Στις σκιές της πόλης, μια μυστηριώδης φιγούρα με μαύρο παντελόνι και μπλούζα, ξανθά μαλλιά που λάμπουν στο φως της αυγής, και μάτια που έχουν χρωματιστεί από τα δάκρυα, κρατάει ένα χαρτί σε ζελατίνη. Μια συνάντηση που ξεκινάει με μια απλή ερώτηση, αλλά γρήγορα μετατρέπεται σε μια αναζήτηση για την αλήθεια πίσω από τα κλαμένα μάτια και την επικείμενη μετακόμιση.

Η ιστορία αυτής της γυναίκας, που ξεδιπλώνεται σταδιακά, είναι μια ιστορία που αντηχεί στις καρδιές όλων μας. Είναι μια ιστορία για την αναζήτηση της ελπίδας στις πιο σκοτεινές στιγμές, για την αναγνώριση της ανθρώπινης ευπάθειας και για την ανάγκη να βρούμε συνδέσμους που μας ενώνουν, ακόμα και όταν οι περιστάσεις φαίνονται αποκομμένες από την πραγματικότητα.

Αυτή η γυναίκα, που ίσως αντιμετωπίζει μια έξωση, μας υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε ανώνυμο πρόσωπο υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Μας δείχνει ότι η ανθρωπιά δε βρίσκεται μόνο στις μεγάλες ιστορίες που διαβάζουμε ή βλέπουμε, αλλά και στις μικρές στιγμές που συμβαίνουν δίπλα μας, στην καθημερινότητα της ζωής.

Η ποίηση της καθημερινότητας, η ποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι πάντα γύρω μας, ανοιχτή σε όσους είναι έτοιμοι να ακούσουν και να παρατηρήσουν. Και μέσα από αυτή την ποίηση, μπορούμε να βρούμε την κατανόηση και τη συμπόνια που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Μέσα από τις ιστορίες των άλλων, μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Και ίσως, μέσα από αυτή την κατανόηση, να βρούμε τον τρόπο να είμαστε πιο ευγενικοί και στοργικοί προς όλους όσους συναντάμε στο ταξίδι της ζωής.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟ, ΕΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ:

Ψηλή μεσόκοπη μαυροντυμένη μαύρο παντελόνι και μπλούζα στις αρχές της γήρανσης ξανθό μαλλί κομμωτηρίου ίσιο μα τα μάτια κόκκινα κλαμένα κρατά στο αριστερό χέρι ένα χαρτί βαλμένο σε ζελατίνη. Την κοίταξα και αστραπιαία άρχισα να ψάχνω μια δικαιολογία για να της μιλήσω προφανώς κάτι συνέβαινε κάτι αναστάτωνε τη γυναίκα αυτή. Τη ρώτησα αν μένει εκεί κάποιος γνωστός μου και γρήγορα και ευγενικά μου απάντησε ότι όχι δεν υπάρχει σε αυτό το κτήριο αυτό το όνομα και χωρίς να προλάβω να ρωτήσω περισσότερα μου είπε προχωρώντας και απομακρυνόμενη πώς αύριο φεύγει θα μετακομίσει. Η σκέψη μου αμέσως πέταξε στριφογύρισε στην αιτία της επικείμενης μετακόμισης συνειρμικά συνδύασα το χαρτί που κράταγε τα κλαμένα μάτια. Μα να η φίλη μου με φώναξε πως εντόπισε τελικά το σπίτι του φίλου μας που ψάχναμε, ήμασταν λίγο μπερδεμένοι μιας και είχαμε αρκετό καιρό να τον επισκεφθούμε η σκέψη απομακρύνθηκε από το γεγονός κουβέντα στην κουβέντα χάσαμε το γεγονός της προηγούμενης στιγμής.
Αργότερα που ξαναέφερα τη συζήτηση στο θέμα αυτό αυτόματα η παρέα είπε έξωση της κάνουν, κάτι κατακάθισε μέσα μου πως να σταθείς σε ένα γεγονός όταν είναι δίπλα σου και όχι στην τηλεόραση ή στις γραμμές μιας εφημερίδας.

Μεγάλο πες μου παραμύθι

για να δυσεύρετο πουλί

και όλα τα ρόδα σου να ανθίσουν

για ένα σπάνιο φιλί

που την καρδιά μου να συγκινεί 

καρδιά που σε στεναχωρεί.

Πολλά χαρούμενα χελιδόνια να τιτιβίσουν

πάνω απ τον πρωινό καφέ σου,

της άνοιξης λουλούδια η ευωδία της μέρας που αρχίζει

κι όμορφη μουσική ο ήχος της Κυριακής

Σαν το νερό μας ήπιαμε, μας έγεινε φαρμάκι 

στο δάκρυ μας σαν κύλισε το ποιο μικρό κολπάκι.

Θέρμες και δίψες θόλωσαν τα μαύρα μας τα μάτια

εμπόρευμα το κάνανε και γινάμαι κομάτια.

Μας πήραν όλο τον παρά μας πήραν την ψυχή μας!

Τώρα θυμάσε τα παλιά ανάπολεις μαζί μας.

Αχ ευπρεπώς να φέρμαι εν αγωνίως ψάχνω

τέτοια γαϊδούρια πουν αυτοί ζαλίζομαι τα χάνω.

Έκλεισε τα μάτια να μη δει τον έρωτα που ερχόταν 

Οι ανασφάλειες τρόμαξαν το μικρό μου ήρωα 

έσπασε τα βέλη του

επάνω στα κοινωνικά δίχτυα του πρέπει.

Πέρασε έναν υμένα σκλήρυνσης

από την κορφή ως κάτω χαμηλά.

Η καρδιά κτυπά σε αργή συχνότητα

το αίμα κρυώνει 

μακριά κοιτά η ματιά απλανή 

Νομίζει πως δεν πόνεσε

μα το βάρος αυτό θα ακολουθεί. 

Βιαστική με ανακατωμένα τα μαλλιά σκυφτή 

γερμένη πάνω στη βιαστική πορεία σου.

Αέρας κίνησε την ωραιότητα σου σκλάβωσε τα δευτερόλεπτα

πάνω στο δοξάρι που βουβάθηκε αμήχανο 

στα χέρια τα παγωμένα.

Ο δρόμος  ακίνητος γεμάτος βοή ανάσες φως φωνές 

πανό, διαμαρτυρία για τις οπές στην όραση 

ένα μακρινό και φευγαλέο γεια 

σαν πιθανή πιθανότητα.

Έσκισα τα βραβεία τις επιτυχίες έκρυψα τα λάθη 

σα τη στρουθοκάμηλο και περιμένω να σβήσει το φεγγάρι 

να στερέψει ο ουρανός από σύννεφα

και η βροχή από  σταγόνες.

Γεμάτος απορία καρτερώ χωρίς κάτι πια να περιμένω.

Σε είδα, καρικατούρα ανθρώπου 

ένα απόγευμα μέσα στην πόλη. 

Μες τη βροχή απροστάτευτη αδύναμη 

ημιβρόμικη φιγούρα.

Αλαφρύ καρυδότσουφλο μες τη χούφτα μου.

Με θάλασσας αφρούς στολισμένη.

Πνιγμένη στα αδιέξοδα.

Ανάσα τρομαγμένη χαμένη στην ένδεια.

Περιττός αριθμός σε απάνθρωπες συνάξεις.

Παρακαλώντας για ένα καφέ

εισπράττεις με μιας την καταδίκη σε θάνατο.

Στη μικρή πλατεία αγαπημένοι

οι γείτονες τα λεν τα ξαναλένε.

Τρελό παιδί που τραγουδά κάπου μακριά ακούνε.

Μες στη χαρά βαθιά είναι ριζωμένοι.

Απλοϊκά κι' ανάλαφρα τα, γιασεμιά, αρώματα σκορπάνε

ζεστός καφές στη σχόλη μας χαμόγελα αγάπες.

Μα αν την αγάπη συναντάς την μπλέκεις την ξεμπλέκεις.

Να κι οι εργάτες με πανό κι οι ποιητές με πένα

Και το πουλί σ’ ένα κλαδί π’ ανθίζει κελαηδάει

Ανθεί με κόκκινη υφή μες της ζωής το κάδρο.

Στα ρηχά νερά πνίγηκα 

επάνω στις αγάπες και στις θλίψεις μου 

νικώ το χρόνο.

Το νερό με ξεδίψασε με επιταγές άχαρες δάκρυσα. 

Σε άνιση μάχη τέντωσα τα φτερά μου

την εντιμότητα χάραξα απάνω στο μέτωπο.

Δεν παραδόθηκα στους καιρούς που ήρθαν και που έρχονται.

?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>

Τα κομμάτια εδώ πέρα είναι πολλά

συντρίμμια  ριγμένα τριγύρω.

Από εύθραυστο κράμα αγάπης και μίσους,

από σπίτια εργοστάσια λιμάνια σιταποθήκες.

Πραμάτεια μπόλικη καταγής απιθωμένη

από βομβαρδισμούς κατεστραμμένη.

Σκληρό το τέλος,  η μέρα σκοτεινή.

Ο πόλεμος έκθαμβος από την αγριότητα του ανθρώπου.

Σαν πόνεσες, σαν δάκρυσαν τα μάτια,

άναψαν φλόγες οι λογισμοί της υποκρισίας

τα πικρά νέα, σα φαρμάκι τρέχουν.

Μια εικόνα ενός άλλου κόσμου που γεννιέται

μέσα από τον πόλεμο μέσα από τους τάφους

κουνώντας τα κομμένα χέρια τις πατερίτσες.

Πάντα μετά τον πόλεμο η άλλη μέρα είναι απροσδόκητη.

Η μοιρασιά στου γύπα το ποδάρι σαν αχνιστό φαΐ.

Ίαινες, οι Ιμπεριαλιστές χτεσινοί φίλοι συνεργάτες τώρα εχθροί.

Όμως τα πράγματα αλλάζουν και ποιοτικά.

Νέοι αφέντες μπροστά μας νέοι αυτοκράτορες.

Σκίζει τους ουρανούς

μια αδικία πλανιέται πάνω από τον κόσμο

γεμίζει δάκρυα πυροδοτεί αντιδράσεις 

οι κυβερνήσεις απαξιώνουν τους ανθρώπους

μια πίκρα πλανιέται πάνω από τον κόσμο

γεμίζει φτώχεια η τσέπη κι ο πλούτος τριγυρίζει

κλέφτης σκυφτός κακός λεπρός

διαλύει το φως κι απλώνει το σκοτάδι 

αγοράζει κλειδιά φίλους ανθρώπους

διαχέει παντού μια πράσινη μούχλα

με εμπορικά κατακάθια ανταγωνίζεστε το θεό

με μαύρες αλυσίδες δένουν τις καρδιές βομβαρδισμένων τόπων.

Σε σκοτεινές φάμπρικες παράγει υπεραξία, 

τρύπια, άδεια αφήνει τη γη πληγωμένη

τυλιγμένη στους αέριους ρύπους ζαλισμένη

ασφυκτικά κουρασμένη ίσως χρειαστεί να καταργηθεί

Είναι κάποια δευτερόλεπτα αβάσταχτα

Σαν είναι να έρθεις στη ζωή.

Σαν είναι να φύγεις.

Είναι κάποια δευτερόλεπτα ανυπόμονα. 

Πριν τη μεγάλη έκρηξη.

Την τελική έφοδο.

Δεμένη στον ιστό της η σημαία.

Στην ανελέητη αλλαγή του παντός.

Στρατός μυριάδες, μυριάδες οράματα. 

Ασταμάτητα σα τα κύματα

βράχο το βράχο

Πατά σιγανά ο εισβολέας.

Ο ήλιος κρυφοκοιτά αγουροξυπνημένος.

Άνεμος ούριος στα πανιά, τα χρωματιστά.

Χαρά μυρίζει το ξύλινο σκαρί.

Σα πιώ το αμίλητο νερό 

.

Κίτρινα κόκκινα τριαντάφυλλα με πράσινα φύλλα, πυκνά ολόγυρα τους

στον κήπο τον μικρούλη.   

Περιφραγμένα, ο κόσμος τους ένα σύνορο χαραγμένο.  

Σε δύστροπους καιρούς με σήμαντρα θεόρατα, 

με μαλαματένιους ουρανούς σκαλισμένους στη θωριά τους,

με κρυμμένα δροσερά νερά να βουίζουν ασίγαστα.  

Χαράζονται αυγές ιριδίζουσες βελούδινες αχνές.

Οι καρδιές τους πληγωμένες από τα βέλη τού έρωτα,

τα κόκκινα τα κίτρινα τριαντάφυλλα ζαλισμένα 

περιμένουν τον  ερχομό του αύριο. 

Πειρατικά φιλιά γεμάτα νοσταλγία δεμένα με της αναμονής την ώρα,

στη φλόγα της φωτιάς  δεμένα φρύγανα οι μνήμες.

Μυρωδιές δεμένες με την τριανταφυλλιά την κίτρινη  την κόκκινη.

Στροφή στη στροφή στο μακρύ δρόμο 

στης θύμησες της δωδεκάτης νυκτερινής.

Κρυφά σιγαρμενίζουν φωτόλουστα πουλιά λευκοντυμένα  

 άψογα στολισμένα με αλμύρα και νοτιά. 

Λαμπροντυμένα με φανταχτερά φουστάνια λυπημένα. 

Κλειστά τα μάτια στην ορμή αυτού του μαύρου κόσμου. 

Σου φράζουνε το δρόμο με γέλια και χαρές. 

Κλεμμένες νύχτες κλαμένες μέρες στον καιάδα της ιερής αγρύπνιας. 

Ιερή εξέταση ιερή καταδίκη της όποιας ελπίδας και καταδίκη. 

Κρυμμένη φούρκα στημένες ξόβεργες και σκιάχτρα  

ντυμένα με το δρόμο των καλών προθέσεων,  

μια άσχημη Πολυξένη σε κρατά ξένη σε καυτή γη.  

Κάποιο γιαταγάνι κάποιο κανόνι σιμώνει το ακόνι.  

Σφάζει πονεί. 

Λευκοντυμένη νύφη, λουλούδια τη στολίζουν λευκά.

Την ακολουθούν σε πομπή μακρινή φωνές, εικόνες, μυστικά μυριάδες,

κρυμμένα στολίδια στη μνήμη μας. Πλουμίδια που έρχονται από μακριά.

Σπίθες κουβάρια, μουσικές,

ανάγλυφα καμωμένες νόστιμες γεύσεις μακρινών πατρίδων,

ζωντάνεψαν και μπλέχτηκαν  σε τούτον εδώ τον τόπο.

Σμίγουν σε μανιασμένο πέλαγο με μυρωδιές τ’ Απρίλη,

στεφάνι πλέκουν γιορτινό σ’ αμπέλι με ροδίτες.

Που λυγερές κορφολογούν σκαλίζουν το τρυγούν το

Να το ποδοπατήσουνε, μούστος κρασί να γένει.

Καλόπιοτο γλυκόπιοτο στου γάμου το τραπέζι.

Το στοχασμένο το αύριο ρωτά κρυφά στενάζει.

Ποιοι πόνοι γέννας ποιοι καημοί έρχονται και φεύγουν;

Λευκά τα σύννεφα λευκά κυματισμένα

στη νυφική μας τη γιορτή σα μια σφραγίδα είναι.

Νύφη ντυμένη στα λευκά με λεμονιάς λουλούδια

με τα Απριλιάτικα φιλιά τα πράσινα τα φύλλα. 

Άνοιξη μοσχομύριστη γεμάτη με στολίδια

Άνοιξη χλομοπράσινη της νιότης το τραγούδι

φωνές τραγούδια από Πούλια και ζωγραφιές του Μάη.

Μπορείς να με συγχωρήσεις,

μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω

από το μαρμάρινο όγκο τον τόσο όμορφα σμιλεμένο.

Κάθε σφυριά κάθε πελέκημα κι ένα βήμα προς τον σχηματισμό της μορφής.

Ξημερώνει, στο φως τα κρυστάλλινα  λουλούδια φανερώνονται.

Αστράφτουν οι φωτεινές και σκοτεινότερες επιφάνειες του απαλού λευκού μάρμαρου.

Με τη λεπτότητα και την ευαισθησία τους να είναι πραγματικότητα πια.

Μα να αυτό το σμιλεμένο μάρμαρο

εκείνος ο πίνακας ένα κέντημα,

απερίγραπτη η υπομονή, που ξόδεψες, δεμένη με κάθε βελονιά

κάθε σμίλευμα για να φτάσει τις αναζητήσεις ψιλά,

τις ονειροπολήσεις, τις βάρβαρες επεμβάσεις

του έξω κόσμου στο μέσα χώρο σου.

Μπορείς να με συγχωρήσεις

μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω.

Ο Κυρ Ιούλης Κυριακή έβαλε φράκο παχύ.

Λόγο στο μπαλκόνι βγάζει χαρωπός αναστενάζει.

Γλαφυρά μας τα είπε όλα, σώζει τώρα ποια τη χώρα.

Τα μάτια του πετούν φωτιές μα οι τσέπες μας στεγνές.

Τα λεφτά μας τα μαζεύουν και το μέλλον μας το κλέβουν.

Χρήμα στοίβαξαν πολύ δεν μπορεί να επενδυθεί.

Άχρηστοι και περισσεύουν άνεργοι οι εργάτες μένουν.

Μ όλες τις καλές προθέσεις, μολογάν στα σοβαρά ένα καιρό απ τα παλιά.

Δυο χρώματα μαύρο και άσπρο ένα καλλιτεχνικό δίδυμο με ενδιάμεσες αποχρώσεις

καρεδάκια μα και σε ασπρόμαυρα πεδία για ένα στρατό σκακιστικό. 

Αλλά και μια μαύρη πλάκα σε ξύλινο πλαίσιο, με σπάγκο δεμένο το σφουγγάρι για να σβήνουν τα  αξεσουάρ των λέξεων. 

Πάνω σε αυτή μικρά παιδιά με το κοντύλι στο δεξί χεράκι προσπαθούσαμε να το εκπαιδεύσουμε φτιάχνοντας μικρά σχήματα μαργαρίτες μελισσούλες αριθμούς και γράμματα.

Μέσα απ τα χάδια του πατέρα και τις φωνές των άλλων εκεί στη ζεστή κουζίνα μάθημα γίνονταν σωστό. 

Μα ο μικρός ο μπόμπιρας μας παιχνίδι έκανε σωστό, αλογατάκι με την πλάκα  και με τον σπάγκο την έσερνε στο πάτωμα.                             

Σπασμένη καρικατούρα πια έφερνε μια λύπη ανεξήγητη στα παιδικά μάτια. 

Μα σήμερα έχω μπροστά μου ένα τάμπλετ, κανείς δε σκέφτεται για τη σχέση εκπαίδευσης του χεριού και του νου. Μια ηλεκτρονική κυριαρχία που κομπάζει φανερά. Κατά συνέπεια ατροφούν λεπτές αποχρώσεις στην ανάπτυξη του ψυχισμού των νέων ανθρώπων.

Εμείς σα γονείς ίσως δούμε τα νεαρά άτομα σαν πολύ σκληρότερους και ανταγωνιστικότερους μακριά από ευαισθησίες και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. 

Πες μου αντίο.

Ευτέρπη!

Έφυγα ξαφνικά,

σε ένα όνειρο αποπλανήθηκα.

Ανήξερος πλανήθηκα να βρω τον κήπο,

στην Εδέμ έχασα το χώρο, στο χρόνο σκόνταψα κι ένοιωσα απόγνωση.

Σε σκοτάδι βαθύ έχασα το δρόμο, μπερδεύτηκα ανάμεσα στα αστέρια.

Η ρυμοτομία του ουρανού απίθανη.

Δεν μπορώ να καθορίσω πότε έφτασα στον κόσμο των θαυμάτων.

Ένα ρευστό σύνολο εικόνων επιθυμιών και η Αλίκη να τριγυρνά στα θαύματα.

Η μοναξιά φύσηξε έναν βοριά απελπισμένο,

δήθεν ανέμελο, να τυλίγεται στα σακάκια και τα ρούχα τους.

Από εκεί μακριά είδα την κίνηση των  πτηνών και των ανθρώπων,

μες τον άνεμο χιλιάδες χρόνια τώρα.

Το σύννεφο ξέχασε να κρυφτεί πριν ξημερώσει.

Το όνειρο αποκαλύφθηκε. 

Πήρα κι έφαγα μια μπανάνα!

Ποιος ξέρει τη γεύση της;

Την έφαγα αργά.

Κάποτε, ξέρω πως κάποιος έφαγε μια με τη φλούδα.

Κι έμεινα με την απορία ποια να είναι η γεύση της;

Η αίσθηση της άγνοιας είναι μια γνώση.

Η μπανάνα κίτρινη, βαθιά κίτρινη, ποιος ξέρει την ώρα της αλλαγής του χρώματος.

Κάποια στιγμή, η αγάπη ή κάποιο άλλο αίσθημα έκανε την εμφάνιση του.

Τι το έφερνε εμπρός μου; Το χρειαζόμουν; Ίσως, αλλά γιατί;

Τρέχουν τα έμπειρα μάτια μου στο παρελθόν, στο αύριο, όχι πιο μακριά από αυτό.

Ζωή άδεια, χωρίς ακάλεστους επισκέπτες, χωρίς γεύση.

Ποιος ξέρει τη γεύση της;

Να την αλατίσουμε, να τη μάθουμε να χορεύει, να γελά. Ποιος ξέρει πως μαθαίνει η ζωή.

Μα να κι ο πόνος, η απαξίωση, η λησμονιά, ο φθόνος.

Μιας και κανείς δεν ήθελε, εξαρχής, να είναι κακός  ή ψυχρός.

Έμεινε πίσω η ζωή, σχέδια που δέχθηκαν  τις ακτίνες του ήλιου, έγιναν πιο μελαμψά,

ίσως, κάποια να κάηκαν, μερικά έμειναν εκεί για τους άλλους.

Οξειδώθηκα, έτσι προστάτεψα την αφέλεια που με πλημμύριζε έντονα.

Και ρωτώ να σας χαρίσω ένα μπουκέτο λουλούδια;

Κόκκινα κίτρινα μοβ κι ένα ποίημα που μου σκίζει την καρδιά.

Την ύστερον τη φήμη δεν εσκέφθεις ποτέ.

Το μέγα χρήμα δε φίλησες.

Το κρέμιον  και το σκόρδιον  συνεχή παρέα έχουσι

ομού με τα της σκληρής κουραμάνας.

Ποτέ στα τυχερά παιχνίδια δε στάθηκες.

Τα κρυφά στολίδια της καρδιάς σου

όμοιο στεφάνι Χλομό, η αβρότητα της συμπεριφοράς σου.

Στα Καθαρά χέρια σου η εφημερίδα και καφεδάκι στην αυλή.

Εκεί κάτω απ' το πλατάνι μετά το λιόγερμα της Κυριακής

ουζάκι κι ελιές με στουμπιστά κρεμμυδόφυλλα.

Τα χαδιάρικα μάτια της Ουρανίας λάμπουν ευτυχισμένα.

Καθώς ο ύπνος κοντοζυγώνει, το ζαλισμένο κεφάλι τους

στο κρεβάτι τους οδηγεί, το πρωινό φρέσκους να τους βρει.

Στη δουλειά κρεμάνε τα εργαλεία μιας και το σωματείο τραβά για απεργία.

Κι είναι το πράγμα σοβαρό το μεροκάματο φτωχό

Θέλουν ξύλα για τη φωτιά να έχουν σχολειό για τα παιδιά.

Είναι η αγάπη στήριγμά τους μα έχουν τα αφεντικά μπροστά τους.

Κράτα την προσοχή σου στην ώρα

που περνά απρόσεχτη και βιαστική κάποιες φορές.

Απάνω στο μεγάλο ενδιαφέρον των στιγμών

αν ξαφνικά αναπολείς τόσα πράγματα και θύμησες

ίσως ένα δάκρυ χαράξει την οδό της επαναφοράς.

Κι αν σου χρειάζονται δύο μπαστούνια για να βαδίσεις

Τα μάτια σου αν βλέπουν μέσα από τα δικά μου

Αν ο ήλιος φαίνεται να μην ανατέλλει

δικό μας πόνημα να φέρουμε την άλλη μέρα

Τη δύσκολη  αυτή προσπάθεια απέφυγε την αν φοβάσαι

Ίσως, να θεωρείς πως είσαι μικρός αδύναμος

μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Μας είπαν πως τίποτα δεν αλλάζει

και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από αυτό.

Μόνος ποτέ δε βάδισες

τα αισθήματα που μας προκαλεί

το τέλμα υπάρχουν στο μυαλό όλων

ίσως, αυτό να βοηθά για να νοιώθουμε ποιο δυνατοί.

Ζητώ.  Ζητώ να σε δω να σε μάθω

κάτω από το μενεξεδένιο ανατολικό φως

    Ζητώ να με μάθω.

Σα βλέπω στον καθρέφτη των ματιών σου

του ουρανό το φεγγοβόλο αστέρι.

   Πούλια κι αυγερινός κι αποσπερίτης

Σα με κοιτάζει κλαίγοντας με τα όμορφα του μάτια.

     Βλέπω και εσένα αγάπη μου αστερούσα,

Σαν ήλιος να σηκώνεις πάντα χαρές φωνές

 γιορτάσια με κρασιού κανάτες σε αγκαλιές πλατιές

και θάλασσες γαλανές,

τα δάκρυα να μαζεύεις με σπουδή.

θησαυρός μιας θλιμμένης αγάπης.

Γλυκό κι ανάλαφρο το φεγγαρόφωτο 

κόκκινο,

το σημάδι της καρδιάς

μια βαθιά πληγή

και φυλαχτό

το πικρό μας το φιλί.

Ασημένια τα μαλλιά σου

Κρατημένα τα χείλη μας

Βουβή η φωνή μας

Η ματιά μου σε ψάχνει αργά μέσα στο πλήθος.

---

Παλλόμενος αέρας κύματα οι μοσχοβολιές απ' τις ανάσες

σαν τα γαρύφαλλα της γλάστρας μου 

δυνατές οι φωνές.

Τα νιάτα του κόσμου περνούν μπροστά μου 

στα πρόσωπα τους βλέπω την εικόνα σου. 

Δακρύζω χαρούμενος. Στην αχνοφέγγουσα ανατολή 

κρεμασμένο το μανιφέστο του μέλλοντος 

εκείνο που υπογράψαμε με μια υπόσχεση κι

ένα πικρό φιλί.

Τα σύνορα διαστέλλονται,
οι κόρες διαστέλλονται
Η αγάπη μένει άφωνη
η υπέρβαση εμποδίων δύσκολη
των  αντιξοοτήτων η συνάντηση συνεχής.

Κρυστάλλινοι ουρανοί
χωρίζουν κι ορίζουν τα άστρα μας.
Σκεπάζουν τη βούληση
πάνω από στον θολό κόσμο μας.

Καθαρίζω το τοπίο λύνω το πρόβλημα,
βρίσκω τη λύση, αλλάζω τη ζωή,
μέσα
από τις απλές γραμμές του σύμπαντος.

Απλές, καθημερινές ανάγκες
απλών ανθρώπων
που με ενέργειες σπασμωδικές,
ασύνδετες, προσευχές και τάματα
προσπαθούν
να γλυκάνουν την κάθε δυσκολία.

Κι όσο
ο πλούτος αυξάνει πάνω στη γη
τόσο
στενεύει ο χώρος αποθήκευσής του.

Και συνεχώς αυξάνει,
γιατί μια ιδιώτης
ξεχωριστή
της εργασίας είναι αυτή.
Μα για δες
αυξάνει και η φτώχεια στον πλανήτη.

Για πες πως συμβαίνει αυτό το θαύμα;
Γιατί πεινά τόσος κόσμος
ενώ καταστρέφουν ολόκληρες παραγωγές ;

Κρίση.
Σαν βρεθεί η αιτία κι η λύση,
τότε θα πείσει,
μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική
που σαν όνειρο θ’ ανθίσει.

Σκλάβοι, φτώχεια και πείνα,
αβεβαιότητα ανεργία,
στολίδια αυτού του κόσμου
του γερο μπεκρή του μισοζαλισμένου,
παρελθόν
μαζί μ’ αυτόν για πάντα θα είναι

Tο πρόσωπο σου βαθιά κουρασμένο σκαμμένο αυλακωμένο από την υπομονή

αντίκρισα μπρος μου σαν άναψε το φως από το πλήκτρο του διακόπτη στο γνώριμο δωμάτιο.

Μπροστά στον καθρέφτη καθισμένος κοίταζα το δικό μου μου άρεσε τώρα γιατί δεν μπορώ να σας εξηγήσω ίσως να μην είναι ζήτημα αισθητικής μόνο.

Ξέρω πως αισθάνομαι μπλεγμένος σε αέναες πλάνες για το σήμερα και το χθες δεν έβρισκα καμιά απάντηση στην μπλεγμένη εποχή μας.

Μπλεγμένη εποχή την ώρα που πτώχενε ο κόσμος με την απώλεια της ελπίδας.

Τα υπέρβαρα αεροπλάνα τα υπερβολικά μεγάλα κανόνια απεικονίζονταν στον ιστό της σκέψης που την αλυσοδένουν.

Βαθαίνουν οι ρυτίδες στο βάρος του χρόνου μα ο χρόνος δεν είναι καινός περιέχει εμένα εσένα το παιδί το γείτονα την Αφρική την χαρά και τη λύπη την αλλαγή των κυττάρων.

Είναι καθαρό αλλά όχι προφανές ευχάριστο θα έλεγα το φεγγοβόλο μέλλον του θανάτου των.

Αρχή και τέλος το πέλαγος

βαθύ θαλασσί το χρώμα της ας πούμε λουλακί.

Ξ αγνάντι στον αφρό το ταξίδι 

ο κόπος το μυαλό ο φόρος πικρός.

Στον φάρο λαμπερό φως φανταχτερό

Αστέρι λαμπερό σημάδι στον καιρό του μινώταυρου.

Στο σεργιάνι του κόσμου καταμεσής του πέλαγου

Με οδηγό το αστέρι που φέγγει τα λευκά τετράδια

με τα μεγάλα γράμματα που ξεκόλλησα από τα σάπια καράβια

απ τις πρύμνες τους στα διαλυτήρια της ζωής τους.

Το φως του από το παράθυρο μπαίνει δειλό αλαφρί

Αχνίζει πάνω από τα γραμμένα μυστικά του παρελθόντος.

Λαμποκοπά φωσφορίζει  περιτριγυρίζει τα μάτια του φαροφύλακα

ψάλει τρομερά μαντάτα για το μέλλον

το παρελθόν ζητά εκδίκηση

θέλοντας να βγει από το κουκούλι του

να γεννηθεί το νέο.

Φωτεινό το πρόσωπο του.

Λάφυρα χαράς το χαμόγελο.

Χρήσιμη κούραση κρεμασμένη στο κορμί του.

Δέσανε τις ελπίδες .

Η κούραση ευλογημένη καρπός γλυκός της εργασίας.

Η απόμακρα σκληρή αμοιβή εξαΰλωνε τη χαρά της δημιουργίας.

Τρίβει τις μέρες τα χρόνια με το ανάκατο μίγμα μιας τέτοιας ζωής.

Πικρό καταστάλαγμα αναποτελεσματικότητας.

Και η χαρά μας πάει.

Ζωγράφιζε τις εικόνες της πικρόγλυκης αλληλουχίας,

Μπερδεμένη με την φυλίσυχη ζωή ξεχνά να βάλει σε σειρά τα χρώματα.

Tο πρόσωπο σου βαθιά κουρασμένο σκαμμένο αυλακωμένο από την υπομονή αντίκρισα μπρος μου σαν άναψε το φως από το πλήκτρο του διακόπτη στο γνώριμο δωμάτιο. Μπροστά στον καθρέφτη καθισμένος κοίταζα το δικό μου μου άρεσε τώρα γιατί δεν μπορώ να σας εξηγήσω ίσως να μην είναι ζήτημα αισθητικής μόνο.

Ξέρω πως αισθάνομαι μπλεγμένος σε αέναες πλάνες για το σήμερα και το χθες δεν έβρισκα καμιά απάντηση στην μπλεγμένη εποχή μας. Μπλεγμένη εποχή την ώρα που φτώχαινε ο κόσμος με την απώλεια της ελπίδας. Τα υπέρβαρα αεροπλάνα τα υπερβολικά μεγάλα  κανόνια απεικονίζονταν στον ιστό της σκέψης που την αλυσοδένουν. Βαθαίνουν οι ρυτίδες στο βάρος του χρόνου μα ο χρόνος δεν είναι καινός περιέχει εμένα εσένα το παιδί το γείτονα την Αφρική την χαρά και τη λύπη την αλλαγή των κυττάρων.

Είναι καθαρό αλλά όχι προφανές ευχάριστο θα έλεγα το φεγγοβόλο

31-08-16  

Καρτερικά ήσυχα προσμένει η στιγμή.

Επανάσταση και αλαφιασμένα μόρια στο σημείο βρασμού.

Τη ντροπή συνάντησα κι έκλαψα μανιασμένα.

Στα μαβιά χρώματα του ουρανού το άπειρο δένεται με την αιωνιότητα .

Έτσι γατί ο χρόνος παίζει διαστέλλεται συστέλλεται παράξενα.

Αποκτά άλλη διάσταση στη ροή του είναι .

Ποιος τον μετρά ; 

Κι ανατολή ζεμάταγε το βλέμμα όποιου κοίταζε αντίκρυ τον ήλιο.

Κι ο ήλιος δεν ξεστράτιζε στο δρόμο του.

Πάταγε γερά βαριά σαν βασιλιάς σαν εξουσιαστής κυβερνήτης σήμερα και αύριο.        

Μένει ξανά η ανέμη μόνη, γυρνά ακανόνιστα τυχαία χωρίς πρόγραμμα

δεμένα νήματα στην άκρη του φεγγαριού χλωμά κίτρινα,

λεωφόροι αδιάβατοι όμορφα πυροτεχνήματα στολίζουν την καρδιά σου

δεμένα λόγια σε καρδιές ραγισμένες σε βράχια άχαρα ριγμένες.

Κι θάλασσα με αλμύρα πότισε το αίμα το μυαλό με τις γοργόνες ξόβυζιες

να χορεύουν τα βράδια στα αδέσμευτα όνειρα που ξαμολιούνται αλάνια και φωνάζουν χωρίς να τα ακούνε

οι άλλοι που βλέπουν τα ίδια ανομολόγητα βασανιστικά

ίδια με τον ήλιο τον κοσμοκράτορα τον πούστη

που δίνει φώς και δύναμη στους δυνάστες αυτούς με τα μαστίγια τους επιβλητικούς άρχοντες,

ευφραίνεσαι τα δροσερά απογεύματα με την μικρή κυρία που σε μάζεψε στην αγκαλιά της  

σκύβεις ευλαβικά κάτω από τις σταγόνες της βροχής που πότισε το μέλλον

κλαίγοντας στην νύχτα που δε ξημέρωνε για να χορτάσει τον ύπνο

τα ξυπνητήρια φωνάζουν κοιμήσου

σήκω χόρεψε πιες κρασί κόκκινο παλιό δέσε τα μάτια πάνω στα νέα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

χάιδεψε τη γάτα σου μια τρομερή μικρούλα.

Έγραψα στα σύννεφα αγαπώ κι ο αέρας το σκόρπισε σ’ όλο το κόσμο.

Και καθείς το είδε και παραξενεύτηκε. Κάποιοι τη μάζεψαν κάποιοι προσπέρασαν.

Είχαν καιρό τώρα να συναντήσουν αγάπη πως να ξέρει τι συνέπιες θα έχει.

Να λέει ο άλλος χτυπάς τα χέρια σου εδώ σηκώνετε σκόνη τρομάζουν κάτι έντομα πετάνε τα πουλιά τρομάζουν οι ακτίνες του ήλιου γίνετε μια αλυσιδωτή αλληλουχία που φτάνει στο βόρειο πόλο και φωνάζει ήρθε η αγάπη.

Αλλά τι μπορείς να κάνεις με αυτήν  μπορείς να την βάλεις σε ένα κάδρο μπορείς να την φυλάξεις σε τεμάχια οικονομικής συσκευασίας να την τυλίξεις σε χρυσόχαρτο.

Ίσως αδιαφορήσεις κάπως πικραμένα να πεις ήρθες αργά τώρα η καρδιά μου έχει σκληρύνει αρκετά την έχω αφήσει σε προηγούμενο αιώνα την ξέχασα σε διπλανή κάμαρα.

Έγραψα αγαπώ ο ήλιος το στέγνωσε την αποξήρανε μα κράτησε κάποιο άρωμα... στο χρόνο για παρέα. Κλείδωσα τα μεράκια σε ευθεία γραμμή με το αστέρι του βορρά, βλέπω το μέλλον στα ψυχρά ρεύματα αέρα δεμένο στην ανέμη του παραμυθιού μου που σε ανεμόμυλους γυρίζει το πανί με το χαμόγελο που έκλεψα από την Τζοκόντα.                   

Λέω ξυρίσου γίνου όμορφος αφού πρώτα χαμογελάσεις μύρισε το βασιλικό στη γλάστρα πιάσε μια χούφτα ήλιο, ακτίνες , και βάλετες μες τη ζωή που ποτέ δε μ’ αγάπησες.

Μεγάλωσαν τα λάθη μου και έπνιξαν τα μάτια μου τα δάκρυα.

Αυτά με αγάπησαν περιέργως κοιτάζοντας τον κόσμο δακρυσμένα.

Ναι ένας κόσμος δακρυσμένος γεμάτος μάτια αγαπημένα.

Αβάσταχτο να αγαπώ τα δάκρυα σου μάτια μου.

Ένας κόσμος έτοιμος να αλλάξει με τα δακρυσμένα μας λάθη.

Μες το σκοτάδι έστεκα εμπρός σου.

Μα δε με έβλεπες.

Καθώς ερχόταν το χαλάζι δεν ξαπόσταινες.

Μες τη σιωπή σα σου μιλούσα δε με άκουγες.

Κι απ τα όνειρα τις αυταπάτες σου ξέντυνα.

Όπως ο Κάιν τώρα πλανιέσαι, δε το κατάλαβες;

Εδώ το ψέμα φλέγετε και το λάθος δε λέγετε.

Ίσως στο βάθος  η αγάπη έγινε μίσος ποιός να το ήξερε,

στο κάψιμο ενός τσιγάρου,  στου χρόνου τη μετάλλαξη.

Σε τούτο το τόπο που τα φιλιά τα τσαλακώνει και τους ανθρώπους λιώνει.

Ο χάρος ο χορευταράς, κι ο Διγενής παλληκαράς

παλεύουνε σε πανηγύρια και αλώνια

μες σε αυλές και σε μπαλκόνια

σε εργοτόπια σκοτεινά και ιδρωμένα

μέσα σε κέρδος κυκλωμένα.

Αιώνες τώρα τραγουδάς αιμορραγεί και προχωράς.

Σε ένα καντήλι προσκυνάς φως μου, χλομό.

Φιγούρα θλιμμένη στου ουρανού το στερέωμα.

Εικόνα κριμένη στου πόθου το μαράζωμα.

Της μνήμης η αντάρα, στη σκέψη αναπάντεχη ηλιαχτίδα.

Κάστανα σα φιλιά ζεστά μέσα στη χούφτα, του παγωμένου χειμώνα παρηγοριά.

Η ανάσα που νοτίζει στον κρύο αέρα κάνει στροφές ανεβαίνοντας ψιλά.

Τραβά χαρούμενος με τα γοργά του βήματα εξακολουθητικά μέχρι τον καφενέ της δημοσιάς.

Παραγγέλνει ρακί μια πεντάρα και τα γλυκά κάστανα περιδιαβαίνουν τον οισοφάγο του φτωχογιαννή λουσμένα με το ευωδιαστό ρακί.

Ποιός ξέρει που τα κονόμησε  ποιο θέλημα εκπλήρωσε.

Όλοι του δίνανε κάτι τις γιατί ξέρανε την ανιμπόργια του μα πάντα τους έκανε κάθε χάρη που του ζητούσαν.

Ο Γιαννιός σα γύρισε από φαντάρος ποτέ δε κατάφερε να ορθοποδήσει σα πέθανε κι μάνα του ξέμεινε μόνος οι άλλοι τον συμπονούσαν μα τι να σου κάνουν οι καλές προθέσεις άμα το παιδί είναι αλαφρό;

Οι πιτσιρίκοι τον χωρατεύανε μα αυτός έκανε πάντα πως δεν τον πείραζε.

Ήταν μεγάλη η ευχαρίστηση από το ρακί και τα κάστανα τόσο που στο πρόσωπο του κάποιος ζωγράφος είχε ζωγραφίσει την ευτυχία.

Το κορμί είχε χαλαρώσει και τα δάχτυλά του δεν σταματούσαν να ξεφλουδίζουν τα ζεστά κάστανα.

Η μέρα πέρασε τα βήματα τον πήγαν στο φτωχόσπιτο που ξέμεινε από τα γονικά του τώρα δεν τον ρώτησα μπορεί να πληρώνει τον ένφια;

Με τους πλειστηριασμούς τι γίνετε; Μπα λέει ο καφετζής αυτά δε γίνονται είναι σωστό είναι λογικό να πάρουν το σπίτι του πάμπτωχου εδώ έπρεπε να του δίνουν.

Βάι καρδιά μου λέει ο δάσκαλος ο νόμος είναι τυφλός σα τη δικαιοσύνη.

Ποιος μωρέ φτιάχνει τέτοιους νόμους φωνάζει ο παραγιός που έπλενε τα ποτήρια από τη κουζίνα.

Είχαν ανάψει μπρός στο παράλογο.

Αυτής της ζωής ρημάδια απομονωμένοι απόμακροι και ξένοι κάθε χαράς. Άκομψοι άσχημοι απότομοι στραβοχυμένοι.

Αθεράπευτα ασθενικοί στημένοι στο περιθώριο της σελίδας με τη μεγάλη λαχτάρα να περάσεις κάποτε στο προσκήνιο να μπεις στις γραμμές του τετραδίου, να έρθει και η δική σου σειρά. Μόνο που ποτέ δεν έρχεται γιατί σου λείπει αυτό το απάνθρωπο του ανθρώπου.

Και ο καιρός περνά. Ξεφεύγεις στη μοναξιά σου γίνεσαι απόμακρος δυσκολεύεσαι στην επικοινωνία περισσότερο, την αποφεύγεις τώρα πια. Είσαι ξένος με ότι συμβαίνει μειώνετε το ενδιαφέρον για τα πράγματα γύρω μας εγκλωβίζεσαι στο παίξιμο του κομπολογιού σου.

Κάπου υπάρχουν οι φωτοτυπίες μας χάρτινα ομοιώματα παραδομένα στη φλόγα του χρόνου στέλνουν στον απέναντι τοίχο φανερά την φιγούρα μας.

Κουρασμένα τα ρούχα μας δεμένα πάνω μας ξεθωριασμένα μόνο τα μάτια τρυπάν απέναντι δίνουν το στίγμα της ζωής που πρέπει να τη ζήσει να την πορευτεί ο χρόνος έτσι κι αλλιώς  αφήνοντας πίσω την έλλειψη την απουσία τη σαθρή ανυπαρξία αποτελέσματος, στόματα που ανοιγοκλείνουν χωρίς φωνή. Απουσία ενδιαφέροντος για δράση. Αφήνω στον κόσμο σας μόνο ότι μου περίσσευε.  

Σκόνη στα ρούχα πάνω, σκόνη στις αρθρώσεις δυσκαμψία στη γλώσσα σκόνη στο τραπέζι στα έπιπλα σκόνη στο δρόμο στη μνήμη στις μηχανές στα φώτα στους αργαλειούς  τους τόρνους . Έστρωσαν μπροστά στα στασίδια του κόσμου έναν διαρκές ασαφές πλέγμα οξειδωμένων σχέσεων που τραβούν πίσω στο σκοτάδι το φως.

Την ώρα που έπινα καφέ, σε είδα

Μια φωτογραφία, τα ξανθά σου μακριά μαλλιά φώναζαν

υπάρχω.

Μπροστά στο κράνος την πλαστική ασπίδα της καταστολής.

Που το κουφάρι μιας γυναικείας ύπαρξης κράταγε όρθια.

Οι ξανθοί βόστρυχοι μακρινοί δίπλα στη σημαία της Παλαιστίνης.

Ορμή που πηγάζει από το δίκιο αγώνα σου τους τρομάζει.

Το βράδυ θα ξαπλώσουν και οι δύο στην αγκαλιά του έρωτα.

Μα τα όνειρα που τον γλυκαίνουν δε χωράνε παντού.

Αγώνας και όνειρα γεμίζουν τη ζωή με γλυκά χαμόγελα μιας χαραυγής,

που οι τύραννοι ζητάν στο κρασί να βρουν.

Μοιραίο ταξίδι στο κέντρο της ζωής.

Ζήλεψες τα αστέρια και να! τους έμοιασες,  πέταξες μακριά τις μαύρες φιγούρες.

Πήρες αγκαλιά τα λουλούδια που στολίζουν τον πλανήτη, ζύγιζες το βάρος της κουβέντας

Αλλάζεις την υπογραφή του κόσμου,  κάρφωσες τα καρφιά στα άκρα σου και σήκωσες  το βάρος του, τραβάς μια γραμμή στον τοίχο το αίμα  στάζει.

Κρατώ σφιχτά τα σύννεφα. Τα αγκαλιάζω χώνομαι μέσα τους περνώ από σάλα σε σάλα από σύννεφο σε σύννεφο συναντώ τα μικρά αγγελάκια που τους αλλάζουν τα χρώματα τους για να τα προφυλάξουν  απ τη μανία της καταστροφής .

Με τα πέτσινα χαλινάρια τα οδηγούν αργά ελαφρά στις χαμηλές βουνοπλαγιές χαϊδεύουν τα δένδρα τους θάμνους παίρνουν τις μυρωδιές απ τη ρίγανη και το θυμάρι.

Αγκαλιά με τον ήλιο  τραγουδούν  τα λουλούδια

Τα πουλιά τρυπούν τα σύννεφα παίζοντας χαρούμενα.

Προσπαθώ να γεμίσω το τσουβάλι που κουβαλώ με αφράτα σύννεφα προσπαθώ να βάζω μέσα πολλά μα πάρα πολλά.

Στολίζω με αυτά τα ρούχα των παιδιών τις απόκριες γεμίζω κρυφά τις καρδιές με ελπίδες και προσμονές ιστορώντας παραμύθια για τους ήρωες τις νεράιδες τους ολύμπιους θεούς.

Τον Άρη το Διγενή  την Υπατεία.

Τα σύννεφά μας διαθέτουν μνήμη και μέσα στις πτυχές τους υπάρχουν κρυμμένα σε συνέχειες τα γεγονότα που οι ηρωικές μορφές της αφήνουν την ιστορία τους να φυλαχτεί.

Τα σύννεφα συνομιλούν με τα κύματα της θάλασσας με τα μεγάλα γυαλιστερά όστρακα ανταλλάσει τις μυρωδιές των δένδρων τα μυστικά των ανθρώπων τα τιτιβίσματα των πουλιών.

Κι όμως τι είναι αυτό που γεννά προσμονές κι εκρήξεις τι είναι αυτό που πονά τον πλανήτη λερώνει τα νερά κάνει το φαγητό λίγο οι καπνοί να γεμίζουν τα μάτια μας και αυταρχικά πεθαίνουν τα όνειρα.

Τα μάτια βλέπουν το παρελθόν και θυμούνται το μέλλον. Καθώς τα αισθήματα φτιάχνονται με φοβερό τρόπο μιας και τσαλαπατούνται όλες οι ανθρώπινες αξίες και ανάγκες.

Λάφυρα από τα λόγια σου πήρα, στη λάμψη των ματιών σου περπάτησα, σε δρόμους αναπάντεχους ριψοκίνδυνους θολούς. Χρυσοπίκυλα στολίδια κρεμασμένα στα κλαριά οι ελπίδες.

Λεπτή στρώση πάχνης στο δροσερό χορτάρι στα φύλλα της λεμονιάς απαλά ακουμπά παγωμένος ο αέρας. Τα παιδικά μάτια δεν πήραν δόρο στο δρόμο που βρέθηκαν η πείνα κατοικεί στο δισάκι τους και το κρύο παγώνει τα άκρα τους.

Έχασα το μπαμπά μου και τη μαμά μου όταν πλυμήρισε η βάρκα περπάτησα νύχτα να φτάσω μακριά από τη φωτιά του πολέμου που καίει την πατρίδα μου αλήθεια ποιος έβαλε τη φωτιά;

Η φτώχεια απλώνετε σαν επιδημία λιώνει τον κόσμο, τα σχολεία τα νοσοκομεία κλείνουν.Το καινούργιο μου ποδήλατο έσπασε όταν από το βομβαρδισμό το πλάκωσε ο τοίχος του σπιτιού μας.

Μπάρμπα Βασίλη φέρε μου:

1 Ένα καινούργιο ποδήλατο

2 Ένα πατίνι

3 Μερικά παζλ

Με αγάπη,

Το όνομά σας

Άδραξε το σφυρί άδραξε την στιγμή που τον οδήγησε στο μέλλον.

Με αυτό σμίλεψε το δρόμο τη ζωή του, κι έμαθε να το χειρίζεται καλά.

Το σφυρί έφτιαξε τη ζωή του τη σκέψη του άνοιξε μια εποχή μακριά από  το χωράφι.

Έμαθε την κοινωνική πάλη με το σφυρί την συνέπεια την υπομονή

Έφτυσε αίμα στην δουλειά στα σανατόρια πέθαινε.

Η  πείνα δέρνει τα σπιτικά τους.

Τα σπίτια τους τρώγλες δυάρια σε πολυκατοικίες.

Έχουν περπατήσει αρκετά σ’ αυτό το δρόμο άλλωστε δεν έχει άλλον .

Έμαθαν να διαβάζουν να ονειρεύονται να επιβάλουν το δίκιο τους.

Άδραξαν την ενότητα την οργάνωση την ιδεολογία τους

Τα όνειρά τους έχουν αφετηρία τα προβλήματα τους και στόχο την κοινωνική απελευθέρωση.

Τώρα ποια χιλιάδες σφυριά κτυπούν για να γυρίσει το γρανάζι της ιστορίας.

Κράτησα την ανάσα μου κι έβαλα φωτιά στο φιτίλι.

Φύλαξα τα λόγια σου στα δυο μου χέρια.

Άκουσα τον πόνο σου και τη χαρά σου.

Είδα στην ανατολή, στο πρόσωπο σου το ροδοκόκκινο χαμόγελο να ανθίζει.

Μέτρησα το μπόι της λευτεριάς της λαμπερής αντίκρυ στον καθρέφτη του ουρανού.

Θάλασσα με τα χίλια πρόσωπα με τους χαρακτήρες των θεών αφρισμένους.

Κλείνει όλα τα τραγούδια στα σπλάχνα της και οι σειρήνες στεφανώνουν τα κάλλη της.

Το καντήλι με το χλομό του φως παρομοιάζει το φεγγάρι καθώς κρατά παρηγοριά σε μια Πηνελόπη.

Αφρίζει μες στο θαμπό σκοτάδι κρατώ την ανάσα μου περιμένω να την δω παραδομένη στον αλαφρό τον ύπνο.

Αγαπημένες στιγμές μπρός στο ηλιοβασίλεμα

Απαλά κύματα στην άκρη του γιαλού

Γαλαζόλευκο το χρώμα της βάρκας ανεβοκατεβαίνει

Η φραγκοσυκιά πράσινη κρεμασμένη στο βράχο

Το φως καθρεπτίζετε πάνω στα μικρά κομμάτια της κύμα τ’ ούσας

Πορφυρόχρωμα σύννεφα

Στο παγκάκι ακουμπισμένο ένα ποδήλατο

Μ αυτό πηγαινοέρχονταν ο Δίας 

Εξάδελφος του ωραίου

Καμάρωνε τα γλαροπούλια να πετούν λεύτερα στον ουρανό

Κάθισα χάμω κοίταξα πέρα μακριά. . . .  χαμηλά κάτω από τα σύννεφα εκεί που συμβαίνουν τα καλά των ανθρώπων.

Βλέπω τα χρώματα του ορίζοντα πορτοκαλοροδόχρωμα στο γύρισμα της μέρας που πλαισιώνουν την νύχτα κι ευγενικά την προλογίζουν καθώς και την επιλογίζουν.

Τρέχω κλαίω φωνάζω δακρύζω ποντάρω στην έξαψη. Της λησμονιάς καρφώνω τα καρφιά στο φόντο της ξύλινης πόρτας, ανοιγοκλείνει στο ρυθμό του αέρα,  τρομάζω από τη σύγκρουση, οι αστραπές οι κεραυνοί διαγράφουν το σχήμα τον όγκο του φορτίου της.          Η ταξική μάχη που δίνουν οι γάτες, στη μάχη της μπανάνας εγκλωβίζει γνωστούς και φίλους.  

Σε ρωμαϊκές αρένες σα θέαμα που κρύβει πόνους ανεμογυρίζουν τα κύματα τα αιθέρια. Χαϊδεύω τα όνειρα τα αισθήματα της κοπέλας του πλαϊνού πόστου,

με το περίεργο χαμόγελο το σκληρό της βλέμμα την ώρα που χτυπά την κάρτα.

Ακουμπά τις ελπίδες τις μικρές σπίθες φλογίτσες ανάβουν καντήλια προσμονής γεμίζουν τα καντάρια με το βάρος για τη δράση.

Αποθηκευμένη ενέργεια ξεχειλίζει μέσα μας βουρκώνει τα μάτια ρίχνει το δάκρυ στα χλομά λουλούδια που στεγνώνουν πάνω στο χαρτί του ζωγράφου.

Της αβύσσου το βάθος κανάκεψε το αύριο, το τέλος μιας εποχής, κι αυτό οδυνηρό πεντάρφανο μανιασμένο κτυπά τύμπανα τρομαγμένο.

Δεν υποψιάζεται την αποκάλυψη του ωραίου χαμόγελου του μωρού που γεννήθηκε στη φτωχική κάμαρη. Που ανατρέπει το σήμερα στο βάθος του καθρέφτη σα κοιτάζει το μέλλον να μεγαλώνει.

Κι όλα τα σφυριά κτυπούν κι όλα τα σκαλιά ανεβάζουν το βήμα μας λίγο ψιλότερα λίγο ακόμα ψιλότερα στις αγκαλιές των πουλιών που τιτιβίζουν τα μικρά χελδόνια αντίκρυ στη γειτονιά των αηδονιών. Σε κείνα τα φιλότιμα πουλιά που σπυρί το σπυρί μαζεύουν φαγητό για τους πεινασμένους. Λύσε τα σκοινιά να φύγει το καράβι να πετάξουμε σε χώρους και χρώματα ανεπανάληπτα να δέσουμε τη ζωή σε αγώνες και προσπάθειες ηράκλειες.

Ποτέ να μην εφησυχάσουμε σε ύπνους αβάσταχτους  απραξίας κατάθλιψη δύναμη που την ανθρωπότητα ξεστρατίζει.

Έφτυσα κι  έφυγα τελικά

Άφησα τη ζωή μου πίσω κρυμμένη μέσα σε σύννεφα καπνού και ηλίθιες ερωτήσεις

Φόρεσα μια καπότα καθώς έβρεχε και ζύγωσα στα σύνορα της επαφής

Δεν μου μιλάς δεν μου μιλάν κάνουν εμπάργκο δεν φιλοτιμούν την αξία.

Και ξημερώνει στη μέση της θάλασσας στη μέση της Σαχάρας.

Όμορφη μέρα δροσερό πρωινό πλέει στην ομίχλη επιπλέει

Ταξική αναστάτωση

Καθισμένος στη γωνιά σου δεν ενοχλείς δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να σε θανατώσω.

Κτυπιούνται αλύπητα οι φράκτες, τα πουλερικά αλαλάζουν κυκλώνουν την τροφή τους

Πνευματικά μικρογραφίες του μέλλοντος μεταλλάσουν την πίστη σε έξαψη χαμένη μάχη στο Μαραθώνα.

Πολλά χρόνια στον κόσμο τον ανάποδο

παίζουν ένα Σκάκι κάτι όντα αλλοπαρμένα

τρελά ερωτευμένα, μεθοδικά, δυσπρόσιτα

ένα σκάκι απρόβλεπτο που ξαφνιάζει

ένα σκάκι που σκοτώνει τη βασίλισσα

τους αξιωματικούς , τα τρελά μας άλογα.

Δεμένοι με τον κόσμο της σκακιέρας,

διορατικότητα, φαντασία, στρατηγικές θέσεις στο πεδίο της μάχης.

Μεθοδικότητα και ψυχραιμία χωρίς βιασύνη

Στου καφενείου την παρέα θα έχουμε όλα τα νέα.

Κοιμούνται και μες τον ύπνο τους

καλπάζουν ίπποι σπαθιά και ποδοβολητά πεζών.

Τα στρατηγήματα περνούν σα κινούμενες εικόνες

Και λύσεις προβλημάτων σε Γκραν γκραν κγινιόλ ύφος προβάλουν ξαφνικά.

Το πάθος στο παιχνίδι αυτό αγγίζει τα όρια της εξάρτησης.

Με κουρασμένη την καρδιά μαύρη  μουτζουρωμένη

Ξεπερνάς τα όρια της κούρασης

Την κρατά στη στιγμή της έκρηξης της αποκάλυψης.

Μικρά περιστέρια δεμένα στο άρμα της ονειρεύονται

Στρογγυλά μέταλλα μακριά  με τα στόματα τους μαύρα

Στέκουν ασάλευτα.

Ζουν κάτω απ’ τον πυρωμένο ουρανό με το βλέμμα της απειλής.

Οι πεινασμένοι πρέπει να πεθάνουν. . .  στον επερχόμενο πόλεμο.

Οι απούλητες πραμάτειες να καταστραφούν.

Οι ανταγωνιστές να χρεοκοπήσουν  να εξαγοραστούν ή να κατακτηθούν.

Ξοδεύουν τους οικονομικούς  πόρους, τη φτηνή εργατική δύναμη, τις φτηνές πρώτες ύλες.

Πόλεμος… με εμβατήρια με φιλαρμονικές με φανατικούς λόγους πυρπολούν τη λογική μας υπόσταση.

Ξέρουμε ή θέλουμε να μάθουμε την αιτία και το αποτέλεσμα το μυστικό νήμα που συνδέει τις διάφορες φάσεις της ιστορίας

Την κινητήρια δύναμη την αλληλουχία της γνώσης .

Κι όλο πιο φθήνα!  Ακατανόητα  δύσκολα!

Ο Μαρξ τον αποκωδικοποίησε τον ξεμοντάρισε μας τον παρουσίασε σε όλες του τις λεπτομέρειες.

Τώρα τι κάνουμε ;

Τα μεγάλα μαύρα στόματα με τον μεταλλικό τους ήχο Κάνουν καλά τη δουλειά.

Αλλοπαρμένη καρδιά, μαύρη μουτζούρα,  τρέχεις τα παπούτσια σου σκονισμένα

Με τη φούρια σχηματισμένη στο σουλούπι τους.

Που πας ανόητε! θες να σωθείς; από τι;

Πως . Πώς να κρυφτείς.

Έριξα τα χέρια μακριά
πέταξα το βέλος ψηλά
κάρφωσα τον ήλιο
κι αυτός δάκρυσε.
Συννέφιασε και έκλαψα.
Συγύρισα τη φωλία μου και
έδιωξα την αμφιβολία.
Η βροχή πλημμύρισε την αυλή.
Έπλυνε τη σκόνη από το παλιό πράσινο ποδήλατο.
Μούσκεψε τις ντομάτες στο πάγκο της λαϊκής.
Οι πλαστικές μαύρες σακούλες βούλωσαν τα φρεάτια

Έριξα τα χέρια μου μακριά
πέρα απ το πέλαγος
μάζεψα όστρακα κι αχινούς.
Τα πέρασα στα μαύρα σου μαλλιά χάντρες

ζήλεψα τα όνειρα που μεγάλωσαν και

παραβγαίνουν στο μπόι τα όμορφα κυπαρίσσια.

Άφησα την καρδιά μου κατάχαμα
φοβήθηκα πως θα την πατήσουν τα χοντρά άρβυλα των στρατοκρατών
Μα μου την σκότωσαν τα ροδοπέταλα που περιτριγυρίζουν την αδιαφορία σας.

Έγραφες διαρκώς

τα βράδια ακούραστα.

Αντλούσες διαρκώς φωτιές και δροσερά αεράκια, από. . . .

Έβγαζες ατελείωτα από το νταμάρι της βιοπάλης πέτρες

κι έξυνες τις σκουριές απ’ απάνω τους.

Σκάρωνες μικρές ιστορίες σε ανφάς και προφίλ.  

Τις χρωμάτιζες με το αίμα της ζωής . . .  σε χρώματα παραδεισένια.

 Με δάκρυα τα μάτια σου γέμιζαν τον πόνο του κόσμου.

Ανάλαφρα έχτιζαν τα όρια του παράδεισού μας.

Και η κυρά μάνα λιπόσαρκη σφίγγει τα χείλη.

Ποτίζει τις γλάστρες  της αυλής με υπομονή.

Στο εφήμερο σούρουπο γράφεις αράδες ακούραστα.  

Από το ράδιο νότες σκορπούν το ταίριασμά τους ευχάριστο στο δωμάτιο.

Ο μικρός σου κόσμος με τους λιγοστούς ανθρώπους που σου μιλούν

μοιάζει αταίριαστος ανισόρροπος ακανόνιστος με μπόλικες παραξενιές

χωρίς ρυθμό νερόβραστος σα λέξεις παρατονισμένες.

Κάπου στο βάθος οι αστραπές μπερδεύονται με τους κεραυνούς είναι καταπληκτικό πως προετοιμάζουν έναν πόλεμο.

Τα τρομερά τους καράβια κι αεροπλάνα παραταγμένα έτοιμα έχουν αναλάβει ήδη δράση.

Διαρκώς γράφεις τα απόβραδα γεμίζεις το χαρτί με τον απόηχο της μέρας

αέρινος όγκος ξεφορτώνει το βάρος του.

Τρομάζω στην όψη του αλλάζω γραμμές σειρές μολύβια

γυροφέρνω την αλήθεια μην ακουστή βαριά ψεύτικη αλλόκοτη παρμένει από τα τεφτέρια του ασταμάτητου ποιητή.

Ποιοι και με ποιους θα πολεμήσουν, γιατί, ποιοι θα σκοτωθούν, ποιοι θα κερδίσουν.

Σ’ αυτές τις εποχές που ζούμε μπορούμε να ελπίζουμε γιατί τώρα ποια γνωρίζουμε.

Η φωνή το οδόφραγμα η αφίσα η διαδήλωση η πορεία ειρήνης η απεργία.

Η φωνή καλεί το φαντάρο το νέο πως ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός τους κανένας πόλεμος που μοιράζει τον κόσμο δεν είναι δικός τους.

Έτσι γιατί στον πολιτισμό χρωστάμε δε μας χρωστά.

Άλλωστε η ζωή μέσα από την τέχνη παρουσιάζει τρισδιάστατα μεγεθυμένα

στην ποικιλομορφία των συναισθημάτων που προκαλεί αναδεικνύει στιγμές και πορείες που δε πρέπει να ξεχνάμε.

 Είναι με έναν άλλο τρόπο καταγραφέας της ιστορίας.

Ζει η εποχή της σκουριάς

Ζει το κοιλοπόνεμα της νύχτας

Της μακριάς νύχτας της δακρυσμένης

Της νύχτας που ανεμοδέρνει τα φυλλοκάρδια του άνεργου.

Της κοπέλας στο πεζοδρόμιο

Το άδειο πιάτο του παιδιού

Του νεκρού στρατιώτη

Του σκλάβου

Ζει το πάγωμα του χρόνου.

Παγωμένοι στέκονται και κοιτούν,  το αδιέξοδο.

Κάθε κερί αναμμένο στου Μάρτη το ξεγέλασμα

τάμα στο μέλλον στους θεούς στους παράδεισους.  

Ηρωικές οι ώρες .

Κάθε μια που φεύγει κουρασμένη κατάκοπη,

μουσκεμένη από τα βάσανα των ανθρώπων.

Η  κάθε μια ρίχνει μια μαύρη πέτρα πίσω της και ορκίζετε εκδίκηση.

Αυτές που φεύγουν υπερβολικά ταλαιπωρημένες

είναι αυτές που δεν βλέπουν ήλιο

στα σκοτεινά εργοτόπια

στους εφιάλτες τους

εκεί  μεγεθύνονται σα φαντάσματα

πάνω τους αποτυπώνονται   μαζί με τον κόπο και η λαχτάρα για τη ζωή κάθε δουλευτή.

Έγειρε πάνω στα καστανά της μάτια
κοίταξε βαθιά όσο μπορούσε.
Στο καστανό της τοπίο κυλούσαν ποτάμια
στα γάργαρα νερά τους οι παπαρούνες έσκυβαν να δροσιστούν.

Έγειρε πάνω στα μάτια της και κοίταξε μέσα
σε ένα κόσμο έξω από το σύνορο.
Έξω από το μυαλό του.
Στην κοιλάδα της ευτυχίας

Στα αισθήματα που σκίζουν την εικόνα μου.

Πρέπει να αντέξεις κιόλας.

Μιας και η πίεση είναι τόσο μεγάλη.

Θολή αφανέρωτη

ακουμπά πάνω στο κορμί στα μάτια τη διάθεση.

Κι είναι ικανή να μας βγάλει εκτός μάχης.

Να χάσεις την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου

στους γύρω σου.

Έτσι που να μη βλέπεις κανένα.

Ούτε το πρόβλημα ούτε την αιτία.

Γι αυτό ένα χαμόγελο που δε κοστίζει τίποτε δώστο,

μαζί με το χέρι σου, και αυτό είναι πολύ,

πολύ πολύ μεγάλο όπλο που χτυπά τον αντίπαλο.

Γιατί τα χέρια μας είναι γροθιές και σφιχτά κρατούν ένα βιβλίο,

Αυτός σε βγάζει μέσα από τη ζωή σε εξουθενώνει.

Σαν άνεργο σα ανάπηρο πολέμου σα θύμα του

μην παραδοθείς.

Τα ανθρώπινα κουρέλια πρέπει να σταθούν όρθια

γεμάτα από την χιμαιρική αισιοδοξία που φουσκώνει τα πανιά μας

για άλλα λιμάνια

κι έτσι αρχίζουν να πιστεύουν να νοιώθουν ικανότεροι,

να ! ! πως τους αξίζει να ονειρευτούν το μέλλον  

σα μεθυστικό κρασί πίνουν την επανάσταση γιατί τους αξίζεις.

Και εκείνη.

Πες μου και τα υπόλοιπα αυτά που τα λες

 και δεν ακούγονται.

Κράτα τα μυστικά σίγουρα.

Δείξε τα με κυρτούς καθρέφτες. 

Μακρόστενες φιγούρες ακουμπισμένες

στην κορφή του λόφου. 

Τις βλέπουμε από κάτω δίπλα στα δένδρα

που ξεχωρίζουν στην κορυφογραμμή.

Κινούνται ακατάπαυστα παραμορφώνουν το βλέμμα.

Στις πτυχές της καμπαρντίνας τους

 καρφωμένα τα γράμματα των πεθαμένων.

Χρήσιμα μόνο στους ζωντανούς

κι αυτή κρεμασμένη στον ξύλινο καλόγερο. 

Άδεια κενή. 

Το σώμα παγωμένο, 

κοιτούν τα μάτια την πλάση ως τον ορίζοντα

και γλυκά κουνούν τα βλέφαρα 

καταπίνουν την ακινησία.

Τρέμουν στο διαχωρισμό της μέρας 

από τη μέρα του σκοτεινού από τη νύχτα. 

Ντυμένος τον ανήξερο παγώνω, 

το κορμί δε σαλεύει μπρός τον ήλιο.

Κι αυτός ξηγά τα ανεξήγητα 

τα μπερδεμένα στις άχνης τον κόκκο, 

το απόσταγμα της θύμησης. 

Αυτό που τριγύρω του διαβαίνουμε

περνούμε και ξαναπερνούμε 

κι όλο σε λάθος στάση χτυπάμε το κουδούνι.

Στην ουσία του δε στεκόμαστε

δειλιάζουμε να πιάσουμε τα καρφιά 

δεν δοκιμάσαμε να τα βάλουμε σωστά

ούτε μια φορά.

Και η φωτιά με τις φλόγες τις

ίδιες όπως ο καθρέφτης ο κυρτός.

Μέταλλο κρύο στιλπνό ανοξείδωτο

προορισμένο να ζήσει,

οι χαραματιές του ανεξίτηλες

τις καταφέρνει ο άνεμος η βροχή

η ηλιαχτίδα που δεμένη κόμπο με τα κίτρινα στάχυα

στήνει χορό στην άκρη του σύννεφου

και ταξιδεύουν πέρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Ρωτούν να μάθουν πως θα είναι η ζωή αύριο

χωρίς εκμετάλλευση. 

Αλλαγές που μπορεί να φανταστείς

να τις σκιαγραφήσεις με τη σκέψεις

Αξεπέραστο το χαμόγελο ήρεμο το βλέμμα

Το μίσος είναι κρυμμένο στην απέχθεια

Η συνάντηση άκαρπη

Το χαμόγελο αξεπέραστο το ύφος κρύο

Η καρδιά απόμακρη κρένω  τη σιωπή

Χάνω το παιχνίδι χάνουν το παιχνίδι

Ένας αναβρασμός διάλυσης

Πικρό το διάλυμα της καρδιάς

Στυφό το στόμα η γεύση τσαλακωμένη.

ένα πουλί πετά σε μακρινό ταξίδι.

Ζει στο απέραντο χάος

Φυλακισμένος στο απέραντο

Κατοικεί σε καρδιές και τραγουδιέται

Σιγανά.

Τα καράβια στα μακρινά τους ταξίδια ιδρώνουν

Αγκομαχούν οι μηχανές τους κουρασμένες  

Κι ο λοστρόμος παρέα με το ναύτη

Κοιτούν τα άλμπουρα παρατηρούν το πέταγμα των γλάρων

χαϊδολογούν τα σιδερένια  σκαριά τους

ανεβοκατεβαίνουν στο ρυθμό των κυμάτων.

Αν το νερό σκεπάσει τα λάθη και ησυχία επικρατήσει

Τα κύματα θα συνεχίσουν να πάλλονται  

 Περπατώ μπροστά στο φως του ήλιου.
Κρατώ ένα μάτσο λουλούδια,
αγριολούλουδα.

Μπλε κίτρινα μενεξεδένια χρώματα στα
λεπτά μικρά πέταλα.
Οι ευλύγιστοι μίσχοι τους ανεμοδαρμένοι.
Αυτά  
Θέλω να σου χαρίσω να τα ακουμπήσω στα
ακροδάχτυλα σου.
Με την ελπίδα να πάρω την καρδιά σου
 να τη στολίσω με αγριολούλουδα.
Μπορείς να κοιτάξεις το αστέρι της μέρας.
Η επαφή μαζί του στο αγνάντι του πέλαγου
ζεσταίνει τη θέληση.
 Το φιλί απαλό, το χάδι το βλέμμα
απόμακρο, τριάντα μοίρες αριστερά του
χθες.
24 / Νοέμβρη / 2017  

Καθάρια λόγια βγαίνουν από το στόμα  τους.

Κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται.

Πρωτοπόροι οι οργανωμένοι εργάτες.

Κρατούν την καρδιά τους στα χέρια τους.

Δώρο στα μάτια του κόσμου.

Σ’ αυτά που κοιτούν το καλό το όμορφο το άδολο.

Δε κάνουν καμιά προσπάθεια να ξεχωρίσουν

 αυτό συμβαίνει μόνο του.

Η εκμετάλλευση η υπεραξία υπάρχει έντονα.

Η πάλη με το άδικο σχεδιάζεται επίμονα.

Ο άλλος κόσμος . . .

ο κόσμος του ονείρου προβάλει πιο καθαρά.

Μας καλεί να πάρει τη θέση του στην ανάγκη μας.

Τα πρωινά κάθε μέρα στα πλάτη του κόσμου χιλιάδες

νεκροί εργάτες σακατεμένοι αγράμματοι άρρωστοι

πεινασμένα παιδιά.

Στα μεγάλα στρογγυλά τους μάτια ακουμπάν το όνειρο.

Εκεί το σμιλεύουν το χρωματίζουν το κατανοούν.

Κι είναι η φωτιά που ανάβει το μπαρούτι

η μουσική που μας κάνει να χορεύουμε.

χωρίς αφεντικά με κοινωνική ιδιοκτησία

και κεντρικό σχεδιασμό.

Όνειρο μα κι ανάγκη

Οι ιδιοκτήτες απαράδεκτες φιγούρες του χθες.

Αγκυλώνουν τους αρμούς του κόσμου

 αιμοβόροι άκαρδοι τσιγκούνηδες

κανείς δε μπορεί να αναπνεύσει μαζί τους.

Η ιστορία γράφετε με μαύρο κάρβουνο.

Ιστορία, ο χρόνος και η πράξη χιλιάδων ανθρώπων.

Σύγκρουση, αντιθέσεις, ταξική πάλη.

Πάλη με το άγνωστο προσπάθεια κατανόησης αφομοίωσης.

Ιστορία λαμπρών σφαλμάτων, ανώριμων στάσεων.

Ζούμε πάνω στα πράσινα φύλλα της λεμονιάς

στα κόκκινα πέταλα ενός τριαντάφυλλου.

Πίνουμε ζωμό από μέλισσες και χτυπάμε φιλάρεσκα την κοιλιά μας ζαλισμένοι.

Κλείνουμε την καρδιά μας προσεκτικά προστατευτικά γεμάτοι φόβο.

Διπλώνουμε την άχνη που έπεσε από τα λουκούμια και τους κουραμπιέδες

στη λαδόκολλα προσεχτικά σα κάτι πολύτιμο.

Με ακουμπισμένες τις πληγές στις ακτίνες του ήλιου περιμένω το πλήρωμα του χρόνου.

Κανείς δε ζει δίπλα μας. Όλα  κινούνται από νομοτέλειες, μηχανικά ασυναίσθητα αδιάφορα.

Καταπραΰνουν τον έρωτα με άσπρα ζαχαρωτά, αγοράζουν εμφάνιση ακριβή.

Μέρες ομίχλης τοποθετημένες απανωτά η μια στην άλλη

Περίοδος μακριά ατελείωτα μακριά που κανείς δε μπορεί να προσφέρει.

Μέρες ομίχλης, θολό τοπίο στο στερέωμα του ουρανού αντανακλά τη ζωή μας.

Η ζωή μια μουσική

και η μουσική ζωή

άλγεβρα και τριγωνομετρία

νόμος πειθαρχικός στις αλλαγές

που ο χρόνος τους ξεσπά

σε μελωδικές γραμμές απρόσμενες

στα πλήκτρα της χορεύουν στρατιές ανθρώπων

που γράφουν ιστορία.

την ακούς και με κλειστά τα μάτια.💞

Αναταράζετε η καρδιά μου που πόνα.

Κυκλοθυμούν αισθήματα.

Τα τριαντάφυλλα ζωντανεύουν

.

Οι χρυσές βιολέτες μεγαλώνουν

.

Κυκλωμένος από τα κύματα

Κυκλωμένος από τα βράχια

Στη Γυάρο. Ακουμπισμένος πάνω στο πέλαγος.

Κυκλωμένος από τα όρνια.

Σαρκοβόρα όντα κυκλοφορούν στον αέρα.

Εδώ που στα νιάτα σου αναμετρήθηκε

το μπόι της αντίδρασης ,

στο διάβα του ήλιου που ανέτειλε. Το φως του ξυπνά τους πόθους.

Στα παλληκάρια του το ανεμόβροχο τάζει κεραυνούς.

Είναι τόσο αβάσταχτο το παρών που βάλθηκαν να το παραμερίσουν.

Με την αντοχή του γίγαντα λαού την υπομονή και το πείσμα του δίκιου τους.  

Το πότιζαν με ιδρώτα και αίμα, τα εξαϋλωμένα τους κορμιά πετούν ανάλαφρα

πάνω ποιο πάνω από τα πυρωμένα τους όνειρα.

Τα άρπαζαν με τα χέρια και χόρευαν τρελό χορό στα αλώνια του χάροντα,

τα γεμάτα πέτρες και οι ξερολιθιές μαλάκωναν να δεχτούν τα άφθαρτα κορμιά των συντρόφων που γεμάτα πληγές δεν καταλάβαιναν από αίμα πόνο ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν και νίκησαν.

Σε ξάστερους ουρανούς, αέρηδες που ξεριζώνουν κάθε λεκέ κάθε βρώμα.

.

Οι καρδιές και το κόμμα ταυτίζονται .

Παράξενα στοιχίζονται τα μάτια

Κοιτούν τα βράχια κοιτούν τα μανιασμένα κύματα.

Στο χτες  της Εαμικής αντίστασης  στην αυλής της γειτονιάς.

Σήμερα το παράλογο εδώ στα πυρωμένα λιθάρια.

Φοβισμένο κι επικίνδυνο.

Εδώ έμαθα πως σπούδασες τη ζωή

Μα και μετά ποτέ δεν είπες κάτι, πάντα στα όρια.

Για το παιδί σου και το εγγόνι σου που ανακαλύπτουν ξανά τον δρόμο σου

μαζεύουν τις μυρωδιές  απ τα σπαρμένα σου λουλούδια

στις καρδιές και τα τραγούδια.

Την ώρα που μοιράζονταν στη σκηνή τα γράμματα και τα δέματα με φαγητά που έστελναν οι συγγενείς ήταν ιεροτελεστία και γιατί υπήρχαν και αυτοί που δεν τους θυμόταν κανείς. 

Κυρτά καθρεφτάκια

Είδωλα ανεστραμμένα

Κομμάτια ανώριμα κλεισμένα στην καρδιά

Επαφή με το άγνωστο  απόρριψη και αμηχανία

Μοναχικότητα ξεκομμένη απ την αγάπη

Έρωτας μυθολογικός ανέπαφος

Έρωτας με το σύννεφο

 χρυσό μπρονζέ με σκούρες μοβ σκιές

σε λευκό φόντο

γαρνίρει το πορφυρό ηλιοβασίλεμα του γαλανού ουρανού.

Να τώρα βρεγμένος από χιλιάδες σταγόνες

Μεγάλες σα ρόγες σταφυλιού διάφανες ίσως κενές.

Σαν τις σκέψεις που ταλαιπωρούν, που για αυτό γεννήθηκαν

Ίσως άχρηστες.

Μπορεί οι ηλίθιοι να είναι ευτυχισμένοι;

Γιατί δε σκέφτονται ή σκέφτονται αλλιώς.

Περπατάς ασταμάτητα κρυμμένος στο βάθος του νου

Στρουθοκάμηλος μεγαλωμένη απόμερα του αυτοκινητόδρομου.

Περπατάς ασταμάτητα στη βροχή

Μουσκεύουν τα ρούχα κολλά το παντελόνι στο κορμί

Ξαφνικά όνειρα προβεβλημένα σε

Κυρτά κάτοπτρα.

Τα μικρά και  μεγάλα σου θέλω κτυπούν την πόρτα.

Κάνουν την εμφάνιση  τους μαγικά σα τα παραμύθια της σταχτοπούτας.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα όνειρα.

Μου είπαν είσαι άνθρωπος προικισμένος με εξαιρετικά ταλέντα,

όλες οι τέχνες από σένα περιμένουν να αναπτυχθούν

προσπάθησε να τις βγάλεις στο φως.

Και πράγματι ασχολήθηκα με την μουσική αλλά με κούρασε

στη συνέχεια συμμετείχα σε θεατρική ομάδα

τέλεια εμπειρία τη συστήνω ανεπιφύλακτα αλλά. ...

Μετά πήγα σε μπογιές τελάρα, έφτιαξα αριστούργημα,

αλλά άκριβά τα τελάρα τα χρώματα, απαίδευτο το κοινό.

Τέλος είπα, στο ένα κούραση στο άλλο δεν έχει ευκαιρίες

στο άλλο δέ σε καταλαβαίνουν. 

Το έριξα και γω στην ποίηση και δε καταλαβαίνω τίποτα.

Ε ποιητές κάντε τα πουλιά να πετάξουν κάντε τα να σωπάσουν,

στείλτε μηνύματα με τα μόρια του αέρα

που σέρνει ο Αίολος άτσαλα πέρα στου ουρανού τις άκρες

στο πορφυρό της ανατολής χρώμα.

Και σήμερα θα είναι μια μέρα γεμάτη άδικο, πόνο, ματαιοδοξία, αυταρέσκεια.

Και σήμερα θα γεμίσει με ιδρώτα κλεμμένο η καρδάρα της εκμετάλλευσης.

Και σήμερα κάποιος στρατηγός θα στοχεύσει με τα κανόνια του τους στόχους της κόκα κόλα.

Και σήμερα είμαι μπρος στο Παράθυρο κι αγναντεύω το σκοτάδι έτσι γιατί ζω μαζί σας.

Οι ώρες 

Κι ήρθαν οι ώρες να μου θυμίσουν κάτι μαύρα συναισθήματα.

Πέρασαν από μέσα μου εικόνες γόρδιου δεσμού

ακουμπισμένες στην ερώτηση της απάντησης.

Φωτεινές  οι ώρες που έσκαψαν τα αυλάκια με τα λάθη.

Η ανίκανη ευτυχία δεμένη στο αμπόρετο.

Πολλά τα βήματα, ξέρει πως δεν τα προλαβαίνει.

Μα τα μελλοντικά πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε

σε διλλήματα μπλεγμένα θαμπώνουν το βλέμμα.

Οι ώρες κόρες απανωτές, χιλιάδες σαν πλήθη σε λαϊκές  διαδηλώσεις.

Πανομοιότυπες, του Γαϊτη θυγατέρες.

Με τα μαλλιά τα αταίριαστα στο μέτρο της κάθε μιας πλεγμένα.

Μια όμως έχει το ποιο πρόχειρο χτένισμα ένδυμα απλό αέρινο

να επιτρέπει κάθε κίνηση.

Χαλαρό το βλέμμα ορεξάτο ντυμένο με τους καρπούς της άνοιξης

Και το αίμα γοργό, ξυράφι η φωνή

Την περιτριγυρίζουν χιλιάδες όχι  . . . εκατομμύρια κολασμένοι . . .

Εργάτες κι εργατόπουλα, τα παιδιά της βάρδιας της γραμμής παραγωγής χαμάληδες και μαναβάκια.

την εμπιστεύονται την ερωτεύονται φλερτάρουν μαζί της και ονειρεύονται.

Και τότε δεν μπορεί να τους την πάρει κανείς σαν ονειρεύονται.

Γίνονται ένα μ’ αυτήν. Κτυπούν καμπάνες , φυσούν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς.

Γκρεμίζουν τείχη και κάστρα ο αέρας σαρώνει ότι σκοτεινό συναντά στο διάβα του.

Είναι η δική μας ώρα η ώρα η ποιο μεθυστική η ποιο ωραία η ώρα που όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν η ώρα που προετοίμασαν με τόση επιμέλεια και στρατηγήματα.

Είναι η ωριμότητα τους και δεν γίνετε αλλιώς  

Η Επανάσταση είναι στην ώρα της .

28/07/2017

Και εσένα που φεύγει το παιδί σου για τα ξένα με ένα πτυχίο στα χέρια

ξέρεις θα πονέσει πολύ στο δρόμο της προσφυγιάς.

Θα τον δείχνουν με το βλέμμα,

από μέσα του θα ανέβει μια φωτιά που θα τον καίει.

Παρακατιανός αδικημένος και τα αφεντικά ξετσίπωτα

θα βάζουν τα βρομερά τους χέρια έτσι αυθάδικα να κλέψουν την πανάκριβη αξιοπρέπεια του.

Σε ξεγελούν τα φώτα κ οι ρεκλάμες τους το κυνήγι της επιτυχίας

σε στενεύει το αδιέξοδο 

Ο κόσμος τους είναι γεμάτος νεκρούς, ύφαλους

η μηχανή του δε χορταίνει.

Δώσε μου το χέρι σου πρέπει να την καταστρέψουμε.

Ο...Γιάννης Ρίτσος ένας υπερβολικός.

Μα άνθρωπος που δε ξαστόχαγε

να ποτίσει με το νερό τις ελπίδας και της ομορφιά,

την τροφή την προσμονή

να πλέξει λουλούδια με τα ξερά αγριόχορτα

για να στολίσει το αδειανό ανθοδοχείο.

Κράτησα την πνοή μου να μη ξυπνήσω τα μικρά ζαχαρωτά.

Στις μορφές και τα σχήματα που υπήρχαν,

κι άλλα πολλά άλλα πράσινα τουρκουάζ κρεμ.

Η όψη τους λιμπιστική.

Η προδιάθεση να τα προστατεύεις προφανής.

Η ομορφιά τους απαράμιλλη έτσι όπως και στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου.

Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το αίσθημα προστασίας ;

Ποιας απώλειας ακριβώς ο φόβος μου κυκλώνει τα συναισθήματα;

Τι μου ξυπνά αυτές τις ιδιαιτέρες έννοιες;

Ο θαυμασμός του ωραίου η προστασία του ανεπανάληπτου.

Γίνεται απόκτημα της παγκόσμιας ομορφιάς,

 αυτής που μπορεί να νιώσει ο καθένας με την πρώτη ματιά,

 να σκλαβωθεί απ αυτήν, δέσμιος της,

να κρατήσει την πνοή του

μπροστά στον αβάσταχτο φόβο της απώλειας.

Μάτια γλυκά στου ανεμόβροχου το βάθος.

φωτεινή μορφή κι ωραία τόξα ουράνια.

Πανάχραντη ανάερη καρτερική αγέρωχη.

Ζυμωμένη φωνή με το κελάηδημα του σπίνου.

Μαλλιά  σγουρά μελαχρινά τραγουδιστά πλεγμένα

Ηχώ κι αντίλαλο μελωδικά στραμμένα προς τον ήλιο.

Δώσε της καρδιάς σου το απόσταγμα.

Κλείσε διπλοκλειδώνοντας τα όνειρα.

Τα όνειρα του κόσμου μέσα στις δυο σου χούφτες.

Προφύλαξε τα απ του ανέμου την παραζάλη.

Καθώς τα δάκρυα στερούν απ τη βροχή τις σταγόνες.

Στης υπεραξίας την παραγωγή, ο Γρηγόρης έχασε το χέρι του,

τα εργατικά ατυχήματα βγαίνουνε πρώτα μας φώναξε.

Συνήθως προς το  τέλος του εργάσιμου χρόνου ξαναφώναξε,

μιας και κοστίζουν κάτι παραπάνω τα μέτρα προστασίας.

Το αίμα τρέχει  ……. Πλουτίζουν.

Βάζουν και στα κελάρια σε ξέχωρα βαρέλια.

Το χωρίζουν κατά ηλικίες.

Κατά σοδιές,

Το παιδικό ίδιο μεταλαβιά μπρούσκο,

από πολέμους αποστάγματα ξέχωρα.

Ο επιστάτης με την καμπούρα και την χοντρή αρμάθα

 με τα κλειδιά στη φαρδιά του ζώνη

βαριά πατά στα σκαλιά, με τρίξιμο πνιχτό ανοίγει βαριά την πόρτα

με κύματα αλλεπάλληλα να μπει ο αέρας δροσερός, το φως,

να διώξει τη μυρωδιά της μούχλας να κρατήσει ζωντανό του αφέντη

το κέρδος.

Και μου είπε ο γέρος:

Η θάλασσα αν ήτανε γιαούρτι

συρματόπλεγμα και πολυβόλα θα βάζανε

να την πουλάνε οκτώ γρόσια το κιλό.

Και αγανακτείς σ αυτό το χάος.

Το μίσος τους απύθμενα ταξικό.

Το καθήκον, αυτό,  σε καλωσορίζει.

Αυτό τα φτερά ανοίγει, προς τα φύλλα τα χρυσά της δάφνης.

17/05/2017

Η αγάπη αειθαλής και στέρεη σε ψάχνει.

Τι κι αν βρίσκεσαι σε έναν πύργο της Βαβέλ,

με κατοίκους κουφούς και τυφλούς.

Εσύ μπορείς να την αναγνωρίσεις. 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ανέστης Χριστίδης.»…ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΝΕΣΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΔΗΣ  

Είναι τιμή μας που οι «Βρυσούλες γνώσης» παρουσιάζουν, κύρια, στην ομογένεια της Αυστραλίας και όχι μόνο, ένα προοδευτικό άνθρωπο της ποίησης .
Πρόκειται για τον Ανέστη Χρηστίδη από τον Άγιο Δημήτριο Αττικής, που με ευχαρίστηση μας δάνεισε ποιήματά του για ανάρτηση στις «Βρ.Γ.»
Ο Ανέστης Χριστίδης δεν μας θαμπώνει με δεκάδες ποιητικές συλλογές όπως άλλοι. Το βιογραφικό του είναι σεμνό και ολιγόλογο. Έχει την απλότητα ενός οικογενειάρχη εργαζόμενου.
Όμως μια ύψιστη αγάπη για τον άνθρωπο, για ένα καλλίτερο κόσμο, είναι ό,τι πιο σημαντικό βγαίνει από την ποίησή του.
Μακρυά από την ποίηση των δύσκολων και άσχετων νοημάτων, οι στίχοι των ποιημάτων του, είναι κατανοητοί γιομάτοι χρώματα και ήχους, γιομάτοι μυνήματα και ευγένεια και πίσω ίσως από μια δικαιολογημένη μικρή απαισιοδοξία ο τελικός τους σκοπός είναι η ανύψωση του ανθρώπου στους αγώνες του για το δίκιο, το καλλίτερο αύριο.

Η αναζήτηση, η διαπίστωση, ο ρομαντισμός δεν λείπουν από την ποίησή του. Με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων τα ποιημάτά του αγγίζουν τον άνθρωπο τον κάθε άνθρωπο που νιώθει την ανάγκη να αποτινάξει από πάνω του τα ορατά και αόρατα δεσμά που του επιβάλλει το κατεστημένο.
Ταυτόχρονα αφήνει τον Άνθρωπο αγωνιστή να πεί το δικό του τραγούδι με την επαναστατημένη φωνή του εργάτη.
Σε ένα κόσμο που η προοδευτική ποίηση πυροβολείται κάθε στιγμή από πολιτικές κυβερνήσεων, από τα ΜΜ Ενημέρωσης σχεδον στο σύννολό τους, ακόμη κι από τα απανταχού ελεγχόμενα πανεπιστημιακά ιδρύματα, έρχονται οι στίχοι απλών ανθρώπων του λαού να πουν: Εδώ είμαστε εμείς. Αντέχουμε στον χρόνο, θα είμαστε παρόν σε κάθε αληθινό αγώνα του ανθρώπου!
Τα ποιήματα του Ανέστη Χριστίδη δεν προκαλούν μόνο αγωνιστική διάθεση, αλλά αναδύουν και μία γλυκύτητα που μας προτρέπει στην ποίηση άλλων μεγάλων ποιητών μας, όπως του Αγγουλέ του Βρεττάκου κλπ.
Με αυτά τα λίγα λόγια καλωσορίζουμε τον αγαπητό μας Ανέστη ευχόμενοι πάντα ό,τι καλλίτερο, δημιουργικό στον ίδιο και την οικογενειά του , και πάντα πίστη στις ιδέες του που πρεσβεύουν μια πατρίδα και ένα κόσμο, απηλλαγμένο από δεινά, πολέμους, οικ.κρίσεις,ανεργίες και πόνο.
Παρακάτω έχουμε αναρτήσει μερικά μόνο ποιήματα ως ένα πρώτο δείγμα της ποίησης του αγαπητού Ανέστη Χριστίδη

Για τις «Βρυσούλες γνώσης.»  Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος.

https://vrysoulesgnosis.wordpress.com/2017/05/11/29006/

Γράμματα κολλυβογράμματα αρμονικά στολισμένα

με πνεύματα  ψιλές δασείες και περισπωμένες

με οξείες και φανταχτερά φωτάκια

μουσικές γραμμένες για επαναστάσεις ματωμένες,

από μπαρούτι λερώθηκε το πεντάγραμμο,

ξεχασμένες από ανιστόρητα τέκνα οι ήχοι όμως κουβαλούν το σφρίγος,

τους ανατρέπουν την καθημερινότητα την αλλάζουν.

Η ταραχή ο ιδρώτας η έξαψη η πίεση του αίματος

ο σπινθήρας στα μάτια υποτιμά το θάνατο

κερδίζει τις καρδιές ο έρωτας επίκουρος της πνοής του οράματος.

Άνοιξε τα παράθυρα τις γρίλιες πλημύρισε με φως το δωμάτιο

δώσε χαμόγελο βάλε φλάς στη φωτογράφιση του κόσμου κατέγραψε τον ρομαντικά

ανακάλυψε την επαναστατική αλλαγή που ρέει μέσα του

ξεχώρισε το παλιό και κοίτα το που γίνεται καινούριο.

Βρες τις αιτίες των αλλαγών άστες να κατρακυλήσουν στη ροή του αίματός σου

κλάψε που δε σου φτάνει ο χρόνος σου για να παρακολουθήσεις όλη την πορεία των αλλαγών.

Πρώτα του Μαγιού τα λουλούδια, 
της πρώτης της του μέρας 
τα στολίδια προσφορά στο μέλλον 
της ανθρωπότητας .
Είναι τόσο ωραία σαν τα νιάτα.
που παλεύουν ακούραστα ίδιο μελίσσι. 
Ταξικό το περιεχόμενο της μέρας.

Κλάψανε τα δάκρυα.

Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. (Θησέας)

Ρίξανε νεροποντές

να ποτίσουν το λαμπρό Μάη.

Ανθίζουν τα χαμόγελα το πείσμα οι φωνές, 

Τα φώτα γεμίζουν τις πλατείες,

Σταματούν οι μηχανές μια άλλη φασαρία επικρατεί.

Σε κάθε πόρτα φάμπρικας στέκουν εργάτες αχάραγα για την απεργία.

Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ….Γράφει το χαρτί κολλημένο στον τοίχο.

Κι έρχεται από πολύ μακριά αυτή η κραυγή.

Είναι το ουρλιαχτό της Μάνας από το Μάη του 1936

Είναι ο θόρυβος της μάχης του Μαραθώνα, οι πατημασιές των δούλων του Σπάρτακου, οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, οι γάλοι κομμουνάροι.

Τα φαντάσματα που δεν ησυχάζουν στοιχειώνουν τη σκέψη, τα βήματα δεν κάνουν πίσω.

Παρέα με την ανάγκη να καταργήσουμε  την αισχρή απρέπεια της πείνας. την εκμετάλλευση.

Φωνές φωνάζουν όχι στον πόλεμο τους.

Κλάψανε τα δάκρυα

Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. 

Ρίξανε νεροποντές

να ποτίσουν το λαμπρό Μάη.

Κι έχουν πλατύνει τα σύνορα του κόσμου τούτου τόσο που χωρά μέσα στη χούφτα μας.

Και μάθαμε να κουμαντάρουμε τούτον το κόσμο σύμφωνα με τις ανάγκες μας, έτσι που τίποτε να μη πηγαίνει χαμένο τίποτε να μη περισσεύει.

Μια μέρα το χρόνο είπαν θα δείχνουμε πως έχουμε συνείδηση του παγκόσμιου χαρακτήρα της τάξης μας του αγώνα μας του αντίπαλου μας.

Να μη λείψει κανείς.

23/4/2017

Καθαρά τα σύννεφα μέσα στα άσπρα τους πουκάμισα

που φέρνανε κοσμοχαλασιά  και την αντάρα,

 τα βορεινά μαντάτα.

Τα κρύα που μαυρίζανε τη διάθεση.

Έρχονται και μπερδεύονται μέσα μας τα χρώματα τους  κατά την ποιότητά  της βροχής μας

μηνός  Αυγούστου ας πούμε μπόρα, με χαλάζι ,με όξυνα πρόσθετα ανάλογα από πόσο

μακριά μας έρχονται οι αέρηδες που μας τα στέλνουν από ποια κατεύθυνση έρχονται.

Ζούμε στο τέλος του κόσμου απόψε ποιος ξέρει πόσους αιώνες μπορεί να διαρκέσει η

νύκτα.

Να που τα αστέρια δε φέγγουν οι μουσικές δεν ακούγονται οι νότες σβήνονται στο

πεντάγραμμο και αλητεύουν αμολητές χορεύοντας στον αέρα .  

Γεμίζουν τα πικραμένα δάκρια  σα φουσκωμένα ζαχαρωτά και είναι πολλά,

ποτίζουν δυστυχία τα χώματα τη θάλασσα κουβαλούν όλα τα είδη της μόλυνσης μα η βρόμα

γεμίζει τους αρμούς του κόσμου.

Τις καρδιές με ένα ίσως και πολλά παράπονα για τη μηδαμινή έως αδύνατη ανταπόκριση.

Απομόνωση που γεμίζει το συνονθύλευμα των αισθημάτων μας πίκρα μίσος απογοήτευση.

Ζούμε τη νύκτα που δεν αφήνει τις ώρες να ανθήσουν οι αρμοί του κόσμου μας τρίζουν

διαπεραστικά κακόηχα ανατριχιαστικά με τα βαριά του βήματα πλησιάζει τα μέλη του και τα

καταστρέφει ένα ένα .

Καταπράσινα τα λιβάδια στολισμένα με κόκκινες κατακόκκινες παπαρούνες και πάνω τους

περπάταγες εσύ. Σε κάθε βήμα ψίλωνες λιγουλάκι μα το βλέμμα σου φωτίζονταν και φώτιζε

από αυτήν την πλάση καθώς αντανακλούνταν το άλικο.

Ψίλωνες από τα χαμόγελα των λουλουδιών των πράσινων φύλλων από το ζουζούνισμα της

μέλισσας  το πέταγμα της πεταλούδας το τρέξιμο του μέρμηγκα.

Μιας και όλα αυτά δεν υπόκεινται σε κοινωνικές σχέσεις και συμβάσεις .

Από τη βρώμα μας κάποια πληγώνονται από τα όξυνα χαρακτηριστικά της τα δάκρια

λασπώνουν τον τόπο .

Έτσι μακριά μέσα στην πληγωμένη φύση καθαρίζει το βλέμμα ελαφρώνει η καρδιά δείχνει

ποιο δρόμο φέρνει ο κύκλος του χρόνου ξανά σα μοίρα της ανθρωπότητας  

Πέρασα στο φόντο άρχισαν τα χρώματά μου να ατονούν να ξεθωριάζουν.

Συντονίζω τη θέση μου σ’ αυτό.

σιγά μα σταθερά βρίσκομαι προς το βάθος. Όλο και προς το βάθος.

Πατώ σταθερά στα βήματα που με προχωρούν όλο και πιο..  

βαθιά στην προοπτική του κάδρου.

Όλο και καινούργιοι παίρνουν τη θέση τους στην είσοδο .

Αναφαίνεται η φιγούρα μου την ώρα που ο ήλιος έχει μεστώσει.

Άρχισα έναν απεγνωσμένο αγώνα να μη ξεμακρύνω άλλο

σιγά ,σιγά δεν γνώριζα ποιά τους διπλανούς μου. Τρόμαξα.

Ο χρόνος ήταν απαθής  ανίκανος να σταματήσει .

Ο περίγυρός μου ο χώρος μου άλλαξε ξαφνικά, τρόμαξα.

Γιατί βρέθηκα εδώ πως βρέθηκα εδώ.

Οι άνθρωποι δίπλα μου είχαν μπει και αυτοί στο κάδρο.

Έμπαιναν συνεχώς κι άλλοι.

 21/03/2017

Τραβούν οι εποχές μπροστά θέλουν δε θέλουν. 

Λάμπουν τα πλουμίδια, τα χρυσά λουλούδια

οι κεραυνοί κι οι αστραπές παρέα με τον ήλιο και το φεγγάρι.

Αγκαλιάζουν τα δένδρα τη χλόη τα βουνά,

σκεπάζουν τη  θάλασσα με τα κεντίδια του σύμπαντος.

Κρατάμε σταθερά τον προορισμό.

Και μείς μεθυσμένοι από κρασί και έρωτα,

με του μενεξέ τα χρώματα και τα αρώματα του δυόσμου.

Εύκολα περνούν οι ώρες πλεγμένες στο κελάηδισμα του αηδονιού.

Χαράματα και οι πολιτείες ζουν το δράμα στην κορύφωση της τελευταίας πράξης.   

Το έπαθλο στου φόβου το ξεπέρασμα, κρατά τα γκέμια, 

προσηλωμένος στη μάχη καθαρά κρεμασμένος στο χρέος .

?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>

Ήθελα να ξημερώσει, ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,

πάνω στο χιόνι, στου ποταμού τα τρεχούμενα νερά.

Νύχτα. Το κίτρινο φεγγαράκι άπλωνε το σεντόνι του πάνω στη φύση.

Εκεί κρυμμένο από του φεγγαριού τη χλομάδα.

Μόνο στο παγερό αέρα. Λευκή φιγούρα δίπλα στο άγαλμα.

Το αρχαίο μάρμαρο, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια,

σταματημένο  στο διάβα του δευτερόλεπτου.

Άφησε τα άλλα χελιδόνια για το ταξίδι τους στην Αφρική.

Εκεί θυσίασε κάτι, το χρόνο που ποιά δεν έχει.

Και αυτό του ζήταγε να πάει τα πετράδια του στα πεινασμένα παιδιά.

Κοίταγε το χιόνι που χόρευε μαλακά τις άσπρες τελίτσες

που ανεβοκατέβαιναν στην αγκαλιά του χειμώνα.

Απέραντη η λευκή παγωνιά, και η ζωή, σάβανο ζεστό για τη θυσία.

Το κοκαλωμένο κορμί του, μαρμάρινο άγαλμα χελιδονιού, δίπλα στο αρχαίο,

στολίζει την κίτρινη παγωμένη νύχτα που αστράφτει σα διαμάντι.

  Κάθε νέος θέλει μια ζωή

Καθένας μια ζωή.

 Κάθε ζωή θέλει να ξεχωρίσει να δώσει τους καρπούς της.

Όπως τα λουλούδια παραλλάσσουν τα χρώματα τους μοναδικά.

Μα είσαι ξεχωριστός ιδιαίτερος, ίσως δεν το ξέρεις.

Κάποιος

Μπορεί να δίνετε ολοκληρωτικά και κατά συνέπειανα ολοκληρώνετε φυσιολογικά φυσικά και κατά τα μαθηματικά.

Χωρίς να ξέρει μαθηματικά.

Όμως ένα και ένα πέρα από δύο είναι και μαθηματικά.

Κι αφού τα λεπτά είναι λιγοστά παίξε τουλάχιστον με αυτά.

Με ποια; Με το χρόνο, τα χρήματα, τα μαθηματικά ή τα ολοκληρωτικά πουμας ξεστρατίζουν μεθοδικά.

Θαρρείς και ξέραμε τη στράτα μας αυτήν που νομίζαμε ότι ξέραμε και πουνομίζαμε ότι τη θέλαμε ή που ότι θέλαμε νομίζαμε.

Και που είναι τα λογικά μας να μας ξεμπερδέψουν σαν ανώτερα που είναι από αυτά ντε τα μαθηματικά.

Και είναι ανάρμοστο να φαίνονται αρμονικά τα ανακατεμένα μας τα λογικά.

Πολύχρωμα λουλούδια σπασμένα! Μα όχι όχι κομμένα ανεμίζουν από κύματαΧρόνου. Αέρας που ανάμεσά τους περνά.

2007

Κάνε ότι μπορείς αγάπη μου σα αυτόν τον κόσμο που φεύγει γρήγορα 

  Φτώχεια πρόεδρος αναδιαρθρώσεις φρεγάτες πύραυλοι αεροπλάνα

Ακρόπολη Χιροσίμα αντιμπεριαλιστές πορεία κινητοποιήσεις 

Γιουγκοσλαβία Τσετσενία Αφγανιστάν Σομαλία Ιράκ Ιράν

Ξεκίνησε η πορεία αναδιάρθρώσης του κόσμου

Η αισχύνη περισσεύει για την κουλτούρα του φασισμού του φασίστα

Τα κέρδη ασίγαστη φλόγα

Ναι αγάπη μου. Για σου Μαρία μου 

Άδικο σίγουρα υπάρχει μόνο που το βλέπει μόνο ο αδικημένος.

Έντονο συναίσθημα με εκρήξεις θυμού ψυχική ταραχή αύξηση της αρτηριακής πίεσης

 Ανακάτεμα των ορμονών ένταση άνχος καταπίεση

Αύξηση των καρδιακών  των νευρικών παθήσεων

Άνθρωποι απορυθμισμένοι

Άνθρωποι ανασυνταγμένοι

Άνθρωποι σκουριασμένοι

Δίχως ισορροπία με μεταλλαγμένα συναισθήματα

Άνθρωποι προς απόσυρση

Κοινωνική ομαδική σκέψη κουλτούρα γεμάτη σύφιλη και πύο

Κοινωνική απορύθμιση ρύθμιση δυστυχίας. 

Μυστικός κρυφός πόθος τριγυρνά  δεμένος με το όνειρο

Σιγανός, ελαφρύς, γεμάτος ανασφαλείς σκέψεις.

Εικόνα που μόνιμα χαμογελά.

Σέρνετε μέσα σε δροσερές αναμνήσεις.

 Χαμόμηλο κίτρινο με άσπρα στολίδια γύρο του

Αρωματισμένο, λαμπερό, παίρνει μορφή.

Καθρεπτίζετε ασημογάργαρο το πάνθεο των ουρανών.

Πόθος ανεκπλήρωτος μόνιμη θλίψη θύμηση ακούραστη. 

Πόσο με αλλάζεις δεν ηξέρω.

Πράσινο φύλλο το Σεπτέμβρη

γραμμή αόρατη χρωματισμένη κίτρινο μπορντό

μες τους καπνούς δειλά κρυφά σε περιμένω

όμως καρτερικά και αναπόφευκτα συμβαίνει.

Γράφουνε πάνω μας οι αναμνήσεις τα κελαηδίσματα

οι ήχοι.

02/06/08