Αύριο λοιπόν Πρωτομαγιά. Υπήρξε μέρα αίματος και επανάστασης, τα πρώτα ανθρώπινα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τότε που κέρδισε ο λαός το οχτάωρο.

Στο μεταξύ, έχουνε αλλάξει πάλι τα πράγματα. Οι υπερωρίες μπορεί να γίνονται σεβαστές στα εργοστάσια, αλλά οι πτυχιούχοι παραμένουν άνεργοι ή εργάζονται με δεδομένο το μισθό των ψίχουλων, και οι υπερωρίες που χτυπάνε στο γραφείο δεν βρίσκουν οικονομική αναγνώριση. Και οι περισσότεροι σιωπούν, για διάφορους λόγους. Είτε είναι η αρχή και περιμένουν το μέλλον, είτε γνωρίζουν πως έτσι λειτουργεί πια το παζάρι, και τυχεροί είναι που έχουν και δουλειά. Σιωπούν. Μέχρι να γίνουνε πενήντα και να θεωρηθούνε παλαιά εργαλεία για την εταιρεία και να πάρουνε το δρόμο της πρόωρης σύνταξης ή της ανεργίας.

Γιατί το εφάπαξ δεν συμφέρει στις εταιρείες.  Οι συνταξιούχοι δεν έχουν πια να φοβηθούνε τίποτα περισσότερο από την φτώχια. Τα δίνουνε όλα για όλα. Βγαίνουν στο δρόμο και απαιτούνε τα χρήματα που τόσο καιρό δούλευαν. Τα χρήματα που περίμεναν με τη σύνταξη μα δεν τα έλαβαν ποτέ. Στερούνται την αξιοπρέπεια γιατί πρέπει να στηριχθούνε στα παιδιά τους, που και αυτά δουλεύουνε για ψίχουλα με παραγνωρισμένες τις υπερωρίες.  Φαύλος κύκλος;  

Στην κεντρική Ευρώπη, χάνονται οι δουλειές γιατί μετακομίζουν σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια. Οι υπερωρίες χάνονται κι αυτές, για να μοιραστούνε τα ωράρια περισσότεροι εργάτες. Να βγούνε λιγότεροι στην ανεργία. Δημιουργήθηκαν οι δουλειές του ενός ευρώ στη Γερμανία. Ένα ευρό την ώρα, σε projects της κυβέρνησης.  Αυτοί οι άνθρωποι όμως, δεν δικαιούνται και το επίδομα ανεργίας. Οι περισσότεροι, οικογενειάρχες.

Και η ζωή ακριβαίνει ολοένα. Χωρίς καμία πραγματική αιτία. 

Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες ηπείρους, όπου ίσως να είναι χειρότερα τα πράγματα. Η παγκοσμιοποίηση ζει και βασιλεύει μαζί με αυτούς τους λίγους βρικόλακες.  Δεν ξέρω, ίσως να ετοιμαζόμαστε  για καινούριες επαναστάσεις. Αν και τελευταία ακούω πολλά μπεεεεεεεεεμπεεεεεεεεεεεεεεεε γύρω μου και αυτό με φοβίζει περισσότερο. 

Η Πρωτομαγιά δεν έχει πια την αίγλη που είχε ως και πριν δεκαπέντε χρόνια. Διότι τα κέρδη από τον Καναδά του 1872, το Σικάγο του 1886 και τους αγώνες στην Ελλάδα (1892-1973) έχουνε χαθεί. Αιωνία τους η μνήμη.

Και το στεφάνι από λουλούδια, ας το θεωρούμε πια στεφάνι νεκρικό για τα δικαιώματα που σταυρώθηκαν με τη γενιά μας.

Ας γιορτάσουμε καλύτερα την Πρωτομαγιά ως τη μέρα των λουλουδιών. Τουλάχιστον αυτά, υπάρχουν ακόμα και μας ομορφαίνουν τη ζωή.

Στα σεμινάρια, το μάθημα γίνεται στις πρώτες δύο συναντήσεις από τον καθηγητή και μετά συνεχίζεται από εμάς, τους φοιτητές.

Είναι καλός θεσμός, διότι σου δίνεται η ευκαιρία, έστω μια φορά το εξάμηνο, να βρεθείς στον πυρήνα της αίθουσας και να εμβαθύνεις αναγκαστικά σε ένα κεφάλαιο, πράγμα πολύ χρήσιμο για την εξέταση στο τέλος του εξαμήνου.

Όταν στην πρώτη συνάντηση λοιπόν, δοθούνε τα θέματα για να επιλέξουμε, όλοι τρέχουνε μπροστά, σκουντάνε, πιέζουν να πάρουν το θέμα που τους ενδιαφέρει ή την ημερομηνία που τους βολεύει.

Ένα άλλο παιδί κι εγώ, μένουμε καθιστοί στις καρέκλες μας για να πάρουμε τα "αποφάγια" τους. Δεν με ενδιαφέρει η επιλογή, για αυτό και αντιδρώ σαν αρκούδα σε χειμερία νάρκη. Στο κάτω κάτω, όποιο θέμα και να είναι, θα εμβαθύνω και θα το παρουσιάσω όπως θέλω. Και όσο πιο άγνωστο μου είναι, τόσο το καλύτερο,διότι έτσι, θα μάθω και ένα δύο πράγματα περισσότερα. ’σε που ότι και αν μου πέσει, στο τέλος το αγαπάω γιατί έχει γίνει δικό μου.

Ε, αυτή τη φορά όμως την έπαθα. Όχι οσο αφορά το θέμα, αλλά όσο αφορά τις ημερομηνίες. Ναι, κάνω πρώτη,παρουσίαση. Με καθηγήτρια που δεν ξέρω τις παραξενιές και τις καλές της. Κάνω παρουσίαση που λέτε, την Τετάρτη, και το συνειδητοποίησα την Παρασκευή. Και η Τρίτη είναι αργία, άρα όλα κλειστά.Σιγά μην τρέχω στη σχετική αιθουσα για να κρατήσω διαφάνειες. Ας είναι καλά η φωτοθήκη που είναι στο Ίντερνετ.

Μια χαρά πολυχρωμία έχει το Power Point. Και ας μην αρέσει στους Αρχαιολόγους. Μόνο λεπτομέρειες πρόκειται να δουνε σε διαφάνεια. Ας άρχιζε και αυτή τις παρουσιάσεις την επόμενη Τετάρτη, στην τρίτη συνάντηση. Τί ήθελε από τη δεύτερη συνάντηση να ξεφορτωθεί τη δουλειά;

Αυτά θα της πω αύριο, αμέσως μετά τον πρώτο καφέ. Διότι απόψε θα με βρείτε στη βιβλιοθήκη. Εδώ θα είμαι και αύριο το πρωί. Σπίτι θα πάω καλό απόγευμα...

Καλούς μας καφέδες!

Εσύ, καμιά χιλιοστή χιλιόμετρα, εγώ.  Ή αλλιώς, Σχέση εξ αποστάσεως. Ή αλλιώς, «ελευθερία» με πικραμύγδαλο. Κάτι σαν σουμάδα ή μαρμελάδα πορτοκαλόφλουδας. Αφήνει μια πικρή σταγόνα στον ουρανίσκο. Είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θες και όπου το θες, αλλά σου λείπει. Πολύ. Και σκέφτεσαι… 

Στην αρχή, ερωτεύεσαι, είστε ακόμα στον ίδιο χώρο. Πολύ ωραία περίοδος. Βλέπεις και τον άνθρωπο σου κάθε μέρα. Όλα τέλεια, με ροζ ουρανό και λαμπερό κίτρινο ήλιο. Τις πρώτες βδομάδες, παραμένουν όλα ροζ και γλυκούλικα. Ολονύχτια τηλεφωνήματα, ανταλλαγή μηνυμάτων, τραγουδάκια όλο νόημα. Μοιάζεις να έχεις επιστρέψει στο σχολείο με τους εφηβικούς έρωτες.  

Μα γελάστηκες. Διότι αυτός είναι σίγουρα Έρωτας πιο βαθύς. Γνώριμος. Ίσως να υπήρξε και φίλος καλός για χρόνια. Πάντως δεν είναι ένας μεγαλύτερος συμμαθητής, με τον οποίο φτάσατε μόνο στα παιχνίδια οπτικής επαφής. Σίγουρα, όχι. 

Οι μέρες αρχίζουν και σου φαίνονται ατέλειωτες.Με όποιονα και να βγεις, βαριέσαι. Τι κάνεις τώρα εσύ εδώ μαζί τους; Αμ το άλλο;

Το ευρό παύει να υφίσταται στο μυαλό σου ως νόμισμα. Όλα μετράνε στην αξία του αεροπορικού εισιτηρίου. Το βιβλίο που ήθελες να αγοράσεις= 1/2 εισιτήριο. Τα ψώνια της εβδομάδας; Χμ, μάλλον 1/3 εισιτηρίου. Βγαίνω από πάνω; Μήπως αρχίσαμε να μπερδεύουμε το ταξί με το αεροπλάνο; Χμ...Μπορώ να γίνω ο Σούπερμαν και να πετώ όποτε και όπου θέλω; όχι ε; :((((((

 Όλες οι φορές που συναντιέστε, είναι απλά μαγικές. Υπέροχες. Κάνετε ως επί τω πλείστω ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι. Χτυπάτε βόλτες, σινεμά, καφέ, οχτάωρα συζητήσεων, συναυλίες, ξενύχτια. Μπαίνει επιτέλους ο ένας, στον κόσμο του άλλου. Οι αποχαιρετισμοί στο αεροδρόμιο παραμένουν σκληροί. Κάτι πρέπει να γίνει!  

Περνάς αμέτρητες ώρες στο ίντερνετ, ψάχνοντας για φτηνά αεροπορικά εισιτήρια. Όταν υπάρχουν, ακόμα και αν δεν μπορείς λόγω ντόπιων υποχρεώσεων, μπαίνεις στον πειρασμό. Περνάς όλη τη μέρα, να ονειρεύεσαι τη συνάντηση. Να τη σκηνοθετείς έχοντας κολλήσει στο repeat. Και όταν συνειδητοποιήσεις, το πρωί της επομένης, πως δεν σε παίρνει το πρόγραμμα, όλα σου είναι μαύρα και γκρι. Έτσι ντύνεσαι κιόλας, στα μαύρα, άσχετο αν ο ήλιος εκεί έξω σπάει πέτρες.  

Κατά βάθος, εύχεσαι να πας το βράδυ στο σπίτι και να σε περιμένει. Όχι, ακόμα καλύτερα, να έρθει να σε βρει στη σχολή. Ξέρει που είναι η σχολή σου όμως; Χμ…. άσε, να λείπουν οι εκπλήξεις καλύτερα. Που να προλαβαίνεις να έχεις και το σπίτι πάντα στην εντέλεια; Αστειεύεσαι;  

Το βραδάκι, βλέπεις τα ζευγαράκια να βαδίζουν προς τον κινηματογράφο κοντά στη σχολή. Χαμογελάς, γιατί τους χαίρεσαι, αλλά για το καλό σου, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη μεριά. Τα καφέ είναι γεμάτα από χαρούμενους, ερωτευμένους ανθρώπους. Ας ήτανε τουλάχιστον χειμώνας, να μην ήταν όλοι έξω και να τους βλέπεις κιόλας.  

Αλλά το κρύο, είναι και αυτό ύπουλος φίλος. Κλείνονται όλοι οι υπόλοιποι στα σπίτια τους και δεν τους βλέπεις παντού στο δρόμο, μα όταν εσύ γυρνάς σπίτι, έχεις μόνο το πάπλωμα να σε ζεστάνει και την τηλεόραση να σου μιλήσει. ’σε που είναι και κουφή! Έτσι αγαπημένος σου φίλος γίνεται το τηλέφωνο.

Να  ‘ναι καλά το Ίντερνετ, που υπάρχει και μπορείτε να βρεθείτε, μέσα μέσα, έστω και με την κάμερα του messenger. Δεν είναι αυτό κάτι; Αχ… 

Τελικά να πάω αύριο ή όχι; Ου άτε, αφού δεν μπορώ είπαμε. :’(

Κ ύ π  ρ ο ς  

Την διάβασα χάλκινη δασόεσσα

την ζω διψασμένη και λειψή.

Από το παράθυρο βουνό χαραγμένο

Αιμοστάζει, διχασμένο και ξερό

,,,,,,,,

Ακούω για χαμένες χρυσές αμμουδιές

Κολυμπώ σε καθάρια νερά

Σε επίπεδα βότσαλα βατώ

Τα χέρια μου καίω σε άμμους ασημιές..

,,,,,,,,

Στην κορφή του Τροόδους αναπαύομαι

Οξυγόνο κατάμεσα στα πεύκα.

Εισπνοή βαθιά κι εκπνοή αργή...

Στα παιχνιδιάρικα αγρινά χαμογελώ και ψάχνω...

Σε μια γωνιά η Λευκωσία εγκυμονούσα

Και στην άλλη αχνά η Λεμεσός με το ακρωτήρι.

,,,,,,,,,,,,,,

Μισοφτιαγμένοι δρόμοι οδηγούν σε κρασοχώρια.

Σταφύλια, καρύδια, αμύγδαλα, βατόμουρα,

Χέρι νέο καρτερούνε να τα κόψει,μα άδικα.

Χέρια πολυκαιρισμένα περιμένουνε μονάχα

τον Θεό, μιαν είδηση, τον ψωμά τζαι τον Αρχάγγελο.

,,,,,,,,,,,,,,

  Μέσα από τα βουνά και την σήραγγα,

φτάνει το βλέμμα στην Πάφου,

καλοβολεμένη αυτή στην αγκαλιά της Μεσογείου.

Αρχαία μεγαλεία... Αρχαίοι τζι οι τουρίστες στην ταβέρνα.

Παραφωνία το κάστρο λαμπερό, μα δίχα πριγκίπισσα για να την κλέψουν.

Η βουτιά στο λιμανάκι, κατάρρα τζαι ευτζή των ψαροκάικων.

,,,,,,,,,,,,,

Παίζει το μάτι πέρα, στον Πρωταρά

Και στη Νάπα που ήταν κάποτε Αγία,

Μα τώρα μοιάζει μεθυσμένο βαποράκι

Αγγλική συνοικία, προκλητική και λάγνα.

...............

Πιο πέρα, ο Ακάμας, αγνός φίλος παιδικός

Από πάντα ακάμωτος, σκοπός των Θεών.

Στα λουτρά και τις απόκρυφες κορφές του,

κάνουνε ακόμα έρωτα η Αφροδίτη με τον ’δωνη.

,,,,,,,,,,,,,,,,  

Κατηφορίζει το βλέμμα, εκεί γύρω

Σε κρυφά λοφάκια χωριουδάκια,

Στον καφενέ πέντε γέροι παίζουνε τάβλι,

Και περιμένουνε μασουλώντας παστέλι,

Όποιον και ότι προλάβει...

τα παιδιά τους, μια είδηση, τον γαλατά ή τον Αρχάγγελο. 

Τα Blogς στο ΜΗ ολοένα και πληθαίνουν. Σαν να ακολουθάνε την οδηγία του Χριστού, που δόθηκε στους ανθρώπους για να αυξάνονται και να πληθαίνουν.

Χαίρομαι, γιατί έτσι γνωριζόμαστε καλύτερα μεταξύ μας. Προσωπικά διαβάζω σχεδόν καθημερινά, πάρα πολλά κείμενα. ’λλα αστεία και γεμάτα εικόνες, άλλα κείμενα είναι παρμένα από το Ίντερνετ και τα έχω διαβάσει πάμπολλες φορές στο μέιλ μου. Τραγούδια, ποιήματα, βιογραφίες, παρουσιάσεις βιβλίων, ιστοριούλες, σάτιρα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ανθρώπου -και του κομπιούτερ- ο νους. Φτιάχνουνε τη μέρα μου, και με γεμίζουνε γνώσεις που δεν έχω χρόνο να πάρω από μόνη μου.

Τα ημερολόγια που κρατάνε οι περισσότεροι, διαφέρουν από τα άλλα. Διότι είναι η άμεση περιγραφή της καθημερινότητας, Υπάρχουνε σε όλα όμως,ξεσπάσματα με κατάθεση ψυχής. Και αυτό είναι η πιο ζεστή εικόνα που μας δίνουνε τα μέλη-συγγραφείς τους, και τα γνωρίζουμε, τα νιώθουμε δικά μας.

Μου αρέσει να βλέπω την ανταπόκριση μέσω σχολίων, να βοηθήσουμε οι υπόλοιποι, κάποιον που δεν είχε και την καλύτερη μέρα. Να μοιραστούμε τη χαρά του για μια γέννηση, ένα πτυχίο, ένα ταξίδι, μια ευχάριστη αλλαγή κεφαλαίου στη ζωή του.

Στις περισσότερες καταθέσεις ψυχής όμως, όπου ο άλλος ομολογεί τη μοναξιά του ή περιγράφει τα όνειρα που για κάποιο λόγο, αυτή την περίοδο, τα νιώθει κατεστραμμένα, ό,τι και να σχολιάσουμε οι υπόλοιποι, είναι περιττό. Ναι, θα νιώσει καλύτερα σίγουρα, Μα για πόσο; Όσο διαρκεί στην καρδούλα μας ο απόηχος του στιγμιαίου χαμόγελου;

Σε κείμενα υπέροχα γραμμένα, που περιγράφουν την άβυσσο,προωπικά, δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι. Θέλω, βέβαια, αλλά δεν μου βγαίνει. Να σημειώσω, πόσο πολύ μου άρεσε αυτός ο χείμμαρος συναισθημάτων; Όσο και να τον νιώθω φίλο, δεν έχουμε γνωριστεί. Αν ήμουνα κάπου κοντά, ναι, βεβαίως, θα καθόμουνα δίπλα του, να τον πάρω αγκαλιά, που την έχει ανάγκη. Και ας μην το παραδέχεται ίσως.

Σε κείμενα, όπου οι παράγραφοι μιλάνε, κλαίνε, ξεσπούνε με θυμό ή με πίκρα, το μόνο καλό σχόλιο, είναι ίσως, ένα χαμόγελο και μια απρόσμενη αγκαλιά. Και όσο είμαστε σε διαδυχτιακό χώρο γραπτών Blogς, μόνο τα εμότικονς μπορούνε να το πράξουνε.

Μπορεί, φυσικά, να είμαι κι εντελώς, λανθασμένη.

Διότι τα γατουλίνια δεν νιαουρίζουν απλά.

Και μια παράξενη είδηση από το TYPOS.COM.CY:

 Ένας άντρας από την Κίνα υποστηρίζει πως ο γάτος του μπορεί και προφέρει το όνομα του. Ο κύριος Sun, από το Beijing, δηλώνει πως ο δυο ετών γάτος του, Agui, φωνάζει το όνομα του κάθε φορά που φοβάται!

«Πριν λίγο καιρό την ώρα που τον έκανα μπάνιο, να υπενθυμίσω πως φοβάται το νερό, άρχισε να νιαουρίζει όμως μετά από ορισμένα λεπτά τον άκουσα καθαρά να φωνάζει Agui,» είπε ο κύριος Sun.

Έκτοτε, σύμφωνα με τον κύριο Sun, ο Agui φωνάζει το όνομα του όποτε αισθάνεται φόβο!

Η κτηνιατρική κλινική, Fangzhuang Pet Hospital, βιντεοσκόπησε τον Agui, κατά την διάρκεια που το αφεντικό του προσπάθησε να του «κάνει» μπάνιο.

«Ακούγοντας συνέχεια το όνομα του και όταν βρίσκεται σε κατάσταση στρες ο γάτος προσπαθεί να φωνάξει «Agui» δηλώνοντας τον φόβο του,» είπε ο εκπρόσωπος της κτηνιατρικής κλινικής.

Τί να πει κανείς, ρωτώ....

Προχθές ήμουνα ακόμα υπό την επήρεια των Χάππι Χόρμουνς της ’νοιξης. Του λουλουδένιου Απρίλη.  

Έλα όμως που ο φετινός Απρίλης εξελίχθηκε στον ξηρότερο και θερμότερο από την αρχή των μετεωρολογικών μετρήσεων. Η άνοιξη έφυγε με τη μία. Την έδιωξε το καλοκαίρι.  

Και καλά, ωραίο το καλοκαίρι, δίπλα από τη θάλασσα. Όμως τι να κάνουμε, όσοι απέχουμε εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα από την επόμενη παραλία; Δε λέω, καλή η ηλιοθεραπεία δίπλα από το ποτάμι, αλλά το ποτάμι είναι τόσο βρώμικο, που είναι ΝΟ-ΝΟ για βουτιές.  

Σήμερα, λιώσαμε στην κυριολεξία. Φόρεσα και μακρύ τζιν παντελόνι η πανέξυπνη. Καθόμουνα στο τραπέζι δίπλα από τα παράθυρα και έβλεπα κάτω, το γρασίδι. Για λίγα λεπτά η σκέψη μου, περιορίστηκε  στο τι ωραία θα ήτανε αν το γρασίδι μετατρεπότανε σε πισίνα και με μια τσουλίθρα, κατευθείαν από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου να κάνουμε μπλουμ μπλουμ. Αααααχ, θέλω νερό!  

Νύχτωσε και δεν έβρεξε. Αν έβρεχε, θα έτρεχα κατευθείαν έξω, στη βροχή. Διότι το ντους στο σπίτι, απέχει μερικές ώρες ακόμα… 

Βρέξε, επιτέλους! Όλη μέρα σου λέω, ότι θέλω να κάνω μπλουμ!

Οι πιο μικρές λέξεις, ασήμαντες ίσως, μας ρίχνουνε τη μια στο βυθό της αβύσσου, την άλλη μας τραβάνε προς τον ουρανό.

Κι αυτά που αγαπάμε, είναι συχνά, μικρά. Σαν την αποψινή μας καληνύχτα. Με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Μικρό μου τραγουδάκι

Μικρό μου τραγουδάκι
σου λείπει το στιχάκι
που θα 'κανε τον ήλιο ν' ανατέλλει

Σου λείπει η μαγεία
κι η ωραία μελωδία
και δε γλυκαίνεις τις καρδιές σαν μέλι

Μα εγώ θα σ' αγαπώ μικρό μου
στο πιο κουφό μουρμουρητό μου
και θα σε ψιθυρίζω πάντα
σαν να 'σουνα όμορφη μπαλάντα..

Όνειρα γλυκά...

Το ποτό της αμαρτίας είναι πολύ γλυκό. Το πίνεις και πλέεις στην απόλυτη ευτυχία. Πλέεις σε πελάγη και  περνάς στις θάλασσες και αν ξεχαστούν οι Ερινύες, μπαίνεις στα βαθιά νερά των ωκεανών.

Μα όσο πιο μακριά πας, τόσο πιο δύσκολα γυρνάς πίσω στην πατρίδα.

Εκεί, που χρωστάς εξηγήσεις και συγγνώμη. Στην αλήθεια.  

Διότι το ταξίδι που αξίζει, δεν είναι το πρώτο, της τρέλας, αλλά αυτό της επιστροφής. Αν δεν δακρύσεις για τον πόνο, που ίσως προκάλεσες, δεν υπήρξες ποτέ καλός ταξιδιώτης. Κρίμα….

θα σας καληνυχτίσω απόψε με ένα υπέροχο τραγούδι του ’ρη Δαβαράκη, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκη. Ανήκει στο "Πορνογραφία¨ του 1982, Μουσική για Θέατρο και είναι ίσως το μόνο τραγούδι του άλμπουμ αυτού, που όχι μόνο επιβίωσε της απόριιψης και της παραμέρισης της τότε γενιάς αλλά λατρεύτηκε και από τη δική μας.

Πργματικά ένα από τα πιο έρωτικά και αισθησιακά κομμάτια της ελληνικής μουσικής. Όπως ακριβώς δηλώνει και το όνομα του.

Μια πραγματική απόλαυση για την τριάδα ψυχή-μυαλό-κορμί.

Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π' αγαπούν

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ' ένα χάδι
τώρα είμαι γυμνός
νιώθω σαν θεός
φωτεινός δυνατός,
μπορείς να μ' αγαπήσεις
μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Ας αρχίσουμε λοιπόν από το πρόσωπο!  

Μάσκα  απολέπισης 1Σε ένα μπολ, αναμιγνύουμε με ένα πιρούνι, λίγο ελαιόλαδο, μισό κουταλάκι μέλι και ζάχαρη. Η ζάχαρη, πρέπει να υπερέχει σε ποσότητα, ώστε να έχουμε στο τέλος ένα μίγμα, με τραχιά υφή, σχεδόν στεγνό.  

Το απλώνουμε σε όλο το  πρόσωπο, κάνοντας ταυτόχρονα απαλό μασάζ με τα δάχτυλα. Τέλος, πλένουμε με χλιαρό νερό.   

Μάσκα απολέπισης 2 Τώρα θα φτιάξουμε ένα νόστιμο γιαούρτι φράουλας. Όσο μείνει, το τρώμε και με ένα κουταλάκι ;)  

Λιώνουμε 4-5 φράουλες σε ένα μπολ, προσθέτουμε αρκετή ζάχαρη και 3-4 κουταλιές γιαούρτι. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μίγμα ως απολεπιστικό αν είναι περισσότερη η ζάχαρη, αλλά και ως μάσκα, αν είναι περισσότερο το γιαούρτι.  

Το απλώνουμε σε όλο το πρόσωπο, κάνοντας απαλό μασάζ και ξεπλένουμε με χλιαρό νερό.

Αν το θέλουμε για μάσκα, το αφήνουμε για λίγα λεπτά, μέχρι να στεγνώσει το γιαούρτι και ακολούθως ξεπλένουμε με χλιαρό νερό.  

Μάσκα ενυδάτωσης  Τζατζίκι χωρίς σκόρδο και μπαχαρικά. 

Θα τρίψουμε αγγουράκι, θα προσθέσουμε γιαούρτι και θα αναμίξουμε. Απλώνουμε το μίγμα στο πρόσωπο μας, αφήνουμε για δέκα λεπτά και ξεπλένουμε με χλιαρό νερό. Τόσο απλά. 

Μάσκα σύσφιξης Αν δεν σιχαίνεστε βέβαια…. 

Χτυπάμε δύο ασπράδια με λίγο μέλι και αλεύρι, ώστε να φτιαχτεί μια κρεμώδης μάσκα. Την απλώνουμε στο πρόσωπο, και την αφήνουμε για 15 λεπτά ή μέχρι να νιώσουμε ότι στέγνωσε για τα καλά. Αφαιρούμε με χλιαρό-ζεστό νερό. 

Μάσκα για το μαύρισμαΠουρές από τριμμένα, ωμά καρότα. Με λίγο μέλι. Επιμηκύνει το μαύρισμα στο πρόσωπο μας. Όσοι από μας το αποκτήσουμε δηλαδή. Εγώ γίνομαι το πολύ-πολύ ντομάτα…

Κλασσικά, απλώνουμε τον πουρέ ως μάσκα στο πρόσωπο, αφήνουμε για λίγα λεπτά και ακολούθως το αφαιρούμε με χλιαρό νερό.

Μάσκα για τα σπυράκιαΤρίβουμε μια μεγάλη πατάτα ή δύο μικρές. Προσθέτουμε μέλι στο μίγμα και το απλώνουμε για δέκα λεπτά στο πρόσωπο. Αφαιρούμε με ένα υγρό βαμβάκι.  

Μια εναλλαχτική λύση, είναι να πάρουμε μια φέτα ωμή πατάτα να κάνουμε μερικές τρυπούλες με το πιρούνι, και αφού την βουτήξουμε σε λίγο μέλι, να την τοποθετήσουμε πάνω στο σπυράκι.  

Η συνέχεια σε μερικές μέρες…  Περιμένω σχόλια και συνταγές κι από εσάς!

Φιλιά!

Κουκκιά καθαρισμένα! Πας στην αισθητικό, και την ώρα που τα μάτια σου γεμίζουνε δάκρια, αφού νιώθεις ότι μαζί με τις τριχούλες στο πόδι, σου πήρε και το δέρμα μαζί, αυτή σε «λυπάται» και σου υπενθυμίζει ότι η ομορφιά απαιτεί πρώτα πόνο.Καλά…..

Τον τελευταίο καιρό, όμως, διαπιστώνω, ότι η ομορφιά απαιτεί, πάνω από όλα θυσίες οικονομικής φύσεως. Ένα καλό σαμπουάν θες να αγοράσεις, πας στα Hondos και μετά απευθείας στην τράπεζα για ανάληψη. Κατά τα άλλα, έκανες και οικονομίες, τρομάρα σου! Μα αφού κρέμα κρεμούλι, γεμίζει το σακούλι…. 

Το συζητάμε, με τα άλλα κορίτσια, που επίσης, αναρωτιούνται τι θα κάνουμε στο μέλλον, όταν οι ρυτίδες περάσουνε για τον πρώτο καφέ γνωριμίας. Αν δεν έχεις λεφτά, πάει, τελείωσε. Δεν σε θέλει η ομορφιά αφού τα Ντιόρ και τα Σανέλ, δεν επιτρέπονται στο δικό σου σακούλι.  Γιατί όμως ρε κορίτσια; 

Αφού το λένε όλοι, το φωνάζει η κάθε ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια τα μεσημέρια: «Επιστροφή στη φύση!  Στις συνταγές της γιαγιάς!» Και όχι, η ξανθιά δεν εννοεί τις συνταγές για μουσακά. Διότι, αυτή, έχει να φάει μουσακά, από τα δώδεκα της.

 Το ελαιόλαδο, το γιαουρτάκι, το μέλι, η ζάχαρη, το αλάτι και τα φρούτα, τα λαχανικά και τα βότανα μπορούνε να γίνουνε πολύ καλοί φίλοι και εκτός στομαχιού.

 Μερικά παραδείγματα;

Το ελαιόλαδο είναι ό,τι πιο ελληνικό και πλούσιο σε βιταμίνη Ε. Το γιαούρτι είναι ό,τι καλύτερο για ενυδάτωση.  Η ζάχαρη κάνει πολύ καλή απολέπιση, και αν έχεις ευαίσθητο δέρμα, προτίμησε την από το αλάτι. Επίσης, διαλύεται και πιο εύκολα στο νερό. Φράουλες! Πολύ καλές φίλες για το δερματάκι μας! Τα αγγουράκια, ειδικά παγωμένα, ξεφουσκώνουνε τα ματάκια μας. Το καρότο, διατηρεί το μαύρισμα που αποκτάνε οι τυχεροί τα καλοκαιράκια.

Η συνέχεια σε λίγο…  Φιλιά!

Στην Κύπρο, συνήθως, κάνει μέρες το σπίτι να με δει. Και εδώ, δεν βρίσκει ευκαιρία να με ξεφορτωθεί. Απολαμβάνω όμως την απομόνωση αυτή. Η κοινωνικότατη πλευρά της Χάρις, εκτονώνεται τόσο πολύ στην Κύπρο, αφού σε κάθε στενό, βρίσκεις και από τουλάχιστον ένα γνωστό για την τυπική σαχλαμαρίστικη ψιλοκουβέντα, που εδώ θέλει να κοιμηθεί. Την αφήνω λοιπόν, να μπει σε νάρκη και δεν ανησυχώ καθόλου. Αφού σε κάθε ευκαιρία, θα ξυπνήσει από μόνη της. Εδώ, είναι χώρος για άλλα πράγματα. Όχι για εξόδους και catching up του τι απέγιναν οι συμμαθητές μας.

    Το χειμώνα εδώ, είναι περίοδος  της απομόνωσης, αλήθεια. Όμως με το που μπαίνει η άνοιξη, ο κόσμος τρελλαίνεται. Σε κάθε πιθαμή του πεζόδρομου, στήνεται και από ένα μίνι ψητοπωλείο, μια μίνι μπυραρία, τα καφέ ξεχειλίζουνε στους δρόμους, για να απολαύσουν οι πελάτες το ποτό τους, στον ήλιο. Η μέρα μεγαλώνει. Απίστευτα μεγάλη είναι η μέρα εδώ.   

    Σε αυτό, ακριβώς θέλω να σταθώ. Οι πιο όμορφες νύχτες, είναι κάτω από τον ουρανό της Μεσογείου, με τα μύρια αστέρια. Σύμφωνοι. Όμως τα πιο ωραία δειλινά, βρίσκονται εδώ, στην βορειοκεντρική Ευρώπη. Διότι ξεκινούν στις 3 και τελειώνουν μετά δυσκολίας στις 10. Κάπου εκεί πείθεται ο ήλιος να πάει για νάνι του. Τον Ιούνιο, μάλιστα, γίνεται μεσάνυχτα και είναι ακόμα απόβραδο.     

    Όσο ανοίγει και άλλο ο καιρός, τόσο τρελλαίνονται όλοι. Όπου γρασίδι και λουόμενος. Μέρος για ηλιοθεραπεία, ακόμα και στην καρδιά του πανεπιστημίου! Ο Νέκαρ, που όλο τον χειμώνα έβλεπε μόνο τους Ιάπωνες τουρίστες, χαίρεται στις πράσινες όχθες του, εκατοντάδες ντόπιους (και μη), που περνάνε όλο τον ελεύθερο χρόνο τους εκεί.      

     Μια γελοία ευτυχία, κάτι σαν κόκτειλ από  happy hormones –χαρούμενες ορμόνες- με πλυμμηρίζει! Περπατώ στο δρόμο και θέλω να αρχίσω να χορεύω! Νιώθω την άνοιξη στα λουλούδια που άνθισαν, στις καρδιές όλων μας, που άνοιξαν. Βιώνω την εποχή με τα όλα της. ’ΝΟΙΞΗ!  

Α!!!! Και για να μην ξεχνιόμαστε:

Απρίλης= Λατινική λέξη: Aprilis / Aprilius < aperio, -ire (=ανοίγω). Ρωμαίοι Απρίλιον οιονεί ανοικτικόν του καιρού φάσιν (Ιωάννης Λαυρέντιος ο Λυδός, περ. 520 μ.χ.).:

Απόψε να πούμε καληνύχτα με ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη. Το ελληνικό τραγούδι, που γνωρίζουν περισσότερο από κάθε άλλο, στο εξωτερικό. Αμέσως μετά από το συρτάκι του Ζορμπά.

Δεν είναι από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί δεν μου άρεσε ποτέ η φωνή της Μερκούρη. Όμως ο στίχος με ταξιδεύει σε εποχές και μέρη, καταστάσεις που δεν έχω ζήσει και μόνο σε κάποια μυθιστορήματα ή ταινίες συνάντησα. Σαν στο "Ποτέ την Κυριακή".

Το σημειώνω σήμερα εδώ, γιατί χθες προχθές κλείσανε 46 χρόνια από τότε που τιμήθηκε με Όσκαρ. Ο Μάνος Χατζιδάκης ήταν ο πρώτος που βραβεύτηκε με Όσκαρ για τραγούδι σε άλλη γλώσσα εκτός της αγγλικής, το 1961 με το τραγούδι "Τα Παιδιά του Πειραιά" από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή". Ο δεύτερος ξένος τραγουδοποιός ήταν ο Jorge Drexler για το Al Otro Lado del Río από την ταινία The Motorcycle Diaries το 2004.

Τα παιδιά του Πειραιά

Aπ' το παράθυρό μου στέλνω
ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά

Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με 'χει κάνει, όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ' αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά

Aπό την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ

Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά-
και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω

Όσο κι αν ψάξω...

Φιλιά... και όχι μόνο ένα και δύο και τρία και τέσσερα .... :))))

Μεγάλωσε πάλι η απόσταση ανάμεσα μας.

Με φοβίζει, το "πόσον χώρον" σου παραχώρησε η καρδιά μου.

Και η μοναξιά, πρώτη φορά, δεν είναι φίλη μου.

Αλλά το κινητό και η ραδιενέργεια, έγιναν κολλητοί.

Για να περνάνε οι μέρες γρήγορα, φαντάζομαι πως η καρδιά είναι απλά γεμάτη αέρα, σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Να την κλωτσάω από δω και από κει μα να μην πονάει ούτε στιγμή. Να μη σε ζητά.

όμως,  ανώφελο, το παραδέχομαι...

Ναι, μου λείπεις. Και δεν ξέρω τί να κάνω. Μα να νιώθω πρωτάρα;  Κοριτσάκι άβγαλτο; Μα είναι δυνατόν;

Είναι παντού και κάνουνε μόνο τη δουλειά τους. Μπορεί να ανήκουνε στην ΜΑΔ (καλά το έγραψα;) αλλά βρίσκονται στο δρόμο με πολιτικά, παίζοντας τους τροχονόμους.

Η κυβέρνηση τοποθέτησε τις κάμερες στη θέση των ραντάρ, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, οι προσλήψεις αστυνομικών στην Κύπρο, αυξήθηκε αντί να μειωθεί.

Ανήκουν στους πιο καλοπληρωμένους υπαλλήλους. Φρίκη, ειδικά για όσους έχασαν τα μαλλιά και τα λεφτά τους σε σπουδές και τώρα χτυπάνε υπερωρίες για ψίχουλα.

Μερικοί είναι αυστηροί και ακολουθάνε το νόμο παντού, άλλοι όπου τους αρέσει και όπως τους αρέσει.

Η Κύπρος είναι δεύτερη στον κόσμο, μετά το Κουβέιτ, στον αριθμό αστυνομικών ,αναλογικά με τον πληθυσμό της.

Και τους καλοκρατάμε!!! Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπεντάυγουστο, βγαίνουνε στους δρόμους, για να βγάλουνε το κάτι έξτρα τους και μαζί βγαίνει και η πίεση των οδηγών στα ύψη. Είναι απίστευτη η πυκνότητα τους, στην πόλη. Κάθε καντούνι και μια ενέδρα. Για να σταματήσουνε την ... εγκληματική συμπεριφορά των οδηγών.

Ή για να ζητήσουνε το τηλέφωνο μας, όπως μου συνέβηκε παλιότερα, πρόσφατα και το πιο πιθανόν και στο μέλλον. Και όχι, δεν είμαι η μοναδική. Σε όλες τις φίλες μου, μια από τα ίδια.

Τί να γίνει, τόσες ώρες περνάνε στους δρόμους τα παιδιά, Πού να προλάβουνε να βρούνε χρόνο για γνωριμίες;

Πάντως, τα μπόνους τους, τα παίρνουνε. Σε χρήματα και σε προστασία από το κράτος. Εξάλλου, "οι αστυνομικοί δεν είναι για να δέρνονται". Όχι, δεν το σκέφτηκα εγώ αυτό, αλλά ένας πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης.

Σημ. Όπως δείχνει και η φώτο, οι αστυνομικοί δέχονται επιθέσεις σε όποια χώρα και αν βρίσκονται.

Σε προσέχω σαν δάκρυ      

Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του,
τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου,
μια φούχτα τσαγανόφλουδες.

Σε προσέχω σα δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.
-Ξέρεις; Ναι, ξέρεις.
-Εγώ δεν ξέρω.

Κι οι ψαλμωδίες δεν τολμάνε ν' αγγίξουν
τον θόλο τους και χάνεται ο απόηχος.
Αλάτισέ μου το σκήπτρο σου κι αυτή
τη γεύση την έχασα.

Τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου,
μια αντάρα μες στη θάλασσα.
Ημέρωσέ μου τα κίτρινα, υποφέρω.
Φέρε τη γνώμη σου κοντά μου, εξαφανίζονται.

Τα τζιτζίκια όπως πάντα ξετρελαίνουν τον κόσμο,
ήχος πυκνός και αδιάσπαστος, ήχος παρηγορητικός,
ήχος καθησυχαστικός, ήχος που δεν μας αφορά πια.
Σε προσέχω σα δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.

Απόψε να πούμε την καληνύχτα μας, με ένα από τα πιο γλυκά και δημοφιλή τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου.

Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου,
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ στο τραγούδι,
στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα μου
για ένα καλοκαίρι
ήσουνα εσύ

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά

Σ' ακολουθούσα εγώ
σαν το ψηλό χορτάρι
τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
πικρά σ' αποχαιρέτησε,
σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή

Καληνύχτα σε όσους θα κοιμηθούνε σε λίγο. Καλό ξημέρωμα σε όσους συνεχίζουν και...

Καλημέρα σε όσους έχουνε ξυπνήσει.

Φιλιά σε όλους.

Πριν ένα μήνα δεν ήθελα να γιορτάσω καμιά Ανάσταση. Νήστεψα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά, δεν πήγα σχεδόν καθόλου στην Εκκλησία.

Ένας αρνητισμός και μια τάση για απομόνωση (φοβερά αντίθετο με την κοινωνικότατη φύση μου) με κυρίευαν ως πριν λίγες μέρες.

Ακόμα και το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση, που έλεγε ο παπάς το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…» ο κακός μου εαυτός έλεγε, ναι, ο Χριστός αναστήθηκε. Ο παππούς μου είναι ακόμα δύο μέτρα κάτω από τη γη. Δεν έφταιγαν ούτε οι ορμόνες ούτε η λαμπρατζιά που πραγματικά, έκαιγε όλους μας και όχι μόνο τον Ιούδα. Πιο μεγάλη άλλη φορά, ρε θηρία! Έλεος δηλαδή! 

Πλήρης παραλογισμός. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου.

Κυριακή του Πάσχα, τελείως διαφορετικό το κλίμα από κάθε άλλη χρονιά. Πρώτα από όλα το σπίτι στο χωριό, έμεινε κλειστό. Τα έβαλα και με τον ξάδερφο μου που δεν ήρθε στα σαραντάμερα του παππού, λίγες μέρες πριν. Μικροπρεπές εκ μέρους μου. Ακόμα μια αμαρτία πασχαλινή. ’φησα το παράπονο να ξεσπάσει πάνω στον αρκετά μικρότερο σε ηλικία, ξάδερφο μου. Και μετά, κάθισα στη γωνία του κήπου μόνη μου και έκλαψα. Πάλι. Ούτε μοιρολάτρισσα να ήμουνα. Πάντως μαύρα δεν φόρεσα. Διότι δεν άρεσαν ποτέ στον παππού μας.

Η αλήθεια είναι, ότι περάσαμε όμορφα. Το μούδιασμα υπήρχε, φυσικά, μας  έλειπε ο οικογενειάρχης μας. Αλλά όπου και να είναι, είδε ότι περάσαμε καλά. Έχουμε και τη μικρούλα ξαδέλφη μας, που ακόμα δεν έχει κλείσει τα 2 της χρόνια. Να είναι καλά το μωρό που μας έκανε να γελάμε. Ακόμα και όταν την πήρα στην αγκαλιά μου και πήγαμε στο άλλο δωμάτιο, να την κοιμίσω. Ρώτησε ο θείος μου «μα πού είναι το μωρό;» Και αυτό το τρελλούτσικο, του απάντησε «είναι μαζί μου!»

Σήμερα, Παρασκευή του Πάσχα, της Ζωοδόχου Πηγής, πήγαμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στο ομώνυμο, γυναικείο, μοναστήρι. Αλλιώς λέγεται και «Παναγία του Γλωσσά». Είναι για μένα ένα εμβόλιο συνείδησης αυτή η επίσκεψη. Βλέπετε, έχουνε γίνει θαύματα εκεί, πολλά παιδιά που έγιναν ξαφνικά καλά. Περιπτώσεις που η επιστήμη παραδέχεται την ύπαρξη θαύματος. Πλέον γνωριζόμαστε οι οικογένειες μεταξύ μας, έστω και «φατσικά» μόνο. Βλέπεις τους υγιείς νέους, και αναγνωρίζεις στα πρόσωπα τους, τα παιδάκια που κάποτε «χρειάζονταν βοήθεια» από ψηλά.

Υπάρχουν φυσικά και οι οικογένειες, που έμειναν να παλεύουν τον πόνο καθημερινά. Που οι παππούδες έφυγαν, οι γονείς γέρασαν και τα παιδιά μεγάλωσαν αλλά δεν στηθήκανε ποτέ στα πόδια τους. Όμως τα βλέπω και αισθάνομαι δέος. Διότι έρχονται κάθε χρόνο. Με την ελπίδα να έχει ακόμα δυνατές φτερούγες.

Όπως αυτήν την ελπίδα που φέρνει καινούριες οικογένειες στο μοναστήρι. Κρατάνε από το χέρι το παιδί με το σύνδρομο Ντάουν, ή έχουνε υπομονή και εγκράτεια με το αυτιστικό παιδί που ξαπλώνει στο πάτωμα της εκκλησίας και δεν πρόκειται να φύγουν, αν δεν το θελήσει. Στριγγλίζει κάποιες φορές ένα από αυτά τα παιδιά. Χτυπάει ό,τι βρει μπροστά του. Και οι γονείς εκεί, βράχοι. Παρακαλώ την όποια ανώτερη δύναμη υπάρχει, να παίρνει από μένα χρόνια και να τους τα δίνει αυτούς. Για να τους έχουν τα παιδιά τους λίγο περισσότερο, προστάτες.  Διότι, όταν φεύγουν αυτοί, αναρωτιέμαι, ποιός φροντίζει από εμάς τους «άσχετους», για αυτά τα παιδιά;  

Μετά την καθιερωμένη επίσκεψη, πήγαμε και στη γιαγιά. Πρώτη φορά, ήμουν ήρεμη. Ίσως να βοήθησε και εκείνο το μικρό, που μόλις με είδε, έτρεξε στην καγκελόπορτα φωνάζοντας « Ήρτε η Τινινίνη!» (Πού να προφέρει το όνομα μου το μικρούλι μας; )

Ναι, η ζωή συνεχίζεται. Με όλο το μενού. Λύπες και Χαρές.

Νιώθω πως φέτος αναστήθηκαν πολλά. Επιτέλους.

Ξέρετε ποιός είναι αυτός;

Εγώ τον έψαξα. Όχι, δεν είναι Θεός. Του το απέδειξε και ο Λεωνίδας. Όσα κορίτσια όμως  παρακολουθούνε το "lost", έχουνε μάλλον άλλη γνώμη.

 Rodrigo Santoro- ο Ξέρξης στους "300".

 Απίστευτο;

Θα σας καληνυχτίσω ακόμα μια φορά, με στίχους του Ναζίμ Χικμέτ. Αυτού του αγαπημένου, κοσμοπολίτη ποιητή. Η μουσική του τραγουδιού, ανήκει στον Θάνο Μικρούτσικο, ενώ μπορείτε να το απολαύσετε από την Μαρία Δημητριάδη.

Είναι όντως καλά να σκεφτόμαστε, ότι τα καλύτερα, ακόμα να έρθουν στη ζωή μας. Περιμένουνε να την ομορφήσουνε.

Η πιο όμορφη Θάλασσα

 Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα...

Καληνύχτα και Καλό σας ξημέρωμα.

Πολλά φιλιά!

Από πάντα πάμε στο χωριό να φτιάξουμε Φλαούνες και κουλούρια... στο σπίτι μας τα κουλούρια θα έχουνε τελειώσει πριν την Ανάσταση για αυτό και φροντίζουμε η ζύμη να είναι νηστίσιμη. Τις φλαούνες τις κόβουμε τη νύχτα της Ανάστασης, μετά την εκκλησία, μαζί με τη σούπα.

Παραθέτω δύο  συνταγές για φλαούνες αλλά και μια για κουλούρια.

πρόταση Α

Υλικά

Για τη ζύμη:
1500 γρ. αλεύρι
400 γρ. σπράι ή βιτάμ
3 αυγά
μαστίχα, κανέλα, μαχλέπι κοπανισμένο
1 ½   ποτήρι νερό με γάλα
λίγο αλάτι

Για τη γέμιση
200 γρ. προζύμι
2500 γρ. τυρί ( κόκκινο, κασκαβάλι ή χαλούμι )
½  κουταλάκι κανέλα, μαστίχα, μαχλέπι κοπανισμένο, δυόσμος
½  κουταλάκι βανίλια
3 κουταλάκια μπέικιν – πάουντερ
3-4 αυγά
σουσάμι

Εκτέλεση

Ζύμη :  Ανακατεύετε το σπράι ή το βιτάμ με το αλεύρι, το αλάτι και τα μπαχαρικά. Προσθέτετε ένα ένα τα αυγά και στη συνέχεια το νερό με το γάλα και κάνετε τη ζύμη. Κοπανίστε τη μαστίχα βάζοντας μέσα και λίγη ζάχαρη ή αλάτι.

Γέμιση : Τρίβετε τα τυριά σε τρίφτη και τα βάζετε σε μια ανοξείδωτη λεκάνη. Διαλύετε το προζύμι με 2-3 αυγά και το ανακατεύετε με το τυρί προσθέτοντας και τα μπαχαρικά με το δυόσμο. Προσθέτετε και τα υπόλοιπα αυγά, για να γίνει ένα μαλακό μίγμα. καθώς και τη βανίλια. Καλό είναι η γέμιση να μείνει για μερικές ώρες προτού χρησιμοποιηθεί.
Λίγο πριν χρησιμοποιηθεί, τη ζυμώνετε προσθέτοντας και το μπέικιν – πάουντερ. Ανοίγετε με τη ζύμη πίτες λεπτές, στρογγυλές, τις αλείφετε με αυγό χτυπημένο και βάζετε στο κέντρο 1-2 κουταλιές γέμιση. Διπλώνετε το φύλλο να σκεπάσει τη γέμιση και να πάρει σχήμα τριγωνικό ή τετράγωνο. Με ένα πηρούνι πιέζετε τις άκρες να κλείσουν και τρυπάτε στο κέντρο δυο πηρουνιές.
Αλείφετε τις φλαούνες με αυγό και τις περνάτε από το σουσάμι. Τις βάζετε σε λαμαρίνα και τις ψήνετε στο φούρνο περίπου 1 ώρα στους 220 βαθμούς. Ο φούρνος πρέπει να ανοίγεται πολλές φορές στη διάρκεια του ψησίματος.

Πρόταση Β

Υλικά για το φωκό:

2 κιλά τυρί φλαούνας και χαλούμι 1 κομμάτι προζύμι στο μέγεθος 2-3 αυγών

12 αυγά

1 ποτήρι αιμιγδάλι ή αλεύρι

1  ποτήρι σταφιδάκια (προαιρετικά)

1έ κουταλάκι του γλυκού μέχλεπι Υϋ κουταλάκι του γλυκού μαστίχα

δυόσμο φρέσκο ψιλοκομμένο

2 κουταλάκια Β.Ρ.

Υλικά για τη ζύμη:

2 κιλά αλεύρι (φαρίνα+χωριάτικο), 1 κουταλάκι αλάτι,

2 κουταλάκια γλυκού Β.Ρ., 2 ποτήρια λάδι

προζύμι στο μέγεθος 2-3 αυγών

μέχλεπι, μαστίχα, γλυκάνισσο

γάλα χλιαρό για το ζύμωμα

2 ποτήρια σισάμι

2 αυγά κτυπημένα για επάλειψη

Τρόπος παρασκευής:

Ετοιμάζουμε τη ζύμη και την αφήνουμε να ξεκουραστεί 1-2 ώρες. Στη συνέχεια ανοίγουμε φύλλο λεπτό και κόβουμε πίττες στρογγυλές στο μέγεθος που θέλουμε. Τις βάζουμε πάνω στο σισάμι και πιέζουμε καλά να κολλήσει το σισάμι από την κάτω πλευρά μόνο.  Βάζουμε μια κουταλιά φωκό και κλείνουμε στο σχήμα που προτιμούμε, αλείφουμε τις φλαούνες με κτυπημένο αυγό και σισάμι, τις αφήνουμε να μπουν για 1-2 ώρες και ψήνουμε σε καλά προθερμασμένο παραδοσιακό φούρνο ή στο συνηθισμένο φούρνο του σπιτιού μας.

Δαχτυλιές και Κουλούρκα

Υλικά:

1 κιλό αλεύρι (φαρίνα + χωριάτικο)

2 κουταλάκια γλυκού αλάτι

προζύμι (στο μέγεθος δύο αυγών)

χλιαρό νερό

γλυκάνισσο

σισάμι (για τα κουλούρια, δακτυλιές)

Τρόπος παρασκευής:

Ανακατεύουμε το αλεύρι με ανακαινισμένο προζύμι, αλάτι, χλιαρό νερό και φτιάχνουμε μια ζύμη κανονική. Την αφήνουμε να μείνει για 1-2 ώρες και μετά πλάθου­με ένα-ένα τα ψωμιά, τα χαράσσουμε ελαφρά γύρω-γύρω με το μαχαίρι και τα τοποθετούμε σε ζεστό μέρος, σκεπασμένα μέχρι να διπλασιαστούν σε όγκο. Φτιά­χνουμε στη συνέχεια τα κουλούρια και τις δακτυλιές.

Για τις δακτυλιές παίρνουμε ένα κομμάτι από τη ζύμη και φτιάχνουμε ένα στενόμακρο ρολό. Το πατάμε και χαράσσουμε ελαφρά κάθε 3-4 εκατοστά. Πασπαλίζουμε με γλυκάνιοσο και σισάμι και τ' αφήνουμε σκεπασμένα σε ζεστό μέρος να διπλασιαστούν σε όγκο. Τα ψήνουμε οτον παραδοσιακό φούρνο, αφού προθερμανθεί καλά 1-2 ώρες περίπου.

Οι συνταγές είναι από το www.ikypros.com

Πόσες φορές αποκοιμάσαι με παράπονο. Που ο άνθρωπος σου, είναι μακριά. Σε άλλο κρεββάτι, πέρα από τη θάλασσα, πιο πέρα από ότι μπορεί να φτάσει το τραγούδι και η ευχή σου. 

Ένα τέτοιο τραγούδι-ευχή από τον Χρήστο Θηβαίο, επέλεξα απόψε για καληνύχτα. Για όλους μας...

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει
Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή
μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις
δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ
χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

Καληνύχτα σας και όνειρα μελένια.

Φιλάκια.

Η απάντηση μου στο παιχνίδι της Γιώτας μας με τις 13 λέξεις .

"

Από μικρό κορίτσι, έπεφτε στην κόλαση του πασχαλινού καθαρίσματος με το ξημέρωμα της Μεγάλης Δευτέρας. ’ρχιζαν τα πάθη του Κυρίου, μα για αυτήν φαινότανε η όλη Εβδομάδα των Παθών σαν ένα παραμύθι, από τα πολλά που της έλεγε η γιαγιά της. Η διαίσθηση της έλεγε, πως μάλλον το συγκεκριμένο παραμύθι που διαρκούσε μια ολόκληρη βδομάδα, να ήτανε μια ιστορία κοντά στην πραγματική ζωή. Σε αυτήν που την περίμενε σύντομα ίσως.

Αν ένας επαναπροσδιορισμός δινότανε, για τη φάση στην οποία βρισκότανε, μπορούσε να την χαρακτηρίσει «ακόμα παιδί». Μα στα δεκαέξι της, σίγουρα δεν ένιωθε μικρή. Είχε ζήσει  τις πρώτες όμορφες συγκινήσεις της νιότης. Ένας συμμαθητής της, όχι εντελώς αδιάφορος, την είχε πάρει τηλέφωνο και έτσι, βγήκε το πρώτο της ραντεβού, υπό την «απειλητική» προειδοποίηση της μητέρα της.

-          Με το νου σου! Σου έχω εμπιστοσύνη. Καλά να περάσεις.

Στο σινεμά, την περίμενε μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο. Δεν βγάλανε τσιμουδιά. Κιχ. Είδανε ολόκληρη την ταινία, αμίλητοι. Ακίνητοι. Ένιωθε την ανάσα του δίπλα της, βαριά. Και το τριαντάφυλλο, όλο γλιστρούσε στο ιδρωμένο από την αγωνία χέρι της. Τι γλιστρούσε δηλαδή; Κανονική τσουλήθρα έκανε.

Λίγο πριν τους τίτλους τέλους, λίγο πριν ανάψει πάλι το φως, της έσκασε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Η γεύση του; μαστίχα Χίου.

Ναι, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, που ξαναδιάβασε το εφηβικό της ημερολόγιο, ένιωσε να λιώνει στον ουρανίσκο, μαστίχα Χίου. Χαμογέλασε. Απίστευτο, πως με τη Μεγάλη Βδομάδα, άρχιζε για αυτήν το μαρτύριο του διαζυγίου.

Κυριακή των Βαϊων, βρήκε ένα χαρτάκι στις τσέπες του παντελονιού του. Εντελώς τυχαία, και ας ένιωθε πως εδώ και καιρό την δούλευε ψιλό γαζί. Του ζήτησε εξηγήσεις.

-          Πάλι γκρινιάζεις για τα άπλυτα μου; Εντάξει, ξέχασα ένα χαρτί, και τι έγινε δηλαδή;

-          Βρήκα αυτό. Από ποιαν είναι;

-          Πολύ φοβάμαι, αγάπη μου, ό,τι η ζήλεια σου δεν έχει πια όρια.

-          Πολύ φοβάμαι αγάπη μου, ότι η αναισθησία σου δεν έχει όρια.

-          Τι φωνάζεις έτσι; Τρελή είσαι; Σκέψου τα παιδιά.

-          Ίσως να  είμαι και κτητική και ζηλιάρα και γκρινιάρα. Τρελή όμως δεν είμαι.

Δεν θυμότανε τίποτα περισσότερο. Είχε επικρατήσει σιωπή ενώ ετοίμαζε τη βαλίτσα του για να φύγει. Χωρίς να φιλήσει τα παιδιά, έστω για καληνύχτα.

Ένα μικρό, σκληρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Όπως ακριβώς κυλάει και ο πικρός χυμός στον κορμό. Αργά. Πριν τον μετατρέψει κάποιος σε γλυκιά μαστίχα.

"

Οι 13 μου λέξεις, είναι... Χυμός, αερικό, τραλαλά, γάτα, αγγείο, μυστικό, κρίνος, χαλί, μωβ, θάλασσα,κείμενο, γλυπτό, αναισθησία.

Και όποιος θέλει ας παίξει!!! Μόνο να μας το πείτε, εδώ στα σχόλια.

Φιλούθκια!

Σάββατο, Κυριακή Ξημέρωμα, για την ακρίβεια.

Πρωταπριλιά... Τοπική, Εθνική Επέτειος στην Κύπρο. Για αυτό, θα γράψω αύριο ή αργότερα.

Προς το παρόν, θα σας καληνυχτίσω με ένα αγαπημένο μου τραγούδι του Δημήτρη Λάγιου. Ναι, μάλλον σας έχω καληνυχτίσει πολλές φορές με τα τραγούδια του, είναι όμως γνήσια και, πιστεύω, μιλάνε σε όλους μας.

Το συγκεκριμένο, ερμηνεύτηκε από τους Κατσιμιχαίους. Μπορεί και μόνο από τον Χάρη. Δεν είμαι σίγουρη...

ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.

Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.

Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.

Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.

Καλό σας ξημέρωμα...

Φιλιά...