αν παρελπίδα ο συντονισμός δεν πραγματωθεί ξανά, αισθανόμαστε λειψοί. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει ενίοτε και με κάποιους ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας, αλλά δεν είναι επί του παρόντος αυτό.

Έτσι και για μένα αυτή η ταινία. Η ένταση της επίδρασης της και το μέγεθος της ταύτισης μου είναι αντίστοιχη με αυτή του Λύκου της Στέππας.

Ό,τι και να πω, πραγματικά είναι λίγο και παραπλανητικό. Πρόκειται για ένα ποίημα. Υπέροχη φωτογραφία. Μαγευτική ατμόσφαιρα. Ευαισθησία και ανθρωπιά. Ένας ύμνος στην ομορφιά της ανθρώπινης ζωής. Στις απλές καθημερινές απολαύσεις, που τείνουμε να ξεχάσουμε ή επιδεικτικά αγνοούμε. Συνδιασμένος με τον πόνο, την μοναξιά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε ένα μείγμα όμως που καταφέρνει να σου ζεστάνει την καρδιά.

Δύο άγγελοι, ο Damiel και ο Cassiel που μαζί με άλλους αγγέλους περιφέρονται πάνω από την πόλη του Βερολίνου, παρατηρώντας τους κατοίκους του, συμπάσχοντας μαζί τους και καταγράφωντας τις σκέψεις τους. Bruno Ganz και Otto Sander αντίστοιχα. Ο Peter Falk σε έναν ρόλο κλειδί, υποδυόμενος τον εαυτό του. Η Marion (Solveig Dommartin), μια ακροβάτρια τσίρκου, κι ένας μυστηριώδης Όμηρος (Curt Bois).

Η ταινία είναι αργή σε εξέλιξη. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθότι είναι γεμάτη μονολόγους και διαλόγους που τσακίζουν.

Αγαπημένα σημεία;

Το ποίημα "when the child was a child" που σα μοτίβο επανέρχεται ξανά και ξάνά κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Ο διάλογος μεταξύ των δυο αγγέλων στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο, όπου ομολογούν πως έχουν κουραστεί από την αιώνια ζωή τους σαν παρατηρητές, και πως πολύ θα ήθελαν να μπορούσαν να βιώσουν την ύπαρξη όπως μόνο οι άνθρωποι μπορούν.

Οι μονόλογοι του Ομήρου, που αναρωτιέται πώς μετατράπηκαν οι ακροατές του σε αναγνώστες κι αντι να κάθονται σε κύκλο γύρω του, είναι ο καθένας μόνος και δεν γνωρίζουν τίποτα ο ένας για τον άλλο και ψάχνει να βρει την αιτία που η ειρήνη δεν εμπνέει κανέναν για να πει την ιστορία της κι έτσι μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να γράψει ένα έπος για αυτή.

Ο διάλογος μεταξύ Frank και Damiel.. οι μονόλογοι της Marion που μιλάει για τον χρόνο, τη μοναξιά, τις συμπτώσεις, την ευτυχία, την αδυναμία συναίσθησης και πολλά άλλα.

Ο μονόλογος του Cassiel για τα σύνορα μεταξύ ανθρώπων, και το πως ο καθένας μας μοιάζει με κράτος και για να αφήσουμε κάποιον να περάσει τα σύνορα και να μας προσεγγίσει τον αναγκάζουμε να πληρώσει διόδια.

Ο μονόλογος-επίλογος του Damiel που δηλώνει ότι τελικά γνωρίζει αυτό που κανένας άγγελος δεν ξέρει.

Η ταινία είναι γεμάτη "ατάκες" που μπορούν να σε στοιχειώσουν. Που αξίζουν να πατήσεις το pause και να τις επεξεργαστείς, όσο χρόνο χρειαστεί.

Σας αφήνω με τρεις από αυτές... (η επιλογή είναι αυθαίρετη φυσικά)

"time will heal everything, but what if time was the illness?"

"when mankind loses its storyteller, it will lose its childhood"

"It must finally become serious. When I was with someone I was often happy but at the same time it all seemed a coincidence. I've never played with anyone and yet I've never opened my eyes and thought: Now it's serious. Ιs it our times that are not serious? I've never been lonely, neither alone, nor with someone else. But I would have liked to be lonely. Loneliness means: I am whole at last. I must put an end to coincidence. I don't know if there is a destiny but there is a decision. Decide."

Κατά τα άλλα έξω βρέχει κι απόψε έχουμε και Πανσέληνο... κάτι το φεγγάρι, η βροχή και η ταινία (συνδυασμός που από μόνος του σκοτώνει!), κάτι ο συσχετισμός έρωτα και φυγής από τον Ιππότη Ορφέα, μια ημιτελής κουβέντα περί πόνου και κινδύνων και το τελευταίο ποστ της Other_side (τα..κερασάκια στην τούρτα!) ε, δε θες και τίποτα άλλο για να μπεις σε σκέψεις...